Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 16 december 2008 om 10:02
quote:Feliciaatje schreef op 15 december 2008 @ 23:55:
.Gek. Was een heel gek moment. Alsof ik even buiten mezelf stond en er van een afstandje naar keek. Zo doe je dat dus. Alleen wil ik het niet.
Felicia je zegt zo wil je het niet waarom dan anders een relatie hebben.
Een relatie is een aanvulling en geen invulling.
Jij kan het prima zelf maar wilt de steun en warmte van een partner ervaren zo jij nodig bent.
Is het een wens die mss. overtrokken is?
.Gek. Was een heel gek moment. Alsof ik even buiten mezelf stond en er van een afstandje naar keek. Zo doe je dat dus. Alleen wil ik het niet.
Felicia je zegt zo wil je het niet waarom dan anders een relatie hebben.
Een relatie is een aanvulling en geen invulling.
Jij kan het prima zelf maar wilt de steun en warmte van een partner ervaren zo jij nodig bent.
Is het een wens die mss. overtrokken is?
dinsdag 16 december 2008 om 10:16
Daar heb ik serieus rekening mee gehouden Face, of het misschien een overtrokken wens was. Ben er een paar jaar mee bezig geweest om dat uit te zoeken, mezelf geheel doorgelicht (interessante zoektocht moet ik zeggen ). Of ik idd veeleisend was, onredelijk veel vroeg.
Het is eerder andersom. Ik heb vroeger zo weinig gekregen dat ik op heel weinig voortkan. Dus ik heb het te laat in de gaten wanneer ik weinig krijg, dan ga ik in automatische overleefmodus wat dat betreft. Ben behoorlijk zelfredzaam.
Het feit dat het me stoort terwijl ik zelfstandig ben daarin, geeft voor mij aan dat er echt iets mist. Iets heel belangrijks. Gelijkwaardigheid, volwassen liefde. Ik denk dat dat voor mij goede eisen zijn. Belangrijke.
Het is eerder andersom. Ik heb vroeger zo weinig gekregen dat ik op heel weinig voortkan. Dus ik heb het te laat in de gaten wanneer ik weinig krijg, dan ga ik in automatische overleefmodus wat dat betreft. Ben behoorlijk zelfredzaam.
Het feit dat het me stoort terwijl ik zelfstandig ben daarin, geeft voor mij aan dat er echt iets mist. Iets heel belangrijks. Gelijkwaardigheid, volwassen liefde. Ik denk dat dat voor mij goede eisen zijn. Belangrijke.
dinsdag 16 december 2008 om 10:25
Ik denk dat als ik genoegen neem met minder het altijd uitloopt op elkaar tegen wil en dank nodig hebben in relaties. Dat heb ik instinctief geprobeerd te vermijden, dat het toch op liefde gebaseerd zou blijven. En dat was en is ook zo. Het is alleen moeilijk als je partner eerst vanuit angst reageert (zowel angst om hemzelf als angst om in de steek gelaten te worden). Dat doet afbreuk aan de liefde. Daar is echt een volwassen stuk voor nodig, dat is me steeds duidelijker geworden. Anders blijf je primair en kinderlijk reageren.
Kan niet zo goed uitleggen wat ik bedoel. En het is niet onfeilbaar, ben zelf zotussendoor ook moe, onredelijk, bang enz geweest in deze relatie. En dat helpt niet. Maar verschil is, dat als hij bang is, ik hem troost en steun en we er weer uitkomen, verder kunnen praten op volwassen niveau. Terwijl als ik het ben, hij me de grond intrapt onbedoeld omdat hij panisch is voor mijn angst en pijn.
Kan niet zo goed uitleggen wat ik bedoel. En het is niet onfeilbaar, ben zelf zotussendoor ook moe, onredelijk, bang enz geweest in deze relatie. En dat helpt niet. Maar verschil is, dat als hij bang is, ik hem troost en steun en we er weer uitkomen, verder kunnen praten op volwassen niveau. Terwijl als ik het ben, hij me de grond intrapt onbedoeld omdat hij panisch is voor mijn angst en pijn.
dinsdag 16 december 2008 om 10:34
Wat je nu als reactie neerzet heeft ook betrekking op mij.
Zo jij het voelt/verwoord dat voelt dus ook zo voor mij.
Eis je teveel?Nee het is idd. het t.o. je hebt te weinig gehad en daarmee een houding aangenomen genoegen te nemen met minder en surviven daarin voor jezelf als je het niet kreeg.
En dat komt tot uiting wanneer je dus idd. steun nodig hebt zelf en je dat niet krijgt terwijl jij wel open staat voor de ander zonder paniek te ondervinden.
Zo jij het voelt/verwoord dat voelt dus ook zo voor mij.
Eis je teveel?Nee het is idd. het t.o. je hebt te weinig gehad en daarmee een houding aangenomen genoegen te nemen met minder en surviven daarin voor jezelf als je het niet kreeg.
En dat komt tot uiting wanneer je dus idd. steun nodig hebt zelf en je dat niet krijgt terwijl jij wel open staat voor de ander zonder paniek te ondervinden.
dinsdag 16 december 2008 om 10:41
Het is gewoon iets wat wenselijk is in ene relatie en dat geldt ook voor mij.
Ik vroeg je dat want ik denk nl. ook wel bij mezelf vraag ik teveel?
Ligt het aan mij?
Is het een te kortkoming van beide en om daar een juiste balans in te vinden,zoja, is het wel nodig dat beide daar in meegaan.
Anders blijft het een eeuwig ongelijkwaardige relatie welke idd. dan uitloopt elkaar tegen wil en dank nodig te hebben.
Jij die genoegen nam met weinig en van daaruit survivde,hij die in angst verkeerd ojee hoe ga ik hiermee om.
Ik vroeg je dat want ik denk nl. ook wel bij mezelf vraag ik teveel?
Ligt het aan mij?
Is het een te kortkoming van beide en om daar een juiste balans in te vinden,zoja, is het wel nodig dat beide daar in meegaan.
Anders blijft het een eeuwig ongelijkwaardige relatie welke idd. dan uitloopt elkaar tegen wil en dank nodig te hebben.
Jij die genoegen nam met weinig en van daaruit survivde,hij die in angst verkeerd ojee hoe ga ik hiermee om.
dinsdag 16 december 2008 om 10:55
Ja ik snapte dat je hem in feite indirect ook aan jezelf stelde, die vraag. En het blijft een pittige merk ik, ik zie telkens weer hoeveel impact die jeugd heeft gehad. Maar ook dat ik als tiener al een vrij helder maar onbewust besef had van wat belangrijk is in een relatie. Ik ben daar ouder en genuanceerder in geworden (en vooral ook mijn eigen zwakke plekken gaan zien ) maar de kern blijft overeind staan.
Verbaast me weleens, dat ik het toen al wist. En dat je dan toch telkens in je eigen valstrikken loopt. Maar ik heb nu echt bevochten en bewust gemaakt wat ik belangrijk vind, dat besef verlies ik niet zo snel meer.
Verbaast me weleens, dat ik het toen al wist. En dat je dan toch telkens in je eigen valstrikken loopt. Maar ik heb nu echt bevochten en bewust gemaakt wat ik belangrijk vind, dat besef verlies ik niet zo snel meer.
dinsdag 16 december 2008 om 11:00
Het is alleen wel erg pijnlijk daar je dorheen te worstelen om tot deze conclusie te komen.
Of meer dat het zo een pijn kost door te hebben dat het je eigen valkuilen (die je al de tijd wel wist idd. maar bedacht is het reéel wat ik wil,okee hum en vervolgens genoege nam met) zijn die je er toe brachten je te verkeren in zulke relaties die je niet geven wat je nodig bent.
Aan de andere kant zijn het juist wel de ingredienten die je doen besluiten dit wil je niet.
Of meer dat het zo een pijn kost door te hebben dat het je eigen valkuilen (die je al de tijd wel wist idd. maar bedacht is het reéel wat ik wil,okee hum en vervolgens genoege nam met) zijn die je er toe brachten je te verkeren in zulke relaties die je niet geven wat je nodig bent.
Aan de andere kant zijn het juist wel de ingredienten die je doen besluiten dit wil je niet.
dinsdag 16 december 2008 om 11:11
leuk he, zo'n topic waarin we elkaar doorhebben. Hihi.
Het lastige vind ik dat ik niet mijn hele leven wil onderzoeken wat ik niet wil. Dan kan ik wel aan de gang blijven. Ben allang blij dat bepaalde types iig geen aantrekkingskracht op me uitoefenen, ik heb toch fatsoenlijke, betrouwbare, vriendelijke mannen uitgekozen voor mijn lange relaties. Alleen emoties, iekssss. Zegt ook weer een hoop over mij (en mijn vader, arme man, heeft een hoop op zijn geweten ).
Ik weet nu zo'n beetje wat ik wil. Maar ik moet er nu echt niet aan denken, ik ben godvergeten relatiemoe. Misschien iets voor later. En dan trap ik er vast weer in. Genoeg reden om er nu niet over na te willen denken haha. Ik heb het iig door, ik zie wat er gebeurd is en waar ik beter op had moeten letten. Die kleine signalen, ik moet niet te snel willen goedpraten. Want dat doe ik. Terwijl kleine signalen in het begin veel kunnen zeggen.
Het lastige vind ik dat ik niet mijn hele leven wil onderzoeken wat ik niet wil. Dan kan ik wel aan de gang blijven. Ben allang blij dat bepaalde types iig geen aantrekkingskracht op me uitoefenen, ik heb toch fatsoenlijke, betrouwbare, vriendelijke mannen uitgekozen voor mijn lange relaties. Alleen emoties, iekssss. Zegt ook weer een hoop over mij (en mijn vader, arme man, heeft een hoop op zijn geweten ).
Ik weet nu zo'n beetje wat ik wil. Maar ik moet er nu echt niet aan denken, ik ben godvergeten relatiemoe. Misschien iets voor later. En dan trap ik er vast weer in. Genoeg reden om er nu niet over na te willen denken haha. Ik heb het iig door, ik zie wat er gebeurd is en waar ik beter op had moeten letten. Die kleine signalen, ik moet niet te snel willen goedpraten. Want dat doe ik. Terwijl kleine signalen in het begin veel kunnen zeggen.
dinsdag 16 december 2008 om 16:13
Of je komt een man tegen Felicia die je wel hetgeen kan geven ook al 'trap je er weer in' .In een bepaald opzicht kan het mss. juist dan aanslaan bij desbetreffende waarin jij je kan uiten en hij kan aanvullen daarin?De moeite wél wil/kán nemen voor jou?Jou wél wil begrijpen,echt begrijpen en daarop inspelen.
Er zijn er ook zat die wél een bepaald patroon willen doorbreken en het wél kunnen én met jou dat willen.En er niet voor wegkruipen in hun eigen wereld waarin zich meteen angst en stress creéert vwb. jou gemoed.
Er zijn er ook zat die wél een bepaald patroon willen doorbreken en het wél kunnen én met jou dat willen.En er niet voor wegkruipen in hun eigen wereld waarin zich meteen angst en stress creéert vwb. jou gemoed.
dinsdag 16 december 2008 om 16:15
Ga eerst maar eens wat bekomen van dit alles wat op je pad komt.
En nee je leven hoort niet alsmaar geworstel in te houden,daar word je idd. dood(relatie)moe van.
Daar is leven niet voor gemaakt,maar het zijn wel bepaalde stappen die je leren iets in te zien of te doorbreken,steekt iets op van jezelf in je doen en laten,en ook juist vwb. relaties.
Ik denk overigens wel dat het een lot uit de loterij is wanneer je samen zo 1,(kan bouwen op elkander,steun en troost krijgen), kan zijn maar ook elkaar los kan zien/laten.
En nee je leven hoort niet alsmaar geworstel in te houden,daar word je idd. dood(relatie)moe van.
Daar is leven niet voor gemaakt,maar het zijn wel bepaalde stappen die je leren iets in te zien of te doorbreken,steekt iets op van jezelf in je doen en laten,en ook juist vwb. relaties.
Ik denk overigens wel dat het een lot uit de loterij is wanneer je samen zo 1,(kan bouwen op elkander,steun en troost krijgen), kan zijn maar ook elkaar los kan zien/laten.
dinsdag 16 december 2008 om 17:40
quote:Face2 schreef op 16 december 2008 @ 09:32:
Heb jij een relatie?En kinderen?
Face: Ik moest naar mijn werk dus daarom nu pas antwoord.
Ik woon samen met mijn lieve vriend. We hebben geen kinderen maar ik wil wel graag. Eerst wil ik beter in mijn vel zitten. Ik heb een burn-out en ben aan het reintegreren.
Mijn leven is op het moment een emotionele achtbaan. Ik kan eindelijk voelen wat als kind te bedreigend was. Ik kom er nu achter wat ik ervan vind, wat ik voel en wat het met me heeft gedaan. Het verdriet is erg heftig maar ook bevrijdend. Ik neem mijzelf eindelijk serieus.
Ben je niet te streng voor jezelf Face? Gun jezelf de tijd om de hele GM-toestand te verwerken.
quote:Elmervrouw schreef op 16 december 2008 @ 11:20:
Gelijkwaardigheid en volwassen liefde vind ik zeker geen hoge eisen (zo, EV komt zich er ook nog eens tussen mengen).
Ik ervaar dat nu in mijn relatie, tenminste... begin nu wel te twijfelen of het van mijn kant wel zo'n volwassen liefde is, maar van hem toch zeker. Ik kan bij hem terecht en hij ook bij mij, alleen ben ik nog steeds niet zo 'stevig'..
In mijn eerdere relaties zag het er wel anders uit.Elmervrouw: ik ben het helemaal met je eens. Dat zijn zeker geen hoge eisen maar voorwaarden. Doe jezelf niet tekort Elmervrouw. Ik weet zeker dat Elmerman veel van jou terug krijgt, ookal ben voel je je nu niet zo "stevig".
Feliciaatje: Je hebt zo je best gedaan. Je verdient beter dan dit.
Ik wil je wel wat advies geven voor jou en je dochter, als dochter van gescheiden ouders zijnde, maar ik weet niet of je daar wel op zit te wachten.
Heb jij een relatie?En kinderen?
Face: Ik moest naar mijn werk dus daarom nu pas antwoord.
Ik woon samen met mijn lieve vriend. We hebben geen kinderen maar ik wil wel graag. Eerst wil ik beter in mijn vel zitten. Ik heb een burn-out en ben aan het reintegreren.
Mijn leven is op het moment een emotionele achtbaan. Ik kan eindelijk voelen wat als kind te bedreigend was. Ik kom er nu achter wat ik ervan vind, wat ik voel en wat het met me heeft gedaan. Het verdriet is erg heftig maar ook bevrijdend. Ik neem mijzelf eindelijk serieus.
Ben je niet te streng voor jezelf Face? Gun jezelf de tijd om de hele GM-toestand te verwerken.
quote:Elmervrouw schreef op 16 december 2008 @ 11:20:
Gelijkwaardigheid en volwassen liefde vind ik zeker geen hoge eisen (zo, EV komt zich er ook nog eens tussen mengen).
Ik ervaar dat nu in mijn relatie, tenminste... begin nu wel te twijfelen of het van mijn kant wel zo'n volwassen liefde is, maar van hem toch zeker. Ik kan bij hem terecht en hij ook bij mij, alleen ben ik nog steeds niet zo 'stevig'..
In mijn eerdere relaties zag het er wel anders uit.Elmervrouw: ik ben het helemaal met je eens. Dat zijn zeker geen hoge eisen maar voorwaarden. Doe jezelf niet tekort Elmervrouw. Ik weet zeker dat Elmerman veel van jou terug krijgt, ookal ben voel je je nu niet zo "stevig".
Feliciaatje: Je hebt zo je best gedaan. Je verdient beter dan dit.
Ik wil je wel wat advies geven voor jou en je dochter, als dochter van gescheiden ouders zijnde, maar ik weet niet of je daar wel op zit te wachten.
dinsdag 16 december 2008 om 21:03
Pimpelmees,
Ik ben niet te streng voor mezelf hoor,zit ook gewoon in een emotionele mega 8-baan.
En vooral deze mnd. knalt alles er extra in.
Relatie die een illusie was naar de klote,mijn vader pas overleden dé man waardoor ik in kut relaties beland.Onbereikbare types die het lief bedoelen maar me ook laten donderen.
En al met al heb ik het aan mezelf te danken,alarmbellen negeren eigenwijs ertegen in gaan.
Op me bek gaan keer op keer en alleen maar nóg eenzamerder worden dan ik me al voelde.
Ik wil deze dgn. ook graag slijten met iemand naast me die me troost/opbeurt/blij maakt mee verdrietig is me er doorheen helpt.
Ik ben niet te streng voor mezelf hoor,zit ook gewoon in een emotionele mega 8-baan.
En vooral deze mnd. knalt alles er extra in.
Relatie die een illusie was naar de klote,mijn vader pas overleden dé man waardoor ik in kut relaties beland.Onbereikbare types die het lief bedoelen maar me ook laten donderen.
En al met al heb ik het aan mezelf te danken,alarmbellen negeren eigenwijs ertegen in gaan.
Op me bek gaan keer op keer en alleen maar nóg eenzamerder worden dan ik me al voelde.
Ik wil deze dgn. ook graag slijten met iemand naast me die me troost/opbeurt/blij maakt mee verdrietig is me er doorheen helpt.
dinsdag 16 december 2008 om 21:05
Ik doe genoeg,maak het allemaal harstikke gezellig hier thuis met de kinderen enzo, maar ben en voel me zo alleen...
Ga maar even douchen en erin,ben de muizenissen zo zat van deze dag.
Jeetje wat mis ik de afgelopen 6.5 jr. Maar wat mis ik dan, het was maar een illusie die ik zelf instand hield.
Die ik al zolang instand houdt,gewoon opzoek naar warmte en steun en lol en een samen.Gewoon voormet mij.Damn.
Ga maar even douchen en erin,ben de muizenissen zo zat van deze dag.
Jeetje wat mis ik de afgelopen 6.5 jr. Maar wat mis ik dan, het was maar een illusie die ik zelf instand hield.
Die ik al zolang instand houdt,gewoon opzoek naar warmte en steun en lol en een samen.Gewoon voormet mij.Damn.
donderdag 18 december 2008 om 11:44
Ik voel me weer dubbel vandaag. Ik ben blij dat ik komende weken vakantie heb en niet naar het werk hoef. Ik heb zelfs zin in kerst. Ik moet alleen vandaag nog naar het werk. Op mijn werk voel ik mij waardeloos. Niemand daar zit op mij dat wachten. Nu kan ik dat verstandeijk wel nuanceren, maar mijn gevoel wordt er niet anders van. Ik voel me er rot. Ik hoor er niet (meer?) bij.
Ik heb altijd geprobeerd om mijn eigenwaarde uit mijn studie en werk te halen, uit mijn prestaties. Maar het was nooit goed genoeg. Ik ben niet goed genoeg . Ik werk er hard aan, om mijzelf te waarderen om wie ik ben, allleen al omdat ik leef. Het gaat al stukken beter, maar ik ben er nog niet.
Ik heb altijd geprobeerd om mijn eigenwaarde uit mijn studie en werk te halen, uit mijn prestaties. Maar het was nooit goed genoeg. Ik ben niet goed genoeg . Ik werk er hard aan, om mijzelf te waarderen om wie ik ben, allleen al omdat ik leef. Het gaat al stukken beter, maar ik ben er nog niet.
donderdag 18 december 2008 om 12:57
EV, hartstikke goed dat je aangeeft waar je grenzen liggen. Een hele stap als je dat nooit geleerd hebt. Dat je elke dag kijkt wat je die dag kan hebben vind ik alleen maar mooi. Ik ben benieuwd hoe je gaat doseren.
Face, sterkte meis, het is geen gemakkelijke tijd voor jou nu.
Pimpelmees, lastig is dat he, om jezelf het waard genoeg te vinden om te zijn. Om je eigenwaarde los te zien van je werk ed. Fijne vakantie in ieder geval.
en een warme zwaai naar iedereen verder.
Ik ga vandaag ook even mijn grenzen in de gaten houden. Krijg zo bezoek dat soms nogal grenzeloos is en ik merk dat ik daar moe en lusteloos van word. Merk dat ik af en toe geen zin meer heb in het constante geven. Opladen is voor mij ook belangrijk en daar wil ik echt tijd voor nemen de komende dagen.
Face, sterkte meis, het is geen gemakkelijke tijd voor jou nu.
Pimpelmees, lastig is dat he, om jezelf het waard genoeg te vinden om te zijn. Om je eigenwaarde los te zien van je werk ed. Fijne vakantie in ieder geval.
en een warme zwaai naar iedereen verder.
Ik ga vandaag ook even mijn grenzen in de gaten houden. Krijg zo bezoek dat soms nogal grenzeloos is en ik merk dat ik daar moe en lusteloos van word. Merk dat ik af en toe geen zin meer heb in het constante geven. Opladen is voor mij ook belangrijk en daar wil ik echt tijd voor nemen de komende dagen.
donderdag 18 december 2008 om 15:38
Sorry dat ik hier zo weer binnen kom vallen. Heb weinig tijd te forummen.
Ik ben zo boos en verdrietig!
Vandaag finally een ontzettende ruzie gekregen met mijn moeder.
Het kwam door een kleinigheidje. Ze zei iets op vervelende toon tegen mijn zoon en toen zei ik er wat van. toen begon ze dat ze zelf mocht weten wat ze zei en hoe. Op zo'n pinnige toon.
En toen ging het los. Ik weet de helft niet eens meer zo erg heeft het me geraakt. Mijn zelfbeschermingsmechanisme ging aan daarna heb ik altijd een blackout.
Maar het kwam er op neer dat ik niet deug, dat ik geen flikker doe ( ik zit in ziektewet vanwege de psychische problemen die ik door mijn jeugd heb gekregen) en dat mijn zoon net zo'n stakker word als mij omdat ik hem isoleer.
Ik kom vanwege sociale fobie weinig buiten de deur. Niet omdat ik niet wil maar uit onmacht. Vriendinnen heb ik amper nog.
En dan doet het zo'n pijn dat ze op zo'n misselijke manier die mij het meeste raakt tegen me tekeer gaat.
Dat mens kent echt geen grens, het was dat mijn zoon erbij was maar anders had ik haar in haar gezicht geslagen zo erg kwetste ze mij.
Al die dingen die ze mij voor de voeten gooit heeft ze zelf een aandeel in. Maar dat valt niet te bespreken.
In plaats daarvan krijg ik een trap na en zet ze ook nog eens de rest van mijn familie tegen me op.
het doet pijn! Want ik ben een mens die niemand kwaad doet, die huilt bij alle leed op de wereld en ik word behandeld als een stuk stront!
Ik wil haar nu echt voorlopig niet zien.
vanwege mijn psychische klachten had ik haar af en toe nodig om even op te passen zodat ik er even tussen uit kon.
Dat is al fout natuurlijk, ook fout van mij.
Maar op deze manier gaat het niet meer. Ik word zo respectloos behandeld, en heb er zo'n verdriet van.
Ik ben er voorlopig even klaar mee!
Wie heeft nog meer het contact verbroken?
En ondanks alles wat gezegd is ga ik ergens ook nog bijna denken dat het mijn schuld is. Ziek!
Ik heb zo weer een afspraak bij de pscycholoog, dat komt dus goed uit. Ik ben er kapot van.
Ik ben zo boos en verdrietig!
Vandaag finally een ontzettende ruzie gekregen met mijn moeder.
Het kwam door een kleinigheidje. Ze zei iets op vervelende toon tegen mijn zoon en toen zei ik er wat van. toen begon ze dat ze zelf mocht weten wat ze zei en hoe. Op zo'n pinnige toon.
En toen ging het los. Ik weet de helft niet eens meer zo erg heeft het me geraakt. Mijn zelfbeschermingsmechanisme ging aan daarna heb ik altijd een blackout.
Maar het kwam er op neer dat ik niet deug, dat ik geen flikker doe ( ik zit in ziektewet vanwege de psychische problemen die ik door mijn jeugd heb gekregen) en dat mijn zoon net zo'n stakker word als mij omdat ik hem isoleer.
Ik kom vanwege sociale fobie weinig buiten de deur. Niet omdat ik niet wil maar uit onmacht. Vriendinnen heb ik amper nog.
En dan doet het zo'n pijn dat ze op zo'n misselijke manier die mij het meeste raakt tegen me tekeer gaat.
Dat mens kent echt geen grens, het was dat mijn zoon erbij was maar anders had ik haar in haar gezicht geslagen zo erg kwetste ze mij.
Al die dingen die ze mij voor de voeten gooit heeft ze zelf een aandeel in. Maar dat valt niet te bespreken.
In plaats daarvan krijg ik een trap na en zet ze ook nog eens de rest van mijn familie tegen me op.
het doet pijn! Want ik ben een mens die niemand kwaad doet, die huilt bij alle leed op de wereld en ik word behandeld als een stuk stront!
Ik wil haar nu echt voorlopig niet zien.
vanwege mijn psychische klachten had ik haar af en toe nodig om even op te passen zodat ik er even tussen uit kon.
Dat is al fout natuurlijk, ook fout van mij.
Maar op deze manier gaat het niet meer. Ik word zo respectloos behandeld, en heb er zo'n verdriet van.
Ik ben er voorlopig even klaar mee!
Wie heeft nog meer het contact verbroken?
En ondanks alles wat gezegd is ga ik ergens ook nog bijna denken dat het mijn schuld is. Ziek!
Ik heb zo weer een afspraak bij de pscycholoog, dat komt dus goed uit. Ik ben er kapot van.
donderdag 18 december 2008 om 16:11
Doseren EV is heel belangrijk,wat kan je aan wta kan je geven is nu zo van belang wil je jezelf niet kwijtraken.
Is alleen maar goed,je grens(zen) bewaken wil je niet over blijven lopen.
Heel begrijpelijk dat het hier soms ook teveel word voor je,heel normaal.
Pimpelmees wat naar dat je je niet gewaardeerd voelt op je werk.
Hoe kot dat?
Is het iets wat je denkt/voelt of het is ook zo?
Dania kan me indenken dat je in alle staten bent/was vwb. je moeder.
Laat je miet kisten!Hoe moeilijk maar distancieer je voor kwetsende opmerkingen/gebeurtenissen,je hebt al genoeg aan jezelf.
Hanke ook voor jou dus doseren.
Met mij is het zozo.
Ben gepakt door verkoud-virus, voel me rauw van het hoesten.
Geen wonder was te verwachten,aan het werk, weer meer naar buiten na wkn. veel binnen en isolatie ten top.
Gister kerstpakket gehaald, was meteen weer weg.
Claustrofobisch,pfieuww al die drukte,kan het niet hebben nog al die mensen.
En verder, mis ik warmte, met iemand samen zijn.De dingen delen met mij.
Kinderen geven het wel gelukkig ,toch wil voor mijzelf ook iemand.
Vooral nu.
Voor allen een dikke .
Is alleen maar goed,je grens(zen) bewaken wil je niet over blijven lopen.
Heel begrijpelijk dat het hier soms ook teveel word voor je,heel normaal.
Pimpelmees wat naar dat je je niet gewaardeerd voelt op je werk.
Hoe kot dat?
Is het iets wat je denkt/voelt of het is ook zo?
Dania kan me indenken dat je in alle staten bent/was vwb. je moeder.
Laat je miet kisten!Hoe moeilijk maar distancieer je voor kwetsende opmerkingen/gebeurtenissen,je hebt al genoeg aan jezelf.
Hanke ook voor jou dus doseren.
Met mij is het zozo.
Ben gepakt door verkoud-virus, voel me rauw van het hoesten.
Geen wonder was te verwachten,aan het werk, weer meer naar buiten na wkn. veel binnen en isolatie ten top.
Gister kerstpakket gehaald, was meteen weer weg.
Claustrofobisch,pfieuww al die drukte,kan het niet hebben nog al die mensen.
En verder, mis ik warmte, met iemand samen zijn.De dingen delen met mij.
Kinderen geven het wel gelukkig ,toch wil voor mijzelf ook iemand.
Vooral nu.
Voor allen een dikke .
donderdag 18 december 2008 om 18:12
Face: Ik kom net van mijn werk en ik voel me ellendig. Dat ik me daar zo rot voel komt door mijzelf. De werksituatie triggert allerlei vervelende gevoelens uit mijn jeugd. Ik ben herstellende van burn-out/overspannenheid/overbelasting of hoe je het ook maar noemen wil. Op mijn werk kan ik maar heel weinig doen. Ik functioneer gewoon niet of nauwelijks. Er valt niets te waarderen, zeg maar. Mijn collega's zijn wel lief en bezorgd maar hebben het wel heel druk.
Hanke: Dank je, eerst even uithuilen en dan ga ik een hele fijne vakantie hebben. En dat grenzen bewaken, dat moet ik ook doen.
Dania: Wat een ronduit gemene moeder heb jij! Ze heeft het zo totaal bij het verkeerde eind! Zo iemand kun je missen als kiespijn.
Ik heb al een tijdje geen contact met mijn moeder. Ze is niet de makkelijkste in de omgang en ik trok dat niet meer.
Face: Ik snap dat je warmte mist. Je verdient het zo. Ik hoop dat je jezelf wat warmte kunt geven aan die mooie vrouw, die je bent.
Hanke: Dank je, eerst even uithuilen en dan ga ik een hele fijne vakantie hebben. En dat grenzen bewaken, dat moet ik ook doen.
Dania: Wat een ronduit gemene moeder heb jij! Ze heeft het zo totaal bij het verkeerde eind! Zo iemand kun je missen als kiespijn.
Ik heb al een tijdje geen contact met mijn moeder. Ze is niet de makkelijkste in de omgang en ik trok dat niet meer.
Face: Ik snap dat je warmte mist. Je verdient het zo. Ik hoop dat je jezelf wat warmte kunt geven aan die mooie vrouw, die je bent.
donderdag 18 december 2008 om 20:11
Pimpelmees wat maakt dat je werk vervelende gevoelens uit je jeugd omhoog haalt?
Vwb. je niet gewaardeerd voelen dat zal je zelf uit de weg hebben te halen je bent herstellende en vraagt dus in feite van jezelf meer om meer waardering die krijg je maar ziet het (even) niet.
Terwijl je collega's het best begrijpen maar hun werk gaat helaas ook door.
Alles draait door en jij staat voor je gevoel stil lijkt.Of je overvalt jezelf met ik ben niet de moeite waard.
Negatieve gedachten die grip hebben.
En niet eens nodig maar je doet het wel.
Herkenbaar.
Maar mss. sla ik de plank wel mis hier.
Kom maar tot rust nu,vandaag was je laatste dag toch?
Geef toe als je verdriet hebt en geniet van je vrije dgn.
Proberen althans.
En vwb. mijzelf,ik geef mezelf al best veel warmte ik heb er gewoon een overvloed aan en wil het graag delen met iemand die er voor mij is,gewoon voor mij.
Ik 'blijf alleen over gevoel'overmand me al een tijd en aan de andere kant ben ik bang me ooit weer zo enorm te geven.
Mijn vertrouwen is dermate geschaadt ,vandaar ik blijf over want ik ben bang geworden van liefde.
Heel bang.En daardoor eenzaam.Ik laat niemand meer toe mijn fort is gebouwd een mega dikke muur is het geworden.
Vwb. je niet gewaardeerd voelen dat zal je zelf uit de weg hebben te halen je bent herstellende en vraagt dus in feite van jezelf meer om meer waardering die krijg je maar ziet het (even) niet.
Terwijl je collega's het best begrijpen maar hun werk gaat helaas ook door.
Alles draait door en jij staat voor je gevoel stil lijkt.Of je overvalt jezelf met ik ben niet de moeite waard.
Negatieve gedachten die grip hebben.
En niet eens nodig maar je doet het wel.
Herkenbaar.
Maar mss. sla ik de plank wel mis hier.
Kom maar tot rust nu,vandaag was je laatste dag toch?
Geef toe als je verdriet hebt en geniet van je vrije dgn.
Proberen althans.
En vwb. mijzelf,ik geef mezelf al best veel warmte ik heb er gewoon een overvloed aan en wil het graag delen met iemand die er voor mij is,gewoon voor mij.
Ik 'blijf alleen over gevoel'overmand me al een tijd en aan de andere kant ben ik bang me ooit weer zo enorm te geven.
Mijn vertrouwen is dermate geschaadt ,vandaar ik blijf over want ik ben bang geworden van liefde.
Heel bang.En daardoor eenzaam.Ik laat niemand meer toe mijn fort is gebouwd een mega dikke muur is het geworden.
donderdag 18 december 2008 om 20:14
Dank jullie, dat is dus ook wat ik moet doen... een manier vinden dat het mij niet meer zo raakt en bij me binnenkomt.
Misschien omdat je ergens toch vind dat je waardeloos bent... dat idee heb ik toch meegekregen uit mijn jeugd.
Ik ben nog niet zover dat ik het naast me neer kan leggen.
Hoe doen jullie dat? Ik ben zelf zo gevoelig.
Daarom ook maar therapie erbij maar uiteindelijk moet ik het toch zelf ondervinden.
Even geen contact lijkt me maar het beste. Kan iedereen even afkoelen.
Of ik haar helemaal uit mijn leven wil moet nog blijken.
Op deze manier wil ik het niet meer. En de illusie dat ze verandert heb ik allang niet meer.
Waarom laat ik haar dan niet gewoon uitrazen (want zulke aanvallen had ze dan, niet te stoppen beledigingen... volgens mij is ze psychisch goed ziek)
Maar goed ik moet er maar over nadenken hoe ik het vorm ga geven.
Jullie allemaal ook veel sterkte en een knuffel. Ik wil zo graag meelezen maar heb er weinig tijd voor.
En dan voel ik me weer een vreemde eend in de bijt.
Misschien omdat je ergens toch vind dat je waardeloos bent... dat idee heb ik toch meegekregen uit mijn jeugd.
Ik ben nog niet zover dat ik het naast me neer kan leggen.
Hoe doen jullie dat? Ik ben zelf zo gevoelig.
Daarom ook maar therapie erbij maar uiteindelijk moet ik het toch zelf ondervinden.
Even geen contact lijkt me maar het beste. Kan iedereen even afkoelen.
Of ik haar helemaal uit mijn leven wil moet nog blijken.
Op deze manier wil ik het niet meer. En de illusie dat ze verandert heb ik allang niet meer.
Waarom laat ik haar dan niet gewoon uitrazen (want zulke aanvallen had ze dan, niet te stoppen beledigingen... volgens mij is ze psychisch goed ziek)
Maar goed ik moet er maar over nadenken hoe ik het vorm ga geven.
Jullie allemaal ook veel sterkte en een knuffel. Ik wil zo graag meelezen maar heb er weinig tijd voor.
En dan voel ik me weer een vreemde eend in de bijt.
