Kinderen
alle pijlers
Kind...maar niet altijd blij
dinsdag 25 november 2008 om 16:10
Sinds een paar maanden hebben wij een dochter. Een hele lieve zelfs.... Alleen ik moet eerlijk bekennen (schaam mij er bijna voor) dat ik helemaal niet altijd blij met haar ben. Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..) en ik kan er zo weinig mee nog. Ik had verwacht helemaal in de zevende hemel te zijn, maar dat is niet het geval. Ongetwijfeld komt dat allemaal nog, maar ik zit er bijna op te wachten. Hebben anderen dit ook zo?
woensdag 26 november 2008 om 17:47
Stijntje, hier ook veel herkenning! Het is echt hard werken, veel geven en heel veel zefbeheersing hebben. Maar het kan ook zo leuk zijn! De hoogtepunten (uitvoeringen op school, het eerste zwemdiploma enz.) wegen echt op tegen de vaak vele diepte punten (dag in dag uit om zes uur 's ochtends op de bank zitten omdat de kinderen denken dat de dag al begonnen is!) Soms denk ik wel eens als ik wat meer zou kunnen slapen ik het duizend maal makkelijker aan kunnen!!!!
woensdag 26 november 2008 om 18:15
quote:sunlight schreef op 26 november 2008 @ 16:42:
Hmmm.... ik vond juist dat de huisarts wel wat sneller in had mogen grijpen, en de wijkperpleegkundige ook. Die gooiden het bij mij dus met gemak op babyblues, wennen, etc, terwijl ik heel wat dieper zat dan dat, en de symptomen ook gewoon benoemde aan hen. Huisartsen onderling kunnen dus wel verschillen zie ik.....
Mijn god, ze hadden bij mij ook wel wat allerter mogen zijn zeg. Terwijl ik notabene in dagbehandeling zat en dus met grote regelmaat hulpverleners zag. Maar ik dacht dat het vooral aan mezelf lag, dat het ergens normaal was en bovenal durfde ik dingen ook niet zo duidelijk bij naam te noemen, omdat ik bang was voor het shockeffect. Nou, dat heb ik wel een beetje proberen af te leren. Soms moet je gewoon letterlijk zeggen wat in je hoofd rondspookt wil je echt gehoord worden.
Ik had dus inderdaad ook behoorlijk last van afwijzende en agressieve gevoelens naar dochter. Niet dat ik haar per se op bewsut niveau iets aan wilde doen op de normale momenten, behalve dat ik mezelf haast niet leek te kunnen stoppen in denken in geweldadige en ernstig negatieve gedachten naar haar. En die gedachten hadden echt een geweldadig karakter en hebben mij erg veel verdriet (en schuldgevoel) gedaan. Probeer daar maar eens normaal mee om te gaan...
Dochter was voor mij bijna de duivel zeg maar. Dus dat vind ik in ieder geval niet normaal. Maar onderhand kreeg ik vooral te horen dat het voor iedereen zo wennen is om een kind te krijgen. Dat ik nu na bijna vier jaar nog altijd moet huilen als ik aan het eerste jaar denk, zegt volgens mij genoeg. Dat ik niet nog een tweede wil zegt denk ik ook genoeg.
Dus wat mij betreft hadden hulpverleners best iets alerter mogen zijn!
Hmmm.... ik vond juist dat de huisarts wel wat sneller in had mogen grijpen, en de wijkperpleegkundige ook. Die gooiden het bij mij dus met gemak op babyblues, wennen, etc, terwijl ik heel wat dieper zat dan dat, en de symptomen ook gewoon benoemde aan hen. Huisartsen onderling kunnen dus wel verschillen zie ik.....
Mijn god, ze hadden bij mij ook wel wat allerter mogen zijn zeg. Terwijl ik notabene in dagbehandeling zat en dus met grote regelmaat hulpverleners zag. Maar ik dacht dat het vooral aan mezelf lag, dat het ergens normaal was en bovenal durfde ik dingen ook niet zo duidelijk bij naam te noemen, omdat ik bang was voor het shockeffect. Nou, dat heb ik wel een beetje proberen af te leren. Soms moet je gewoon letterlijk zeggen wat in je hoofd rondspookt wil je echt gehoord worden.
Ik had dus inderdaad ook behoorlijk last van afwijzende en agressieve gevoelens naar dochter. Niet dat ik haar per se op bewsut niveau iets aan wilde doen op de normale momenten, behalve dat ik mezelf haast niet leek te kunnen stoppen in denken in geweldadige en ernstig negatieve gedachten naar haar. En die gedachten hadden echt een geweldadig karakter en hebben mij erg veel verdriet (en schuldgevoel) gedaan. Probeer daar maar eens normaal mee om te gaan...
Dochter was voor mij bijna de duivel zeg maar. Dus dat vind ik in ieder geval niet normaal. Maar onderhand kreeg ik vooral te horen dat het voor iedereen zo wennen is om een kind te krijgen. Dat ik nu na bijna vier jaar nog altijd moet huilen als ik aan het eerste jaar denk, zegt volgens mij genoeg. Dat ik niet nog een tweede wil zegt denk ik ook genoeg.
Dus wat mij betreft hadden hulpverleners best iets alerter mogen zijn!
woensdag 26 november 2008 om 21:12
quote:Eowynn_ schreef op 26 november 2008 @ 16:47:
Oh, ik wil ook niet beweren dat je kind iets willen aandoen de standaard is voor een PPD, gelukkig niet. Maar wat ik zie is dat er nogal snel met een PPD wordt gesmeten, maar dat kan dus ook alleen in mijn omgeving zijn.
Maar wat ik zelf had, gewoon niet weten wat je moet beginnen, hartstikke labiel zijn, somber zijn en heel moe en het gewoon niet meer weten, dat lijkt me nog láng geen PPD, terwijl ik mensen met ongeveer dezelfde klachten wél zie roepen dat ze er 1 hadden.
Ik ken niemand die zomaar roept een ppd of pnd te hebben. Bij mezelf wilde ik het ook niet (h)erkennen.
Ik vluchtte dus continue de deur uit, werd gek van het gejank. Had er helemaal geen zin in enz. En ik heb wel momenten gehad dat ik zin had hem een mep te geven. Dat heb ik nooit tegen iemand durven te zeggen. En ik voelde me gewoon zwaar depressief. Ik dacht soms was ik er maar nooit aan begonnen.
Over die generatiekloof: ja ik zie het heel duidelijk bij mijn schoonmoeder. Toen ik wel eens uitsprak dat ik het allemaal niet zo leuk vond begreep ze daar niets van.
Nee zij had geen huilbaby's met reflux.
Dat heeft mij dus ook gekwetst. Het onbegrip in mijn omgeving. Alsof mensen je maar raar vinden als je alles niet halleluja geweldig vindt.
Als ik dus negatieve dingen zei over mijn zoon dan keken sommige mensen vreemd op. "het hoort erbij" en dat soort dooddoeners kreeg ik te horen
En ze zagen me als een depressief wrak.
Tsja was ik ook maar ik had wel wat meer steun willen hebben.
Ik had eigenlijk het gevoel dat ik er alleen voor stond.
Gelukkig is het nu allemaal wel beter maar het leek alsof ik de enige was die zich zo voelde. Ik voelde me een donderwolk achter de kinderwagen.
Voor mij kon de babytijd niet snel genoeg voorbij zijn.
En bij mij heeft het er ook zo ingehakt dat ik op dit moment zeg: voor mij geen tweede.
Ik had het anders wel gewild maar ik ben de schok nog niet te boven.
Ik vind het knap als iemand het dan wel aandurft.
Oh, ik wil ook niet beweren dat je kind iets willen aandoen de standaard is voor een PPD, gelukkig niet. Maar wat ik zie is dat er nogal snel met een PPD wordt gesmeten, maar dat kan dus ook alleen in mijn omgeving zijn.
Maar wat ik zelf had, gewoon niet weten wat je moet beginnen, hartstikke labiel zijn, somber zijn en heel moe en het gewoon niet meer weten, dat lijkt me nog láng geen PPD, terwijl ik mensen met ongeveer dezelfde klachten wél zie roepen dat ze er 1 hadden.
Ik ken niemand die zomaar roept een ppd of pnd te hebben. Bij mezelf wilde ik het ook niet (h)erkennen.
Ik vluchtte dus continue de deur uit, werd gek van het gejank. Had er helemaal geen zin in enz. En ik heb wel momenten gehad dat ik zin had hem een mep te geven. Dat heb ik nooit tegen iemand durven te zeggen. En ik voelde me gewoon zwaar depressief. Ik dacht soms was ik er maar nooit aan begonnen.
Over die generatiekloof: ja ik zie het heel duidelijk bij mijn schoonmoeder. Toen ik wel eens uitsprak dat ik het allemaal niet zo leuk vond begreep ze daar niets van.
Nee zij had geen huilbaby's met reflux.
Dat heeft mij dus ook gekwetst. Het onbegrip in mijn omgeving. Alsof mensen je maar raar vinden als je alles niet halleluja geweldig vindt.
Als ik dus negatieve dingen zei over mijn zoon dan keken sommige mensen vreemd op. "het hoort erbij" en dat soort dooddoeners kreeg ik te horen
En ze zagen me als een depressief wrak.
Tsja was ik ook maar ik had wel wat meer steun willen hebben.
Ik had eigenlijk het gevoel dat ik er alleen voor stond.
Gelukkig is het nu allemaal wel beter maar het leek alsof ik de enige was die zich zo voelde. Ik voelde me een donderwolk achter de kinderwagen.
Voor mij kon de babytijd niet snel genoeg voorbij zijn.
En bij mij heeft het er ook zo ingehakt dat ik op dit moment zeg: voor mij geen tweede.
Ik had het anders wel gewild maar ik ben de schok nog niet te boven.
Ik vind het knap als iemand het dan wel aandurft.
woensdag 26 november 2008 om 21:21
Een mooi topic is dit. Een veel voorkomend gevoel denk ik, bij veel mensen. Zo leren we onszelf en de mensen om ons heen elke keer weer wat beter kennen! Hoe kan je nu ook weten dat je graag moeder wilt zijn (worden) als je het nog nooit hebt meegemaakt? Op school kun je het ook al niet leren. Tja.
Ben nu zelf zwanger van een tweeling, zeer gewenst, en lang op gewacht. Ik zit nu in de laatste weken, en ik denk ook wel eens; blijf nog maar even lekker zitten, dan kan ik er nog even aan wennen! Uiteraard kijken wij beide er heel erg naar uit, en ik heb er nog steeds zin in. Maar ik ken mezelf; af en toe dan zal ik er best van balen dat ik zo weinig tijd voor mezelf heb, moe ben, kattig zal doen naar mijn vriend etc. Ik weet gewoon dat het fantastisch zal zijn, maar ook dat het dus af en toe flink afzien zal zijn (misschien wel heel vaak, stel dat je een huilbaby krijgt).
Ik ontneem mezelf die roze wolk nu nog niet, maar ik weet wel dat ik het allemaal heel rustig aan zal gaan doen. En het is geen sprint, het is een ervaring die vergelijkbaar is met een marathon, het ouderschap. Soms zul je pas achteraf beseffen wat een geweldig mooie tijd je hebt gehad, terwijl je het op dat moment als heel zwaar hebt ervaren.
Ben nu zelf zwanger van een tweeling, zeer gewenst, en lang op gewacht. Ik zit nu in de laatste weken, en ik denk ook wel eens; blijf nog maar even lekker zitten, dan kan ik er nog even aan wennen! Uiteraard kijken wij beide er heel erg naar uit, en ik heb er nog steeds zin in. Maar ik ken mezelf; af en toe dan zal ik er best van balen dat ik zo weinig tijd voor mezelf heb, moe ben, kattig zal doen naar mijn vriend etc. Ik weet gewoon dat het fantastisch zal zijn, maar ook dat het dus af en toe flink afzien zal zijn (misschien wel heel vaak, stel dat je een huilbaby krijgt).
Ik ontneem mezelf die roze wolk nu nog niet, maar ik weet wel dat ik het allemaal heel rustig aan zal gaan doen. En het is geen sprint, het is een ervaring die vergelijkbaar is met een marathon, het ouderschap. Soms zul je pas achteraf beseffen wat een geweldig mooie tijd je hebt gehad, terwijl je het op dat moment als heel zwaar hebt ervaren.
woensdag 26 november 2008 om 21:42
Wat herkenbaar allemaal, wat fijn om te lezen. Dat verkrampen op het moment dat je baby huilt, ik kan dat gevoel weer helemaal terughalen. En ook dat gestresste gevoel als je gaat slapen. Hoe lang zal het duren voordat je uit je slaap wordt gehaald? (dat gevoel heb ik nu soms nog tijdens periodes dat mijn dochter slecht slaapt)Mijn dochter is nu 15 maanden. Ik ben zo blij dat die babytijd voorbij is. Zo blij! Ik heb me in heel mijn leven nog nooit zo ellendig gevoeld. Zo machteloos, onwetend en zo gestresst. Ik had er rugpijn van. En gooide dat op de nasleep van de keizersnede. Dat was gewoon van de stress. Het beklemmende gevoel dat je nergens meer zo maar even heen kunt gaan. Ik wilde in die eerste weken zo graag even naar buiten, gewoon, midden op de dag, zonder baby. Dan was haar vader aan het werk en dan wilde ik gewoon weer even mezelf zijn. Ik weet nog dat ik tijdens die kraamweken op een terras zat met kinderwagen en daar twee meiden van mijn leeftijd zaten, gezellig babbelend aan de rose. Ik dacht: dit kan ik nooit meer doen. Dit komt nooit meer goed. Inmiddels weet ik wel beter. Toch bekruipt me dat gevoel nog steeds wel eens. Ik loop soms 's avonds, als mijn dochter ligt te slapen, even gauw naar de nachtwinkel. Dat gevoel, van even he-le-maal niks, vind ik heerlijk. Of als ik bij de kapper zit, en dochter thuis is bij papa. Hoe heerlijk is dat! Lieve TO weet dat je vervelende gevoel minder wordt, en weet ook dat het allemaal leuker wordt. Echt waar. Het heeft tijd nodig. Je kunt het!
woensdag 26 november 2008 om 22:14
Toch even een kritische noot; ik snap heel goed dat zo'n eerste periode best heftig is. maar toch vind ik dit soort topics moeilijk om te lezen. Even los van de moeders die een PND hebben gekregen...
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 27 november 2008 om 17:26
Maleficient, dat hebben we echt wel. Al kan ik me voorstellen dat vrouwen die hard proberen om zwanger te raken vinden dat wij niet zo moeten zeuren.
Maar het is nu eenmaal zo dat niet iedereen die een baby krijgt op een rose wolk belandt. En het is ook zo dat het zeker in het begin wennen en soms gewoon best afzien is (mijn collega zegt altijd: de overtreffende trap van moe is moeder). Zoals iemand aan het begin al zei: niets is altijd leuk en niemand is altijd blij.
Kinderen hebben is dus ook niet altijd leuk, kinderen zijn niet altijd leuk, moeders zijn niet altijd blij en soms wil je gewoon schreeuwen om tijd voor jezelf en EVEN rust.
Dat betekent niet dat je niet waardeert wat je hebt.
Maar het is nu eenmaal zo dat niet iedereen die een baby krijgt op een rose wolk belandt. En het is ook zo dat het zeker in het begin wennen en soms gewoon best afzien is (mijn collega zegt altijd: de overtreffende trap van moe is moeder). Zoals iemand aan het begin al zei: niets is altijd leuk en niemand is altijd blij.
Kinderen hebben is dus ook niet altijd leuk, kinderen zijn niet altijd leuk, moeders zijn niet altijd blij en soms wil je gewoon schreeuwen om tijd voor jezelf en EVEN rust.
Dat betekent niet dat je niet waardeert wat je hebt.
donderdag 27 november 2008 om 22:46
quote:Maleficent schreef op 26 november 2008 @ 22:14:
Toch even een kritische noot; ik snap heel goed dat zo'n eerste periode best heftig is. maar toch vind ik dit soort topics moeilijk om te lezen. Even los van de moeders die een PND hebben gekregen...
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Jij hebt toch een ziek kindje? Of zit ik er nu helemaal naast?
Heel soms vind ik het ook zwaar, het leven met een baby. Vooral de eerste maanden toen ze verschrikkelijk onrustig was en heel moeilijk kon slapen, ik kon er zo slecht tegen, dat gehuil. Wilde zo graag dat ze gewoon ging slapen, dat ze niet hoefde te huilen, ik vond het zo zielig en ik kon haar vaak gewoon niet troosten. Dat is echt niet leuk. En vaak terwijl ik dan bij haar bedje samen met haar zat te huilen, besefte ik dan ook hoe blij ik moest zijn met dit gezonde kindje. Oke, het kan best zwaar zijn soms, maar stel je voor dat je kindje erg ziek is, in het ziekenhuis ligt, er misschien binnenkort niet meer zal zijn.... hoe erg is het dan allemaal nog?
En nu nog steeds denk ik zo als ik het even moeilijk vind. Dat we in onze handjes mogen knijpen dat ze gezond is. Ik vind dat ik moet genieten van alle momenten die we hebben.
Toch even een kritische noot; ik snap heel goed dat zo'n eerste periode best heftig is. maar toch vind ik dit soort topics moeilijk om te lezen. Even los van de moeders die een PND hebben gekregen...
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Jij hebt toch een ziek kindje? Of zit ik er nu helemaal naast?
Heel soms vind ik het ook zwaar, het leven met een baby. Vooral de eerste maanden toen ze verschrikkelijk onrustig was en heel moeilijk kon slapen, ik kon er zo slecht tegen, dat gehuil. Wilde zo graag dat ze gewoon ging slapen, dat ze niet hoefde te huilen, ik vond het zo zielig en ik kon haar vaak gewoon niet troosten. Dat is echt niet leuk. En vaak terwijl ik dan bij haar bedje samen met haar zat te huilen, besefte ik dan ook hoe blij ik moest zijn met dit gezonde kindje. Oke, het kan best zwaar zijn soms, maar stel je voor dat je kindje erg ziek is, in het ziekenhuis ligt, er misschien binnenkort niet meer zal zijn.... hoe erg is het dan allemaal nog?
En nu nog steeds denk ik zo als ik het even moeilijk vind. Dat we in onze handjes mogen knijpen dat ze gezond is. Ik vind dat ik moet genieten van alle momenten die we hebben.
donderdag 27 november 2008 om 22:54
quote:Maleficent schreef op 26 november 2008 @ 22:14:
Toch even een kritische noot; ik snap heel goed dat zo'n eerste periode best heftig is. maar toch vind ik dit soort topics moeilijk om te lezen. Even los van de moeders die een PND hebben gekregen...
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Maleficent, ik was heel blij met mijn gezonde kind. Ik wist tevoren dat ik het erg moeilijk ging krijgen met de verandering in mijn leven, omdat ik er erg slecht tegen kan als mijn ritme wordt omgegooid en ik niet weet waar ik aan toen ben. Dat was dus al erg moeilijk voor mij, hoe blij ik ook met mijn gezonde kind was. Ik vond het gewoon heel moeilijk om los te laten dat zo'n kleine baby niet binnen een dag in een ritme zit en je een baby ook niet binnen een dag kent. (ja erg logisch allemaal dat weet ik ook wel)
Toen bleek mijn prachtige kleine baby ook erg veel last van krampjes te hebben waardoor mijn kind meer wel huilde dan niet, mijn lichtgrijze wolk (vanwege wennen aan baby) werd al heel snel een donkergrijze. Dit is natuurlijk heftiger dan gemiddeld, maar ook zonder de huilbaby (en dan viel mijn kind nog net op de grens van een kind wat gewoon veel huilde en huilbaby) kan ik mee voorstellen dat nieuwe moeders het gewoon zwaar vinden. De verantwoordelijkheid voor een kleintje, het zorgen voor, het gevoel dat alleen jij het goed doet. het gevoel dat je toch moet weten wat dat kleintje van je wil, want jij bent zijn moeder.
Al die zaken nemen echt niet weg dat vrijwel iedereen zielsveel van haar kind houdt en zich zielsgelukkig prijst, maar het ook tegelijk zwaar kan vinden en vies kan vinden tegenvallen.
Toch even een kritische noot; ik snap heel goed dat zo'n eerste periode best heftig is. maar toch vind ik dit soort topics moeilijk om te lezen. Even los van de moeders die een PND hebben gekregen...
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Maleficent, ik was heel blij met mijn gezonde kind. Ik wist tevoren dat ik het erg moeilijk ging krijgen met de verandering in mijn leven, omdat ik er erg slecht tegen kan als mijn ritme wordt omgegooid en ik niet weet waar ik aan toen ben. Dat was dus al erg moeilijk voor mij, hoe blij ik ook met mijn gezonde kind was. Ik vond het gewoon heel moeilijk om los te laten dat zo'n kleine baby niet binnen een dag in een ritme zit en je een baby ook niet binnen een dag kent. (ja erg logisch allemaal dat weet ik ook wel)
Toen bleek mijn prachtige kleine baby ook erg veel last van krampjes te hebben waardoor mijn kind meer wel huilde dan niet, mijn lichtgrijze wolk (vanwege wennen aan baby) werd al heel snel een donkergrijze. Dit is natuurlijk heftiger dan gemiddeld, maar ook zonder de huilbaby (en dan viel mijn kind nog net op de grens van een kind wat gewoon veel huilde en huilbaby) kan ik mee voorstellen dat nieuwe moeders het gewoon zwaar vinden. De verantwoordelijkheid voor een kleintje, het zorgen voor, het gevoel dat alleen jij het goed doet. het gevoel dat je toch moet weten wat dat kleintje van je wil, want jij bent zijn moeder.
Al die zaken nemen echt niet weg dat vrijwel iedereen zielsveel van haar kind houdt en zich zielsgelukkig prijst, maar het ook tegelijk zwaar kan vinden en vies kan vinden tegenvallen.
donderdag 27 november 2008 om 23:07
Weet je wat het vaak is met dit soort topics en de mensen die erop reageren? Dat het allemaal zo zwaar is, maar een jaar komen ze erachter dat het allemaal best wel meeviel en dat het alleen in het begin even zoeken is naar ritme en herkenning. En dan zijn ze binnen no-time zwanger van hun tweede kind.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 27 november 2008 om 23:22
quote:Stijntje schreef op 25 november 2008 @ 16:10:
Sinds een paar maanden hebben wij een dochter. Een hele lieve zelfs.... Alleen ik moet eerlijk bekennen (schaam mij er bijna voor) dat ik helemaal niet altijd blij met haar ben. Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..) en ik kan er zo weinig mee nog. Ik had verwacht helemaal in de zevende hemel te zijn, maar dat is niet het geval. Ongetwijfeld komt dat allemaal nog, maar ik zit er bijna op te wachten. Hebben anderen dit ook zo?
Als ik dit lees, dan wordt ik gewoon helemaal verdrietig.
Zal ik schrijven hoe het voor mij is in jouw taal? Bijna 3 jaar hebben wij een zoon. Een hele lieve zelfs.... Ik moet eerlijk bekennen dat ik een soort van verliefd ben op mijn geweldig schattige mannetje
Zijn ziekte legt behoorlijk beslag op mijn leven (maar daar kan hij helemaal niks aan doen) en ik kan er zo weinig mee nog, hij praat nog steeds niet, dus ik moet heel erg zoeken naar wat hij bedoeld en wil.
Ik vind de zin dat je helemaal niet altijd blij bent met je dochter echt onbegrijpelijk maar dat zal wel aan mij liggen hoor. Mijn leven is ook echt niet makkelijk te noemen en het is allemaal ook nog behoorlijk uitzichtsloos, terwijl jij WEET dat het na die eerste moeilijke maanden steeds makkelijker gaat. MAAR ik had mijn zoon nooit willen missen, ook niet als ik het van te voren had geweten. Ik had hem graag een leven zonder ziekte gegund en ik heb wel een hekel aan de ziekte die hij heeft, maar nooit aan hem. En ook al is hij soms een klein draakje, ik geniet van elke dag dat we samen zijn. Ik ben nog nooit 'niet blij' geweest met hem.
Maar goed, ik zal dit allemaal wel niet mogen zeggen want iedereen houdt van zijn kind en iedereen is bewust van dat een gezond kind het belangrijkste is blablabla. Er werd voor het gemak maar vanuit gegaan dat ik geen kinderen kon krijgen want die vrouwen trekken het zich toch teveel aan persoonlijk. Maar goed, ik zou zeggen, loop even een paar weekjes mee in een kinderziekenhuis dan heb je wel een ander idee van 'zwaar' en 'beslag leggen op je leven'
Ik plaats dit alleen maar opdat mensen eens wat dingen in perspectief gaan zien. Je leven is geen aaneenschakeling van blijheid, ook niet als je net moeder bent en natuurlijk moet je een ritme vinden het 1e jaar.
Sinds een paar maanden hebben wij een dochter. Een hele lieve zelfs.... Alleen ik moet eerlijk bekennen (schaam mij er bijna voor) dat ik helemaal niet altijd blij met haar ben. Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..) en ik kan er zo weinig mee nog. Ik had verwacht helemaal in de zevende hemel te zijn, maar dat is niet het geval. Ongetwijfeld komt dat allemaal nog, maar ik zit er bijna op te wachten. Hebben anderen dit ook zo?
Als ik dit lees, dan wordt ik gewoon helemaal verdrietig.
Zal ik schrijven hoe het voor mij is in jouw taal? Bijna 3 jaar hebben wij een zoon. Een hele lieve zelfs.... Ik moet eerlijk bekennen dat ik een soort van verliefd ben op mijn geweldig schattige mannetje
Zijn ziekte legt behoorlijk beslag op mijn leven (maar daar kan hij helemaal niks aan doen) en ik kan er zo weinig mee nog, hij praat nog steeds niet, dus ik moet heel erg zoeken naar wat hij bedoeld en wil.
Ik vind de zin dat je helemaal niet altijd blij bent met je dochter echt onbegrijpelijk maar dat zal wel aan mij liggen hoor. Mijn leven is ook echt niet makkelijk te noemen en het is allemaal ook nog behoorlijk uitzichtsloos, terwijl jij WEET dat het na die eerste moeilijke maanden steeds makkelijker gaat. MAAR ik had mijn zoon nooit willen missen, ook niet als ik het van te voren had geweten. Ik had hem graag een leven zonder ziekte gegund en ik heb wel een hekel aan de ziekte die hij heeft, maar nooit aan hem. En ook al is hij soms een klein draakje, ik geniet van elke dag dat we samen zijn. Ik ben nog nooit 'niet blij' geweest met hem.
Maar goed, ik zal dit allemaal wel niet mogen zeggen want iedereen houdt van zijn kind en iedereen is bewust van dat een gezond kind het belangrijkste is blablabla. Er werd voor het gemak maar vanuit gegaan dat ik geen kinderen kon krijgen want die vrouwen trekken het zich toch teveel aan persoonlijk. Maar goed, ik zou zeggen, loop even een paar weekjes mee in een kinderziekenhuis dan heb je wel een ander idee van 'zwaar' en 'beslag leggen op je leven'
Ik plaats dit alleen maar opdat mensen eens wat dingen in perspectief gaan zien. Je leven is geen aaneenschakeling van blijheid, ook niet als je net moeder bent en natuurlijk moet je een ritme vinden het 1e jaar.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 27 november 2008 om 23:57
Maleficent, ik weet van jouw zieke mannetje dus ik zit een beetje te worstelen met hoe ik wat ik wil zeggen tactisch kan zeggen. Ik vind het echt vréselijk van je zoontje. En ik kan me indenken (het natuurlijk nooit zo voelen zoals jij) dat het heel onrechtvaardig voelt voor jou als andere vrouwen anders dan jij over het hebben van hun kind praten.
Maar ik denk dat je wel een beetje een tunnelvisie hebt in deze, misschien door de situatie waar je in zit. Dat jij een verschrikkelijk heftige situatie met jouw kindje hebt is m.i. geen reden om gevoelens van andere vrouwen in andere situaties af te doen als geklaag/gezeur.
Net zo min als dat wij alleen maar een splintertje kunnen invoelen wat jij doormaakt, kun jij niet voelen wat andere vrouwen doormaken. Elk gevoel mag er zijn m.i., ook als dat in de ogen van een ander in het niet valt vergeleken bij 'ergere' situaties.
Je maakt een ander, vind ik, namelijk monddood door te zeggen "Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben." Wat nou als een ander dat niet (altijd) zo voelt? Mag dat dan?
Maar ik denk dat je wel een beetje een tunnelvisie hebt in deze, misschien door de situatie waar je in zit. Dat jij een verschrikkelijk heftige situatie met jouw kindje hebt is m.i. geen reden om gevoelens van andere vrouwen in andere situaties af te doen als geklaag/gezeur.
Net zo min als dat wij alleen maar een splintertje kunnen invoelen wat jij doormaakt, kun jij niet voelen wat andere vrouwen doormaken. Elk gevoel mag er zijn m.i., ook als dat in de ogen van een ander in het niet valt vergeleken bij 'ergere' situaties.
Je maakt een ander, vind ik, namelijk monddood door te zeggen "Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben." Wat nou als een ander dat niet (altijd) zo voelt? Mag dat dan?
vrijdag 28 november 2008 om 08:31
Nou, ik zal je eerlijk zeggen dat ik wél weet hoe het voelt om een gezond kind te hebben want de eerste 11 maanden wisten we niks van zijn ziekte en was het op het oog een blakend gezonde baby, en natuurlijk heb ik óók mijn weg moeten vinden in mijn nieuwe leven als moeder. Ik denk dat 90% van de moeders het moeilijk vind om een ritme te vinden, en de rest die het niet moeilijk vind heeft vaak een baby die de hele dag ligt te slapen. Ik heb nergens gezegd dat het makkelijk is. En ik heb bij de januaribaby's ook wel eens met de handen in het haar gezeten omdat hij zoveel huilde in het begin. Maar toch herken ik bovenstaande helemaal niet. Ik vind het nogal wat om te zeggen dat je niet altijd blij bent met je kind.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 28 november 2008 om 11:05
quote:Maleficent schreef op 28 november 2008 @ 08:31:
Ik vind het nogal wat om te zeggen dat je niet altijd blij bent met je kind.
Ik pik er alleen maar even 1 zinnetje uit, en ga helemaal aan jouw context voorbij, Maleficent. Ik vind het helemaal niet raar als mensen niet altijd blij zijn met hun kind. Zelfs als het je eigenlijk op alle fronten meezit in het leven, is het leven toch niet altijd leuk, en dat geldt ook voor het leven met een kind. Vooral tijdens mijn verlof heb ik echt dagen gehad dat ik al lang blij was als man 's avonds thuis kwam uit zijn werk, en ik onze zoon aan hem kon overdragen. Dat waren echt geen dagen dat ik alleen maar reuze blij was met mijn kind, en dat lijkt me volstrekt normaal. Verschil tussen mij en TO is misschen dat ik er van te voren ook wel op gerekend had, dat zulke dagen erbij zouden horen: ik verwachtte geen zevende hemel, of ten minste: niet 24 uur per dag, 7 dagen per week.
Stijntje, werk jij? Hele dag thuis zijn met mijn kind zorgde bij mij niet voor maximale blijheid ( ): de dingen die niet gingen zoals ik ze wilde, kregen toen relatief veel gewicht, terwijl toen ik weer aan het werk ging die dingen er veel minder toe deden, en ik meer oog kreeg voor alle leuke dingen, juist doordat ik niet permanent met mijn kind bezig was.
Ik vind het nogal wat om te zeggen dat je niet altijd blij bent met je kind.
Ik pik er alleen maar even 1 zinnetje uit, en ga helemaal aan jouw context voorbij, Maleficent. Ik vind het helemaal niet raar als mensen niet altijd blij zijn met hun kind. Zelfs als het je eigenlijk op alle fronten meezit in het leven, is het leven toch niet altijd leuk, en dat geldt ook voor het leven met een kind. Vooral tijdens mijn verlof heb ik echt dagen gehad dat ik al lang blij was als man 's avonds thuis kwam uit zijn werk, en ik onze zoon aan hem kon overdragen. Dat waren echt geen dagen dat ik alleen maar reuze blij was met mijn kind, en dat lijkt me volstrekt normaal. Verschil tussen mij en TO is misschen dat ik er van te voren ook wel op gerekend had, dat zulke dagen erbij zouden horen: ik verwachtte geen zevende hemel, of ten minste: niet 24 uur per dag, 7 dagen per week.
Stijntje, werk jij? Hele dag thuis zijn met mijn kind zorgde bij mij niet voor maximale blijheid ( ): de dingen die niet gingen zoals ik ze wilde, kregen toen relatief veel gewicht, terwijl toen ik weer aan het werk ging die dingen er veel minder toe deden, en ik meer oog kreeg voor alle leuke dingen, juist doordat ik niet permanent met mijn kind bezig was.
vrijdag 28 november 2008 om 11:08
quote:Maleficent schreef op 28 november 2008 @ 08:31:
Nou, ik zal je eerlijk zeggen dat ik wél weet hoe het voelt om een gezond kind te hebben want de eerste 11 maanden wisten we niks van zijn ziekte en was het op het oog een blakend gezonde baby, en natuurlijk heb ik óók mijn weg moeten vinden in mijn nieuwe leven als moeder. Ik denk dat 90% van de moeders het moeilijk vind om een ritme te vinden, en de rest die het niet moeilijk vind heeft vaak een baby die de hele dag ligt te slapen. Ik heb nergens gezegd dat het makkelijk is. En ik heb bij de januaribaby's ook wel eens met de handen in het haar gezeten omdat hij zoveel huilde in het begin. Maar toch herken ik bovenstaande helemaal niet. Ik vind het nogal wat om te zeggen dat je niet altijd blij bent met je kind.Dan had ik het mis wat betreft dat jij ook niet zou weten hoe het voelt om een gezond kindje te hebben. Dan bekruipt me nu de volgende gedachte: mag, omdat jij het gevoel niet herkent, een ander dit gevoel dan ook niet hebben? Is jouw gevoel de maatstaf? Ben jij degene die moreel mag oordelen over anderen hun gevoelens?
Ik ben het helemaal met je eens dat het vrij normaal is dat moeders (ouders) af en toe met de handen in het haar zitten en dat je soms wel even hard van de roze wolk afdondert. Maar wat als er helemaal geen roze wolk is, als je weet (verstand) dat je jezelf gelukkig mag prijzen, maar als je dat niet voelt?
Maken zulke gevoelens iemand een minder goed mens? Iemand over wie je mag oordelen? Ik vind het misschien ook nogal wat om te zeggen dat je niet altijd blij bent met je kind, maar in plaats van iemand af te willen doen als een klager maak ik me dan eerder een beetje zorgen. Wat voelt zo iemand dan precies? Hoe vaak? Hoeveel steunt ervaart iemand? Etc.
Er kan gedacht worden aan een postpartum depressie, maar dat hoeft niet eens. Ook zonder die diagnose kan iemand wel die gevoelens hebben. Het is natuurlijk ook niet zo dat bij (ik zeg maar wat) 3 op de schaal van moedervreugde alles 'normaal' is en bij 4 je een PPD hebt...dat is een glijdende schaal en je kan dus best ergens tussen moedervreugde en PPD inhangen. Dan hangen de moedergevoelens natuurlijk ook ergens op dat punt.
Nog even helemaal los van de PPD is het natuurlijk ook een hartstikke groot taboe om toe te geven dat je er eigenlijk vaak niet zoveel aan vindt. "Dat zég je toch niet over je kind???" Is meteen de automatische reactie. Maar het punt is, wat zij zegt zet niks over haar kind, maar des te meer over haarzelf.
Ik denk dat wanneer het zover komt dat wanneer haar huidige gevoelens haar opvoedergedrag niet ten goede komen, het de hoogste tijd is om (met hulp) eens na te gaan waar die gevoelens vandaan komen.
Als het haar opvoedergedrag verder niet in de weg staat, is het misschien wel gewoon de normale realiteit des levens, want wat in het leven is tenslotte nou wel áltijd helemaal fantastisch?
Nou, ik zal je eerlijk zeggen dat ik wél weet hoe het voelt om een gezond kind te hebben want de eerste 11 maanden wisten we niks van zijn ziekte en was het op het oog een blakend gezonde baby, en natuurlijk heb ik óók mijn weg moeten vinden in mijn nieuwe leven als moeder. Ik denk dat 90% van de moeders het moeilijk vind om een ritme te vinden, en de rest die het niet moeilijk vind heeft vaak een baby die de hele dag ligt te slapen. Ik heb nergens gezegd dat het makkelijk is. En ik heb bij de januaribaby's ook wel eens met de handen in het haar gezeten omdat hij zoveel huilde in het begin. Maar toch herken ik bovenstaande helemaal niet. Ik vind het nogal wat om te zeggen dat je niet altijd blij bent met je kind.Dan had ik het mis wat betreft dat jij ook niet zou weten hoe het voelt om een gezond kindje te hebben. Dan bekruipt me nu de volgende gedachte: mag, omdat jij het gevoel niet herkent, een ander dit gevoel dan ook niet hebben? Is jouw gevoel de maatstaf? Ben jij degene die moreel mag oordelen over anderen hun gevoelens?
Ik ben het helemaal met je eens dat het vrij normaal is dat moeders (ouders) af en toe met de handen in het haar zitten en dat je soms wel even hard van de roze wolk afdondert. Maar wat als er helemaal geen roze wolk is, als je weet (verstand) dat je jezelf gelukkig mag prijzen, maar als je dat niet voelt?
Maken zulke gevoelens iemand een minder goed mens? Iemand over wie je mag oordelen? Ik vind het misschien ook nogal wat om te zeggen dat je niet altijd blij bent met je kind, maar in plaats van iemand af te willen doen als een klager maak ik me dan eerder een beetje zorgen. Wat voelt zo iemand dan precies? Hoe vaak? Hoeveel steunt ervaart iemand? Etc.
Er kan gedacht worden aan een postpartum depressie, maar dat hoeft niet eens. Ook zonder die diagnose kan iemand wel die gevoelens hebben. Het is natuurlijk ook niet zo dat bij (ik zeg maar wat) 3 op de schaal van moedervreugde alles 'normaal' is en bij 4 je een PPD hebt...dat is een glijdende schaal en je kan dus best ergens tussen moedervreugde en PPD inhangen. Dan hangen de moedergevoelens natuurlijk ook ergens op dat punt.
Nog even helemaal los van de PPD is het natuurlijk ook een hartstikke groot taboe om toe te geven dat je er eigenlijk vaak niet zoveel aan vindt. "Dat zég je toch niet over je kind???" Is meteen de automatische reactie. Maar het punt is, wat zij zegt zet niks over haar kind, maar des te meer over haarzelf.
Ik denk dat wanneer het zover komt dat wanneer haar huidige gevoelens haar opvoedergedrag niet ten goede komen, het de hoogste tijd is om (met hulp) eens na te gaan waar die gevoelens vandaan komen.
Als het haar opvoedergedrag verder niet in de weg staat, is het misschien wel gewoon de normale realiteit des levens, want wat in het leven is tenslotte nou wel áltijd helemaal fantastisch?
vrijdag 28 november 2008 om 11:16
Volgens mij maakt het ook nogal uit hoe je de openingspost leest: ik zie "niet altijd blij" tegenover "ik verwachtte een zevende hemel", en lees dat dan als gewone, niet al te zware niet-blijheid. Hele normale "wilde ik dit nou echt?" - gedachtes die er gewoon bij horen, en waar je je niet schuldig over hoeft te voelen.
Bij dat zinnetje over "Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..)" lees ik ook geen verwijt aan een kind (en al zeker niet de suggestie dat het kind het met opzet zou doen. Ik zie alleen dat Stijntje ook wel beseft dat dat erbij hoort, maar dat ze het daardoor niet per se leuk vindt.
Maleficent, volgens mij lees jij het heel anders, en alleen Stijntje weet natuurlijk hoe ze het bedoelde.
Bij dat zinnetje over "Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..)" lees ik ook geen verwijt aan een kind (en al zeker niet de suggestie dat het kind het met opzet zou doen. Ik zie alleen dat Stijntje ook wel beseft dat dat erbij hoort, maar dat ze het daardoor niet per se leuk vindt.
Maleficent, volgens mij lees jij het heel anders, en alleen Stijntje weet natuurlijk hoe ze het bedoelde.
vrijdag 28 november 2008 om 12:05
Door te stellen dat TO gevoelens heeft die ze aan niemand mag uiten wordt het probleem alleen maar groter i.p.v. kleiner. Een vriendin van mij heeft ooit Home Start(ik weet niet of dat nou de goede benaming is) gehad. Wat ik ervan begrepen heb, is dat er dan iemand langskomt waarmee je bijvoorbeeld kunt praten over de gevoelens die je hebt of hulp krijgt bij praktische zaken. Maar geen of anderen hier daar ervaring mee hebben.
Ik heb tweemaal een ppd gehad. Ik vertelde het aan een vriendin destijds en zij zei me dat er veel vrouwen rondlopen met negatieve gevoelens, maar dat veel vrouwen het niet benoemen, ze vond het juist goed dat ik er over sprak. Want ik voelde me zo schuldig naar mijn kinderen toe. Door te weinig slaap ga je ook de dingen anders ervaren. Ik herinner me dat ik af en toe echt een lucide gevoel had, een soort zombie-achtig gevoel. Toen mijn kinderen allang 's nachts doorsliepen, was mijn slaapritme echt verstoord(ook door de depressies), pas toen ik weer genoeg kon slapen, kon ik ook aan mijn herstel werken.
Niet iedere dip is meteen een depressie. Maar af en toe ergens je negatieve gevoelens uit te spreken is misschien wel beter dan het allemaal voor jezelf te houden. Alleen al even je verhaal kwijt kan een opluchting zijn.
Ik heb tweemaal een ppd gehad. Ik vertelde het aan een vriendin destijds en zij zei me dat er veel vrouwen rondlopen met negatieve gevoelens, maar dat veel vrouwen het niet benoemen, ze vond het juist goed dat ik er over sprak. Want ik voelde me zo schuldig naar mijn kinderen toe. Door te weinig slaap ga je ook de dingen anders ervaren. Ik herinner me dat ik af en toe echt een lucide gevoel had, een soort zombie-achtig gevoel. Toen mijn kinderen allang 's nachts doorsliepen, was mijn slaapritme echt verstoord(ook door de depressies), pas toen ik weer genoeg kon slapen, kon ik ook aan mijn herstel werken.
Niet iedere dip is meteen een depressie. Maar af en toe ergens je negatieve gevoelens uit te spreken is misschien wel beter dan het allemaal voor jezelf te houden. Alleen al even je verhaal kwijt kan een opluchting zijn.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 28 november 2008 om 12:32
Malificent, jij bent niet de enige die 'recht' heeft op negatieve gevoelens omdat jij toevallig een ziek kind hebt.
Mijn kinderen hebben beiden een tijd in het ziekenhuis gelegen, de jongste zelfs 2 maanden. En toch heb ik met de geboorte van de jongste veel minder moeite gehad dan bij de geboorte van de oudste, terwijl we toen héél veel zorgen hadden, ik was zelf flink ziek geweest, we raakten beiden onze baan kwijt en het was maar de vraag of zoonlief het zou redden. En toch heb ik die hele periode als makkelijker ervaren dan de periode na de geboorte van mijn dochter. (al was dat ook geen standaard kraamtijd).
Maw: de omstandigheden doen er geen ruk toe, je gevoel veranderd er niet door.
Mijn kinderen hebben beiden een tijd in het ziekenhuis gelegen, de jongste zelfs 2 maanden. En toch heb ik met de geboorte van de jongste veel minder moeite gehad dan bij de geboorte van de oudste, terwijl we toen héél veel zorgen hadden, ik was zelf flink ziek geweest, we raakten beiden onze baan kwijt en het was maar de vraag of zoonlief het zou redden. En toch heb ik die hele periode als makkelijker ervaren dan de periode na de geboorte van mijn dochter. (al was dat ook geen standaard kraamtijd).
Maw: de omstandigheden doen er geen ruk toe, je gevoel veranderd er niet door.
vrijdag 28 november 2008 om 12:58
quote:Eowynn_ schreef op 28 november 2008 @ 12:32:
Maw: de omstandigheden doen er geen ruk toe, je gevoel veranderd er niet door.
Voor jou niet voor anderen wel.
Ik herken het niet altijd blij zijn met je kind wel degelijk. Heel goed zelfs. Ik heb twee schatten van kinderen en ondanks dat en ondanks dat ik verschikkelijk goed weet hoe ontzettend gelukkig ik mag zijn dat ze er allebei zijn en dat ze gezond zijn (al geeft dat helaas geen garanties) herken ik dat gevoel wel. Ik vond en vind mijn oudste dochter niet altijd geweldig. Ze is een heel lief, intelligent, grappig, invoelend meisje. En tegelijk is ze van huilbaby overgegaan in een huilende dreumes en vervolgens een huilende peuter. Die de 3 uur huilen per dag, minimaal 3x per week makkelijk haalde. Oftewel met 3,5 voldeed ze nog altijd aan de norm die men aan huilbabies stelt. En nee daar werd en wordt ik ehct niet altijd de blije gelukkige mama van. En ik heb daar dus bijna 3,5 jaar amper iets over gezegd. Waarom? Omdat ik me heel erg schuldig voelde. Ik had tenminste weer eens kindje, mijn hartewens om weer moeder te mogen zijn (na het overlijden van mijn eerste) was na bijna 6 jaar van hopen op een zwangerschap en een reeks miskramen eindelijk in vervulling gegaan en nog was ik niet altijd 100% gelukkig. Achteraf, nu we in het traject zitten om haar gedrag (want het huilen heeft inmiddels geen functie meer maar is gewoon ingesleten gedrag geworden) te veranderen en er eindelijk licht aan het eind van de tunnel begint te komen wat dat betreft. Realiseer ik me dat mijn schuldgevoel de situatie veel langer in stand heeft gehouden dan nodig was en als we geen vreselijk lief, makkelijk, amper huilend jochie erbij hadden gekregen had ik de stap om het te veranderen misschien om die reden wel helemaal niet durven zetten. Gewoon omdat je denkt dat het zo hoort te zijn, babies (en later kinderen) huilen nu eenmaal. Ik moest mijn irritatiegrens maar eens aanpassen vond ik, want ik wilde toch zo graag..
Iedereen mag z'n gevoel uitspreken. Ook oververmoeide kersverse moeders. Maar begrijp dan net zo goed dat sommige mensen zich storen aan dat soort (voor hen) futiliteiten. Terecht of onterecht doet niet terzake, ook dat is gevoel en een gevoel dat denk ik (minstens) net zo goed is in te voelen.
Maw: de omstandigheden doen er geen ruk toe, je gevoel veranderd er niet door.
Voor jou niet voor anderen wel.
Ik herken het niet altijd blij zijn met je kind wel degelijk. Heel goed zelfs. Ik heb twee schatten van kinderen en ondanks dat en ondanks dat ik verschikkelijk goed weet hoe ontzettend gelukkig ik mag zijn dat ze er allebei zijn en dat ze gezond zijn (al geeft dat helaas geen garanties) herken ik dat gevoel wel. Ik vond en vind mijn oudste dochter niet altijd geweldig. Ze is een heel lief, intelligent, grappig, invoelend meisje. En tegelijk is ze van huilbaby overgegaan in een huilende dreumes en vervolgens een huilende peuter. Die de 3 uur huilen per dag, minimaal 3x per week makkelijk haalde. Oftewel met 3,5 voldeed ze nog altijd aan de norm die men aan huilbabies stelt. En nee daar werd en wordt ik ehct niet altijd de blije gelukkige mama van. En ik heb daar dus bijna 3,5 jaar amper iets over gezegd. Waarom? Omdat ik me heel erg schuldig voelde. Ik had tenminste weer eens kindje, mijn hartewens om weer moeder te mogen zijn (na het overlijden van mijn eerste) was na bijna 6 jaar van hopen op een zwangerschap en een reeks miskramen eindelijk in vervulling gegaan en nog was ik niet altijd 100% gelukkig. Achteraf, nu we in het traject zitten om haar gedrag (want het huilen heeft inmiddels geen functie meer maar is gewoon ingesleten gedrag geworden) te veranderen en er eindelijk licht aan het eind van de tunnel begint te komen wat dat betreft. Realiseer ik me dat mijn schuldgevoel de situatie veel langer in stand heeft gehouden dan nodig was en als we geen vreselijk lief, makkelijk, amper huilend jochie erbij hadden gekregen had ik de stap om het te veranderen misschien om die reden wel helemaal niet durven zetten. Gewoon omdat je denkt dat het zo hoort te zijn, babies (en later kinderen) huilen nu eenmaal. Ik moest mijn irritatiegrens maar eens aanpassen vond ik, want ik wilde toch zo graag..
Iedereen mag z'n gevoel uitspreken. Ook oververmoeide kersverse moeders. Maar begrijp dan net zo goed dat sommige mensen zich storen aan dat soort (voor hen) futiliteiten. Terecht of onterecht doet niet terzake, ook dat is gevoel en een gevoel dat denk ik (minstens) net zo goed is in te voelen.
