Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
dinsdag 16 december 2008 om 22:56
Nou, ik heb er al wel vaker over gedacht, ook omdat ik bang ben dat mijn gebrek aan vertrouwen andere relaties in de weg zal gaan staan, en na deze ervaring is er weer een schepje bovenop gedaan.
Ik wil even deze decembermaand afwachten. Vorig jaar was ik ook vrij somber toen, dus wie weet speelt dat grotendeels mee.
Ik ben ook niet continu somber, maar wel veel en dat is niks voor mij. Donderdag begin ik ook met een daglichtkuurtje. Dus wellicht juich ik volgende week alweer van de daken! Ik hoop het. Ik kan best gelukkig zijn alleen, alleen kan ik het nu helemaal niet meer voelen, ik weet het slechts
Ik wil even deze decembermaand afwachten. Vorig jaar was ik ook vrij somber toen, dus wie weet speelt dat grotendeels mee.
Ik ben ook niet continu somber, maar wel veel en dat is niks voor mij. Donderdag begin ik ook met een daglichtkuurtje. Dus wellicht juich ik volgende week alweer van de daken! Ik hoop het. Ik kan best gelukkig zijn alleen, alleen kan ik het nu helemaal niet meer voelen, ik weet het slechts
dinsdag 16 december 2008 om 22:57
quote:winkelmandje schreef op 16 december 2008 @ 22:54:
Ja, die kan je doorverwijzen!
Vinyl, je hebt nu niet alleen verdriet om deze relatie. Maar door alles wat je hebt meegemaakt!
Dikke voor jouw!
Klopt, en daar loop ik sowieso tegenaan in relaties. Al mijn relaties zijn zo rot geeindigd. Trek ik het aan ofzo? haha
Maar ja, dat maakt me heel huiverig en sceptisch. Ik geloof er gewoon niet meer in.
Ja, die kan je doorverwijzen!
Vinyl, je hebt nu niet alleen verdriet om deze relatie. Maar door alles wat je hebt meegemaakt!
Dikke voor jouw!
Klopt, en daar loop ik sowieso tegenaan in relaties. Al mijn relaties zijn zo rot geeindigd. Trek ik het aan ofzo? haha
Maar ja, dat maakt me heel huiverig en sceptisch. Ik geloof er gewoon niet meer in.
dinsdag 16 december 2008 om 23:03
Maar je gaat er vanzelf weer in geloven als je jezelf beter voelt. Als je dingen uit het verleden hebt verwerkt of een plaatsje hebt gegeven!
Je moet gewoon weer vertrouwen zien terug te winnen.....alleen gaat dat heus niet binnen een maand. Het kan heus geen kwaad om te praten
Kijk het in januari inderdaad gewoon nog eens aan en neem dan een vrijblijvend besluit! Want december is ook gewoon een kl*te maand!
Je moet gewoon weer vertrouwen zien terug te winnen.....alleen gaat dat heus niet binnen een maand. Het kan heus geen kwaad om te praten
Kijk het in januari inderdaad gewoon nog eens aan en neem dan een vrijblijvend besluit! Want december is ook gewoon een kl*te maand!
woensdag 17 december 2008 om 02:50
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 22:57:
[...]
Klopt, en daar loop ik sowieso tegenaan in relaties. Al mijn relaties zijn zo rot geeindigd. Trek ik het aan ofzo? haha
Maar ja, dat maakt me heel huiverig en sceptisch. Ik geloof er gewoon niet meer in.Denk dat PodE en winkelmandje best wel een punt hebben: het kan helpen om met een buitenstaander te praten en zo patronen te ontdekken in keuzes die je gemaakt hebt en te leren hoe je die om kunt buigen zonder jezelf geweld aan te doen. Nu is de tijd ook om over te stappen naar nieuwe zorgverzekeraars, ik zou er zeker rekening mee houden...
[...]
Klopt, en daar loop ik sowieso tegenaan in relaties. Al mijn relaties zijn zo rot geeindigd. Trek ik het aan ofzo? haha
Maar ja, dat maakt me heel huiverig en sceptisch. Ik geloof er gewoon niet meer in.Denk dat PodE en winkelmandje best wel een punt hebben: het kan helpen om met een buitenstaander te praten en zo patronen te ontdekken in keuzes die je gemaakt hebt en te leren hoe je die om kunt buigen zonder jezelf geweld aan te doen. Nu is de tijd ook om over te stappen naar nieuwe zorgverzekeraars, ik zou er zeker rekening mee houden...
woensdag 17 december 2008 om 05:38
quote:DarlingNikki schreef op 17 december 2008 @ 00:07:
Je moet gelukkig worden MET iemand, niet VAN iemand.
Meis, zoek je eigen geluk.
Nou, zo zit ik gelukkig ook in elkaar. Ben ook heel gelukkig met mezelf. En dat is ook de reden dat ik niet zomaar met iemand een relatie induik. Het moet wel een toevoeging zijn op mezelf en mijn eigen geluk.
Neemt niet weg dat ik dan toch wel heel erg stuk kan zijn als iets foutloopt, toch?
Je moet gelukkig worden MET iemand, niet VAN iemand.
Meis, zoek je eigen geluk.
Nou, zo zit ik gelukkig ook in elkaar. Ben ook heel gelukkig met mezelf. En dat is ook de reden dat ik niet zomaar met iemand een relatie induik. Het moet wel een toevoeging zijn op mezelf en mijn eigen geluk.
Neemt niet weg dat ik dan toch wel heel erg stuk kan zijn als iets foutloopt, toch?
woensdag 17 december 2008 om 05:40
quote:winkelmandje schreef op 16 december 2008 @ 23:03:
Maar je gaat er vanzelf weer in geloven als je jezelf beter voelt. Als je dingen uit het verleden hebt verwerkt of een plaatsje hebt gegeven!
Je moet gewoon weer vertrouwen zien terug te winnen.....alleen gaat dat heus niet binnen een maand. Het kan heus geen kwaad om te praten
Kijk het in januari inderdaad gewoon nog eens aan en neem dan een vrijblijvend besluit! Want december is ook gewoon een kl*te maand!
Ja, dat is wel zo. Al zal het grootste vertrouwen in vertrouwen pas ontstaan als blijkt dat het wel kan bestaan zonder pijn. Dan pas zal ik er echt op kunnen vertrouwen denk ik...
Maar ik denk zeker over praten met iemand. Nu helemaal. Het is verdorie half 6 en ik heb gewoon nog geen oog dichtgedaan.
@ Tientje: goede tip, ik duik er gelijk in van het weekend, jij kan ook niet slapen zo te zien he?
Maar je gaat er vanzelf weer in geloven als je jezelf beter voelt. Als je dingen uit het verleden hebt verwerkt of een plaatsje hebt gegeven!
Je moet gewoon weer vertrouwen zien terug te winnen.....alleen gaat dat heus niet binnen een maand. Het kan heus geen kwaad om te praten
Kijk het in januari inderdaad gewoon nog eens aan en neem dan een vrijblijvend besluit! Want december is ook gewoon een kl*te maand!
Ja, dat is wel zo. Al zal het grootste vertrouwen in vertrouwen pas ontstaan als blijkt dat het wel kan bestaan zonder pijn. Dan pas zal ik er echt op kunnen vertrouwen denk ik...
Maar ik denk zeker over praten met iemand. Nu helemaal. Het is verdorie half 6 en ik heb gewoon nog geen oog dichtgedaan.
@ Tientje: goede tip, ik duik er gelijk in van het weekend, jij kan ook niet slapen zo te zien he?
woensdag 17 december 2008 om 11:07
quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 22:12:
Wat ik echter niet begrijp is dat hij er zo stellig in is dat jij niet op hem moet wachten, dat je door moet gaan met je leven zonder hem. Dat rijmt niet met al die gelukzalige momenten die jullie gedeeld hebben en de periode waarin hij je liet geloven dat jij alles voor hem was.
Vinyl, als ik het goed begrijp is dit het belangrijkste punt voor jou? Je begrijpt heel goed hoe hij zich voelt, dat de situatie zeer zwaar is voor hem en dat hij je nu niet kan/wil zien. Maar dat hij ook al jullie toekomst weggooid is iets waar je niet bij kan, toch? Ik hoop een ander standpunt te geven zodat je in ieder geval op dit punt een beetje rust kunt vinden.
Het klinkt alsof de liefde tussen jullie echt was. Echte liefde, geen geklungel. Voor jou, maar ook zeker voor hem. En ik denk dat hij daarom niet wil dat je op hem wacht, omdat hij waarschijnlijk wil dat je gelukkig wordt en hij je daar (in ieder geval nu en de komende tijd) vanaf houdt.
Ik kan me voorstellen dat hij niet zegt 'wacht op me'. Want hij kan je nu niet geven wat hij je wil geven en hij weet ook niet hoe lang het duurt voordat hij er weer een beetje bovenop is. Dat zou dan inhouden dat hij jou tot die tijd (een half jaar? een jaar? langer?) 'in de wacht' zet en jou dus ook verdriet doet. Het klinkt alsof hij al een hoop verdriet heeft op dit moment over het feit dat hij zijn ex vrouw en kinderen zo verdriet doet en ik gok dat hij dat jou dat in ieder geval niet aan wil doen. Dat hij jou geen verdriet wil doen. Of in ieder geval zo min mogelijk. Dus als hij tegen jou zou zeggen dat hij een toekomst met je ziet houdt dat in dat hij jou er óók een lange tijd van weerhoudt om gelukkig te worden (in een relatie) en dat wil hij jou, denk ik, niet aan doen. Zeker omdat hij, overspannen zijnde, geen idee heeft óf het ooit wel weer goedkomt met hem en hoe láng dat dan wel niet gaat duren.
Ik heb eenzelfde situatie meegemaakt en heb mezelf op de been gehouden met het idee dat áls hij weer klaar is voor een relatie en weer ruimte heeft om verliefd te worden, dat hij dat dan zeer waarschijnlijk met mij zou willen. En als dat moment er komt zou het aan mij zijn om te voelen of ik ook met hem verder wil. Het kan natuurlijk zijn dat je voor die tijd iemand anders bent tegengekomen. Maar nu weet je dat die iemand anders minstens net zo speciaal moet voelen als deze man, omdat het geen zin heeft om genoegen te nemen met minder. Want je hebt nu gevoeld hoe het ook kan zijn.
Vinyl, ik begrijp heel goed dat je je nu intens verdrietig voelt en misschien wel wanhopig denkt dat het nooit en te nimmer meer goed komt en dat je voor eeuwig en altijd alleen blijft. Maar ik beloof je dat het over gaat.
Neem de tijd om goed voor jezelf te zorgen en er soms even flink in te zwelgen als je dat nodig hebt. Maar hou je ook vast aan het idee dat het gevoel van liefde dat je nu hebt meegemaakt echt wel weer komt, misschien met hem, misschien met een ander. Gewoon omdat je nu nooit meer genoegen zal nemen met minder.
Wat ik echter niet begrijp is dat hij er zo stellig in is dat jij niet op hem moet wachten, dat je door moet gaan met je leven zonder hem. Dat rijmt niet met al die gelukzalige momenten die jullie gedeeld hebben en de periode waarin hij je liet geloven dat jij alles voor hem was.
Vinyl, als ik het goed begrijp is dit het belangrijkste punt voor jou? Je begrijpt heel goed hoe hij zich voelt, dat de situatie zeer zwaar is voor hem en dat hij je nu niet kan/wil zien. Maar dat hij ook al jullie toekomst weggooid is iets waar je niet bij kan, toch? Ik hoop een ander standpunt te geven zodat je in ieder geval op dit punt een beetje rust kunt vinden.
Het klinkt alsof de liefde tussen jullie echt was. Echte liefde, geen geklungel. Voor jou, maar ook zeker voor hem. En ik denk dat hij daarom niet wil dat je op hem wacht, omdat hij waarschijnlijk wil dat je gelukkig wordt en hij je daar (in ieder geval nu en de komende tijd) vanaf houdt.
Ik kan me voorstellen dat hij niet zegt 'wacht op me'. Want hij kan je nu niet geven wat hij je wil geven en hij weet ook niet hoe lang het duurt voordat hij er weer een beetje bovenop is. Dat zou dan inhouden dat hij jou tot die tijd (een half jaar? een jaar? langer?) 'in de wacht' zet en jou dus ook verdriet doet. Het klinkt alsof hij al een hoop verdriet heeft op dit moment over het feit dat hij zijn ex vrouw en kinderen zo verdriet doet en ik gok dat hij dat jou dat in ieder geval niet aan wil doen. Dat hij jou geen verdriet wil doen. Of in ieder geval zo min mogelijk. Dus als hij tegen jou zou zeggen dat hij een toekomst met je ziet houdt dat in dat hij jou er óók een lange tijd van weerhoudt om gelukkig te worden (in een relatie) en dat wil hij jou, denk ik, niet aan doen. Zeker omdat hij, overspannen zijnde, geen idee heeft óf het ooit wel weer goedkomt met hem en hoe láng dat dan wel niet gaat duren.
Ik heb eenzelfde situatie meegemaakt en heb mezelf op de been gehouden met het idee dat áls hij weer klaar is voor een relatie en weer ruimte heeft om verliefd te worden, dat hij dat dan zeer waarschijnlijk met mij zou willen. En als dat moment er komt zou het aan mij zijn om te voelen of ik ook met hem verder wil. Het kan natuurlijk zijn dat je voor die tijd iemand anders bent tegengekomen. Maar nu weet je dat die iemand anders minstens net zo speciaal moet voelen als deze man, omdat het geen zin heeft om genoegen te nemen met minder. Want je hebt nu gevoeld hoe het ook kan zijn.
Vinyl, ik begrijp heel goed dat je je nu intens verdrietig voelt en misschien wel wanhopig denkt dat het nooit en te nimmer meer goed komt en dat je voor eeuwig en altijd alleen blijft. Maar ik beloof je dat het over gaat.
Neem de tijd om goed voor jezelf te zorgen en er soms even flink in te zwelgen als je dat nodig hebt. Maar hou je ook vast aan het idee dat het gevoel van liefde dat je nu hebt meegemaakt echt wel weer komt, misschien met hem, misschien met een ander. Gewoon omdat je nu nooit meer genoegen zal nemen met minder.
woensdag 17 december 2008 om 11:24
Mooi betoog van Friezin, maar... Mijn ervaring is dat je van wachten wel héél ongelukkig wordt. Ik dacht dat ik goed op mezelf aan het passen was, dat ik het los zou laten op het moment dat ik het niet meer trok, en toch moest ik na een half jaar wachten en sporadisch contact er ineens achter komen dat mijn zelfvertrouwen tot het vriespunt gedaald was (want he, hij kan wel zeggen dat hij wel wil maar niet kan, maar mijn onderbewustzijn vertaalde dat toch heel gedecideerd naar: Zie, hij wil je niet. Je bent niet leuk genoeg.) en dat ik helemaal niet zo gelukkig was als ik in mijn eentje was, en onder de minste of geringste (werk)druk de neiging had om in tranen uit te barsten. En nu is het echt klaar, ik hoef 'm niet meer te zien, en ik voel me weer mezelf. Zonde van het afgelopen half jaar, maar he, die tijd had ik blijkbaar nodig om erachter te komen.
Elke situatie is natuurlijk anders (en in dit geval had ik gewoon ook te maken met een slappe zak die mij juist hoop bleef geven ipv zelf afstand te nemen terwijl hij ook wel zag hoeveel pijn ik had) maar ik denk dat het wel heel verstandig is om afstand te houden, Vinyl. En natuurlijk, dat gaat niet in één keer, en natuurlijk voelt het nu alsof het nooit overgaat. Maar dat komt wel. Echt waar
En ik sluit me 100% aan bij Friezins laatste alinea: Je weet nu (en ik ook, en daar ben ik blij om) dat het bestaat, en hoe het kan voelen. En het komt wel weer, alleen voorlopig moet je vooral even héél lief zijn voor jezelf...
Elke situatie is natuurlijk anders (en in dit geval had ik gewoon ook te maken met een slappe zak die mij juist hoop bleef geven ipv zelf afstand te nemen terwijl hij ook wel zag hoeveel pijn ik had) maar ik denk dat het wel heel verstandig is om afstand te houden, Vinyl. En natuurlijk, dat gaat niet in één keer, en natuurlijk voelt het nu alsof het nooit overgaat. Maar dat komt wel. Echt waar
En ik sluit me 100% aan bij Friezins laatste alinea: Je weet nu (en ik ook, en daar ben ik blij om) dat het bestaat, en hoe het kan voelen. En het komt wel weer, alleen voorlopig moet je vooral even héél lief zijn voor jezelf...
woensdag 17 december 2008 om 11:48
@ Friezin: wat mooi! Ik denk inderdaad dat het zo is ja. Hij kan me nu niks beloven, hij leeft bij de dag en heeft geen idee waar het heengaat met hemzelf en dus kan hij me niet aan het lijntje houden. Hij is ook altijd eerlijk geweest t.o.v. mij over de situatie. Maar klote is het wel. Ik kan niet in zijn hoofd kijken. Tussen wat er was en wat er niet meer zal zijn zit een hele grote kloof voor mij wat ik niet kan dichten omdat ik niet voel wat hij voelt in het proces waar hij in zit. En dat is zo moeilijk.
Ik weet dat ik doormoet, me open moet stellen voor anderen. Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Hoe kan ik dit loslaten? Iemand anders zou alleen maar voelen als verraad naar deze liefde toe. Ik kan dat gewoon niet.
@ Moosey: ik hoop ook dat ik die kracht vind. Want de kans dat het goedkomt is denk ik klein. Al kan ik het me niet voorstellen dat het voor altijd over zou zijn, maar ik moet er maar aan. Ik hoop dat ik er net zo als jij in kan staan straks.
Nu lukt het nog niet, ben weer de hele ochtend aan het huilen. Ben zo moe, zo op. Mss straks toch even de huisarts bellen...
Ik weet dat ik doormoet, me open moet stellen voor anderen. Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Hoe kan ik dit loslaten? Iemand anders zou alleen maar voelen als verraad naar deze liefde toe. Ik kan dat gewoon niet.
@ Moosey: ik hoop ook dat ik die kracht vind. Want de kans dat het goedkomt is denk ik klein. Al kan ik het me niet voorstellen dat het voor altijd over zou zijn, maar ik moet er maar aan. Ik hoop dat ik er net zo als jij in kan staan straks.
Nu lukt het nog niet, ben weer de hele ochtend aan het huilen. Ben zo moe, zo op. Mss straks toch even de huisarts bellen...
woensdag 17 december 2008 om 12:07
Vinyl, het instant recept voor iemand loslaten zoek ik ook nog steeds, dat zou mijn leven een stuk makkelijker maken.
Wat mij het meest heeft geholpen is simpelweg tijd. Dit soort dingen slijten. Ik vermoed dat ik hem altijd zal zien als een heel bijzonder persoon. Ik vermoed dat als ik hem nu 10 jaar niet zou zien en hem dan tegenkomen, dat we instant weer die klik zouden hebben, het in een oogopslag weten wat er in de ander omgaat.
Wat ook hielp was mijn verdriet accepteren. Ja, het heeft maar een paar maanden geduurd, maar hij heeft me tot in het diepst van mijn ziel geraakt. Ik heb me voor hem meer opengesteld dan voor wie dan ook daarvoor. En dat kwijtraken doet pijn - want al was het kort, die ervaring neemt niemand je meer af. Wat ik al zei, dat maakt het niet makkelijker, maar ik ben zielsblij dat ik die ervaring heb gehad.
En als laatste hielp het me om niet te wachten. Ik heb jarenlang gewacht op dingen, om een aantal redenen (ook gewoon omdat mijn gezondheid me daartoe dwong een tijdlang bv). Uiteindelijk ben ik dit jaar gewoon in het diepe gesprongen. Ik ben bezig mijn droom te realiseren (qua werk), ik ben begonnen met het idee dat het me wel lukt, al weet ik nog niet hoe. Die dtoom betekent ook dat ik een stukje geschiedenis aan het herschrijven ben, want het brengt me functioneel op plaatsen waar ik een geschiedenis met hem heb. Waar ik nu dus een nieuwe geschiedenis aan het schrijven ben. Die van mij. Dat voelt goed.
En waarom ik absoluut niet geloof in gaan wachten: hij zit nu in een diep dal. Waarschijnlijk klimt hij er ooit wel weer uit. Maar vrijwel zeker zal hij niet meer de persoon zijn die hij nu is. De kans dat hij een andere weg inslaat is groot. De kans dat jij ondertussen verandert is groot. Helemaal als je gaat zitten wachten, want dan ontken je jezelf. Dat gaat ergens wringen.
Ga dus gewoon je eigen weg. Je hoeft niet op mannenjacht nu. Maar realiseer je dat er een moment komt dat er wel een leuke man je pad kruist.
Als er toch een gezamenlijke toekomst voor jullie is, dan gebeurt dat ook echt wel als je doorgaat met leven!
En mijn leven nu? Ja, ik zie hem nog, en hij blijft bijzonder. Maar ik weet dat een relatie tussen hem en mij er niet in zit. We zijn allebei een andere kant op gegroeid. En dat is goed zo. Een paar maanden geleden merkte ik dat er overal leuke mannen rondlopen. Nog geen overslaande vonken bij mij, maar wel een andere kijk op de wereld. En vorige week was er iemand die bij mij net zulke hevige gevoelens losmaakte als die eerste man. Niets romantisch, en ik heb geen idee of dat gebeurt (geen idee zelfs of ik hem ooit terugzie). Maar er zijn dus meer mensen die me zo diep weten te raken...
Wat mij het meest heeft geholpen is simpelweg tijd. Dit soort dingen slijten. Ik vermoed dat ik hem altijd zal zien als een heel bijzonder persoon. Ik vermoed dat als ik hem nu 10 jaar niet zou zien en hem dan tegenkomen, dat we instant weer die klik zouden hebben, het in een oogopslag weten wat er in de ander omgaat.
Wat ook hielp was mijn verdriet accepteren. Ja, het heeft maar een paar maanden geduurd, maar hij heeft me tot in het diepst van mijn ziel geraakt. Ik heb me voor hem meer opengesteld dan voor wie dan ook daarvoor. En dat kwijtraken doet pijn - want al was het kort, die ervaring neemt niemand je meer af. Wat ik al zei, dat maakt het niet makkelijker, maar ik ben zielsblij dat ik die ervaring heb gehad.
En als laatste hielp het me om niet te wachten. Ik heb jarenlang gewacht op dingen, om een aantal redenen (ook gewoon omdat mijn gezondheid me daartoe dwong een tijdlang bv). Uiteindelijk ben ik dit jaar gewoon in het diepe gesprongen. Ik ben bezig mijn droom te realiseren (qua werk), ik ben begonnen met het idee dat het me wel lukt, al weet ik nog niet hoe. Die dtoom betekent ook dat ik een stukje geschiedenis aan het herschrijven ben, want het brengt me functioneel op plaatsen waar ik een geschiedenis met hem heb. Waar ik nu dus een nieuwe geschiedenis aan het schrijven ben. Die van mij. Dat voelt goed.
En waarom ik absoluut niet geloof in gaan wachten: hij zit nu in een diep dal. Waarschijnlijk klimt hij er ooit wel weer uit. Maar vrijwel zeker zal hij niet meer de persoon zijn die hij nu is. De kans dat hij een andere weg inslaat is groot. De kans dat jij ondertussen verandert is groot. Helemaal als je gaat zitten wachten, want dan ontken je jezelf. Dat gaat ergens wringen.
Ga dus gewoon je eigen weg. Je hoeft niet op mannenjacht nu. Maar realiseer je dat er een moment komt dat er wel een leuke man je pad kruist.
Als er toch een gezamenlijke toekomst voor jullie is, dan gebeurt dat ook echt wel als je doorgaat met leven!
En mijn leven nu? Ja, ik zie hem nog, en hij blijft bijzonder. Maar ik weet dat een relatie tussen hem en mij er niet in zit. We zijn allebei een andere kant op gegroeid. En dat is goed zo. Een paar maanden geleden merkte ik dat er overal leuke mannen rondlopen. Nog geen overslaande vonken bij mij, maar wel een andere kijk op de wereld. En vorige week was er iemand die bij mij net zulke hevige gevoelens losmaakte als die eerste man. Niets romantisch, en ik heb geen idee of dat gebeurt (geen idee zelfs of ik hem ooit terugzie). Maar er zijn dus meer mensen die me zo diep weten te raken...
woensdag 17 december 2008 om 12:09
Overigens, trek geen conclusies uit het afstand houden. Tuurlijk kan dat zijn om allerlei nobele redenen. Maar als hij heel erg in een dip zit, dan is de kans volgens mij heeeeeeeel groot dat hij geen ruimte heeft daarvoor, maar dat het gewoon overleven is. Alleen concentreren op dat wat echt moet, en voor de rest geen sprankje energie hebben.
woensdag 17 december 2008 om 12:16
Vinyl, ik werk als psycholoog en wil je graag verzekeren dat het helemaal niet vreemd is om hierom een aantal gesprekken te voeren. Je hoeft echt niet langdurig in behandeling ofzo maar het kan je wel helpen sommige dingen wat beter op een rijtje te krijgen. Bovendien is het gewoon heel vervelend als je jezelf zo in de weg zit en kan een onbekende buitenstaander je wel helpen met de gedachten die je daarbij hebt.
Dus als jij het idee hebt dat je de huisarts beter even kan bellen straks, gewoon doen!
En gewoon als persoon (en dus niet sprekend vanuit mijn beroep), ik zit mezelf ook vaak echt in de weg. Kan dan niet stoppen met denken en piekeren en weet hoe vervelend dat kan voelen. Ik herken zo goed hoe moeilijk het is iets los te laten waarvan je zelf zo gehoopt had dat het wel zou werken. Zelf heb ik recent na lange tijd mijn relatie beeindigd. Die relatie was eigenlijk al heel lang niet meer wat ik graag zou willen maar ik bleef maar hoop houden dat het weer goed zou gaan voelen.
Nu ik weer alleen ben voel ik me zeker niet meteen heel veel beter maar geeft het me wel rust. Ik heb er een jaar over gedaan deze beslissing tot loslaten te maken. Dus ik weet dat het niet makkelijk is.
Sterkte meid!
Dus als jij het idee hebt dat je de huisarts beter even kan bellen straks, gewoon doen!
En gewoon als persoon (en dus niet sprekend vanuit mijn beroep), ik zit mezelf ook vaak echt in de weg. Kan dan niet stoppen met denken en piekeren en weet hoe vervelend dat kan voelen. Ik herken zo goed hoe moeilijk het is iets los te laten waarvan je zelf zo gehoopt had dat het wel zou werken. Zelf heb ik recent na lange tijd mijn relatie beeindigd. Die relatie was eigenlijk al heel lang niet meer wat ik graag zou willen maar ik bleef maar hoop houden dat het weer goed zou gaan voelen.
Nu ik weer alleen ben voel ik me zeker niet meteen heel veel beter maar geeft het me wel rust. Ik heb er een jaar over gedaan deze beslissing tot loslaten te maken. Dus ik weet dat het niet makkelijk is.
Sterkte meid!
woensdag 17 december 2008 om 12:17
Dat laatste klopthelemaal, overleven, dat is het goede woord denk ik.
Moeilijk, sommige mensen begrijpen niet waarom hij me er niet bij kan hebben. Ik snap het wel, en overleven is het goede woord.
Maar pijn doet het wel ja. Dat iemand waarvan je voor het eerst kunt denken: dit is de man met wie ik oud wil worden, ook zo je leven weer uitgaat. En wellicht nooit meer terugkomt.
Ik wil ook met mijn eigen leven verder. Ik was zo gelukkig deze zomer, dus dat moet ik weer terugvinden. En ook dat doet pijn, dat ik hem echt moet laten gaan. Het idee alleen al maakt dat alles pijn doet, maar ook dat zal slijten hoop ik.
Uiteindelijk komt het weer goed met me, maar was ik er maar alvast, want ik ben het verdrietig zijn in mijn eigen leven zo zat...
Moeilijk, sommige mensen begrijpen niet waarom hij me er niet bij kan hebben. Ik snap het wel, en overleven is het goede woord.
Maar pijn doet het wel ja. Dat iemand waarvan je voor het eerst kunt denken: dit is de man met wie ik oud wil worden, ook zo je leven weer uitgaat. En wellicht nooit meer terugkomt.
Ik wil ook met mijn eigen leven verder. Ik was zo gelukkig deze zomer, dus dat moet ik weer terugvinden. En ook dat doet pijn, dat ik hem echt moet laten gaan. Het idee alleen al maakt dat alles pijn doet, maar ook dat zal slijten hoop ik.
Uiteindelijk komt het weer goed met me, maar was ik er maar alvast, want ik ben het verdrietig zijn in mijn eigen leven zo zat...
woensdag 17 december 2008 om 12:19
quote:Drift schreef op 17 december 2008 @ 12:16:
Vinyl, ik werk als psycholoog en wil je graag verzekeren dat het helemaal niet vreemd is om hierom een aantal gesprekken te voeren. Je hoeft echt niet langdurig in behandeling ofzo maar het kan je wel helpen sommige dingen wat beter op een rijtje te krijgen. Bovendien is het gewoon heel vervelend als je jezelf zo in de weg zit en kan een onbekende buitenstaander je wel helpen met de gedachten die je daarbij hebt.
Dus als jij het idee hebt dat je de huisarts beter even kan bellen straks, gewoon doen!
En gewoon als persoon (en dus niet sprekend vanuit mijn beroep), ik zit mezelf ook vaak echt in de weg. Kan dan niet stoppen met denken en piekeren en weet hoe vervelend dat kan voelen. Ik herken zo goed hoe moeilijk het is iets los te laten waarvan je zelf zo gehoopt had dat het wel zou werken. Zelf heb ik recent na lange tijd mijn relatie beeindigd. Die relatie was eigenlijk al heel lang niet meer wat ik graag zou willen maar ik bleef maar hoop houden dat het weer goed zou gaan voelen.
Nu ik weer alleen ben voel ik me zeker niet meteen heel veel beter maar geeft het me wel rust. Ik heb er een jaar over gedaan deze beslissing tot loslaten te maken. Dus ik weet dat het niet makkelijk is.
Sterkte meid!
Ik denk dat ik inderdaad de dokter even bel straks.
Maar ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Het enige dat ik weet dat ik er doorheen zit met alles en alleen maar kan huilen. Maar daar kan een dokter toch niks mee?
Ik vind het een beetje genant, want ik denk dat ik daar ook keihard begin te brullen...
Vinyl, ik werk als psycholoog en wil je graag verzekeren dat het helemaal niet vreemd is om hierom een aantal gesprekken te voeren. Je hoeft echt niet langdurig in behandeling ofzo maar het kan je wel helpen sommige dingen wat beter op een rijtje te krijgen. Bovendien is het gewoon heel vervelend als je jezelf zo in de weg zit en kan een onbekende buitenstaander je wel helpen met de gedachten die je daarbij hebt.
Dus als jij het idee hebt dat je de huisarts beter even kan bellen straks, gewoon doen!
En gewoon als persoon (en dus niet sprekend vanuit mijn beroep), ik zit mezelf ook vaak echt in de weg. Kan dan niet stoppen met denken en piekeren en weet hoe vervelend dat kan voelen. Ik herken zo goed hoe moeilijk het is iets los te laten waarvan je zelf zo gehoopt had dat het wel zou werken. Zelf heb ik recent na lange tijd mijn relatie beeindigd. Die relatie was eigenlijk al heel lang niet meer wat ik graag zou willen maar ik bleef maar hoop houden dat het weer goed zou gaan voelen.
Nu ik weer alleen ben voel ik me zeker niet meteen heel veel beter maar geeft het me wel rust. Ik heb er een jaar over gedaan deze beslissing tot loslaten te maken. Dus ik weet dat het niet makkelijk is.
Sterkte meid!
Ik denk dat ik inderdaad de dokter even bel straks.
Maar ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Het enige dat ik weet dat ik er doorheen zit met alles en alleen maar kan huilen. Maar daar kan een dokter toch niks mee?
Ik vind het een beetje genant, want ik denk dat ik daar ook keihard begin te brullen...
woensdag 17 december 2008 om 12:22
Lieverd, die pijn die je nu voelt is een stukje van jou. Dichter bij jezelf dan nu kan je haast niet komen. Het legt verlangens bloot die je misschien niet eens eerder zo expliciet voelde.
Neem dat mee. Erken dat je ontzettend sterk bent, maar dat je ook een behoefte hebt aan verbondenheid.
Verdiet waait over. Maar als je er tegen vecht duurt het langer, want dan vecht je tegen jezelf...
Neem dat mee. Erken dat je ontzettend sterk bent, maar dat je ook een behoefte hebt aan verbondenheid.
Verdiet waait over. Maar als je er tegen vecht duurt het langer, want dan vecht je tegen jezelf...
woensdag 17 december 2008 om 12:23
quote:Vinyl schreef op 17 december 2008 @ 12:19:
[...]
Ik denk dat ik inderdaad de dokter even bel straks.
Maar ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Het enige dat ik weet dat ik er doorheen zit met alles en alleen maar kan huilen. Maar daar kan een dokter toch niks mee?
Ik vind het een beetje genant, want ik denk dat ik daar ook keihard begin te brullen...
Wat je moet zeggen heb je al opgeschreven. Je voelt je rot, zit er doorheen, moet veel huilen en weet niet meer wat je moet doen. En laat het maar aan de dokter over of hij daar wat mee kan
Snap dat je het genant vindt, ik wacht altijd hele dagen met het doen van dit soort dingen. Stel het uit tot ik niet meer kan bellen en begin de volgende dag opnieuw met uitstellen.
[...]
Ik denk dat ik inderdaad de dokter even bel straks.
Maar ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Het enige dat ik weet dat ik er doorheen zit met alles en alleen maar kan huilen. Maar daar kan een dokter toch niks mee?
Ik vind het een beetje genant, want ik denk dat ik daar ook keihard begin te brullen...
Wat je moet zeggen heb je al opgeschreven. Je voelt je rot, zit er doorheen, moet veel huilen en weet niet meer wat je moet doen. En laat het maar aan de dokter over of hij daar wat mee kan
Snap dat je het genant vindt, ik wacht altijd hele dagen met het doen van dit soort dingen. Stel het uit tot ik niet meer kan bellen en begin de volgende dag opnieuw met uitstellen.
woensdag 17 december 2008 om 12:29
Ik heb destijds ook de psych gebeld. Na een paar dagen moed verzamelen pakte ik uiteindelijk met knikkende knietjes de telefoon. Wat was ik blij toen ze niet opnam...
Maar een half uur later belde ze terug omdat ze zag dat ze een gemiste oproep had. Toen kon ik niet meer terug. Ik heb zitten snikken aan de telefoon, dat mag enige naam hebben. Maar eigenlijk was ik daar blij om, want dat betekende wel dat ik blijkbaar instictief het gevoel had veilig te zijn bij haar...
Maar een half uur later belde ze terug omdat ze zag dat ze een gemiste oproep had. Toen kon ik niet meer terug. Ik heb zitten snikken aan de telefoon, dat mag enige naam hebben. Maar eigenlijk was ik daar blij om, want dat betekende wel dat ik blijkbaar instictief het gevoel had veilig te zijn bij haar...
woensdag 17 december 2008 om 12:32
woensdag 17 december 2008 om 12:33
quote:Drift schreef op 17 december 2008 @ 12:32:
Spreek met jezelf een tijdstip af waarop je gaat bellen, bijvoorbeeld over een half uurtje. Schrijf in een paar steekwoorden op wat je ongeveer wilt zeggen. De rest komt vanzelf want je hoeft het niet allemaal zelf te doen, je huisarts kan met je meedenken. Daar is 'ie voor!
Ja, het zal eerst de assistente zijn, en daar moet ik dan een afspraak maken.
Vanaf 13.30 uur kan dat weer...
Spreek met jezelf een tijdstip af waarop je gaat bellen, bijvoorbeeld over een half uurtje. Schrijf in een paar steekwoorden op wat je ongeveer wilt zeggen. De rest komt vanzelf want je hoeft het niet allemaal zelf te doen, je huisarts kan met je meedenken. Daar is 'ie voor!
Ja, het zal eerst de assistente zijn, en daar moet ik dan een afspraak maken.
Vanaf 13.30 uur kan dat weer...
