Emotioneel afhankelijk

Hallo allemaal,



Een tijdje geleden heb ik over dit onderwerp ook een topic gehad, maar heb nu de behoefte om hier weer eens met anderen over van gedachten te wisselen.



Mijn probleem is dat ik als kind (emotioneel) verwaarloosd ben, details laat ik eerst even achterwege, misschien komt dat later. Hierdoor heb ik een hechtingsstoornis ontwikkeld en daar loop ik nu in mijn relatie tegenaan. Het gaat wel steeds beter met me, maar ik ben er nog niet overheen.



Mijn vriend heeft een eigen bedrijf, heeft veel tegenslagen en moeilijkheden gehad en is nu druk bezig om zijn bedrijf en leven weer 'op poten te zetten'. Dit betekent dat hij periodes heeft dat hij heel hard moet werken, bij wijze van spreken dag en nacht, om iets af te krijgen.

Ik kan hier rationeel begrip voor opbrengen, maar emotioneel kan ik hier heel slecht mee omgaan, ga me heel rot voelen en bel hem dan soms ook op om te vertellen dat ik me niet goed voel. Dit geeft bij hem alleen maar extra stress, hij wil me heel graag helpen (dit zegt hij ook), maar kan op dat moment niet anders.



Onze relatie gaat verder heel goed, we wonen niet samen vanwege de kinderen (zijn beiden eerder getrouwd geweest), maar dat bevalt me eigenlijk wel goed, ik heb het ook erg naar mijn zin met mijn kinderen.

Mijn vriend neemt verder ook de tijd voor me, ook in drukke tijden (in de weekends), is belangstellend, pland leuke dingen om samen te doen, is attent en zorgzaam. Hij heeft zelf ook een moeilijke jeugd gehad (emotioneel en fysiek mishandeld), heeft dus wat eigenaardigheden, maar daar kunnen we samen goed over praten, net als over mijn 'eigenaardigheden'.



Het probleem is dus dat ik me (soms, niet altijd) ellendig ga voelen als hij dan doordeweeks geen tijd voor me heeft en dat ik een soort benauwd/angstig gevoel krijg. Het lukt me dan ook niet goed om te ontspannen en te genieten van mijn 'eigen leven'. Dit heeft overduidelijk met mijn jeugd te maken en ik ben hier ook voor in therapie, maar ik zou hier graag over willen discussieren met mensen die het herkennen of misschien juist niet. Ik wil namelijk niet zo'n afhankelijk typje zijn en ik weet dat ik het wel kan want in 'sterke' periodes heb ik nergens last van en mis ik mijn vriend ook niet zo.

Het gevoel was er wel even om het te verplaatsen, maar ik vind het juist ook wel goed om onafhankelijk van hem te plannen. Natuurlijk houd ik er rekening mee dat ik de tijden vrijhoud dat we elkaar kunnen zien als ik weet dat hij dan ook kan, maar als het allemaal zo vaag is, dan vind ik het ook wel prettig om iets anders af te spreken. En mocht hij dan toch tijd hebben, dan denk ik dat het goed is dat ik laat zien dat ik ook mijn eigen dingen heb. Ik denk als ik echt alles voor hem aan de kant zou zetten, dat dit onze relatie geen goed zou doen.

Nu laat ik in elk geval zien dat ik onafhankelijk ben, alleen loop ik af en toe te miepen dat ik hem wil zien en moeite heb met periodes dat hij het druk heeft. Maar dat vind ik dan nog wel enigszins 'normaal'. We slapen bijv. al bijna nooit bij elkaar vanwege zijn slaapproblemen en werkstress, ik vind dat ik ook best signalen mag afgeven dat ik er niet zo happy mee ben.

Eerder hield ik het allemaal voor me en dat was echt niet goed voor me, daar werd ik alleen maar depressief van.



Het is ook zo dat als ik zelf weg ben of het druk heb, ik er minder last van heb. Maar als mijn vriend dan zegt dat hij mij ook niet echt mist, omdat hij het te druk heeft, dan geeft me dat een naar/angstig gevoel. Een soort angst dat hij niet genoeg van me houdt ofzo. Terwijl ik weet dat het daar niets mee te maken heeft. Als je het druk hebt ben je gewoon niet zo met de ander bezig.



Toen ik eens een paar dagen met de kids naar het buitenland was ging hij mij ook ineens een paar keer per dag bellen en liep een beetje met zijn ziel onder zijn arm.

Windowsvista, het klopt niet helemaal wat je zegt. Toen dit allemaal nog niet speelde zagen we elkaar wel veel vaker en liet hij wat vaker merken dat hij gek op me was, zoals verliefde mensen dat doen. We sliepen bij elkaar wanneer het maar kon. En toen had ik die angst ook, zelfs nog erger dan nu. Dan vond ik het al vreselijk om naar mijn werk te moeten, terwijl ik hem 's avonds weer zou zien.

Ik denk dus dat het probleem ook wel degelijk in mijzelf zit. Mijn vriend laat wel merken dat hij gek op me is en in minder drukke periodes geeft hij ook aan dat hij zin heeft om me te zien.

Maar als dat dan even niet kan dan reageer ik daar overdreven angstig op en ik denk dat het toch een irreele angst is.

Om nog even een voorbeeld te geven: toen ik net een relatie had met mijn ex vond ik het verschrikkelijk als hij 's avonds een keer weg was. Ik raakte dan in paniek en ben zelfs wel eens hysterisch geweest.

Zou het dan redelijk zijn om te zeggen dat hij niet de goede man voor mij was om die reden? Als hij echt van mij hield dan zou hij nooit meer 's avonds weggaan?

Ik vind dat niet reeel en vandaar dat ik vind dat ik (voor een deel) aan mijn eigen issues moet werken. Voor een ander deel mag ik ook van mijn vriend verwachten dat hij aan zijn issues werkt en mij tegemoet komt en in elk geval naar mij luistert en me serieus neemt. En die elementen zijn allemaal aanwezig en daarom vind ik dus ook niet dat ik in een slechte relatie zit of dat hij niet laat merken dat hij van mij houdt.