Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 3 december 2008 om 21:50
Hannah, heb jij je verleden echt wel verwerkt? Je zegt van wel, maar je huidige relatie bewijst het tegendeel. Dat zou je toch vanuit je studie hebben moeten oppikken.
Iemand die zichzelf de moeite waard vindt, laat zich niet zo behandelen in een relatie. Je hebt te maken gehad met mishandeling door je vader. zoiets praat je niet weg met vriendinnen. Zij bieden je steun, maar geen therapie.
Hoe zit het met je assertiviteit? Je zegt wel veel terug, maar hebben je woorden ook waarde? Als hij je uitscheldt, zeg je dan ook dat je het niet pikt en voeg je dan ook de daad bij het woord?
Iemand die zichzelf de moeite waard vindt, laat zich niet zo behandelen in een relatie. Je hebt te maken gehad met mishandeling door je vader. zoiets praat je niet weg met vriendinnen. Zij bieden je steun, maar geen therapie.
Hoe zit het met je assertiviteit? Je zegt wel veel terug, maar hebben je woorden ook waarde? Als hij je uitscheldt, zeg je dan ook dat je het niet pikt en voeg je dan ook de daad bij het woord?
woensdag 3 december 2008 om 21:54
Ik wil je best mijn verhaal vertellen, maar ik heb het hier al zo uitgebreid besproken dat ik het dan liever via de mail doe. Je kunt me mailen via mijn hotmail-adres 'lemmythuis', dan stuur ik je een berichtje terug. Ook eventueel als je dingen kwijt wilt die je hier niet kwijt kan, goed?
Natuurlijk raakt het je als hij slecht over je zou praten tegen anderen. Kennen anderen hem zoals jij hem kent? Met die negatieve buien, dat boze gedoe van hem en alles? Zo ja, dan zullen zij ook wel begrijpen dat er ook nog een andere kant aan zijn verhalen is. En zo nee... jij hebt zelf hopelijk wel wat mensen om je heen? Vrienden of familie? Aan hen kun je uitleggen hoe het zit. Zij kennen jou, zij weten dat je een lieve meid bent en zullen je begrijpen.
En verder... tja, alles wat je schrijft is gewoon herkenbaar. Als je niet te lief bent, ben je wel te boos, etc. etc. etc... Kort samengevat: wat of hoe je ook doet, het deugt niet. Dat is echt zó enorm vermoeiend! Je verdient dat niet hoor.
Natuurlijk raakt het je als hij slecht over je zou praten tegen anderen. Kennen anderen hem zoals jij hem kent? Met die negatieve buien, dat boze gedoe van hem en alles? Zo ja, dan zullen zij ook wel begrijpen dat er ook nog een andere kant aan zijn verhalen is. En zo nee... jij hebt zelf hopelijk wel wat mensen om je heen? Vrienden of familie? Aan hen kun je uitleggen hoe het zit. Zij kennen jou, zij weten dat je een lieve meid bent en zullen je begrijpen.
En verder... tja, alles wat je schrijft is gewoon herkenbaar. Als je niet te lief bent, ben je wel te boos, etc. etc. etc... Kort samengevat: wat of hoe je ook doet, het deugt niet. Dat is echt zó enorm vermoeiend! Je verdient dat niet hoor.
woensdag 3 december 2008 om 22:09
quote:pom508 schreef op 03 december 2008 @ 21:50:
Hannah, heb jij je verleden echt wel verwerkt? Je zegt van wel, maar je huidige relatie bewijst het tegendeel. Dat zou je toch vanuit je studie hebben moeten oppikken.
Iemand die zichzelf de moeite waard vindt, laat zich niet zo behandelen in een relatie. Je hebt te maken gehad met mishandeling door je vader. zoiets praat je niet weg met vriendinnen. Zij bieden je steun, maar geen therapie.
Hoe zit het met je assertiviteit? Je zegt wel veel terug, maar hebben je woorden ook waarde? Als hij je uitscheldt, zeg je dan ook dat je het niet pikt en voeg je dan ook de daad bij het woord?
Ik heb het grotendeels verwerkt. En ik wil liever niet té diep op ingaan maar ik weet dat mijn grenzen erg zijn verschoven.
Mijn hele leven heb ik te horen gehad dat ik niks kan, niks ben etc.
Ik weet dat ik wél wat ben, dan een goede relatie wel bestaat.
Ik heb het meegemaakt, ik weet dat er relaties zijn waarbij je jezelf kunt zijn, waarbij de ander je steunt en er voor je is.
Ik weet dat ik teveel heb laten gebeuren in deze relatie, en dat stop je niet zomaar. De laatste 2 maanden geef ik mijn grenzen meer aan maar ik voeg mijn daden niet bij mijn woorden nee.
Het is moeilijk, ik ben afhankelijk van hem, zijn auto.
Als ik bij hem ben kan ik niet weg want ik kan niet zelfstandig naar het station, heb geen fiets etc heb niks. Ik woon tever weg (1 uur en nogwat rijden met de auto) en zijn buurt is te onveilig om in rond te zwerven op zoek naar vervoer zegmaar, dat wil ik niet.
Dus tijdens een ruzie, wil ik wel weg maar dan heb ik het vooruitzicht van in de auto stappen en een uur dicht bij hem zitten.
Dat trek ik op dat moment niet en het lukt me ook niet zo goed.
Ik moet meer doen, wat ik ook zeg.
maar dat durf ik niet, bang dat ik hem toch kwijt raak.
wat aan de ene kant stom is en nergens op slaat maar dat is zo'n knagend gevoel in me.
Hannah, heb jij je verleden echt wel verwerkt? Je zegt van wel, maar je huidige relatie bewijst het tegendeel. Dat zou je toch vanuit je studie hebben moeten oppikken.
Iemand die zichzelf de moeite waard vindt, laat zich niet zo behandelen in een relatie. Je hebt te maken gehad met mishandeling door je vader. zoiets praat je niet weg met vriendinnen. Zij bieden je steun, maar geen therapie.
Hoe zit het met je assertiviteit? Je zegt wel veel terug, maar hebben je woorden ook waarde? Als hij je uitscheldt, zeg je dan ook dat je het niet pikt en voeg je dan ook de daad bij het woord?
Ik heb het grotendeels verwerkt. En ik wil liever niet té diep op ingaan maar ik weet dat mijn grenzen erg zijn verschoven.
Mijn hele leven heb ik te horen gehad dat ik niks kan, niks ben etc.
Ik weet dat ik wél wat ben, dan een goede relatie wel bestaat.
Ik heb het meegemaakt, ik weet dat er relaties zijn waarbij je jezelf kunt zijn, waarbij de ander je steunt en er voor je is.
Ik weet dat ik teveel heb laten gebeuren in deze relatie, en dat stop je niet zomaar. De laatste 2 maanden geef ik mijn grenzen meer aan maar ik voeg mijn daden niet bij mijn woorden nee.
Het is moeilijk, ik ben afhankelijk van hem, zijn auto.
Als ik bij hem ben kan ik niet weg want ik kan niet zelfstandig naar het station, heb geen fiets etc heb niks. Ik woon tever weg (1 uur en nogwat rijden met de auto) en zijn buurt is te onveilig om in rond te zwerven op zoek naar vervoer zegmaar, dat wil ik niet.
Dus tijdens een ruzie, wil ik wel weg maar dan heb ik het vooruitzicht van in de auto stappen en een uur dicht bij hem zitten.
Dat trek ik op dat moment niet en het lukt me ook niet zo goed.
Ik moet meer doen, wat ik ook zeg.
maar dat durf ik niet, bang dat ik hem toch kwijt raak.
wat aan de ene kant stom is en nergens op slaat maar dat is zo'n knagend gevoel in me.
woensdag 3 december 2008 om 22:13
quote:Lemmy schreef op 03 december 2008 @ 21:54:
Ik wil je best mijn verhaal vertellen, maar ik heb het hier al zo uitgebreid besproken dat ik het dan liever via de mail doe. Je kunt me mailen via mijn hotmail-adres 'lemmythuis', dan stuur ik je een berichtje terug. Ook eventueel als je dingen kwijt wilt die je hier niet kwijt kan, goed?
Natuurlijk raakt het je als hij slecht over je zou praten tegen anderen. Kennen anderen hem zoals jij hem kent? Met die negatieve buien, dat boze gedoe van hem en alles? Zo ja, dan zullen zij ook wel begrijpen dat er ook nog een andere kant aan zijn verhalen is. En zo nee... jij hebt zelf hopelijk wel wat mensen om je heen? Vrienden of familie? Aan hen kun je uitleggen hoe het zit. Zij kennen jou, zij weten dat je een lieve meid bent en zullen je begrijpen.
En verder... tja, alles wat je schrijft is gewoon herkenbaar. Als je niet te lief bent, ben je wel te boos, etc. etc. etc... Kort samengevat: wat of hoe je ook doet, het deugt niet. Dat is echt zó enorm vermoeiend! Je verdient dat niet hoor.
Dankjewel, ik zal je een mailtje sturen .
Zijn zusjes weten wel een beetje hoe hij is, hij is ookweleens dreigend naar 1 van hen overgekomen om haar te laten schrikken, ze waren toen nog klein dus onschuldig.
Heb het 1x met een vriend van hem over zijn gedrag gehad en mijn pijn. Dit vond hij heel erg en er volgde een hele situatie waarbij ik mijn excuses moest aanbieden, (ik was ergens kwaad om geworden, hij werd kwaad op mij omdat ik bij zijn vrienden kwaad werd, hij noemde me een hoer, zijn vrienden hadden gezien hoe boos hij op me kon zijn) en ik moest het allemaal fixen, nu mag ik niet meer mee, durfd hij me niet meer mee te nemen naar zn vrienden enzo. Terwijl zijn vrienden hebben laten weten dat ze me steunen en me begrijpen en ze me hardstikke aardig vinden enzo.
Niemand mag weten hoe hij is, hij doet zich altijd vriendelijk en netjes voor. Dat is juist het erge.
Ja ik heb erg fijne familie, ze weten hoe ik ben en een beetje hoe hij nu is voor mij. Het zou me niet zoveel moeten uitmaken eigenlijk, ik weet dat ik een goed persoon ben maar toch is het soms eng.
Het is zeker vermoeiend.. ik voel me lichamelijk en geestelijk gewoon kapot. En toch wil ik nog moeite doen, en toch schrijf ik nog een erg lang mailtje vol met mogelijke oplossingen om het samen beter te krijgen.. waar hij vervolgens negatief op reageert argh. En aan de andere kant vind hij het zo lief dat ik moeite doe :S.
Ik mail je
Ik wil je best mijn verhaal vertellen, maar ik heb het hier al zo uitgebreid besproken dat ik het dan liever via de mail doe. Je kunt me mailen via mijn hotmail-adres 'lemmythuis', dan stuur ik je een berichtje terug. Ook eventueel als je dingen kwijt wilt die je hier niet kwijt kan, goed?
Natuurlijk raakt het je als hij slecht over je zou praten tegen anderen. Kennen anderen hem zoals jij hem kent? Met die negatieve buien, dat boze gedoe van hem en alles? Zo ja, dan zullen zij ook wel begrijpen dat er ook nog een andere kant aan zijn verhalen is. En zo nee... jij hebt zelf hopelijk wel wat mensen om je heen? Vrienden of familie? Aan hen kun je uitleggen hoe het zit. Zij kennen jou, zij weten dat je een lieve meid bent en zullen je begrijpen.
En verder... tja, alles wat je schrijft is gewoon herkenbaar. Als je niet te lief bent, ben je wel te boos, etc. etc. etc... Kort samengevat: wat of hoe je ook doet, het deugt niet. Dat is echt zó enorm vermoeiend! Je verdient dat niet hoor.
Dankjewel, ik zal je een mailtje sturen .
Zijn zusjes weten wel een beetje hoe hij is, hij is ookweleens dreigend naar 1 van hen overgekomen om haar te laten schrikken, ze waren toen nog klein dus onschuldig.
Heb het 1x met een vriend van hem over zijn gedrag gehad en mijn pijn. Dit vond hij heel erg en er volgde een hele situatie waarbij ik mijn excuses moest aanbieden, (ik was ergens kwaad om geworden, hij werd kwaad op mij omdat ik bij zijn vrienden kwaad werd, hij noemde me een hoer, zijn vrienden hadden gezien hoe boos hij op me kon zijn) en ik moest het allemaal fixen, nu mag ik niet meer mee, durfd hij me niet meer mee te nemen naar zn vrienden enzo. Terwijl zijn vrienden hebben laten weten dat ze me steunen en me begrijpen en ze me hardstikke aardig vinden enzo.
Niemand mag weten hoe hij is, hij doet zich altijd vriendelijk en netjes voor. Dat is juist het erge.
Ja ik heb erg fijne familie, ze weten hoe ik ben en een beetje hoe hij nu is voor mij. Het zou me niet zoveel moeten uitmaken eigenlijk, ik weet dat ik een goed persoon ben maar toch is het soms eng.
Het is zeker vermoeiend.. ik voel me lichamelijk en geestelijk gewoon kapot. En toch wil ik nog moeite doen, en toch schrijf ik nog een erg lang mailtje vol met mogelijke oplossingen om het samen beter te krijgen.. waar hij vervolgens negatief op reageert argh. En aan de andere kant vind hij het zo lief dat ik moeite doe :S.
Ik mail je
woensdag 3 december 2008 om 22:27
hoi meiden, mag ik meedoen met deze forum??
@ Hannah, heb je net een email gestuurd, leesvoer, haha!!
Ik heb ook het soortgelijke meegemaakt en heb het gevoel dat ik er nog niet vanaf ben.
Ben 34 jaar, moeder van 4 lieve kinderen waarvan de jongste 4 maanden is. Im het begin dat ik mijn ex tegen kwam, was het vuurwerk, de hemel was open voor me, ik was zijn prinses. Opeens werd hij heel erg bezitterig, ik was alleen van hem, mocht geen contact met andere mensen. Hij zei dat hij me het liefst in een gouden kooitje wou stoppen en alleen eruit halen wanneer het hem uitkwam. Maar ik zag het in het begin als echte liefde, als beschermend. Maar toen begon het geweld bij te komen, het sloopte erin. Als ik niet de juiste antwoorden gaf, of ik gaf helemaal geen antwoorden kreeg ik ook weer een paar klappen.
Telkens sloeg hij me helemaal de vette tering, en daarna ging hij me troosten, maar wel de mededeling dat het allemaal door mij kwam dat hij zijn controle verloor. Ik had het allemaal gedaan.
Als hij moest werken, bond hij me vast aan het bed om niet weg te lopen omdat hij wel wist dat het niet goed was waar hij mee bezig was. Alle deuren en ramen sloot hij voor het geval ik wel weg kon komen. Mocht niet eten als ik honger had, want ik mocht niet dik van hem worden. Als ik geld nodig had omdat ik bijvoorbeeld maandverband moest kopen, moest ik hem geld vragen, voor kleding moest ik helemaal niet zeuren, hij deed met me wat hij wou. Paar keer opgenomen in het ziekenhuis omdat hij me zo doorgeslagen heeft, dat ik meerdere botten brak, gekneusde ribben, gekneusde nekwervels, iedere dag hoofdpijn van het haren trekken omdat ik lang haar heb. Ben uiteindelijk bij hem weggegaan, en ben naar een vrouwenopvang geweest, ben gaan settelen in een andere stad, maar voor mijnheer was het niet moeilijk om mij te vinden, hij had er zijn mensen voor die hij flinke geld betaalde. Wou het goed met me maken. Het kwam weer goed, kreeg 3 kinderen met hem, maar het geweld was niet altijd weggebleven. Het keerde iedere keer op een zachtere vorm terug, Maar het verbale geweld kwam terug, ik was een dikke varken, zag er volgens hem niet uit, een vette trog. Een gestrande walrus, alleen omdat ik zwanger was of net bevallen. Zocht ruzie met me, treiteren, sarren, telkens uit en aan. Hij was niet meer bij me in komen wonen, hij woonde en woont aan de andere kant van het land. Maar wat ik niet wist, is dat hij al tijden met een ander samenwoont, met zijn ex. Hij heeft haar teruggenomen omdat ze begon over het delen van de vermogen, en komt niet aan zijn geld, want dan kom je aan hem. Heb heel erg veel ruzie gehad over haar, hem een paar keer voor de keuze gezet, of zij of wij, maar hij heeft eerst niet kunnen kiezen, maar uiteindelijk koos hij voor haar. Heeft zijn rug toegekeerd naar de kinderen, wil er niets meer met ze te maken hebben, klaar en over! Dat is nu bijna 3 weken geleden gebeurd, voel me helemaal ingestort, heb helemaal geen zelfliefde meer, moet mezelf weer helemaal opnieuw vinden.
Maar aangezien hij iemand is die dingen doet wanneer hij wil en hoe hij het wil, verwacht ik wel dat hij door zal blijven sarren, blijven komen om zogenaamd zijn kinderen te zien. Al heeft hij hun niet erkend. Volgens hem was het belastingvaardig, maar achteraf blijkt het met haar te maken te hebben, als hij ze erkend, dan komt ze erachter, en moeten ze alsnog delen.
Ik sta alleen voor mijn kinderen, 3 jongens van 8,4 en 2, en een dochtertje van 4 maanden. De oudste heb ik van een relatie waar ik 9 jaar mee was.
Ik heb zo'n lange weg te gaan om te herstellen van de angst wat ik heb gekregen, emotioneel, lichaamlijk, alles. Ik kan niemand meer vertrouwen, weet niet hoe ik met mensen moet omgaan, want hij heeft me letterlijk geisoleerd. Het is allemaal te zwaar voor me. maar ik moet, mijn kinderen hebben me nodig, ze zijn mijn alles!!
xx chanel
@ Hannah, heb je net een email gestuurd, leesvoer, haha!!
Ik heb ook het soortgelijke meegemaakt en heb het gevoel dat ik er nog niet vanaf ben.
Ben 34 jaar, moeder van 4 lieve kinderen waarvan de jongste 4 maanden is. Im het begin dat ik mijn ex tegen kwam, was het vuurwerk, de hemel was open voor me, ik was zijn prinses. Opeens werd hij heel erg bezitterig, ik was alleen van hem, mocht geen contact met andere mensen. Hij zei dat hij me het liefst in een gouden kooitje wou stoppen en alleen eruit halen wanneer het hem uitkwam. Maar ik zag het in het begin als echte liefde, als beschermend. Maar toen begon het geweld bij te komen, het sloopte erin. Als ik niet de juiste antwoorden gaf, of ik gaf helemaal geen antwoorden kreeg ik ook weer een paar klappen.
Telkens sloeg hij me helemaal de vette tering, en daarna ging hij me troosten, maar wel de mededeling dat het allemaal door mij kwam dat hij zijn controle verloor. Ik had het allemaal gedaan.
Als hij moest werken, bond hij me vast aan het bed om niet weg te lopen omdat hij wel wist dat het niet goed was waar hij mee bezig was. Alle deuren en ramen sloot hij voor het geval ik wel weg kon komen. Mocht niet eten als ik honger had, want ik mocht niet dik van hem worden. Als ik geld nodig had omdat ik bijvoorbeeld maandverband moest kopen, moest ik hem geld vragen, voor kleding moest ik helemaal niet zeuren, hij deed met me wat hij wou. Paar keer opgenomen in het ziekenhuis omdat hij me zo doorgeslagen heeft, dat ik meerdere botten brak, gekneusde ribben, gekneusde nekwervels, iedere dag hoofdpijn van het haren trekken omdat ik lang haar heb. Ben uiteindelijk bij hem weggegaan, en ben naar een vrouwenopvang geweest, ben gaan settelen in een andere stad, maar voor mijnheer was het niet moeilijk om mij te vinden, hij had er zijn mensen voor die hij flinke geld betaalde. Wou het goed met me maken. Het kwam weer goed, kreeg 3 kinderen met hem, maar het geweld was niet altijd weggebleven. Het keerde iedere keer op een zachtere vorm terug, Maar het verbale geweld kwam terug, ik was een dikke varken, zag er volgens hem niet uit, een vette trog. Een gestrande walrus, alleen omdat ik zwanger was of net bevallen. Zocht ruzie met me, treiteren, sarren, telkens uit en aan. Hij was niet meer bij me in komen wonen, hij woonde en woont aan de andere kant van het land. Maar wat ik niet wist, is dat hij al tijden met een ander samenwoont, met zijn ex. Hij heeft haar teruggenomen omdat ze begon over het delen van de vermogen, en komt niet aan zijn geld, want dan kom je aan hem. Heb heel erg veel ruzie gehad over haar, hem een paar keer voor de keuze gezet, of zij of wij, maar hij heeft eerst niet kunnen kiezen, maar uiteindelijk koos hij voor haar. Heeft zijn rug toegekeerd naar de kinderen, wil er niets meer met ze te maken hebben, klaar en over! Dat is nu bijna 3 weken geleden gebeurd, voel me helemaal ingestort, heb helemaal geen zelfliefde meer, moet mezelf weer helemaal opnieuw vinden.
Maar aangezien hij iemand is die dingen doet wanneer hij wil en hoe hij het wil, verwacht ik wel dat hij door zal blijven sarren, blijven komen om zogenaamd zijn kinderen te zien. Al heeft hij hun niet erkend. Volgens hem was het belastingvaardig, maar achteraf blijkt het met haar te maken te hebben, als hij ze erkend, dan komt ze erachter, en moeten ze alsnog delen.
Ik sta alleen voor mijn kinderen, 3 jongens van 8,4 en 2, en een dochtertje van 4 maanden. De oudste heb ik van een relatie waar ik 9 jaar mee was.
Ik heb zo'n lange weg te gaan om te herstellen van de angst wat ik heb gekregen, emotioneel, lichaamlijk, alles. Ik kan niemand meer vertrouwen, weet niet hoe ik met mensen moet omgaan, want hij heeft me letterlijk geisoleerd. Het is allemaal te zwaar voor me. maar ik moet, mijn kinderen hebben me nodig, ze zijn mijn alles!!
xx chanel
woensdag 3 december 2008 om 22:32
Wat een gedoe toen met zijn vrienden zeg, en dat moest jij dan ook nog allemaal weer goedmaken dus. Hoe dan ook is het beter je steun te zoeken bij de mensen waar je zeker op kunt rekenen, dus jouw familie en vrienden. Met hen kun je verder, ongeacht wat er in de toekomst ook nog gaat gebeuren tussen jou en je vriend.
Let er goed op dat je goed in contact blijft met de mensen die er voor je kunnen zijn als dat nodig is, geef niet je hele sociale leven op voor je relatie (misschien doe je dat helemaal niet hoor, maar ik wilde het toch even vermelden, omdat dit gewoon zo'n valkuil is).
Andere mensen doorzien hem misschien wel beter dan je denkt en mocht hij negatief over jou doen, dan nemen ze dat misschien wel met een korreltje zout. En doen ze dat niet, nou, dan weten ze er gewoon niet genoeg van! (simpel gezegd, maar ik weet ook wel dat het soms moeilijk is om zo te denken hoor).
Let er goed op dat je goed in contact blijft met de mensen die er voor je kunnen zijn als dat nodig is, geef niet je hele sociale leven op voor je relatie (misschien doe je dat helemaal niet hoor, maar ik wilde het toch even vermelden, omdat dit gewoon zo'n valkuil is).
Andere mensen doorzien hem misschien wel beter dan je denkt en mocht hij negatief over jou doen, dan nemen ze dat misschien wel met een korreltje zout. En doen ze dat niet, nou, dan weten ze er gewoon niet genoeg van! (simpel gezegd, maar ik weet ook wel dat het soms moeilijk is om zo te denken hoor).
woensdag 3 december 2008 om 22:35
@ chanelparfum
ja heb je email gelezen en alweer beantwoord hihi.
je doet me zoveel beseffen, echt waar.
Ik denk dat het nog niet doorgedrongen is, wat ik meemaak.
Hij was toch veel te netjes, beleefd enz om zo te zijn?
Heeft een goede baan, een huis, een auto, goede opleiding, nette gelovige ouders etc.. maar nee dat maakt allemaal niets uit.. bah
Je verhaal.. echt heftig..en toch heb je nog de energie om mij te helpen, me adviezen te geven en naar me te luisteren.
je bent echt een schat..
Verschrikkelijk wat hij je heeft aangedaan.
Onwerkelijk soms, dat iemand in staat is om zoiets te doen.
Nieuwe mensen zul je snel leren kennen denk ik, maar besteed eerst tijd aan jezelf. Je bent een fijn mens, dus nieuwe vriendschappen sluiten zal tijd kosten, maar het komt hopenlijk goed!
ja heb je email gelezen en alweer beantwoord hihi.
je doet me zoveel beseffen, echt waar.
Ik denk dat het nog niet doorgedrongen is, wat ik meemaak.
Hij was toch veel te netjes, beleefd enz om zo te zijn?
Heeft een goede baan, een huis, een auto, goede opleiding, nette gelovige ouders etc.. maar nee dat maakt allemaal niets uit.. bah
Je verhaal.. echt heftig..en toch heb je nog de energie om mij te helpen, me adviezen te geven en naar me te luisteren.
je bent echt een schat..
Verschrikkelijk wat hij je heeft aangedaan.
Onwerkelijk soms, dat iemand in staat is om zoiets te doen.
Nieuwe mensen zul je snel leren kennen denk ik, maar besteed eerst tijd aan jezelf. Je bent een fijn mens, dus nieuwe vriendschappen sluiten zal tijd kosten, maar het komt hopenlijk goed!
woensdag 3 december 2008 om 22:37
quote:Lemmy schreef op 03 december 2008 @ 22:32:
Wat een gedoe toen met zijn vrienden zeg, en dat moest jij dan ook nog allemaal weer goedmaken dus. Hoe dan ook is het beter je steun te zoeken bij de mensen waar je zeker op kunt rekenen, dus jouw familie en vrienden. Met hen kun je verder, ongeacht wat er in de toekomst ook nog gaat gebeuren tussen jou en je vriend.
Let er goed op dat je goed in contact blijft met de mensen die er voor je kunnen zijn als dat nodig is, geef niet je hele sociale leven op voor je relatie (misschien doe je dat helemaal niet hoor, maar ik wilde het toch even vermelden, omdat dit gewoon zo'n valkuil is).
Andere mensen doorzien hem misschien wel beter dan je denkt en mocht hij negatief over jou doen, dan nemen ze dat misschien wel met een korreltje zout. En doen ze dat niet, nou, dan weten ze er gewoon niet genoeg van! (simpel gezegd, maar ik weet ook wel dat het soms moeilijk is om zo te denken hoor).
Ja.. stom gedoe..
Heb nog wel contact met mijn vrienden. Alleen zijn ze allemaal drukdruk (laatste jaar hbo, moeten een scriptie schrijven, stage lopen etc) maar spreek ze regelmatig.
Je hebt gelijk hoor, en zo moet ik ook maar denken. Want als hij iets over me wil zeggen zal hij dat toch wel doen.
Nu was hij over zijn exen erg negatief tegenover mij en niet zozeer tegenover zijn vrienden en familie dus opzich scheelt dat wel.
Wat een gedoe toen met zijn vrienden zeg, en dat moest jij dan ook nog allemaal weer goedmaken dus. Hoe dan ook is het beter je steun te zoeken bij de mensen waar je zeker op kunt rekenen, dus jouw familie en vrienden. Met hen kun je verder, ongeacht wat er in de toekomst ook nog gaat gebeuren tussen jou en je vriend.
Let er goed op dat je goed in contact blijft met de mensen die er voor je kunnen zijn als dat nodig is, geef niet je hele sociale leven op voor je relatie (misschien doe je dat helemaal niet hoor, maar ik wilde het toch even vermelden, omdat dit gewoon zo'n valkuil is).
Andere mensen doorzien hem misschien wel beter dan je denkt en mocht hij negatief over jou doen, dan nemen ze dat misschien wel met een korreltje zout. En doen ze dat niet, nou, dan weten ze er gewoon niet genoeg van! (simpel gezegd, maar ik weet ook wel dat het soms moeilijk is om zo te denken hoor).
Ja.. stom gedoe..
Heb nog wel contact met mijn vrienden. Alleen zijn ze allemaal drukdruk (laatste jaar hbo, moeten een scriptie schrijven, stage lopen etc) maar spreek ze regelmatig.
Je hebt gelijk hoor, en zo moet ik ook maar denken. Want als hij iets over me wil zeggen zal hij dat toch wel doen.
Nu was hij over zijn exen erg negatief tegenover mij en niet zozeer tegenover zijn vrienden en familie dus opzich scheelt dat wel.
woensdag 3 december 2008 om 22:39
donderdag 4 december 2008 om 00:23
Hannah,
Ik kom hier vlak voor het slapengaan nog even lezen, even een korte reactie dus. Fijn dat je je verhaal hier komt delen. Je kan je soms zo alleen voelen als je in zo'n relatie hebt. Je bent echt niet de enige, geloof me.
Ik vind het zo verdrietig dat je zegt dat je 20 bent en na een jaar al gebroken bent.... Je klinkt zo oud, zo moe. Helemaal niet als een vrolijke jonge meid die de donkere kant van het leven nog niet kent, zoals het zou moeten zijn als je 20 bent. Op die leeftijd moet de wereld nog vooral om jou draaien en jouw wereld draait om hem.
Wat houdt je tegen? De negatieve reactie van zijn familie? Dat ze je veroordelen, je keus niet zullen begrijpen? Weegt dat zwaarder dan de opmerkingen die je van je vriend te horen krijgt, de manier waarop hij je stelselmatig de grond in stampt?
En wat nog meer? Niet willen opgeven, vasthouden aan een belofte die je ooit hebt gemaakt? Was die belofte niet wederzijds? En hij, komt hij zijn belofte na? Zorgt hij voor jou, behandelt hij jou liefdevol en met respect? Kun je in goede en slechte tijden op hem rekenen?
Als de andere partij zijn plichten niet nakomt, ben jij dan nog gehouden je aan je belofte te houden?
sterkte ermee,
dubio
Ik kom hier vlak voor het slapengaan nog even lezen, even een korte reactie dus. Fijn dat je je verhaal hier komt delen. Je kan je soms zo alleen voelen als je in zo'n relatie hebt. Je bent echt niet de enige, geloof me.
Ik vind het zo verdrietig dat je zegt dat je 20 bent en na een jaar al gebroken bent.... Je klinkt zo oud, zo moe. Helemaal niet als een vrolijke jonge meid die de donkere kant van het leven nog niet kent, zoals het zou moeten zijn als je 20 bent. Op die leeftijd moet de wereld nog vooral om jou draaien en jouw wereld draait om hem.
Wat houdt je tegen? De negatieve reactie van zijn familie? Dat ze je veroordelen, je keus niet zullen begrijpen? Weegt dat zwaarder dan de opmerkingen die je van je vriend te horen krijgt, de manier waarop hij je stelselmatig de grond in stampt?
En wat nog meer? Niet willen opgeven, vasthouden aan een belofte die je ooit hebt gemaakt? Was die belofte niet wederzijds? En hij, komt hij zijn belofte na? Zorgt hij voor jou, behandelt hij jou liefdevol en met respect? Kun je in goede en slechte tijden op hem rekenen?
Als de andere partij zijn plichten niet nakomt, ben jij dan nog gehouden je aan je belofte te houden?
sterkte ermee,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 4 december 2008 om 08:22
Wat goed dat jullie dit topic hebben gevonden Chanel en Hannah. Het was al een heel eind naar beneden gezakt weer maar nu is het weer volop actief.
Ik moet mijn kind naar school brengen en werken maar ik ga ook proberen nog even te reageren, hoewel de andere meiden al weer veel zinnige dingen hebben gezegd. Mocht ik een aanvulling hebben dan post ik die.
(f)
Ik moet mijn kind naar school brengen en werken maar ik ga ook proberen nog even te reageren, hoewel de andere meiden al weer veel zinnige dingen hebben gezegd. Mocht ik een aanvulling hebben dan post ik die.
(f)
donderdag 4 december 2008 om 17:08
quote:dubiootje schreef op 04 december 2008 @ 00:23:
Hannah,
Ik kom hier vlak voor het slapengaan nog even lezen, even een korte reactie dus. Fijn dat je je verhaal hier komt delen. Je kan je soms zo alleen voelen als je in zo'n relatie hebt. Je bent echt niet de enige, geloof me.
Ik vind het zo verdrietig dat je zegt dat je 20 bent en na een jaar al gebroken bent.... Je klinkt zo oud, zo moe. Helemaal niet als een vrolijke jonge meid die de donkere kant van het leven nog niet kent, zoals het zou moeten zijn als je 20 bent. Op die leeftijd moet de wereld nog vooral om jou draaien en jouw wereld draait om hem.
Wat houdt je tegen? De negatieve reactie van zijn familie? Dat ze je veroordelen, je keus niet zullen begrijpen? Weegt dat zwaarder dan de opmerkingen die je van je vriend te horen krijgt, de manier waarop hij je stelselmatig de grond in stampt?
En wat nog meer? Niet willen opgeven, vasthouden aan een belofte die je ooit hebt gemaakt? Was die belofte niet wederzijds? En hij, komt hij zijn belofte na? Zorgt hij voor jou, behandelt hij jou liefdevol en met respect? Kun je in goede en slechte tijden op hem rekenen?
Als de andere partij zijn plichten niet nakomt, ben jij dan nog gehouden je aan je belofte te houden?
sterkte ermee,
dubio
Bedankt voor je reactie!
Ja ik voel me ook best wel oud..
Als ik daar in het weekend ben, dan verveel ik me soms rot.
Of we doen wel wat leuks maar ik voel me gewoon beperkt.
Ik voel me helemaal niet meer wild en sexy of die dingen.
Ook voel ik me niet meer mooi of wat dan ook. Ik wéét dat hij me mooi vind en hij zegt het soms ook wel maar het gevoel heb ik gewoon niet meer.
Ja je hebt gelijk..
Het is gewoon het gevoel, dat ik denk dat het aan mij ligt, dat ik dingen anders kan doen etc.
Nee ik kan niet altijd op hem rekenen maar ik denk dat ik er ook niet voor hem ben, omdat hij zijn gevoel niet zo handig uit (klagen etc) en dan help ik m niet zo goed maargoed.
Nee ik ben niet verplicht om me aan mijn 'belofte' te houden als hij niet goed voor me zorgt.
Hannah,
Ik kom hier vlak voor het slapengaan nog even lezen, even een korte reactie dus. Fijn dat je je verhaal hier komt delen. Je kan je soms zo alleen voelen als je in zo'n relatie hebt. Je bent echt niet de enige, geloof me.
Ik vind het zo verdrietig dat je zegt dat je 20 bent en na een jaar al gebroken bent.... Je klinkt zo oud, zo moe. Helemaal niet als een vrolijke jonge meid die de donkere kant van het leven nog niet kent, zoals het zou moeten zijn als je 20 bent. Op die leeftijd moet de wereld nog vooral om jou draaien en jouw wereld draait om hem.
Wat houdt je tegen? De negatieve reactie van zijn familie? Dat ze je veroordelen, je keus niet zullen begrijpen? Weegt dat zwaarder dan de opmerkingen die je van je vriend te horen krijgt, de manier waarop hij je stelselmatig de grond in stampt?
En wat nog meer? Niet willen opgeven, vasthouden aan een belofte die je ooit hebt gemaakt? Was die belofte niet wederzijds? En hij, komt hij zijn belofte na? Zorgt hij voor jou, behandelt hij jou liefdevol en met respect? Kun je in goede en slechte tijden op hem rekenen?
Als de andere partij zijn plichten niet nakomt, ben jij dan nog gehouden je aan je belofte te houden?
sterkte ermee,
dubio
Bedankt voor je reactie!
Ja ik voel me ook best wel oud..
Als ik daar in het weekend ben, dan verveel ik me soms rot.
Of we doen wel wat leuks maar ik voel me gewoon beperkt.
Ik voel me helemaal niet meer wild en sexy of die dingen.
Ook voel ik me niet meer mooi of wat dan ook. Ik wéét dat hij me mooi vind en hij zegt het soms ook wel maar het gevoel heb ik gewoon niet meer.
Ja je hebt gelijk..
Het is gewoon het gevoel, dat ik denk dat het aan mij ligt, dat ik dingen anders kan doen etc.
Nee ik kan niet altijd op hem rekenen maar ik denk dat ik er ook niet voor hem ben, omdat hij zijn gevoel niet zo handig uit (klagen etc) en dan help ik m niet zo goed maargoed.
Nee ik ben niet verplicht om me aan mijn 'belofte' te houden als hij niet goed voor me zorgt.
donderdag 4 december 2008 om 17:28
Even een update..
Ik heb gister 2 smsjes gehad van hem (1e wel lief dat hij me waardeerd en de 2e dat ie morgen ergens naar toe moet voor zn werk en hoe mijn dag was.) En vandaag niks van hem gehoord.
Heb hem gemaild dat ik nieuwschierig ben naar zijn reactie, heb wat met rust laat omdat ik denk dat, dat beter voor hem is, dat hij er blijer van wordt want dat had ie aangegeven en dat ik hoop dat hij zich al wat blijer voelt enzo.
Denk dat hij vanavond niet hoeft te voetballen ivm sneeuw/regen etc etc dus misschien dat hij me dan mailt.
Ik heb gisteravond nagedacht en zoals ik had geschreven, denk ik dat ik het nog niet beseft heb, wat me allemaal is overkomen. Als ik jullie ALLES vertel, van elke dag, elk weekend, elke gebeurtenis dan zullen jullie zeggen; meid, wat moet je ermee. En het erge is dat ik bij vrijwel alles denk; ja maar ik heb dit gedaan dus............
Een voorbeeld van laatst (2 weken geleden ofzo)
we zouden gaan winkelen en we waren onderweg. Daarvoor weer een discussie gehad geloof ik dus ik voelde me niet super stabiel. Voelde me wel mooi toen we weggingen was wel zelfverzekerd opzich. We reden langs een vrouw met blond haar, leek wel wat op een ex van hem dacht ik.Hij hing zowat uit de auto om te kijken. Ik zei; waarom kijk je zo overdreven?
Zegt hij; ze zag er erg oud uit van achter, oud joggingpak enzo dus vroeg me af hoe oud ze was. Vond ik een wat rare gedachtengang.
Hij geilt niet op andere vrouwen ofzo hoor daarin kan ik hem wel vertrouwen en hebben we wel open gesprekken maar hoe hij keek voelde zo naar en zijn uitleg vond ik zo gek en hij keek nooit zo. Dus ik werd wat onzeker, ik vertrouwde hem wel, geloofde hem wel maar voelde me gewoon een beetje rot.
Toen werd hij wat bozig omdat ik onzeker was.
Ik gaf aan dat het erger werd als hij boos werd, dat wist hij nu toch wel?
We zouden niet meer gaan winkelen, we gingen rechtstreeks naar huis etc etc. Ik voelde me echt rot, alsof ik gestraft werd en ik begreep er niks van. Zo drastisch allemaal.
Het ging helemaal mis en ik huilen.
Ik zei dat ik gewoon onzeker was enzo.
Heb niets extreems gezegt, gewoon dat ik onzeker ervan werd en dat het gevoel niet zo snel wegging. Hij heeft alleen gezegt; je hoeft niet onzeker te zijn en legde zijn hand op mijn been. Maar ik bleef me nog rot voelen.. en dat was verkeerd..
Uiteindelijk wou hij me naar huis brengen, hij wou me niet vasthouden nee, ik moest naar huis en mijn spullen zou hij ooit wel een keer langsbrengen. Hij reed de weg op die richting mijn provincie ging. Ik kon me niet voorstellen dat hij al mijn spullen daar liet, allemaal kleding, make up, telefoon etc.
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Hij stopte en hij zei dat hij nooit meer iemand wou zoals mij, dat hij een ander type zou zoeken ofzoiets. Werd er erg gekwetst door en nog onzekerder.
Hij vertelde me dat zijn ex waar hij langer dan 5jr mee had, ook erg onzeker werd en dat het heel wat jaren duurde voordat ze wat zelfverzekerder werd. Ik zei hem dat ik haar niet was en dat het kwam door al het gedoe (grotendeels) want na elke ruzie voelde ik me onzeker.
Uiteindelijk reed hij naar de stad, ik wou graag dat we iets leuks gingen doen, dat we niet naar huis gingen en de dag verder niks gingen doen in zijn huis, dan zou het ook niet beter worden. Ik voelde me gestraft.. vond het zo gemeen.
Later zei hij dat hij me niet lief vond als ik huilde, alleen als ik niet huilde enzo.
Nouja.. dat is een voorbeeld van zo'n onzinruzie waarbij ik gigantisch gekwetst word en ik het niet zo goed kan tegenhouden. Ik blijf kalm zegmaar, maar hij zegt zulke nare dingen en doet gekke dingen, dan raak ik in de war en verlies ik mezelf ook. Dat voelt zo naar.
Ik bedenk me dat ik het allemaal weggestopt heb, want als ik het nare gevoel, wat ik heb, toe laat, barst ik in huilen uit. Dan kan ik niet meer, voel ik me lusteloos en moe.
Ik wou gewoon dat het oké was..
Oja nog iets wat me gisternacht erg dwars zat.
Op onze 1e date gingen we schaatsen en uit eten.
Een maand geleden hadden we een jaar en heb ik een hotel geboekt, gingen we uit eten en schaatsen.
Op onze 1e date was hij lief, attent en romantisch.
Nu met het schaatsen, hij wou liever alleen schaatsen, vond het moeilijker hand in hand (terwijl op onze date hebben we alleen maar hand in hand geschaatst en heeft ie me zachtjes geduwt zodat ik niet hoefde te schaatsen enzo)
Hij was open, vertelde me toen dat hij in een vorige relatie was vreemdgegaan, dat hij er zo'n gigantische spijt van had en er eerlijk over was geweest. Hij wou nooit meer zoiets meemaken.
Waardeerde het dat hij zo eerlijk was.
Toen we vorige maand gingen schaatsen, wou hij dus liever alleen schaatsen, ben een aantal x op een bankje gaan zitten want ik durf niet zo goed alleen te schaatsen, ben een x keihard op mn achterhoofd gevallen en kan het niet meer zo goed vandaar, bovendien vind ik het gewoon lief om samen te schaatsen. Het voelde best naar, hij was zo anders.
Kan het niet zo goed uitleggen.. maar vroeg me echt af.. is hij nu echt zo anders dan bij onze 1e date?...
En svonds in het hotel, viel hij in slaap omdat ie zo lekker gegeten had. Vond 't gewoon balen..
Als je een 1 jr relatie viert, en ik heb een hotel geboekt.. dan ga je toch lekker feestvieren lijkt mij.. maargoed.
Baalde gewoon erg..
Misschien slaat het wel nergens op wat ik nu vertel maar het geeft gewoon verandering aan.. dat het me pijn doet.. dat ik misschien een ander beeld had, ik weet het niet.Ik heb erg mn best gedaan voor het weekendje en hij opzich ookwel maar het was zo anders dan vroeger. Wou het gewoon ff delen
Liefs
Ik heb gister 2 smsjes gehad van hem (1e wel lief dat hij me waardeerd en de 2e dat ie morgen ergens naar toe moet voor zn werk en hoe mijn dag was.) En vandaag niks van hem gehoord.
Heb hem gemaild dat ik nieuwschierig ben naar zijn reactie, heb wat met rust laat omdat ik denk dat, dat beter voor hem is, dat hij er blijer van wordt want dat had ie aangegeven en dat ik hoop dat hij zich al wat blijer voelt enzo.
Denk dat hij vanavond niet hoeft te voetballen ivm sneeuw/regen etc etc dus misschien dat hij me dan mailt.
Ik heb gisteravond nagedacht en zoals ik had geschreven, denk ik dat ik het nog niet beseft heb, wat me allemaal is overkomen. Als ik jullie ALLES vertel, van elke dag, elk weekend, elke gebeurtenis dan zullen jullie zeggen; meid, wat moet je ermee. En het erge is dat ik bij vrijwel alles denk; ja maar ik heb dit gedaan dus............
Een voorbeeld van laatst (2 weken geleden ofzo)
we zouden gaan winkelen en we waren onderweg. Daarvoor weer een discussie gehad geloof ik dus ik voelde me niet super stabiel. Voelde me wel mooi toen we weggingen was wel zelfverzekerd opzich. We reden langs een vrouw met blond haar, leek wel wat op een ex van hem dacht ik.Hij hing zowat uit de auto om te kijken. Ik zei; waarom kijk je zo overdreven?
Zegt hij; ze zag er erg oud uit van achter, oud joggingpak enzo dus vroeg me af hoe oud ze was. Vond ik een wat rare gedachtengang.
Hij geilt niet op andere vrouwen ofzo hoor daarin kan ik hem wel vertrouwen en hebben we wel open gesprekken maar hoe hij keek voelde zo naar en zijn uitleg vond ik zo gek en hij keek nooit zo. Dus ik werd wat onzeker, ik vertrouwde hem wel, geloofde hem wel maar voelde me gewoon een beetje rot.
Toen werd hij wat bozig omdat ik onzeker was.
Ik gaf aan dat het erger werd als hij boos werd, dat wist hij nu toch wel?
We zouden niet meer gaan winkelen, we gingen rechtstreeks naar huis etc etc. Ik voelde me echt rot, alsof ik gestraft werd en ik begreep er niks van. Zo drastisch allemaal.
Het ging helemaal mis en ik huilen.
Ik zei dat ik gewoon onzeker was enzo.
Heb niets extreems gezegt, gewoon dat ik onzeker ervan werd en dat het gevoel niet zo snel wegging. Hij heeft alleen gezegt; je hoeft niet onzeker te zijn en legde zijn hand op mijn been. Maar ik bleef me nog rot voelen.. en dat was verkeerd..
Uiteindelijk wou hij me naar huis brengen, hij wou me niet vasthouden nee, ik moest naar huis en mijn spullen zou hij ooit wel een keer langsbrengen. Hij reed de weg op die richting mijn provincie ging. Ik kon me niet voorstellen dat hij al mijn spullen daar liet, allemaal kleding, make up, telefoon etc.
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Hij stopte en hij zei dat hij nooit meer iemand wou zoals mij, dat hij een ander type zou zoeken ofzoiets. Werd er erg gekwetst door en nog onzekerder.
Hij vertelde me dat zijn ex waar hij langer dan 5jr mee had, ook erg onzeker werd en dat het heel wat jaren duurde voordat ze wat zelfverzekerder werd. Ik zei hem dat ik haar niet was en dat het kwam door al het gedoe (grotendeels) want na elke ruzie voelde ik me onzeker.
Uiteindelijk reed hij naar de stad, ik wou graag dat we iets leuks gingen doen, dat we niet naar huis gingen en de dag verder niks gingen doen in zijn huis, dan zou het ook niet beter worden. Ik voelde me gestraft.. vond het zo gemeen.
Later zei hij dat hij me niet lief vond als ik huilde, alleen als ik niet huilde enzo.
Nouja.. dat is een voorbeeld van zo'n onzinruzie waarbij ik gigantisch gekwetst word en ik het niet zo goed kan tegenhouden. Ik blijf kalm zegmaar, maar hij zegt zulke nare dingen en doet gekke dingen, dan raak ik in de war en verlies ik mezelf ook. Dat voelt zo naar.
Ik bedenk me dat ik het allemaal weggestopt heb, want als ik het nare gevoel, wat ik heb, toe laat, barst ik in huilen uit. Dan kan ik niet meer, voel ik me lusteloos en moe.
Ik wou gewoon dat het oké was..
Oja nog iets wat me gisternacht erg dwars zat.
Op onze 1e date gingen we schaatsen en uit eten.
Een maand geleden hadden we een jaar en heb ik een hotel geboekt, gingen we uit eten en schaatsen.
Op onze 1e date was hij lief, attent en romantisch.
Nu met het schaatsen, hij wou liever alleen schaatsen, vond het moeilijker hand in hand (terwijl op onze date hebben we alleen maar hand in hand geschaatst en heeft ie me zachtjes geduwt zodat ik niet hoefde te schaatsen enzo)
Hij was open, vertelde me toen dat hij in een vorige relatie was vreemdgegaan, dat hij er zo'n gigantische spijt van had en er eerlijk over was geweest. Hij wou nooit meer zoiets meemaken.
Waardeerde het dat hij zo eerlijk was.
Toen we vorige maand gingen schaatsen, wou hij dus liever alleen schaatsen, ben een aantal x op een bankje gaan zitten want ik durf niet zo goed alleen te schaatsen, ben een x keihard op mn achterhoofd gevallen en kan het niet meer zo goed vandaar, bovendien vind ik het gewoon lief om samen te schaatsen. Het voelde best naar, hij was zo anders.
Kan het niet zo goed uitleggen.. maar vroeg me echt af.. is hij nu echt zo anders dan bij onze 1e date?...
En svonds in het hotel, viel hij in slaap omdat ie zo lekker gegeten had. Vond 't gewoon balen..
Als je een 1 jr relatie viert, en ik heb een hotel geboekt.. dan ga je toch lekker feestvieren lijkt mij.. maargoed.
Baalde gewoon erg..
Misschien slaat het wel nergens op wat ik nu vertel maar het geeft gewoon verandering aan.. dat het me pijn doet.. dat ik misschien een ander beeld had, ik weet het niet.Ik heb erg mn best gedaan voor het weekendje en hij opzich ookwel maar het was zo anders dan vroeger. Wou het gewoon ff delen
Liefs
donderdag 4 december 2008 om 18:36
Hannah, gisteren heb ik eigenlijk een beetje gemist dat jullie nog niet samenwonen en erg ver uit elkaar wonen.
Ik ga nu gewoon niet in op alle voorbeelden die je beschreven hebt, ik geloof dat je in een echt moeilijke relatie zit.
Maar...........
Je bent een meid van 20, die pas een jaar een relatie met iemand heeft, er niet mee samenwoont, ook nog eens ver uit elkaar wonen, geen kinderen, geen financiele binding, helemaal niks. En toch laat jij je door zo iemand zo behandelen.
We gaan het nu even niet over hem hebben, maar over jou. Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Waarom wil jij blijven in deze relatie? Waar zit nu toch dat ene waarom jij wel in deze relatie wil blijven.
Ik zie (lees) hier een meid die zichzelf heel erg zielig vindt omdat ze in deze relatie zit. Maar besef je, dat dat uit vrije wil is? Hij dwingt je niet, hij behandelt je slecht, maar dwingen doet hij niet. Ik heb geen enkel verwijt richting hem, maar praat nu met jou en vraag me echt af waarom jij nog bij hem bent. Ik zie nergens terug dat jij een liefdesrelatie met hem hebt.
Wat wil je Hannah?
Ik ga nu gewoon niet in op alle voorbeelden die je beschreven hebt, ik geloof dat je in een echt moeilijke relatie zit.
Maar...........
Je bent een meid van 20, die pas een jaar een relatie met iemand heeft, er niet mee samenwoont, ook nog eens ver uit elkaar wonen, geen kinderen, geen financiele binding, helemaal niks. En toch laat jij je door zo iemand zo behandelen.
We gaan het nu even niet over hem hebben, maar over jou. Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Waarom wil jij blijven in deze relatie? Waar zit nu toch dat ene waarom jij wel in deze relatie wil blijven.
Ik zie (lees) hier een meid die zichzelf heel erg zielig vindt omdat ze in deze relatie zit. Maar besef je, dat dat uit vrije wil is? Hij dwingt je niet, hij behandelt je slecht, maar dwingen doet hij niet. Ik heb geen enkel verwijt richting hem, maar praat nu met jou en vraag me echt af waarom jij nog bij hem bent. Ik zie nergens terug dat jij een liefdesrelatie met hem hebt.
Wat wil je Hannah?
donderdag 4 december 2008 om 18:43
quote:pom508 schreef op 04 december 2008 @ 18:36:
Hannah, gisteren heb ik eigenlijk een beetje gemist dat jullie nog niet samenwonen en erg ver uit elkaar wonen.
Ik ga nu gewoon niet in op alle voorbeelden die je beschreven hebt, ik geloof dat je in een echt moeilijke relatie zit.
Maar...........
Je bent een meid van 20, die pas een jaar een relatie met iemand heeft, er niet mee samenwoont, ook nog eens ver uit elkaar wonen, geen kinderen, geen financiele binding, helemaal niks. En toch laat jij je door zo iemand zo behandelen.
We gaan het nu even niet over hem hebben, maar over jou. Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Waarom wil jij blijven in deze relatie? Waar zit nu toch dat ene waarom jij wel in deze relatie wil blijven.
Ik zie (lees) hier een meid die zichzelf heel erg zielig vindt omdat ze in deze relatie zit. Maar besef je, dat dat uit vrije wil is? Hij dwingt je niet, hij behandelt je slecht, maar dwingen doet hij niet. Ik heb geen enkel verwijt richting hem, maar praat nu met jou en vraag me echt af waarom jij nog bij hem bent. Ik zie nergens terug dat jij een liefdesrelatie met hem hebt.
Wat wil je Hannah?
Ja woon meer dan een uur rijden bij m vandaan.
Ik zou deze zomer gaan samenwonen maar het voelde niet goed en hij merkte dat aan mij. Ik was aangenomen voor een stage daar in de buurt.. heb ik ook afgezegd.
Heb nu gelukkig een fantastische stage dus dat is gelukkig goedgekomen.
Verder denk ik niet dat het zozeer uitmaakt of ik samenwoon of dichtbij woon etc. Als je in zo'n situatie zit, is het soms moeilijk om die stap te nemen om de relatie te verbreken. Je pikt al het gedoe, of niet. Dat zit in die relatie, niet zozeer in het samenwonen, het maakt de stap wel iets moeilijker maar ik denk dat het niet persé makkelijker is als je niet samenwoont enz.
(ik vind het nu iig al erg moeilijk)
Ik vind mezelf niet zielig, ik ben verward en ik heb een chaos in mn hoofd, ik begrijp het niet maar zielig vind ik mezelf niet vind ikzelf, misschien komt het zo over. Ik wil het gewoon begrijpen, ik wil het weten, misschien oplossen ik weet het niet. Misschien ben ik wanhopig maar zeker niet zielig.
Nee een liefdesrelatie heb ik ook niet echt. Er zijn momenten dat het fijn is maar daar is alles mee gezegt.
We gaan het nu even niet over hem hebben, maar over jou. Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Waarom wil jij blijven in deze relatie? Waar zit nu toch dat ene waarom jij wel in deze relatie wil blijven.
Wat ik wil doen.. ik wil afwachten tot zijn mail/brief.
Zodat ik kan zien wat hij denkt, hoe hij ons ziet en wat hij eraan wil doen. Ik hoop dat ik aan de hand daarvan mijn beslissing kan maken.
Waarom ik in deze relatie wil blijven? Geen idee, omdat ik me soms toch wel fijn voel, hij soms wel lief is, ik soms wel het gevoel heb dat het goed is.
Verder.. hij dwingt me niet nee. Maar door de dingen die hij zegt krijg ik het gevoel dat het aan mij ligt, dat ik genoeg kan doen om het beter te maken, en dat wil ik ook wel alleen doe ik dat, dan krijg ik het volgende verwijt weer naar mn hoofd geslingerd.
Kortom: Ik voel me verantwoordelijk
Wist ik het maar waarom ik bleef.. zou me een hoop chaos schelen haha.
Hannah, gisteren heb ik eigenlijk een beetje gemist dat jullie nog niet samenwonen en erg ver uit elkaar wonen.
Ik ga nu gewoon niet in op alle voorbeelden die je beschreven hebt, ik geloof dat je in een echt moeilijke relatie zit.
Maar...........
Je bent een meid van 20, die pas een jaar een relatie met iemand heeft, er niet mee samenwoont, ook nog eens ver uit elkaar wonen, geen kinderen, geen financiele binding, helemaal niks. En toch laat jij je door zo iemand zo behandelen.
We gaan het nu even niet over hem hebben, maar over jou. Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Waarom wil jij blijven in deze relatie? Waar zit nu toch dat ene waarom jij wel in deze relatie wil blijven.
Ik zie (lees) hier een meid die zichzelf heel erg zielig vindt omdat ze in deze relatie zit. Maar besef je, dat dat uit vrije wil is? Hij dwingt je niet, hij behandelt je slecht, maar dwingen doet hij niet. Ik heb geen enkel verwijt richting hem, maar praat nu met jou en vraag me echt af waarom jij nog bij hem bent. Ik zie nergens terug dat jij een liefdesrelatie met hem hebt.
Wat wil je Hannah?
Ja woon meer dan een uur rijden bij m vandaan.
Ik zou deze zomer gaan samenwonen maar het voelde niet goed en hij merkte dat aan mij. Ik was aangenomen voor een stage daar in de buurt.. heb ik ook afgezegd.
Heb nu gelukkig een fantastische stage dus dat is gelukkig goedgekomen.
Verder denk ik niet dat het zozeer uitmaakt of ik samenwoon of dichtbij woon etc. Als je in zo'n situatie zit, is het soms moeilijk om die stap te nemen om de relatie te verbreken. Je pikt al het gedoe, of niet. Dat zit in die relatie, niet zozeer in het samenwonen, het maakt de stap wel iets moeilijker maar ik denk dat het niet persé makkelijker is als je niet samenwoont enz.
(ik vind het nu iig al erg moeilijk)
Ik vind mezelf niet zielig, ik ben verward en ik heb een chaos in mn hoofd, ik begrijp het niet maar zielig vind ik mezelf niet vind ikzelf, misschien komt het zo over. Ik wil het gewoon begrijpen, ik wil het weten, misschien oplossen ik weet het niet. Misschien ben ik wanhopig maar zeker niet zielig.
Nee een liefdesrelatie heb ik ook niet echt. Er zijn momenten dat het fijn is maar daar is alles mee gezegt.
We gaan het nu even niet over hem hebben, maar over jou. Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Waarom wil jij blijven in deze relatie? Waar zit nu toch dat ene waarom jij wel in deze relatie wil blijven.
Wat ik wil doen.. ik wil afwachten tot zijn mail/brief.
Zodat ik kan zien wat hij denkt, hoe hij ons ziet en wat hij eraan wil doen. Ik hoop dat ik aan de hand daarvan mijn beslissing kan maken.
Waarom ik in deze relatie wil blijven? Geen idee, omdat ik me soms toch wel fijn voel, hij soms wel lief is, ik soms wel het gevoel heb dat het goed is.
Verder.. hij dwingt me niet nee. Maar door de dingen die hij zegt krijg ik het gevoel dat het aan mij ligt, dat ik genoeg kan doen om het beter te maken, en dat wil ik ook wel alleen doe ik dat, dan krijg ik het volgende verwijt weer naar mn hoofd geslingerd.
Kortom: Ik voel me verantwoordelijk
Wist ik het maar waarom ik bleef.. zou me een hoop chaos schelen haha.
anoniem_76499 wijzigde dit bericht op 04-12-2008 18:48
Reden: wat meer info toegevoegd
Reden: wat meer info toegevoegd
% gewijzigd
donderdag 4 december 2008 om 19:22
Waarom alles in zijn handen leggen als het over jouw leven gaat? Jij bent niet gelukkig in deze relatie ongeacht wat hij gaat zeggen. Het enige wat hij je met de mail kan geven is hoop, maar de realiteit geeft een heel ander beeld.
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Hij stopte en hij zei dat hij nooit meer iemand wou zoals mij, dat hij een ander type zou zoeken ofzoiets. Werd er erg gekwetst door en nog onzekerder.
Nouja.. dat is een voorbeeld van zo'n onzinruzie waarbij ik gigantisch gekwetst word en ik het niet zo goed kan tegenhouden. Ik blijf kalm zegmaar, maar hij zegt zulke nare dingen en doet gekke dingen, dan raak ik in de war en verlies ik mezelf ook. Dat voelt zo naar.
Dit vond ik een paar voorbeelden waarin je jezelf toch als zielig afschildert. Maar als jij dat niet zo voelt, dan is het natuurlijk anders.
Toch zijn deze twee dingen wel een voorbeeld dat je jezelf totaal willoos opstelt.
Bij dit soort mannen werkt het zo, dat ze dat een gruwelijke eigenschap vinden. Ze haten het letterlijk wanneer je je zo opstelt. Diep in hun hart weten ze dat ze iemand slecht behandelen en vinden het gruwelijk wanneer een vrouw dit ook zo laat gebeuren. Dit maakt ze extra boos.
Het is wel zo, dat wanneer je ver uit elkaar woont het makkelijker is om uit elkaar te gaan. Je leeft niet in elkaars sociale kring, je zal elkaar niet snel tegen komen. Dat zijn toch dingen die het stukken makkelijker maken.
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Hij stopte en hij zei dat hij nooit meer iemand wou zoals mij, dat hij een ander type zou zoeken ofzoiets. Werd er erg gekwetst door en nog onzekerder.
Nouja.. dat is een voorbeeld van zo'n onzinruzie waarbij ik gigantisch gekwetst word en ik het niet zo goed kan tegenhouden. Ik blijf kalm zegmaar, maar hij zegt zulke nare dingen en doet gekke dingen, dan raak ik in de war en verlies ik mezelf ook. Dat voelt zo naar.
Dit vond ik een paar voorbeelden waarin je jezelf toch als zielig afschildert. Maar als jij dat niet zo voelt, dan is het natuurlijk anders.
Toch zijn deze twee dingen wel een voorbeeld dat je jezelf totaal willoos opstelt.
Bij dit soort mannen werkt het zo, dat ze dat een gruwelijke eigenschap vinden. Ze haten het letterlijk wanneer je je zo opstelt. Diep in hun hart weten ze dat ze iemand slecht behandelen en vinden het gruwelijk wanneer een vrouw dit ook zo laat gebeuren. Dit maakt ze extra boos.
Het is wel zo, dat wanneer je ver uit elkaar woont het makkelijker is om uit elkaar te gaan. Je leeft niet in elkaars sociale kring, je zal elkaar niet snel tegen komen. Dat zijn toch dingen die het stukken makkelijker maken.
donderdag 4 december 2008 om 22:16
quote:pom508 schreef op 04 december 2008 @ 19:22:
Waarom alles in zijn handen leggen als het over jouw leven gaat? Jij bent niet gelukkig in deze relatie ongeacht wat hij gaat zeggen. Het enige wat hij je met de mail kan geven is hoop, maar de realiteit geeft een heel ander beeld.
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Hij stopte en hij zei dat hij nooit meer iemand wou zoals mij, dat hij een ander type zou zoeken ofzoiets. Werd er erg gekwetst door en nog onzekerder.
Nouja.. dat is een voorbeeld van zo'n onzinruzie waarbij ik gigantisch gekwetst word en ik het niet zo goed kan tegenhouden. Ik blijf kalm zegmaar, maar hij zegt zulke nare dingen en doet gekke dingen, dan raak ik in de war en verlies ik mezelf ook. Dat voelt zo naar.
Dit vond ik een paar voorbeelden waarin je jezelf toch als zielig afschildert. Maar als jij dat niet zo voelt, dan is het natuurlijk anders.
Toch zijn deze twee dingen wel een voorbeeld dat je jezelf totaal willoos opstelt.
Bij dit soort mannen werkt het zo, dat ze dat een gruwelijke eigenschap vinden. Ze haten het letterlijk wanneer je je zo opstelt. Diep in hun hart weten ze dat ze iemand slecht behandelen en vinden het gruwelijk wanneer een vrouw dit ook zo laat gebeuren. Dit maakt ze extra boos.
Het is wel zo, dat wanneer je ver uit elkaar woont het makkelijker is om uit elkaar te gaan. Je leeft niet in elkaars sociale kring, je zal elkaar niet snel tegen komen. Dat zijn toch dingen die het stukken makkelijker maken.
Sorry pom ik heb een hekel aan het woord zielig maar dat is natuurlijk op verschillende manieren op te vatten.
Mijn vriend heeft iets met de woorden schuld en zielig en dat soort woorden en dat voelt niet zo prettig maargoed jij bent hem niet dus ik moet jou woorden anders interpreteren maar dat vind ik in sommige situaties moeilijk, hoop dat je me begrijpt.
Ja ik weet dat mannen daar een hekel aan hebben.
Alleen in het begin, en de laatste tijd weer, sta ik op voor mezelf, stel ik mijn grenzen, zeg ik dat ik het niet pik en ga ik er niet meer op in. Maar wat ik ook zeg. Hij wordt kwaad.
Of ik nu rustig blijf of verdriet, boos of blij en positief, het maakt allemaal geen ruk uit.
Ik heb er ook een hekel aan als iemand "onderdanig" doet zegmaar, als iemand alles pikt. En natuurlijk een man ook, dat is ergens wel normaal. Maar ik heb geen flauuuuw idee hoe ik met hem moet omgaan als hij zo afstandelijk, naar, boos en agressief is.
Als ik wegloop dan wordt hij kwaad, blijf ik bij hem zitten dan is het ook niet goed, als ik iets anders ga doen is het ook niet oké, als ik met m ga praten is het niet oké.. uh noem het maar op.
Als het mis is, is het mis.
Dus vaak ben ik stil ja, en huil ik.
Of ben ik stil en kwaad.
Of ik praat tegen hem en probeer hem weer blijer te maken.
Ik weet het gewoon niet meer.
Er is niet 1 manier van gedragen. Maar ik haal mezelf niet meer omlaag en doe ook niet overdreven verdrietig ofzo. Ben soms gewoon verloren.
Natuurlijk is het makkelijker, maar nogsteeds niet makkelijk.
Ik kan het niet verwoorden waarom ik die stap nu nog niet kan nemen maar zoals je vast wel begrijpt is het gewoon verschrikkelijk moeilijk.
Ja ik leg het misschien wel in zijn handen omdat ik het zelf niet kan. In een andere relatie werd ik gewoon verliefd op iemand anders, dat was een stuk makkelijker. Maar dat wil ik nu niet meer toelaten want dat is slecht en ik wil niemand bedriegen.
Ik wil gewoon mijn verhaal kwijt..
het helpt om te praten, zo zie ik dingen onder ogen
maar mezelf verantwoorden vind ik op dit moment moeilijk
want ik weet het zelf allemaal niet eens.
en ik weet wel dat hij er een gruwelijke hekel aan heb als ik me "zielig" opstel maar op sommige momenten voel je je gewoon ongelovelijk klote en "zielig" geloof mij.
Dan kun je je gevoelens niet in bedwang houden. Dan nemen ongeloof en verdriet de overhand en niet mijn verstand.
Had mijn verstand maar de overhand.
Het is echt niet alsof ik dit allemaal wil hoor pfffff
Het lukt me gewoon niet, ik weet het allemaal niet en het is erg moeilijk ik heb het gevoel alsof ik vast zit.
Sorry :S
Waarom alles in zijn handen leggen als het over jouw leven gaat? Jij bent niet gelukkig in deze relatie ongeacht wat hij gaat zeggen. Het enige wat hij je met de mail kan geven is hoop, maar de realiteit geeft een heel ander beeld.
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Hij stopte en hij zei dat hij nooit meer iemand wou zoals mij, dat hij een ander type zou zoeken ofzoiets. Werd er erg gekwetst door en nog onzekerder.
Nouja.. dat is een voorbeeld van zo'n onzinruzie waarbij ik gigantisch gekwetst word en ik het niet zo goed kan tegenhouden. Ik blijf kalm zegmaar, maar hij zegt zulke nare dingen en doet gekke dingen, dan raak ik in de war en verlies ik mezelf ook. Dat voelt zo naar.
Dit vond ik een paar voorbeelden waarin je jezelf toch als zielig afschildert. Maar als jij dat niet zo voelt, dan is het natuurlijk anders.
Toch zijn deze twee dingen wel een voorbeeld dat je jezelf totaal willoos opstelt.
Bij dit soort mannen werkt het zo, dat ze dat een gruwelijke eigenschap vinden. Ze haten het letterlijk wanneer je je zo opstelt. Diep in hun hart weten ze dat ze iemand slecht behandelen en vinden het gruwelijk wanneer een vrouw dit ook zo laat gebeuren. Dit maakt ze extra boos.
Het is wel zo, dat wanneer je ver uit elkaar woont het makkelijker is om uit elkaar te gaan. Je leeft niet in elkaars sociale kring, je zal elkaar niet snel tegen komen. Dat zijn toch dingen die het stukken makkelijker maken.
Sorry pom ik heb een hekel aan het woord zielig maar dat is natuurlijk op verschillende manieren op te vatten.
Mijn vriend heeft iets met de woorden schuld en zielig en dat soort woorden en dat voelt niet zo prettig maargoed jij bent hem niet dus ik moet jou woorden anders interpreteren maar dat vind ik in sommige situaties moeilijk, hoop dat je me begrijpt.
Ja ik weet dat mannen daar een hekel aan hebben.
Alleen in het begin, en de laatste tijd weer, sta ik op voor mezelf, stel ik mijn grenzen, zeg ik dat ik het niet pik en ga ik er niet meer op in. Maar wat ik ook zeg. Hij wordt kwaad.
Of ik nu rustig blijf of verdriet, boos of blij en positief, het maakt allemaal geen ruk uit.
Ik heb er ook een hekel aan als iemand "onderdanig" doet zegmaar, als iemand alles pikt. En natuurlijk een man ook, dat is ergens wel normaal. Maar ik heb geen flauuuuw idee hoe ik met hem moet omgaan als hij zo afstandelijk, naar, boos en agressief is.
Als ik wegloop dan wordt hij kwaad, blijf ik bij hem zitten dan is het ook niet goed, als ik iets anders ga doen is het ook niet oké, als ik met m ga praten is het niet oké.. uh noem het maar op.
Als het mis is, is het mis.
Dus vaak ben ik stil ja, en huil ik.
Of ben ik stil en kwaad.
Of ik praat tegen hem en probeer hem weer blijer te maken.
Ik weet het gewoon niet meer.
Er is niet 1 manier van gedragen. Maar ik haal mezelf niet meer omlaag en doe ook niet overdreven verdrietig ofzo. Ben soms gewoon verloren.
Natuurlijk is het makkelijker, maar nogsteeds niet makkelijk.
Ik kan het niet verwoorden waarom ik die stap nu nog niet kan nemen maar zoals je vast wel begrijpt is het gewoon verschrikkelijk moeilijk.
Ja ik leg het misschien wel in zijn handen omdat ik het zelf niet kan. In een andere relatie werd ik gewoon verliefd op iemand anders, dat was een stuk makkelijker. Maar dat wil ik nu niet meer toelaten want dat is slecht en ik wil niemand bedriegen.
Ik wil gewoon mijn verhaal kwijt..
het helpt om te praten, zo zie ik dingen onder ogen
maar mezelf verantwoorden vind ik op dit moment moeilijk
want ik weet het zelf allemaal niet eens.
en ik weet wel dat hij er een gruwelijke hekel aan heb als ik me "zielig" opstel maar op sommige momenten voel je je gewoon ongelovelijk klote en "zielig" geloof mij.
Dan kun je je gevoelens niet in bedwang houden. Dan nemen ongeloof en verdriet de overhand en niet mijn verstand.
Had mijn verstand maar de overhand.
Het is echt niet alsof ik dit allemaal wil hoor pfffff
Het lukt me gewoon niet, ik weet het allemaal niet en het is erg moeilijk ik heb het gevoel alsof ik vast zit.
Sorry :S
donderdag 4 december 2008 om 22:21
quote:pom508 schreef op 04 december 2008 @ 19:41:
Wat ik nog toe wil voegen, chaos in je hoofd kun je oplossen door beslissingen te nemen ipv uit te stellen. Dat geeft meer ruimte.
Ik zou het dolgraag willen pom.
Welke beslissing kan ik nemen, behalve uitmaken? Want dat is nog een stap te ver.
Moet ik de beslissing nemen dat ik het niet meer pik dat hij zo negatief over me praat/doet?
Moet ik de beslissing nemen dat ik het niet meer pik als hij geen moeite voor me doet en al zijn beloftes laat vallen zodat ik weer een saai en leeg weekend heb?
Ik voel me gewoon afhankelijk van hem als ik daar ben en dat is zwaar irritant, ik kan niet weg, kan niet zomaar een bus pakken, heb geen fiets etc dat geeft me een machteloos gevoel.
Dat hij hier het weekend komt is geen optie.
Ik woon nog thuis en voor een man van 28 is het niet zo prettig om op een matrasje op de grond te slapen waar schoonouders alles kunnen horen wat je zegt en je hebt al een slechte relatie..
Wat ik nog toe wil voegen, chaos in je hoofd kun je oplossen door beslissingen te nemen ipv uit te stellen. Dat geeft meer ruimte.
Ik zou het dolgraag willen pom.
Welke beslissing kan ik nemen, behalve uitmaken? Want dat is nog een stap te ver.
Moet ik de beslissing nemen dat ik het niet meer pik dat hij zo negatief over me praat/doet?
Moet ik de beslissing nemen dat ik het niet meer pik als hij geen moeite voor me doet en al zijn beloftes laat vallen zodat ik weer een saai en leeg weekend heb?
Ik voel me gewoon afhankelijk van hem als ik daar ben en dat is zwaar irritant, ik kan niet weg, kan niet zomaar een bus pakken, heb geen fiets etc dat geeft me een machteloos gevoel.
Dat hij hier het weekend komt is geen optie.
Ik woon nog thuis en voor een man van 28 is het niet zo prettig om op een matrasje op de grond te slapen waar schoonouders alles kunnen horen wat je zegt en je hebt al een slechte relatie..
donderdag 4 december 2008 om 22:24
Ja Hannah, jij moet zelf de beslissing nemen dat je je zo niet meer laat behandelen, dat kan niemand anders voor je beslissen. Zo is het nou eenmaal
Pom heeft gelijk dat het nemen van beslissingen ruimte geeft.
Twijfelen is passief en Handelen is aktief, heb ik hier ook ergens van het forum geplukt maar het klopt wel
Twijfel verlamt en als je handelt ben je bezig met oplossingen
Pom heeft gelijk dat het nemen van beslissingen ruimte geeft.
Twijfelen is passief en Handelen is aktief, heb ik hier ook ergens van het forum geplukt maar het klopt wel
Twijfel verlamt en als je handelt ben je bezig met oplossingen
donderdag 4 december 2008 om 22:26
Hannah, wat als het niet beter wordt dan dit?
Hoe lang ga je dit zo volhouden?
Ik herken het dat je jezelf nog niet wilt vertellen dat je echt moet stoppen hiermee. Je zoekt redenen waarom je het nog kan proberen. Je verlangt bepaalde antwoorden van hem nog, die hij waarschijnlijk niet kan geven.
En zo heb je weer een reden om te wachten tot het misschien beter gaat.
En misschien is het volgende weekend weer iets beter.
En dan?
Hoe lang ga je dit zo volhouden?
Ik herken het dat je jezelf nog niet wilt vertellen dat je echt moet stoppen hiermee. Je zoekt redenen waarom je het nog kan proberen. Je verlangt bepaalde antwoorden van hem nog, die hij waarschijnlijk niet kan geven.
En zo heb je weer een reden om te wachten tot het misschien beter gaat.
En misschien is het volgende weekend weer iets beter.
En dan?
donderdag 4 december 2008 om 22:32
Je schrijft dat het niet uitmaakt, of je nu zegt dat je het niet pikt, of je nu toegeeft, boos wordt, je verdriet laat zien, wat dan ook: hij wordt toch wel kwaad.
Ik weet zelf nu dat het niet aan mij lag, hij werd hooguit nog kwader in zijn bui door de reactie die ik gaf. Maar het had niet uitgemaakt, als het zover was, was hij toch wel kwaad.
En ik was daar om kwaad op te zijn.
Hij kon mijn aanwezigheid niet uitstaan maar ik mocht ook niet vertrekken. Dat idee.
Het zou vast ook heel anders kunnen zijn in een normale relatie, maar ik kan het eigenlijk alleen vanuit die ervaring zien. En zo lees ik jouw stukjes ook.
Ik denk dan, het wordt niet beter daar tussen die twee, het wordt gewoon meer en meer van dit zoals het nu al gaat.
En dat jij dat eigenlijk ook ergens zo denkt.
Die nare dingen die gebeuren, je probeert daar misschien heel erg andere goede dingen tegenover te stellen. Dat kost ook een hoop energie.
Dat zoeken naar de juiste manier om te reageren, de juiste manier om hier voor jezelf mee om te gaan.
Ik weet zelf nu dat het niet aan mij lag, hij werd hooguit nog kwader in zijn bui door de reactie die ik gaf. Maar het had niet uitgemaakt, als het zover was, was hij toch wel kwaad.
En ik was daar om kwaad op te zijn.
Hij kon mijn aanwezigheid niet uitstaan maar ik mocht ook niet vertrekken. Dat idee.
Het zou vast ook heel anders kunnen zijn in een normale relatie, maar ik kan het eigenlijk alleen vanuit die ervaring zien. En zo lees ik jouw stukjes ook.
Ik denk dan, het wordt niet beter daar tussen die twee, het wordt gewoon meer en meer van dit zoals het nu al gaat.
En dat jij dat eigenlijk ook ergens zo denkt.
Die nare dingen die gebeuren, je probeert daar misschien heel erg andere goede dingen tegenover te stellen. Dat kost ook een hoop energie.
Dat zoeken naar de juiste manier om te reageren, de juiste manier om hier voor jezelf mee om te gaan.
donderdag 4 december 2008 om 22:44
quote:zonlicht2 schreef op 04 december 2008 @ 22:24:
Ja Hannah, jij moet zelf de beslissing nemen dat je je zo niet meer laat behandelen, dat kan niemand anders voor je beslissen. Zo is het nou eenmaal
Pom heeft gelijk dat het nemen van beslissingen ruimte geeft.
Twijfelen is passief en Handelen is aktief, heb ik hier ook ergens van het forum geplukt maar het klopt wel
Twijfel verlamt en als je handelt ben je bezig met oplossingen
Ja dat besef ik ook en daar werk ik nu hard aan.
Hij heeft me net gebeld.
Was wel lief enzo en hij vroeg of ik er nog vertrouwen in had.
Ik zei; alleen als het omlaaghalen en de boosheid stopt anders stop ik er mee.
Zegt hij; niet gaan dreigen he.. jij doet het ook
Zeg ik; nee ik doe dat niet en ik zeg gewoon dat ik het niet pik want het is niet oké.
Zegt hij: ja dat is waar.
Nou, dan weet hij dat maar gewoon, had er even genoeg van.
Verder had hij het over het mailtje, dat hij erover had nagedacht.
Vond ik wel prettig. Zei hem ook dat als we erachter komen dat we niet bij elkaar passen, dat we niet voor elkaar kunnen doen wat de ander behoefte aan heeft dat ook niet erg is.
Daar was hij het ook mee eens.
Verder zei hij allemaal lieve dingen in het gesprek maar ik weet dat, dat lijmen is. Ik geloof het pas als ik het met eigen ogen zie. Als hij niet gelijk flipt als ik een x sagy ben of een andere, voor hem, tegenvaller.
Dus voor vanavond heb ik al een stap genomen richting de goede weg, namelijk voor mezelf kiezen. Ik heb hem heeeeeeel veel gegunt en heeft me vaak afgewezen. Dat pik ik niet meer.
Ik neem kleine stapjes, geef mezelf niet meer zoveel.
Ik wil mezelf zijn, voor mezelf kiezen en toch ook een stukje voor hem. Net zolang dat vertrouwen weer gegroeid is.
en als dat allemaal niet kan.. wordt ik niet gelukkig en dat merk ik snel genoeg . Dan moet ik echt kiezen kiezen kiezen voor mezelf.
Ja Hannah, jij moet zelf de beslissing nemen dat je je zo niet meer laat behandelen, dat kan niemand anders voor je beslissen. Zo is het nou eenmaal
Pom heeft gelijk dat het nemen van beslissingen ruimte geeft.
Twijfelen is passief en Handelen is aktief, heb ik hier ook ergens van het forum geplukt maar het klopt wel
Twijfel verlamt en als je handelt ben je bezig met oplossingen
Ja dat besef ik ook en daar werk ik nu hard aan.
Hij heeft me net gebeld.
Was wel lief enzo en hij vroeg of ik er nog vertrouwen in had.
Ik zei; alleen als het omlaaghalen en de boosheid stopt anders stop ik er mee.
Zegt hij; niet gaan dreigen he.. jij doet het ook
Zeg ik; nee ik doe dat niet en ik zeg gewoon dat ik het niet pik want het is niet oké.
Zegt hij: ja dat is waar.
Nou, dan weet hij dat maar gewoon, had er even genoeg van.
Verder had hij het over het mailtje, dat hij erover had nagedacht.
Vond ik wel prettig. Zei hem ook dat als we erachter komen dat we niet bij elkaar passen, dat we niet voor elkaar kunnen doen wat de ander behoefte aan heeft dat ook niet erg is.
Daar was hij het ook mee eens.
Verder zei hij allemaal lieve dingen in het gesprek maar ik weet dat, dat lijmen is. Ik geloof het pas als ik het met eigen ogen zie. Als hij niet gelijk flipt als ik een x sagy ben of een andere, voor hem, tegenvaller.
Dus voor vanavond heb ik al een stap genomen richting de goede weg, namelijk voor mezelf kiezen. Ik heb hem heeeeeeel veel gegunt en heeft me vaak afgewezen. Dat pik ik niet meer.
Ik neem kleine stapjes, geef mezelf niet meer zoveel.
Ik wil mezelf zijn, voor mezelf kiezen en toch ook een stukje voor hem. Net zolang dat vertrouwen weer gegroeid is.
en als dat allemaal niet kan.. wordt ik niet gelukkig en dat merk ik snel genoeg . Dan moet ik echt kiezen kiezen kiezen voor mezelf.
donderdag 4 december 2008 om 22:47
quote:Iseo schreef op 04 december 2008 @ 22:26:
Hannah, wat als het niet beter wordt dan dit?
Hoe lang ga je dit zo volhouden?
Ik herken het dat je jezelf nog niet wilt vertellen dat je echt moet stoppen hiermee. Je zoekt redenen waarom je het nog kan proberen. Je verlangt bepaalde antwoorden van hem nog, die hij waarschijnlijk niet kan geven.
En zo heb je weer een reden om te wachten tot het misschien beter gaat.
En misschien is het volgende weekend weer iets beter.
En dan?
Als het niet beter wordt dan ga ik gelijk naar huis en is het voor mij klaar. Zo simpel is het wel.
Die keuze heb ik nu wel voor mezelf gemaakt.
Ik moet het meemaken maar dat komt deze week wel.
en dan kan ik mijn keuze maken.
Want hij is de laatste tijdnog geen 1 week laten zien dat hij veranderd of dat er iets gaat veranderen en dat hij anders kan zijn.
Als hij voor zichzelf helder heeft hoe dat kan, dan kan het misschien opgelost worden.
Ontkent hij alles dan tsja.. dan zal het nooit beter worden.
en ga ik dus weg.. het moet wel.
Hannah, wat als het niet beter wordt dan dit?
Hoe lang ga je dit zo volhouden?
Ik herken het dat je jezelf nog niet wilt vertellen dat je echt moet stoppen hiermee. Je zoekt redenen waarom je het nog kan proberen. Je verlangt bepaalde antwoorden van hem nog, die hij waarschijnlijk niet kan geven.
En zo heb je weer een reden om te wachten tot het misschien beter gaat.
En misschien is het volgende weekend weer iets beter.
En dan?
Als het niet beter wordt dan ga ik gelijk naar huis en is het voor mij klaar. Zo simpel is het wel.
Die keuze heb ik nu wel voor mezelf gemaakt.
Ik moet het meemaken maar dat komt deze week wel.
en dan kan ik mijn keuze maken.
Want hij is de laatste tijdnog geen 1 week laten zien dat hij veranderd of dat er iets gaat veranderen en dat hij anders kan zijn.
Als hij voor zichzelf helder heeft hoe dat kan, dan kan het misschien opgelost worden.
Ontkent hij alles dan tsja.. dan zal het nooit beter worden.
en ga ik dus weg.. het moet wel.
