Kinderen
alle pijlers
Gescheiden, dochter (bijna 4) laten wonen bij vader?
maandag 29 december 2008 om 19:02
Hallo lieve forummers,
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
maandag 29 december 2008 om 20:49
@ ambrosia9; De eerste dus, of het misschien niet verstandig(er) is...
@ loomii; Bedankt voor de tip(s)! Ik zal zeker even een bezoekje wagen aan beide websites.
@ himalaya; In het geval van mijn ex gaat het dus om de situatie zoals deze nu bij hem is. Het kunnen bieden van een compleet gezin (een vader, een stiefmoeder, een halfzusje - allen die om haar geven en om wie zij geeft).
@ Poezewoes; Ik probeer via de zoekfunctie achter het de plaatser van het bericht/het bericht zelf te komen. Thanks!
@ neele; Ik weet van mijn ex (en zijn vriendin) dat zij het geweldig zullen vinden als de kleine meid bij hun komt wonen. Natuurlijk wil ik er enerzijds ook niet aan denken. Het is ook niet zozeer dat ik het nu al overweeg hoor. Ik probeer eerst via reacties op het forum voor mezelf uit te maken wat het beste is, daarna moet ik het natuurlijk privé nog bespreken. Met mijn ouders en niet te vergeten met mijn ex en zijn vriendin. Daarnaast ben ik het niet met je eens dat de meeste kleintjes het liefst bij hun moeder willen zijn. Dat ligt er geheel aan hoe de vader/moeder de tijd met zijn/haar kind besteed. Mijn kleine meid en ik doen vaak simpele dingen zoals boodschappen doen, naar de stad gaan en zo tussendoor een keer naar de dierentuin, speeltuin, etc. Daar geniet zij ontzettend van. Zij heeft een tijd gehad ze met haar vader om het weekend weg ging. Dan weer naar het Dolfinarium, dan weer naar de Efteling, dan weer naar Duinrell, tot ze een keer tegen mij zei dat zij en pap vaak weg gingen en dat ze dat helemaal niet leuk vond. Nu hij (en zij) wat vaker de 'gewone' dingen doen, geniet ze des te meer.
@ mardjen: Ik duik vanavond meteen mijn oude Viva's op en mocht ik 'm niet vinden, dan heeft vast en zeker één van mijn vriendinnen 'm wel, hahaha. Alleen gaat het in mijn geval niet echt om de carriérekant van het verhaal.
@ mamzelle: Op het moment dat ik de beslissing neem, dan is het ook echt definitief. Het is dan ook zeker niet iets wat ik even op 1 avond wil beslissen. (Zie mijn eerdere reactie @ neele.) En nee, helaas is het niet mogelijk om aan een urgentieverklaring te komen. Geloof me, ik heb werkelijk alles geprobeerd.
@ Poezewoes: Het contact tussen mij en mijn ex is goed. Natuurlijk zijn er wel struikelblokken geweest, maar als het over onze dochter gaat, dan luisteren we naar elkaar.
@ Robijntje80: Je moet mij zeker niet verkeerd begrijpen. Ik vind het werkelijk geweldig om mijn dochtertje om mij heen te hebben, maar ik kijk naar de hele situatie en daarin weeg ik af wat beter voor haar is. Niet alleen voor nu, maar ook voor langere termijn. Nu bijv. is er wrijving tussen mij en mijn ouders omtrent haar. Wat als die wrijving zich op haar gaat richten? Dan is straks de relatie tussen mijn dochter en haar opa/oma ontwricht, dat is ook niet de bedoeling lijkt mij? Ik probeer nu echt alle voor/tegen tegen elkaar af te wegen.
@ loomii; Bedankt voor de tip(s)! Ik zal zeker even een bezoekje wagen aan beide websites.
@ himalaya; In het geval van mijn ex gaat het dus om de situatie zoals deze nu bij hem is. Het kunnen bieden van een compleet gezin (een vader, een stiefmoeder, een halfzusje - allen die om haar geven en om wie zij geeft).
@ Poezewoes; Ik probeer via de zoekfunctie achter het de plaatser van het bericht/het bericht zelf te komen. Thanks!
@ neele; Ik weet van mijn ex (en zijn vriendin) dat zij het geweldig zullen vinden als de kleine meid bij hun komt wonen. Natuurlijk wil ik er enerzijds ook niet aan denken. Het is ook niet zozeer dat ik het nu al overweeg hoor. Ik probeer eerst via reacties op het forum voor mezelf uit te maken wat het beste is, daarna moet ik het natuurlijk privé nog bespreken. Met mijn ouders en niet te vergeten met mijn ex en zijn vriendin. Daarnaast ben ik het niet met je eens dat de meeste kleintjes het liefst bij hun moeder willen zijn. Dat ligt er geheel aan hoe de vader/moeder de tijd met zijn/haar kind besteed. Mijn kleine meid en ik doen vaak simpele dingen zoals boodschappen doen, naar de stad gaan en zo tussendoor een keer naar de dierentuin, speeltuin, etc. Daar geniet zij ontzettend van. Zij heeft een tijd gehad ze met haar vader om het weekend weg ging. Dan weer naar het Dolfinarium, dan weer naar de Efteling, dan weer naar Duinrell, tot ze een keer tegen mij zei dat zij en pap vaak weg gingen en dat ze dat helemaal niet leuk vond. Nu hij (en zij) wat vaker de 'gewone' dingen doen, geniet ze des te meer.
@ mardjen: Ik duik vanavond meteen mijn oude Viva's op en mocht ik 'm niet vinden, dan heeft vast en zeker één van mijn vriendinnen 'm wel, hahaha. Alleen gaat het in mijn geval niet echt om de carriérekant van het verhaal.
@ mamzelle: Op het moment dat ik de beslissing neem, dan is het ook echt definitief. Het is dan ook zeker niet iets wat ik even op 1 avond wil beslissen. (Zie mijn eerdere reactie @ neele.) En nee, helaas is het niet mogelijk om aan een urgentieverklaring te komen. Geloof me, ik heb werkelijk alles geprobeerd.
@ Poezewoes: Het contact tussen mij en mijn ex is goed. Natuurlijk zijn er wel struikelblokken geweest, maar als het over onze dochter gaat, dan luisteren we naar elkaar.
@ Robijntje80: Je moet mij zeker niet verkeerd begrijpen. Ik vind het werkelijk geweldig om mijn dochtertje om mij heen te hebben, maar ik kijk naar de hele situatie en daarin weeg ik af wat beter voor haar is. Niet alleen voor nu, maar ook voor langere termijn. Nu bijv. is er wrijving tussen mij en mijn ouders omtrent haar. Wat als die wrijving zich op haar gaat richten? Dan is straks de relatie tussen mijn dochter en haar opa/oma ontwricht, dat is ook niet de bedoeling lijkt mij? Ik probeer nu echt alle voor/tegen tegen elkaar af te wegen.
maandag 29 december 2008 om 20:51
quote:Robijntje80 schreef op 29 december 2008 @ 20:35:
[...]
Dat heeft niets met ouderwetse rollenpatroon te maken! Maar meer dat ik niet aan moet denken dat ik geen kinderen om mij heen heb. Je hebt tenslotte toch niet voor niets voor kinderen gekozen. En ik kan mij dat gewoon niet indenken dat andere moeders dat zo zonder pardon overwegen. Maar als ik het goed lees van poezewoes dan heb jj geen kinderen, dus denk niet dat jij hierover mee kunt praten.
ben het wel eens met elninjoo.
er wordt aan een gescheiden man nooit gevraagd of hij het zwaar vindt, een gescheiden man wordt nooit erop aangekeken als hij zijn kinderen 3 dagen per 2 weken ziet.
een gescheiden vrouw daarentegen...
waarom moet mams 'er niet aan denken' en andere hysterische termen en is het voor paps doodnormaal?
Als dat het beste is voor mijn kinderen, dan kies ik daarvoor! in ons geval is de zorg 50/50 verdeeld maar mijn man is freelancer/eigentijdindeler dus mocht het z ver komen dan is het voor de kinderen mss beter om bij hem te wonen, ik ben echt niet in de waan dat ik onmisbaar ben voor pakweg 75% van de tijd.
[...]
Dat heeft niets met ouderwetse rollenpatroon te maken! Maar meer dat ik niet aan moet denken dat ik geen kinderen om mij heen heb. Je hebt tenslotte toch niet voor niets voor kinderen gekozen. En ik kan mij dat gewoon niet indenken dat andere moeders dat zo zonder pardon overwegen. Maar als ik het goed lees van poezewoes dan heb jj geen kinderen, dus denk niet dat jij hierover mee kunt praten.
ben het wel eens met elninjoo.
er wordt aan een gescheiden man nooit gevraagd of hij het zwaar vindt, een gescheiden man wordt nooit erop aangekeken als hij zijn kinderen 3 dagen per 2 weken ziet.
een gescheiden vrouw daarentegen...
waarom moet mams 'er niet aan denken' en andere hysterische termen en is het voor paps doodnormaal?
Als dat het beste is voor mijn kinderen, dan kies ik daarvoor! in ons geval is de zorg 50/50 verdeeld maar mijn man is freelancer/eigentijdindeler dus mocht het z ver komen dan is het voor de kinderen mss beter om bij hem te wonen, ik ben echt niet in de waan dat ik onmisbaar ben voor pakweg 75% van de tijd.
maandag 29 december 2008 om 20:57
quote:@ Robijntje80: Je moet mij zeker niet verkeerd begrijpen. Ik vind het werkelijk geweldig om mijn dochtertje om mij heen te hebben, maar ik kijk naar de hele situatie en daarin weeg ik af wat beter voor haar is. Niet alleen voor nu, maar ook voor langere termijn. Nu bijv. is er wrijving tussen mij en mijn ouders omtrent haar. Wat als die wrijving zich op haar gaat richten? Dan is straks de relatie tussen mijn dochter en haar opa/oma ontwricht, dat is ook niet de bedoeling lijkt mij? Ik probeer nu echt alle voor/tegen tegen elkaar af te wegen.
Ik het ook niet direct tegen jou, maar over het algemeen kan ik mij dat niet indenken.
Maar jij vind dat het beste voor haar omdat je nu in deze situatie zit. Maar wie zegt dat je niet snel een eigen huisje hebt, je weet nooit. En hoe zie jij jouw dochter op dit moment, kun je het aan haar merken dat ze het een vervelende situatie vind?
Zoals ik jouw verhaal lees maak jij de beslissing voor jouw dochter.
Straks krijg je spijt en dan s het misschien niet meer terug te draaien. Misschien eerst proberen om een co-ouderschap aan te gaan, dan kun je meteen even kijken of dat jou bevalt.
Ik het ook niet direct tegen jou, maar over het algemeen kan ik mij dat niet indenken.
Maar jij vind dat het beste voor haar omdat je nu in deze situatie zit. Maar wie zegt dat je niet snel een eigen huisje hebt, je weet nooit. En hoe zie jij jouw dochter op dit moment, kun je het aan haar merken dat ze het een vervelende situatie vind?
Zoals ik jouw verhaal lees maak jij de beslissing voor jouw dochter.
Straks krijg je spijt en dan s het misschien niet meer terug te draaien. Misschien eerst proberen om een co-ouderschap aan te gaan, dan kun je meteen even kijken of dat jou bevalt.
maandag 29 december 2008 om 21:00
ik denk dat 50/50 inderdaad de beste oplossing is, in combinatie met kinderopvang. Hoeveel dagen heeft je ex-man jullie dochter nu ? Ik kan me voorstellen dat een "opvoedsituatie" ineens meer opvoeden zou gaan worden, ipv het "leuke dingen doen", zoals het Dolfinarium.
Werkt de nieuwe vriendin van je ex ook ? Ik zou het niet helemaal correct vinden als zij nu dan "de oppas" zou moeten gaan worden "omdat ze toch wel thuis is".
Heb je wel eens overwogen om elders te gaan wonen/werken ? Misschien dat je dan sneller een huis vindt ?
Oh, en om je vraag te beantwoorden, ik ken wel een aantal mensen waarvan één of meer kinderen bij de vader wonen. Of zou het "normaler" zijn als een jongetje bij zijn papa woont dan dat een meisje bij haar papa woont ?
Werkt de nieuwe vriendin van je ex ook ? Ik zou het niet helemaal correct vinden als zij nu dan "de oppas" zou moeten gaan worden "omdat ze toch wel thuis is".
Heb je wel eens overwogen om elders te gaan wonen/werken ? Misschien dat je dan sneller een huis vindt ?
Oh, en om je vraag te beantwoorden, ik ken wel een aantal mensen waarvan één of meer kinderen bij de vader wonen. Of zou het "normaler" zijn als een jongetje bij zijn papa woont dan dat een meisje bij haar papa woont ?
maandag 29 december 2008 om 21:01
quote:RosieRo schreef op 29 december 2008 @ 20:51:
[...]
ben het wel eens met elninjoo.
er wordt aan een gescheiden man nooit gevraagd of hij het zwaar vindt, een gescheiden man wordt nooit erop aangekeken als hij zijn kinderen 3 dagen per 2 weken ziet.
een gescheiden vrouw daarentegen...
Maar goed, dat geldt toch ook al voor werkende ouders? Aan mij wordt regelmatig gevraagd hoe ik het toch doe, werken en zorgen. Of als ik op mijn werk zit: "waar is de kleine?" (Nou, gewoon, bij papa natuurlijk.) Mijn man daarentegen krijgt dit soort vragen nooit. Niemand die zich afvraagt wie er voor ons kind zorgt als híj op zijn werk zit, niemand die hem heeft gevraagd hoe het opgelost ging worden als de kleine er zou zijn. Dat ik parttime werk vindt iedereen volkomen logisch, dat hij parttime werkt om voor de kinderen te zorgen vindt iedereen bijzonder en geweldig.
Het lijkt mij geen makkelijke keuze, beslissen dat je kind fulltime bij de vader opgroeit. Maar kan me voorstellen dat er situaties zijn waarin het wel wenselijk is. Het artikel in Viva (mama???) heb ik ook gelezen en de moeder had volgens mij het er wel moeilijk mee, niet altijd, maar op sommige momenten. Staat me bij dat ze ervoor had gekozen om toch iets minder te gaan werken zodat ze haar kind op vrijdagmiddag van school kon halen. Voelde zich daardoor uiteindelijk helemaal overal net buiten vallen. Op het schoolplein staan en er verder helemaal niemand kennen, omdat dat het enige moment van de week is waarop ze op school was en niet bij de vrijdagmiddagborrel zijn.
[...]
ben het wel eens met elninjoo.
er wordt aan een gescheiden man nooit gevraagd of hij het zwaar vindt, een gescheiden man wordt nooit erop aangekeken als hij zijn kinderen 3 dagen per 2 weken ziet.
een gescheiden vrouw daarentegen...
Maar goed, dat geldt toch ook al voor werkende ouders? Aan mij wordt regelmatig gevraagd hoe ik het toch doe, werken en zorgen. Of als ik op mijn werk zit: "waar is de kleine?" (Nou, gewoon, bij papa natuurlijk.) Mijn man daarentegen krijgt dit soort vragen nooit. Niemand die zich afvraagt wie er voor ons kind zorgt als híj op zijn werk zit, niemand die hem heeft gevraagd hoe het opgelost ging worden als de kleine er zou zijn. Dat ik parttime werk vindt iedereen volkomen logisch, dat hij parttime werkt om voor de kinderen te zorgen vindt iedereen bijzonder en geweldig.
Het lijkt mij geen makkelijke keuze, beslissen dat je kind fulltime bij de vader opgroeit. Maar kan me voorstellen dat er situaties zijn waarin het wel wenselijk is. Het artikel in Viva (mama???) heb ik ook gelezen en de moeder had volgens mij het er wel moeilijk mee, niet altijd, maar op sommige momenten. Staat me bij dat ze ervoor had gekozen om toch iets minder te gaan werken zodat ze haar kind op vrijdagmiddag van school kon halen. Voelde zich daardoor uiteindelijk helemaal overal net buiten vallen. Op het schoolplein staan en er verder helemaal niemand kennen, omdat dat het enige moment van de week is waarop ze op school was en niet bij de vrijdagmiddagborrel zijn.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
maandag 29 december 2008 om 21:03
quote:RosieRo schreef op 29 december 2008 @ 20:51:
[...]
ben het wel eens met elninjoo.
er wordt aan een gescheiden man nooit gevraagd of hij het zwaar vindt, een gescheiden man wordt nooit erop aangekeken als hij zijn kinderen 3 dagen per 2 weken ziet.
een gescheiden vrouw daarentegen...
waarom moet mams 'er niet aan denken' en andere hysterische termen en is het voor paps doodnormaal?
Als dat het beste is voor mijn kinderen, dan kies ik daarvoor! in ons geval is de zorg 50/50 verdeeld maar mijn man is freelancer/eigentijdindeler dus mocht het z ver komen dan is het voor de kinderen mss beter om bij hem te wonen, ik ben echt niet in de waan dat ik onmisbaar ben voor pakweg 75% van de tijd.
Lees jij dat ik dat zeg! Tuurlijk is het voor vaders niet leuk. en geloof mij ik spreek ook uit ervaring hoor.
Mijn oudste is uit mijn vorige relatie en zijn vader vindt het zeker niet leuk om zijn zoon zo weinig te zien. Co-ouderschap zit er niet in omdat wij in Ametsfoort wonen en hij met zijn gezin in Brabant.
Jij zegt wat het beste is voor je kids, maar jij gaat er al meteen vanuit dat kinderen bij papa willen wonen. Een kind kan dat eerlijk nog niet echt beslissen en jij ook niet voor een kind. Dus is de regel niet voor niets dat ze naar moeders gaan.
Pas met 12 jaar heeft een kind rechten. Maar ik weet wel dat mijn zoon absoluut niet bij zijn vader wil wonen. Meeste kinderen kiezen toch voor de moeder. EN mocht het op 12jarige leeftijd anders uitpakken , wie ben ik dan om mijn zoon tegen te houden. Dan is mijn keus niet moeilijk. Als hij dan bij zijn vader wil wonen, prima.
Dus het heeft niets met ouderwets te maken maar meer om mijn gevoel en die van mijn kinderen. En je maakt mij niet wijs dat wij de enige zijn.
[...]
ben het wel eens met elninjoo.
er wordt aan een gescheiden man nooit gevraagd of hij het zwaar vindt, een gescheiden man wordt nooit erop aangekeken als hij zijn kinderen 3 dagen per 2 weken ziet.
een gescheiden vrouw daarentegen...
waarom moet mams 'er niet aan denken' en andere hysterische termen en is het voor paps doodnormaal?
Als dat het beste is voor mijn kinderen, dan kies ik daarvoor! in ons geval is de zorg 50/50 verdeeld maar mijn man is freelancer/eigentijdindeler dus mocht het z ver komen dan is het voor de kinderen mss beter om bij hem te wonen, ik ben echt niet in de waan dat ik onmisbaar ben voor pakweg 75% van de tijd.
Lees jij dat ik dat zeg! Tuurlijk is het voor vaders niet leuk. en geloof mij ik spreek ook uit ervaring hoor.
Mijn oudste is uit mijn vorige relatie en zijn vader vindt het zeker niet leuk om zijn zoon zo weinig te zien. Co-ouderschap zit er niet in omdat wij in Ametsfoort wonen en hij met zijn gezin in Brabant.
Jij zegt wat het beste is voor je kids, maar jij gaat er al meteen vanuit dat kinderen bij papa willen wonen. Een kind kan dat eerlijk nog niet echt beslissen en jij ook niet voor een kind. Dus is de regel niet voor niets dat ze naar moeders gaan.
Pas met 12 jaar heeft een kind rechten. Maar ik weet wel dat mijn zoon absoluut niet bij zijn vader wil wonen. Meeste kinderen kiezen toch voor de moeder. EN mocht het op 12jarige leeftijd anders uitpakken , wie ben ik dan om mijn zoon tegen te houden. Dan is mijn keus niet moeilijk. Als hij dan bij zijn vader wil wonen, prima.
Dus het heeft niets met ouderwets te maken maar meer om mijn gevoel en die van mijn kinderen. En je maakt mij niet wijs dat wij de enige zijn.
maandag 29 december 2008 om 21:04
Oh ja, mijn man voedt overigens ook twee kinderen in co-ouderschap op via een 50-50 verdeling. En voor de kinderen is het af en toe best lastig, om altijd een van de ouders te missen. Dat is misschien ook nog iets om over na te denken. Niet alleen of jij je kind zo lang kunt missen, maar of je kind jou ook zo lang kan missen. Zoals al meer mensen hier voorstellen is zo'n 50-50 co-ouderschap misschien wel iets voor jullie. Hoeft ze ook haar vader wat minder vaak te missen.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
maandag 29 december 2008 om 21:08
quote:RosieRo schreef op 29 december 2008 @ 21:05:
neuh, maar je hebt hem wel zo opgevoed dat hij meer aan jou hangt. Ik weet oprecht niet wat mijn kinderen zouden kiezen, en dat vind ik heel gezond.
ik denk oudste papa, jongste geen voorkeur.Pardon!! wat weet jij van mijn situatie? niets nada nul! hahha dus ik hem zo opgevoed, hou toch op zeg! Je weet niet wat je zegt.
neuh, maar je hebt hem wel zo opgevoed dat hij meer aan jou hangt. Ik weet oprecht niet wat mijn kinderen zouden kiezen, en dat vind ik heel gezond.
ik denk oudste papa, jongste geen voorkeur.Pardon!! wat weet jij van mijn situatie? niets nada nul! hahha dus ik hem zo opgevoed, hou toch op zeg! Je weet niet wat je zegt.
maandag 29 december 2008 om 21:11
Zullen we dat misverstand ook maar direct weer even om zeep helpen? kinderen mogen niet kiezen op hun twaalfde bij wie ze willen wonen. Ouders beslissen dat en als ze daar niet uitkomen samen, beslist de rechter. Kinderen van twaalf hebben het recht te worden gehoord door de rechter, voor hij een beslissing neemt.
En RosieRo, wat is dat nu voor vreemde redenatie, jij hebt het kind meer aan jou laten hechten. In een huwelijk ben je niet bezig met je kind niet te sterk aan jou laten hechten want anders heeft pappa bij een eventuele scheiding geen kans.
En RosieRo, wat is dat nu voor vreemde redenatie, jij hebt het kind meer aan jou laten hechten. In een huwelijk ben je niet bezig met je kind niet te sterk aan jou laten hechten want anders heeft pappa bij een eventuele scheiding geen kans.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 21:11
Rosiero (op El ninjoo ga ik maar niet meer in) als grachtengordel product van gescheiden ouders met op de lagere school bijna alleen maar vriendinnen met gescheiden ouders denk ik dat sommige dingen simpeler (letterlijk) liggen dan ik zou willen.
Ik denk echt dat mannen zich over het algemeen (uitzonderingen daar gelaten) minder hechten aan hun kind dan vrouwen.
Vrouwen hebben een natuurlijk beschermend gevoel dat veel mannen missen.
Ik wil dit niet kwalificeren maar alleen constateren.
Vroeger zag ik het bij anderen om me heen, nu ervaar ik het zelf; nooit zou ik mijn kind bij een ander dan ikzelf kunnen laten leven.
Mijn man echter gaat veel makkelijker voor zijn werk naar het buitenland als ik.
Alleen al zonder kind op vakantie is zo'n ding; ik zou dat niet eens willen. Man vindt dat prima.
Volgens mij zijn dat soort dingen gewoon een genetisch gegeven. Net als dat kleine kinderen meer naar de moeder trekken als ze bijvoorbeeld verdrietig zijn.
Ik denk echt dat mannen zich over het algemeen (uitzonderingen daar gelaten) minder hechten aan hun kind dan vrouwen.
Vrouwen hebben een natuurlijk beschermend gevoel dat veel mannen missen.
Ik wil dit niet kwalificeren maar alleen constateren.
Vroeger zag ik het bij anderen om me heen, nu ervaar ik het zelf; nooit zou ik mijn kind bij een ander dan ikzelf kunnen laten leven.
Mijn man echter gaat veel makkelijker voor zijn werk naar het buitenland als ik.
Alleen al zonder kind op vakantie is zo'n ding; ik zou dat niet eens willen. Man vindt dat prima.
Volgens mij zijn dat soort dingen gewoon een genetisch gegeven. Net als dat kleine kinderen meer naar de moeder trekken als ze bijvoorbeeld verdrietig zijn.
maandag 29 december 2008 om 21:12
Stel dat je morgen een huisje had: welke keuze zou je dan maken?
Denk dat je díe keuze als uitgangspunt moet nemen voor de verder te nemen stappen. Jouw situatie is vervelend, maar niet uitzichtloos. En zeker eindig.
Spreek dus met je ouders over de wrijvingen. Laat hen weten dat je angst hebt dat deze zich naar jouw dochtertje verplaatsen. Ga op zoek naar andere oplossingen -zoek een kamer voor jullie tweëen in plaats van een volwaardig huis... heb ik ook in de randstad gezien, maak je urgente situatie bij particuliere woningverhuurders kenbaar, zoek een vrijesectorwoning for the time being... kun je woonkostentoeslag voor krijgen bij de gemeente in afwachting van een voor jou financieel haalbare woonruimte, zoek een vrijesectorwoning buiten je gemeente en ga forensen-
Ik heb wegens psychische en relationele problemen mijn kinderen naar hun vader laten gaan. Was er van overtuigd dat zij het beter zouden hebben bij hem dan bij mij. Maar ja, wat ik even buiten beschouwing had gelaten, ook niet kón overzien op dat moment, is dat dat een momentopname was.
Je maakt niet alleen een keuze voor nu, maar voor je hele toekomst. Een toekomst waarin ook jij een lieve man kunt treffen die je vervolgens moet gaan vertellen dat jouw dochtertje niet meer bij je woont. Een toekomst waarin jouw dochtertje je zal vragen waarom ze in hemelsnaam weg moest bij jou -is ook wanneer papa lief is een enorm traumatische ervaring-
On hindsight zou ik liever anders hebben gekozen, toen. En ik wens je toe dat je geen onomkeerbare keuze maakt waar je later spijt van krijgt.
Denk dat je díe keuze als uitgangspunt moet nemen voor de verder te nemen stappen. Jouw situatie is vervelend, maar niet uitzichtloos. En zeker eindig.
Spreek dus met je ouders over de wrijvingen. Laat hen weten dat je angst hebt dat deze zich naar jouw dochtertje verplaatsen. Ga op zoek naar andere oplossingen -zoek een kamer voor jullie tweëen in plaats van een volwaardig huis... heb ik ook in de randstad gezien, maak je urgente situatie bij particuliere woningverhuurders kenbaar, zoek een vrijesectorwoning for the time being... kun je woonkostentoeslag voor krijgen bij de gemeente in afwachting van een voor jou financieel haalbare woonruimte, zoek een vrijesectorwoning buiten je gemeente en ga forensen-
Ik heb wegens psychische en relationele problemen mijn kinderen naar hun vader laten gaan. Was er van overtuigd dat zij het beter zouden hebben bij hem dan bij mij. Maar ja, wat ik even buiten beschouwing had gelaten, ook niet kón overzien op dat moment, is dat dat een momentopname was.
Je maakt niet alleen een keuze voor nu, maar voor je hele toekomst. Een toekomst waarin ook jij een lieve man kunt treffen die je vervolgens moet gaan vertellen dat jouw dochtertje niet meer bij je woont. Een toekomst waarin jouw dochtertje je zal vragen waarom ze in hemelsnaam weg moest bij jou -is ook wanneer papa lief is een enorm traumatische ervaring-
On hindsight zou ik liever anders hebben gekozen, toen. En ik wens je toe dat je geen onomkeerbare keuze maakt waar je later spijt van krijgt.
maandag 29 december 2008 om 21:13
quote:Poezewoes schreef op 29 december 2008 @ 21:11:
Zullen we dat misverstand ook maar direct weer even om zeep helpen? kinderen mogen niet kiezen op hun twaalfde bij wie ze willen wonen. Ouders beslissen dat en als ze daar niet uitkomen samen, beslist de rechter. Kinderen van twaalf hebben het recht te worden gehoord door de rechter, voor hij een beslissing neemt.
En RosieRo, wat is dat nu voor vreemde redenatie, jij hebt het kind meer aan jou laten hechten. In een huwelijk ben je niet bezig met je kind niet te sterk aan jou laten hechten want anders heeft pappa bij een eventuele scheiding geen kans. Ja dat bedoelde ik eigenlijk
Zullen we dat misverstand ook maar direct weer even om zeep helpen? kinderen mogen niet kiezen op hun twaalfde bij wie ze willen wonen. Ouders beslissen dat en als ze daar niet uitkomen samen, beslist de rechter. Kinderen van twaalf hebben het recht te worden gehoord door de rechter, voor hij een beslissing neemt.
En RosieRo, wat is dat nu voor vreemde redenatie, jij hebt het kind meer aan jou laten hechten. In een huwelijk ben je niet bezig met je kind niet te sterk aan jou laten hechten want anders heeft pappa bij een eventuele scheiding geen kans. Ja dat bedoelde ik eigenlijk
maandag 29 december 2008 om 21:16
quote:Poezewoes schreef op 29 december 2008 @ 21:11:
Zullen we dat misverstand ook maar direct weer even om zeep helpen? kinderen mogen niet kiezen op hun twaalfde bij wie ze willen wonen. Ouders beslissen dat en als ze daar niet uitkomen samen, beslist de rechter. Kinderen van twaalf hebben het recht te worden gehoord door de rechter, voor hij een beslissing neemt.
En RosieRo, wat is dat nu voor vreemde redenatie, jij hebt het kind meer aan jou laten hechten. In een huwelijk ben je niet bezig met je kind niet te sterk aan jou laten hechten want anders heeft pappa bij een eventuele scheiding geen kans.
nee, zo is het niet, maar het komt erop neer dat we wel altijd alle zorgtaken verdeeld hebben. Niet op een goudschaaltje, ik denk dat hij de afgelopen 4 jaar meer doet en ik daarvoor. Daardoor denk ik, ook gezien het feit dat oudste een vaderskind is, ze voor vader zou kiezen mocht het aan de orde komen.
moeders, en niet specifiek iemand in dit topic, sorry als het z overkwam, denken maar al te vaak ten onrechte dat ze zo onmisbaar zijn. Beide ouders zijn belangrijk voor het kind, en ik vind het raar dat wat smollie zegt over werk, ook geldt voor scheidingen in this day and age.
het zou doodnormaal moeten zijn dat ma, als ze een goede carriere heeft, of geen geschikt huis, of whatever, na een scheiding 25% ouder wordt.
Zonder zich te hoeven verantwoorden.
of pa EN moe worden ter verantwoording geroepen door de omgeving, of geen van beiden. Moeders worden nog te veel veroordeeld als ze niet minimaal 50% ouder blijven.
Zullen we dat misverstand ook maar direct weer even om zeep helpen? kinderen mogen niet kiezen op hun twaalfde bij wie ze willen wonen. Ouders beslissen dat en als ze daar niet uitkomen samen, beslist de rechter. Kinderen van twaalf hebben het recht te worden gehoord door de rechter, voor hij een beslissing neemt.
En RosieRo, wat is dat nu voor vreemde redenatie, jij hebt het kind meer aan jou laten hechten. In een huwelijk ben je niet bezig met je kind niet te sterk aan jou laten hechten want anders heeft pappa bij een eventuele scheiding geen kans.
nee, zo is het niet, maar het komt erop neer dat we wel altijd alle zorgtaken verdeeld hebben. Niet op een goudschaaltje, ik denk dat hij de afgelopen 4 jaar meer doet en ik daarvoor. Daardoor denk ik, ook gezien het feit dat oudste een vaderskind is, ze voor vader zou kiezen mocht het aan de orde komen.
moeders, en niet specifiek iemand in dit topic, sorry als het z overkwam, denken maar al te vaak ten onrechte dat ze zo onmisbaar zijn. Beide ouders zijn belangrijk voor het kind, en ik vind het raar dat wat smollie zegt over werk, ook geldt voor scheidingen in this day and age.
het zou doodnormaal moeten zijn dat ma, als ze een goede carriere heeft, of geen geschikt huis, of whatever, na een scheiding 25% ouder wordt.
Zonder zich te hoeven verantwoorden.
of pa EN moe worden ter verantwoording geroepen door de omgeving, of geen van beiden. Moeders worden nog te veel veroordeeld als ze niet minimaal 50% ouder blijven.
maandag 29 december 2008 om 21:19
Rosiero ik vind je laatste reactie ook heel raar...
Hoe doe je dat dan? Een individu meer aan jou laten hechten dan aan je man?
Mijn kind is ook meer aan mij gehecht. Ik zeg eerlijk dat ik het niet leuk zou vinden als het andersom was. Maar ik heb er niets aan gedaan om het zo te krijgen.
Zij houdt van mijn man en mij even veel maar huilt wel als ik weg ga s' avonds en als man weggaat zwaait ze die vrolijk uit.
Lijkt me helemaal niet raar.
Had ik als kind ook.
In de oertijd werden de mannen ook uitgezwaaid en bleven de kinderen bij de vrouw.
En hoe gemoderniseerd onze samenleving ook is: Daar is de gemiddelde peuter nog niet van op de hoogte!:)
Hoe doe je dat dan? Een individu meer aan jou laten hechten dan aan je man?
Mijn kind is ook meer aan mij gehecht. Ik zeg eerlijk dat ik het niet leuk zou vinden als het andersom was. Maar ik heb er niets aan gedaan om het zo te krijgen.
Zij houdt van mijn man en mij even veel maar huilt wel als ik weg ga s' avonds en als man weggaat zwaait ze die vrolijk uit.
Lijkt me helemaal niet raar.
Had ik als kind ook.
In de oertijd werden de mannen ook uitgezwaaid en bleven de kinderen bij de vrouw.
En hoe gemoderniseerd onze samenleving ook is: Daar is de gemiddelde peuter nog niet van op de hoogte!:)
maandag 29 december 2008 om 21:21
quote:neele schreef op 29 december 2008 @ 21:11:
Rosiero (op El ninjoo ga ik maar niet meer in) als grachtengordel product van gescheiden ouders met op de lagere school bijna alleen maar vriendinnen met gescheiden ouders denk ik dat sommige dingen simpeler (letterlijk) liggen dan ik zou willen.
Ik denk echt dat mannen zich over het algemeen (uitzonderingen daar gelaten) minder hechten aan hun kind dan vrouwen.
Vrouwen hebben een natuurlijk beschermend gevoel dat veel mannen missen.
Ik wil dit niet kwalificeren maar alleen constateren.
Vroeger zag ik het bij anderen om me heen, nu ervaar ik het zelf; nooit zou ik mijn kind bij een ander dan ikzelf kunnen laten leven.
Mijn man echter gaat veel makkelijker voor zijn werk naar het buitenland als ik.
Alleen al zonder kind op vakantie is zo'n ding; ik zou dat niet eens willen. Man vindt dat prima.
Volgens mij zijn dat soort dingen gewoon een genetisch gegeven. Net als dat kleine kinderen meer naar de moeder trekken als ze bijvoorbeeld verdrietig zijn.
ik snap wat je bedoelt maar ik ben het hartgrondig met je oneens, als je dat ok vindt.
m.i. zit dat echt voor een groot deel in de opvoeding, als je als moeder een beetje durft los te laten en geen 'ik heb niks met babies' man bent dan trekken kinderen niet meer of minder naar jou of je man. Hooguit op basis van persoonlijkheid, zoals met mijn man en oudste.
Moeders laten vaders maar zelden zelf klooien met de baby en zitten overal bovenop, vaders vinden het vaak wel best en 'wachten wel tot het kan praten'.
Rosiero (op El ninjoo ga ik maar niet meer in) als grachtengordel product van gescheiden ouders met op de lagere school bijna alleen maar vriendinnen met gescheiden ouders denk ik dat sommige dingen simpeler (letterlijk) liggen dan ik zou willen.
Ik denk echt dat mannen zich over het algemeen (uitzonderingen daar gelaten) minder hechten aan hun kind dan vrouwen.
Vrouwen hebben een natuurlijk beschermend gevoel dat veel mannen missen.
Ik wil dit niet kwalificeren maar alleen constateren.
Vroeger zag ik het bij anderen om me heen, nu ervaar ik het zelf; nooit zou ik mijn kind bij een ander dan ikzelf kunnen laten leven.
Mijn man echter gaat veel makkelijker voor zijn werk naar het buitenland als ik.
Alleen al zonder kind op vakantie is zo'n ding; ik zou dat niet eens willen. Man vindt dat prima.
Volgens mij zijn dat soort dingen gewoon een genetisch gegeven. Net als dat kleine kinderen meer naar de moeder trekken als ze bijvoorbeeld verdrietig zijn.
ik snap wat je bedoelt maar ik ben het hartgrondig met je oneens, als je dat ok vindt.
m.i. zit dat echt voor een groot deel in de opvoeding, als je als moeder een beetje durft los te laten en geen 'ik heb niks met babies' man bent dan trekken kinderen niet meer of minder naar jou of je man. Hooguit op basis van persoonlijkheid, zoals met mijn man en oudste.
Moeders laten vaders maar zelden zelf klooien met de baby en zitten overal bovenop, vaders vinden het vaak wel best en 'wachten wel tot het kan praten'.
maandag 29 december 2008 om 21:21
quote:RosieRo schreef op 29 december 2008 @ 21:16:
[...]
het zou doodnormaal moeten zijn dat ma, als ze een goede carriere heeft, of geen geschikt huis, of whatever, na een scheiding 25% ouder wordt.
Zonder zich te hoeven verantwoorden.
of pa EN moe worden ter verantwoording geroepen door de omgeving, of geen van beiden. Moeders worden nog te veel veroordeeld als ze niet minimaal 50% ouder blijven.
Maar zo voelen de meeste moeders dat dus niet. Ik werkte een jaar of anderhalf geleden op een gegeven moment 70 uur in de week.
Ieder weekend was ik ook weg.
En ik voelde me toch ongelukkig!!!!
Doe ik dus niet meer.
Ik ben in eerste instantie moeder en daarnaast heb ik een leuke baan.
Bij mijn man (en velen met hem) ligt dat gewoon anders.
[...]
het zou doodnormaal moeten zijn dat ma, als ze een goede carriere heeft, of geen geschikt huis, of whatever, na een scheiding 25% ouder wordt.
Zonder zich te hoeven verantwoorden.
of pa EN moe worden ter verantwoording geroepen door de omgeving, of geen van beiden. Moeders worden nog te veel veroordeeld als ze niet minimaal 50% ouder blijven.
Maar zo voelen de meeste moeders dat dus niet. Ik werkte een jaar of anderhalf geleden op een gegeven moment 70 uur in de week.
Ieder weekend was ik ook weg.
En ik voelde me toch ongelukkig!!!!
Doe ik dus niet meer.
Ik ben in eerste instantie moeder en daarnaast heb ik een leuke baan.
Bij mijn man (en velen met hem) ligt dat gewoon anders.
maandag 29 december 2008 om 21:26
quote:neele schreef op 29 december 2008 @ 21:19:
Rosiero ik vind je laatste reactie ook heel raar...
Hoe doe je dat dan? Een individu meer aan jou laten hechten dan aan je man?
Mijn kind is ook meer aan mij gehecht. Ik zeg eerlijk dat ik het niet leuk zou vinden als het andersom was. Maar ik heb er niets aan gedaan om het zo te krijgen.
Zij houdt van mijn man en mij even veel maar huilt wel als ik weg ga s' avonds en als man weggaat zwaait ze die vrolijk uit.
Lijkt me helemaal niet raar.
Had ik als kind ook.
In de oertijd werden de mannen ook uitgezwaaid en bleven de kinderen bij de vrouw.
En hoe gemoderniseerd onze samenleving ook is: Daar is de gemiddelde peuter nog niet van op de hoogte!:)
nee dat bedoelde ik niet helemaal zo geloof ik.
zie post van mij hierboven.
de oertijdtheorie ben ik het wederom compleet mee oneens, mijn idee is dat ik het uberhaupt ongezond vind als een kind gaat huilen als 1 van beide ouders weggaat, de eenkennige 9maandenfase daargelaten. Dat is misschien bot maar ik meen het wel, een kind dient zo veel vertrouwen in zijn hele omgeving te hebben dat het vertrek vn 1 persoon geen reden s tot tranen. Want a) alle achterblijvende personen zijn ook leuk/vertrouwd! b)de vertrekkende persoon komt altijd zeker terug! en c) de persoon die nu bij mij is, zal wel okee zijn want ik vdertrouw mensen.
ik geloof niet dat een kind-ouderrelatie iets met gender te maken hoeft te hebben, mannen en vrouwen hebben dezelfde ouderliefde ne kunnen dezelfde band met het grut hebben.
Rosiero ik vind je laatste reactie ook heel raar...
Hoe doe je dat dan? Een individu meer aan jou laten hechten dan aan je man?
Mijn kind is ook meer aan mij gehecht. Ik zeg eerlijk dat ik het niet leuk zou vinden als het andersom was. Maar ik heb er niets aan gedaan om het zo te krijgen.
Zij houdt van mijn man en mij even veel maar huilt wel als ik weg ga s' avonds en als man weggaat zwaait ze die vrolijk uit.
Lijkt me helemaal niet raar.
Had ik als kind ook.
In de oertijd werden de mannen ook uitgezwaaid en bleven de kinderen bij de vrouw.
En hoe gemoderniseerd onze samenleving ook is: Daar is de gemiddelde peuter nog niet van op de hoogte!:)
nee dat bedoelde ik niet helemaal zo geloof ik.
zie post van mij hierboven.
de oertijdtheorie ben ik het wederom compleet mee oneens, mijn idee is dat ik het uberhaupt ongezond vind als een kind gaat huilen als 1 van beide ouders weggaat, de eenkennige 9maandenfase daargelaten. Dat is misschien bot maar ik meen het wel, een kind dient zo veel vertrouwen in zijn hele omgeving te hebben dat het vertrek vn 1 persoon geen reden s tot tranen. Want a) alle achterblijvende personen zijn ook leuk/vertrouwd! b)de vertrekkende persoon komt altijd zeker terug! en c) de persoon die nu bij mij is, zal wel okee zijn want ik vdertrouw mensen.
ik geloof niet dat een kind-ouderrelatie iets met gender te maken hoeft te hebben, mannen en vrouwen hebben dezelfde ouderliefde ne kunnen dezelfde band met het grut hebben.
maandag 29 december 2008 om 21:28
quote:neele schreef op 29 december 2008 @ 21:19:
Rosiero ik vind je laatste reactie ook heel raar...
Hoe doe je dat dan? Een individu meer aan jou laten hechten dan aan je man?
Mijn kind is ook meer aan mij gehecht. Ik zeg eerlijk dat ik het niet leuk zou vinden als het andersom was. Maar ik heb er niets aan gedaan om het zo te krijgen.
Zij houdt van mijn man en mij even veel maar huilt wel als ik weg ga s' avonds en als man weggaat zwaait ze die vrolijk uit.
Lijkt me helemaal niet raar.
Had ik als kind ook.
In de oertijd werden de mannen ook uitgezwaaid en bleven de kinderen bij de vrouw.
En hoe gemoderniseerd onze samenleving ook is: Daar is de gemiddelde peuter nog niet van op de hoogte!:)
Dat is hier idem dito. Wij zijn al uit elkaar vanaf dat mijn zoon 11 maanden was. Vanaf dat onze zoon geboren was huilde hij al bij papa Weet ook niet waarom hij dat deed, maar sinds wij uit elkaar zijn doet hij dat nog steeds. Huilen en brullen als ik weer wegga.
Ik vertel hem nu ook 2 dagen van tevoren dat hij dan naar zijn papa gaat, maar hij is dan echt 2 dagen niet zichzelf. Het is soms zo erg dat hij dan met hoofdpijn in zijn bed ligt en soms moet overgeven. Hij maakt zich gewoon druk dat ie dan weer bij ons weg moet. Ik vertel hem dit van te voren dat hij zich er alvast op kan voorbereiden. Maar dat maakt het eigenlijk net zo erg.
Vandaar dat ik weet dat mijn zoon gewoon sterk de voorkeur heeft om bij mij te blijven. Daarom ga ik er vanuit dat ieder kind sowieso zich meer hecht aan de moeder.
Rosiero ik vind je laatste reactie ook heel raar...
Hoe doe je dat dan? Een individu meer aan jou laten hechten dan aan je man?
Mijn kind is ook meer aan mij gehecht. Ik zeg eerlijk dat ik het niet leuk zou vinden als het andersom was. Maar ik heb er niets aan gedaan om het zo te krijgen.
Zij houdt van mijn man en mij even veel maar huilt wel als ik weg ga s' avonds en als man weggaat zwaait ze die vrolijk uit.
Lijkt me helemaal niet raar.
Had ik als kind ook.
In de oertijd werden de mannen ook uitgezwaaid en bleven de kinderen bij de vrouw.
En hoe gemoderniseerd onze samenleving ook is: Daar is de gemiddelde peuter nog niet van op de hoogte!:)
Dat is hier idem dito. Wij zijn al uit elkaar vanaf dat mijn zoon 11 maanden was. Vanaf dat onze zoon geboren was huilde hij al bij papa Weet ook niet waarom hij dat deed, maar sinds wij uit elkaar zijn doet hij dat nog steeds. Huilen en brullen als ik weer wegga.
Ik vertel hem nu ook 2 dagen van tevoren dat hij dan naar zijn papa gaat, maar hij is dan echt 2 dagen niet zichzelf. Het is soms zo erg dat hij dan met hoofdpijn in zijn bed ligt en soms moet overgeven. Hij maakt zich gewoon druk dat ie dan weer bij ons weg moet. Ik vertel hem dit van te voren dat hij zich er alvast op kan voorbereiden. Maar dat maakt het eigenlijk net zo erg.
Vandaar dat ik weet dat mijn zoon gewoon sterk de voorkeur heeft om bij mij te blijven. Daarom ga ik er vanuit dat ieder kind sowieso zich meer hecht aan de moeder.
maandag 29 december 2008 om 21:29
RosieRo, dat moet iedereen toch lekker voor zichzelf bepalen. Ex en ik hebben de zorg ook altijd 50/50 verdeeld, ook nadat we uit elkaar gingen.
Maar dat werkt niet voor iedereen. De meeste mensen kiezen een andere zorgverdeling en handhaven die na de scheiding. Al gaan er wel meer moeders aan het werk en ontstaan er meer co-ouderschappen. Er zit dus wel degelijk verschuiving in, ook in de denkbeelden erover.
Maar dat werkt niet voor iedereen. De meeste mensen kiezen een andere zorgverdeling en handhaven die na de scheiding. Al gaan er wel meer moeders aan het werk en ontstaan er meer co-ouderschappen. Er zit dus wel degelijk verschuiving in, ook in de denkbeelden erover.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 21:29
quote:RosieRo schreef op 29 december 2008 @ 21:21:
[...]
ik snap wat je bedoelt maar ik ben het hartgrondig met je oneens, als je dat ok vindt.
m.i. zit dat echt voor een groot deel in de opvoeding, als je als moeder een beetje durft los te laten en geen 'ik heb niks met babies' man bent dan trekken kinderen niet meer of minder naar jou of je man. Hooguit op basis van persoonlijkheid, zoals met mijn man en oudste.
Moeders laten vaders maar zelden zelf klooien met de baby en zitten overal bovenop, vaders vinden het vaak wel best en 'wachten wel tot het kan praten'.
Mijn man "zorgt" vanaf dochter er is in ieder geval 1 dag per week voor haar als ik er niet ben. Omdat ik weet dat ik alles beter weet en vind dat zij hun tijd samen moeten hebben, net als dat ik tijd met dochter alleen wil.
Man brengt haar haar hele bestaan naar bed.
Man brengt haar altijd naar KDV.(ok, ik leg dan wel haar kleertjes klaar omdat ze "er anders niet uitziet" )
Man gaat iedere week met haar zwemmen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hij doet waarschijnlijk meer met haar dan ik. En toch........hangt ze meer aan mij.
Wat opvoeding betreft; ik ben door mijn moeder en door een oppas opgevoed.
Mijn ouders scheiden toen ik nog heel klein was.
Mijn vader is altijd een vader gebleven maar heeft nooit iets voor mij "gelaten".
Toen zijn carriere maakte dat hij naar het buitenland kon vertrekken deed hij dat zonder blikken of blozen. Toen mijn moeder dezelfde keuze kreeg (ze hebben hetzelfde beroep) heeft ze dat niet gedaan. Voor mij.
Mijn moeder heeft me volgens mij prima los kunnen laten (daarom woonde ik op mijn 16e ook op dat heerlijke eilandje ) maar nog steeds als ik ziek ben (nu bijna 38) wil ik naar mijn mama en niet naar mijn papa.....
[...]
ik snap wat je bedoelt maar ik ben het hartgrondig met je oneens, als je dat ok vindt.
m.i. zit dat echt voor een groot deel in de opvoeding, als je als moeder een beetje durft los te laten en geen 'ik heb niks met babies' man bent dan trekken kinderen niet meer of minder naar jou of je man. Hooguit op basis van persoonlijkheid, zoals met mijn man en oudste.
Moeders laten vaders maar zelden zelf klooien met de baby en zitten overal bovenop, vaders vinden het vaak wel best en 'wachten wel tot het kan praten'.
Mijn man "zorgt" vanaf dochter er is in ieder geval 1 dag per week voor haar als ik er niet ben. Omdat ik weet dat ik alles beter weet en vind dat zij hun tijd samen moeten hebben, net als dat ik tijd met dochter alleen wil.
Man brengt haar haar hele bestaan naar bed.
Man brengt haar altijd naar KDV.(ok, ik leg dan wel haar kleertjes klaar omdat ze "er anders niet uitziet" )
Man gaat iedere week met haar zwemmen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hij doet waarschijnlijk meer met haar dan ik. En toch........hangt ze meer aan mij.
Wat opvoeding betreft; ik ben door mijn moeder en door een oppas opgevoed.
Mijn ouders scheiden toen ik nog heel klein was.
Mijn vader is altijd een vader gebleven maar heeft nooit iets voor mij "gelaten".
Toen zijn carriere maakte dat hij naar het buitenland kon vertrekken deed hij dat zonder blikken of blozen. Toen mijn moeder dezelfde keuze kreeg (ze hebben hetzelfde beroep) heeft ze dat niet gedaan. Voor mij.
Mijn moeder heeft me volgens mij prima los kunnen laten (daarom woonde ik op mijn 16e ook op dat heerlijke eilandje ) maar nog steeds als ik ziek ben (nu bijna 38) wil ik naar mijn mama en niet naar mijn papa.....
maandag 29 december 2008 om 21:33
quote:Poezewoes schreef op 29 december 2008 @ 21:29:
RosieRo, dat moet iedereen toch lekker voor zichzelf bepalen. Ex en ik hebben de zorg ook altijd 50/50 verdeeld, ook nadat we uit elkaar gingen.
Maar dat werkt niet voor iedereen. De meeste mensen kiezen een andere zorgverdeling en handhaven die na de scheiding. Al gaan er wel meer moeders aan het werk en ontstaan er meer co-ouderschappen. Er zit dus wel degelijk verschuiving in, ook in de denkbeelden erover.
uiteraard moet iedereen het zelf weten! Zeker!
maar waar he tmij om gaat is dat het zo'n taboe is als moeders hetzelfde doen als gescheiden vaders: 1 x per 2 weken een weekend is een Schande! (niet per se hier maar in de maatschappij echt wel) voor een moeder, want een Echte Moeder zou dat Nooit Kunnen. Nou, vinnik onzin. Mijn man is altijd verbijsterd juist over die vaders die dat doen, het lijkt me van BEIDEN heel moeilijk voorstelbaar.
en een genetisch argument verzet ik me ook sterk tegen, er zijn zeker verschillen tussen mannen en vrouwen maar ik geloof gewoon pertinent niet dat ouderlijke hechting/liefde daardoor beinvloed wordt, das een eigen keuze van ieder echtpaar.
RosieRo, dat moet iedereen toch lekker voor zichzelf bepalen. Ex en ik hebben de zorg ook altijd 50/50 verdeeld, ook nadat we uit elkaar gingen.
Maar dat werkt niet voor iedereen. De meeste mensen kiezen een andere zorgverdeling en handhaven die na de scheiding. Al gaan er wel meer moeders aan het werk en ontstaan er meer co-ouderschappen. Er zit dus wel degelijk verschuiving in, ook in de denkbeelden erover.
uiteraard moet iedereen het zelf weten! Zeker!
maar waar he tmij om gaat is dat het zo'n taboe is als moeders hetzelfde doen als gescheiden vaders: 1 x per 2 weken een weekend is een Schande! (niet per se hier maar in de maatschappij echt wel) voor een moeder, want een Echte Moeder zou dat Nooit Kunnen. Nou, vinnik onzin. Mijn man is altijd verbijsterd juist over die vaders die dat doen, het lijkt me van BEIDEN heel moeilijk voorstelbaar.
en een genetisch argument verzet ik me ook sterk tegen, er zijn zeker verschillen tussen mannen en vrouwen maar ik geloof gewoon pertinent niet dat ouderlijke hechting/liefde daardoor beinvloed wordt, das een eigen keuze van ieder echtpaar.
maandag 29 december 2008 om 21:33
quote:Robijntje80 schreef op 29 december 2008 @ 21:28:
[...]
Dat is hier idem dito. Wij zijn al uit elkaar vanaf dat mijn zoon 11 maanden was. Vanaf dat onze zoon geboren was huilde hij al bij papa Weet ook niet waarom hij dat deed, maar sinds wij uit elkaar zijn doet hij dat nog steeds. Huilen en brullen als ik weer wegga.
Ik vertel hem nu ook 2 dagen van tevoren dat hij dan naar zijn papa gaat, maar hij is dan echt 2 dagen niet zichzelf. Het is soms zo erg dat hij dan met hoofdpijn in zijn bed ligt en soms moet overgeven. Hij maakt zich gewoon druk dat ie dan weer bij ons weg moet. Ik vertel hem dit van te voren dat hij zich er alvast op kan voorbereiden. Maar dat maakt het eigenlijk net zo erg.
Vandaar dat ik weet dat mijn zoon gewoon sterk de voorkeur heeft om bij mij te blijven. Daarom ga ik er vanuit dat ieder kind sowieso zich meer hecht aan de moeder.
Sorry Robijn maar zo heftig bedoelde ik het niet. Man en ik zijn gewoon bij elkaar.
Als dat echter niet zo was en mijn kind zou zich zo gedragen als het jouwe zou ik echt heel goed uitzoeken waarom dit gebeurd.
Dit klinkt heel ernstig. Niet een "natuurlijke" voorkeur zoals waar ik het over had maar meer een "hardgrondige" afkeur.
Waarom?
Wat heeft je ex gedaan of wat doet hij?
Als mijn kind zou moeten overgeven bij het idee naar haar vader te gaan zou ik echt een psycholoog inschakelen.
Dat klinkt erg ongezond.
Sorry dit is erg off topic maar ik vind het wel zorgwekkend...
[...]
Dat is hier idem dito. Wij zijn al uit elkaar vanaf dat mijn zoon 11 maanden was. Vanaf dat onze zoon geboren was huilde hij al bij papa Weet ook niet waarom hij dat deed, maar sinds wij uit elkaar zijn doet hij dat nog steeds. Huilen en brullen als ik weer wegga.
Ik vertel hem nu ook 2 dagen van tevoren dat hij dan naar zijn papa gaat, maar hij is dan echt 2 dagen niet zichzelf. Het is soms zo erg dat hij dan met hoofdpijn in zijn bed ligt en soms moet overgeven. Hij maakt zich gewoon druk dat ie dan weer bij ons weg moet. Ik vertel hem dit van te voren dat hij zich er alvast op kan voorbereiden. Maar dat maakt het eigenlijk net zo erg.
Vandaar dat ik weet dat mijn zoon gewoon sterk de voorkeur heeft om bij mij te blijven. Daarom ga ik er vanuit dat ieder kind sowieso zich meer hecht aan de moeder.
Sorry Robijn maar zo heftig bedoelde ik het niet. Man en ik zijn gewoon bij elkaar.
Als dat echter niet zo was en mijn kind zou zich zo gedragen als het jouwe zou ik echt heel goed uitzoeken waarom dit gebeurd.
Dit klinkt heel ernstig. Niet een "natuurlijke" voorkeur zoals waar ik het over had maar meer een "hardgrondige" afkeur.
Waarom?
Wat heeft je ex gedaan of wat doet hij?
Als mijn kind zou moeten overgeven bij het idee naar haar vader te gaan zou ik echt een psycholoog inschakelen.
Dat klinkt erg ongezond.
Sorry dit is erg off topic maar ik vind het wel zorgwekkend...
