Relaties
alle pijlers
Vraag voor de up-to-date-forummers van LieverNaief
zondag 21 december 2008 om 11:23
Hoi iedereen,
Dit staat misschien niet in de juiste categorie, maar hier zullen meer mensen van mijn situatie op de hoogte zijn dan onder de 'seks'-categorie.
Mijn vriend heeft laatst (had ik dit al gepost?) als suggestie om ons seksleven wat spannender te maken, het idee geopperd om samen eens een pornofilmpje te kijken. Op het moment dat hij dat vroeg was ik, denk ik, in een waas waarin ik alles wel wilde doen om het spannender te maken. Mijn reactie was dan ook enthousiast.
Het moment is nog niet aangebroken om het te doen, maar gisteren ontvingen we via de post (van mijn o zo hippe tante) een 'erotisch pakketje' met ook een dvdtje met korte films erop.
Toen mijn vriend het zag, zei hij: heeft ze nu ook porno meegestuurd? Oh, dat wil ik dan wel even zien meteen. (Net toen we op het punt stonden weg te gaan..). Hij graaide het cdtje weg en probeerde het in zijn laptop te starten, zat er met smart op te wachten. Zijn reactie verbaasde me een beetje, ik had dit niet verwacht en vroeg: wil je dat zo graag zien dan? Hij vroeg of ik het hem soms kwalijk nam dat hij graag wilde zien wat erop stond en ik antwoorde: nee, natuurlijk neem ik het je niet kwalijk, maar jouw reactie verbaast me gewoon een beetje.
Tja.. achteraf herinner ik me dat toch die gedachte door me heen ging: 'he's dying to see other girls naked'. Heel stom, ik weet het. De situatie is (wat zijn ogen in zijn zak houden betreft) nu wel verbeterd, maar toch maakt het me na alles nog erg onzeker.
Het cd-tje werkte niet, dus gingen we weg: einde discussie.
Nu heb ik net toch gekeken of hij het in de dvd-speler wel doet, om te zien wat ik kon verwachten en of ik me er fijn bij zou voelen om dat samen met hem te zien. Het werkt en...
ik krijg er een naar gevoel bij. Is dit raar, stom, onbegrijpelijk, onnodig? Moet ik naar mijn gevoel luisteren en hem iets 'ontnemen' waar hij blijkbaar erg behoefte aan heeft?
In hoeverre is het gezond om in onze situatie, na wat er heeft plaatsgevonden, samen naar andere naakte, neukende mensen (vooral vrouwen) te kijken? En in hoeverre is het gezond dat ik daar toch problemen mee heb en dat ik het (mede door wat er is gebeurd) vooral zie als: 'andere meisjes kijken, maar dan samen'?
Dan voel ik me alsnog een of andere dude van hem, i.p.v. zijn vriendin.. Zeker als we allebei (zoals we van plan waren, om het idee uit te voeren) porno zouden proberen te downloaden en hij straks met films met Indonesische/Chinese meisjes komt aanzetten. Daar zou ik voor mijn gevoel nooit aan kunnen tippen (is waar hij altijd op is gevallen en nog steeds doet, terwijl ik blond ben, cup A/B heb, ander type..).
Ik voel me er echt niet lekker bij dat ik me nu ineens (en nog steeds - hopelijk niet blijvend.. :S) zo 'jaloers' voel, terwijl dat nooit in me heeft gezeten en ik er altijd van heb gewalgd als ik het om me heen zag..
Het voelt zo stom om er nu ineens van terug te krabbelen.. Helemaal met bovenstaande uitleg.
Please, please, help.
Dankjulliewel!
Dit staat misschien niet in de juiste categorie, maar hier zullen meer mensen van mijn situatie op de hoogte zijn dan onder de 'seks'-categorie.
Mijn vriend heeft laatst (had ik dit al gepost?) als suggestie om ons seksleven wat spannender te maken, het idee geopperd om samen eens een pornofilmpje te kijken. Op het moment dat hij dat vroeg was ik, denk ik, in een waas waarin ik alles wel wilde doen om het spannender te maken. Mijn reactie was dan ook enthousiast.
Het moment is nog niet aangebroken om het te doen, maar gisteren ontvingen we via de post (van mijn o zo hippe tante) een 'erotisch pakketje' met ook een dvdtje met korte films erop.
Toen mijn vriend het zag, zei hij: heeft ze nu ook porno meegestuurd? Oh, dat wil ik dan wel even zien meteen. (Net toen we op het punt stonden weg te gaan..). Hij graaide het cdtje weg en probeerde het in zijn laptop te starten, zat er met smart op te wachten. Zijn reactie verbaasde me een beetje, ik had dit niet verwacht en vroeg: wil je dat zo graag zien dan? Hij vroeg of ik het hem soms kwalijk nam dat hij graag wilde zien wat erop stond en ik antwoorde: nee, natuurlijk neem ik het je niet kwalijk, maar jouw reactie verbaast me gewoon een beetje.
Tja.. achteraf herinner ik me dat toch die gedachte door me heen ging: 'he's dying to see other girls naked'. Heel stom, ik weet het. De situatie is (wat zijn ogen in zijn zak houden betreft) nu wel verbeterd, maar toch maakt het me na alles nog erg onzeker.
Het cd-tje werkte niet, dus gingen we weg: einde discussie.
Nu heb ik net toch gekeken of hij het in de dvd-speler wel doet, om te zien wat ik kon verwachten en of ik me er fijn bij zou voelen om dat samen met hem te zien. Het werkt en...
ik krijg er een naar gevoel bij. Is dit raar, stom, onbegrijpelijk, onnodig? Moet ik naar mijn gevoel luisteren en hem iets 'ontnemen' waar hij blijkbaar erg behoefte aan heeft?
In hoeverre is het gezond om in onze situatie, na wat er heeft plaatsgevonden, samen naar andere naakte, neukende mensen (vooral vrouwen) te kijken? En in hoeverre is het gezond dat ik daar toch problemen mee heb en dat ik het (mede door wat er is gebeurd) vooral zie als: 'andere meisjes kijken, maar dan samen'?
Dan voel ik me alsnog een of andere dude van hem, i.p.v. zijn vriendin.. Zeker als we allebei (zoals we van plan waren, om het idee uit te voeren) porno zouden proberen te downloaden en hij straks met films met Indonesische/Chinese meisjes komt aanzetten. Daar zou ik voor mijn gevoel nooit aan kunnen tippen (is waar hij altijd op is gevallen en nog steeds doet, terwijl ik blond ben, cup A/B heb, ander type..).
Ik voel me er echt niet lekker bij dat ik me nu ineens (en nog steeds - hopelijk niet blijvend.. :S) zo 'jaloers' voel, terwijl dat nooit in me heeft gezeten en ik er altijd van heb gewalgd als ik het om me heen zag..
Het voelt zo stom om er nu ineens van terug te krabbelen.. Helemaal met bovenstaande uitleg.
Please, please, help.
Dankjulliewel!
zondag 21 december 2008 om 13:58
@ Moosey:
Thanks Ik neem je niets kwalijk hoor, ben je alleen maar dankbaar voor deze woorden. Is wel zeker stof om over na te denken!
Ik kan me voorstellen dat je het zelf het minst doorhebt, dat je je zelfvertrouwen kwijtraakt. Anderen kunnen dan van alles zeggen, je probeert toch iets op te houden om ze niet ongerust te maken. En het klopt ook dat ik erg eigenwijs ben wat dit betreft: zolang ik voel dat ik ervoor wil gaan, wil ik ervoor gaan totdat ik voor mezelf heb bewezen dat het echt niet goed is.
Ik hecht wel waarde aan andermans opinie, maar die berg ik dan veilig op in mijn achterhoofd.
Reactie op je vraag:
Ja, ik denk dat we het wel echt samen aanpakken nu. Dat voelt zo, dat laat hij zien. Ik merkte gisteren een klein beetje dat hij nog de neiging voelt om naar meisjes te kijken, maar ook dat hij het echt probeert niet te doen en zich op mij te focussen. En hij stelt dingen voor.. Ja, hij werkt er ook aan.
Maar we zijn wel samen ook heel erg druk met andere dingen, verhuizing aan het einde van het jaar, ik cursus en een andere baan (pluspunt! =)), hij zijn werk, kerstfeestje organiseren.. het is een beetje een chaos waardoor we niet helemaal op 'dit proces' gefocust kunnen zijn. Maar dat komt wel weer. Ondanks de drukte hebben we nog oog voor elkaar, haha.
Nu moet ik echt racen! Tot vnavond
Thanks Ik neem je niets kwalijk hoor, ben je alleen maar dankbaar voor deze woorden. Is wel zeker stof om over na te denken!
Ik kan me voorstellen dat je het zelf het minst doorhebt, dat je je zelfvertrouwen kwijtraakt. Anderen kunnen dan van alles zeggen, je probeert toch iets op te houden om ze niet ongerust te maken. En het klopt ook dat ik erg eigenwijs ben wat dit betreft: zolang ik voel dat ik ervoor wil gaan, wil ik ervoor gaan totdat ik voor mezelf heb bewezen dat het echt niet goed is.
Ik hecht wel waarde aan andermans opinie, maar die berg ik dan veilig op in mijn achterhoofd.
Reactie op je vraag:
Ja, ik denk dat we het wel echt samen aanpakken nu. Dat voelt zo, dat laat hij zien. Ik merkte gisteren een klein beetje dat hij nog de neiging voelt om naar meisjes te kijken, maar ook dat hij het echt probeert niet te doen en zich op mij te focussen. En hij stelt dingen voor.. Ja, hij werkt er ook aan.
Maar we zijn wel samen ook heel erg druk met andere dingen, verhuizing aan het einde van het jaar, ik cursus en een andere baan (pluspunt! =)), hij zijn werk, kerstfeestje organiseren.. het is een beetje een chaos waardoor we niet helemaal op 'dit proces' gefocust kunnen zijn. Maar dat komt wel weer. Ondanks de drukte hebben we nog oog voor elkaar, haha.
Nu moet ik echt racen! Tot vnavond
zondag 21 december 2008 om 15:31
zondag 21 december 2008 om 16:46
quote:LieverNaief schreef op 21 december 2008 @ 13:47:
Maar ik weet ook dat als ik uiteindelijk op een punt kom waarvan ik zeg: 'ik heb hier moeite in gestoken, ik heb compleet het recht niet om zo behandeld te worden', dat ik dan ook echt (en goed) voor mezelf zal kiezen. Ik heb dat punt nog niet bereikt en, gezien mijn eerdere confrontaties wat dit betreft (ook in andere relaties / vriendschappen etc.), denk ik dat ik het echt tot daar in ieder geval moet uitzitten (klinkt wel heel negatief zo) om tot een goed besluit te kunnen komen waar ik helemaal achter kan staan.
Nu ben ik daar nog niet. Het voelt nog te goed.
Dat is natuurlijk ook gewoon zo, je moet dat punt bereiken, regardless van wat de rest van de wereld zegt, dat weet ik dus ondertussen maar al te goed. En waarschijnlijk blijkt op dat punt pas hoever je over je grenzen bent gegaan, maar soit, zo werkt het nou eenmaal, denk ik.
Probeer in elk geval écht eerlijk te zijn tegen je vriend. Weet hij bijvoorbeeld dat je mailtjes aan hem 3 keer overleest voor je ze stuurt omdat je niet wilt dat ze 'verkeerd' overkomen? Ik zou er namelijk best van schrikken als ik dat van mijn partner hoorde. Denk je trouwens dat hij dat andersom ook doet?
En zet m op vanavond he
Maar ik weet ook dat als ik uiteindelijk op een punt kom waarvan ik zeg: 'ik heb hier moeite in gestoken, ik heb compleet het recht niet om zo behandeld te worden', dat ik dan ook echt (en goed) voor mezelf zal kiezen. Ik heb dat punt nog niet bereikt en, gezien mijn eerdere confrontaties wat dit betreft (ook in andere relaties / vriendschappen etc.), denk ik dat ik het echt tot daar in ieder geval moet uitzitten (klinkt wel heel negatief zo) om tot een goed besluit te kunnen komen waar ik helemaal achter kan staan.
Nu ben ik daar nog niet. Het voelt nog te goed.
Dat is natuurlijk ook gewoon zo, je moet dat punt bereiken, regardless van wat de rest van de wereld zegt, dat weet ik dus ondertussen maar al te goed. En waarschijnlijk blijkt op dat punt pas hoever je over je grenzen bent gegaan, maar soit, zo werkt het nou eenmaal, denk ik.
Probeer in elk geval écht eerlijk te zijn tegen je vriend. Weet hij bijvoorbeeld dat je mailtjes aan hem 3 keer overleest voor je ze stuurt omdat je niet wilt dat ze 'verkeerd' overkomen? Ik zou er namelijk best van schrikken als ik dat van mijn partner hoorde. Denk je trouwens dat hij dat andersom ook doet?
En zet m op vanavond he
zondag 21 december 2008 om 20:18
quote:Moosey schreef op 21 december 2008 @ 16:46:
[...]
Dat is natuurlijk ook gewoon zo, je moet dat punt bereiken, regardless van wat de rest van de wereld zegt, dat weet ik dus ondertussen maar al te goed. En waarschijnlijk blijkt op dat punt pas hoever je over je grenzen bent gegaan, maar soit, zo werkt het nou eenmaal, denk ik.
Probeer in elk geval écht eerlijk te zijn tegen je vriend. Weet hij bijvoorbeeld dat je mailtjes aan hem 3 keer overleest voor je ze stuurt omdat je niet wilt dat ze 'verkeerd' overkomen? Ik zou er namelijk best van schrikken als ik dat van mijn partner hoorde. Denk je trouwens dat hij dat andersom ook doet?
En zet m op vanavond he
Dat gaf ik ook al aan, het is eigenlijk best heftig als je zo op je tenen loopt hè Lievernaief.
Je onzekerheid is jouw ding, en ik zie uit wat je alleen al schrijft dat het binnen jullie relatie heel veel stuk maakt. Vraag niet van je vriend om jou zekerder te maken. Zoek dit in jezelf.
Ik lees dat je zo ontzettend alert bent op het kijkgedrag van je vriend. Maar meissie, (bijna) élke hetero man kijkt rond en checkt vrouwelijk schoon. Daar moet ook niets mis mee zijn. Ik kan me eerlijk gezegd goed voorstellen dat je vriend zich er ondertussen ook niet prettig meer bij voelt omdat hij weet dat hij je kwetst door iets te doen dat heel onbewust lijkt te gebeuren. Misschien loopt hij ook al op zijn tenen en dat werkt alleen maar door natuurlijk.
Probeer echt iets te zoeken om zekerder te worden, vanbinnenuit en over jezelf. Want dat zal je vriend merken, en hem en jullie relatie goed doen. Misschien moet je daar je focus op leggen ipv op het porno kijken wel of niet, het onzekerheid doorspreken (opnieuw en opnieuw en opnieuw), het letten op de meiden naar wie hij kijkt.
Je vriend is bij jou en als hij dat niet meer wilt kan hij dat aangeven, toch? Als hij naar Aziatische typetjes wil kijken wil hij dat, of hij het nu doet of niet.. de wil zit er in. Maar ook al kijkt hij nog zo vaak en veel.. hij is bij jou.
Probeer je dus niet zo ontzettend druk te maken, houd je bezig met de dingen die essentieel zijn (je eigen zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid). Dat zijn de dingen waarmee je verandering teweeg kunt brengen.
[...]
Dat is natuurlijk ook gewoon zo, je moet dat punt bereiken, regardless van wat de rest van de wereld zegt, dat weet ik dus ondertussen maar al te goed. En waarschijnlijk blijkt op dat punt pas hoever je over je grenzen bent gegaan, maar soit, zo werkt het nou eenmaal, denk ik.
Probeer in elk geval écht eerlijk te zijn tegen je vriend. Weet hij bijvoorbeeld dat je mailtjes aan hem 3 keer overleest voor je ze stuurt omdat je niet wilt dat ze 'verkeerd' overkomen? Ik zou er namelijk best van schrikken als ik dat van mijn partner hoorde. Denk je trouwens dat hij dat andersom ook doet?
En zet m op vanavond he
Dat gaf ik ook al aan, het is eigenlijk best heftig als je zo op je tenen loopt hè Lievernaief.
Je onzekerheid is jouw ding, en ik zie uit wat je alleen al schrijft dat het binnen jullie relatie heel veel stuk maakt. Vraag niet van je vriend om jou zekerder te maken. Zoek dit in jezelf.
Ik lees dat je zo ontzettend alert bent op het kijkgedrag van je vriend. Maar meissie, (bijna) élke hetero man kijkt rond en checkt vrouwelijk schoon. Daar moet ook niets mis mee zijn. Ik kan me eerlijk gezegd goed voorstellen dat je vriend zich er ondertussen ook niet prettig meer bij voelt omdat hij weet dat hij je kwetst door iets te doen dat heel onbewust lijkt te gebeuren. Misschien loopt hij ook al op zijn tenen en dat werkt alleen maar door natuurlijk.
Probeer echt iets te zoeken om zekerder te worden, vanbinnenuit en over jezelf. Want dat zal je vriend merken, en hem en jullie relatie goed doen. Misschien moet je daar je focus op leggen ipv op het porno kijken wel of niet, het onzekerheid doorspreken (opnieuw en opnieuw en opnieuw), het letten op de meiden naar wie hij kijkt.
Je vriend is bij jou en als hij dat niet meer wilt kan hij dat aangeven, toch? Als hij naar Aziatische typetjes wil kijken wil hij dat, of hij het nu doet of niet.. de wil zit er in. Maar ook al kijkt hij nog zo vaak en veel.. hij is bij jou.
Probeer je dus niet zo ontzettend druk te maken, houd je bezig met de dingen die essentieel zijn (je eigen zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid). Dat zijn de dingen waarmee je verandering teweeg kunt brengen.
zondag 21 december 2008 om 20:26
Tja dit is inderdaad de zoveelste topic die ik lees over jullie relatie. Vraag me af dat als je over alles een topic moet openen waar je tegenaan loopt, of dat wel goed is. Lijkt me zwaar vermoeiend.
Of jij bent idd zo onzeker of hij is gewoon niet de juiste voor je (of jij niet voor hem).
Tip die ik je kan geven: probeer meer te genieten van je relatie en niet alles te analyseren en over te willen praten met anderen. Als je het onder een vergrootglas legt lijkt het allemaal veel belangrijker dan het is. Iemand zei ook eens tegen me dat je dingen ook kapot kunt analyseren...
Of jij bent idd zo onzeker of hij is gewoon niet de juiste voor je (of jij niet voor hem).
Tip die ik je kan geven: probeer meer te genieten van je relatie en niet alles te analyseren en over te willen praten met anderen. Als je het onder een vergrootglas legt lijkt het allemaal veel belangrijker dan het is. Iemand zei ook eens tegen me dat je dingen ook kapot kunt analyseren...
zondag 21 december 2008 om 23:53
eens met Moosey over de cirkel waarin jullie zitten.
Ik heb je andere topics ook gevolg, in je laattste topic op de sexxpijler vroeg ik het ook en nu maar weer, want jij doet zo je best je blijft maar dingen voor hem doen om het leuk met hem te hebben zo hard werken... wat heeft hij in de tussen tijd nou extra en speciaal voor jou gedaan?
Ik heb je andere topics ook gevolg, in je laattste topic op de sexxpijler vroeg ik het ook en nu maar weer, want jij doet zo je best je blijft maar dingen voor hem doen om het leuk met hem te hebben zo hard werken... wat heeft hij in de tussen tijd nou extra en speciaal voor jou gedaan?
dinsdag 23 december 2008 om 16:22
@ iedereen..
Sorry voor mijn late reactie. Ik heb het er uiteindelijk nog niet met mijn vriend over gehad (eerlijk door de drukte rondom verhuizing, ik ben het zelf compleet vergeten). Hij heeft zijn mails nog niet doorgelezen en weet er dus uberhaupt nog niets van. Misschien komt het nog ter sprake.
Maar inderdaad, jullie hebben dondersgoed gelijk en dat weet ik. Misschien is dit gewoon even nodig geweest; het te horen van anderen. Ik moet inderdaad mijn zelfvertrouwen in mijzelf zoeken, ik mag niet van mijn vriend verwachten dat hij daar altijd maar een aanvulvoorraadje voor heeft liggen wachten. Ik weet dat een zelfverzekerdere LieverNaief nodig is nu, voor ons, voor mijzelf, voor onze relatie. Ik weet dat dat het verschil zou maken. Het moeilijke is om dat punt te bereiken waar ik het weer in mezelf begin te vinden, die zekerheid.
Ik heb het gevoel dat de gebeurtenissen van de laatste maanden me gewoon enorm in de war hebben geschud en me eigenlijk keihard in de realiteit hebben gebracht waarvoor ik eerst mijn ogen gesloten hield, waarover ik altijd heel nonchalant deed, waaraan ik geen aandacht besteedde.
Ik heb het gevoel gekregen dat ik voor mijn bestaan moest vechten in onze relatie, dat ik (of de moeite die ik deed) niet genoeg gewaardeerd werd. Ik kreeg vooral het gevoel dat mijn vriend niet honderd procent voor mij durfde te gaan en dit maakte me in 1 klap, als vanuit het niets, ontzettend onzeker.
Het heeft wellicht nog te maken met het 'volwassen worden', met de enigzins afhankelijke situatie waarin ik nu verkeer (al is dit aan het veranderen), de afstand van mijn vrienden en familie.. Maar vooral, en dat realiseer ik me nu pas, met het feit dat ik alsnog toch altijd maar mijn eigenwaarde heb laten afhangen van andermans gevoelens en compleet niet meer van mezelf. Ik weet soms niet eens meer of ik wel van mezelf houd, hoe doe je dat?
Tja.. ik ben dus gewoon behoorlijk in de war.
Ik heb mijn gevoel onder de loep genomen en letterlijk uitvergroot, LieverNaief-eigen geanalyseerd tot en met, tot mijn energie uiteindelijk steeds maar weer op het laagste pitje stond. Ik heb het gedrag van mijn vriend geanalyseerd en ervaren als een tegenstelling tot mijn idee van een 'veilige omgeving' en als een bevestiging van mijn angsten.
Ik ben het zat. Ik wil weer die zekerheid terug. Ik wil kunnen uitstralen dat ik niemand nodig heb om gezond, trots, sterk te zijn. Maar dit is een proces, daar ben ik me ook bewust van. Het heeft tijd nodig, maar ik weet nu wel (ook namens jullie) dat het mijn eerste prioriteit is om die eigenwaarde, het zelfvertrouwen, mijn zelfverzekerdheid (en zekerheid over het leven) opnieuw in mezelf te vinden en aan niemand of niets anders afhankelijk te laten zijn.
Dat ik op dit punt geen pornofilm met mijn vriend wil kijken, hoort denk ik bij dat proces. Ik ben er nog niet aan toe.
Het betekent niet dat ik vanaf nu altijd maar gespitst zal zijn op wat mijn vriend te zien krijgt en hoe hij daarop reageert etc. etc. Ik weet bij voorbaat al dat ik dat nooit zal trekken, dat kost me teveel energie en onzinnige angstgevoelens.
Ik streef er van harte naar om met de tijd weer veel relaxter te worden wat dit betreft. Ik merk al dat dit aan het verbeteren is, maar ik ben er nog lang niet. Hopelijk kan een levenshouding die zo plotseling op is komen dagen, ook snel weer wegvagen. Het past in geen enkel opzicht bij me en voelt niet gezond.
Dus.. bedankt voor jullie sterke woorden. Ik zal ze later nog teruglezen. Jullie hebben meer dan gelijk.
Even tot hier voor nu (moet weg..).
Liefs,
LieverNaief (in process).
Sorry voor mijn late reactie. Ik heb het er uiteindelijk nog niet met mijn vriend over gehad (eerlijk door de drukte rondom verhuizing, ik ben het zelf compleet vergeten). Hij heeft zijn mails nog niet doorgelezen en weet er dus uberhaupt nog niets van. Misschien komt het nog ter sprake.
Maar inderdaad, jullie hebben dondersgoed gelijk en dat weet ik. Misschien is dit gewoon even nodig geweest; het te horen van anderen. Ik moet inderdaad mijn zelfvertrouwen in mijzelf zoeken, ik mag niet van mijn vriend verwachten dat hij daar altijd maar een aanvulvoorraadje voor heeft liggen wachten. Ik weet dat een zelfverzekerdere LieverNaief nodig is nu, voor ons, voor mijzelf, voor onze relatie. Ik weet dat dat het verschil zou maken. Het moeilijke is om dat punt te bereiken waar ik het weer in mezelf begin te vinden, die zekerheid.
Ik heb het gevoel dat de gebeurtenissen van de laatste maanden me gewoon enorm in de war hebben geschud en me eigenlijk keihard in de realiteit hebben gebracht waarvoor ik eerst mijn ogen gesloten hield, waarover ik altijd heel nonchalant deed, waaraan ik geen aandacht besteedde.
Ik heb het gevoel gekregen dat ik voor mijn bestaan moest vechten in onze relatie, dat ik (of de moeite die ik deed) niet genoeg gewaardeerd werd. Ik kreeg vooral het gevoel dat mijn vriend niet honderd procent voor mij durfde te gaan en dit maakte me in 1 klap, als vanuit het niets, ontzettend onzeker.
Het heeft wellicht nog te maken met het 'volwassen worden', met de enigzins afhankelijke situatie waarin ik nu verkeer (al is dit aan het veranderen), de afstand van mijn vrienden en familie.. Maar vooral, en dat realiseer ik me nu pas, met het feit dat ik alsnog toch altijd maar mijn eigenwaarde heb laten afhangen van andermans gevoelens en compleet niet meer van mezelf. Ik weet soms niet eens meer of ik wel van mezelf houd, hoe doe je dat?
Tja.. ik ben dus gewoon behoorlijk in de war.
Ik heb mijn gevoel onder de loep genomen en letterlijk uitvergroot, LieverNaief-eigen geanalyseerd tot en met, tot mijn energie uiteindelijk steeds maar weer op het laagste pitje stond. Ik heb het gedrag van mijn vriend geanalyseerd en ervaren als een tegenstelling tot mijn idee van een 'veilige omgeving' en als een bevestiging van mijn angsten.
Ik ben het zat. Ik wil weer die zekerheid terug. Ik wil kunnen uitstralen dat ik niemand nodig heb om gezond, trots, sterk te zijn. Maar dit is een proces, daar ben ik me ook bewust van. Het heeft tijd nodig, maar ik weet nu wel (ook namens jullie) dat het mijn eerste prioriteit is om die eigenwaarde, het zelfvertrouwen, mijn zelfverzekerdheid (en zekerheid over het leven) opnieuw in mezelf te vinden en aan niemand of niets anders afhankelijk te laten zijn.
Dat ik op dit punt geen pornofilm met mijn vriend wil kijken, hoort denk ik bij dat proces. Ik ben er nog niet aan toe.
Het betekent niet dat ik vanaf nu altijd maar gespitst zal zijn op wat mijn vriend te zien krijgt en hoe hij daarop reageert etc. etc. Ik weet bij voorbaat al dat ik dat nooit zal trekken, dat kost me teveel energie en onzinnige angstgevoelens.
Ik streef er van harte naar om met de tijd weer veel relaxter te worden wat dit betreft. Ik merk al dat dit aan het verbeteren is, maar ik ben er nog lang niet. Hopelijk kan een levenshouding die zo plotseling op is komen dagen, ook snel weer wegvagen. Het past in geen enkel opzicht bij me en voelt niet gezond.
Dus.. bedankt voor jullie sterke woorden. Ik zal ze later nog teruglezen. Jullie hebben meer dan gelijk.
Even tot hier voor nu (moet weg..).
Liefs,
LieverNaief (in process).
donderdag 25 december 2008 om 00:25
O. Nog een wijs inzicht vanuit het late oosten..
Ik moet dus ook wat relaxter omgaan met het 'ervaren' zelf.
Niet altijd alles maar analyseren. Gewoon lekker genieten.
En daarvoor is dus weer zelfvertrouwen nodig.
Ik kom er wel. Ik moet mezelf er ook gewoon wat tijd mee gunnen. (Dat betekent niet uitstel, he..)
Superbedankt voor jullie support en ongelooflijk geduld met mijn geanalyseer en gezeur en herhaaldelijke onzekerheid!
Merry christmas
Ik moet dus ook wat relaxter omgaan met het 'ervaren' zelf.
Niet altijd alles maar analyseren. Gewoon lekker genieten.
En daarvoor is dus weer zelfvertrouwen nodig.
Ik kom er wel. Ik moet mezelf er ook gewoon wat tijd mee gunnen. (Dat betekent niet uitstel, he..)
Superbedankt voor jullie support en ongelooflijk geduld met mijn geanalyseer en gezeur en herhaaldelijke onzekerheid!
Merry christmas
vrijdag 26 december 2008 om 16:12
Ik probeer er vooral dingen mee te relativeren.
Als alles even zo verwarrend is, probeer ik het gewoon een beetje op orde te krijgen door het tigduizend keer opnieuw en van een ander standpunt te (proberen te) analyseren.
Pff.. leef, LieverNaief, denk even wat minder. Dat zeg ik vaak genoeg tegen mezelf.
Ik denk dat we allemaal nu even genoeg hebben van dit gedoe. Ik zal een tijdje afwezig zijn.
Thanks.
Als alles even zo verwarrend is, probeer ik het gewoon een beetje op orde te krijgen door het tigduizend keer opnieuw en van een ander standpunt te (proberen te) analyseren.
Pff.. leef, LieverNaief, denk even wat minder. Dat zeg ik vaak genoeg tegen mezelf.
Ik denk dat we allemaal nu even genoeg hebben van dit gedoe. Ik zal een tijdje afwezig zijn.
Thanks.
vrijdag 26 december 2008 om 16:46
Ik heb de indruk dat je je voor hem forceert. Over die pornofilm zeg je "daar ben ik nog niet aan toe". Hoezo "nog" misschien kom je er wel nooit aan toe, omdat jij beslist of je dat eigenlijk wel ooit wil, of nooit. Doe dat, waar je je goed bij voelt. Als je je in allerlei bochten moet wringen om de relatie te redden, dan vraag ik me af of dat wel zo goed voor jou is. Dat je zo onzeker bent, doet bij mij alarmbellen rinkelen. Is hij dit waard???
Knuffel van je buurvrouw uit het MO
Knuffel van je buurvrouw uit het MO
vrijdag 26 december 2008 om 17:03
Ik sluit me aan bij speculaasje. In hoeveel bochten ga je jezelf nog wringen? Snap dat het eng is om voor jezelf te kiezen en de relatie te beeindigen, maar hoe lang hou je dit nog vol, meis? Hoever wil je jezelf nog wegcijferen. Is hij dat echt waard? En waarom is hij meer waard dan jijzelf denkt te zijn?
vrijdag 26 december 2008 om 17:07
Ik heb trouwens het idee dat je wegrent voor de werkelijkheid. Want op 1 simpele vraag van liselore geef je ook geen antwoord. En ik snap het hoor, ik wéét dat de confrontatie met jezelf moeilijk is, want dan zul je pijnlijke consequenties moeten aanvaarden. En je hoofd als een struisvogel in de grond steken is gewoon veiliger/makkelijker. Been there done that. Wil je ook niet aanvallen ofzo. Maar wees iig eerlijk voor jezelf en waarschijnlijk kom je dan vanzelf op een punt dat je er genoeg van hebt en voor jezelf kiest.
sterkte!
sterkte!
vrijdag 26 december 2008 om 21:35
Bedankt voor jullie reacties, Specu en Pluk, ik miste jullie.
Mijn gevoel is nu wel heel anders dan een paar weken terug.
Ik voel dat het weer een stuk stabieler tussen ons is, mijn vriend doet ook echt zijn best (hij lijkt meer bewust te zijn van wat hij voor me voelt en uit dit ook meer) en ik vind niet dat hij onrealistische verwachtingen van me heeft.
Hij ontdekte net zijn mailtje en reageerde heel relaxed en lief. Hij zei blij te zijn met dat ik zo eerlijk was en voegde er met een lach aan toe; 'ik zal hem dan ook niet alleen kijken, hoor'. Ik antwoordde gemeend 'ga je gang, hoor. Ik wil je niets ontnemen.' Maar hij schijnt er niet echt voor te voelen. ?
Ik vind het best, ben wat rustiger van binnen nu, wat dit betreft.
Ik wil hem echt niets ontnemen.
Daarnaast ben ik blij dat ik gewoon heb gekozen voor mezelf. En dat ik eerlijk ben geweest over mijn gevoel (ook al heb ik het daarvoor eerst moeten analyseren, en weer, en weer).
Ik zeg dat ik er 'nog' niet aan toe ben, omdat ik het voor mijn gevoel koppel aan de vorige situatie. Ik denk dat dit gevoel nog met de situatie kan meeveranderen en aangezien mijn eerste idee erover toch enthousiast was, lijkt het me dat ik het misschien later wel zou willen. We'll see.
Ik heb me wat dit betreft toch niet in heel rare bochten gewrongen? Ik weet dat mijn vriend het liefst ziet dat ik mezelf ben en eerlijk ben en hij vraagt niet van me om zo onzeker te zijn en mijn mailtje tig keer na te lezen (viel wel mee uiteindelijk). Die onzekerheid zit, zoals we nu weten, in mij en is mijn eigen probleem. Hij riep het misschien wat meer op met zijn gedrag laatst, maar in deze situatie (en voorheen) heb ik dit niet teruggezien.
Ik heb niet het gevoel dat ik me in bochten moet wringen waar ik niet achter sta. Als dat het geval zou zijn, dan ben ik hier weg. Ik moet, in mijn aanpassen, mezelf kunnen blijven.
Ik zei al eerder dat ik het als een uitdaging zie om mezelf te ontwikkelen tot 'meer vrouw'. Ik denk eigenlijk dat ik daar zelf ook aan toe ben, om wat steviger in mijn schoenen te komen te staan, wat meer zekerheid uit te stralen.
Zodra ik voel dat ik het niet kan waarmaken naar mezelf toe, dit niet meer goed voelt of ik niet meer mezelf kan zijn, zal ik hem zeggen dat ik het de moeite niet waard vind.
Maar voor nu.. is hij het helemaal waard. Dat is mijn gevoel.
Bedankt voor jullie meedenken en eerlijke reacties, wie weet komt er inderdaad een tijd dat ik ervoor zal kiezen om het af te kappen, maar daar moet ik nu nog even niet aan denken.
Het waren hectische weken, maar ik voel nu al dat de stabiliteit weer aan het terugkeren is. Hopelijk draaien we vanuit de negatieve spiraal, zo omhoog de roze wolken weer in.
En toch vind ik mezelf nu niet naief, door de onderliggende gedachte: 'we zien wel'.
Mijn gevoel is nu wel heel anders dan een paar weken terug.
Ik voel dat het weer een stuk stabieler tussen ons is, mijn vriend doet ook echt zijn best (hij lijkt meer bewust te zijn van wat hij voor me voelt en uit dit ook meer) en ik vind niet dat hij onrealistische verwachtingen van me heeft.
Hij ontdekte net zijn mailtje en reageerde heel relaxed en lief. Hij zei blij te zijn met dat ik zo eerlijk was en voegde er met een lach aan toe; 'ik zal hem dan ook niet alleen kijken, hoor'. Ik antwoordde gemeend 'ga je gang, hoor. Ik wil je niets ontnemen.' Maar hij schijnt er niet echt voor te voelen. ?
Ik vind het best, ben wat rustiger van binnen nu, wat dit betreft.
Ik wil hem echt niets ontnemen.
Daarnaast ben ik blij dat ik gewoon heb gekozen voor mezelf. En dat ik eerlijk ben geweest over mijn gevoel (ook al heb ik het daarvoor eerst moeten analyseren, en weer, en weer).
Ik zeg dat ik er 'nog' niet aan toe ben, omdat ik het voor mijn gevoel koppel aan de vorige situatie. Ik denk dat dit gevoel nog met de situatie kan meeveranderen en aangezien mijn eerste idee erover toch enthousiast was, lijkt het me dat ik het misschien later wel zou willen. We'll see.
Ik heb me wat dit betreft toch niet in heel rare bochten gewrongen? Ik weet dat mijn vriend het liefst ziet dat ik mezelf ben en eerlijk ben en hij vraagt niet van me om zo onzeker te zijn en mijn mailtje tig keer na te lezen (viel wel mee uiteindelijk). Die onzekerheid zit, zoals we nu weten, in mij en is mijn eigen probleem. Hij riep het misschien wat meer op met zijn gedrag laatst, maar in deze situatie (en voorheen) heb ik dit niet teruggezien.
Ik heb niet het gevoel dat ik me in bochten moet wringen waar ik niet achter sta. Als dat het geval zou zijn, dan ben ik hier weg. Ik moet, in mijn aanpassen, mezelf kunnen blijven.
Ik zei al eerder dat ik het als een uitdaging zie om mezelf te ontwikkelen tot 'meer vrouw'. Ik denk eigenlijk dat ik daar zelf ook aan toe ben, om wat steviger in mijn schoenen te komen te staan, wat meer zekerheid uit te stralen.
Zodra ik voel dat ik het niet kan waarmaken naar mezelf toe, dit niet meer goed voelt of ik niet meer mezelf kan zijn, zal ik hem zeggen dat ik het de moeite niet waard vind.
Maar voor nu.. is hij het helemaal waard. Dat is mijn gevoel.
Bedankt voor jullie meedenken en eerlijke reacties, wie weet komt er inderdaad een tijd dat ik ervoor zal kiezen om het af te kappen, maar daar moet ik nu nog even niet aan denken.
Het waren hectische weken, maar ik voel nu al dat de stabiliteit weer aan het terugkeren is. Hopelijk draaien we vanuit de negatieve spiraal, zo omhoog de roze wolken weer in.
En toch vind ik mezelf nu niet naief, door de onderliggende gedachte: 'we zien wel'.
vrijdag 26 december 2008 om 23:11
Lievernaief, ondanks je hele lange posts waarin je veel zaken weerlegt heb ik toch het gevoel dat je aan het vechten bent tegen beter weten in. Ik heb het idee dat je stoer, sterk en zelfbewust wilt worden/overkomen en dat je daarom aan 'bepaalde' voorwaarden moet voldoen in jouw ogen. Maar in dit geval denk ik dat jezelf dwingen en pushen niet helpt, omdat het er simpelweg niet inzit. Waarom ik dit zeg? Ik herken er heel veel van mezelf in ...
Maar goed, wie weet zit ik er naast met mijn mening. Bovendien ben jij uiteindelijk de enige die de beslissing kan nemen over je eigen leven.
sterkte en liefs.
Maar goed, wie weet zit ik er naast met mijn mening. Bovendien ben jij uiteindelijk de enige die de beslissing kan nemen over je eigen leven.
sterkte en liefs.
zaterdag 27 december 2008 om 10:12
@LN- blijf goed voor jezelf zorgen hoor!!! Geen zin om mee te schrijven op "emigreren" op de reispijler?
Ik heb net nog wat andere posts van je gelezen, en ik begreep daaruit dat zijn ex last van onzekerheid had, en dat hij daar niet tegen kan. Waarschijnlijk is het niet aardig van mij, maar ik ga het toch zeggen: is hij niet degene die die onzekerheid bij zijn partner veroorzaakt? Als een man niet volledig voor de relatie gaat, maar flirt etc etc, dan zal zijn partner zich afvragen of zij misschien de oorzaak is, en oplossingen daarvoor proberen te zoeken. Ook dat gedoe van die pornofilm, en dat hij valt op Aziatische vrouwen, terwijl jij blank & blond bent- daarvan gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Ik weet niet precies wat je bedoelt met "meer vrouw". Is dat meer jezelf zijn, of je vrouwelijker kleden etc. Is Lievernaiefman een MO-man, of een NL?
Specuman is een MO-man, niet een heel typische MO-man (je weet wel wat ik bedoel) maar toch. Mijn ervaring met hem is, dat hij juist waardeert dat ik mezelf ben, dan blijft het spannend. Qua cultuur en opvoeding is er wel verschil met NL, al is hij christen en niet-arabisch- maar sommige dingen zijn puur MO. Ik weet ervan mee te praten.
Iedereen is wel ns onzeker, ik ook- maar ik ben niet onzeker over de kwaliteit van onze relatie. Wel over hoe je dingen aan moet pakken. Uitgebreid analyseren, of urenlange monologen maken hem gek, dus ik doe zakelijke mededelingen of stel korte vragen (na zelf een tijd over dingen gebroed te hebben)- dat werkt hier veel beter.
Ga vooral ook dingen voor jezelf doen- een baan, hobbies, eigen vriendinnen etc.
En als blijkt dat je jezelf toch forceert- kies dan echt voor jezelf. Geen man is waard, dat jij jezelf verliest!
van Specu
Ik heb net nog wat andere posts van je gelezen, en ik begreep daaruit dat zijn ex last van onzekerheid had, en dat hij daar niet tegen kan. Waarschijnlijk is het niet aardig van mij, maar ik ga het toch zeggen: is hij niet degene die die onzekerheid bij zijn partner veroorzaakt? Als een man niet volledig voor de relatie gaat, maar flirt etc etc, dan zal zijn partner zich afvragen of zij misschien de oorzaak is, en oplossingen daarvoor proberen te zoeken. Ook dat gedoe van die pornofilm, en dat hij valt op Aziatische vrouwen, terwijl jij blank & blond bent- daarvan gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Ik weet niet precies wat je bedoelt met "meer vrouw". Is dat meer jezelf zijn, of je vrouwelijker kleden etc. Is Lievernaiefman een MO-man, of een NL?
Specuman is een MO-man, niet een heel typische MO-man (je weet wel wat ik bedoel) maar toch. Mijn ervaring met hem is, dat hij juist waardeert dat ik mezelf ben, dan blijft het spannend. Qua cultuur en opvoeding is er wel verschil met NL, al is hij christen en niet-arabisch- maar sommige dingen zijn puur MO. Ik weet ervan mee te praten.
Iedereen is wel ns onzeker, ik ook- maar ik ben niet onzeker over de kwaliteit van onze relatie. Wel over hoe je dingen aan moet pakken. Uitgebreid analyseren, of urenlange monologen maken hem gek, dus ik doe zakelijke mededelingen of stel korte vragen (na zelf een tijd over dingen gebroed te hebben)- dat werkt hier veel beter.
Ga vooral ook dingen voor jezelf doen- een baan, hobbies, eigen vriendinnen etc.
En als blijkt dat je jezelf toch forceert- kies dan echt voor jezelf. Geen man is waard, dat jij jezelf verliest!
van Specu
zondag 28 december 2008 om 15:23
@ Pluk:
Ik had gisteren een hele lange post klaar, maar toen ik hem wilde zenden gaf de site een error aan en was ik het kwijt.
Ik zal proberen te herinneren wat ik schreef als reactie.
Pluk, je kijkt door mijn masker heen.
Ik ben nu inderdaad bezig om voor mezelf sterk en vooral positief te blijven denken over de mogelijkheden. Ik weet niet zeker of we uiteindelijk niet weer op hetzelfde punt uitkomen in onze relatie, en weer, en weer. Dat kan namelijk heel goed. Maar, zolang ik het niet zeker weet, wil ik blijven vechten. Anders zal ik het mezelf altijd kwalijk nemen dat ik we het niet een volle honderd procent heb hebben gegeven. Maar, ik wil mezelf er niet in verliezen. Zoals ik al zei houd ik het echt in de gaten in hoeverre ik me relaxed blijf voelen in dit proces: ik weet dat als ik mezelf niet meer kan zijn, ik echt weg ben, hoe moeilijk die beslissing misschien ook is. Van eerdere situaties (ook in vriendschappen) weet ik dat ik sterk genoeg ben om voor mezelf te kiezen en de consequenties onder ogen te zien, wanneer ik weet dat dit de juiste beslissing is. Nu ben ik nog niet op dat punt aangekomen. Het voelt echt nog te goed, we delen iets heel speciaals en er is meer voor nodig dan een moeilijke fase om dit op te geven. De laatste week voelt ook echt weer anders. We zijn veel meer gericht op elkaar (ik merk dat ik automatisch ook veel meer gericht ben op hem en niet meer op de angst dat dit of dat.. dat voelt heerlijk en is nodig). Hij lijkt er weer helemaal voor te gaan en laat zien dat hij mij en mijn initiatieven zeer waardeert. Ik kleed me vrouwelijker en dat voelt voor mijzelf ook heel fijn, daar was ik eigenlijk aan toe. Misschien is dit te verklaren met het volgende: ik heb rond mijn zestiende een heel onzekere periode gehad en veranderde naar een 'stoere stijl' om zekerder over te komen. Ik droeg ook graag petjes waar ik me onder verschuilde, om me zo 'te beschermen tegen de soms harde buitenwereld'. Ik heb dit eigenlijk in zekere zin aangehouden, maar voel sinds een jaar ook de neiging om weer heerlijk te tutten en vrouwelijk te zijn/kleden/doen. Dat doe ik ook wel, maar niet zoveel als ik zou willen. Ik moet, naar mijn gevoel, als het ware weer 'wennen' aan het vrouwelijk zijn omdat dit een klein beetje in strijd is met mijn vorige 'stijl', alsof het meteen in strijd is met mijn type en attitude, zeg maar. Pff.. ik weet niet of dit nog duidelijk is.
Conclusie is dat ik nu wel weer toe ben aan het vrouwelijk vrouw zijn en dat ik dat graag doe, maar uit gewenning aan het andere en ook uit onzekerheid voor deze verandering, heb ik dit tot nu toe minder gedaan dan mijn vriend dus, maar ook (en dat vind ik belangrijker) ikzelf graag had gezien. Nu past het vrouwelijkere namelijk meer bij hoe ik ben en hoe ik me voel/gedraag.
Of ik tevergeefs aan het vechten ben, weet ik dus nog niet.
En nu, zoals deze week (en ik heb het gevoel dat de eerdere stress nu langzaam aan het wegzakken is en we weer de goede richting uit gaan), voelt het niet als een zware strijd maar toch echt als een uitdaging. Voornamelijk ook voor mezelf. Ik had het bovendien nooit getrokken als het echt blijvend als een dagelijkse last had gevoeld waar ik ontzettend mijn grenzen voor moest verleggen en meer dan mijn best moest doen. Dan zou ik niet mezelf kunnen blijven.
Ik zal jouw woorden onthouden, maar ik weet dat ik ze pas in mij zal laten doorklinken wanneer ik daaraan toe ben, wanneer ik zeker weet dat het geen zin meer heeft. Zolang dat nog niet duidelijk is, blijf ik mezelf motiveren om met een positieve instelling ervoor te gaan. Want meer kan ik (en wil ik) nu niet doen.
Ik had gisteren een hele lange post klaar, maar toen ik hem wilde zenden gaf de site een error aan en was ik het kwijt.
Ik zal proberen te herinneren wat ik schreef als reactie.
Pluk, je kijkt door mijn masker heen.
Ik ben nu inderdaad bezig om voor mezelf sterk en vooral positief te blijven denken over de mogelijkheden. Ik weet niet zeker of we uiteindelijk niet weer op hetzelfde punt uitkomen in onze relatie, en weer, en weer. Dat kan namelijk heel goed. Maar, zolang ik het niet zeker weet, wil ik blijven vechten. Anders zal ik het mezelf altijd kwalijk nemen dat ik we het niet een volle honderd procent heb hebben gegeven. Maar, ik wil mezelf er niet in verliezen. Zoals ik al zei houd ik het echt in de gaten in hoeverre ik me relaxed blijf voelen in dit proces: ik weet dat als ik mezelf niet meer kan zijn, ik echt weg ben, hoe moeilijk die beslissing misschien ook is. Van eerdere situaties (ook in vriendschappen) weet ik dat ik sterk genoeg ben om voor mezelf te kiezen en de consequenties onder ogen te zien, wanneer ik weet dat dit de juiste beslissing is. Nu ben ik nog niet op dat punt aangekomen. Het voelt echt nog te goed, we delen iets heel speciaals en er is meer voor nodig dan een moeilijke fase om dit op te geven. De laatste week voelt ook echt weer anders. We zijn veel meer gericht op elkaar (ik merk dat ik automatisch ook veel meer gericht ben op hem en niet meer op de angst dat dit of dat.. dat voelt heerlijk en is nodig). Hij lijkt er weer helemaal voor te gaan en laat zien dat hij mij en mijn initiatieven zeer waardeert. Ik kleed me vrouwelijker en dat voelt voor mijzelf ook heel fijn, daar was ik eigenlijk aan toe. Misschien is dit te verklaren met het volgende: ik heb rond mijn zestiende een heel onzekere periode gehad en veranderde naar een 'stoere stijl' om zekerder over te komen. Ik droeg ook graag petjes waar ik me onder verschuilde, om me zo 'te beschermen tegen de soms harde buitenwereld'. Ik heb dit eigenlijk in zekere zin aangehouden, maar voel sinds een jaar ook de neiging om weer heerlijk te tutten en vrouwelijk te zijn/kleden/doen. Dat doe ik ook wel, maar niet zoveel als ik zou willen. Ik moet, naar mijn gevoel, als het ware weer 'wennen' aan het vrouwelijk zijn omdat dit een klein beetje in strijd is met mijn vorige 'stijl', alsof het meteen in strijd is met mijn type en attitude, zeg maar. Pff.. ik weet niet of dit nog duidelijk is.
Conclusie is dat ik nu wel weer toe ben aan het vrouwelijk vrouw zijn en dat ik dat graag doe, maar uit gewenning aan het andere en ook uit onzekerheid voor deze verandering, heb ik dit tot nu toe minder gedaan dan mijn vriend dus, maar ook (en dat vind ik belangrijker) ikzelf graag had gezien. Nu past het vrouwelijkere namelijk meer bij hoe ik ben en hoe ik me voel/gedraag.
Of ik tevergeefs aan het vechten ben, weet ik dus nog niet.
En nu, zoals deze week (en ik heb het gevoel dat de eerdere stress nu langzaam aan het wegzakken is en we weer de goede richting uit gaan), voelt het niet als een zware strijd maar toch echt als een uitdaging. Voornamelijk ook voor mezelf. Ik had het bovendien nooit getrokken als het echt blijvend als een dagelijkse last had gevoeld waar ik ontzettend mijn grenzen voor moest verleggen en meer dan mijn best moest doen. Dan zou ik niet mezelf kunnen blijven.
Ik zal jouw woorden onthouden, maar ik weet dat ik ze pas in mij zal laten doorklinken wanneer ik daaraan toe ben, wanneer ik zeker weet dat het geen zin meer heeft. Zolang dat nog niet duidelijk is, blijf ik mezelf motiveren om met een positieve instelling ervoor te gaan. Want meer kan ik (en wil ik) nu niet doen.
zondag 28 december 2008 om 16:02
Hi Specu, even een aparte reactie op jouw post.
LN-man is een NL-man, hij is hier terecht gekomen door een aangeboden baan (was een heel onverwachte wending, maar avontuurlijk). Ik ben hem twee maanden later gevolgd.
Ik ben benieuwd hoe jij een MO-man als man (of vriend?) ervaart, heb eigenlijk nog niet echt over soortgelijke situaties gehoord. Het scheelt volgens mij inderdaad dat hij christen is qua verschil in cultuur en tradities, of niet?
De opmerking dat mijn vriend op Aziatische vrouwen valt, was heel ongemeend van hem. Ik bedoel, het is wel zo dat hij over het algemeen daarop valt, maar hoe het op mij overkwam, daar was hij zich compleet niet van bewust op dat moment en hij had ook echt de intentie niet om mij daar onzeker mee te maken. Het was een antwoord uit wanhoop, omdat hij het directe antwoord toen niet wist op mijn vraag waarom we weinig seks hadden (nu is dat trouwens veranderd, dat is heel positief! geeft me ook veel goede hoop). Toen ik hem duidelijk maakte dat een opmerking als deze mij erg onzeker maakte, schrok hij daar ook van en bood zijn excuses aan. Hij gaat vanaf nu proberen zich meer bewust te zijn van wat hij zegt. Dus wat dat betreft kunnen zijn onbewuste acties mij inderdaad af en toe onzeker maken. Maar ik weet dat hij die intentie absoluut niet heeft en openstaat voor verandering en meer bewustheid wat dit betreft.
Zijn ex was erg afhankelijk van haar ouders en liet haar leven zo ongeveer door hen bepalen, van wat ik erover heb gehoord. Dat maakte al erg veel uit voor hun relatie, want ze hadden weinig voor zichzelf te zeggen en mijn vriend heeft eigenlijk nooit het gevoel gehad dat hij goed genoeg was voor haar in hun ogen. Zij was onzeker in de zin van: huilen als hij voor een keer alleen met zijn vrienden ergens wat wilde gaan drinken - smeken om mee te gaan - ondanks zijn veel te lieve begrip-tonen maar wel (logisch) zijn tijd met vrienden bewakend, toch komen opdagen - als hij tv keek, op zijn schoot zitten en zijn beeld verstoren - letterlijk aan zijn been hangen als hij in de zoveelste ruzie om haar onzekerheid of afhankelijkheid wilde weglopen.. Hij werd er knettergek van en dat kan ik me goed voorstellen. Ook al voel ik ook mee voor het meisje in kwestie, ik hoop dat ze zelf wat zekerder is geworden want haar situatie was gewoon echt ongezond. De manier waarop het uit is gegaan is ook erg vervelend gelopen.
Ik kan me voorstellen dat mijn onzekerheid hem een bepaald gevoel van herkenning geeft waar hij liever niet aan terug denkt. Maar hij reageert er wel goed op wanneer ik uitspreek dat ik er echt mee zit en wil ook dat ik altijd eerlijk ben.
Ik denk persoonlijk dat hij door (1) een beetje een angstgevoel jegens het 'definitieve' (nu we na zo'n snelle ontwikkeling een beetje gestettled waren) en (2) door het missen van vrouwelijkheid en sensualiteit in mij (i.p.v. het niet gewoon uit te spreken), een fase heeft gehad waarin hij meer gefocussed was op waar hij normaal op viel (ipv mijn blonde haar, terwijl hij me echt knap vind en echt verliefd is) en op wat hij niet fijn vond aan mij qua houding. Hij was gewoon erg aan het vergelijken en ziet mij, zo voel ik het, nu weer gelukkig als hoe hij mij voorheen zag. Hij kan me nu weer waarderen en me verliefd aanstaren en heeft geen onrealistische verwachtingen meer. Hij staat er voor mijn gevoel zelf ook weer wat helderder in.
quote:En als blijkt dat je jezelf toch forceert- kies dan echt voor jezelf. Geen man is waard, dat jij jezelf verliest!
Daar ben ik het mee eens.
quote:Ga vooral ook dingen voor jezelf doen- een baan, hobbies, eigen vriendinnen etc.
Ik heb een nieuwe baan gevonden waar ik over twee weken mee begin, spreek inderdaad af met vriendinnen etc. Ik voelde me even geblokkeerd om mijn ding te doen doordat ik zo onzeker was over of ik hier wel langer zou blijven of niet.. Voelde gewoon even heel raar. Nu ben ik weer heerlijk aan het leven (ondanks de drukte rondom verhuizing..).
En ja, ik wil graag op het emigratie-forum meeposten, lijkt me heel interessant en ik kan wel even een wat luchtigere focus gebruiken (al voel ik me nu wel weer fijn en relaxed, gelukkig, maar meer koetjes en kalfjes zijn altijd welkom).
Ik zou ook graag met je mailen wat betreft de aanval op de Ghaza-strook. Volgens mij hoor jij dat met de mediabronnen die je daar hebt vanuit een heel ander oogpunt en daar ben ik erg benieuwd naar.. Het hele land hier is in ontroering over wat er allemaal gebeurt.
Bedankt voor je woorden en empathie Specu, maar don't worry.
Ik zal mezelf goed in de gaten houden.
LN-man is een NL-man, hij is hier terecht gekomen door een aangeboden baan (was een heel onverwachte wending, maar avontuurlijk). Ik ben hem twee maanden later gevolgd.
Ik ben benieuwd hoe jij een MO-man als man (of vriend?) ervaart, heb eigenlijk nog niet echt over soortgelijke situaties gehoord. Het scheelt volgens mij inderdaad dat hij christen is qua verschil in cultuur en tradities, of niet?
De opmerking dat mijn vriend op Aziatische vrouwen valt, was heel ongemeend van hem. Ik bedoel, het is wel zo dat hij over het algemeen daarop valt, maar hoe het op mij overkwam, daar was hij zich compleet niet van bewust op dat moment en hij had ook echt de intentie niet om mij daar onzeker mee te maken. Het was een antwoord uit wanhoop, omdat hij het directe antwoord toen niet wist op mijn vraag waarom we weinig seks hadden (nu is dat trouwens veranderd, dat is heel positief! geeft me ook veel goede hoop). Toen ik hem duidelijk maakte dat een opmerking als deze mij erg onzeker maakte, schrok hij daar ook van en bood zijn excuses aan. Hij gaat vanaf nu proberen zich meer bewust te zijn van wat hij zegt. Dus wat dat betreft kunnen zijn onbewuste acties mij inderdaad af en toe onzeker maken. Maar ik weet dat hij die intentie absoluut niet heeft en openstaat voor verandering en meer bewustheid wat dit betreft.
Zijn ex was erg afhankelijk van haar ouders en liet haar leven zo ongeveer door hen bepalen, van wat ik erover heb gehoord. Dat maakte al erg veel uit voor hun relatie, want ze hadden weinig voor zichzelf te zeggen en mijn vriend heeft eigenlijk nooit het gevoel gehad dat hij goed genoeg was voor haar in hun ogen. Zij was onzeker in de zin van: huilen als hij voor een keer alleen met zijn vrienden ergens wat wilde gaan drinken - smeken om mee te gaan - ondanks zijn veel te lieve begrip-tonen maar wel (logisch) zijn tijd met vrienden bewakend, toch komen opdagen - als hij tv keek, op zijn schoot zitten en zijn beeld verstoren - letterlijk aan zijn been hangen als hij in de zoveelste ruzie om haar onzekerheid of afhankelijkheid wilde weglopen.. Hij werd er knettergek van en dat kan ik me goed voorstellen. Ook al voel ik ook mee voor het meisje in kwestie, ik hoop dat ze zelf wat zekerder is geworden want haar situatie was gewoon echt ongezond. De manier waarop het uit is gegaan is ook erg vervelend gelopen.
Ik kan me voorstellen dat mijn onzekerheid hem een bepaald gevoel van herkenning geeft waar hij liever niet aan terug denkt. Maar hij reageert er wel goed op wanneer ik uitspreek dat ik er echt mee zit en wil ook dat ik altijd eerlijk ben.
Ik denk persoonlijk dat hij door (1) een beetje een angstgevoel jegens het 'definitieve' (nu we na zo'n snelle ontwikkeling een beetje gestettled waren) en (2) door het missen van vrouwelijkheid en sensualiteit in mij (i.p.v. het niet gewoon uit te spreken), een fase heeft gehad waarin hij meer gefocussed was op waar hij normaal op viel (ipv mijn blonde haar, terwijl hij me echt knap vind en echt verliefd is) en op wat hij niet fijn vond aan mij qua houding. Hij was gewoon erg aan het vergelijken en ziet mij, zo voel ik het, nu weer gelukkig als hoe hij mij voorheen zag. Hij kan me nu weer waarderen en me verliefd aanstaren en heeft geen onrealistische verwachtingen meer. Hij staat er voor mijn gevoel zelf ook weer wat helderder in.
quote:En als blijkt dat je jezelf toch forceert- kies dan echt voor jezelf. Geen man is waard, dat jij jezelf verliest!
Daar ben ik het mee eens.
quote:Ga vooral ook dingen voor jezelf doen- een baan, hobbies, eigen vriendinnen etc.
Ik heb een nieuwe baan gevonden waar ik over twee weken mee begin, spreek inderdaad af met vriendinnen etc. Ik voelde me even geblokkeerd om mijn ding te doen doordat ik zo onzeker was over of ik hier wel langer zou blijven of niet.. Voelde gewoon even heel raar. Nu ben ik weer heerlijk aan het leven (ondanks de drukte rondom verhuizing..).
En ja, ik wil graag op het emigratie-forum meeposten, lijkt me heel interessant en ik kan wel even een wat luchtigere focus gebruiken (al voel ik me nu wel weer fijn en relaxed, gelukkig, maar meer koetjes en kalfjes zijn altijd welkom).
Ik zou ook graag met je mailen wat betreft de aanval op de Ghaza-strook. Volgens mij hoor jij dat met de mediabronnen die je daar hebt vanuit een heel ander oogpunt en daar ben ik erg benieuwd naar.. Het hele land hier is in ontroering over wat er allemaal gebeurt.
Bedankt voor je woorden en empathie Specu, maar don't worry.
Ik zal mezelf goed in de gaten houden.
woensdag 31 december 2008 om 20:50
@LN, dat al je wensen mogen uitkomen in 2009!
Blijf idd om jezelf denken- jij gaat voor alles (sorry, kan geen accenten tikken op deze compu).
Tja, MO-trekken bij Specuman. Hij is een lieverd, een goeierd- dat wil ik eerst stellen.
Een voorbeeld van echt MOgedrag. Ik heb prive taalles, meestal bij mij thuis- dat weet hij uiteraard. We komen vanmiddag thuis, ziet hij 2 theekoppen op de eettafel staan, hij vraagt wie er was. Voor een MOman is dat bijzonder gematigd gedrag, ik hoor van vriendinnen dat hun man een scene trapt. Sinds man en ik samenwonen, is het gewoon anders.
Hij is gewend eten e.d. aangereikt (letterlijk jah) te krijgen, uiteraard als eerste. Daar heb ik geen moeite mee, want verder beknot hij me niet, kleineert me niet, maar heeft respect voor mij. Het zijn meer ongeschreven omgangsregels, codes die in Nl heel anders zijn. Toen mijn pa hier was, hadden pa en ik een discussie, en ik gaf hem een duwtje tegen zijn been- dat vond man echt niet kunnen! Hij raadde me aan daarvoor excuses te maken Hier is het not done om met een andere man (ook van werk, studie of wat dan ook) zelfs maar koffie te drinken. Ik heb wel ns een bespreking op de uni, en zeg dat dan ook, no problem. Maar als anderen van zijn community mij en een collega zouden zien, bellen ze Specuman gelijk op om het te vertellen.
Hij zegt ook wel eens: geef me dit even aan, en blijft lekker zelf zitten. Of: kom naast me zitten. Dat is niet onbeleefd, en is ook geen bevel, want als ik belangrijker dingen te doen heb, of gewoon geen zin, dan zeg ik het. In Nederlandse ogen lijkt dat erg bezitterig, maar voor een MOman is hij juist heel gematigd.
Mijn ouders zijn dol op specuman, want hij is heel zorgzaam voor me.
Als het slecht weer is, en ik moet weg met de auto, wil hij graag dat ik even bel als ik er ben. Toen ik een keer een klein autoongeluk had (blikschade) en nogal overstuur, liet hij zijn werk in de steek (hij is directeur) en kwam meteen naar mij toe. Toen de garage de reparaties niet goed had uitgevoerd, en de arabische garagehouder tegen mij begon te schreeuwen, heb ik man opgebeld- hij kwam meteen, en stuurde mij weg: ga maar lekker naar huis. Dat is geen vrouwenwerk, hij heeft dat voor mij opgeknapt. Zwaar werk, dat doet hij. Als er zware spullen te versjouwen zijn, hij neemt het mij direct uit handen, zelfs zonder dat ik daarom vraag. Wanneer ik ook maar hulp vraag bij iets, hij doet het voor me. Bedoel je zoiets?
Blijf idd om jezelf denken- jij gaat voor alles (sorry, kan geen accenten tikken op deze compu).
Tja, MO-trekken bij Specuman. Hij is een lieverd, een goeierd- dat wil ik eerst stellen.
Een voorbeeld van echt MOgedrag. Ik heb prive taalles, meestal bij mij thuis- dat weet hij uiteraard. We komen vanmiddag thuis, ziet hij 2 theekoppen op de eettafel staan, hij vraagt wie er was. Voor een MOman is dat bijzonder gematigd gedrag, ik hoor van vriendinnen dat hun man een scene trapt. Sinds man en ik samenwonen, is het gewoon anders.
Hij is gewend eten e.d. aangereikt (letterlijk jah) te krijgen, uiteraard als eerste. Daar heb ik geen moeite mee, want verder beknot hij me niet, kleineert me niet, maar heeft respect voor mij. Het zijn meer ongeschreven omgangsregels, codes die in Nl heel anders zijn. Toen mijn pa hier was, hadden pa en ik een discussie, en ik gaf hem een duwtje tegen zijn been- dat vond man echt niet kunnen! Hij raadde me aan daarvoor excuses te maken Hier is het not done om met een andere man (ook van werk, studie of wat dan ook) zelfs maar koffie te drinken. Ik heb wel ns een bespreking op de uni, en zeg dat dan ook, no problem. Maar als anderen van zijn community mij en een collega zouden zien, bellen ze Specuman gelijk op om het te vertellen.
Hij zegt ook wel eens: geef me dit even aan, en blijft lekker zelf zitten. Of: kom naast me zitten. Dat is niet onbeleefd, en is ook geen bevel, want als ik belangrijker dingen te doen heb, of gewoon geen zin, dan zeg ik het. In Nederlandse ogen lijkt dat erg bezitterig, maar voor een MOman is hij juist heel gematigd.
Mijn ouders zijn dol op specuman, want hij is heel zorgzaam voor me.
Als het slecht weer is, en ik moet weg met de auto, wil hij graag dat ik even bel als ik er ben. Toen ik een keer een klein autoongeluk had (blikschade) en nogal overstuur, liet hij zijn werk in de steek (hij is directeur) en kwam meteen naar mij toe. Toen de garage de reparaties niet goed had uitgevoerd, en de arabische garagehouder tegen mij begon te schreeuwen, heb ik man opgebeld- hij kwam meteen, en stuurde mij weg: ga maar lekker naar huis. Dat is geen vrouwenwerk, hij heeft dat voor mij opgeknapt. Zwaar werk, dat doet hij. Als er zware spullen te versjouwen zijn, hij neemt het mij direct uit handen, zelfs zonder dat ik daarom vraag. Wanneer ik ook maar hulp vraag bij iets, hij doet het voor me. Bedoel je zoiets?
