Relaties
alle pijlers
Emotioneel afhankelijk
donderdag 11 december 2008 om 15:17
Hallo allemaal,
Een tijdje geleden heb ik over dit onderwerp ook een topic gehad, maar heb nu de behoefte om hier weer eens met anderen over van gedachten te wisselen.
Mijn probleem is dat ik als kind (emotioneel) verwaarloosd ben, details laat ik eerst even achterwege, misschien komt dat later. Hierdoor heb ik een hechtingsstoornis ontwikkeld en daar loop ik nu in mijn relatie tegenaan. Het gaat wel steeds beter met me, maar ik ben er nog niet overheen.
Mijn vriend heeft een eigen bedrijf, heeft veel tegenslagen en moeilijkheden gehad en is nu druk bezig om zijn bedrijf en leven weer 'op poten te zetten'. Dit betekent dat hij periodes heeft dat hij heel hard moet werken, bij wijze van spreken dag en nacht, om iets af te krijgen.
Ik kan hier rationeel begrip voor opbrengen, maar emotioneel kan ik hier heel slecht mee omgaan, ga me heel rot voelen en bel hem dan soms ook op om te vertellen dat ik me niet goed voel. Dit geeft bij hem alleen maar extra stress, hij wil me heel graag helpen (dit zegt hij ook), maar kan op dat moment niet anders.
Onze relatie gaat verder heel goed, we wonen niet samen vanwege de kinderen (zijn beiden eerder getrouwd geweest), maar dat bevalt me eigenlijk wel goed, ik heb het ook erg naar mijn zin met mijn kinderen.
Mijn vriend neemt verder ook de tijd voor me, ook in drukke tijden (in de weekends), is belangstellend, pland leuke dingen om samen te doen, is attent en zorgzaam. Hij heeft zelf ook een moeilijke jeugd gehad (emotioneel en fysiek mishandeld), heeft dus wat eigenaardigheden, maar daar kunnen we samen goed over praten, net als over mijn 'eigenaardigheden'.
Het probleem is dus dat ik me (soms, niet altijd) ellendig ga voelen als hij dan doordeweeks geen tijd voor me heeft en dat ik een soort benauwd/angstig gevoel krijg. Het lukt me dan ook niet goed om te ontspannen en te genieten van mijn 'eigen leven'. Dit heeft overduidelijk met mijn jeugd te maken en ik ben hier ook voor in therapie, maar ik zou hier graag over willen discussieren met mensen die het herkennen of misschien juist niet. Ik wil namelijk niet zo'n afhankelijk typje zijn en ik weet dat ik het wel kan want in 'sterke' periodes heb ik nergens last van en mis ik mijn vriend ook niet zo.
Een tijdje geleden heb ik over dit onderwerp ook een topic gehad, maar heb nu de behoefte om hier weer eens met anderen over van gedachten te wisselen.
Mijn probleem is dat ik als kind (emotioneel) verwaarloosd ben, details laat ik eerst even achterwege, misschien komt dat later. Hierdoor heb ik een hechtingsstoornis ontwikkeld en daar loop ik nu in mijn relatie tegenaan. Het gaat wel steeds beter met me, maar ik ben er nog niet overheen.
Mijn vriend heeft een eigen bedrijf, heeft veel tegenslagen en moeilijkheden gehad en is nu druk bezig om zijn bedrijf en leven weer 'op poten te zetten'. Dit betekent dat hij periodes heeft dat hij heel hard moet werken, bij wijze van spreken dag en nacht, om iets af te krijgen.
Ik kan hier rationeel begrip voor opbrengen, maar emotioneel kan ik hier heel slecht mee omgaan, ga me heel rot voelen en bel hem dan soms ook op om te vertellen dat ik me niet goed voel. Dit geeft bij hem alleen maar extra stress, hij wil me heel graag helpen (dit zegt hij ook), maar kan op dat moment niet anders.
Onze relatie gaat verder heel goed, we wonen niet samen vanwege de kinderen (zijn beiden eerder getrouwd geweest), maar dat bevalt me eigenlijk wel goed, ik heb het ook erg naar mijn zin met mijn kinderen.
Mijn vriend neemt verder ook de tijd voor me, ook in drukke tijden (in de weekends), is belangstellend, pland leuke dingen om samen te doen, is attent en zorgzaam. Hij heeft zelf ook een moeilijke jeugd gehad (emotioneel en fysiek mishandeld), heeft dus wat eigenaardigheden, maar daar kunnen we samen goed over praten, net als over mijn 'eigenaardigheden'.
Het probleem is dus dat ik me (soms, niet altijd) ellendig ga voelen als hij dan doordeweeks geen tijd voor me heeft en dat ik een soort benauwd/angstig gevoel krijg. Het lukt me dan ook niet goed om te ontspannen en te genieten van mijn 'eigen leven'. Dit heeft overduidelijk met mijn jeugd te maken en ik ben hier ook voor in therapie, maar ik zou hier graag over willen discussieren met mensen die het herkennen of misschien juist niet. Ik wil namelijk niet zo'n afhankelijk typje zijn en ik weet dat ik het wel kan want in 'sterke' periodes heb ik nergens last van en mis ik mijn vriend ook niet zo.
donderdag 11 december 2008 om 16:52
Fijn dat je reageert, ik ben al 4 jaar in psychotherapie. Het gaat wel steeds beter, maar ik vind het tergend langzaam gaan.
Ik weet met mijn verstand dat het niet goed is om te claimen, ik probeer dus ook zoveel mogelijk om mijn 'buien' bij mezelf te houden en mijn vriend er zo weinig mogelijk van te laten merken. Volgens mijn psych ben ik me nu echt aan iemand aan het hechten en dat gaat gepaard met heftige emoties.
Verder kost het me ook veel energie om aandacht aan mijn kinderen te geven, omdat ik nooit geleerd heb hoe het hoort en daardoor de neiging heb om het gedrag van mijn ouders te herhalen (in mindere mate).
Ik werk er heel hard aan om hen een normale, stabiele jeugd te geven. Heb in het verleden behoorlijke steken laten vallen, maar het gaat nu goed, heb hooguit af en toe een bui, maar dat leg ik ze dan ook uit. En ik doe mijn uiterste best om tijdens zo'n bui toch zo normaal mogelijk te functioneren.
Ik weet met mijn verstand dat het niet goed is om te claimen, ik probeer dus ook zoveel mogelijk om mijn 'buien' bij mezelf te houden en mijn vriend er zo weinig mogelijk van te laten merken. Volgens mijn psych ben ik me nu echt aan iemand aan het hechten en dat gaat gepaard met heftige emoties.
Verder kost het me ook veel energie om aandacht aan mijn kinderen te geven, omdat ik nooit geleerd heb hoe het hoort en daardoor de neiging heb om het gedrag van mijn ouders te herhalen (in mindere mate).
Ik werk er heel hard aan om hen een normale, stabiele jeugd te geven. Heb in het verleden behoorlijke steken laten vallen, maar het gaat nu goed, heb hooguit af en toe een bui, maar dat leg ik ze dan ook uit. En ik doe mijn uiterste best om tijdens zo'n bui toch zo normaal mogelijk te functioneren.
donderdag 11 december 2008 om 17:01
donderdag 11 december 2008 om 17:33
Als ik zo'n bui heb ben ik erg in mezelf gekeerd en kan heel weinig hebben, ik ga dan ook vaak liggen slapen of zit veel te computeren.
Als ik bij mijn vriend ben voel ik me veel rustiger en zekerder.
Ik kan ook wel 'sterk' zijn, ik ga bijv. zonder probleem met de auto op vakantie naar het buitenland met de kids, dan mis ik mijn vriend gek genoeg ook niet zo, dat komt waarschijnlijk doordat ik dan zelf het initiatief neem om weg te gaan. Het is dus niet zo dat ik helemaal aan hem hang en niets zelf kan.
Het is moeilijker als hij zelf niet bereikbaar is, ik word dan angstig of wanhopig. Het geeft een machteloos gevoel.
Bij de therapie ben ik vooral aan het praten en probeert mijn psych mij duidelijk te maken dat het echt niet normaal is hoe ik ben opgegroeid en dat daar mijn emoties van nu ook door veroorzaakt worden.
Mijn ouders waren namelijk ook niet beschikbaar wanneer ik het nodig had. Ik ben op mijn 18e ernstig depressief geweest met zelfmoordgedachten en de enige reactie van hen was boosheid, omdat ik het hen zo lastig maakte.
Zelfmoordgedachten heb tot een paar jaar geleden nog gehad, ik had het gevoel dat ik het allemaal niet meer kon bolwerken en wilde gewoon rust, maar gelukkig heb ik dat niet meer doordat ik geleerd heb me beter te uiten en het mezelf gemakkelijker te maken door niet meer alles te moeten.
Als ik bij mijn vriend ben voel ik me veel rustiger en zekerder.
Ik kan ook wel 'sterk' zijn, ik ga bijv. zonder probleem met de auto op vakantie naar het buitenland met de kids, dan mis ik mijn vriend gek genoeg ook niet zo, dat komt waarschijnlijk doordat ik dan zelf het initiatief neem om weg te gaan. Het is dus niet zo dat ik helemaal aan hem hang en niets zelf kan.
Het is moeilijker als hij zelf niet bereikbaar is, ik word dan angstig of wanhopig. Het geeft een machteloos gevoel.
Bij de therapie ben ik vooral aan het praten en probeert mijn psych mij duidelijk te maken dat het echt niet normaal is hoe ik ben opgegroeid en dat daar mijn emoties van nu ook door veroorzaakt worden.
Mijn ouders waren namelijk ook niet beschikbaar wanneer ik het nodig had. Ik ben op mijn 18e ernstig depressief geweest met zelfmoordgedachten en de enige reactie van hen was boosheid, omdat ik het hen zo lastig maakte.
Zelfmoordgedachten heb tot een paar jaar geleden nog gehad, ik had het gevoel dat ik het allemaal niet meer kon bolwerken en wilde gewoon rust, maar gelukkig heb ik dat niet meer doordat ik geleerd heb me beter te uiten en het mezelf gemakkelijker te maken door niet meer alles te moeten.
donderdag 11 december 2008 om 19:16
Hoi hoi,
Super trouwens dat je dat doet, hup weg naar het buitenland met de kinderen, niets voor mij
Maar ehm, je zegt dat je angstig en wanhopig wordt als hij niet bereikbaar is. Maar wat zijn je gedachten dan op dat moment? Die maken waarschijnlijk dat je je zo rot voelt. Cognitieve therapie kan je heel erg helpen om dit soort denk"fouten" op te sporen en anders te leren denken in dat soort situaties. Op een gegeven moment moet je toch verder lijkt me... Het is duidelijk dat je ongelukkige jeugd een enorme impact heeft gehad en nu nog zijn sporen achterlaat, maar het is vooral belangrijk om te leren om er in het hier-en-nu mee om te gaan.
Misschien kan je dat eens aankaarten bij je therapeut? Je hebt al behoorlijk wat therapie achter de rug, was dat altijd bij dezelfde? Heb je meerdere dingen gedaan? Soms moet je ook weer een stapje verder he ...
Super trouwens dat je dat doet, hup weg naar het buitenland met de kinderen, niets voor mij
Maar ehm, je zegt dat je angstig en wanhopig wordt als hij niet bereikbaar is. Maar wat zijn je gedachten dan op dat moment? Die maken waarschijnlijk dat je je zo rot voelt. Cognitieve therapie kan je heel erg helpen om dit soort denk"fouten" op te sporen en anders te leren denken in dat soort situaties. Op een gegeven moment moet je toch verder lijkt me... Het is duidelijk dat je ongelukkige jeugd een enorme impact heeft gehad en nu nog zijn sporen achterlaat, maar het is vooral belangrijk om te leren om er in het hier-en-nu mee om te gaan.
Misschien kan je dat eens aankaarten bij je therapeut? Je hebt al behoorlijk wat therapie achter de rug, was dat altijd bij dezelfde? Heb je meerdere dingen gedaan? Soms moet je ook weer een stapje verder he ...
donderdag 11 december 2008 om 23:58
Misschien heb je gelijk en zou een andere soort van therapie mij nu verder helpen. Ik heb ook wel eens de tip gekregen om 'famillieopstellingen' te gaan doen, maar dat leek me allemaal nogal zweverig. Dan moet je met andere mensen je gezinssituatie gaan naspelen.
Mijn gedachten zijn dan dat mijn vriend niet genoeg voor mij voelt en niet 'alles' laat vallen om er voor mij te zijn. Ik verwacht eigenlijk van hem dat hij zich gedraagt zoals een ouder zich tegenover een kind zou moeten gedragen.
Mijn ouders hebben het behoorlijk laten afweten en als mijn vriend het druk heeft of afwezig is dan voelt het alsof hij net als hen is en ik niet de moeite waard ben en overal alleen voor sta. En dan vind ik het dus ook moeilijk om er voor mijn kinderen te zijn. Het lukt wel, maar ik vind het moeilijk en het kost energie. Mijn vriend zegt ook dat ik die energie dan in mijn kinderen moet steken i.p.v. me op hem te richten, maar dat lukt dan niet genoeg. Ik heb nu bijv. de hele dag niets gehoord en wil hem ook niet bellen omdat ik hem met rust wil laten, maar ik vind het ook moeilijk om te gaan slapen zonder iets van hem gehoord te hebben.
Ik realiseer me dat ik nu erg slachtofferachtig en zielig doe, vaak kom ik hier ook wel weer doorheen en ben ik weer mijn 'volwassen' zelf, maar ik heb dus nog regelmatig een soort terugval, zeker in extreme periodes zoals nu, wanneer mijn vriend qua werk met een deadline zit.
Mijn gedachten zijn dan dat mijn vriend niet genoeg voor mij voelt en niet 'alles' laat vallen om er voor mij te zijn. Ik verwacht eigenlijk van hem dat hij zich gedraagt zoals een ouder zich tegenover een kind zou moeten gedragen.
Mijn ouders hebben het behoorlijk laten afweten en als mijn vriend het druk heeft of afwezig is dan voelt het alsof hij net als hen is en ik niet de moeite waard ben en overal alleen voor sta. En dan vind ik het dus ook moeilijk om er voor mijn kinderen te zijn. Het lukt wel, maar ik vind het moeilijk en het kost energie. Mijn vriend zegt ook dat ik die energie dan in mijn kinderen moet steken i.p.v. me op hem te richten, maar dat lukt dan niet genoeg. Ik heb nu bijv. de hele dag niets gehoord en wil hem ook niet bellen omdat ik hem met rust wil laten, maar ik vind het ook moeilijk om te gaan slapen zonder iets van hem gehoord te hebben.
Ik realiseer me dat ik nu erg slachtofferachtig en zielig doe, vaak kom ik hier ook wel weer doorheen en ben ik weer mijn 'volwassen' zelf, maar ik heb dus nog regelmatig een soort terugval, zeker in extreme periodes zoals nu, wanneer mijn vriend qua werk met een deadline zit.
vrijdag 12 december 2008 om 09:51
Dat van familieopstellingen ken ik wel, klinkt zweverig inderdaad en dat is het ook wel Heb ook wel eens zoiets gedaan, maar dat was niet echt met anderen. Dat was meer met stoeltjes en krukjes schuiven om in kaart te brengen hoe ver iedereen van elkaar af staat. Een andere oefening wat ik wel eens heb moeten doen was met 2 stoelen... Als ik op de ene stoel zat dan was ik dat kleine ongelukkige meisje en op de andere stoel de volwassen vrouw. Ik had ook heel erg de neiging om heel veel te huilen, veel terug te kijken naar het verleden en dat gebeurde dan op het zielige stoeltje, op die andere stoel was ik veel krachtiger... Haha, klinkt dat niet zweverig?? Ach, soms ben je zo wanhopig dat je voor alles wel open staat.
Maar goed, misschien kun je echt eens oefenen met cognitieve therapie? Ze werken daarbij vaak met gedachtenschema's... Informeer er eens naar!
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen vannacht en je niet teveel hebt liggen piekeren.
Maar goed, misschien kun je echt eens oefenen met cognitieve therapie? Ze werken daarbij vaak met gedachtenschema's... Informeer er eens naar!
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen vannacht en je niet teveel hebt liggen piekeren.
vrijdag 12 december 2008 om 12:42
Gelukkig heb ik goed geslapen, heb m'n vriend nog eventjes kort gebeld.
Ik heb dat boek nog liggen van Wayne Dyer (1 van de boeken), misschien dat ik dat weer eens ga lezen, is volgens mij ook gebasseerd op RET.
Superstar, ik heb niet gezegd dat de therapie nauwelijks tot geen resultaat heeft, er zit wel degelijk een stijgende lijn in, maar het gaat heel langzaam. Komt ook doordat er de afgelopen tijd veel gebeurd is, waardoor het proces waarschijnlijk is vertraagd. Maar misschien zou een andere soort therapie mij nu wel meer kunnen helpen.
Ik heb dat boek nog liggen van Wayne Dyer (1 van de boeken), misschien dat ik dat weer eens ga lezen, is volgens mij ook gebasseerd op RET.
Superstar, ik heb niet gezegd dat de therapie nauwelijks tot geen resultaat heeft, er zit wel degelijk een stijgende lijn in, maar het gaat heel langzaam. Komt ook doordat er de afgelopen tijd veel gebeurd is, waardoor het proces waarschijnlijk is vertraagd. Maar misschien zou een andere soort therapie mij nu wel meer kunnen helpen.
vrijdag 12 december 2008 om 13:41
Sunshine,
Je zit op de goede weg en een hele stijgende lijn opwaarts.
Je ziet waar het misgaat, je weet waar het vandaan komt en je herkent je eigen valkuilen en bovendien merk ik uit je verhaal dat je ECHT wil. Je bent bereidt er alles voor te doen. En dat is het enigste wat je echt nodig hebt. De rest valt automatisch in lijn. Namelijk, dat als iets niet werkt, je op zoek gaat naar wat anders tot je het wel gevonden hebt.
Ik heb daar veel respect voor en daarmee geloof ik dat je het absoluut gaat redden.
Tussentijds zal je merken dat het steeds beter gaat. Als je tegen die berg op kijkt dan lijkt het mss niet te overzien. Maar het zal steeds minder stijl zijn en je zal steeds vaker tussendoor van het uitzicht genieten. Blij zijn met waar je nu al bent en vertrouwen krijgen dat het je gaat lukken (wat heel veel rust geeft)
Je zit op de goede weg en een hele stijgende lijn opwaarts.
Je ziet waar het misgaat, je weet waar het vandaan komt en je herkent je eigen valkuilen en bovendien merk ik uit je verhaal dat je ECHT wil. Je bent bereidt er alles voor te doen. En dat is het enigste wat je echt nodig hebt. De rest valt automatisch in lijn. Namelijk, dat als iets niet werkt, je op zoek gaat naar wat anders tot je het wel gevonden hebt.
Ik heb daar veel respect voor en daarmee geloof ik dat je het absoluut gaat redden.
Tussentijds zal je merken dat het steeds beter gaat. Als je tegen die berg op kijkt dan lijkt het mss niet te overzien. Maar het zal steeds minder stijl zijn en je zal steeds vaker tussendoor van het uitzicht genieten. Blij zijn met waar je nu al bent en vertrouwen krijgen dat het je gaat lukken (wat heel veel rust geeft)
vrijdag 12 december 2008 om 18:58
Blij om te horen dat je zelf ziet dat je toch stappen vooruit maakt! Soms lijkt het inderdaad net of je stil staat, even achterom kijken is dan goed. Waar stond je 4 jaar geleden? Toen was je vast nog een boel inzichten armer...
Je moet doen waar je je goed bij voelt en er op vertrouwen dat er echt betere tijden komen en je meer rust voelt en minder de bevestiging van anderen nodig hebt. Zorg dat je je eigen beste vriendin blijft, lief zijn voor jezelf!
Je moet doen waar je je goed bij voelt en er op vertrouwen dat er echt betere tijden komen en je meer rust voelt en minder de bevestiging van anderen nodig hebt. Zorg dat je je eigen beste vriendin blijft, lief zijn voor jezelf!
vrijdag 12 december 2008 om 19:28
Jeetje wat een nare dingen heb je meegemaakt zeg!
Bepaalde dingen vind ik wel herkenbaar...ook ik heb periodes dat ik veel aandacht nodig heb en als dat dan niet lukt kan ik ook onzeker worden en denken dat hij me niet leuk genoeg vindt enzo. Bij mij komt de oorzaak ook uit mijn jeugd, ben heel jong mijn vader verloren waardoor ik onbewust ook steeds bang ben dat mijn vriend mij gaat verlaten. Ook al hebben we een hele goede, langere relatie! Tis eigenlijk meer de controle die ik daar niet over heb, of hij ooit bij me weggaat of niet...en dat kan me dan soms gek maken. Is het bij jou ook niet een soort controle? Als je hem maar hoort of bij hem bent is het oke en als je even wat meer afstand hebt slaat de angst toe...ik voel me ook veilig en zeker als ik bij hem ben.
Ik heb ook een tijd therapie gevolgd maar bepaalde dingen moet je toch echt vooral zelf oplossen helaas, je moet je eigen veiligheid creëren en dat kun je wel! Zie het voorbeeld van de vakantie! Sommige momenten lukt dat je gewoon even niet zoals als je hem een tijdje niet hebt gezien en de angst van herhaling van het verleden weer boven komt. Zie die momenten juist als oefenmomenten om jezelf proberen veilig te voelen zonder hem (dit zijn ook tips die ik van mijn therapeut heb geleerd), bijvoorbeel door het lekker gezellig en knus voor jezelf te maken, lekker een maskertje nemen, echte meidenfilm huren etc. Allemaal dingen waar je je goed van voelt. Als dit een paar keer lukt weet je ook dat je jezelf uit zo'n naar gevoel kunt halen en dit geeft weer vertrouwen voor een volgende keer. Je bent sterk en gemotiveerd, je komt er wel.
Bepaalde dingen vind ik wel herkenbaar...ook ik heb periodes dat ik veel aandacht nodig heb en als dat dan niet lukt kan ik ook onzeker worden en denken dat hij me niet leuk genoeg vindt enzo. Bij mij komt de oorzaak ook uit mijn jeugd, ben heel jong mijn vader verloren waardoor ik onbewust ook steeds bang ben dat mijn vriend mij gaat verlaten. Ook al hebben we een hele goede, langere relatie! Tis eigenlijk meer de controle die ik daar niet over heb, of hij ooit bij me weggaat of niet...en dat kan me dan soms gek maken. Is het bij jou ook niet een soort controle? Als je hem maar hoort of bij hem bent is het oke en als je even wat meer afstand hebt slaat de angst toe...ik voel me ook veilig en zeker als ik bij hem ben.
Ik heb ook een tijd therapie gevolgd maar bepaalde dingen moet je toch echt vooral zelf oplossen helaas, je moet je eigen veiligheid creëren en dat kun je wel! Zie het voorbeeld van de vakantie! Sommige momenten lukt dat je gewoon even niet zoals als je hem een tijdje niet hebt gezien en de angst van herhaling van het verleden weer boven komt. Zie die momenten juist als oefenmomenten om jezelf proberen veilig te voelen zonder hem (dit zijn ook tips die ik van mijn therapeut heb geleerd), bijvoorbeel door het lekker gezellig en knus voor jezelf te maken, lekker een maskertje nemen, echte meidenfilm huren etc. Allemaal dingen waar je je goed van voelt. Als dit een paar keer lukt weet je ook dat je jezelf uit zo'n naar gevoel kunt halen en dit geeft weer vertrouwen voor een volgende keer. Je bent sterk en gemotiveerd, je komt er wel.
zaterdag 13 december 2008 om 13:04
Bedankt allemaal! Het ging inderdaad steeds een stuk beter, maar mijn vriend heeft het sinds een paar weken erg druk en nu dat al zo'n 2 maanden aan de gang is wordt het me gewoon teveel.
Het ging helaas gisteren mis, mijn vriend had gezegd dat hij onder bepaalde voorwaarden langs zou komen. Toen ik niets hoorde ging ik er vanuit dat hij er elk moment zou zijn, maar om kwart voor 10 heb ik hem toch maar even gebeld en toen bleek dat hij dus helemaal niet langs zou komen.
Ik was eigenlijk behoorlijk boos en vond dat hij op zijn minst even wat eerder had kunnen bellen om me te laten weten dat hij niet zou komen. Hij vindt het ook niet fijn als ik hem ga bellen of hij nog komt, dat voelt hij als druk, anders had ik dat gewoon gedaan.
Het ontaardde dus in een soort ruzie/discussie en hij gaf ook wel toe dat hij eerder had kunnen bellen etc. maar ik was gewoon zo teleurgesteld dat ik even totaal van slag was.
We hebben elkaar alleen maandag even kort gezien (samen gegeten) en verder de hele week niet, dus ik keek er naar uit dat hij zou komen. Hij was boos op mij, omdat hij me woensdag had gevraagd hem ruimte te geven en hij vond dus dat ik dat gisteren niet deed en was teleurgesteld daarin. Dat vind ik dan ook weer heel erg, dat hij teleurgesteld is en het gevoel heeft dat ik hem niet genoeg steun.
Nu voel ik me dus best wel naar. Mijn probleem is ook dat ik dan niet assertief genoeg ben, want ergens stond ik wel in mijn recht vind ik en is het gewoon lullig dat hij niets liet horen.
Ik had dat gewoon even duidelijk moeten zeggen en het daar bij moeten laten, maar ik raak dan te erg van slag. En dan ga ik er ook te lang over door, zelfs als hij al 'sorry' heeft gezegd.
Ik heb ook gezegd dat ik hier gewoon niet zo goed tegen kan, deze periodes. Ik kan goed alleen zijn, vind het zelfs prettig op zijn tijd, maar dit is gewoon teveel alleen zijn en ook dat ik niet echt bij hem terecht kan met mijn dingen vind ik moeilijk. Als ik me dan rot voel kan hij daar niets mee en is dat alleen maar extra stress voor hem bovenop zijn werkdruk. Ik denk juist als hij even begrip zou tonen of een beetje ruimte voor me zou maken, dat de kans kleiner is dat dit soort escalaties voorkomen. Maar hij is gewoon zo gefocussed op die klus en die deadline dat hij dat niet kan. En dat frustreert mij dan op een gegeven moment zo ontzettend.
Ik heb nu het gevoel dat ik hem wil bellen, maar dat doe ik dus maar niet, omdat ik dan inderdaad weer achter hem aanloop en hem die ruimte niet geef.
Het ging helaas gisteren mis, mijn vriend had gezegd dat hij onder bepaalde voorwaarden langs zou komen. Toen ik niets hoorde ging ik er vanuit dat hij er elk moment zou zijn, maar om kwart voor 10 heb ik hem toch maar even gebeld en toen bleek dat hij dus helemaal niet langs zou komen.
Ik was eigenlijk behoorlijk boos en vond dat hij op zijn minst even wat eerder had kunnen bellen om me te laten weten dat hij niet zou komen. Hij vindt het ook niet fijn als ik hem ga bellen of hij nog komt, dat voelt hij als druk, anders had ik dat gewoon gedaan.
Het ontaardde dus in een soort ruzie/discussie en hij gaf ook wel toe dat hij eerder had kunnen bellen etc. maar ik was gewoon zo teleurgesteld dat ik even totaal van slag was.
We hebben elkaar alleen maandag even kort gezien (samen gegeten) en verder de hele week niet, dus ik keek er naar uit dat hij zou komen. Hij was boos op mij, omdat hij me woensdag had gevraagd hem ruimte te geven en hij vond dus dat ik dat gisteren niet deed en was teleurgesteld daarin. Dat vind ik dan ook weer heel erg, dat hij teleurgesteld is en het gevoel heeft dat ik hem niet genoeg steun.
Nu voel ik me dus best wel naar. Mijn probleem is ook dat ik dan niet assertief genoeg ben, want ergens stond ik wel in mijn recht vind ik en is het gewoon lullig dat hij niets liet horen.
Ik had dat gewoon even duidelijk moeten zeggen en het daar bij moeten laten, maar ik raak dan te erg van slag. En dan ga ik er ook te lang over door, zelfs als hij al 'sorry' heeft gezegd.
Ik heb ook gezegd dat ik hier gewoon niet zo goed tegen kan, deze periodes. Ik kan goed alleen zijn, vind het zelfs prettig op zijn tijd, maar dit is gewoon teveel alleen zijn en ook dat ik niet echt bij hem terecht kan met mijn dingen vind ik moeilijk. Als ik me dan rot voel kan hij daar niets mee en is dat alleen maar extra stress voor hem bovenop zijn werkdruk. Ik denk juist als hij even begrip zou tonen of een beetje ruimte voor me zou maken, dat de kans kleiner is dat dit soort escalaties voorkomen. Maar hij is gewoon zo gefocussed op die klus en die deadline dat hij dat niet kan. En dat frustreert mij dan op een gegeven moment zo ontzettend.
Ik heb nu het gevoel dat ik hem wil bellen, maar dat doe ik dus maar niet, omdat ik dan inderdaad weer achter hem aanloop en hem die ruimte niet geef.
zondag 14 december 2008 om 15:37
He bah...
Maar ik vind het niet meer dan normaal als er een "afspraak" staat dat je elkaar even op de hoogte houdt van hoe of wat. Als hij dat al als druk ervaart, dan zegt dat ook wel wat over hem en niet alleen over jouw angsten lijkt me.
En wat betreft elkaar de ruimte geven, misschien moeten jullie daar dan nog even rustig over in gesprek, want zoals ik het nu lees geven jullie elkaar al erg veel de ruimte. Ook rot om te horen dat iemand teleurgesteld is, is vaak zo'n dooddoener, want daarmee sla je vaak direct het onderwerp dood.
Zijn er ook andere mensen waar je terecht kan als je je kloten voelt? Soms ook niet goed om dit altijd bij je partner te willen... Klinkt misschien een beetje stom, maar vaak zie je ook in relaties dat een partner meer therapeut begint te worden en dat is ook niet gezond. Probeer zoveel mogelijk op te schrijven waar je allemaal tegenaan loopt en bespreek dat met je psych. Het heeft mij toen wel goed geholpen omdat ik ook erg de neiging had het allemaal met naasten te willen bespreken. Heb toen met mezelf afgesproken dat ik mijn problemen met een professional ging bespreken en de rest met vrienden/familie.
Hoe voel je je vandaag verder? Nog wel weer contact gehad?
x
Maar ik vind het niet meer dan normaal als er een "afspraak" staat dat je elkaar even op de hoogte houdt van hoe of wat. Als hij dat al als druk ervaart, dan zegt dat ook wel wat over hem en niet alleen over jouw angsten lijkt me.
En wat betreft elkaar de ruimte geven, misschien moeten jullie daar dan nog even rustig over in gesprek, want zoals ik het nu lees geven jullie elkaar al erg veel de ruimte. Ook rot om te horen dat iemand teleurgesteld is, is vaak zo'n dooddoener, want daarmee sla je vaak direct het onderwerp dood.
Zijn er ook andere mensen waar je terecht kan als je je kloten voelt? Soms ook niet goed om dit altijd bij je partner te willen... Klinkt misschien een beetje stom, maar vaak zie je ook in relaties dat een partner meer therapeut begint te worden en dat is ook niet gezond. Probeer zoveel mogelijk op te schrijven waar je allemaal tegenaan loopt en bespreek dat met je psych. Het heeft mij toen wel goed geholpen omdat ik ook erg de neiging had het allemaal met naasten te willen bespreken. Heb toen met mezelf afgesproken dat ik mijn problemen met een professional ging bespreken en de rest met vrienden/familie.
Hoe voel je je vandaag verder? Nog wel weer contact gehad?
x
zondag 14 december 2008 om 23:25
Hoi Mariekske,
Het probleem bij ons is dat we de afgelopen tijd beiden nogal veel voor de kiezen hebben gehad en daardoor dus ook met onze eigen dingen zitten. Misschien is het dan inderdaad ook niet altijd mogelijk om elkaar te helpen.
We hebben nog wel contact gehad, maar mijn vriend heeft zijn klus nog steeds niet af en weet niet of hij het op tijd afkrijgt, dus we konden vandaag ook niets afspreken.
Het is toch anders als zelfstandig ondernemer, ik heb daar best nog wel moeite mee, als je niet werkt heb je geen inkomen, zeker als eenmansbedrijf werkt dat zo.
En ik kan daar moeilijk mee omgaan dat er dan bepaalde periodes minder tijd voor mij is en er bij wijze van spreken dag en nacht moet worden doorgewerkt.
We hebben net wel een goed gesprek gehad, mijn vriend vindt het moeilijk dat ik hem dan voor zijn gevoel zo op de nek zit en ik kan me op de een of andere manier niet inhouden en vind het moeilijk om hem dan niet te kunnen zien.
Ik heb dit ook zo tegen hem gezegd, dat het me echt moeite kost en dat ik heel sterk de behoefte heb om hem te zien.
Dus ik voel me nu wel wat beter, omdat hij ook begrip voor mij toont en aangeeft dat hij echt die beslissing om niet af te spreken niet zomaar neemt, maar dat het pure noodzaak is om zijn klus af te krijgen.
Het probleem bij ons is dat we de afgelopen tijd beiden nogal veel voor de kiezen hebben gehad en daardoor dus ook met onze eigen dingen zitten. Misschien is het dan inderdaad ook niet altijd mogelijk om elkaar te helpen.
We hebben nog wel contact gehad, maar mijn vriend heeft zijn klus nog steeds niet af en weet niet of hij het op tijd afkrijgt, dus we konden vandaag ook niets afspreken.
Het is toch anders als zelfstandig ondernemer, ik heb daar best nog wel moeite mee, als je niet werkt heb je geen inkomen, zeker als eenmansbedrijf werkt dat zo.
En ik kan daar moeilijk mee omgaan dat er dan bepaalde periodes minder tijd voor mij is en er bij wijze van spreken dag en nacht moet worden doorgewerkt.
We hebben net wel een goed gesprek gehad, mijn vriend vindt het moeilijk dat ik hem dan voor zijn gevoel zo op de nek zit en ik kan me op de een of andere manier niet inhouden en vind het moeilijk om hem dan niet te kunnen zien.
Ik heb dit ook zo tegen hem gezegd, dat het me echt moeite kost en dat ik heel sterk de behoefte heb om hem te zien.
Dus ik voel me nu wel wat beter, omdat hij ook begrip voor mij toont en aangeeft dat hij echt die beslissing om niet af te spreken niet zomaar neemt, maar dat het pure noodzaak is om zijn klus af te krijgen.
maandag 15 december 2008 om 12:57
Hey daar....
Ik denk dat het heel erg belangrijk is dat jullie de verwachtingen naar elkaar uit blijven spreken en daar proberen tot elkaar te komen. Elkaar steunen is natuurlijk gewoon belangrijk...
Heftig ook voor je vriend, die druk van het werk, zelf niet lekker zitten en ook zijn zorg om jou... Hoop dat het voor hem ook snel in wat rustiger vaarwater komt.
Hoop dat je een manier vindt om hier toch mee om te gaan en iets anders concreets kan doen op die momenten dat die behoefte aan contact zo onweerstaanbaar zijn.
Nogmaals, bij mij hielp van me afschrijven heel erg goed... Vaak begin je met wat oppervlakkige zinnen, maar als je gewoon met jezelf afspreekt dat je sowieso een half uur achter je schriftje/documentje gaat zitten, komt er misschien toch iets.
Ik denk dat het heel erg belangrijk is dat jullie de verwachtingen naar elkaar uit blijven spreken en daar proberen tot elkaar te komen. Elkaar steunen is natuurlijk gewoon belangrijk...
Heftig ook voor je vriend, die druk van het werk, zelf niet lekker zitten en ook zijn zorg om jou... Hoop dat het voor hem ook snel in wat rustiger vaarwater komt.
Hoop dat je een manier vindt om hier toch mee om te gaan en iets anders concreets kan doen op die momenten dat die behoefte aan contact zo onweerstaanbaar zijn.
Nogmaals, bij mij hielp van me afschrijven heel erg goed... Vaak begin je met wat oppervlakkige zinnen, maar als je gewoon met jezelf afspreekt dat je sowieso een half uur achter je schriftje/documentje gaat zitten, komt er misschien toch iets.
maandag 15 december 2008 om 13:02
Hij vult waarschijnlijk de leegte in die je bij jezelf voelt. Hij maakt dat jij lekker in je vel zit (of niet) of jij je gelukkig voelt, niet eenzaam (noem maar op)
Maar dat is inderdaad een enorme druk op hem die hij nooit kan waarmaken. Hij kan die leegte bij jou niet vullen en daar ook geen plaatsvervanging voor zijn.
Ga es een beetje naar jezelf op zoek. Geef jezelf wat je nodig hebt. Dan wordt je vanzelf weer aantrekkelijker voor hem. Want je maakt hem direct verantwoordelijk voor jouw gemoedstoestand en dat is claimerig en killing voor je relatie.
Maar dat is inderdaad een enorme druk op hem die hij nooit kan waarmaken. Hij kan die leegte bij jou niet vullen en daar ook geen plaatsvervanging voor zijn.
Ga es een beetje naar jezelf op zoek. Geef jezelf wat je nodig hebt. Dan wordt je vanzelf weer aantrekkelijker voor hem. Want je maakt hem direct verantwoordelijk voor jouw gemoedstoestand en dat is claimerig en killing voor je relatie.
maandag 15 december 2008 om 17:15
Mariekske, dat is voor hem inderdaad ook rot, dat hij het zwaar heeft is ook gewoon zo. Ik vind het dan alleen moeilijk dat hij op een paar km afstand zit en dat ik toch niet naar hem toe kan. Hij heeft een concentratie probleem, had hij als kind al, dus is snel afgeleid en zijn werk moet nogal precies gebeuren, dus als ik dan zou komen dan is hij er weer helemaal uit.
Het is echt een klus waarbij veel dingen mis zijn gegaan en waar hij veel pech bij heeft gehad, dus het had allang af moeten zijn.
Begrijp ik ook allemaal echt wel, maar m'n gevoel werkt niet echt mee.
Schrijven doe ik nu dus hier, dat helpt inderdaad. Ik vind het prettig dat anderen dan meelezen, ik denk dat het me dan ook om de aandacht gaat, al realiseer ik me ook dat ik het dan weer 'buiten mezelf' zoek.
Domnaiefmutsje, mijn gevoelens zijn op dit moment wat extremer, we zien elkaar regelmatig 3 dagen niet, soms meer, maar dan lukt het wel om het voor mezelf gezellig te maken etc. Alleen als het richting de week gaat wordt het moeilijker, zeker als hij wel gewoon in de buurt is. Als hij in het buitenland zit is het ook weer anders, dan weet ik gewoon dat we elkaar niet kunnen zien. Dan voel ik me ook veel vrijer.
Nu probeer ik dan toch iets af te spreken, zoals vanochtend had ik gebeld of we misschien konden lunchen en toen gaf hij aan dat ik hem weer aan het afleiden was en was geirriteerd. Hij zou erover denken en terugbellen, maar toen vond ik eigenlijk zelf ook wel dat ik belachelijk bezig was, want die lunch duurt bij hem echt een kwartier en dan moet ik ook gewoon weer weg, en van hem hoeft het dus niet, want het leidt hem teveel af. Dus toen heb ik hem zelf ge-smst dat ik wel begreep dat het niet zo'n goed idee was en dat ik hem nu verder met rust zou laten. Dat doe ik nu dus ook. Maar ik krijg geen hap door mijn keel. Ik eet zometeen wel even een broodje, want het zou dom zijn om dan ook maar niet te gaan eten, maar m'n keel lijkt wel dichtgeknepen en ik heb nergens zin in. Ik vind het zelf eigenlijk ook wel raar en hoop dat de knop nog een keer omgaat. Ik krijg straks wel bezoek (anders had ik bij mijn vriend kunnen eten vanavond, maar ik kon dus zelf niet, haha, vandaar mijn lunchvoorstel, niet zo raar toch?).
Pff, ik ben op dit moment het onzekere typje dat ik gewoon niet wil zijn.
Het is echt een klus waarbij veel dingen mis zijn gegaan en waar hij veel pech bij heeft gehad, dus het had allang af moeten zijn.
Begrijp ik ook allemaal echt wel, maar m'n gevoel werkt niet echt mee.
Schrijven doe ik nu dus hier, dat helpt inderdaad. Ik vind het prettig dat anderen dan meelezen, ik denk dat het me dan ook om de aandacht gaat, al realiseer ik me ook dat ik het dan weer 'buiten mezelf' zoek.
Domnaiefmutsje, mijn gevoelens zijn op dit moment wat extremer, we zien elkaar regelmatig 3 dagen niet, soms meer, maar dan lukt het wel om het voor mezelf gezellig te maken etc. Alleen als het richting de week gaat wordt het moeilijker, zeker als hij wel gewoon in de buurt is. Als hij in het buitenland zit is het ook weer anders, dan weet ik gewoon dat we elkaar niet kunnen zien. Dan voel ik me ook veel vrijer.
Nu probeer ik dan toch iets af te spreken, zoals vanochtend had ik gebeld of we misschien konden lunchen en toen gaf hij aan dat ik hem weer aan het afleiden was en was geirriteerd. Hij zou erover denken en terugbellen, maar toen vond ik eigenlijk zelf ook wel dat ik belachelijk bezig was, want die lunch duurt bij hem echt een kwartier en dan moet ik ook gewoon weer weg, en van hem hoeft het dus niet, want het leidt hem teveel af. Dus toen heb ik hem zelf ge-smst dat ik wel begreep dat het niet zo'n goed idee was en dat ik hem nu verder met rust zou laten. Dat doe ik nu dus ook. Maar ik krijg geen hap door mijn keel. Ik eet zometeen wel even een broodje, want het zou dom zijn om dan ook maar niet te gaan eten, maar m'n keel lijkt wel dichtgeknepen en ik heb nergens zin in. Ik vind het zelf eigenlijk ook wel raar en hoop dat de knop nog een keer omgaat. Ik krijg straks wel bezoek (anders had ik bij mijn vriend kunnen eten vanavond, maar ik kon dus zelf niet, haha, vandaar mijn lunchvoorstel, niet zo raar toch?).
Pff, ik ben op dit moment het onzekere typje dat ik gewoon niet wil zijn.
maandag 15 december 2008 om 18:15
Hoi Face,
Ja, hij had inderdaad gevraagd of ik dan vanavond zou komen eten, dat doet hij dan vooral voor mij, zelf bakt hij het liefst snel een ei ofzo om direct weer verder te kunnen met zijn werk.
Maar ik kon dus niet en kon die afspraak ook niet verzetten, maar dat zou ook wel wat ver gaan vind ik.
Vandaar dus mijn lunch-idee, maar goed, daar overviel ik hem denk ik een beetje mee.
Ja, hij had inderdaad gevraagd of ik dan vanavond zou komen eten, dat doet hij dan vooral voor mij, zelf bakt hij het liefst snel een ei ofzo om direct weer verder te kunnen met zijn werk.
Maar ik kon dus niet en kon die afspraak ook niet verzetten, maar dat zou ook wel wat ver gaan vind ik.
Vandaar dus mijn lunch-idee, maar goed, daar overviel ik hem denk ik een beetje mee.
maandag 15 december 2008 om 18:42
Ik moet zeggen dat ik het bijzonder knap vind dat je dus gewoon je eigen afspraak laat doorgaan en het niet opzij schuift om hem toch kan zien.... Krachtig!!
Niet teveel gaan analyseren hoor.... Denk dat iedereen die hier schrijft het fijn vindt dat er mensen meelezen, dus niet teveel achter zoeken.
Maar je kan ook proberen om even helemaal voor jezelf te gaan schrijven, misschien dat je dan net wat meer durft te geven/schrijven.
Geniet van je avondje met je bezoek!
Niet teveel gaan analyseren hoor.... Denk dat iedereen die hier schrijft het fijn vindt dat er mensen meelezen, dus niet teveel achter zoeken.
Maar je kan ook proberen om even helemaal voor jezelf te gaan schrijven, misschien dat je dan net wat meer durft te geven/schrijven.
Geniet van je avondje met je bezoek!
maandag 15 december 2008 om 23:53
Nee, zo'n afspraak afzeggen, dat doe ik niet meer, ik ga me ook niet in allerlei bochten wringen om hem dan wel te kunnen zien. Het geeft juist ook afleiding om met andere mensen om te gaan, maar het kost me ook wel eens moeite hoor. Ik ben sowieso niet zo'n gezelschapsmens, doe liever 's avonds een beetje mijn eigen dingen. Als mijn vriend en ik langer bij elkaar zijn merk ik ook dat ik daar meer behoefte aan krijg. En ik neem ook vaak de zaterdag voor mezelf, na een drukke week met werk en kids vind ik dat echt heerlijk. Dus het is niet zo hopeloos met me als het lijkt. Alleen de afgelopen dagen dus even wel.
Morgen ga ik waarschijnlijk bij hem eten, ik voel me nu wel wat rustiger, het gesprek vanavond verliep ook goed, ik voelde me sterker en dan reageer ik ook veel relaxter.
Morgen ga ik waarschijnlijk bij hem eten, ik voel me nu wel wat rustiger, het gesprek vanavond verliep ook goed, ik voelde me sterker en dan reageer ik ook veel relaxter.
