Relaties
alle pijlers
Baby weg,hoe nu verder???
dinsdag 23 december 2008 om 02:32
Ik wist niet zeker of ik dit bij kinderen of relatie neer moest zetten,heb maar voor relatie gekozen.
Ik kwam er van de zomer achter dat ik zwanger was,door de pil heen dus totaal ongepland.
Meteen was ik in shock want,mijn vriend is hierover altijd heel duidelijk geweest..GEEN kindje meer.
Hij heeft kinderen (niet met mij) en ik ben ook al moeder van een tiener,het niet meer willen van een kindje aan de kant van mijn vriend was voor mij geen rede om geen relatie met hem aan te gaan.
Ik vond het wel goed zo,maar ja dan ben je zwanger en gaan meteen al die weggestopte doosjes met heftige moedergevoelens open en zit je op die roze wolk..ik had in gedachten de babykamer al ingericht.
Zijn eerste reactie was vrij kalm,hij was geschrokken maar riep niet meteen NEE.
Daardoor kwam er bij mij hoop,ik zag het als een geschenk dat wij samen nog een kindje zouden krijgen.
Helemaal ervoor wilde hij nog niet gaan,we zouden de testen die op mijn leeftijd verplicht zijn afwachten en als er ook maar iets mis zou zijn met de baby zouden we de zwangerschap afbreken.
Petje af voor de mensen die de zorg voor een gehandicapt kindje met liefde op zich nemen,maar ik kan dat niet.
Maar 2 dagen voor de termijnecho sloeg hij om als een blad aan een boom,hij kon zijn verstand en gevoel niet op 1 lijn krijgen en zijn verstand woog zwaarder en schreeuwde nu NEE!!.
Ik was zo verdrietig,teleurgesteld en boos dat ik heb geroepen dat als het een gezond kindje zou zijn ik er dan wel alleen voor zou gaan.
Vanaf dat moment stond ik er ook alleen voor,mijn vriend heeft totaal zijn handen van mij afgetrokken en heeft me compleet genegeerd.
Ik ben alleen naar de 1e echo gegaan en kreeg daar te horen dat het vruchtzakje leeg was en dat ik een misraam zou krijgen,ik heb een wk thuis op die miskraam zitten wachten maar die kwam niet.
Toen ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik een 2e echo kreeg en ik te horen kreeg dat ik wél degelijk zwanger was,weer viel ik in die molen van emotie's.
Bij die 2e echo werd mij wel meteen verteld dat de hartslag héél zwak was,ik had toen al 3 wk van pure ellende thuis achter de rug.
Ik sliep niet,at niet,huilde de hele dag en was helemaal de weg kwijt en de gene met wie ik zo graag wilde praten liet me keihard knallen!
Uiteindelijk heb ik de zwangerschap met 9 wk laten afbreken,ook dit heb ik zonder steun van mijn vriend gedaan.
Ik had gelukkig heel veel lieve mensen om me heen,maar thuis hoefde ik nergens op te rekenen.
Ruim 9 wk heeft hij me iedere avond alleen laten zitten en pas na 12 wk sprak hij weer een beetje tegen me,ondertussen ben ik in een gat van spijt,verdriet en verwarring gevallen.
Ik neem het hem kwalijk dat ik in die periode zo de weg ben kwijt geraakt en daardoor misschien wel een hele verkeerde keuze heb gemaakt,daar moet ik nu mee leven en dat valt me zwaar.
Hij wil nergens over praten,baby's,zwangerschap,het zijn woorden die niet uitgesproken mogen worden.
Voor hem is de kous af,geen baby,gewoon doorgaan en de draad weer op pakken.
Voordat dit gebeurde hadden we het goed samen,maar was dat wel echt zo?
Als de basis goed was geweest dan had hij mij toch moeten kunnen steunen,ookal was hij het niet eens met mijn keuze?
Ik vraag me keer op keer af wat ik anders had kunnen doen of zeggen,maar ik kan het toch niet meer terug draaien...hebben wij nog wel een kans?
Ik kwam er van de zomer achter dat ik zwanger was,door de pil heen dus totaal ongepland.
Meteen was ik in shock want,mijn vriend is hierover altijd heel duidelijk geweest..GEEN kindje meer.
Hij heeft kinderen (niet met mij) en ik ben ook al moeder van een tiener,het niet meer willen van een kindje aan de kant van mijn vriend was voor mij geen rede om geen relatie met hem aan te gaan.
Ik vond het wel goed zo,maar ja dan ben je zwanger en gaan meteen al die weggestopte doosjes met heftige moedergevoelens open en zit je op die roze wolk..ik had in gedachten de babykamer al ingericht.
Zijn eerste reactie was vrij kalm,hij was geschrokken maar riep niet meteen NEE.
Daardoor kwam er bij mij hoop,ik zag het als een geschenk dat wij samen nog een kindje zouden krijgen.
Helemaal ervoor wilde hij nog niet gaan,we zouden de testen die op mijn leeftijd verplicht zijn afwachten en als er ook maar iets mis zou zijn met de baby zouden we de zwangerschap afbreken.
Petje af voor de mensen die de zorg voor een gehandicapt kindje met liefde op zich nemen,maar ik kan dat niet.
Maar 2 dagen voor de termijnecho sloeg hij om als een blad aan een boom,hij kon zijn verstand en gevoel niet op 1 lijn krijgen en zijn verstand woog zwaarder en schreeuwde nu NEE!!.
Ik was zo verdrietig,teleurgesteld en boos dat ik heb geroepen dat als het een gezond kindje zou zijn ik er dan wel alleen voor zou gaan.
Vanaf dat moment stond ik er ook alleen voor,mijn vriend heeft totaal zijn handen van mij afgetrokken en heeft me compleet genegeerd.
Ik ben alleen naar de 1e echo gegaan en kreeg daar te horen dat het vruchtzakje leeg was en dat ik een misraam zou krijgen,ik heb een wk thuis op die miskraam zitten wachten maar die kwam niet.
Toen ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik een 2e echo kreeg en ik te horen kreeg dat ik wél degelijk zwanger was,weer viel ik in die molen van emotie's.
Bij die 2e echo werd mij wel meteen verteld dat de hartslag héél zwak was,ik had toen al 3 wk van pure ellende thuis achter de rug.
Ik sliep niet,at niet,huilde de hele dag en was helemaal de weg kwijt en de gene met wie ik zo graag wilde praten liet me keihard knallen!
Uiteindelijk heb ik de zwangerschap met 9 wk laten afbreken,ook dit heb ik zonder steun van mijn vriend gedaan.
Ik had gelukkig heel veel lieve mensen om me heen,maar thuis hoefde ik nergens op te rekenen.
Ruim 9 wk heeft hij me iedere avond alleen laten zitten en pas na 12 wk sprak hij weer een beetje tegen me,ondertussen ben ik in een gat van spijt,verdriet en verwarring gevallen.
Ik neem het hem kwalijk dat ik in die periode zo de weg ben kwijt geraakt en daardoor misschien wel een hele verkeerde keuze heb gemaakt,daar moet ik nu mee leven en dat valt me zwaar.
Hij wil nergens over praten,baby's,zwangerschap,het zijn woorden die niet uitgesproken mogen worden.
Voor hem is de kous af,geen baby,gewoon doorgaan en de draad weer op pakken.
Voordat dit gebeurde hadden we het goed samen,maar was dat wel echt zo?
Als de basis goed was geweest dan had hij mij toch moeten kunnen steunen,ookal was hij het niet eens met mijn keuze?
Ik vraag me keer op keer af wat ik anders had kunnen doen of zeggen,maar ik kan het toch niet meer terug draaien...hebben wij nog wel een kans?
dinsdag 23 december 2008 om 02:40
Lieve Ellenoor,
Doe jezelf een plezier meisje en ga naar bed nu. In een situatie zoals je die omschrijft is een slechte nachtrust een grote vijand.
Of jullie samen een kans hebben is afhankelijk van de mate waarin je jouw gevoelens bereid bent weg te cijferen. Misschien dat je je na een nachtje goed slapen eerst eens kunt beraden op de vraag of JIJ wel een kans WIL met deze man.
Ik wens je een volmondig Nee en een rustige nacht
Doe jezelf een plezier meisje en ga naar bed nu. In een situatie zoals je die omschrijft is een slechte nachtrust een grote vijand.
Of jullie samen een kans hebben is afhankelijk van de mate waarin je jouw gevoelens bereid bent weg te cijferen. Misschien dat je je na een nachtje goed slapen eerst eens kunt beraden op de vraag of JIJ wel een kans WIL met deze man.
Ik wens je een volmondig Nee en een rustige nacht
dinsdag 23 december 2008 om 03:34
Jeetje ellenoortje.
Wat een heftige tijd voor je.
Goede nachtrust is inderdaad je vriend nu,dus goed advies van sprankelend,neem de rust.
Ik kan even niet iets nuttigs bijdrage op dit moment.
Ik vind je verhaal heel verdietig en wens je voor nu dan ook veel kracht en wijsheid.
En een hele dikke knuffel.
Wat een heftige tijd voor je.
Goede nachtrust is inderdaad je vriend nu,dus goed advies van sprankelend,neem de rust.
Ik kan even niet iets nuttigs bijdrage op dit moment.
Ik vind je verhaal heel verdietig en wens je voor nu dan ook veel kracht en wijsheid.
En een hele dikke knuffel.
dinsdag 23 december 2008 om 07:15
Pffff Ellenoortje, moeilijk hoor. Hij heeft je inderdaad wel heel veel pijn gedaan. Op zich kan ik wel begrijpen dat hij geen baby wil, maar je bent nu eenmaal zwanger geworden en daar heeft hij aan meegeholpen. Dat hij je daarna totaal negeert dat begrijp ik niet. Juist als je zijn steun en troost zo nodig hebt.
Bij mij zou dat een hele diepe wond achterlaten. En ik zou me afvragen of hij wel echt van me zou houden.
Probeer er met hem over te praten. Het kan ook dat hij zelf helemaal in paniek is geraakt en daardoor zichzelf heeft afgesloten.
In ieder geval heel veel sterkte.
Bij mij zou dat een hele diepe wond achterlaten. En ik zou me afvragen of hij wel echt van me zou houden.
Probeer er met hem over te praten. Het kan ook dat hij zelf helemaal in paniek is geraakt en daardoor zichzelf heeft afgesloten.
In ieder geval heel veel sterkte.
dinsdag 23 december 2008 om 07:27
Het beslist geen kind willen is minstens zo sterk als iemand die wel het kind wil. Hij zou zijn relatie met jou ook totaal zien veranderen als jij het kind zou laten komen, waardoor wat er nu tussen jullie is helemaal anders wordt wat hij waarschijnlijk dus ook helemaal niet zag zitten.
Hij had overigens zelf zo slim moeten zijn zich te laten steriliseren natuurlijk, mag hopen dat hij dat nu accuut gaat doen, dat dit in elk geval nooit meer voor kan komen.
Hij had overigens zelf zo slim moeten zijn zich te laten steriliseren natuurlijk, mag hopen dat hij dat nu accuut gaat doen, dat dit in elk geval nooit meer voor kan komen.
dinsdag 23 december 2008 om 08:36
Ellenoortje, het ziet er niet zo best uit voor jullie samen. Tenminste, niet als jullie niet praten en elkaar begrijpen. Hij jou en jij hem. Zonder verwijten het liefst. Of in ieder geval, na een paar goede gesprekken zonder verwijten.
Maar gewoon doorleven en de draad oppakken, dat wordt lastig. Je hebt je moederziel alleen gevoeld, de belangrijkste geliefde in je leven was er niet om je te steunen. Andersom zag hij jou zwangerschap blijkbaar als een soort verraad. Ik zie niet in hoe je met die gegevens in je achterhoofd 'gewoon' door kunt gaan.
Het zal tijd nodig hebben om te zien of dat gaat lukken. Tijd en veel communicatie, begrip voor elkaar en liefde. Als die ingrediënten er zijn dan zou het kunnen, zo niet, dan wordt het heel moeilijk om het nog écht leuk te gaan krijgen samen lijkt me.
Maar gewoon doorleven en de draad oppakken, dat wordt lastig. Je hebt je moederziel alleen gevoeld, de belangrijkste geliefde in je leven was er niet om je te steunen. Andersom zag hij jou zwangerschap blijkbaar als een soort verraad. Ik zie niet in hoe je met die gegevens in je achterhoofd 'gewoon' door kunt gaan.
Het zal tijd nodig hebben om te zien of dat gaat lukken. Tijd en veel communicatie, begrip voor elkaar en liefde. Als die ingrediënten er zijn dan zou het kunnen, zo niet, dan wordt het heel moeilijk om het nog écht leuk te gaan krijgen samen lijkt me.
dinsdag 23 december 2008 om 08:43
Waarom heb je ervoor gekozen om toch na 9 weken de zwangerschap af te breken? Jij wilde toch wel een kind en jullie waren toen toch uit elkaar (of heb ik het verkeerd gelezen?).
Voor wat betreft jouw ex(?)vriend, tsja, zijn gedrag is niet al te vriendelijk tov jou. Aan de andere kant, jullie hadden samen afgesproken om geen kinderen meer te nemen, dus als jij daar eenzijdig op terug komt, dan begrijp ik dat hij pissig is. Niet dat hij daarmee het recht krijgt om jou zo te behandelen hoor!
En daarmee dus het andere punt: Zoals ik het lees is er iets mis in de communicatie binnen jullie relatie. En aan jou / jullie de vraag of jullie hier iets aan willen doen, en zoniet, dan kun je ook je conclusie trekken en bedenken dat jullie niet de ware voor elkaar zijn.
Voor wat betreft jouw ex(?)vriend, tsja, zijn gedrag is niet al te vriendelijk tov jou. Aan de andere kant, jullie hadden samen afgesproken om geen kinderen meer te nemen, dus als jij daar eenzijdig op terug komt, dan begrijp ik dat hij pissig is. Niet dat hij daarmee het recht krijgt om jou zo te behandelen hoor!
En daarmee dus het andere punt: Zoals ik het lees is er iets mis in de communicatie binnen jullie relatie. En aan jou / jullie de vraag of jullie hier iets aan willen doen, en zoniet, dan kun je ook je conclusie trekken en bedenken dat jullie niet de ware voor elkaar zijn.
dinsdag 23 december 2008 om 08:45
quote:elninjoo schreef op 23 december 2008 @ 07:27:
Hij had overigens zelf zo slim moeten zijn zich te laten steriliseren natuurlijk, mag hopen dat hij dat nu accuut gaat doen, dat dit in elk geval nooit meer voor kan komen.Dit zowieso als hij geen kinderen meer wil. Een deel van de verantwoordelijkheid hiervoor ligt zeker bij hem.
Hij had overigens zelf zo slim moeten zijn zich te laten steriliseren natuurlijk, mag hopen dat hij dat nu accuut gaat doen, dat dit in elk geval nooit meer voor kan komen.Dit zowieso als hij geen kinderen meer wil. Een deel van de verantwoordelijkheid hiervoor ligt zeker bij hem.
dinsdag 23 december 2008 om 08:54
Ok, hij heeft het volste recht om geen kind te willen, maar ik vind de manier waarop hij er mee om gaat heel dwingend. Natuurlijk kan hij zeggen dat hij de relatie verbreekt als jij het kind krijgt, maar hij mag jou na het (moeten) nemen van zo'n beslissing niet zo laten zitten...
Ik zou niet gewoon zo doorgaan. Ik zou hem vragen of hij -als hij terugkijkt op zijn eigen handelen- echt vindt dat je als partners zo met elkaar om moet gaan. Ik heb van huis uit niet zo veel liefde en begrip mee gekregen, maar ik heb het absoluut gevonden in mijn partner, dus het kan absoluut wel en jij hebt er ook gewoon recht op. Ik heb het idee dat jij jezelf dat niet gunt.
Ik zou niet gewoon zo doorgaan. Ik zou hem vragen of hij -als hij terugkijkt op zijn eigen handelen- echt vindt dat je als partners zo met elkaar om moet gaan. Ik heb van huis uit niet zo veel liefde en begrip mee gekregen, maar ik heb het absoluut gevonden in mijn partner, dus het kan absoluut wel en jij hebt er ook gewoon recht op. Ik heb het idee dat jij jezelf dat niet gunt.
dinsdag 23 december 2008 om 09:21
dinsdag 23 december 2008 om 09:23
Vivastudent, ze besluit toch niet eenzijdig om op het 'geen kinderen krijgen' terug te komen? Ze hebben samen een kind verwekt, dus in die zin zijn ze er samen op teruggekomen. En dan is het logisch dat je de tijd neemt om te beslissen wat je met zo'n feit (een zwangerschap) doet, en dat kan er weleens voor zorgen dat je twijfelt aan je eerdere beslissing, lijkt me zo. Want toen je die beslissing nam wás er geen baby, en die was er nu wél.
dinsdag 23 december 2008 om 11:40
Die baby was er voor haar, voor hem nog niet echt.
voor en man is een zwangerschap denk ik iets heel abstracts, zeker als het nog zo pril is dat je niet voelt en niet ziet, en als er al sprake is van waarschijnlijk een miskraam en een baby met een heel zwak hartje.
Voor hem was het ideee "miskraam"mss wel een opluchting, het feit dat er toch gen kindje zou komen. Voor haar was het vooral verdriet en legte, omdat zij het kindje wel graag wilde en voor haar de zwangerschap al iets reëels was.
Wat hieruit wel blijkt is dat in deze relatie men elkaar niet aanvoelt en er dus niet goed gecommuniceerd wordt over moeilijke zaken. het baby-verhaal is meer een aanleiding waardoor dit heel duidelijk blijkt dan de oorzaak van het probleem. de oorzaak zit in de relatie. beiden voelen zich waarschijnlijk onbegrepen en in de kou gezet door de ander. beiden hebben heftige tegengestelde emoties die ze bij elkaar niet kwijt blijken te kunnen.
Leo heeft al heel mooi omschreven, wat er zou moeten gebeuren wil deze relatie nog toekomst hebben.
voor en man is een zwangerschap denk ik iets heel abstracts, zeker als het nog zo pril is dat je niet voelt en niet ziet, en als er al sprake is van waarschijnlijk een miskraam en een baby met een heel zwak hartje.
Voor hem was het ideee "miskraam"mss wel een opluchting, het feit dat er toch gen kindje zou komen. Voor haar was het vooral verdriet en legte, omdat zij het kindje wel graag wilde en voor haar de zwangerschap al iets reëels was.
Wat hieruit wel blijkt is dat in deze relatie men elkaar niet aanvoelt en er dus niet goed gecommuniceerd wordt over moeilijke zaken. het baby-verhaal is meer een aanleiding waardoor dit heel duidelijk blijkt dan de oorzaak van het probleem. de oorzaak zit in de relatie. beiden voelen zich waarschijnlijk onbegrepen en in de kou gezet door de ander. beiden hebben heftige tegengestelde emoties die ze bij elkaar niet kwijt blijken te kunnen.
Leo heeft al heel mooi omschreven, wat er zou moeten gebeuren wil deze relatie nog toekomst hebben.
dinsdag 23 december 2008 om 12:07
Ondertussen heeft mijn vriend zich laten steriliseren (dus door deze hel ga ik niet nog een keer) maar dat had hij in mijn ogen al veel eerder moeten doen.
Ik heb na de geboorte van mijn kind (vele jaren geleden) nooit geroepen dat ik pertinent geen kinderen meer wilde,mijn vriend wist 100% zeker na de geboorte van zijn laatste kind (8 jr geleden) dat hij geen kids meer wilde....dan laat je er toch wat aan doen?
Daar hebben we het ook wel eens over gehad,ik was aan de pil maar ik heb hem wel gezegd dat die niet altijd 100% veilig is en dat blijkt dus achteraf wel.
Hij voelde zich idd door mij gedwongen te kiezen voor iets waar hij niet achter stond (hij dacht zelfs dat ik het mss expres had gedaan) maar hij wilde ook niet dat ik het kindje dan alleen zou opvoeden want hij wilde niet dat er ergens op de wereld een kind van hem zou rondlopen waar hij niets mee te maken wilde hebben.
Ik vond toch echt dat ik baas was in eigen buik,maar achteraf besefte ik me dat het héél zwaar zou worden om zonder huis (want ik moest het huis uit van mijn vriend) zonder hulp en met een opgroeiende tiener in de buurt een babytje te verzorgen en ik was heel bang dat er iets mis zou zijn met het kindje.
Als ik er nu op terug kijk heb ik spijt van mijn beslissing,ik had hulp moeten zoeken en dan was het wel goed gekomen.
Er zijn genoeg vrouwen die in barre omstandigheden een kindje krijgen en tóch met heel veel liefde dat kindje verzorgen en groot brengen.
Mijn maag draait om als ik nu een zwangere vrouw zie,langs babywinkels kan ik niet lopen en programma's op tv druk ik weg.
Ik wil niets liever dan er met mijn vriend over praten,maar ik denk dat hij het er ergens heel ver weg toch ook wel moeilijk mee heeft.
Hij is toen weg gelopen voor zijn gevoel,emotie's en angsten.
Hij is geen prater en gaat dan in de kroeg zitten,steekt zijn kop in het zand en hoopt dat alles vanzelf over gaat.
Zolang ik maar weer vrolijk en gezellig doe gaat het goed tussen ons,maar als ik weer eens een dip heb en me ellendig voel dan merk ik aan hem dat hij daar geen zin in heeft.
Hij moet heus wel weten dat ik het hem voor een deel kwalijk neem,maar daar wil hij niet over praten.
Al zou hij maar sorry zeggen,ik snap ook best wel dat hij geen kindje meer wilde maar hij had zich ook best een beetje in mij kunnen verplaatsen.
We hebben beide voor onze eigen gevoelens gekozen,zagen helemaal niet meer wat de ander wilde en voelde.
Ik zou er graag uit willen komen,maar zit nu zo met mezelf in de knoop.
Ik heb na de geboorte van mijn kind (vele jaren geleden) nooit geroepen dat ik pertinent geen kinderen meer wilde,mijn vriend wist 100% zeker na de geboorte van zijn laatste kind (8 jr geleden) dat hij geen kids meer wilde....dan laat je er toch wat aan doen?
Daar hebben we het ook wel eens over gehad,ik was aan de pil maar ik heb hem wel gezegd dat die niet altijd 100% veilig is en dat blijkt dus achteraf wel.
Hij voelde zich idd door mij gedwongen te kiezen voor iets waar hij niet achter stond (hij dacht zelfs dat ik het mss expres had gedaan) maar hij wilde ook niet dat ik het kindje dan alleen zou opvoeden want hij wilde niet dat er ergens op de wereld een kind van hem zou rondlopen waar hij niets mee te maken wilde hebben.
Ik vond toch echt dat ik baas was in eigen buik,maar achteraf besefte ik me dat het héél zwaar zou worden om zonder huis (want ik moest het huis uit van mijn vriend) zonder hulp en met een opgroeiende tiener in de buurt een babytje te verzorgen en ik was heel bang dat er iets mis zou zijn met het kindje.
Als ik er nu op terug kijk heb ik spijt van mijn beslissing,ik had hulp moeten zoeken en dan was het wel goed gekomen.
Er zijn genoeg vrouwen die in barre omstandigheden een kindje krijgen en tóch met heel veel liefde dat kindje verzorgen en groot brengen.
Mijn maag draait om als ik nu een zwangere vrouw zie,langs babywinkels kan ik niet lopen en programma's op tv druk ik weg.
Ik wil niets liever dan er met mijn vriend over praten,maar ik denk dat hij het er ergens heel ver weg toch ook wel moeilijk mee heeft.
Hij is toen weg gelopen voor zijn gevoel,emotie's en angsten.
Hij is geen prater en gaat dan in de kroeg zitten,steekt zijn kop in het zand en hoopt dat alles vanzelf over gaat.
Zolang ik maar weer vrolijk en gezellig doe gaat het goed tussen ons,maar als ik weer eens een dip heb en me ellendig voel dan merk ik aan hem dat hij daar geen zin in heeft.
Hij moet heus wel weten dat ik het hem voor een deel kwalijk neem,maar daar wil hij niet over praten.
Al zou hij maar sorry zeggen,ik snap ook best wel dat hij geen kindje meer wilde maar hij had zich ook best een beetje in mij kunnen verplaatsen.
We hebben beide voor onze eigen gevoelens gekozen,zagen helemaal niet meer wat de ander wilde en voelde.
Ik zou er graag uit willen komen,maar zit nu zo met mezelf in de knoop.
dinsdag 23 december 2008 om 12:16
Ja ik woon nog steeds bij hem,vanaf dat het gebeurde tot nu zijn we in hetzelfde huis blijven wonen.
Ik ben tussendoor wel een paar weken weg geweest om bij te tanken,hij heeft mij 9 weken lang hele dagen alleen laten zitten.
Na zijn werk reed hij direct door naar de kroeg en kwam dan pas in de ochtend thuis,ging een paar uurtjes slapen en dan weer aan het werk en herhaalde dan het hele ritueel weer.
Hij is zonder mij op vakantie gegaan want,vond dat hij dat had verdiend.
Ik ben tijdens zijn vakantie ook maar weg gegaan en ben na 3 weken terug gekomen,uiteindelijk hadden we elkaar dus bijna 13 weken amper gezien.
Sinds een maandje begint hij langzaam weer de man te worden die hij voor dit alles was,maar bij mij is er heel veel kapot gemaakt.
Hij is ook een paar keer helemaal ingestort op zijn werk,zelfs een keer naar het ziekenhuis gebracht.
Het zal zijn geweten wel zijn geweest,maar ik heb hem toen niet laten vallen.
Heb 2 nachten aan zijn bed gezeten en hem verzorgd,ik ben niet iemand van tand om tand.
Maar het doet wel pijn als ik eraan denk dat hij nadat ik de baby had laten weghalen niet eens een kopje thee voor me wilde zetten,ik was volgens hem toch niet invalide?
Hoe kan iemand zo hard zijn???
Ik ben tussendoor wel een paar weken weg geweest om bij te tanken,hij heeft mij 9 weken lang hele dagen alleen laten zitten.
Na zijn werk reed hij direct door naar de kroeg en kwam dan pas in de ochtend thuis,ging een paar uurtjes slapen en dan weer aan het werk en herhaalde dan het hele ritueel weer.
Hij is zonder mij op vakantie gegaan want,vond dat hij dat had verdiend.
Ik ben tijdens zijn vakantie ook maar weg gegaan en ben na 3 weken terug gekomen,uiteindelijk hadden we elkaar dus bijna 13 weken amper gezien.
Sinds een maandje begint hij langzaam weer de man te worden die hij voor dit alles was,maar bij mij is er heel veel kapot gemaakt.
Hij is ook een paar keer helemaal ingestort op zijn werk,zelfs een keer naar het ziekenhuis gebracht.
Het zal zijn geweten wel zijn geweest,maar ik heb hem toen niet laten vallen.
Heb 2 nachten aan zijn bed gezeten en hem verzorgd,ik ben niet iemand van tand om tand.
Maar het doet wel pijn als ik eraan denk dat hij nadat ik de baby had laten weghalen niet eens een kopje thee voor me wilde zetten,ik was volgens hem toch niet invalide?
Hoe kan iemand zo hard zijn???
dinsdag 23 december 2008 om 12:22
Er zijn al zoveel mensen die tegen me hebben gezegd dat ik weg moet gaan,veel vrienden van me willen niets meer met hem te maken hebben.
Ik vind het moeilijk,hij heeft me onwijs veel pijn gedaan maar voordat dit gebeurde hadden we het goed samen.
Ik merk wel dat ik nu anders tegen zijn kids aankijk,ik heb er moeite mee als ze bij ons zijn.
Ik vind het jammer dat hij toen wel een gezin wilde stichten en dat met mij niet wilde,maar die kids kunnen er ook niets aan doen dus ik dwing mezelf om leuk te blijven tegen ze.
Mijn moeder heeft het er ook moeilijk mee,ze zegt dat hij haar een kleinkind heeft afgenomen en dat geeft mij weer een schuldgevoel.
Er zijn zoveel mensen bij betrokken geweest,zowel van zijn kant als aan die van mij en nu staat iedereen als kemphanen tegenover elkaar...dat maakt het er niet makkelijker op.
Ik vind het moeilijk,hij heeft me onwijs veel pijn gedaan maar voordat dit gebeurde hadden we het goed samen.
Ik merk wel dat ik nu anders tegen zijn kids aankijk,ik heb er moeite mee als ze bij ons zijn.
Ik vind het jammer dat hij toen wel een gezin wilde stichten en dat met mij niet wilde,maar die kids kunnen er ook niets aan doen dus ik dwing mezelf om leuk te blijven tegen ze.
Mijn moeder heeft het er ook moeilijk mee,ze zegt dat hij haar een kleinkind heeft afgenomen en dat geeft mij weer een schuldgevoel.
Er zijn zoveel mensen bij betrokken geweest,zowel van zijn kant als aan die van mij en nu staat iedereen als kemphanen tegenover elkaar...dat maakt het er niet makkelijker op.
dinsdag 23 december 2008 om 12:26
Hij was in shock, dat kan ik me goed voorstellen. Alles wat hij met jou had viel in ene voor 'm weg door 't idee dat jij dat kind misschien wel had willen houden. Zijn leven zou er totaal door veranderen en jullie relatie ook met 'n baby in huis.
Maar 't lijkt me idd ook heel zwaar om vanuit die situatie weer vertrouwen terug te krijgen in hem.
Hoe reageerde je puberdochter eigenlijk op het feit dat je misschien nog 'n baby had gekregen? Was ze niet opgelucht dat 't niet door ging?
Maar 't lijkt me idd ook heel zwaar om vanuit die situatie weer vertrouwen terug te krijgen in hem.
Hoe reageerde je puberdochter eigenlijk op het feit dat je misschien nog 'n baby had gekregen? Was ze niet opgelucht dat 't niet door ging?
dinsdag 23 december 2008 om 12:32
Ellenoortje, je kunt je relatie niet baseren op wat ooit was. Gebaseerd op het nu, daar moet je naar kijken, dat is namelijk letterlijk je basis. Ooit was het goed en als jij leuk en gezellig doet is er niks aan de hand. Zo werkt het niet. Jammer maar er is zo veel gebeurt, dat kan leuk en aardig doen niet zomaar goedmaken.
Je geen kopje thee komen brengen als je net een abortus hebt ondergaan is heel hard. Wreed zelfs. Ook al voel je je nog zo ruk, je zit wel sámen in een bepaalde situatie. In jullie geval was de gezamelijkheid ver te zoeken. Vind je dat zelf een basis voor de toekomst?
Je geen kopje thee komen brengen als je net een abortus hebt ondergaan is heel hard. Wreed zelfs. Ook al voel je je nog zo ruk, je zit wel sámen in een bepaalde situatie. In jullie geval was de gezamelijkheid ver te zoeken. Vind je dat zelf een basis voor de toekomst?
dinsdag 23 december 2008 om 13:02
de onenigheid over wel of geen kindje meer, snap ik helemaal, maar de ongevoeligheid waarmee hij jou dit alleen heeft laten doormaken, vind ik en slecht teken.
Ik vraag me af hoe hij jou, zijn partner!, hiermee kan zien worstelen en toch 3 weken lang kan zwijgen.
Mannen snappen miss niet hoe zwaar het is om een kindje te verliezen (ik begrijp uit je verhaal dat het erg zwak was, en dat je het daarom hebt laten weghalen) maar je ziet toch dat je vrouw hier pijn van heeft?
ben heel benieuwd hoe het jullie verder vergaat, praten jullie over de afgelopen weken?
dikke
Ik vraag me af hoe hij jou, zijn partner!, hiermee kan zien worstelen en toch 3 weken lang kan zwijgen.
Mannen snappen miss niet hoe zwaar het is om een kindje te verliezen (ik begrijp uit je verhaal dat het erg zwak was, en dat je het daarom hebt laten weghalen) maar je ziet toch dat je vrouw hier pijn van heeft?
ben heel benieuwd hoe het jullie verder vergaat, praten jullie over de afgelopen weken?
dikke
dinsdag 23 december 2008 om 13:43
Ellenoor allereerst een hele dikke knuffel
Wat een lijdensweg is dit voor je en eentje die zeer herkenbaar is. Een bijna gelijke situatie heeft erbij mij voor gezorgd dat ik mijn ex-partner eindelijk kon zien als de man die hij was en niet de man die ik zo graag wilde zien.
Die lieve Leo heeft het weer prachtig verwoord, het is nu tijd om je relatie te herzien.
Dit soort zaken laat hele diepe wonden na, bij jou maar zo te lezen ook bij je vriend. Wonden die echt niet zomaar even helen en voor altijd je beeld van je vriend veranderen. Het is moeilijk maar aan jou om te bepalen of je hier inderdaad nog energie in wilt steken.
Wat een lijdensweg is dit voor je en eentje die zeer herkenbaar is. Een bijna gelijke situatie heeft erbij mij voor gezorgd dat ik mijn ex-partner eindelijk kon zien als de man die hij was en niet de man die ik zo graag wilde zien.
Die lieve Leo heeft het weer prachtig verwoord, het is nu tijd om je relatie te herzien.
Dit soort zaken laat hele diepe wonden na, bij jou maar zo te lezen ook bij je vriend. Wonden die echt niet zomaar even helen en voor altijd je beeld van je vriend veranderen. Het is moeilijk maar aan jou om te bepalen of je hier inderdaad nog energie in wilt steken.
dinsdag 23 december 2008 om 16:49
Mijn eigen kind vond het helemaal geweldig om te horen dat er misschien nog een broertje of zusje bijkwam en was dus ook helemaal uit het veld geslagen toen bleek dat het niet door ging,de band tussen mijn vriend en mijn kind is door dit hele gebeuren ook een stuk minder geworden.
Een kind neemt het vaak toch voor zijn/haar moeder op en in dit geval neemt mijn kind het mijn vriend kwalijk dat hij er niet voor mij was en schaamt zich er ok niet voor om dat tegen mijn vriend te zeggen,je kunt je voorstellen dat de stemming bij ons in huis soms ver te zoeken is.
Er zijn dagen dat ik verder wil in de relatie en er zijn dagen dat ik mijn vriend haat!! ik zou nu zo'n 7 mnd zwanger zijn geweest en als ik mezelf toelaat daaraan te denken dan gaat het mis met me en ben ik in tranen.
Er was idd een zwakke hartslag,maar ik zal nooit weten of het een gezond kindje was.
Ik ben in paniek geraakt,voelde me alleen en was bang en heb daarom gekozen voor een abortus.
Maar achteraf had ik beter na moeten denken,ik had afstand moeten nemen van het domme gedrag van mijn vriend en had puur voor mezelf en de baby moeten kiezen.
Ik zal hier voor altijd mee moeten leven en dat neem ik hem kwalijk,ik denk niet dat relatie therapie iets voor ons is...in ieder geval niet voor mijn vriend.
Ik zal dus mezelf moeten weg cijferen om hieruit te kunnen komen,ik weet niet of ik dat wil.
Een kind neemt het vaak toch voor zijn/haar moeder op en in dit geval neemt mijn kind het mijn vriend kwalijk dat hij er niet voor mij was en schaamt zich er ok niet voor om dat tegen mijn vriend te zeggen,je kunt je voorstellen dat de stemming bij ons in huis soms ver te zoeken is.
Er zijn dagen dat ik verder wil in de relatie en er zijn dagen dat ik mijn vriend haat!! ik zou nu zo'n 7 mnd zwanger zijn geweest en als ik mezelf toelaat daaraan te denken dan gaat het mis met me en ben ik in tranen.
Er was idd een zwakke hartslag,maar ik zal nooit weten of het een gezond kindje was.
Ik ben in paniek geraakt,voelde me alleen en was bang en heb daarom gekozen voor een abortus.
Maar achteraf had ik beter na moeten denken,ik had afstand moeten nemen van het domme gedrag van mijn vriend en had puur voor mezelf en de baby moeten kiezen.
Ik zal hier voor altijd mee moeten leven en dat neem ik hem kwalijk,ik denk niet dat relatie therapie iets voor ons is...in ieder geval niet voor mijn vriend.
Ik zal dus mezelf moeten weg cijferen om hieruit te kunnen komen,ik weet niet of ik dat wil.
dinsdag 23 december 2008 om 17:04
quote:ellenoortje schreef op 23 december 2008 @ 16:49:
Mijn eigen kind vond het helemaal geweldig om te horen dat er misschien nog een broertje of zusje bijkwam en was dus ook helemaal uit het veld geslagen toen bleek dat het niet door ging,de band tussen mijn vriend en mijn kind is door dit hele gebeuren ook een stuk minder geworden.
Een kind neemt het vaak toch voor zijn/haar moeder op en in dit geval neemt mijn kind het mijn vriend kwalijk dat hij er niet voor mij was en schaamt zich er ok niet voor om dat tegen mijn vriend te zeggen,je kunt je voorstellen dat de stemming bij ons in huis soms ver te zoeken is.
Er zijn dagen dat ik verder wil in de relatie en er zijn dagen dat ik mijn vriend haat!! ik zou nu zo'n 7 mnd zwanger zijn geweest en als ik mezelf toelaat daaraan te denken dan gaat het mis met me en ben ik in tranen.
Er was idd een zwakke hartslag,maar ik zal nooit weten of het een gezond kindje was.
Ik ben in paniek geraakt,voelde me alleen en was bang en heb daarom gekozen voor een abortus.
Maar achteraf had ik beter na moeten denken,ik had afstand moeten nemen van het domme gedrag van mijn vriend en had puur voor mezelf en de baby moeten kiezen.
Ik zal hier voor altijd mee moeten leven en dat neem ik hem kwalijk,ik denk niet dat relatie therapie iets voor ons is...in ieder geval niet voor mijn vriend.
Ik zal dus mezelf moeten weg cijferen om hieruit te kunnen komen,ik weet niet of ik dat wil.Wat er ook gebeurt tussen jou en je partner, hoú het tussen jou en je partner. Jouw kind heeft hier niets mee te maken en is al helemaal niet in de positie om jouw partner aan te spreken op zijn gedrag naar jou. Voor alles is een tijd en een plaats; een kind hoort niet belast te worden met problemen van deze orde.
Mijn eigen kind vond het helemaal geweldig om te horen dat er misschien nog een broertje of zusje bijkwam en was dus ook helemaal uit het veld geslagen toen bleek dat het niet door ging,de band tussen mijn vriend en mijn kind is door dit hele gebeuren ook een stuk minder geworden.
Een kind neemt het vaak toch voor zijn/haar moeder op en in dit geval neemt mijn kind het mijn vriend kwalijk dat hij er niet voor mij was en schaamt zich er ok niet voor om dat tegen mijn vriend te zeggen,je kunt je voorstellen dat de stemming bij ons in huis soms ver te zoeken is.
Er zijn dagen dat ik verder wil in de relatie en er zijn dagen dat ik mijn vriend haat!! ik zou nu zo'n 7 mnd zwanger zijn geweest en als ik mezelf toelaat daaraan te denken dan gaat het mis met me en ben ik in tranen.
Er was idd een zwakke hartslag,maar ik zal nooit weten of het een gezond kindje was.
Ik ben in paniek geraakt,voelde me alleen en was bang en heb daarom gekozen voor een abortus.
Maar achteraf had ik beter na moeten denken,ik had afstand moeten nemen van het domme gedrag van mijn vriend en had puur voor mezelf en de baby moeten kiezen.
Ik zal hier voor altijd mee moeten leven en dat neem ik hem kwalijk,ik denk niet dat relatie therapie iets voor ons is...in ieder geval niet voor mijn vriend.
Ik zal dus mezelf moeten weg cijferen om hieruit te kunnen komen,ik weet niet of ik dat wil.Wat er ook gebeurt tussen jou en je partner, hoú het tussen jou en je partner. Jouw kind heeft hier niets mee te maken en is al helemaal niet in de positie om jouw partner aan te spreken op zijn gedrag naar jou. Voor alles is een tijd en een plaats; een kind hoort niet belast te worden met problemen van deze orde.
