Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 11 december 2008 om 14:38
donderdag 11 december 2008 om 14:50
donderdag 11 december 2008 om 16:53
haha
achja, ik ga gewoon rust nemen voor mezelf en voor alles.
En hoe het loopt zien we wel
hij heeft niet gewoon oke gezegt maar gezegt dat hij het begrijpt dat ik niet wil komen en dat het hem wel spijt enzo en dat hij me idd gekwetst heeft en dat wist hij dat soort dingen.
Even kort samengevat.
Liefs
achja, ik ga gewoon rust nemen voor mezelf en voor alles.
En hoe het loopt zien we wel
hij heeft niet gewoon oke gezegt maar gezegt dat hij het begrijpt dat ik niet wil komen en dat het hem wel spijt enzo en dat hij me idd gekwetst heeft en dat wist hij dat soort dingen.
Even kort samengevat.
Liefs
donderdag 11 december 2008 om 19:23
Ik lees stiekem mee . Maar ik wou even reageren op je Hannah.
Het gevoel wat me bekruipt bij je postings is dat je wil winnen. Niet van hem. Maar van het leven. Dat je het signaal zult krijgen dat je goed genoeg bent. Niet van een lief persoon die dat veel te makkelijk vindt. Maar juist van een heel moeilijke. Dan is de overwinning echt, heb je de (innerlijke en uiterlijke) draak verslagen. Dan zal de stem in jou die je vertelt dat je niets voorstelt eindelijk verstommen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het bijzonder weinig met de man in kwestie te maken heeft. Maar meer met schimmen uit het verleden die niet buiten je maar binnenin leven.
Je schrijft dat je veel zekerder geworden bent. En daar zal wel wat waarheid in zitten. Maar ook bluf, bravoure. "Ik zal je laten zien dat ik het wel waard ben." Zo kun je zelfs voor jezelf de diepe wond verhullen die daaraan ten grondslag ligt. Misschien simpelweg dat je jezelf geen zak waard vindt en dat probeert te negeren. Zo voelt het als ik je postings lees, alsof je een heel stuk in jezelf negeert.
Eerst die strijd winnen. Daarna wordt het makkelijker om aan dat andere stuk toe te komen. Maar zo werkt het niet. Je kunt het niet uitvechten op die manier. De weg is niet om je kwetsbaarheid streng aan te pakken en korte metten te maken met jezelf. Niet wreed zijn voor jezelf, het werkt averechts. En het trekt de verkeerde mensen aan. Je hoeft niet gestraft te worden. Je hoeft niet met heel veel moeite een paar kruimels liefde te verzamelen.
Je mag veel meer willen, jezelf veel meer gunnen. Zomaar, dat hoef je niet te verdienen. Dat kun je gewoon jezelf geven.
Misschien zit ik er helemaal naast en excuses in dat geval . Iig heel veel succes ermee.
Het gevoel wat me bekruipt bij je postings is dat je wil winnen. Niet van hem. Maar van het leven. Dat je het signaal zult krijgen dat je goed genoeg bent. Niet van een lief persoon die dat veel te makkelijk vindt. Maar juist van een heel moeilijke. Dan is de overwinning echt, heb je de (innerlijke en uiterlijke) draak verslagen. Dan zal de stem in jou die je vertelt dat je niets voorstelt eindelijk verstommen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het bijzonder weinig met de man in kwestie te maken heeft. Maar meer met schimmen uit het verleden die niet buiten je maar binnenin leven.
Je schrijft dat je veel zekerder geworden bent. En daar zal wel wat waarheid in zitten. Maar ook bluf, bravoure. "Ik zal je laten zien dat ik het wel waard ben." Zo kun je zelfs voor jezelf de diepe wond verhullen die daaraan ten grondslag ligt. Misschien simpelweg dat je jezelf geen zak waard vindt en dat probeert te negeren. Zo voelt het als ik je postings lees, alsof je een heel stuk in jezelf negeert.
Eerst die strijd winnen. Daarna wordt het makkelijker om aan dat andere stuk toe te komen. Maar zo werkt het niet. Je kunt het niet uitvechten op die manier. De weg is niet om je kwetsbaarheid streng aan te pakken en korte metten te maken met jezelf. Niet wreed zijn voor jezelf, het werkt averechts. En het trekt de verkeerde mensen aan. Je hoeft niet gestraft te worden. Je hoeft niet met heel veel moeite een paar kruimels liefde te verzamelen.
Je mag veel meer willen, jezelf veel meer gunnen. Zomaar, dat hoef je niet te verdienen. Dat kun je gewoon jezelf geven.
Misschien zit ik er helemaal naast en excuses in dat geval . Iig heel veel succes ermee.
donderdag 11 december 2008 om 20:05
donderdag 11 december 2008 om 20:17
quote:Feliciaatje schreef op 11 december 2008 @ 19:23:
Ik lees stiekem mee . Maar ik wou even reageren op je Hannah.
Het gevoel wat me bekruipt bij je postings is dat je wil winnen. Niet van hem. Maar van het leven. Dat je het signaal zult krijgen dat je goed genoeg bent. Niet van een lief persoon die dat veel te makkelijk vindt. Maar juist van een heel moeilijke. Dan is de overwinning echt, heb je de (innerlijke en uiterlijke) draak verslagen. Dan zal de stem in jou die je vertelt dat je niets voorstelt eindelijk verstommen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het bijzonder weinig met de man in kwestie te maken heeft. Maar meer met schimmen uit het verleden die niet buiten je maar binnenin leven.
Je schrijft dat je veel zekerder geworden bent. En daar zal wel wat waarheid in zitten. Maar ook bluf, bravoure. "Ik zal je laten zien dat ik het wel waard ben." Zo kun je zelfs voor jezelf de diepe wond verhullen die daaraan ten grondslag ligt. Misschien simpelweg dat je jezelf geen zak waard vindt en dat probeert te negeren. Zo voelt het als ik je postings lees, alsof je een heel stuk in jezelf negeert.
Eerst die strijd winnen. Daarna wordt het makkelijker om aan dat andere stuk toe te komen. Maar zo werkt het niet. Je kunt het niet uitvechten op die manier. De weg is niet om je kwetsbaarheid streng aan te pakken en korte metten te maken met jezelf. Niet wreed zijn voor jezelf, het werkt averechts. En het trekt de verkeerde mensen aan. Je hoeft niet gestraft te worden. Je hoeft niet met heel veel moeite een paar kruimels liefde te verzamelen.
Je mag veel meer willen, jezelf veel meer gunnen. Zomaar, dat hoef je niet te verdienen. Dat kun je gewoon jezelf geven.
Misschien zit ik er helemaal naast en excuses in dat geval . Iig heel veel succes ermee.
Lieve feliciaatie,
Dat klopt misschien ook wel..ja.
Ik negeer misschien ook een stuk maar door zwak te zijn ben ik nog nooit verder gekomen en dat ben ik de afgelopen maanden wel geweest en het heeft me alleen maar kapot gemaakt.
Nee klopt.. op het laatst weet ik niet meer wat nou goed voor mezelf is en of ik nu streng ben voor mezelf of niet, op sommige momenten dat ik denk dat ik open en eerlijk en kwetsbaar ben wordt ik gestraft voor die kwetsbaarheid. Dat had ik nooit moeten laten gebeuren maargoed dat is nu eenmaal gebeurd.
Ik moet weer lief voor mezelf zijn en iets voor mezelf over hebben, ook geluk en liefde. En idd, ik moet dat niet als kruimels bij elkaar verzamelen. Ik moet me bewuster zijn van dingen en niet zo hard zijn voor mezelf. (en op sommige momenten weer wel, moet mezelf soms ook een schop onder mn kont geven)
Je zit er helemaal niet naast en met het laatste heb je helemaal gelijk.
Natuurlijk is er een gedeelte bluf, natuurlijk voel ik me ongelovelijk kut en eenzaam, maar ik voel me wel bewuster en krachtiger.
Ik weet van mezelf dat ik geen "probleem heb" omdat ik bij hem blijf, dat ik niet gek ben maar dat ik gewoon zwak ben op een bepaald gebied en sommige dingen nog niet kan of durf.
Dat maakt me nog niet gek, maar misschien naief of zwak.
Maargoed dat ben ik op dit moment en dat accepteer ik nu van mezelf. Ik kan mezelf niet voorbijlopen omdat mensen me iets adviseren waar ik het gedeeltelijk mee eens ben maar gewoon nog niet kan. Misschien maak ik fouten, misschien doe ik mezelf wel pijn, maargoed ik kan niet wat andere mensen misschien wel konden. Eerst deze stap, dan de volgende..
Ik kan niet alles tegelijk, en wat ik nu doe is voor mezelf zorgen en er voor mezelf zijn en uhm tsja..
ik voel me nu kalm en ik voel me nu wat beter dus ik ben allang blij dat ik me zo voel
Ik lees stiekem mee . Maar ik wou even reageren op je Hannah.
Het gevoel wat me bekruipt bij je postings is dat je wil winnen. Niet van hem. Maar van het leven. Dat je het signaal zult krijgen dat je goed genoeg bent. Niet van een lief persoon die dat veel te makkelijk vindt. Maar juist van een heel moeilijke. Dan is de overwinning echt, heb je de (innerlijke en uiterlijke) draak verslagen. Dan zal de stem in jou die je vertelt dat je niets voorstelt eindelijk verstommen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het bijzonder weinig met de man in kwestie te maken heeft. Maar meer met schimmen uit het verleden die niet buiten je maar binnenin leven.
Je schrijft dat je veel zekerder geworden bent. En daar zal wel wat waarheid in zitten. Maar ook bluf, bravoure. "Ik zal je laten zien dat ik het wel waard ben." Zo kun je zelfs voor jezelf de diepe wond verhullen die daaraan ten grondslag ligt. Misschien simpelweg dat je jezelf geen zak waard vindt en dat probeert te negeren. Zo voelt het als ik je postings lees, alsof je een heel stuk in jezelf negeert.
Eerst die strijd winnen. Daarna wordt het makkelijker om aan dat andere stuk toe te komen. Maar zo werkt het niet. Je kunt het niet uitvechten op die manier. De weg is niet om je kwetsbaarheid streng aan te pakken en korte metten te maken met jezelf. Niet wreed zijn voor jezelf, het werkt averechts. En het trekt de verkeerde mensen aan. Je hoeft niet gestraft te worden. Je hoeft niet met heel veel moeite een paar kruimels liefde te verzamelen.
Je mag veel meer willen, jezelf veel meer gunnen. Zomaar, dat hoef je niet te verdienen. Dat kun je gewoon jezelf geven.
Misschien zit ik er helemaal naast en excuses in dat geval . Iig heel veel succes ermee.
Lieve feliciaatie,
Dat klopt misschien ook wel..ja.
Ik negeer misschien ook een stuk maar door zwak te zijn ben ik nog nooit verder gekomen en dat ben ik de afgelopen maanden wel geweest en het heeft me alleen maar kapot gemaakt.
Nee klopt.. op het laatst weet ik niet meer wat nou goed voor mezelf is en of ik nu streng ben voor mezelf of niet, op sommige momenten dat ik denk dat ik open en eerlijk en kwetsbaar ben wordt ik gestraft voor die kwetsbaarheid. Dat had ik nooit moeten laten gebeuren maargoed dat is nu eenmaal gebeurd.
Ik moet weer lief voor mezelf zijn en iets voor mezelf over hebben, ook geluk en liefde. En idd, ik moet dat niet als kruimels bij elkaar verzamelen. Ik moet me bewuster zijn van dingen en niet zo hard zijn voor mezelf. (en op sommige momenten weer wel, moet mezelf soms ook een schop onder mn kont geven)
Je zit er helemaal niet naast en met het laatste heb je helemaal gelijk.
Natuurlijk is er een gedeelte bluf, natuurlijk voel ik me ongelovelijk kut en eenzaam, maar ik voel me wel bewuster en krachtiger.
Ik weet van mezelf dat ik geen "probleem heb" omdat ik bij hem blijf, dat ik niet gek ben maar dat ik gewoon zwak ben op een bepaald gebied en sommige dingen nog niet kan of durf.
Dat maakt me nog niet gek, maar misschien naief of zwak.
Maargoed dat ben ik op dit moment en dat accepteer ik nu van mezelf. Ik kan mezelf niet voorbijlopen omdat mensen me iets adviseren waar ik het gedeeltelijk mee eens ben maar gewoon nog niet kan. Misschien maak ik fouten, misschien doe ik mezelf wel pijn, maargoed ik kan niet wat andere mensen misschien wel konden. Eerst deze stap, dan de volgende..
Ik kan niet alles tegelijk, en wat ik nu doe is voor mezelf zorgen en er voor mezelf zijn en uhm tsja..
ik voel me nu kalm en ik voel me nu wat beter dus ik ben allang blij dat ik me zo voel
donderdag 11 december 2008 om 20:28
Wat ik gewoon wil zeggen.. is dat ik jullie adviezen nalees, onthoud, erover nadenk enzo en ik het helpt me heel erg veel.
Ik voel me blijer, rustiger, minder gestressed, minder depri.
Ik moet dit verwerken, ik ga tijd aan mezelf besteden etc.
Jullie hebben het al over uitmaken, dit is voor mij al een grote stap. Ik moet eventjes rustig aan doen, dit op een rij zetten en dan doe ik weer een stap want nu voelt het goed wat ik doe en ik wil niet weer op mn bek vallen omdat ik te snel ga of te emotioneel ben of wat dan ook.
In ieder geval, ik voel me goed.
Dank jullie wel.
Ik voel me blijer, rustiger, minder gestressed, minder depri.
Ik moet dit verwerken, ik ga tijd aan mezelf besteden etc.
Jullie hebben het al over uitmaken, dit is voor mij al een grote stap. Ik moet eventjes rustig aan doen, dit op een rij zetten en dan doe ik weer een stap want nu voelt het goed wat ik doe en ik wil niet weer op mn bek vallen omdat ik te snel ga of te emotioneel ben of wat dan ook.
In ieder geval, ik voel me goed.
Dank jullie wel.
donderdag 11 december 2008 om 20:42
Het kost wat tijd, ik kan me dat voorstellen Hannah, vooral als je zo verward bent en onzeker over je eigen aandeel. Maar onthou goed dat niemand ooit misbruik zou mogen van je kwetsbaarheid. Dat is over het algemeen een goede indicatie dat de situatie niet klopt. Punt. En zoek gemoedsrust. Dat helpt met je richting bepalen . Dat is iets wat groeit en daardoor ga je betere keuzes maken voor jezelf. Iig, dat was mijn ervaring.
En lieve Iseo . Het gaat. Ik heb de knoop doorgehakt en gezegd dat ik wil scheiden. Het voelt als de juiste keuze. En ik voel me ook opgelucht. Maar tegelijkertijd geknakt en vermorzeld. Ik ben heel blij dat mijn man naar de psych is gegaan. Zowel voor hemzelf, het zal wrs veel tijd gaan kosten voordat hij resultaat zal zien maar hij heeft goede begeleiding. Maar ook, heel egocentrisch, voor mijzelf. Omdat idd de passieve agressie en manipulatie van zijn kant, niet bewust zo bedoeld maar wel sterk aanwezig, duidelijk naar voren zijn gekomen. Ik win er niets mee en ik ben relatietechnisch uitgeput. Maar ik weet iig dat ik niet gek ben, scheelt weer .
Het is zo zonde. Dat gevoel, wat is dat bitter. Duurt wel even voordat ik daar overheen ben.
Dankjewel voor het vragen, lief van je .
En lieve Iseo . Het gaat. Ik heb de knoop doorgehakt en gezegd dat ik wil scheiden. Het voelt als de juiste keuze. En ik voel me ook opgelucht. Maar tegelijkertijd geknakt en vermorzeld. Ik ben heel blij dat mijn man naar de psych is gegaan. Zowel voor hemzelf, het zal wrs veel tijd gaan kosten voordat hij resultaat zal zien maar hij heeft goede begeleiding. Maar ook, heel egocentrisch, voor mijzelf. Omdat idd de passieve agressie en manipulatie van zijn kant, niet bewust zo bedoeld maar wel sterk aanwezig, duidelijk naar voren zijn gekomen. Ik win er niets mee en ik ben relatietechnisch uitgeput. Maar ik weet iig dat ik niet gek ben, scheelt weer .
Het is zo zonde. Dat gevoel, wat is dat bitter. Duurt wel even voordat ik daar overheen ben.
Dankjewel voor het vragen, lief van je .
donderdag 11 december 2008 om 21:43
Hannah, de manier waarop je schrijft doet me aan iemand denken die een tijd geleden op het forum schreef. Heb je wel eens onder de nick LR gepost?
Feliciaatje, wat een dijk van een posting voor Hannah. Volgens mij begrijp je haar beter dan ze zichzelf begrijpt
Je klinkt zo diep gekwetst, lieve Felicia. Het is volgens mij alleen omdat jij zo ijzersterk bent dat je je nog zo kranig kan houden. Je mag ook wel eens zwak zijn hoor lieverd, helemaal instorten als het nodig is. Wel voor je kindje blijven zorgen, maar even pas op de plaats maken, op de ruïnes van je relatie zitten en niks hoeven. Ik wens je dat niet toe hoor, maar ik hoop dat je niet van binnen kapotgaat omdat je van buiten doet alsof jij gewoon met alles door kan gaan.
Ik ben ook blij voor jou dat je man/ex nu hulp krijgt. Omdat hij zo manipulatief is en ik bang ben dat hij dat nu via jullie dochter gaat uitspelen om toch macht over je te blijven uitoefenen. Naar mijn idee heeft hij weinig beters te doen in zijn leven en heeft alles altijd om jou gedraaid. Hopelijk leert hij in therapie zich op andere dingen en mensen te richten.
Ik had het er vandaag toevallig bij de psycholoog over, wat ik nu voor mijn ex voel (we zijn ruim 2 jaar uit elkaar nu). Niets eigenlijk. Geen liefde, geen genegenheid, geen haat. Af en toe ben ik kwaad of geïrriteerd om hoe hij zich gedraagt, maar daar heb je het wel mee gezegd. Het heeft weinig invloed meer op me. Ik wens hem het allerbeste omdat dat goed is voor mij en de kinderen. Maar hij doet me niets meer. Gelukkig maar, want stel je voor dat ik mijn leven lang in wrok en haat was blijven hangen.
Mijn psycholoog (een wijze vrouw) zei hierover dat dat onder andere komt doordat ik mijn aandeel in de relatie heb aanvaard. Anders was ik blijven hangen in een slachtofferrol en was ik hem de schuld blijven geven van hoe ongelukkig ik in die relatie was. Ik weet dat jij hier ook erg bewust mee bezig bent. Zo zie je hoe zuiverend het voor jezelf is als je daar eerlijk over bent tegen jezelf
een dikke knuffel, volgens mij kun je die wel gebruiken
dubio
Feliciaatje, wat een dijk van een posting voor Hannah. Volgens mij begrijp je haar beter dan ze zichzelf begrijpt
Je klinkt zo diep gekwetst, lieve Felicia. Het is volgens mij alleen omdat jij zo ijzersterk bent dat je je nog zo kranig kan houden. Je mag ook wel eens zwak zijn hoor lieverd, helemaal instorten als het nodig is. Wel voor je kindje blijven zorgen, maar even pas op de plaats maken, op de ruïnes van je relatie zitten en niks hoeven. Ik wens je dat niet toe hoor, maar ik hoop dat je niet van binnen kapotgaat omdat je van buiten doet alsof jij gewoon met alles door kan gaan.
Ik ben ook blij voor jou dat je man/ex nu hulp krijgt. Omdat hij zo manipulatief is en ik bang ben dat hij dat nu via jullie dochter gaat uitspelen om toch macht over je te blijven uitoefenen. Naar mijn idee heeft hij weinig beters te doen in zijn leven en heeft alles altijd om jou gedraaid. Hopelijk leert hij in therapie zich op andere dingen en mensen te richten.
Ik had het er vandaag toevallig bij de psycholoog over, wat ik nu voor mijn ex voel (we zijn ruim 2 jaar uit elkaar nu). Niets eigenlijk. Geen liefde, geen genegenheid, geen haat. Af en toe ben ik kwaad of geïrriteerd om hoe hij zich gedraagt, maar daar heb je het wel mee gezegd. Het heeft weinig invloed meer op me. Ik wens hem het allerbeste omdat dat goed is voor mij en de kinderen. Maar hij doet me niets meer. Gelukkig maar, want stel je voor dat ik mijn leven lang in wrok en haat was blijven hangen.
Mijn psycholoog (een wijze vrouw) zei hierover dat dat onder andere komt doordat ik mijn aandeel in de relatie heb aanvaard. Anders was ik blijven hangen in een slachtofferrol en was ik hem de schuld blijven geven van hoe ongelukkig ik in die relatie was. Ik weet dat jij hier ook erg bewust mee bezig bent. Zo zie je hoe zuiverend het voor jezelf is als je daar eerlijk over bent tegen jezelf
een dikke knuffel, volgens mij kun je die wel gebruiken
dubio
Ga in therapie!
donderdag 11 december 2008 om 22:33
Dank je Dubio voor je lieve reactie .
Weet je waar ik zin in heb? Om 3 maanden naar het huis van mijn vader te vluchten, dochter mee, dekens over mijn hoofd en vertroeteld te worden en terug te vertroetelen. Ik wou dat het kon. Ik voel me emotioneel hierin uitgemergeld en uitgehongerd. Ik weet niet eens meer hoe liefde van een partner voelt ook al geloof ik hem wel wanneer hij zegt dat hij echt van me houdt .
Ik wou dat ik mijn aandeel helder kon zien. Juist doordat ik telkens of volledig schuldig of volledig onschuldig ben in zijn ogen ben ik de kluts kwijt. Het kan geen van beide zijn. Zondag verweet hij me dat ik schuldig ben aan alle spanningen van de afgelopen jaren. Omdat ik de problemen probeerde te benoemen. Zodat we misschien de brand konden blussen, het gezin wat we hadden kunnen zijn, redden voor onze dochter. Het had gekund, dat geloof ik nog steeds. En dat is de ergste pijn.
Juist ook omdat de liefde niet op is. Dat is het niet. Ik had met die man oud willen worden. Nog een kind willen krijgen. Net zo heerlijk gelukkig willen zijn en blijven als we de eerste twee jaar echt waren. Het is zo wrang. Ergens snap ik nog steeds niet wat er gebeurd is. Waarom die man bij wie ik me zo veilig, prettig, geliefd voelde plotseling zo veranderde. Alsof hij het gewoon vergat, wat we hadden. Het er niet meer toe deed. Van de ene op de andere dag.
Ik merk dat het ergens mijn vertrouwen ondermijnd heeft. Hoe kan ik er ooit nog in geloven, hoe kan ik er ooit nog op durven vertrouwen, zelfs wanneer het goed lijkt te zitten? Er zijn geen garanties. Maar dit is wel zo onvoorspelbaar snel gebeurd en het is niet meer teruggekomen. Alsof ik een andere man heb gekregen toen.
Achteraf gezien waren er wel signalen. Maar het waren kleintjes. En ach, iedereen heeft wel wat. Ik wel in ieder geval . Ik had toen niet kunnen denken dat hij me zo erg zou haten, zoveel zou verwijten. En tegelijkertijd zo ontzettend niet zonder me zou kunnen. En dat dat weer een groot deel van de haat is die ergens broeit. Angst voor intimiteit, wat een onding.
Zucht.
Ik kruip zo maar 's met een kopje thee op de bank om een film te kijken .
Weet je waar ik zin in heb? Om 3 maanden naar het huis van mijn vader te vluchten, dochter mee, dekens over mijn hoofd en vertroeteld te worden en terug te vertroetelen. Ik wou dat het kon. Ik voel me emotioneel hierin uitgemergeld en uitgehongerd. Ik weet niet eens meer hoe liefde van een partner voelt ook al geloof ik hem wel wanneer hij zegt dat hij echt van me houdt .
Ik wou dat ik mijn aandeel helder kon zien. Juist doordat ik telkens of volledig schuldig of volledig onschuldig ben in zijn ogen ben ik de kluts kwijt. Het kan geen van beide zijn. Zondag verweet hij me dat ik schuldig ben aan alle spanningen van de afgelopen jaren. Omdat ik de problemen probeerde te benoemen. Zodat we misschien de brand konden blussen, het gezin wat we hadden kunnen zijn, redden voor onze dochter. Het had gekund, dat geloof ik nog steeds. En dat is de ergste pijn.
Juist ook omdat de liefde niet op is. Dat is het niet. Ik had met die man oud willen worden. Nog een kind willen krijgen. Net zo heerlijk gelukkig willen zijn en blijven als we de eerste twee jaar echt waren. Het is zo wrang. Ergens snap ik nog steeds niet wat er gebeurd is. Waarom die man bij wie ik me zo veilig, prettig, geliefd voelde plotseling zo veranderde. Alsof hij het gewoon vergat, wat we hadden. Het er niet meer toe deed. Van de ene op de andere dag.
Ik merk dat het ergens mijn vertrouwen ondermijnd heeft. Hoe kan ik er ooit nog in geloven, hoe kan ik er ooit nog op durven vertrouwen, zelfs wanneer het goed lijkt te zitten? Er zijn geen garanties. Maar dit is wel zo onvoorspelbaar snel gebeurd en het is niet meer teruggekomen. Alsof ik een andere man heb gekregen toen.
Achteraf gezien waren er wel signalen. Maar het waren kleintjes. En ach, iedereen heeft wel wat. Ik wel in ieder geval . Ik had toen niet kunnen denken dat hij me zo erg zou haten, zoveel zou verwijten. En tegelijkertijd zo ontzettend niet zonder me zou kunnen. En dat dat weer een groot deel van de haat is die ergens broeit. Angst voor intimiteit, wat een onding.
Zucht.
Ik kruip zo maar 's met een kopje thee op de bank om een film te kijken .
donderdag 11 december 2008 om 22:58
De signalen in het begin zijn hele lichte signalen. Toevallig had ik het er vandaag nog met Leo over. Achteraf is het makkelijk praten. Achteraf zie je ze heel duidelijk.Vanaf het moment dat zo'n partner echt macht over je gaat krijgen omdat je bijv. in een huis gaat wonen, pas vanaf dat moment gaat het echt fout en gaan de verhoudingen echt scheefgroeien. Je levert steeds weer een stukje in.
Maar dat omslag moment is er ineens en het is onomkeerbaar.
Bij jou is het waarschijnlijk nog pril om jou aandeel te zien. Zoiets ga je heel langzaam inzien. Dat komt echt wel, maar eerst moet je nog heel veel emoties kwijt.
Sterkte!
Hoe is het met je woede Hannah?
Maar dat omslag moment is er ineens en het is onomkeerbaar.
Bij jou is het waarschijnlijk nog pril om jou aandeel te zien. Zoiets ga je heel langzaam inzien. Dat komt echt wel, maar eerst moet je nog heel veel emoties kwijt.
Sterkte!
Hoe is het met je woede Hannah?
donderdag 11 december 2008 om 23:20
quote:Feliciaatje schreef op 11 december 2008 @ 20:42:
Het kost wat tijd, ik kan me dat voorstellen Hannah, vooral als je zo verward bent en onzeker over je eigen aandeel. Maar onthou goed dat niemand ooit misbruik zou mogen van je kwetsbaarheid. Dat is over het algemeen een goede indicatie dat de situatie niet klopt. Punt. En zoek gemoedsrust. Dat helpt met je richting bepalen . Dat is iets wat groeit en daardoor ga je betere keuzes maken voor jezelf. Iig, dat was mijn ervaring.
En lieve Iseo . Het gaat. Ik heb de knoop doorgehakt en gezegd dat ik wil scheiden. Het voelt als de juiste keuze. En ik voel me ook opgelucht. Maar tegelijkertijd geknakt en vermorzeld. Ik ben heel blij dat mijn man naar de psych is gegaan. Zowel voor hemzelf, het zal wrs veel tijd gaan kosten voordat hij resultaat zal zien maar hij heeft goede begeleiding. Maar ook, heel egocentrisch, voor mijzelf. Omdat idd de passieve agressie en manipulatie van zijn kant, niet bewust zo bedoeld maar wel sterk aanwezig, duidelijk naar voren zijn gekomen. Ik win er niets mee en ik ben relatietechnisch uitgeput. Maar ik weet iig dat ik niet gek ben, scheelt weer .
Het is zo zonde. Dat gevoel, wat is dat bitter. Duurt wel even voordat ik daar overheen ben.
Dankjewel voor het vragen, lief van je .
@ Dubio: nee dit is de 1e keer dat ik op het viva forum ben, hoe verliep de relatie uiteindelijk van RL?
@ feliciaatje:
Ja inderdaad, ik voel me al wat beter en deze richting wil ik aanhouden. Hoe het verloopt geen idee maar zolang ik bij mezelf blijf zal het een stuk beter gaan. Ik voel me gelukkiger maar ik heb geen idee wat de volgende stap zal zijn. Ik ben bang en heb nog wel hoop, ergens. Hij belde vanavond nog om te zeggen dat hij echt alles voor me over heeft en dat hij bepaalde dingen heeft laten hangen, dat het onterecht was. Dat deed me goed. Ik weet dat hij zich nu schuldig voelt en zich misschien weer even "beter" voordoet, maar wat ik de laatste 2 weken langzaam "voor elkaar heb gekregen" heb ik lang niet gezien. Begrip, acceptatie en dat hij toegeeft dat het niet oké was. Dat komt omdat ik ergens voor sta, kalm blijf en een grens trek. En me nu niks laat aanpraten.
Misschien een stomme kleine stap maar 't is wel iets wat me zelfverzekerder heeft gemaakt. Het klinkt misschien stom maar hier ben ik al erg blij mee, (met mezelf!) hoe ik me nu voel over mezelf enzo.
Verder vind ik het heftig om je verhaal te lezen, jij hebt wel de stap kunnen nemen lees ik.. Heel veel sterkte voor jou en je kindje ..
@ pom: ben nogsteeds kwaad maar heb nu niet meer het gevoel dat ik deze situatie niet in de hand heb. Zoals je zei; ik blijf in deze situatie, ik laat dingen toe.
Ik heb het wel zelf in de hand.
Het kost wat tijd, ik kan me dat voorstellen Hannah, vooral als je zo verward bent en onzeker over je eigen aandeel. Maar onthou goed dat niemand ooit misbruik zou mogen van je kwetsbaarheid. Dat is over het algemeen een goede indicatie dat de situatie niet klopt. Punt. En zoek gemoedsrust. Dat helpt met je richting bepalen . Dat is iets wat groeit en daardoor ga je betere keuzes maken voor jezelf. Iig, dat was mijn ervaring.
En lieve Iseo . Het gaat. Ik heb de knoop doorgehakt en gezegd dat ik wil scheiden. Het voelt als de juiste keuze. En ik voel me ook opgelucht. Maar tegelijkertijd geknakt en vermorzeld. Ik ben heel blij dat mijn man naar de psych is gegaan. Zowel voor hemzelf, het zal wrs veel tijd gaan kosten voordat hij resultaat zal zien maar hij heeft goede begeleiding. Maar ook, heel egocentrisch, voor mijzelf. Omdat idd de passieve agressie en manipulatie van zijn kant, niet bewust zo bedoeld maar wel sterk aanwezig, duidelijk naar voren zijn gekomen. Ik win er niets mee en ik ben relatietechnisch uitgeput. Maar ik weet iig dat ik niet gek ben, scheelt weer .
Het is zo zonde. Dat gevoel, wat is dat bitter. Duurt wel even voordat ik daar overheen ben.
Dankjewel voor het vragen, lief van je .
@ Dubio: nee dit is de 1e keer dat ik op het viva forum ben, hoe verliep de relatie uiteindelijk van RL?
@ feliciaatje:
Ja inderdaad, ik voel me al wat beter en deze richting wil ik aanhouden. Hoe het verloopt geen idee maar zolang ik bij mezelf blijf zal het een stuk beter gaan. Ik voel me gelukkiger maar ik heb geen idee wat de volgende stap zal zijn. Ik ben bang en heb nog wel hoop, ergens. Hij belde vanavond nog om te zeggen dat hij echt alles voor me over heeft en dat hij bepaalde dingen heeft laten hangen, dat het onterecht was. Dat deed me goed. Ik weet dat hij zich nu schuldig voelt en zich misschien weer even "beter" voordoet, maar wat ik de laatste 2 weken langzaam "voor elkaar heb gekregen" heb ik lang niet gezien. Begrip, acceptatie en dat hij toegeeft dat het niet oké was. Dat komt omdat ik ergens voor sta, kalm blijf en een grens trek. En me nu niks laat aanpraten.
Misschien een stomme kleine stap maar 't is wel iets wat me zelfverzekerder heeft gemaakt. Het klinkt misschien stom maar hier ben ik al erg blij mee, (met mezelf!) hoe ik me nu voel over mezelf enzo.
Verder vind ik het heftig om je verhaal te lezen, jij hebt wel de stap kunnen nemen lees ik.. Heel veel sterkte voor jou en je kindje ..
@ pom: ben nogsteeds kwaad maar heb nu niet meer het gevoel dat ik deze situatie niet in de hand heb. Zoals je zei; ik blijf in deze situatie, ik laat dingen toe.
Ik heb het wel zelf in de hand.
donderdag 11 december 2008 om 23:33
Dat klopt Pom, dat denk ik ook. Dat dat nog even gaat duren voor ik overzie. Want nu denk ik: had ik dan nooit boos of gefrustreerd kunnen zijn? Dat is onmenselijk. En hij zegt juist ook dat ik een van de liefste mensen ben die hij kent en hij zich nooit zo vertrouwd en geliefd heeft gevoeld bij iemand als bij mij. En tegelijkertijd weet ik dat ik een pittige tante ben. Dus niet de makkelijkste.
Maar nu, nu ik geaccepteerd heb dat wat er was niet meer terug gaat komen, sinds ik alle hoop los heb gelaten, voel ik een enorme rouw. Het gevoel wat ik wel vaker heb gehad, dat ik die man van wie ik zoveel hield ergens kwijtgeraakt ben, komt nu volledig boven drijven. Het is net alsof hij toen gestorven en begraven is en ik het niet meegekregen heb. En ik nu pas afscheid neem van de man die ik in mijn leven had, de fijne relatie die we hadden. Dat ik de afgelopen jaren met een bijna lege huls heb samengeleefd. En ik weet dat hij dat net zo over zichzelf voelt. Dat maakt het ook nog eens zo verdrietig.
Wat een afschuwelijke pijn. Maar ook wel weer goed om er nu eindelijk eens echt doorheen te gaan. Ik huil mijn ogen uit mijn kop vanavond, dochter is voor een paar dagen uit logeren. Ik kan het nu eindelijk laten gaan.
Maar nu, nu ik geaccepteerd heb dat wat er was niet meer terug gaat komen, sinds ik alle hoop los heb gelaten, voel ik een enorme rouw. Het gevoel wat ik wel vaker heb gehad, dat ik die man van wie ik zoveel hield ergens kwijtgeraakt ben, komt nu volledig boven drijven. Het is net alsof hij toen gestorven en begraven is en ik het niet meegekregen heb. En ik nu pas afscheid neem van de man die ik in mijn leven had, de fijne relatie die we hadden. Dat ik de afgelopen jaren met een bijna lege huls heb samengeleefd. En ik weet dat hij dat net zo over zichzelf voelt. Dat maakt het ook nog eens zo verdrietig.
Wat een afschuwelijke pijn. Maar ook wel weer goed om er nu eindelijk eens echt doorheen te gaan. Ik huil mijn ogen uit mijn kop vanavond, dochter is voor een paar dagen uit logeren. Ik kan het nu eindelijk laten gaan.
