Relaties
alle pijlers
Hersenbloeding bij vriend
zaterdag 16 mei 2015 om 22:53
Dit is het derde topic in korte tijd die ik open over mijn vriend en tegelijk ook het topic dat ik nooit heb willen openen…
Vorige week vrijdag stond mijn vriend op met hevige hoofdpijn. Hij had wat slecht geslapen en schreef het daaraan toe. Hij ging nog wat op de zetel rusten en dan wat later naar zijn werk proberen gaan. Ik gaf hem een kus en ben zelf gaan werken. Ik heb hem nog een berichtje gestuurd, waar hij niet op antwoordde. Ik dacht dat hij in slaap was gevallen. Op de middag kreeg ik een telefoontje van mijn buurman met de mededeling dat er een ambulance en MUG voor mijn deur stond. Mijn vriend was zo onwel geworden dat hij een ambulance had gebeld.
Ik ben onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden. Bij aankomst was mijn vriend niet meer bij bewustzijn. Hij heeft een hersenbloeding gehad op basis van een aneurysma. Mijn jonge, sportieve vriend lag in coma. Hij heeft dezelfde dag nog twee operaties gehad, één om de druk van zijn hersenen te halen en één waarbij een veertje in het aneurysma werd geplaatst om verdere bloeding te voorkomen.
Ik ben 24u bij hem gebleven. Toen ik terug thuis kwam om verse kledij te halen, zag ik pas hoe hard hij had afgezien. De ambulanciers hadden de voordeur achter zich dichtgetrokken en er was sindsdien niemand meer binnen geweest. Hij had overgegeven in de hal waar ze hem gevonden en hij heeft de controle over zijn darmen verloren. Ik heb alles opgepoetst terwijl ik dacht dat het misschien het laatste beeld was dat ik van mijn vriend zou onthouden in ons pas gekochte huis.
De laatste dagen zijn er wat voorzichtig positieve berichten. Zijn hersendruk steeg initieel toen de dokters hem van de sedatie haalden. Dit hebben ze enkele keren moeten proberen. Sinds donderdag hebben ze zijn medicatie wel sterk kunnen verminderen. Hij heeft zijn ogen geopend, maar hij lijkt toch niet echt wakker. Hij reageert op prikkels die de dokters hem geven. Ik zag zijn hartslag versnellen op de monitor toen ik mijn hand op zijn borst legde, alsof hij toch besefte dat ik er was.
Ik heb dit topic geopend om mijn gedachten eens te ordenen. Misschien zijn er hier ook mensen met positieve ervaringsverhalen?
Vorige week vrijdag stond mijn vriend op met hevige hoofdpijn. Hij had wat slecht geslapen en schreef het daaraan toe. Hij ging nog wat op de zetel rusten en dan wat later naar zijn werk proberen gaan. Ik gaf hem een kus en ben zelf gaan werken. Ik heb hem nog een berichtje gestuurd, waar hij niet op antwoordde. Ik dacht dat hij in slaap was gevallen. Op de middag kreeg ik een telefoontje van mijn buurman met de mededeling dat er een ambulance en MUG voor mijn deur stond. Mijn vriend was zo onwel geworden dat hij een ambulance had gebeld.
Ik ben onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden. Bij aankomst was mijn vriend niet meer bij bewustzijn. Hij heeft een hersenbloeding gehad op basis van een aneurysma. Mijn jonge, sportieve vriend lag in coma. Hij heeft dezelfde dag nog twee operaties gehad, één om de druk van zijn hersenen te halen en één waarbij een veertje in het aneurysma werd geplaatst om verdere bloeding te voorkomen.
Ik ben 24u bij hem gebleven. Toen ik terug thuis kwam om verse kledij te halen, zag ik pas hoe hard hij had afgezien. De ambulanciers hadden de voordeur achter zich dichtgetrokken en er was sindsdien niemand meer binnen geweest. Hij had overgegeven in de hal waar ze hem gevonden en hij heeft de controle over zijn darmen verloren. Ik heb alles opgepoetst terwijl ik dacht dat het misschien het laatste beeld was dat ik van mijn vriend zou onthouden in ons pas gekochte huis.
De laatste dagen zijn er wat voorzichtig positieve berichten. Zijn hersendruk steeg initieel toen de dokters hem van de sedatie haalden. Dit hebben ze enkele keren moeten proberen. Sinds donderdag hebben ze zijn medicatie wel sterk kunnen verminderen. Hij heeft zijn ogen geopend, maar hij lijkt toch niet echt wakker. Hij reageert op prikkels die de dokters hem geven. Ik zag zijn hartslag versnellen op de monitor toen ik mijn hand op zijn borst legde, alsof hij toch besefte dat ik er was.
Ik heb dit topic geopend om mijn gedachten eens te ordenen. Misschien zijn er hier ook mensen met positieve ervaringsverhalen?
maandag 27 juni 2016 om 23:16
Op internet kon ik bijna geen verhalen vinden over partners van iemand met een hersenbloeding. Voor hen is het net zo erg als voor de partner zelf.
Mijn vriend heeft 4 en half maand geleden een hersenbloeding gehad. Woonden ook net samen (2 maand) We zijn beiden 30. Mijn vriend had nooit hoofdpijn en geen klachten. Ja astma, en sindsdien nooit meer gehad. ze zeggen dat het er niks mee te maken heeft alleen ik zeg bijna van wel.
Mijn vriend heeft zelf de ambulance gebeld. Hij zou avonddienst hebben en ik was aan het werk. Om half 7 zag ik hem nog en om 21:00 toen ik bij huis aankwam stond de ambulance en politie er net. Dus ik rende het huis in. Daar zag ik mn vriend liggen. Ik dacht, is dit koolmonoxide? Nee dat was het niet. Gelijk werden er vragen mij vragen gesteld of hij veel hoofdpijn had, medicijnen had of suikerziekte in de familie voorkwam. Niks van dat alles. ze moest mijn vriend naar buiten dragen omdat het te smal was voor een brancard. Buiten begon hij over te geven en ik maakte mn vriend met doekjes schoon. toen was het duidelijk het was een hersenbloeding. In het ziekenhuis werd het bevestigd. Ik reed voorin mee in de ambulance want de politie wilde niet dat ik ging rijden. Op dat moment was het besef bij mij er niet wat de gevolgen zouden zijn. In het ziekenhuis werd zn trui doorgeknipt en tegen me gezegd dat ik iemand bij me moest vragen. Mn familie kwam er gelijk aan.
3 dagen op de ic en 5 weken op de medium care gelegen en na 7 week ontslagen uit het ziekenhuis richting het revalidatie centrum.
Mn vriend heeft 10 dagen niet kunnen praten. toen er weer geluid uit kwam. Ging hij ineens weer achteruit. Z'n drain in zn hoofd was gaan ontsteken en er kwam een hersenvliesontsteking koorts en de bloeddruk werd weer heel hoog.
Zijn bloeddruk was constant hoog en dat zijn ze nog steeds aan het onderzoeken. Hij is heel jong dus dat is vreemd want het is een gezonde jongen die sport en niet rookt. Zegt dus ook niks. Of wel en was het eerder gebeurd.
Na 4 week ging het beter, z'n hersenvliesontsteking ging gelukkig over. tijdens de hersenvliesontsteking kon hij niet praten. Ik had al 4 week geen contact met mijn vriend. En ik kan je zeggen dat is heel zwaar. Hij heeft geen ouders meer en geen grote familie. Gelukkig heel veel vrienden die ons hielpen. En dat had ik echt nodig want zonder had ik dit niet gekund. Ik was bijzonder positief waar ik nog steeds verbaasd over ben. Ik zorgde dat iedereen positief was bij mijn vriend want ik denk dat dat beter helpt voor genezing. Toen hij na 4 week weer echt begon te praten merkten we dat hij zn geheugen kwijt was. Alles wat ik vertelde was hij na een minuut kwijt. Mijn vriend was zo'n slimme jongen. Dit herkende ik totaal niet. Hij kreeg oefeningen bijv een deodorant uit zn toilettas halen. en dan pakte hij gel en smeerde dat op zn arm. totaal in de war. Alleen ik probeerde te geloven dat het goed kwam dat het een tijdelijke verwarring is. Na 5-6 week landde hij weer op aarde. Hij onthoudt weer alles. Ik denk dat het toch wel een wonder is hij is niet meer vergeetachtig. Ik kon weer met hem praten. Dat is zo raar dat dat weer kon. Zn energie werd ook weer beter. In het begin na hersenvlies kon hij maar 10 minuten zitten en wilden ze hem in een verpleeghuis zetten. Een week later ging dat al veel beter.
Hij kon op dat moment zn rechter arm en been niet bewegen. In het revalidatie centrum is hij weer gaan lopen. En z'n arm begon weer te bewegen na 3 maand begonnen z'n vingers weer te bewegen.
Dit is niet wat de prognoses zeggen dus geloven in jezelf is ook heel belangrijk.
Hoe het op dit moment is. Het besef is gedaald en de zware periode is nu. Omdat je er elke dag mee bezig bent. Met eten met herstellen. met gesprekken, Ik moet alles doen in huis. Het lijkt makkelijk alleen het is psychisch niet makkelijk. Mijn vriend zit er soms ook helemaal door en de dag daarna ik weer. Dit kunnen we gelukkig goed naar elkaar uiten. Het is voor de partner net zo'n klap als voor de vriend. Ik vind weinig verhalen hiervan op internet en daarom wilde ik dit graag delen. En inderdaad vergeet jezelf niet. Ik weet niet altijd hoe ik het aan moet pakken. Ik denk dat het wel goed komt met onze relatie. Alleen als je je vriend zo ziet lopen doet dat echt wel wat met je. Het is wel zo nu ik dit verhaal schrijf merk ik hoeveel geluk we gehad hebben. Het had een kasplantje kunnen zijn..
Het is gekomen door een te hoge bloeddruk en ze zijn er dus nog niet achter waardoor deze is ontstaan.
Het is een heel lang verhaal was niet de bedoeling. Toen ik begon te schijven kon ik niet stoppen..
sterkte en ik ben ook benieuwd hoe het met 'plensbui5 nu gaat na een jaar
Mijn vriend heeft 4 en half maand geleden een hersenbloeding gehad. Woonden ook net samen (2 maand) We zijn beiden 30. Mijn vriend had nooit hoofdpijn en geen klachten. Ja astma, en sindsdien nooit meer gehad. ze zeggen dat het er niks mee te maken heeft alleen ik zeg bijna van wel.
Mijn vriend heeft zelf de ambulance gebeld. Hij zou avonddienst hebben en ik was aan het werk. Om half 7 zag ik hem nog en om 21:00 toen ik bij huis aankwam stond de ambulance en politie er net. Dus ik rende het huis in. Daar zag ik mn vriend liggen. Ik dacht, is dit koolmonoxide? Nee dat was het niet. Gelijk werden er vragen mij vragen gesteld of hij veel hoofdpijn had, medicijnen had of suikerziekte in de familie voorkwam. Niks van dat alles. ze moest mijn vriend naar buiten dragen omdat het te smal was voor een brancard. Buiten begon hij over te geven en ik maakte mn vriend met doekjes schoon. toen was het duidelijk het was een hersenbloeding. In het ziekenhuis werd het bevestigd. Ik reed voorin mee in de ambulance want de politie wilde niet dat ik ging rijden. Op dat moment was het besef bij mij er niet wat de gevolgen zouden zijn. In het ziekenhuis werd zn trui doorgeknipt en tegen me gezegd dat ik iemand bij me moest vragen. Mn familie kwam er gelijk aan.
3 dagen op de ic en 5 weken op de medium care gelegen en na 7 week ontslagen uit het ziekenhuis richting het revalidatie centrum.
Mn vriend heeft 10 dagen niet kunnen praten. toen er weer geluid uit kwam. Ging hij ineens weer achteruit. Z'n drain in zn hoofd was gaan ontsteken en er kwam een hersenvliesontsteking koorts en de bloeddruk werd weer heel hoog.
Zijn bloeddruk was constant hoog en dat zijn ze nog steeds aan het onderzoeken. Hij is heel jong dus dat is vreemd want het is een gezonde jongen die sport en niet rookt. Zegt dus ook niks. Of wel en was het eerder gebeurd.
Na 4 week ging het beter, z'n hersenvliesontsteking ging gelukkig over. tijdens de hersenvliesontsteking kon hij niet praten. Ik had al 4 week geen contact met mijn vriend. En ik kan je zeggen dat is heel zwaar. Hij heeft geen ouders meer en geen grote familie. Gelukkig heel veel vrienden die ons hielpen. En dat had ik echt nodig want zonder had ik dit niet gekund. Ik was bijzonder positief waar ik nog steeds verbaasd over ben. Ik zorgde dat iedereen positief was bij mijn vriend want ik denk dat dat beter helpt voor genezing. Toen hij na 4 week weer echt begon te praten merkten we dat hij zn geheugen kwijt was. Alles wat ik vertelde was hij na een minuut kwijt. Mijn vriend was zo'n slimme jongen. Dit herkende ik totaal niet. Hij kreeg oefeningen bijv een deodorant uit zn toilettas halen. en dan pakte hij gel en smeerde dat op zn arm. totaal in de war. Alleen ik probeerde te geloven dat het goed kwam dat het een tijdelijke verwarring is. Na 5-6 week landde hij weer op aarde. Hij onthoudt weer alles. Ik denk dat het toch wel een wonder is hij is niet meer vergeetachtig. Ik kon weer met hem praten. Dat is zo raar dat dat weer kon. Zn energie werd ook weer beter. In het begin na hersenvlies kon hij maar 10 minuten zitten en wilden ze hem in een verpleeghuis zetten. Een week later ging dat al veel beter.
Hij kon op dat moment zn rechter arm en been niet bewegen. In het revalidatie centrum is hij weer gaan lopen. En z'n arm begon weer te bewegen na 3 maand begonnen z'n vingers weer te bewegen.
Dit is niet wat de prognoses zeggen dus geloven in jezelf is ook heel belangrijk.
Hoe het op dit moment is. Het besef is gedaald en de zware periode is nu. Omdat je er elke dag mee bezig bent. Met eten met herstellen. met gesprekken, Ik moet alles doen in huis. Het lijkt makkelijk alleen het is psychisch niet makkelijk. Mijn vriend zit er soms ook helemaal door en de dag daarna ik weer. Dit kunnen we gelukkig goed naar elkaar uiten. Het is voor de partner net zo'n klap als voor de vriend. Ik vind weinig verhalen hiervan op internet en daarom wilde ik dit graag delen. En inderdaad vergeet jezelf niet. Ik weet niet altijd hoe ik het aan moet pakken. Ik denk dat het wel goed komt met onze relatie. Alleen als je je vriend zo ziet lopen doet dat echt wel wat met je. Het is wel zo nu ik dit verhaal schrijf merk ik hoeveel geluk we gehad hebben. Het had een kasplantje kunnen zijn..
Het is gekomen door een te hoge bloeddruk en ze zijn er dus nog niet achter waardoor deze is ontstaan.
Het is een heel lang verhaal was niet de bedoeling. Toen ik begon te schijven kon ik niet stoppen..
sterkte en ik ben ook benieuwd hoe het met 'plensbui5 nu gaat na een jaar
maandag 27 juni 2016 om 23:43
Wow, heftig zeg! Het lijkt me zeker voor de partner ook heel zwaar. Dat wordt misschien nog weleens vergeten. En zeker voor jonge mensen is er misschien (te) weinig aandacht voor. Een levenslang zieke partner.
Is jouw vriend geestelijk veranderd? Verandering in persoonlijkheid? Sneller boos of emotioneel, of juist vlakker?
Veel sterkte, ik hoop dat hij verder opknapt en jullie het samen redden.
Is jouw vriend geestelijk veranderd? Verandering in persoonlijkheid? Sneller boos of emotioneel, of juist vlakker?
Veel sterkte, ik hoop dat hij verder opknapt en jullie het samen redden.
dinsdag 28 juni 2016 om 07:32
Zijn karakter is wonder boven wonder hetzelfde gebleven. Hij is wel heel snel moe, en zn rechterarm is (nog) niet functioneel. Deze week wilde we gordijnen ophangen, dat lukt niet. Het is mij gelukkig gelukt met een boormachine. En je wilt ook niet steeds iedereen vragen.
Voor mijn vriend is dat natuurlijk heel frustrerend. En je weet al 5 maand niet wat je toekomst is. Ze sluiten het niet uit dat zn hand het wel gaat doen. Het wordt nooit meer zo als het was. Er zit spasme in zn hand. z'n vingers en arm bewegen wel maar hij kan geen kopje pakken en dan drinken. Daar is geen controle over. dus alles doet hij met links. Aankleden eten maken drinken halen. Het lukt hem sinds 2 week zonder stok te lopen. Met stok nog steeds voor lange afstanden. het gaat nog niet snel alleen het lukt wel. Denk dat als het lopen weer snel zou gaan ook veel scheelt.
Het zou fijn zijn als hier iets voor komt dat je als jonge mensen steun bij elkaar hebt. We hebben genoeg vrienden alleen die zien het niet hoe het echt achter de schermen gaat.
Dus wie weet zal ik iets voor jonge mensen kunnen doen want het komt vaker voor dan gedacht
Voor mijn vriend is dat natuurlijk heel frustrerend. En je weet al 5 maand niet wat je toekomst is. Ze sluiten het niet uit dat zn hand het wel gaat doen. Het wordt nooit meer zo als het was. Er zit spasme in zn hand. z'n vingers en arm bewegen wel maar hij kan geen kopje pakken en dan drinken. Daar is geen controle over. dus alles doet hij met links. Aankleden eten maken drinken halen. Het lukt hem sinds 2 week zonder stok te lopen. Met stok nog steeds voor lange afstanden. het gaat nog niet snel alleen het lukt wel. Denk dat als het lopen weer snel zou gaan ook veel scheelt.
Het zou fijn zijn als hier iets voor komt dat je als jonge mensen steun bij elkaar hebt. We hebben genoeg vrienden alleen die zien het niet hoe het echt achter de schermen gaat.
Dus wie weet zal ik iets voor jonge mensen kunnen doen want het komt vaker voor dan gedacht
donderdag 7 juli 2016 om 19:36
Beste huis30.
Wat een nare ervaring en tijd waarin je leeft!
Vooral de onzekerheden die je blijft houden voor in de toekomst.
Mijn vriend heeft een jaar geleden een hersenbloeding gehad en zijn rechterkant is verlamd. Lopen kan hij wel weer maar zijn arm kan hij helaas niet meer gebruiken als voorheen.
Daarbij ben ik het met je eens dat het jammer is dat er niet een soort site is waar je terecht kan om je verhaal te vertellen of je ervaring te delen met mensen die het zelfde meegemaakt hebben.
Wat een nare ervaring en tijd waarin je leeft!
Vooral de onzekerheden die je blijft houden voor in de toekomst.
Mijn vriend heeft een jaar geleden een hersenbloeding gehad en zijn rechterkant is verlamd. Lopen kan hij wel weer maar zijn arm kan hij helaas niet meer gebruiken als voorheen.
Daarbij ben ik het met je eens dat het jammer is dat er niet een soort site is waar je terecht kan om je verhaal te vertellen of je ervaring te delen met mensen die het zelfde meegemaakt hebben.
Nil Volentibus Arduum
donderdag 7 juli 2016 om 21:42
Huis30, mijn man heeft ook zoiets gehad alleen is dat nu alweer dik 11 jaar terug. Mijn man heeft een CVA (bloedprop) links gehad, zijn rechterkant was helemaal 'verlamd'. Gelukkig is zijn kracht teruggekomen maar op sommige delen zijn gevoel niet. Ook zijn spraak is voor 80% terug en hij kan niet meer lezen en schrijven.
Ik heb destijds ook wat geschreven op het NAH forum (niet aangeboren hersenletsel).
Ik wil jou en Maureentjje veel sterkte wensen, want het is soms niet makkelijk als partner.
Ik heb destijds ook wat geschreven op het NAH forum (niet aangeboren hersenletsel).
Ik wil jou en Maureentjje veel sterkte wensen, want het is soms niet makkelijk als partner.
