Wat wil ze nou?!

Hoi allemaal,



ik ben nog niet zo thuis op dit forum en nadat ik een paar keer gereageerd heb op een ander TO, ga ik jullie nu zelf om advies vragen... De situatie is als volgt: ongeveer anderhalve maand geleden heb ik iemand leren kennen via een gezamelijke hobby, gewoon toevallig tijdens een competitie-avond. We kregen contact met elkaar en het bleek super goed te klikken... we kunnen uren met elkaar kletsen en aan chemie ontbreekt het ons ook niet. Er is alleen probleem: ze heeft nogal wat nare ervaringen met relaties en is daardoor wat op haar hoede en voorzichtig. Daarnaast is ze op jonge leeftijd haar zusje verloren waardoor ze alleen nog maar meer bang is om mensen van wie ze houdt en om wie ze geeft, kwijt te raken. Niks mis mee en erg begrijpelijk zou je zeggen.



Klopt, vind ik ook! Maar, nu is het geval dat ze dus bepaalde dingen niet zegt of laat blijken (zoals bijv. als ze aan me denkt of me mist of me graag zou zien) omdat ze bang is dat ze de dag erna weer wat meer op d'r hoede is en dus afstand neemt en mij daardoor kwetst of teleurstelt. Nu heb ik haar vanavond gezegd dat ze het wel een kans moet geven. Als ze me niet in de buurt laat, hoe moet het vertrouwen dan ooit groeien? Ik heb gezien dat ze ervan geniet om bij me te zijn en ze laat me ook heel duidelijk merken dat ze me leuk vindt, maar ik zie het voorlopig niet gebeuren dat ze me opnieuw vraagt om iets af te spreken. Dit dus omdat ze bang is dat ik er dan meer van ga verwachten en dat zij me dat dan (nog) niet kan geven.

Nu kan ik natuurlijk wel wat geduld opbrengen totdat zij aanstalten maakt, juist omdat ik stiekem stapelgek op haar ben, maar het moet natuurlijk wel ergens toe leiden... Ik heb zo ook m'n onzekere momenten.

Toen we het er vanavond over hadden heb ik duidelijk gezegd wat ik ervan vond en dat ik het niet eerlijk vind dat zij voor mij beslist wanneer ik gekwetst en teleurgesteld ben, ik kan immers prima voor mezelf zorgen. Ook heb ik gezegd dat ik denk dat ze mij en uiteindelijk ook zichzelf te kort doet... En als het op niks uitloopt dan overleef ik dat ook wel weer, maar voor haar komt er uiteindelijk natuurlijk ook wel weer iemand en als ze zich blijft opstellen zoals ze nu doet (hoe begrijpelijk dat ook is met haar verhaal), dan gaat het steeds zo...



Om een lang verhaal kort te maken... wat moet ik hiermee?? Ik vind haar echt heel erg leuk, maar ik weet soms gewoon niet meer wat ik ervan moet denken. Om maar een voorbeeld te geven: we bellen elkaar vrijwel elke dag (zij mij omdat ze vaak later thuis is van haar werk), en zo niet, dan smsen we ook dagelijks... Maar, ze maakt dus geen aanstalten om weer iets af te spreken (hebben elkaar nu 7 keer gezien, waarvan 3 keer bij het sporten omdat ik naar haar, of zij naar mij kwam kijken)...



Ik weet niet zo goed of het "zin" heeft om hierop te wachten. (Ik zet het woordje "zin" tussen aanhalingstekens omdat ik het in deze context een slechte woordkeuze vind maar even niet weet hoe ik het dan moet formuleren.) Daarnaast word ik wel eens onzeker van de hele situatie en vraag me dan oprecht af: Als je me echt zo leuk vindt, zou je dan niet gewoon doen in plaats van nadenken? Dit hoewel ze me wel verzekerd heeft dat ze nog nooit eerder ergens blind in gestapt is en dat dit soort dingen bij haar tot nog toe altijd even heeft moeten "groeien".



Alvast bedankt voor het meedenken!



Liefs

Hoi allemaal,



na er nog een nachtje over geslapen te hebben heb ik besloten om het toch maar gewoon bij vriendschap te gaan houden. Ik ben wel van het motto dat het in het begin vooral leuk en ongecompliceerd moet zijn, zonder dat je daar beide te veel bij na moet denken. Dat is bij ons duidelijk niet het geval... Zij kan het niet ongecompliceerd en ik heb daar moeite mee, waardoor ik er een groter isseu van maak dan het waarschijnlijk zou moeten zijn... Kortom, geen relatiemateriaal, wij samen! Maar goed, ik vind dat eigenlijk wel prima ook. Ik wil gewoon plezier maken, leuke dingen doen, leuke mensen om me heen, en niet teveel poespas...

Dames, ik dank jullie hartelijk voor het meedenken en de lieve maar toch ook directe woorden, jullie hebben me echt geholpen!



xx

Thanks pannenkoek, ik heb er eerlijk gezegd (heel verrassend!) ook gewoon vrede mee... Kennelijk was het not meant to be, en als dat wel zo is, dan gebeurt het vast vanzelf. Geeft me iig een stukje rust dat ik deze keuze gemaakt heb en ik ben er verder ook niet verdrietig om ofzo. Gewoon lekker relaxed eigenlijk .

Hey Summer,



als ik haar weer spreek dan zal ik het wel zeggen, maar ik heb nu niet de behoefte om haar speciaal daarvoor te bellen.



Ik woon trouwens in Brabant

Hey allemaal,



hoewel ik dat niet verwacht had, hier toch nog even een update (en nee, ik heb me niet bedacht, maar moet dit toch even kwijt). Gisterochtend had ik haar aan de telefoon. Ze was heel vrolijk en "toegankelijk" en ik voelde de bui alweer aankomen; mevrouw was kennelijk weer toe aan wat toenadering. Ik had me echter écht voor genomen er niet meer in mee te gaan, dus voordat ze erover kon beginnen zei ik dat ik nog eens had nagedacht en dat het me toch verstandiger leek om het gewoon vriendschappelijk te houden, omdat dit gewoon nergens toe leidt.

Ze was er helemaal stil van en zei vervolgens dat het voor haar helemaal andersom was; ze had me gemist met kerst, was tot de conclusie gekomen dat ze kerst eigenlijk samen met mij had willen vieren etc, etc. Toen ik vroeg waarom ze me dat niet gewoon gebeld had om te vragen of ik 2e kerstdag wilde komen eten (waar ik al 2 weken op hoopte) ipv vanaf 1e kerstdag 16u tot 27 dec 01u helemaal totaal geen contact te zoeken, kwam er niks zinnigs uit.

Ik zei dat ik er geen zin meer in had en dat ik het vertik om me door wie dan ook nog een gevoel van onzekerheid over een situatie (niet over mezelf want daar ben ik niet onzeker over) te laten bezorgen. Toen ze in de gaten kreeg dat ik het echt meende zei ze dat ze wilde op hangen en deed dat vervolgens ook.



Toen gisteravond om 24u nog een smsje of ik nog wakker was, maar toen had ik er geen zin in. Vanochtend om 11u bleek ze gebeld te hebben. Ik was niet thuis en smste dat ik later wel zou bellen. Uiteindelijk kreeg ik om 17.30u een sms met daarin de vraag of ik vanavond thuis was en dat ze me "moest" zien en met me wilde praten... Toen gingen m'n nekharen recht overeind staan... Hoezo "moeten"?! Ik moet verdorie helemaal niks! Ik heb 4 weken continu rekening gehouden met háár gevoelens en emoties, met steeds aangepast. Nu kies ik voor mezelf en moet ik me alsnog aanpassen? Ik dacht het niet dus hè!

Ik had bezoek en we zaten te eten, dus ik las het smsje pas later, maar ondertussen belde ze al met dezelfde tekst. Mijn gezicht moet boekdelen hebben gesproken, want m'n bezoek viel stil en keek me met open mond aan. Mevrouw wilde me zien en het maakte niet uit of dat 22u, 23u of 24u zou worden, ze wilde komen. Ik was echt totaal overdonderd dus zei dat ik erover na wilde denken. Toen ik ophing, vroeg één van m'n tafelgasten: "Hoezo, hebben jullie een contract ondertekend waarin staat dat jij ten alle tijden beschikbaar bent als het haar even uitkomt?!" Dat vond ik wel een hele goeie ! Ik zei dat ik tegen haar zou zeggen dat ze niet hoefde te komen en dat het voor mij nu eens tijd werd om aan MIJN gevoelens en emoties te denken ipv aan die van haar. De rest van de tijd heb ik wel met een knoop in m'n maag gezeten, maar goed.



Toen m'n bezoek naar huis was belde ik haar op. Ik zei dat ik er totaal niet van gediend ben dat iemand mij zegt wat ik moet en dat ik haar niet wilde zien. Toen zei ze dat me gewoon het één en ander uit wilde leggen en dat ze dat niet over de telefoon wilde doen. Ik zei dat ik het niet zag zitten om haar nu te zien en dat als ze wat te zeggen had, ze dat dan toch maar door de telefoon moest doen. Toen kwam het, haar letterlijke woorden waren: "Ik wil je niet kwijt, ik wil voor je door het stof en de slijk kruipen als het moet, ik ga voor je door m'n kniën om je te overtuigen, ik wil gewoon bij je zijn en ik heb mijn gevoelens onderdrukt. Ik heb me sinds gisterochtend ontzetten k*t gevoeld en daardoor ben ik me dingen gaan beseffen."



Nou, het was dat ik stond, maar als ik op een stoel gezeten had, was ik er denk ik afgevallen!! Ben ik onderhand zo verstandig om voor mezelf te kiezen, dendert mevrouw er "gewoon" even overheen!

Ik zei dat ik er geen vertrouwen meer in had en dat ik me afvroeg hoelang het deze keer zou duren; één week, anderhalf, twee misschien? En dan? Dan zou ze me weer van zich afduwen en de deur in m'n gezicht dichtgooien?!

Ik zei dat ik wel graag contact wilde houden, eventeel over een tijdje, omdat ik het zonde vond om het leuke contact wat we hadden helemaal weg te gooien. Vriendschap is immers ook nooit weg... Ik snap ook dat dat nu niet kan, maar wellicht over een tijdje wel. Het antwoord was: Dat wil ik niet, gooi mij nummer maar weg en vergeet me maar want ik hoef je niet meer te zien!... Dussss.... Oké zei ik, dan wens ik je het allerbeste en tot ziens! Einde gesprek!



Serieus... was 'n ongelofelijke egoïst!! Ik heb verdorie 6 (!) weken lang naar haar pijpen gedanst... Al mijn spontaniteit en enthousiasme laten varen op de momenten dat dat haar beter uitkwam (en daardoor mezelf verloochend besef ik nu!), en nu ben ik zo verstandig en assertief om voor mezelf te kiezen en dan krijg ik zo'n reactie?! Tjonge jonge zeg, wat laat zij zich kennen. 35 jaar oud en gaan staan stampvoeten als ze haar zin niet krijgt... Ben blij dat ik hier nu achter kom ipv over 6 maanden! Stiekem dus ook best wel HEEL erg trots op mezelf !



Zo, dat moest ik nog even kwijt...

Jullie zijn echt ontzettende lieverds! Ik heb super veel aan jullie adviezen gehad en jullie hebben me hier doorheen gesleept. Mede dankzij jullie kon ik zo sterk zijn !



Kus!