Wat moet ik doen?

Ik denk in een cirkel en kom er niet meer uit. Om die reden wil ik jullie advies vragen. Ben nu 9 jaar samen met mijn partner en weet sinds enige tijd dat hij autist is. Mijn leeftijd valt onder de categorie Diva's . Ben bijna 50. Toen ik hem leerde kennen, was ik ruim 4 jaar gescheiden na een lang eerste huwelijk.

Na de scheiding ging het me goed. Goede baan, mooi huisje, auto en veel vrienden en vriendinnen. Toch begon ik me uiteindelijk wat eenzaam te voelen, ik was weer aan een relatie toe. En daar kwam hij op mijn pad. Een hartelijk, liefdevol, maar lastig mens. Hij was anders, deed dingen die niemand snapte, kon van heel lief naar hard en ongevoelig switchen. Hij begreep de wereld niet en de wereld hem ook niet altijd. Ik kon toen niet goed plaatsen wat hij had. Nu weet ik dat dus wel. We hadden en hebben enorme ruzies. Hij is dan volkomen onbereikbaar in zijn hoofd. Herinnert zich er achteraf weinig tot niets van. Maar er was ook altijd heel veel lol, liefde en warmte wat veel goedmaakte. Zo drukte ik vaak het stemmetje weg dat mij zei dat deze relatie niet goed voor me was. Ik voelde dat het mijn energie wegzoog. Na anderhalf jaar raakte ik overspannen en ik raakte ook mijn job kwijt. Een extra klap voor mij onder deze omstandigheden. We woonden inmiddels samen in mijn huis. Hij kon niet goed leven met 'de macht' die ik had. De baan, het huis, de auto, een compleet leven met vrienden en familie. Hij was dus blij met het verlies van mijn werk. Lees: verlies van een stukje macht. Zijn leven was toen bepaald niet op orde en ik hielp hem dus vaak met geld. Tot mijn werkloosheid. Ik wilde hem helpen, omdat hij alles had verloren in zijn scheiding. Naief? Ja, dat zie ik nu wel in. Ach, ik dacht toen: zoiets had mij ook kunnen gebeuren. Je helpt elkaar toch? Mijn schulden liepen echter alsmaar hoger op, want er moest altijd geld bij.



We hadden iets heel bijzonders, maar helaas was het ook een halve nachtmerrie, die mij emotioneel sloopte. Hij leek twee personen af en toe. Ik had nooit echt veel ruzies met iemand gehad en vond deze sfeer vreselijk. Maar ik bezat allang niet meer mijn normale kracht om ermee te kappen. En zo raakte mijn leven in de versukkeling. We trouwden, ondanks mijn twijfels, omdat hij dat heel erg graag wilde. Voor mij hoefde het niet. En weer cijferde ik mijn eigen gevoelens dus weg. We wonen trouwens in het buitenland voor zijn werk. Ik heb hier geen werk. Dus nu heeft hij de macht! Mijn innerlijke stem zegt: Ik wil weg! Ik wil een leuker leven, waarin ik niet wordt betutteld als een kind, niet afgesnauwd of als dom behandeld. Maar ja, wat voor perspectieven zijn er? Heb grote schulden, waar hij me voor zal laten opdraaien. Ik heb me niet ingedekt, dom genoeg. Ik heb geen inkomen. En de Nederlandse arbeidsmarkt zit vast niet meer op mij te wachten. Onderdak kan ik wel regelen en niemand zal me laten verhongeren, maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Blijven? Wegwezen? Waar moet ik in godsnaam beginnen? Alle serieuze tips zijn welkom. Ik zoek openingen, mogelijkheden, want nu zie ik alleen maar beperkingen. En dat is niet goed. Bedankt als je dit lange verhaal hebt willen lezen. Wat zou jij doen in zo'n kansarme situatie??

Bedankt voor de reacties. Jullie hebben gelijk natuurlijk. Ik moet ook luisteren naar mijn stemmetje. Maar ik zit toch wel met praktische dingen. Waar haal ik werk vandaan op mijn 50e en er al een aantal jaren helemaal uit? Zonder inkomen vormen de schulden een probleem dat ik niet kan oplossen, maar wel voor mijn kiezen krijg. Ik moet alles vanuit het buitenland zien te organiseren en liefst zo dat hij er niets van merkt. Want dan is de chaos compleet. Hij reageert immers totaal anders dan jij en ik.. Zomaar weggaan zou ik inderdaad doodleuk gedaan hebben op mijn 30e, maar op deze leeftijd?? Dat ligt toch wel wat lastiger, vrees ik.

quote:mastermind schreef op 21 december 2008 @ 21:42:

Zijn jullie getrouwd in gemeenschap van goederen? Dan zijn de schulden toch sowieso van jullie samen, ipv alleen van jou? En heb jij wellicht recht op alimentatie, en natuurlijk op de helft van jullie gezamenlijke bezittingen.. Of denk ik nu te simpel, zie ik iets over het hoofd?



Ik weet niet wáár in het buitenland jullie wonen, maar wil je wellicht daar blijven of wil je persé terug naar NL? Anders zou je misschien in jullie 'nieuwe' land een baan kunnen gaan zoeken, eventueel eerst een herintrederscursus doen. Mijn moeder is op haar 40e gaan scheiden en was toen al een jaar of 15 weg uit het arbeidsleven, maar na zo'n cursus vond ze toen vrij snel een baan.



Ik begrijp dat het praktisch gezien heel moeilijk is, maar geestelijk onderdoorgaan aan een relatie omdat je niet weg kan, is op lange termijn vele malen erger.



Sterkte





Allereerst bedankt allemaal voor de reacties! Echt super! Om de vragen te beantwoorden, nee, we zijn op huwelijkse voorwaarden getrouwd. De schulden staan op mijn naam en blijven dat ook. Ze zijn alleen wel groter geworden tijdens de afgelopen jaren en dat vind ik dus niet fair dan. Mijn partner is echter heel goed in ontduiken van allerlei dingen en is een kei in juridische zaken, dus of ik iets van hem zal krijgen is maar de vraag. En hij zal me ook blijven lastigvallen juist daardoor. De meubelen staan wel grotendeels op mijn naam. Dat scheelt dus wel.

Ik woon in een Europees land gelukkig, maar wil dan terug naar Nederland. Daar woont mijn familie, mijn kinderen en daar heb ik altijd gewerkt. Ik ben gewoon heel bang in de bijstand te belanden en dan de schuldsanering. Onder curatele jarenlang je eigenpost niet mogen ontvangen, nauwelijks iets om van te leven. Dat maakt me zo woedend op mezelf, dat ik alles voor hem opgegeven. Maar ik besef ook de geestelijke belasting..

quote:elninjoo schreef op 22 december 2008 @ 06:55:

Hebben jullie 'n (gezamenlijke) bankrekening waar jij aan kan? Indien ja, boek 'n ticket, stuur je spullen naar nederland, haal zijn rekening leeg en vertrek.Als ik het zo zou doen, weet ik zeker dat ik nooit meer een rustige dag zal kennen. Ik heb immers te maken met iemand die een stoornis heeft en anders naar de wereld kijkt dan wij. Het moet dus ooit wel met open kaart gebeuren. Maar toegeven: het lijkt een heerlijk idee...gewoon weggaan.

Ja, ik zal bij familie terecht kunnen. Probleem is dat ik nog een paar operaties moet ondergaan vanwege een zware ziekte die ik heb doorgemaakt. Ik ben van nature heel sterk, maar de ziekte en behandelingen (ruim een jaar) hebben mijn krachten toch wel wat aangepakt. Nu weer die operaties. Het is best veel. Op zo;n moment kan ik mezelf niet motiveren om fluitend de arbeidsmarkt te gaan benaderen en zomaar op te stappen. Ik ben nogal realistisch: zoveel mensen die makkelijker aan het werk kunnen, vinden al niets. Mijn zelfvertrouwen is door mijn ziekte ook erg gekrompen. Ik ben aan halfjaar kaal geweest en voel me ook erg verouderd door dit alles. Terwijl ik zie dat dat niet klopt. Maar dit alles na elkaar heeft me wel down gemaakt, ik huil veel en makkelijk. Waar is toch die meid met lef gebleven die ik was voor dit alles?