Kinderen
alle pijlers
Gescheiden, dochter (bijna 4) laten wonen bij vader?
maandag 29 december 2008 om 19:02
Hallo lieve forummers,
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
maandag 29 december 2008 om 22:03
Klopt. Ik heb hier ook meerdere malen met mijn ex over gepraat. Hij geeft toe dat mijn zoon continue om mij vraagt als hij daar is. Mijn zoon zelf geeft aan dat hij niks mag bij zijn vader.
Kortom ik heb het idee dat hij daar geen kind kan zijn.
Maar mijn zoon huilde al vanaf zijn geboorte bij hem, zodra zijn vader hem vastpakte huilde hij hysterisch.
Ik weet dat zijn vader erg streng is, hij heeft van zichzelf ook een hele stenge kijk en houding. En ook heeft hij geen geduld, misschien dat mijn zoon dat aanvoelt.
Ik heb hier vaak over gepiekert en ook mijn gevoel daarover bij mijn ex neergelegd. Maar dan zegt hij dat onze zoon zich gewoon aanstelt....moeilijke situatie.
Ik heb bij mijn nieuwe vriend nog 2 kinderen samen gekregen en onze kinderen hebben dit gedrag dan tot nu toe ook nog nooit vertoont bij hem, zelf mijn oudste niet.
Ook hebben mijn familie en ik vaag het vermoeden dat er een dag komt dat hij echt niet meer wil.
Kortom ik heb het idee dat hij daar geen kind kan zijn.
Maar mijn zoon huilde al vanaf zijn geboorte bij hem, zodra zijn vader hem vastpakte huilde hij hysterisch.
Ik weet dat zijn vader erg streng is, hij heeft van zichzelf ook een hele stenge kijk en houding. En ook heeft hij geen geduld, misschien dat mijn zoon dat aanvoelt.
Ik heb hier vaak over gepiekert en ook mijn gevoel daarover bij mijn ex neergelegd. Maar dan zegt hij dat onze zoon zich gewoon aanstelt....moeilijke situatie.
Ik heb bij mijn nieuwe vriend nog 2 kinderen samen gekregen en onze kinderen hebben dit gedrag dan tot nu toe ook nog nooit vertoont bij hem, zelf mijn oudste niet.
Ook hebben mijn familie en ik vaag het vermoeden dat er een dag komt dat hij echt niet meer wil.
maandag 29 december 2008 om 22:14
Alvast mijn reactie, want ik kan jullie niet bijhouden, hahaha.
@ Robijntje80: Ze is nog niet op een leeftijd dat ze haar gevoelens/mening onder woorden kan brengen, maar als ze vanaf het moment dat ze weer bij mij terug is al meteen begin te tellen met hoeveel dagen ze weer naar papa gaat...
@ moppetoet: Mijn ex heeft haar om het weekend voor 4 dagen. Straks 2 weekenden (3 dagen) wel en 1 weekend (doordeweeks is de kleine meid sowieso altijd bij mij) niet. De vriendin van mijn ex werkt 2 dagen in de week. Ik heb inderdaad overwogen elders te gaan wonen/werken, maar qua wonen schiet ik niet op (zie mijn reatie in het algemeen hieronder) en qua werken, ik heb sinds anderhalf jaar een baan bij een bedrijf waar ik letterlijk op het punt sta door te groeien.
@ Supersmollie1: Meid, begin me er niet over. Mij stellen ze ook vaak van die vragen, of ik krijg (als dochterlief bij haar vader is) een opmerking als: "dat is makkelijk, oppas én er geld voor krijgen!" Mensen vinden het soms zelfs 'raar' dat ik doordeweeks niet vaker op pad ben. "Je ouders passen dan toch op," is dan de reactie!? Dat ik bij mijn ouders woon betekent niet dat ik niet verantwoordelijk voor de kleine meid ben...
@ Poezewoes: Ik heb het nog niet inhoudelijk met mijn ouders hierover gehad. Zo nu en dan heb ik wel een balletje opgegooit of het misschien niet beter is, maar verder bleef het onderwerp altijd stilletjes of het werd afgekapt met: "Het is jouw beslissing."
@ mamzelle: Ik zou een moord doen (okay, een bank overvallen is ook goed) om morgen een huis te vinden. Helaas gaat mij dat écht never no way nooit niet lukken. Het tijdsbestek wat ik eerder liet weten (niet binnen 2 jaar) is gebaseerd op realistiche cijfers. Daarbij heb ik gekeken naar wat 'gebruikelijk' is, maar ook naar mijn rang op de lijst. Met mijn ouders heb ik vaak gesproken over de wrijvingen, het gaat dan even goed om vervolgens na een aantal weken erger te worden dan de laatste keer. Op het gebied van wonen heb ik naar werkelijke alle opties gekeken en van alles bij iedereen aangekaart. Zelfs via connecties van mijn vader hengeltjes uitgegooid, maar helaas. Natuurlijk maak ik, ongeacht wat het wordt, een keuze voor mijn hele toekomst. Daar ben ik mij zeker van bewust, dat maakt het ook zo verdomde moeilijk.
Co-ouderschap is iets wat wij tijdens onze scheiding hebben overwogen, maar gezien de afstand (ca. 40 km) tussen ons, is dat niet te doen. Plus, ik sta nu voor een bepaalde regio ingeschreven. Als ik mij inschrijf voor een andere regio, gaat de looptijd weer opnieuw lopen en inschrijven voor 2 regio's is niet mogelijk. Kopen in zijn regio is net zo min een optie als in mijn regio, de prijzen voor een simpel 2-kamer appartement zijn al niet te doen, laat staat voor een 3-kamer appartement.
Mijn hoop op een eigen plek voor mij en mijn dochter wordt met de maand minder. De wachtlijsten (als ik kijk naar de wachttijden, niet naar urgentie) zijn gemiddeld zo'n 8 jaar! Particulier huren is natuurlijk een optie, maar óf het is te duur, óf de woning is inmiddels al verhuurd nog voor ik er überhaupt een kijkje heb kunnen nemen.
@ Robijntje80: Ze is nog niet op een leeftijd dat ze haar gevoelens/mening onder woorden kan brengen, maar als ze vanaf het moment dat ze weer bij mij terug is al meteen begin te tellen met hoeveel dagen ze weer naar papa gaat...
@ moppetoet: Mijn ex heeft haar om het weekend voor 4 dagen. Straks 2 weekenden (3 dagen) wel en 1 weekend (doordeweeks is de kleine meid sowieso altijd bij mij) niet. De vriendin van mijn ex werkt 2 dagen in de week. Ik heb inderdaad overwogen elders te gaan wonen/werken, maar qua wonen schiet ik niet op (zie mijn reatie in het algemeen hieronder) en qua werken, ik heb sinds anderhalf jaar een baan bij een bedrijf waar ik letterlijk op het punt sta door te groeien.
@ Supersmollie1: Meid, begin me er niet over. Mij stellen ze ook vaak van die vragen, of ik krijg (als dochterlief bij haar vader is) een opmerking als: "dat is makkelijk, oppas én er geld voor krijgen!" Mensen vinden het soms zelfs 'raar' dat ik doordeweeks niet vaker op pad ben. "Je ouders passen dan toch op," is dan de reactie!? Dat ik bij mijn ouders woon betekent niet dat ik niet verantwoordelijk voor de kleine meid ben...
@ Poezewoes: Ik heb het nog niet inhoudelijk met mijn ouders hierover gehad. Zo nu en dan heb ik wel een balletje opgegooit of het misschien niet beter is, maar verder bleef het onderwerp altijd stilletjes of het werd afgekapt met: "Het is jouw beslissing."
@ mamzelle: Ik zou een moord doen (okay, een bank overvallen is ook goed) om morgen een huis te vinden. Helaas gaat mij dat écht never no way nooit niet lukken. Het tijdsbestek wat ik eerder liet weten (niet binnen 2 jaar) is gebaseerd op realistiche cijfers. Daarbij heb ik gekeken naar wat 'gebruikelijk' is, maar ook naar mijn rang op de lijst. Met mijn ouders heb ik vaak gesproken over de wrijvingen, het gaat dan even goed om vervolgens na een aantal weken erger te worden dan de laatste keer. Op het gebied van wonen heb ik naar werkelijke alle opties gekeken en van alles bij iedereen aangekaart. Zelfs via connecties van mijn vader hengeltjes uitgegooid, maar helaas. Natuurlijk maak ik, ongeacht wat het wordt, een keuze voor mijn hele toekomst. Daar ben ik mij zeker van bewust, dat maakt het ook zo verdomde moeilijk.
Co-ouderschap is iets wat wij tijdens onze scheiding hebben overwogen, maar gezien de afstand (ca. 40 km) tussen ons, is dat niet te doen. Plus, ik sta nu voor een bepaalde regio ingeschreven. Als ik mij inschrijf voor een andere regio, gaat de looptijd weer opnieuw lopen en inschrijven voor 2 regio's is niet mogelijk. Kopen in zijn regio is net zo min een optie als in mijn regio, de prijzen voor een simpel 2-kamer appartement zijn al niet te doen, laat staat voor een 3-kamer appartement.
Mijn hoop op een eigen plek voor mij en mijn dochter wordt met de maand minder. De wachtlijsten (als ik kijk naar de wachttijden, niet naar urgentie) zijn gemiddeld zo'n 8 jaar! Particulier huren is natuurlijk een optie, maar óf het is te duur, óf de woning is inmiddels al verhuurd nog voor ik er überhaupt een kijkje heb kunnen nemen.
maandag 29 december 2008 om 22:17
quote:neele schreef op 29 december 2008 @ 22:08:
Als mijn kind zou kotsen bij het idee dat ze naar haar vader zou moeten en het is echt zoals jij beschrijft (want dat vind ik moeilijk te geloven) zou mijn kind absoluut niet naar haar vader gaan.
Punt uit.
Ja toch is het zo, ik verzin dit niet!
Het heeft ook bijna op het punt gestaan dat mijn zoon niet meer naar zijn vader zou gaan. Zijn vader kwam er zelf mee, dat het voor hem ook niet leuk was als zijn zoon zo deed. Hij had dan liever dat zijn zoon niet meer zou komen
En ja als ik het voor het zeggen had ging hij niet meer! Maar wie ben ik om dat te bepalen? Zijn vader heeft ook zijn rechten. Ik heb wil het aankijken en ik wacht op de dag dat mijn zoon 12 is en zelf zegt ik wil niet meer.
Wat moet ik dan doen?
Ik zit in tweestrijd.
Als mijn kind zou kotsen bij het idee dat ze naar haar vader zou moeten en het is echt zoals jij beschrijft (want dat vind ik moeilijk te geloven) zou mijn kind absoluut niet naar haar vader gaan.
Punt uit.
Ja toch is het zo, ik verzin dit niet!
Het heeft ook bijna op het punt gestaan dat mijn zoon niet meer naar zijn vader zou gaan. Zijn vader kwam er zelf mee, dat het voor hem ook niet leuk was als zijn zoon zo deed. Hij had dan liever dat zijn zoon niet meer zou komen
En ja als ik het voor het zeggen had ging hij niet meer! Maar wie ben ik om dat te bepalen? Zijn vader heeft ook zijn rechten. Ik heb wil het aankijken en ik wacht op de dag dat mijn zoon 12 is en zelf zegt ik wil niet meer.
Wat moet ik dan doen?
Ik zit in tweestrijd.
maandag 29 december 2008 om 22:18
quote:RosieRo schreef op 29 december 2008 @ 22:11:
nouja, een beetje medeleven met robijn en robijn Jr is hier wel op zn plaats denk ik. echt heel naar, weet vader dit?
contact zo maar afkappen kan bijna niet lijkt me ook heel traumatisch voor jr! dat is misschien te makkelijk gedacht.Precies! Dit is wel ik in eerst instantie aan gedacht heb. Maar kan ik het zomaar maken tegenover mijn ex?
nouja, een beetje medeleven met robijn en robijn Jr is hier wel op zn plaats denk ik. echt heel naar, weet vader dit?
contact zo maar afkappen kan bijna niet lijkt me ook heel traumatisch voor jr! dat is misschien te makkelijk gedacht.Precies! Dit is wel ik in eerst instantie aan gedacht heb. Maar kan ik het zomaar maken tegenover mijn ex?
maandag 29 december 2008 om 22:20
Misschien een beetje ongenuanceerd opgeschreven, dat bedoelde ik niet zo.
Ik bedoel dat als een kind echt zonder aanwijsbare rede (dat vind ik dus moeilijk te geloven) zou kotsen bij het idee naar zijn vader te moeten, ik mijn kind thuis zou houden.
Eerst zou er worden uitgezocht waarom dit zo is.
Stel je voor dat je dat kind bent.
Je vind het dus vreselijk om naar je vader te gaan en bent veel liever bij je moeder.
Maar die stuurt je toch naar je vader, ongeacht dat je er letterlijk ziek van bent.
Daar gaat dus ook het grenzeloos vertrouwen in je moeder van wie je altijd dacht dat zij wel voor je zou zorgen en zorg zou dragen dat je altijd veilig zou zijn.
Dat bedoel ik dus.
Er zou eerst worden uitgezocht waar deze abnormale stress reactie vandaan komt voordat mijn kind (eventueel) weer naar haar vader zou gaan.
In de tussentijd zou vader altijd welkom zijn bij mij thuis om haar op te zoeken.
Ik kan me overigens ook niet voorstellen dat de vader het leuk vind een kind te logeren te krijgen dat moet overgeven bij het idee alleen al.....
Ik bedoel dat als een kind echt zonder aanwijsbare rede (dat vind ik dus moeilijk te geloven) zou kotsen bij het idee naar zijn vader te moeten, ik mijn kind thuis zou houden.
Eerst zou er worden uitgezocht waarom dit zo is.
Stel je voor dat je dat kind bent.
Je vind het dus vreselijk om naar je vader te gaan en bent veel liever bij je moeder.
Maar die stuurt je toch naar je vader, ongeacht dat je er letterlijk ziek van bent.
Daar gaat dus ook het grenzeloos vertrouwen in je moeder van wie je altijd dacht dat zij wel voor je zou zorgen en zorg zou dragen dat je altijd veilig zou zijn.
Dat bedoel ik dus.
Er zou eerst worden uitgezocht waar deze abnormale stress reactie vandaan komt voordat mijn kind (eventueel) weer naar haar vader zou gaan.
In de tussentijd zou vader altijd welkom zijn bij mij thuis om haar op te zoeken.
Ik kan me overigens ook niet voorstellen dat de vader het leuk vind een kind te logeren te krijgen dat moet overgeven bij het idee alleen al.....
maandag 29 december 2008 om 22:22
Sorry, tegelijk gepost....
Als je ex m niet wil hebben op deze manier lijkt me de keuze heel simpel.
Het is nou niet zo dat je zoon er met veel plezier naartoe gaat.
laat m lekker af en toe een middagje gaan om zo het contact te onderhouden en houd het daarbij.
Wie weet wil hij over een paar jaar juist weer wel logeren.
Als je ex m niet wil hebben op deze manier lijkt me de keuze heel simpel.
Het is nou niet zo dat je zoon er met veel plezier naartoe gaat.
laat m lekker af en toe een middagje gaan om zo het contact te onderhouden en houd het daarbij.
Wie weet wil hij over een paar jaar juist weer wel logeren.
maandag 29 december 2008 om 22:24
quote:whoeps schreef op 29 december 2008 @ 22:21:
Je kunt je ex ook niet het recht ontnemen om zijn kind te zien, maar je kunt het uiteraard wel bespreekbaar maken. Misschien dat jullie samen kunnen achterhalen waarom jullie zoon zo reageert?
Mijn punt is dus eigenlijk dat het welbevinden van mijn kind me boven het recht van mijn ex zou gaan.
Als het mijn kind zoveel moeite zou kosten om naar haar vader te gaan, zou het wat mij betreft pech zijn voor hem.
Ik kies voor mijn kind en niet voor haar vader....
Je kunt je ex ook niet het recht ontnemen om zijn kind te zien, maar je kunt het uiteraard wel bespreekbaar maken. Misschien dat jullie samen kunnen achterhalen waarom jullie zoon zo reageert?
Mijn punt is dus eigenlijk dat het welbevinden van mijn kind me boven het recht van mijn ex zou gaan.
Als het mijn kind zoveel moeite zou kosten om naar haar vader te gaan, zou het wat mij betreft pech zijn voor hem.
Ik kies voor mijn kind en niet voor haar vader....
maandag 29 december 2008 om 22:28
quote:neele schreef op 29 december 2008 @ 22:24:
[...]
Mijn punt is dus eigenlijk dat het welbevinden van mijn kind me boven het recht van mijn ex zou gaan.
Als het mijn kind zoveel moeite zou kosten om naar haar vader te gaan, zou het wat mij betreft pech zijn voor hem.
Ik kies voor mijn kind en niet voor haar vader....Daar heb je wel weer gelijk in...
[...]
Mijn punt is dus eigenlijk dat het welbevinden van mijn kind me boven het recht van mijn ex zou gaan.
Als het mijn kind zoveel moeite zou kosten om naar haar vader te gaan, zou het wat mij betreft pech zijn voor hem.
Ik kies voor mijn kind en niet voor haar vader....Daar heb je wel weer gelijk in...
maandag 29 december 2008 om 22:32
Ik heb nog een mailtje van deze forummer Poezewoes, ze had jou ook gemaild. Ik meen dat ze die ondertekend heeft met haar nick (die ik hier niet terug kan vinden), maar ik weet het niet zeker. Misschien is het toch haar echte naam, dus ik schrijf die maar niet op. Ik zal eens kijken of ik het desbetreffende topic kan terugvinden. Op de kinderen-pijler was het, dacht ik.
Het was wel duidelijk dat zij achteraf niet blij was met haar keuze. Ze had deze volgens mij het liefst teruggedraaid. Maar dat is natuurlijk erg moeilijk, zeker als je ex het er niet mee eens is. Het argument dat het in het belang van het kind is om de hoofdverblijfplaats niet weer te veranderen, weegt erg zwaar voor een rechter. Ik denk dus dat je gelijk hebt, Whoeps, dat je ervan uitgaat dat dit een definitieve keuze zou zijn.
Ik denk dat je eerlijk moet zijn tegen jezelf over je motieven. Waarom ga je hier juist tijdens de feestdagen over nadenken? Zie je je eigen plaatje - jij en je dochter die bij je ouders inwonen, de wrijving met je ouders, geen uitzicht op een eigen plek, je dochter veel in de opvang - en vergelijk je dat met het plaatje van je ex: vader, stiefmoeder, een broertje voor jouw dochter, een eigen woning, alles 'voor elkaar'? Dat kan je onzeker maken en je doen afvragen of je dochter wel zo goed af is bij jou.
Maar probeer verder te kijken dan dat plaatje. Wat betekent het voor je dochter om jou opeens zo veel minder te zien? Hoe kun je haar later - als jij een fijn huis hebt gevonden, misschien ook wel een nieuwe partner hebt en alles 'voor elkaar' hebt - uitleggen waarom je deze keuze hebt gemaakt? Wat mist ze precies als ze bij jou blijft, als je naar de lange termijn kijkt? Denk je dat je dochter te kort komt als ze 'alleen' bij haar moeder woont, zonder vader(figuur) en broertjes of zusjes? denk je dat de vriendin van je ex een moederfiguur voor je dochter kan zijn? In hoeverre voel jij je te kort schieten omdat je je dochter zo veel naar de opvang moet laten gaan?
Stel je voor dat de relatie van je ex stukloopt en hij alleen met je dochtertje komt te wonen (met een omgangsregeling voor zijn zoontje)? Zou je er dan nog hetzelfde over denken?
Stel dat je volgende maand woonruimte vindt. Zou je er dan ook nog hetzelfde over denken?
In hoeverre spelen de financiën een rol (ik neem aan een behoorlijke, aangezien je met meer geld makkelijker een woning zou kunnen vinden)? Zijn daar oplossingen voor te vinden? Krijg je momenteel partneralimentatie? Is het een optie om weer 24 uur te gaan werken, als dit financieel pluspunten zou kunnen opleveren (minder opvang nodig, evt. recht op toeslagen/subdidies/een sociale woning)?
Is het misschien zo dat de situatie bij je ouders thuis je dusdanig onder druk zet dat je probeert een uitweg te zoeken en niet echt een andere kan verzinnen?
Het was wel duidelijk dat zij achteraf niet blij was met haar keuze. Ze had deze volgens mij het liefst teruggedraaid. Maar dat is natuurlijk erg moeilijk, zeker als je ex het er niet mee eens is. Het argument dat het in het belang van het kind is om de hoofdverblijfplaats niet weer te veranderen, weegt erg zwaar voor een rechter. Ik denk dus dat je gelijk hebt, Whoeps, dat je ervan uitgaat dat dit een definitieve keuze zou zijn.
Ik denk dat je eerlijk moet zijn tegen jezelf over je motieven. Waarom ga je hier juist tijdens de feestdagen over nadenken? Zie je je eigen plaatje - jij en je dochter die bij je ouders inwonen, de wrijving met je ouders, geen uitzicht op een eigen plek, je dochter veel in de opvang - en vergelijk je dat met het plaatje van je ex: vader, stiefmoeder, een broertje voor jouw dochter, een eigen woning, alles 'voor elkaar'? Dat kan je onzeker maken en je doen afvragen of je dochter wel zo goed af is bij jou.
Maar probeer verder te kijken dan dat plaatje. Wat betekent het voor je dochter om jou opeens zo veel minder te zien? Hoe kun je haar later - als jij een fijn huis hebt gevonden, misschien ook wel een nieuwe partner hebt en alles 'voor elkaar' hebt - uitleggen waarom je deze keuze hebt gemaakt? Wat mist ze precies als ze bij jou blijft, als je naar de lange termijn kijkt? Denk je dat je dochter te kort komt als ze 'alleen' bij haar moeder woont, zonder vader(figuur) en broertjes of zusjes? denk je dat de vriendin van je ex een moederfiguur voor je dochter kan zijn? In hoeverre voel jij je te kort schieten omdat je je dochter zo veel naar de opvang moet laten gaan?
Stel je voor dat de relatie van je ex stukloopt en hij alleen met je dochtertje komt te wonen (met een omgangsregeling voor zijn zoontje)? Zou je er dan nog hetzelfde over denken?
Stel dat je volgende maand woonruimte vindt. Zou je er dan ook nog hetzelfde over denken?
In hoeverre spelen de financiën een rol (ik neem aan een behoorlijke, aangezien je met meer geld makkelijker een woning zou kunnen vinden)? Zijn daar oplossingen voor te vinden? Krijg je momenteel partneralimentatie? Is het een optie om weer 24 uur te gaan werken, als dit financieel pluspunten zou kunnen opleveren (minder opvang nodig, evt. recht op toeslagen/subdidies/een sociale woning)?
Is het misschien zo dat de situatie bij je ouders thuis je dusdanig onder druk zet dat je probeert een uitweg te zoeken en niet echt een andere kan verzinnen?
Ga in therapie!
maandag 29 december 2008 om 22:33
Ja ik weet wel waardoor het komt, dat komt mede doordat hij niet echt kind kan zijn, heb ik het idee. Hij komt altijd thuis met verhalen dat hij niet mag knoeien met eten, niet vies buiten mag worden, hij mag niet druk zijn, niet gillen in huis. Dus er wordt meer verwacht van hem dat ie op een stoel stilzit.
Ook plast mijn zoon s'nachts nog in bed. mijn ex kan daar heel erg boos op reageren, zodat mijn zoon elke keer denk ik van de zenuwen in zijn bed doet.
Zijn vader kan erg hard zijn en verwacht van een net 6 jarige dat ie zich gedraagt als iemand van 16, bijwijze van.
Ik denk daarom dat mijn zoon gewoon met tegenzin gaat, het is niet echt een leuke thuissituatie voor hem.
Maar wat ik mij wel altijd heb afgevraagd (en ook mijn familie) is waarom hij altijd huilde als baby bij hem.
Er is iets tussen zijn vader en hem waardoor die klik er niet is. En ik weet niet wat.
Daarom wacht ik zo op de dag dat hij wat ouder is en zich er meer over kan uiten en ook meer erover kan vertellen.
Het is heel makkelijk gezegd, mijn kind blijft thuis. Weet je hoevaak ik dat gedacht heb en mijn ex dan opgebelt heb en zei, onze zoon blijft dit weekend bij mij want hij is weer over zijn toeren. Maar dan krijg ik te horen van hem, ah zeg dat ie zich niet zo aanstelt en zeg hem dat wij leuke dingen gaan doen en komt allemaal goed. En ja dan heb ik weer zoiets van we proberen het gewoon maar weer. Mijn ex denkt dat hij dit allemaal express doet. Maar overgeven en hoofdpijn hebben, volgensmij tegen migraine aan is voor mij niet met opzet.
Maar ik kan toch ook niet zomaar tegen mijn ex zeggen je krijgt onze zoon niet meer te zien.
Ook plast mijn zoon s'nachts nog in bed. mijn ex kan daar heel erg boos op reageren, zodat mijn zoon elke keer denk ik van de zenuwen in zijn bed doet.
Zijn vader kan erg hard zijn en verwacht van een net 6 jarige dat ie zich gedraagt als iemand van 16, bijwijze van.
Ik denk daarom dat mijn zoon gewoon met tegenzin gaat, het is niet echt een leuke thuissituatie voor hem.
Maar wat ik mij wel altijd heb afgevraagd (en ook mijn familie) is waarom hij altijd huilde als baby bij hem.
Er is iets tussen zijn vader en hem waardoor die klik er niet is. En ik weet niet wat.
Daarom wacht ik zo op de dag dat hij wat ouder is en zich er meer over kan uiten en ook meer erover kan vertellen.
Het is heel makkelijk gezegd, mijn kind blijft thuis. Weet je hoevaak ik dat gedacht heb en mijn ex dan opgebelt heb en zei, onze zoon blijft dit weekend bij mij want hij is weer over zijn toeren. Maar dan krijg ik te horen van hem, ah zeg dat ie zich niet zo aanstelt en zeg hem dat wij leuke dingen gaan doen en komt allemaal goed. En ja dan heb ik weer zoiets van we proberen het gewoon maar weer. Mijn ex denkt dat hij dit allemaal express doet. Maar overgeven en hoofdpijn hebben, volgensmij tegen migraine aan is voor mij niet met opzet.
Maar ik kan toch ook niet zomaar tegen mijn ex zeggen je krijgt onze zoon niet meer te zien.
maandag 29 december 2008 om 22:36
quote:Robijntje80 schreef op 29 december 2008 @ 22:03:
Ik weet dat zijn vader erg streng is, hij heeft van zichzelf ook een hele stenge kijk en houding. En ook heeft hij geen geduld, misschien dat mijn zoon dat aanvoelt.
Kan het niet zijn dat er meer aan de hand is? Dat je ex soms zijn geduld verliest en je zoon mishandelt?
Ik zou zeker hulp zoeken hiervoor. Dit is echt geen gezond gedrag.
Ik weet dat zijn vader erg streng is, hij heeft van zichzelf ook een hele stenge kijk en houding. En ook heeft hij geen geduld, misschien dat mijn zoon dat aanvoelt.
Kan het niet zijn dat er meer aan de hand is? Dat je ex soms zijn geduld verliest en je zoon mishandelt?
Ik zou zeker hulp zoeken hiervoor. Dit is echt geen gezond gedrag.
Ga in therapie!
maandag 29 december 2008 om 22:39
quote:dubiootje schreef op 29 december 2008 @ 22:36:
[...]
Kan het niet zijn dat er meer aan de hand is? Dat je ex soms zijn geduld verliest en je zoon mishandelt?
Ik zou zeker hulp zoeken hiervoor. Dit is echt geen gezond gedrag.Hmm heb ik ook weleens aan gedacht, maar dan zou hij toch met blauwe plekken of iets thuis moeten komen? en dan zou mijn zoon mij dat zeker vertellen dat papa hem geslagen heeft. Ik heb dat hem ook weleens gevraagd, maar dan zegt ie , natuurlijk doe ik dat niet. Dus nee ik denk van niet
[...]
Kan het niet zijn dat er meer aan de hand is? Dat je ex soms zijn geduld verliest en je zoon mishandelt?
Ik zou zeker hulp zoeken hiervoor. Dit is echt geen gezond gedrag.Hmm heb ik ook weleens aan gedacht, maar dan zou hij toch met blauwe plekken of iets thuis moeten komen? en dan zou mijn zoon mij dat zeker vertellen dat papa hem geslagen heeft. Ik heb dat hem ook weleens gevraagd, maar dan zegt ie , natuurlijk doe ik dat niet. Dus nee ik denk van niet
maandag 29 december 2008 om 22:44
quote:Robijntje80 schreef op 29 december 2008 @ 22:33:
Ja ik weet wel waardoor het komt, dat komt mede doordat hij niet echt kind kan zijn, heb ik het idee. Hij komt altijd thuis met verhalen dat hij niet mag knoeien met eten, niet vies buiten mag worden, hij mag niet druk zijn, niet gillen in huis. Dus er wordt meer verwacht van hem dat ie op een stoel stilzit.
.
Dit zijn allemaal dingen die ik ook van mijn dochter van drie en een half verwacht. Die mag ook niet knoeien met eten, niet te druk doen, ZEKER niet gillen in huis etc.
Lijkt mij geen rede om te gaan kotsen hoor:)
Ja ik weet wel waardoor het komt, dat komt mede doordat hij niet echt kind kan zijn, heb ik het idee. Hij komt altijd thuis met verhalen dat hij niet mag knoeien met eten, niet vies buiten mag worden, hij mag niet druk zijn, niet gillen in huis. Dus er wordt meer verwacht van hem dat ie op een stoel stilzit.
.
Dit zijn allemaal dingen die ik ook van mijn dochter van drie en een half verwacht. Die mag ook niet knoeien met eten, niet te druk doen, ZEKER niet gillen in huis etc.
Lijkt mij geen rede om te gaan kotsen hoor:)
maandag 29 december 2008 om 22:47
maandag 29 december 2008 om 22:50
Van mij mag dat dus niet. Maar dat is een ander onderwerp.
Het is niet de rede om niet meer naar je vader te willen lijkt me.
Mijn kind knuffelt me bijna dood iedere dag en is een "vrij" kind in haar gedrag maar wordt door mij zeer streng opgevoed vergeleken met de kinderen om ons heen.
Dat kan de rede dus niet zijn.
Het is niet de rede om niet meer naar je vader te willen lijkt me.
Mijn kind knuffelt me bijna dood iedere dag en is een "vrij" kind in haar gedrag maar wordt door mij zeer streng opgevoed vergeleken met de kinderen om ons heen.
Dat kan de rede dus niet zijn.
maandag 29 december 2008 om 22:56
Nou jou kinderen zijn dit dus dagelijks gewend. Mijn zoon niet, omdat hij hier thuis wel kind kan zijn. En hij gaat eens per 2 weken naar zijn vader en moet zich dan ineens omschakelen omdat daar dus wel zeer strenge regels gelden. Dus het zou best kunnen dat het wel is. Mijn zoon geeft zelf ook aan van ik mag nooit niks bij papa. Hij mag zelfs niet bewegen onder de douche. Sorry hoor maar ik vind het niet normaal als een kind knoeit dat je dan als ouder flipt ( ik weet dat mijn ex dit doet) of als je met met vriendjes aan het spelen bent je muisstil moet zijn, dat bestaat niet. Natuurlijk moet het niet zo zijn dat het extreem druk is. Maar gewoon zoals kinderen doen met elkaar vind ik zeer zeker normaal. Hier gelden bij in huis ook regels. Als hij iets flikt wat niet door de beugel kan gaat hij ook de gang op. En ik tolereer ook geen grote mond. maar verder mogen mijn kinderen hier wel lekker spelen met geluid erbij. En met samen cakjes bakken en daarna opeten hoort zeker knoeien bij. Ook met avondeten moet ze zo normaal mogelijk eten, maar knoeien hoort daar ook weleens bij. En als jij dan als ouder er helemaal traumatisch over gaat doen , vind ik het niet gek dat een kind angstig word in de buurt bij zijn ouder . Dan zijn ze bang om te falen.
maandag 29 december 2008 om 22:56
Robijn, is het geen idee om eens samen met zijn vader naar een opvoedkundige te gaan om dit probleem te bespreken? Het klinkt mij in de oren als abnormaal kindergedrag, ook al zou zijn vader strenger zijn dan jij.
Voor je besluit om omgang te beperken zou ik toch eerst hulp zoeken om te kijken of het probleem aan te pakken is.
Voor je besluit om omgang te beperken zou ik toch eerst hulp zoeken om te kijken of het probleem aan te pakken is.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 23:01
quote:Poezewoes schreef op 29 december 2008 @ 22:56:
Robijn, is het geen idee om eens samen met zijn vader naar een opvoedkundige te gaan om dit probleem te bespreken? Het klinkt mij in de oren als abnormaal kindergedrag, ook al zou zijn vader strenger zijn dan jij.
Voor je besluit om omgang te beperken zou ik toch eerst hulp zoeken om te kijken of het probleem aan te pakken is.Dus met andere woorden ligt dit aan mijn zoon zelf?
Robijn, is het geen idee om eens samen met zijn vader naar een opvoedkundige te gaan om dit probleem te bespreken? Het klinkt mij in de oren als abnormaal kindergedrag, ook al zou zijn vader strenger zijn dan jij.
Voor je besluit om omgang te beperken zou ik toch eerst hulp zoeken om te kijken of het probleem aan te pakken is.Dus met andere woorden ligt dit aan mijn zoon zelf?
maandag 29 december 2008 om 23:08
Nee, waar lees je dat? Het probleem kan heel goed liggen in de manier van met hem omgaan, waar hij met gedrag op reageert. Maar als je niet weet waar het vandaan komt, kun je ook moeilijk maatregelen nemen. Wellicht is het anders op te lossen dan door omgangbeperken. Dat lijkt me in ieder geval de moeite waard om te onderzoeken, of niet?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 december 2008 om 23:15
Ik las het waarschijnlijk te snel en niet goed. Maar nee ik weet niet precies waar het vandaan komt. Maar ik weet wel dat mijn ex het op een extreem harde manier kan overbrengen als hij iets afkeurt.
Zodra mijn ex mijn zoon al komt halen klapt mijn zoon dicht en verandert ineens in een stille jongen wat ik niet van hem verwacht.
Mijn zoon is van zichzelf heel spontaan en een lachebekkie. En dat gaat er al snel vanaf als hij zijn vader ziet.
Ik heb het ook weleens aangegeven om onze zoon gewoon een dagje te laten komen bij zijn vader. Maar dat vond zijn vader de moeite niet waard. Het is 1 1/2 u rijden , dus je bent al snel 3 uur onderweg op die dag. Hij vindt dat niet opschieten, kan ik mij ook wel iets bij voorstellen. Het was anders geweest als vader in dezelfde regio woonde. Maar ik ga dit zeker nog een keer aankaarten, en misschien kunnen wij er eventueel een opvoeddeskundige bij betrekken
Zodra mijn ex mijn zoon al komt halen klapt mijn zoon dicht en verandert ineens in een stille jongen wat ik niet van hem verwacht.
Mijn zoon is van zichzelf heel spontaan en een lachebekkie. En dat gaat er al snel vanaf als hij zijn vader ziet.
Ik heb het ook weleens aangegeven om onze zoon gewoon een dagje te laten komen bij zijn vader. Maar dat vond zijn vader de moeite niet waard. Het is 1 1/2 u rijden , dus je bent al snel 3 uur onderweg op die dag. Hij vindt dat niet opschieten, kan ik mij ook wel iets bij voorstellen. Het was anders geweest als vader in dezelfde regio woonde. Maar ik ga dit zeker nog een keer aankaarten, en misschien kunnen wij er eventueel een opvoeddeskundige bij betrekken
maandag 29 december 2008 om 23:58
Whoeps, je zit vast in je cirkeltje en daar moet je uit. Met hulp.
Ga naar maatschappelijk werk en vertel daar dat je vanwege je woonsituatie je kindje wil overdragen aan haar vader. Dat je liever vandaag nog met je kindje naar je eigen huisje zou gaan maar dat je geen uitweg meer ziet.
Vraag dringend om hulp. Zeg ze hoe beroerd de situatie tussen jou en je ouders nu is.
Er is ook nog zo iets als vrouwenopvang. Thuislozenopvang.
Dat is niet alleen voor mishandelde vrouwen, maar ook voor dakloze vrouwen.
Desnoods vertel je ze dat je ouders van plan zijn je op straat te zetten. Anyway als jij van plan bent je dochter bij haar vader te brengen lijkt de situatie me acuut genoeg voor een maatschappelijke opvangplaats.
Ook geen pretje, maar wel uitzicht op urgentie.
Ga naar maatschappelijk werk en vertel daar dat je vanwege je woonsituatie je kindje wil overdragen aan haar vader. Dat je liever vandaag nog met je kindje naar je eigen huisje zou gaan maar dat je geen uitweg meer ziet.
Vraag dringend om hulp. Zeg ze hoe beroerd de situatie tussen jou en je ouders nu is.
Er is ook nog zo iets als vrouwenopvang. Thuislozenopvang.
Dat is niet alleen voor mishandelde vrouwen, maar ook voor dakloze vrouwen.
Desnoods vertel je ze dat je ouders van plan zijn je op straat te zetten. Anyway als jij van plan bent je dochter bij haar vader te brengen lijkt de situatie me acuut genoeg voor een maatschappelijke opvangplaats.
Ook geen pretje, maar wel uitzicht op urgentie.
