Relaties
alle pijlers
Baby weg,hoe nu verder???
dinsdag 23 december 2008 om 02:32
Ik wist niet zeker of ik dit bij kinderen of relatie neer moest zetten,heb maar voor relatie gekozen.
Ik kwam er van de zomer achter dat ik zwanger was,door de pil heen dus totaal ongepland.
Meteen was ik in shock want,mijn vriend is hierover altijd heel duidelijk geweest..GEEN kindje meer.
Hij heeft kinderen (niet met mij) en ik ben ook al moeder van een tiener,het niet meer willen van een kindje aan de kant van mijn vriend was voor mij geen rede om geen relatie met hem aan te gaan.
Ik vond het wel goed zo,maar ja dan ben je zwanger en gaan meteen al die weggestopte doosjes met heftige moedergevoelens open en zit je op die roze wolk..ik had in gedachten de babykamer al ingericht.
Zijn eerste reactie was vrij kalm,hij was geschrokken maar riep niet meteen NEE.
Daardoor kwam er bij mij hoop,ik zag het als een geschenk dat wij samen nog een kindje zouden krijgen.
Helemaal ervoor wilde hij nog niet gaan,we zouden de testen die op mijn leeftijd verplicht zijn afwachten en als er ook maar iets mis zou zijn met de baby zouden we de zwangerschap afbreken.
Petje af voor de mensen die de zorg voor een gehandicapt kindje met liefde op zich nemen,maar ik kan dat niet.
Maar 2 dagen voor de termijnecho sloeg hij om als een blad aan een boom,hij kon zijn verstand en gevoel niet op 1 lijn krijgen en zijn verstand woog zwaarder en schreeuwde nu NEE!!.
Ik was zo verdrietig,teleurgesteld en boos dat ik heb geroepen dat als het een gezond kindje zou zijn ik er dan wel alleen voor zou gaan.
Vanaf dat moment stond ik er ook alleen voor,mijn vriend heeft totaal zijn handen van mij afgetrokken en heeft me compleet genegeerd.
Ik ben alleen naar de 1e echo gegaan en kreeg daar te horen dat het vruchtzakje leeg was en dat ik een misraam zou krijgen,ik heb een wk thuis op die miskraam zitten wachten maar die kwam niet.
Toen ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik een 2e echo kreeg en ik te horen kreeg dat ik wél degelijk zwanger was,weer viel ik in die molen van emotie's.
Bij die 2e echo werd mij wel meteen verteld dat de hartslag héél zwak was,ik had toen al 3 wk van pure ellende thuis achter de rug.
Ik sliep niet,at niet,huilde de hele dag en was helemaal de weg kwijt en de gene met wie ik zo graag wilde praten liet me keihard knallen!
Uiteindelijk heb ik de zwangerschap met 9 wk laten afbreken,ook dit heb ik zonder steun van mijn vriend gedaan.
Ik had gelukkig heel veel lieve mensen om me heen,maar thuis hoefde ik nergens op te rekenen.
Ruim 9 wk heeft hij me iedere avond alleen laten zitten en pas na 12 wk sprak hij weer een beetje tegen me,ondertussen ben ik in een gat van spijt,verdriet en verwarring gevallen.
Ik neem het hem kwalijk dat ik in die periode zo de weg ben kwijt geraakt en daardoor misschien wel een hele verkeerde keuze heb gemaakt,daar moet ik nu mee leven en dat valt me zwaar.
Hij wil nergens over praten,baby's,zwangerschap,het zijn woorden die niet uitgesproken mogen worden.
Voor hem is de kous af,geen baby,gewoon doorgaan en de draad weer op pakken.
Voordat dit gebeurde hadden we het goed samen,maar was dat wel echt zo?
Als de basis goed was geweest dan had hij mij toch moeten kunnen steunen,ookal was hij het niet eens met mijn keuze?
Ik vraag me keer op keer af wat ik anders had kunnen doen of zeggen,maar ik kan het toch niet meer terug draaien...hebben wij nog wel een kans?
Ik kwam er van de zomer achter dat ik zwanger was,door de pil heen dus totaal ongepland.
Meteen was ik in shock want,mijn vriend is hierover altijd heel duidelijk geweest..GEEN kindje meer.
Hij heeft kinderen (niet met mij) en ik ben ook al moeder van een tiener,het niet meer willen van een kindje aan de kant van mijn vriend was voor mij geen rede om geen relatie met hem aan te gaan.
Ik vond het wel goed zo,maar ja dan ben je zwanger en gaan meteen al die weggestopte doosjes met heftige moedergevoelens open en zit je op die roze wolk..ik had in gedachten de babykamer al ingericht.
Zijn eerste reactie was vrij kalm,hij was geschrokken maar riep niet meteen NEE.
Daardoor kwam er bij mij hoop,ik zag het als een geschenk dat wij samen nog een kindje zouden krijgen.
Helemaal ervoor wilde hij nog niet gaan,we zouden de testen die op mijn leeftijd verplicht zijn afwachten en als er ook maar iets mis zou zijn met de baby zouden we de zwangerschap afbreken.
Petje af voor de mensen die de zorg voor een gehandicapt kindje met liefde op zich nemen,maar ik kan dat niet.
Maar 2 dagen voor de termijnecho sloeg hij om als een blad aan een boom,hij kon zijn verstand en gevoel niet op 1 lijn krijgen en zijn verstand woog zwaarder en schreeuwde nu NEE!!.
Ik was zo verdrietig,teleurgesteld en boos dat ik heb geroepen dat als het een gezond kindje zou zijn ik er dan wel alleen voor zou gaan.
Vanaf dat moment stond ik er ook alleen voor,mijn vriend heeft totaal zijn handen van mij afgetrokken en heeft me compleet genegeerd.
Ik ben alleen naar de 1e echo gegaan en kreeg daar te horen dat het vruchtzakje leeg was en dat ik een misraam zou krijgen,ik heb een wk thuis op die miskraam zitten wachten maar die kwam niet.
Toen ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik een 2e echo kreeg en ik te horen kreeg dat ik wél degelijk zwanger was,weer viel ik in die molen van emotie's.
Bij die 2e echo werd mij wel meteen verteld dat de hartslag héél zwak was,ik had toen al 3 wk van pure ellende thuis achter de rug.
Ik sliep niet,at niet,huilde de hele dag en was helemaal de weg kwijt en de gene met wie ik zo graag wilde praten liet me keihard knallen!
Uiteindelijk heb ik de zwangerschap met 9 wk laten afbreken,ook dit heb ik zonder steun van mijn vriend gedaan.
Ik had gelukkig heel veel lieve mensen om me heen,maar thuis hoefde ik nergens op te rekenen.
Ruim 9 wk heeft hij me iedere avond alleen laten zitten en pas na 12 wk sprak hij weer een beetje tegen me,ondertussen ben ik in een gat van spijt,verdriet en verwarring gevallen.
Ik neem het hem kwalijk dat ik in die periode zo de weg ben kwijt geraakt en daardoor misschien wel een hele verkeerde keuze heb gemaakt,daar moet ik nu mee leven en dat valt me zwaar.
Hij wil nergens over praten,baby's,zwangerschap,het zijn woorden die niet uitgesproken mogen worden.
Voor hem is de kous af,geen baby,gewoon doorgaan en de draad weer op pakken.
Voordat dit gebeurde hadden we het goed samen,maar was dat wel echt zo?
Als de basis goed was geweest dan had hij mij toch moeten kunnen steunen,ookal was hij het niet eens met mijn keuze?
Ik vraag me keer op keer af wat ik anders had kunnen doen of zeggen,maar ik kan het toch niet meer terug draaien...hebben wij nog wel een kans?
dinsdag 23 december 2008 om 17:33
Ik ben het met je eens wuiles, een kind hoort niet belast te worden hiermee, maar dit is wel een beslissing die ook het kind raakt, en daarmee is het kind er bij betrokken geraakt.
Ik vind de manier waarop de vriend van TO zich opstelt naar haar toe erg fout, en ik kan me voorstellen dat een kind zich daarover uitspreekt. Sterker nog: hij zit fout dat hij spanningen tussen hun laat merken aan haar kind. Zoals ik zijn reactie lees vind ik het logisch dat een kind zich afkeert van zo'n man, want ik denk dat ieder kind zijn/haar moeder wil beschermen.
Sterker nog: ik denk dat TO ook de invloed van dit voorval op haar kind moet meenemen in haar beslissing om wel of niet door te gaan.
Het lastige is dat het voor buitenstaanders zo makkelijk is om te zeggen: ga maar van hem af of laat het achter je, terwijl er natuurlijk een heel spectrum aan gevoelens meespeelt.
Ik vind de manier waarop de vriend van TO zich opstelt naar haar toe erg fout, en ik kan me voorstellen dat een kind zich daarover uitspreekt. Sterker nog: hij zit fout dat hij spanningen tussen hun laat merken aan haar kind. Zoals ik zijn reactie lees vind ik het logisch dat een kind zich afkeert van zo'n man, want ik denk dat ieder kind zijn/haar moeder wil beschermen.
Sterker nog: ik denk dat TO ook de invloed van dit voorval op haar kind moet meenemen in haar beslissing om wel of niet door te gaan.
Het lastige is dat het voor buitenstaanders zo makkelijk is om te zeggen: ga maar van hem af of laat het achter je, terwijl er natuurlijk een heel spectrum aan gevoelens meespeelt.
dinsdag 23 december 2008 om 17:39
Ik ben het absoluut met je eens dat een kind hier niet de dupe van moet worden,maar een 16 jarige houdt nou eenmaal niet altijd zijn/haar mond en daarbij krijgt een wat ouder kind natuurlijk veel meer mee van wat er speelt in huis.
Daarbij is mijn vriend niet de vader van mijn kind en wil het nog wel eens botsen tussen die 2,ik kan niet voorkomen dat mijn kind iets tegen mijn vriend zegt en dat het niet altijd even netjes is....tja dat is de leeftijd.
Mijn vriend heeft naar mijn kind toe in die periode ook een hele afstandelijke houding aaangenomen en ook mijn kind keihard laten vallen,niet de moeite genomen om uit te leggen waarom hij zo raar reageerde.
Dat was voor mijn kind heel verwarrend,ze gingen van een redelijke (stief)vader-zoon band naar helemaal niets.
En ookal is mijn kind dan 16 en kun je op een redelijk volwassen manier met hem praten,mijn vriend had hierin de wijste moeten zijn en niet zijn frustraties ook nog eens op mijn kind bot moeten vieren.
Dat hij nu van zich afbijt en het mijn vriend kwalijk neemt dat zijn moeder verdriet heeft begrijp ik volkomen,je kunt je kinderen helaas nou eenmaal niet altijd weghouden bij onderlinge ruzie's en daarbij ben ik heel eerlijk en open geweest over alles en ik verberg mijn verdriet niet voor mijn kind.
Daarbij is mijn vriend niet de vader van mijn kind en wil het nog wel eens botsen tussen die 2,ik kan niet voorkomen dat mijn kind iets tegen mijn vriend zegt en dat het niet altijd even netjes is....tja dat is de leeftijd.
Mijn vriend heeft naar mijn kind toe in die periode ook een hele afstandelijke houding aaangenomen en ook mijn kind keihard laten vallen,niet de moeite genomen om uit te leggen waarom hij zo raar reageerde.
Dat was voor mijn kind heel verwarrend,ze gingen van een redelijke (stief)vader-zoon band naar helemaal niets.
En ookal is mijn kind dan 16 en kun je op een redelijk volwassen manier met hem praten,mijn vriend had hierin de wijste moeten zijn en niet zijn frustraties ook nog eens op mijn kind bot moeten vieren.
Dat hij nu van zich afbijt en het mijn vriend kwalijk neemt dat zijn moeder verdriet heeft begrijp ik volkomen,je kunt je kinderen helaas nou eenmaal niet altijd weghouden bij onderlinge ruzie's en daarbij ben ik heel eerlijk en open geweest over alles en ik verberg mijn verdriet niet voor mijn kind.
dinsdag 23 december 2008 om 18:12
quote:ellenoortje schreef op 23 december 2008 @ 17:39:
Ik ben het absoluut met je eens dat een kind hier niet de dupe van moet worden,maar een 16 jarige houdt nou eenmaal niet altijd zijn/haar mond en daarbij krijgt een wat ouder kind natuurlijk veel meer mee van wat er speelt in huis.
Daarbij is mijn vriend niet de vader van mijn kind en wil het nog wel eens botsen tussen die 2,ik kan niet voorkomen dat mijn kind iets tegen mijn vriend zegt en dat het niet altijd even netjes is....tja dat is de leeftijd.
Mijn vriend heeft naar mijn kind toe in die periode ook een hele afstandelijke houding aaangenomen en ook mijn kind keihard laten vallen,niet de moeite genomen om uit te leggen waarom hij zo raar reageerde.
Dat was voor mijn kind heel verwarrend,ze gingen van een redelijke (stief)vader-zoon band naar helemaal niets.
En ookal is mijn kind dan 16 en kun je op een redelijk volwassen manier met hem praten,mijn vriend had hierin de wijste moeten zijn en niet zijn frustraties ook nog eens op mijn kind bot moeten vieren.
Dat hij nu van zich afbijt en het mijn vriend kwalijk neemt dat zijn moeder verdriet heeft begrijp ik volkomen,je kunt je kinderen helaas nou eenmaal niet altijd weghouden bij onderlinge ruzie's en daarbij ben ik heel eerlijk en open geweest over alles en ik verberg mijn verdriet niet voor mijn kind.
We gaan het niet eens worden met elkaar.
Deze situatie lijkt me een veel te grote belasting voor een kind. Eerlijk begrijp ik niet waarom je een kind, ook al is hij zestien, vertelt dat je zwanger bent als je samen nog niet eens weet hoe je verder wilt gaan met die zwangerschap. Dit zijn problemen waar een zestienjarige niet mee om zou hoeven gaan. Aan de volwassen, álle volwassenen om hem daartegen te beschermen. En je kunt ruzies wel degelijk uitvechten op momenten dat er geen kinderen bij zijn.
Ik ben het absoluut met je eens dat een kind hier niet de dupe van moet worden,maar een 16 jarige houdt nou eenmaal niet altijd zijn/haar mond en daarbij krijgt een wat ouder kind natuurlijk veel meer mee van wat er speelt in huis.
Daarbij is mijn vriend niet de vader van mijn kind en wil het nog wel eens botsen tussen die 2,ik kan niet voorkomen dat mijn kind iets tegen mijn vriend zegt en dat het niet altijd even netjes is....tja dat is de leeftijd.
Mijn vriend heeft naar mijn kind toe in die periode ook een hele afstandelijke houding aaangenomen en ook mijn kind keihard laten vallen,niet de moeite genomen om uit te leggen waarom hij zo raar reageerde.
Dat was voor mijn kind heel verwarrend,ze gingen van een redelijke (stief)vader-zoon band naar helemaal niets.
En ookal is mijn kind dan 16 en kun je op een redelijk volwassen manier met hem praten,mijn vriend had hierin de wijste moeten zijn en niet zijn frustraties ook nog eens op mijn kind bot moeten vieren.
Dat hij nu van zich afbijt en het mijn vriend kwalijk neemt dat zijn moeder verdriet heeft begrijp ik volkomen,je kunt je kinderen helaas nou eenmaal niet altijd weghouden bij onderlinge ruzie's en daarbij ben ik heel eerlijk en open geweest over alles en ik verberg mijn verdriet niet voor mijn kind.
We gaan het niet eens worden met elkaar.
Deze situatie lijkt me een veel te grote belasting voor een kind. Eerlijk begrijp ik niet waarom je een kind, ook al is hij zestien, vertelt dat je zwanger bent als je samen nog niet eens weet hoe je verder wilt gaan met die zwangerschap. Dit zijn problemen waar een zestienjarige niet mee om zou hoeven gaan. Aan de volwassen, álle volwassenen om hem daartegen te beschermen. En je kunt ruzies wel degelijk uitvechten op momenten dat er geen kinderen bij zijn.
dinsdag 23 december 2008 om 18:22
[quote]elninjoo schreef op 23 december 2008 @ 12:26:
Hij was in shock, dat kan ik me goed voorstellen. Alles wat hij met jou had viel in ene voor 'm weg door 't idee dat jij dat kind misschien wel had willen houden. Zijn leven zou er totaal door veranderen en jullie relatie ook met 'n baby in huis.
Maar 't lijkt me idd ook heel zwaar om vanuit die situatie weer vertrouwen terug te krijgen in hem.
Hoe reageerde je puberdochter eigenlijk op het feit dat je misschien nog 'n baby had gekregen? Was ze niet opgelucht dat 't niet door ging?[/quote]
Waarom reageer jij toch steeds in zulke topics? Je houdt niet van kinderen, maar je zoekt elke keer weer die topics op!
Ik snap best dat je ook de andere kant wil belichten, niks mis mee. Maar kijk eens naar je laatste zin..
Deze vrouw zit vol verdriet, en jij vraagt je af of haar dochter niet opgelucht is? Je bent gestoord.
Ik begin me echt te ergeren aan jou, weet je dat? Blijf voortaan weg als je niet op een normale manier kunt reageren.
Hij was in shock, dat kan ik me goed voorstellen. Alles wat hij met jou had viel in ene voor 'm weg door 't idee dat jij dat kind misschien wel had willen houden. Zijn leven zou er totaal door veranderen en jullie relatie ook met 'n baby in huis.
Maar 't lijkt me idd ook heel zwaar om vanuit die situatie weer vertrouwen terug te krijgen in hem.
Hoe reageerde je puberdochter eigenlijk op het feit dat je misschien nog 'n baby had gekregen? Was ze niet opgelucht dat 't niet door ging?[/quote]
Waarom reageer jij toch steeds in zulke topics? Je houdt niet van kinderen, maar je zoekt elke keer weer die topics op!
Ik snap best dat je ook de andere kant wil belichten, niks mis mee. Maar kijk eens naar je laatste zin..
Deze vrouw zit vol verdriet, en jij vraagt je af of haar dochter niet opgelucht is? Je bent gestoord.
Ik begin me echt te ergeren aan jou, weet je dat? Blijf voortaan weg als je niet op een normale manier kunt reageren.
dinsdag 23 december 2008 om 18:26
dinsdag 23 december 2008 om 18:33
Of jullie nog een kans hebben, is denk ik helemaal aan jou. Of jij hem nog een kans wil geven en of je in je eentje kan verwerken wat er allemaal gebeurt is. En het feit dat hij jou niet gesteund heeft in die periode en eigenlijk nog niet doet, omdat hij nergens over praat. Zijn mening/gedrag: geen baby en gewoon doorgaan. Kun en wil jij dat?
dinsdag 23 december 2008 om 19:52
quote:sasje18 schreef op 23 december 2008 @ 18:26:
@Wuillis,denk je niet dat een kind van 16 niet doorheeft dat zijn moeder verdriet heeft?En hoe voorzichtig je ook bent,kinderen pikken veel op,dus wie zegt dat ze het het kind zelf verteld heeft dat ze zwanger is?Vind het een beetje voorbarige conclusies
TO schrijft er dit over "Mijn eigen kind vond het helemaal geweldig om te horen dat er misschien nog een broertje of zusje bijkwam"
Als een zwangerschap zo beladen is als in deze situatie dan lijkt het me verstandig om het gesprek alleen te voeren tussen volwassenen. Er is in mijn ogen verschil tussen een kind vertellen dat moeder en stiefvader het niet eens zijn over een abortus en dat stiefvader moeder zou hebben laten stikken enerzijds en vertellen dat je samen een probleem hebt waar je verdrietig van wordt, dat je samen probeert het probleem op te lossen en het daarbij houden anderzijds.
@Wuillis,denk je niet dat een kind van 16 niet doorheeft dat zijn moeder verdriet heeft?En hoe voorzichtig je ook bent,kinderen pikken veel op,dus wie zegt dat ze het het kind zelf verteld heeft dat ze zwanger is?Vind het een beetje voorbarige conclusies
TO schrijft er dit over "Mijn eigen kind vond het helemaal geweldig om te horen dat er misschien nog een broertje of zusje bijkwam"
Als een zwangerschap zo beladen is als in deze situatie dan lijkt het me verstandig om het gesprek alleen te voeren tussen volwassenen. Er is in mijn ogen verschil tussen een kind vertellen dat moeder en stiefvader het niet eens zijn over een abortus en dat stiefvader moeder zou hebben laten stikken enerzijds en vertellen dat je samen een probleem hebt waar je verdrietig van wordt, dat je samen probeert het probleem op te lossen en het daarbij houden anderzijds.
dinsdag 23 december 2008 om 20:53
Ik heb idd zelf aan mijn kind verteld dat ik zwanger was,aangezien ik op dat moment dacht dat mijn vriend en ik er wel uit zouden komen en dat de baby welkom was.
Na 2 dagen was ik een wrak en liep ik alleen maar te huilen thuis,denk je dat dat niet opvalt??? mijn kind is niet blind!!
Ik heb ook de abortus niet verzwegen,mijn kind heeft hier heel lief en zorgzaam op gereageerd.
En denk je soms dat het niet opvalt dat mijn vriend 9 weken lang iedere avond niet thuis is geweest,wat had ik dan moeten zeggen tegen mijn kind....uuuuuh je stiefvader is zomaar iedere avond weg maar verder gaat het prima tussen ons.
Ja,ja een 16 jarige is gek??
Ik heb er met mijn moeder over gesproken en met anderen over de telefoon,ja dan kan een kind wel eens wat opvangen.
Maar ik geloof ook niet dat het daarom gaat op dit moment,hoe ik mijn kind opvoed en met onze gevoelens omga dat doet er nu niet toe...vind ik.
Ik heb het heel moeilijk met mijn besluit om de baby weg te laten halen en vraag me af of mijn relatie nog te redden is,mijn kind zit toch ook in die relatie? dus ook voor mijn kind moet ik de juiste keuze maken.
Na 2 dagen was ik een wrak en liep ik alleen maar te huilen thuis,denk je dat dat niet opvalt??? mijn kind is niet blind!!
Ik heb ook de abortus niet verzwegen,mijn kind heeft hier heel lief en zorgzaam op gereageerd.
En denk je soms dat het niet opvalt dat mijn vriend 9 weken lang iedere avond niet thuis is geweest,wat had ik dan moeten zeggen tegen mijn kind....uuuuuh je stiefvader is zomaar iedere avond weg maar verder gaat het prima tussen ons.
Ja,ja een 16 jarige is gek??
Ik heb er met mijn moeder over gesproken en met anderen over de telefoon,ja dan kan een kind wel eens wat opvangen.
Maar ik geloof ook niet dat het daarom gaat op dit moment,hoe ik mijn kind opvoed en met onze gevoelens omga dat doet er nu niet toe...vind ik.
Ik heb het heel moeilijk met mijn besluit om de baby weg te laten halen en vraag me af of mijn relatie nog te redden is,mijn kind zit toch ook in die relatie? dus ook voor mijn kind moet ik de juiste keuze maken.
dinsdag 23 december 2008 om 22:13
quote:
Maar ik geloof ook niet dat het daarom gaat op dit moment,hoe ik mijn kind opvoed en met onze gevoelens omga dat doet er nu niet toe...vind ik.
.
Daar ben ik het helemaal mee eens...
het is echt vreselijk wat jij hebt meegemaakt, wat anderen ook zeggen :een diepe wond...
denk je dat JIJ weer de oude, zoals vroeger, met je vriend zou kunnen zijn? ik denk van buitenaf dat JIJ te erg veranderd bent, je ziet je vriend nu anders...dat zal blijven, hij heeft je diep gekwetst...héél erg diep.
ik denk dat het niet meer goed kan komen... jullie kunnen wel door blijven hobbelen, dat je hoopt dat HIJ weer de man wordt waar je ooit oud mee wou worden... maar JIJ en je kind hebben recht op een gelukkig leven. en jij bent hierdoor ook verandert, en misschien ook wel gegroeid.
dikke knuffel!
Maar ik geloof ook niet dat het daarom gaat op dit moment,hoe ik mijn kind opvoed en met onze gevoelens omga dat doet er nu niet toe...vind ik.
.
Daar ben ik het helemaal mee eens...
het is echt vreselijk wat jij hebt meegemaakt, wat anderen ook zeggen :een diepe wond...
denk je dat JIJ weer de oude, zoals vroeger, met je vriend zou kunnen zijn? ik denk van buitenaf dat JIJ te erg veranderd bent, je ziet je vriend nu anders...dat zal blijven, hij heeft je diep gekwetst...héél erg diep.
ik denk dat het niet meer goed kan komen... jullie kunnen wel door blijven hobbelen, dat je hoopt dat HIJ weer de man wordt waar je ooit oud mee wou worden... maar JIJ en je kind hebben recht op een gelukkig leven. en jij bent hierdoor ook verandert, en misschien ook wel gegroeid.
dikke knuffel!
dinsdag 23 december 2008 om 22:20
Allereerst, wat een verhaal.
Ik moet toegeven dat ik een dubbele reactie heb. Je vriend heeft kinderen uit een eerdere relatie en heeft gezegd geen kind meer te willen (met jou). Jij hebt een kind uit een eerdere relatie en hebt gezegd geen 'nee' te zeggen tegen een kind van jullie beide. Is dat iets wat jullie beide kenbaar hebben gemaakt aan het begin van jullie relatie?
De zwangerschap is nu afgebroken. Je partner wilt dus duidelijk geen kinderen (meer), de vraag die je jezelf moet stellen is: wil jij zelf nog kinderen? Wat als je opnieuw zwanger raakt en hij laat je opnieuw/alsnog in de steek? Wil je dat?
Ik moet toegeven dat ik een dubbele reactie heb. Je vriend heeft kinderen uit een eerdere relatie en heeft gezegd geen kind meer te willen (met jou). Jij hebt een kind uit een eerdere relatie en hebt gezegd geen 'nee' te zeggen tegen een kind van jullie beide. Is dat iets wat jullie beide kenbaar hebben gemaakt aan het begin van jullie relatie?
De zwangerschap is nu afgebroken. Je partner wilt dus duidelijk geen kinderen (meer), de vraag die je jezelf moet stellen is: wil jij zelf nog kinderen? Wat als je opnieuw zwanger raakt en hij laat je opnieuw/alsnog in de steek? Wil je dat?
woensdag 24 december 2008 om 17:13
Allereerst een grote knuffel.
Laat ik voorop stellen dat ik de reactie van je vriend op z'n zachts gezegd niet netjes vind, maar ik lees meer over je vriend. Je schrijft dat hij is ingestort en is opgenomen in het ziekenhuis.
Heeft hij niet veel meer problemen (werk, sociaal) en was dit de zgn. druppel. Wist hij niet meer hoe hij hiermee moest handelen en nam hij daarom zijn toevlucht in de kroeg? Kan hij sowieso wel met emoties omgaan?
Mannen ervaren een abortus heel anders dan vrouwen en zitten ook anders in hun emoties. En misschien voelde hij zich wel erg in het nauw gedreven, een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Ik wil het niet voor je vriend opnemen, maar als ik jouw postings lees heb ik echt het vermoeden dat er meer met hem aan de hand is.
Laat ik voorop stellen dat ik de reactie van je vriend op z'n zachts gezegd niet netjes vind, maar ik lees meer over je vriend. Je schrijft dat hij is ingestort en is opgenomen in het ziekenhuis.
Heeft hij niet veel meer problemen (werk, sociaal) en was dit de zgn. druppel. Wist hij niet meer hoe hij hiermee moest handelen en nam hij daarom zijn toevlucht in de kroeg? Kan hij sowieso wel met emoties omgaan?
Mannen ervaren een abortus heel anders dan vrouwen en zitten ook anders in hun emoties. En misschien voelde hij zich wel erg in het nauw gedreven, een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Ik wil het niet voor je vriend opnemen, maar als ik jouw postings lees heb ik echt het vermoeden dat er meer met hem aan de hand is.
