Relaties
alle pijlers
Zo teleurgesteld
vrijdag 5 december 2008 om 20:59
Misschien neem ik het wel allemaal wat te zwaar op omdat ik gewoon zo moe ben want het is hier allemaal stress stress stress.
Maar ik vierde vandaag sinterklaas met mijn ouders, of nouja, we zouden voor ieder een kadootje doen. Ik had in mijn drukke week nog expres écht tijd gemaakt om de kadootjes te kopen die ze wilden hebben etc.
Kom ik er vanavond, en eerst krijg ik een kado met een gedicht waarin naar voren komt wat ik nog níet heb en dat ik zo blij mag zijn met wat ze soms voor me doen. (niet zo bot, maar het schemerde er wel doorheen), en eerst vertellen dat ze dit pakje maar gekocht hebben zodat ze ergens oesters en champagne konden eten gratis.
In het pakje zit een boekje over diëten.. en ze wéten dat dit zo pijnlijk ligt tussen ons want mijn ouders zeuren altijd dat ik te veel eet en zo dik ben en beginnen er altijd weer over en heeft tot menig ruzie tussen ons gezorgd.
Ik kon het gewoon écht even niet hebben.. ik doe zo ontzettend mijn best de laatste tijd op school en met alles, en doe mijn best om voor hen leuke kadootjes te kopen, en dan krijg ik iets waar ik a) niks mee heb en b) wordt er wéér alleen op de negatieve dingen gefocust.
Verwacht ik teveel als ik gewoon had gehoopt dat ze zouden zien hoezeer ik mijn best doe en dat ik graag had gezien dat dáár iets mee gedaan werd? Dat er naar míj gekeken werd en niet naar henzelf of het beeld dat ze sinds jaren van me hebben?
Mijn moeder vroeg nog wel of ik boos was aan het eind van de avond, ik heb maar geen antwoord gegeven omdat ik bang was in ruzie te belanden omdat ik er nu niet goed op in zou kunnen gaan. Moet ik iets van een mailtje sturen om ze te laten weten dat ik dit gewoon echt heel jammer vind? Ik weet het gewoon niet en zit nu hier alleen heel verdrietig te zijn
Maar ik vierde vandaag sinterklaas met mijn ouders, of nouja, we zouden voor ieder een kadootje doen. Ik had in mijn drukke week nog expres écht tijd gemaakt om de kadootjes te kopen die ze wilden hebben etc.
Kom ik er vanavond, en eerst krijg ik een kado met een gedicht waarin naar voren komt wat ik nog níet heb en dat ik zo blij mag zijn met wat ze soms voor me doen. (niet zo bot, maar het schemerde er wel doorheen), en eerst vertellen dat ze dit pakje maar gekocht hebben zodat ze ergens oesters en champagne konden eten gratis.
In het pakje zit een boekje over diëten.. en ze wéten dat dit zo pijnlijk ligt tussen ons want mijn ouders zeuren altijd dat ik te veel eet en zo dik ben en beginnen er altijd weer over en heeft tot menig ruzie tussen ons gezorgd.
Ik kon het gewoon écht even niet hebben.. ik doe zo ontzettend mijn best de laatste tijd op school en met alles, en doe mijn best om voor hen leuke kadootjes te kopen, en dan krijg ik iets waar ik a) niks mee heb en b) wordt er wéér alleen op de negatieve dingen gefocust.
Verwacht ik teveel als ik gewoon had gehoopt dat ze zouden zien hoezeer ik mijn best doe en dat ik graag had gezien dat dáár iets mee gedaan werd? Dat er naar míj gekeken werd en niet naar henzelf of het beeld dat ze sinds jaren van me hebben?
Mijn moeder vroeg nog wel of ik boos was aan het eind van de avond, ik heb maar geen antwoord gegeven omdat ik bang was in ruzie te belanden omdat ik er nu niet goed op in zou kunnen gaan. Moet ik iets van een mailtje sturen om ze te laten weten dat ik dit gewoon echt heel jammer vind? Ik weet het gewoon niet en zit nu hier alleen heel verdrietig te zijn
vrijdag 5 december 2008 om 21:17
Stephanietje, ik begrijp je gevoel volkomen. Je zou een mail kunnen sturen maar beter zou zijn om het je ouders face to face te vertellen. Wat je voelt dus. Je hoeft niets van ze te verwachten, als jij maar je gevoel kunt uiten.
Ik kreeg ooit van een ex een kadootje waar ik zo blij mee was. Hij liet me expres in de waan dat hij het gekocht had. Je kunt je mijn teleurstelling/woede door het bedrog wel voorstellen toen hij een jaar later vertelde dat het een relatiegeschenk was. Zo....daar gaat het 'speciale' gevoel.
Dus gewoon uiten en nogmaals: i know the feeling
Ik kreeg ooit van een ex een kadootje waar ik zo blij mee was. Hij liet me expres in de waan dat hij het gekocht had. Je kunt je mijn teleurstelling/woede door het bedrog wel voorstellen toen hij een jaar later vertelde dat het een relatiegeschenk was. Zo....daar gaat het 'speciale' gevoel.
Dus gewoon uiten en nogmaals: i know the feeling
vrijdag 5 december 2008 om 21:19
En waarom zeg je dat dan niet tegen hen?
Ik zou vroeger ook even geslikt hebben en dapper meegelachen hebben, maar tegewoordig doe ik dat niet meer. Ik zeg gewoon 'wat een nare opmerking, dat doet zeer hoor'. Gewoon als mededeling, niet om aanleiding te geven voor een discussie. Dan ben ik het ook kwijt.
Mijn ervaring is dat mensen een beetje zorgvuldiger zijn in hun woordkeuze en niet meer zo lomp zijn.
Maar dan nog: sommige mensen kun je niet veranderen. Dan kun je alleen nog maar jouw reactie op hun gedrag aanpassen. Lastig, maar wellicht voor jou de moeite waard om eens te proberen.
Niet elke keer de discussie over dingen aangaan, maar de mening van de ander voor kennisgeving aannemen en aangeven dat je een andere mening hebt. Punt.
Los van bovenstaande: kan me voorstellen dat het klote voelt meid! Het is op zijn zachtst gezegd niet zo aardig...
Ik zou vroeger ook even geslikt hebben en dapper meegelachen hebben, maar tegewoordig doe ik dat niet meer. Ik zeg gewoon 'wat een nare opmerking, dat doet zeer hoor'. Gewoon als mededeling, niet om aanleiding te geven voor een discussie. Dan ben ik het ook kwijt.
Mijn ervaring is dat mensen een beetje zorgvuldiger zijn in hun woordkeuze en niet meer zo lomp zijn.
Maar dan nog: sommige mensen kun je niet veranderen. Dan kun je alleen nog maar jouw reactie op hun gedrag aanpassen. Lastig, maar wellicht voor jou de moeite waard om eens te proberen.
Niet elke keer de discussie over dingen aangaan, maar de mening van de ander voor kennisgeving aannemen en aangeven dat je een andere mening hebt. Punt.
Los van bovenstaande: kan me voorstellen dat het klote voelt meid! Het is op zijn zachtst gezegd niet zo aardig...
vrijdag 5 december 2008 om 21:27
Ach Stephanietje, wat een naar moment. Heb je over het algemeen wel een goede band met je ouders? Of kwetsen ze je vaker? Bewust volgens jou of onbewust? Misschien is het gewoon heel onhandig van ze en bedoelen ze het in feite niet kwaad. Als dat het geval is, zou ik eerlijk zeggen dat je je gekwetst voelt. Dan kunnen zij het tenminste nog goed proberen te maken.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 5 december 2008 om 21:28
Ik weet dat ik het eigenlijk face to face zou moeten doen maar ik ben bang dat ik dan niet goed duidelijk kan maken wát me er nou precies in dwars zit. Mijn ouders hebben nogal de neiging om zodra ik iets negatiefs heb te zeggen 'oh ja het is állemaal onze schuld, wat ben je zielig!' enzo. En niet echt te luisteren naar wat ik zeg. En daardoor word ik dan boos, wat het geval niet helpt denk ik.
Overigens heb ik dus echt al heeeeel vaak tegen hen gezegd dat ik het vervelend vind als ze er opmerkingen over maken omdat ik een knieoperatie heb gehad en het dus nu ook niet minder kan maken.
@Sensy, das óók echt heel lullig.. kan me voorstellen dat je daar echt niet blij mee was. Wat heb je toen tegen hem gezegd?
Overigens heb ik dus echt al heeeeel vaak tegen hen gezegd dat ik het vervelend vind als ze er opmerkingen over maken omdat ik een knieoperatie heb gehad en het dus nu ook niet minder kan maken.
@Sensy, das óók echt heel lullig.. kan me voorstellen dat je daar echt niet blij mee was. Wat heb je toen tegen hem gezegd?
vrijdag 5 december 2008 om 21:31
quote:Dejavu schreef op 05 december 2008 @ 21:27:
Ach Stephanietje, wat een naar moment. Heb je over het algemeen wel een goede band met je ouders? Of kwetsen ze je vaker? Bewust volgens jou of onbewust? Misschien is het gewoon heel onhandig van ze en bedoelen ze het in feite niet kwaad. Als dat het geval is, zou ik eerlijk zeggen dat je je gekwetst voelt. Dan kunnen zij het tenminste nog goed proberen te maken.Opzich bedoelen ze het wel goed, maar ze zijn wel nogal dominant in wat er wel en niet goed is etc. Een paar jaar geleden was het erg slecht tussen ons omdat ik alles deed wat zij niet wilden, maar het gaat de laatste tijd qua dat juist heel goed.. en ik doe echt zo mijn best op het moment in zoveel dingen en ik vond het ook gewoon echt zo jammer dat er dan nog steeds alleen op de negatieve dingen wordt ingegaan. Dat speelt ook wel mee..
Ach Stephanietje, wat een naar moment. Heb je over het algemeen wel een goede band met je ouders? Of kwetsen ze je vaker? Bewust volgens jou of onbewust? Misschien is het gewoon heel onhandig van ze en bedoelen ze het in feite niet kwaad. Als dat het geval is, zou ik eerlijk zeggen dat je je gekwetst voelt. Dan kunnen zij het tenminste nog goed proberen te maken.Opzich bedoelen ze het wel goed, maar ze zijn wel nogal dominant in wat er wel en niet goed is etc. Een paar jaar geleden was het erg slecht tussen ons omdat ik alles deed wat zij niet wilden, maar het gaat de laatste tijd qua dat juist heel goed.. en ik doe echt zo mijn best op het moment in zoveel dingen en ik vond het ook gewoon echt zo jammer dat er dan nog steeds alleen op de negatieve dingen wordt ingegaan. Dat speelt ook wel mee..
vrijdag 5 december 2008 om 21:43
Ik heb een goede band met mijn ouders, maar ik heb een broer die een beetje dezelfde problemen met ze heeft als jij. Die ingesleten patronen zijn zo moeilijk te veranderen, misschien moet je dat ook niet willen. Probeer er boven te staan. Ga niet in discussie, want dat wordt toch een gebed zonder end. Wat Tientje zegt, lijkt me een prima aanpak. Op het moment direct zeggen dat een opmerking je niet bevalt en dat je gekwetst bent. En het verder laten rusten. Negeer hun vervelende kanten en koester de fijne dingen.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 5 december 2008 om 21:49
Wil hier toch even een kritische noot plaatsen, want we horen hier natuurlijk maar één kant. Ik werd een beetje getriggerd door de opmerking van TO dat ze er niks aan kan doen omdat ze een knie-operatie heeft gehad. Tja, ik moet toch even advocaat van de duivel spelen hoor...
Ik heb een zusje die ook steen en been klaagt dat ze te dik is. Maar er vervolgens niks aan doet. Feit is dat ze inderdaad niet zo makkelijk kan sporten, maar in dat geval moet ze dus haar calorie-inname beperken. Doet ze ook niet. Maar wel blijven zeuren over haar gewicht.
We zien allemaal dat ze er heel ongelukkig van wordt, dus delen we bij haar regelmatig speldenprikjes uit, in de hoop haar te stimuleren om er toch écht iets aan te doen. Niet omdat we het lullig bedoelen, maar om haar een drempel over te helpen.
Neemt niet weg dat wij nooit nooit nooit cadeaus zouden geven 'omdat we die ergens gratis bij krijgen'. Dat blijft belachelijk.
Ik heb een zusje die ook steen en been klaagt dat ze te dik is. Maar er vervolgens niks aan doet. Feit is dat ze inderdaad niet zo makkelijk kan sporten, maar in dat geval moet ze dus haar calorie-inname beperken. Doet ze ook niet. Maar wel blijven zeuren over haar gewicht.
We zien allemaal dat ze er heel ongelukkig van wordt, dus delen we bij haar regelmatig speldenprikjes uit, in de hoop haar te stimuleren om er toch écht iets aan te doen. Niet omdat we het lullig bedoelen, maar om haar een drempel over te helpen.
Neemt niet weg dat wij nooit nooit nooit cadeaus zouden geven 'omdat we die ergens gratis bij krijgen'. Dat blijft belachelijk.
vrijdag 5 december 2008 om 21:53
quote:Zamirah schreef op 05 december 2008 @ 21:38:
Ze bedoelen het goed? ??? Zo komt het niet over. Ze leven zich niet in in jou, ze hebben geen interesse. Sterker nog: ze respecteren jou niet, omdat ze niet accepteren dat jij je leven op jouw manier wilt invullen.
Je laatste punt klopt denk ik wel, maar interesse hebben ze meestal wel, misschien dat het juist daarom verkeerd overkwam. Mijn ouders roepen altijd heel hard dat ik het helemaal zelf mag weten maar dan krijg ik wel allemaal commentaar, en meestal ben ik er wel aan gewend.
@Dejavu.. klopt wel, van die patronen, maar het is wel lastig. Ik ben een tijdje geleden toen ze me uitnodigden om te komen eten en ik op een gegeven moment vroeg 'goh, hoe laat eten we eigenlijk? Ik heb al wel een beetje honger
' en mijn vader toen zei 'goh, jij hebt toch altijd honger' kwaad de deur uitgelopen en heb toen twee weken niks van me laten horen en heb nergens op gereageerd. Ik dacht dat dit duidelijk genoeg was, maar blijkbaar niet.
Overigens heb ik inmiddels mijn ouders toch maar gemaild, gezegd dat ik vooral teleurgesteld was omdat ik zelf wel de moeite had gedaan en ik het gewoon niet leuk vond. Vraag me af wanneer en of ik iets terug hoor.
Ze bedoelen het goed? ??? Zo komt het niet over. Ze leven zich niet in in jou, ze hebben geen interesse. Sterker nog: ze respecteren jou niet, omdat ze niet accepteren dat jij je leven op jouw manier wilt invullen.
Je laatste punt klopt denk ik wel, maar interesse hebben ze meestal wel, misschien dat het juist daarom verkeerd overkwam. Mijn ouders roepen altijd heel hard dat ik het helemaal zelf mag weten maar dan krijg ik wel allemaal commentaar, en meestal ben ik er wel aan gewend.
@Dejavu.. klopt wel, van die patronen, maar het is wel lastig. Ik ben een tijdje geleden toen ze me uitnodigden om te komen eten en ik op een gegeven moment vroeg 'goh, hoe laat eten we eigenlijk? Ik heb al wel een beetje honger
' en mijn vader toen zei 'goh, jij hebt toch altijd honger' kwaad de deur uitgelopen en heb toen twee weken niks van me laten horen en heb nergens op gereageerd. Ik dacht dat dit duidelijk genoeg was, maar blijkbaar niet.Overigens heb ik inmiddels mijn ouders toch maar gemaild, gezegd dat ik vooral teleurgesteld was omdat ik zelf wel de moeite had gedaan en ik het gewoon niet leuk vond. Vraag me af wanneer en of ik iets terug hoor.
vrijdag 5 december 2008 om 21:54
quote:Stephanietje schreef op 05 december 2008 @ 21:28:
Mijn ouders hebben nogal de neiging om zodra ik iets negatiefs heb te zeggen 'oh ja het is állemaal onze schuld, wat ben je zielig!' enzo. En niet echt te luisteren naar wat ik zeg. En daardoor word ik dan boos, wat het geval niet helpt denk ik.
Ik wist niet dat ik NOG een zus had! Geheel herkenbaar.... Had een kado van mijn ouders kunnen zijn. En ook een reactie van mijn ouders. Absurd... ze hebben niet in de gaten dat ze je er zo'n pijn mee doen.
Leef je leven zoals jij het wilt. Ook al zijn ze het niet met je eens, op het moment dat het voor jou goed voelt, is het goed.
PS. ik heb twee jaar geleden bewust afstand genomen omdat ik iedere keer met een ontzettend #$% gevoel naar ze toeging en bij ze weg ging. Ik zie ze nu als ik dat wil en dat voelt beter. Maar het heeft een hele tijd geduurd voordat ik zover was. Sterkte!
Mijn ouders hebben nogal de neiging om zodra ik iets negatiefs heb te zeggen 'oh ja het is állemaal onze schuld, wat ben je zielig!' enzo. En niet echt te luisteren naar wat ik zeg. En daardoor word ik dan boos, wat het geval niet helpt denk ik.
Ik wist niet dat ik NOG een zus had! Geheel herkenbaar.... Had een kado van mijn ouders kunnen zijn. En ook een reactie van mijn ouders. Absurd... ze hebben niet in de gaten dat ze je er zo'n pijn mee doen.
Leef je leven zoals jij het wilt. Ook al zijn ze het niet met je eens, op het moment dat het voor jou goed voelt, is het goed.
PS. ik heb twee jaar geleden bewust afstand genomen omdat ik iedere keer met een ontzettend #$% gevoel naar ze toeging en bij ze weg ging. Ik zie ze nu als ik dat wil en dat voelt beter. Maar het heeft een hele tijd geduurd voordat ik zover was. Sterkte!
vrijdag 5 december 2008 om 21:57
quote:Tientje79 schreef op 05 december 2008 @ 21:49:
Wil hier toch even een kritische noot plaatsen, want we horen hier natuurlijk maar één kant. Ik werd een beetje getriggerd door de opmerking van TO dat ze er niks aan kan doen omdat ze een knie-operatie heeft gehad. Tja, ik moet toch even advocaat van de duivel spelen hoor...
Ik heb een zusje die ook steen en been klaagt dat ze te dik is. Maar er vervolgens niks aan doet. Feit is dat ze inderdaad niet zo makkelijk kan sporten, maar in dat geval moet ze dus haar calorie-inname beperken. Doet ze ook niet. Maar wel blijven zeuren over haar gewicht.
We zien allemaal dat ze er heel ongelukkig van wordt, dus delen we bij haar regelmatig speldenprikjes uit, in de hoop haar te stimuleren om er toch écht iets aan te doen. Niet omdat we het lullig bedoelen, maar om haar een drempel over te helpen.
Neemt niet weg dat wij nooit nooit nooit cadeaus zouden geven 'omdat we die ergens gratis bij krijgen'. Dat blijft belachelijk.
En ik heb er nog wel een tijdje over nagedacht hoe ik dit het minst aanstootgevend op kon schrijven
Even kort dan: sinds mijn 15e ongeveer heb ik heel veel last van knieblessures waardoor ik niet kon en mocht sporten. Loop al jaren bij fysiotherapeuten en arten en ben van de zomer eindelijk geopereerd.
Vorig jaar ben ik naar een diëtiste geweest omdat ik er op een andere manier van af wilde komen. Zij heeft mij na een aantal weken gezegd dat ze me niet kon helpen want dat mijn gemiddelde calorie-inname per dag rond de 1200-1600 calorieën per dag is. Ik ben ook niet vreselijk dik, er mag zo'n 10 kilo af. En dat gaat waarschijnlijk alleen door fanatiek sporten.
En ik snap dat je de andere kant wilt belichten. Ik ben ook de eerste om toe te geven dat ik vroeger vreselijk was
Wil hier toch even een kritische noot plaatsen, want we horen hier natuurlijk maar één kant. Ik werd een beetje getriggerd door de opmerking van TO dat ze er niks aan kan doen omdat ze een knie-operatie heeft gehad. Tja, ik moet toch even advocaat van de duivel spelen hoor...
Ik heb een zusje die ook steen en been klaagt dat ze te dik is. Maar er vervolgens niks aan doet. Feit is dat ze inderdaad niet zo makkelijk kan sporten, maar in dat geval moet ze dus haar calorie-inname beperken. Doet ze ook niet. Maar wel blijven zeuren over haar gewicht.
We zien allemaal dat ze er heel ongelukkig van wordt, dus delen we bij haar regelmatig speldenprikjes uit, in de hoop haar te stimuleren om er toch écht iets aan te doen. Niet omdat we het lullig bedoelen, maar om haar een drempel over te helpen.
Neemt niet weg dat wij nooit nooit nooit cadeaus zouden geven 'omdat we die ergens gratis bij krijgen'. Dat blijft belachelijk.
En ik heb er nog wel een tijdje over nagedacht hoe ik dit het minst aanstootgevend op kon schrijven
Even kort dan: sinds mijn 15e ongeveer heb ik heel veel last van knieblessures waardoor ik niet kon en mocht sporten. Loop al jaren bij fysiotherapeuten en arten en ben van de zomer eindelijk geopereerd.
Vorig jaar ben ik naar een diëtiste geweest omdat ik er op een andere manier van af wilde komen. Zij heeft mij na een aantal weken gezegd dat ze me niet kon helpen want dat mijn gemiddelde calorie-inname per dag rond de 1200-1600 calorieën per dag is. Ik ben ook niet vreselijk dik, er mag zo'n 10 kilo af. En dat gaat waarschijnlijk alleen door fanatiek sporten.
En ik snap dat je de andere kant wilt belichten. Ik ben ook de eerste om toe te geven dat ik vroeger vreselijk was
vrijdag 5 december 2008 om 21:59
quote:summer04 schreef op 05 december 2008 @ 21:54:
[...]
Ik wist niet dat ik NOG een zus had! Geheel herkenbaar.... Had een kado van mijn ouders kunnen zijn. En ook een reactie van mijn ouders. Absurd... ze hebben niet in de gaten dat ze je er zo'n pijn mee doen.
Leef je leven zoals jij het wilt. Ook al zijn ze het niet met je eens, op het moment dat het voor jou goed voelt, is het goed.
PS. ik heb twee jaar geleden bewust afstand genomen omdat ik iedere keer met een ontzettend #$% gevoel naar ze toeging en bij ze weg ging. Ik zie ze nu als ik dat wil en dat voelt beter. Maar het heeft een hele tijd geduurd voordat ik zover was. Sterkte!Knap dat je dat kon.. ik voel me al schuldig bij de gedachte.Wat heeft je geholpen bij het maken van deze beslissing?
[...]
Ik wist niet dat ik NOG een zus had! Geheel herkenbaar.... Had een kado van mijn ouders kunnen zijn. En ook een reactie van mijn ouders. Absurd... ze hebben niet in de gaten dat ze je er zo'n pijn mee doen.
Leef je leven zoals jij het wilt. Ook al zijn ze het niet met je eens, op het moment dat het voor jou goed voelt, is het goed.
PS. ik heb twee jaar geleden bewust afstand genomen omdat ik iedere keer met een ontzettend #$% gevoel naar ze toeging en bij ze weg ging. Ik zie ze nu als ik dat wil en dat voelt beter. Maar het heeft een hele tijd geduurd voordat ik zover was. Sterkte!Knap dat je dat kon.. ik voel me al schuldig bij de gedachte.Wat heeft je geholpen bij het maken van deze beslissing?
vrijdag 5 december 2008 om 22:00
Ik vind het altijd moeilijk om iets te zeggen als het op andermans ouders aankomt, maar ik begrijp dat je teleurgesteld ben.
Ik begrijp ook niet dat ouders zo weinig begrip tonen, zelfs als ze onwetend zijn of het beste bedoelen met wat ze doen, al is dat voor jou heel kwetsend.
Ik begrijp ook niet dat ouders zo weinig begrip tonen, zelfs als ze onwetend zijn of het beste bedoelen met wat ze doen, al is dat voor jou heel kwetsend.
Viva naar de knoppen.
vrijdag 5 december 2008 om 22:01
Mijn ouders geven regelmatig dingen die ze zelf cadeau hebben gekregen. Dat bedoelen ze niet lullig. Het gebaar is voor hen hetzelfde en in zekere zin hebben ze daar gelijk in: want waarom is een cadeau alleen goed als je er zelf geld aan hebt uitgegeven? Een cadeau is een cadeau.
Je klinkt inderdaad net als mijn broer, twee weken lang wegblijven en dan verwachten dat er iets verandert. Dat gebeurt niet, in ieder geval niet op zo'n manier.
Wel goed dat je die mail hebt gestuurd, ik hoop dat ze antwoorden.
Je klinkt inderdaad net als mijn broer, twee weken lang wegblijven en dan verwachten dat er iets verandert. Dat gebeurt niet, in ieder geval niet op zo'n manier.
Wel goed dat je die mail hebt gestuurd, ik hoop dat ze antwoorden.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 5 december 2008 om 22:09
quote:Arthemis schreef op 05 december 2008 @ 22:00:
Ik vind het altijd moeilijk om iets te zeggen als het op andermans ouders aankomt, maar ik begrijp dat je teleurgesteld ben.
Ik begrijp ook niet dat ouders zo weinig begrip tonen, zelfs als ze onwetend zijn of het beste bedoelen met wat ze doen, al is dat voor jou heel kwetsend.
Je reactie is wel fijn om te lezen Dankje.
@Dejavu; ik weet dat het niet de oplossing is. Ik denk dat ik een beetje lamgestreden ben door altijd alle discussies, ik heb niet het idee dat ik er iets aan kan veranderen en dus doe ik het niet. Ik weet dat dit niet het goede denkpatroon is Maar ik durf het ergens ook gewoon niet.
Ik vind het altijd moeilijk om iets te zeggen als het op andermans ouders aankomt, maar ik begrijp dat je teleurgesteld ben.
Ik begrijp ook niet dat ouders zo weinig begrip tonen, zelfs als ze onwetend zijn of het beste bedoelen met wat ze doen, al is dat voor jou heel kwetsend.
Je reactie is wel fijn om te lezen Dankje.
@Dejavu; ik weet dat het niet de oplossing is. Ik denk dat ik een beetje lamgestreden ben door altijd alle discussies, ik heb niet het idee dat ik er iets aan kan veranderen en dus doe ik het niet. Ik weet dat dit niet het goede denkpatroon is Maar ik durf het ergens ook gewoon niet.
vrijdag 5 december 2008 om 22:13
Het feit dat ik me iedere keer zo #$% voelde. Mijn vader is erg dominant en als het niet gaat zoals hij wil is hij dagen beledigd, net een klein kind. Daarnaast werden er vaak vervelende opmerkingen gemaakt waarover ik dan weer niets durfde te zeggen. En zo voelde ik me iedere keer beroerder. Ervoor in therapie geweest en daar in overleg met maatschappelijk werkster deze keuze gemaakt. En ik voel me er beter bij...
Ik wens je veel wijsheid toe, goed dat je die mail verstuurd hebt. Ben benieuwd of en wanneer je een reactie krijgt.
Ik wens je veel wijsheid toe, goed dat je die mail verstuurd hebt. Ben benieuwd of en wanneer je een reactie krijgt.
vrijdag 5 december 2008 om 22:14
Mijn eerste reactie was: jezus dit is echt aso.
Wat een rotactie van je ouders. Los van het feit of je relatie al dan niet goed of slecht is. Dit is gewoon echt zéér knullig.
In mijn ervaring werkt mailen niet echt. Je kunt dan niet echt emotie overbrengen.
Ik zou er heen gaan, gaan zitten en ze vragen te luisteren en dan kort en krachtig zeggen hoe je er over denkt:
Afgelopen sinterklaas was een grote teleurstelling. Ik heb hier de avond zelf niet op terug willen komen in het belang van de sfeer van de avond, maar wil dit toch afronden. (als ze onderbreken vragen of ze aub willen luisteren, dat het je niet te doen is om een discussie te starten).
Ik het het cadeau en het gedicht als zeer kwetsend ervaren. (zou achterwege laten dat jij wel je best hebt gedaan, dit werkt hun argument dat jij zielig bent alleen maar in de hand). Dit doet me verdriet omdat ik hoopte dat jullie me inmiddels beter in konden schatten.
Hier wou ik het bij laten, ik hoop dat jullie hier nog eens over willen nadenken, want ik ben heel serieus.
En dan weer vertrekken of een ander onderwerp aansnijden als je langer blijft. Laat je niet verleiden om ruzie te maken (ze zullen sowieso reageren). Zeg standvastig dat je het nu niet de tijd en plaats vind hierop in te gaan, liever geen ruzie maakt en evt. dat je nu naar huis gaat.
Zo hou je de controle en leg je de bal in feite bij hen.
Je merkt het, ik heb ook wat ervaring met niet-begrijpende ouders die je veel verwijten maken..
Wat een rotactie van je ouders. Los van het feit of je relatie al dan niet goed of slecht is. Dit is gewoon echt zéér knullig.
In mijn ervaring werkt mailen niet echt. Je kunt dan niet echt emotie overbrengen.
Ik zou er heen gaan, gaan zitten en ze vragen te luisteren en dan kort en krachtig zeggen hoe je er over denkt:
Afgelopen sinterklaas was een grote teleurstelling. Ik heb hier de avond zelf niet op terug willen komen in het belang van de sfeer van de avond, maar wil dit toch afronden. (als ze onderbreken vragen of ze aub willen luisteren, dat het je niet te doen is om een discussie te starten).
Ik het het cadeau en het gedicht als zeer kwetsend ervaren. (zou achterwege laten dat jij wel je best hebt gedaan, dit werkt hun argument dat jij zielig bent alleen maar in de hand). Dit doet me verdriet omdat ik hoopte dat jullie me inmiddels beter in konden schatten.
Hier wou ik het bij laten, ik hoop dat jullie hier nog eens over willen nadenken, want ik ben heel serieus.
En dan weer vertrekken of een ander onderwerp aansnijden als je langer blijft. Laat je niet verleiden om ruzie te maken (ze zullen sowieso reageren). Zeg standvastig dat je het nu niet de tijd en plaats vind hierop in te gaan, liever geen ruzie maakt en evt. dat je nu naar huis gaat.
Zo hou je de controle en leg je de bal in feite bij hen.
Je merkt het, ik heb ook wat ervaring met niet-begrijpende ouders die je veel verwijten maken..
vrijdag 5 december 2008 om 22:16
Ik krijg een beetje de indruk dat je nog niet helemaal hebt los weten te maken van je ouders. In zekere zin ben je nog altijd het kind dat hoopt op de goedkeuring van haar ouders. Je bent echter nu volwassen, die goedkeuring is niet meer nodig. Je ouders staan niet meer boven je, maar naast je. Jij mag bepalen wanneer en onder welke voorwaarden je ze ziet, net zoals zij ook hun wensen hebben naar jou toe. Probeer je minder afhankelijk op te stellen, minder van hen te verwachten, dan wordt je band met ze ook minder emotioneel beladen en daardoor prettiger.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 5 december 2008 om 22:20
quote:Dejavu schreef op 05 december 2008 @ 22:16:
Ik krijg een beetje de indruk dat je nog niet helemaal hebt los weten te maken van je ouders. In zekere zin ben je nog altijd het kind dat hoopt op de goedkeuring van haar ouders. Je bent echter nu volwassen, die goedkeuring is niet meer nodig. Je ouders staan niet meer boven je, maar naast je. Jij mag bepalen wanneer en onder welke voorwaarden je ze ziet, net zoals zij ook hun wensen hebben naar jou toe. Probeer je minder afhankelijk op te stellen, minder van hen te verwachten, dan wordt je band met ze ook minder emotioneel beladen en daardoor prettiger.Helemaal eensch... Maar dit werkt wel 2 kanten op. Zolang je ouders je als het kind blijven behandelen en je niet zien als volwassene is het lastig!
Ik krijg een beetje de indruk dat je nog niet helemaal hebt los weten te maken van je ouders. In zekere zin ben je nog altijd het kind dat hoopt op de goedkeuring van haar ouders. Je bent echter nu volwassen, die goedkeuring is niet meer nodig. Je ouders staan niet meer boven je, maar naast je. Jij mag bepalen wanneer en onder welke voorwaarden je ze ziet, net zoals zij ook hun wensen hebben naar jou toe. Probeer je minder afhankelijk op te stellen, minder van hen te verwachten, dan wordt je band met ze ook minder emotioneel beladen en daardoor prettiger.Helemaal eensch... Maar dit werkt wel 2 kanten op. Zolang je ouders je als het kind blijven behandelen en je niet zien als volwassene is het lastig!
