Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
maandag 29 december 2008 om 21:20
quote:Vinyl schreef op 29 december 2008 @ 21:16:
[...]
Met als nadeel dat ik soms de deur niet open doe als er onverwachts iemand aanbelt en het hier een zooi is
Jee, lijkt het biechttopic wel hier!
Hoe herkenbaar
Gelukkig zijn de meeste mensen die hier regelmatig over de vloer komen wel iets gewend en zelf ook niet supernetjes
[...]
Met als nadeel dat ik soms de deur niet open doe als er onverwachts iemand aanbelt en het hier een zooi is
Jee, lijkt het biechttopic wel hier!
Hoe herkenbaar
Gelukkig zijn de meeste mensen die hier regelmatig over de vloer komen wel iets gewend en zelf ook niet supernetjes
maandag 29 december 2008 om 21:21
quote:Drift schreef op 29 december 2008 @ 21:18:
Ik heb een soort bergkast onder de trap waar ik echt stapels zooi in kwijt kan dus ik denk dat ik voor die optie ga
En dan kijk ik daarna wel hoe erg de schade is.
Nieuw plan...er blijven mensen slapen. Misschien kunnen die wel even helpen de volgende dag...
Winkelmandje, goed te lezen dat het voor jou ook herkenbaar is. Ik ben bang dat ik nooit een schoonmaakdiva zal worden.
Kast zit tot de nok toe vol bij mij
Echt supererg dit!!!!
Ik heb een soort bergkast onder de trap waar ik echt stapels zooi in kwijt kan dus ik denk dat ik voor die optie ga
En dan kijk ik daarna wel hoe erg de schade is.
Nieuw plan...er blijven mensen slapen. Misschien kunnen die wel even helpen de volgende dag...
Winkelmandje, goed te lezen dat het voor jou ook herkenbaar is. Ik ben bang dat ik nooit een schoonmaakdiva zal worden.
Kast zit tot de nok toe vol bij mij
Echt supererg dit!!!!
maandag 29 december 2008 om 21:37
Precies!
En nu we toch aan het biechten zijn...mijn luiheid toont zich ook op andere gebieden. Ik heb bijvoorbeeld een leuk kastje gezien bij Ikea waar ik mijn tv op kan zetten en veel van die losse zooi in kwijt kan. Maar van het idee dat ik dat kastje moet halen, in mijn auto moet zien te krijgen en vervolgens thuis nog in elkaar zetten word ik al moe
En nu we toch aan het biechten zijn...mijn luiheid toont zich ook op andere gebieden. Ik heb bijvoorbeeld een leuk kastje gezien bij Ikea waar ik mijn tv op kan zetten en veel van die losse zooi in kwijt kan. Maar van het idee dat ik dat kastje moet halen, in mijn auto moet zien te krijgen en vervolgens thuis nog in elkaar zetten word ik al moe
maandag 29 december 2008 om 21:56
Gelukkig kan ik het ook wel maar ik moet het dan wel echt willen geloof ik. De afgelopen tijd heb ik ook echt veel aan mijn huis gedaan (voor mijn doen dan) om het een beetje mijn eigen huis te maken. Maar die laatste dingen blijven dan toch weer liggen
Ik ben zo iemand die altijd een goed excuus heeft om een avondje te gaan zitten niksen op de bank.
Ik ben zo iemand die altijd een goed excuus heeft om een avondje te gaan zitten niksen op de bank.
maandag 29 december 2008 om 22:11
Nou nee... ben nog maar net begonnen. Een vriendin van me had een goede. Een vent, homo, superkerel!
Maar die stopt er mee.
Dus ik ben nog maar net aan het zoeken.
Marktplaats aan het kijken, maar dat vind ik toch een beetje eng. Dus mss morgen even bij de AH op het prikbord?
PS. ik duik lekker mijn bed in!
Trusten!
Maar die stopt er mee.
Dus ik ben nog maar net aan het zoeken.
Marktplaats aan het kijken, maar dat vind ik toch een beetje eng. Dus mss morgen even bij de AH op het prikbord?
PS. ik duik lekker mijn bed in!
Trusten!
maandag 29 december 2008 om 22:52
Vinyl, wat fijn om een heel andere toon in je berichten te lezen als aan het begin van dit topic!
Weer heel herkenbaar voor mij, en dan niet eens specifiek op mannenvlak! Ik heb sinds kort die hulp rondwandelen, en ik kan eindelijk weer met een gerust hart bezoek ontvangen - of zonder dat ik eerst twee uur heb lopen rennen om de boel te fatsoeneren... Dat voelt nog steeds als een ontzettende luxe!
Ik was vandaag internetloos - en dat schopte mijn studieplannen mooi in de war. Noodgedwongen heb ik dus maar flink opgeruimd in huis, vind ik altijd wel heel therapeutisch, ik heb alleen last van chronisch tijdsgebrek. Maar vandaag dus een dagje in de vertraging (was begin vorige week ook aan het eind van mijn Latijn, want ook hier werk en studie), en het resultaat is lucht in mijn hoofd én in mijn huis. En een overvolle kliko!
Alleen het ritje naar de IKEA om dat ene kastje te halen dat mijn studeerkamer wat meer op orde moet brengen was me toch echt te veel gevraagd (of beter: ik had geen zin om de ruiten van de auto te krabben en me in een drukke menigte te begeven). Ach ja, IKEA loopt niet weg (en de troep ook niet, helaas).
Qua mannenperikelen herken ik die angst wel, voor die wond die iedere keer opengereten wordt. Het kost me nog steeds regelmatig heel veel moeite om goed voor mezelf te zorgen (want daar zit het eigenlijke probleem voor mij natuurlijk), maar mijn dierbare V+ heeft me over de kwetsbaarheidsdrempel heengeholpen. Het is voor mij echt een heel bewuste keuze geweest hem in mijn leven toe te laten, om mezelf toe te staan me aan hem te hechten, om toe te staan dat hij zorgzaam is, etc etc. Maar ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb, ook al heeft het me heel veel pijn en moeite gekost. Ik geef heel veel om hem, en voor het eerst ervaar ik nu hoe het is om zo kwetsbaar naar een man toe te zijn, om echt helemaal mezelf te kunnen zijn. En die ervaring (van de afgelopen anderhalf jaar) geeft me het vertrouwen dat als ik weer verliefd word, ik dat ook ga kunnen en durven...
Weer heel herkenbaar voor mij, en dan niet eens specifiek op mannenvlak! Ik heb sinds kort die hulp rondwandelen, en ik kan eindelijk weer met een gerust hart bezoek ontvangen - of zonder dat ik eerst twee uur heb lopen rennen om de boel te fatsoeneren... Dat voelt nog steeds als een ontzettende luxe!
Ik was vandaag internetloos - en dat schopte mijn studieplannen mooi in de war. Noodgedwongen heb ik dus maar flink opgeruimd in huis, vind ik altijd wel heel therapeutisch, ik heb alleen last van chronisch tijdsgebrek. Maar vandaag dus een dagje in de vertraging (was begin vorige week ook aan het eind van mijn Latijn, want ook hier werk en studie), en het resultaat is lucht in mijn hoofd én in mijn huis. En een overvolle kliko!
Alleen het ritje naar de IKEA om dat ene kastje te halen dat mijn studeerkamer wat meer op orde moet brengen was me toch echt te veel gevraagd (of beter: ik had geen zin om de ruiten van de auto te krabben en me in een drukke menigte te begeven). Ach ja, IKEA loopt niet weg (en de troep ook niet, helaas).
Qua mannenperikelen herken ik die angst wel, voor die wond die iedere keer opengereten wordt. Het kost me nog steeds regelmatig heel veel moeite om goed voor mezelf te zorgen (want daar zit het eigenlijke probleem voor mij natuurlijk), maar mijn dierbare V+ heeft me over de kwetsbaarheidsdrempel heengeholpen. Het is voor mij echt een heel bewuste keuze geweest hem in mijn leven toe te laten, om mezelf toe te staan me aan hem te hechten, om toe te staan dat hij zorgzaam is, etc etc. Maar ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb, ook al heeft het me heel veel pijn en moeite gekost. Ik geef heel veel om hem, en voor het eerst ervaar ik nu hoe het is om zo kwetsbaar naar een man toe te zijn, om echt helemaal mezelf te kunnen zijn. En die ervaring (van de afgelopen anderhalf jaar) geeft me het vertrouwen dat als ik weer verliefd word, ik dat ook ga kunnen en durven...
maandag 29 december 2008 om 23:00
Jee, wat fijn dat je dat kunt zeg!
Ik hoop ook weer zover te komen. Maar nu kan ik het nog niet, deze laatste domper is voor mij het 'bewijs' dat liefde bij mij echt gekoppeld is aan gekwetst worden en voorlopig kan ik het dan ook niet. Maar ik hoop dat die tijd wel weer komt.
En dat meneer de psych me kan helpen...
Ik zal morgen ook even de huisarts bellen. Ik moest na 2 weken even terugkomen. Helemaal top voel ik me nog niet (af en toe verdrietig en nog steeds heel moe) maar het gaat idd een stuk beter dan de brullende Vinyl aan het begin van dit topic. Er zijn heel wat stappen gezet en dat doet me goed!
Oh, en die hulp wil ik nu helemaal. Want dat lijkt me ook zo lekker, dat je huis gewoon aan kant is.
Ik denk ook dat ik het dan ook wel bijhoud. Want je schaamt je anders toch kapot tov je hulp?
Waar heb jij je hulp vandaan?
Ik ga morgen ook even naar Ikea. Heb een soort bankje gezien dat wil ik in de badkamer zetten en alleen daar mogen dan nog kleren liggen. Dus de grond moet vrij blijven! Goed voornemen, dus mss morgen een ritje IKEA! Wie weet kom ik je nog tegen
En nu ga ik ECHT naar bed, volgens mij roep ik dit al een uur? Poeh!
Ik hoop ook weer zover te komen. Maar nu kan ik het nog niet, deze laatste domper is voor mij het 'bewijs' dat liefde bij mij echt gekoppeld is aan gekwetst worden en voorlopig kan ik het dan ook niet. Maar ik hoop dat die tijd wel weer komt.
En dat meneer de psych me kan helpen...
Ik zal morgen ook even de huisarts bellen. Ik moest na 2 weken even terugkomen. Helemaal top voel ik me nog niet (af en toe verdrietig en nog steeds heel moe) maar het gaat idd een stuk beter dan de brullende Vinyl aan het begin van dit topic. Er zijn heel wat stappen gezet en dat doet me goed!
Oh, en die hulp wil ik nu helemaal. Want dat lijkt me ook zo lekker, dat je huis gewoon aan kant is.
Ik denk ook dat ik het dan ook wel bijhoud. Want je schaamt je anders toch kapot tov je hulp?
Waar heb jij je hulp vandaan?
Ik ga morgen ook even naar Ikea. Heb een soort bankje gezien dat wil ik in de badkamer zetten en alleen daar mogen dan nog kleren liggen. Dus de grond moet vrij blijven! Goed voornemen, dus mss morgen een ritje IKEA! Wie weet kom ik je nog tegen
En nu ga ik ECHT naar bed, volgens mij roep ik dit al een uur? Poeh!
maandag 29 december 2008 om 23:10
quote:Cilka schreef op 29 december 2008 @ 22:52:
Alleen het ritje naar de IKEA om dat ene kastje te halen dat mijn studeerkamer wat meer op orde moet brengen was me toch echt te veel gevraagd (of beter: ik had geen zin om de ruiten van de auto te krabben en me in een drukke menigte te begeven). Ach ja, IKEA loopt niet weg (en de troep ook niet, helaas).
Hahaha! Dat bedoel ik! Ik denk dit al weken.
Vinyl, ga eens slapen!
Alleen het ritje naar de IKEA om dat ene kastje te halen dat mijn studeerkamer wat meer op orde moet brengen was me toch echt te veel gevraagd (of beter: ik had geen zin om de ruiten van de auto te krabben en me in een drukke menigte te begeven). Ach ja, IKEA loopt niet weg (en de troep ook niet, helaas).
Hahaha! Dat bedoel ik! Ik denk dit al weken.
Vinyl, ga eens slapen!
dinsdag 30 december 2008 om 09:56
Ha, hoe herkenbaar ladies!
Heb het ook, he? Maar goed, ik MOET af en toe wel er doorheen blazen, want ik mijn kinderen en die willen graag dat Ikea bureau, wat ik ze beloofd heb. Kan de zooi op het bureau ipv op de grond....
Maar net wat jullie hebben, je voelt je soms zo lamlendig, zo "er-niet-toe-doen"..... En dat ontneemt je de lust om überhaupt wat te doen, zo van "Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? "
Heb nog steeds af en toe last van dat ludduvuduh gedoe, maar probeer het voor mezelf als de kinderen er niet zijn, gezellig te maken. Gordijnen dicht, kaarsjes aan, stapel tijdschriften, schaar erbij om de leuke dingen die ik wil bewaren eruit te halen, wijntje of biertje erbij, goed muziekje opzetten. Of lekker frummeren. Ik loop zeker met mijn gevoelens de deur niet plat bij deze of gene, zo nu en dan bel ik mijn vriendin of val een lieve goede vriend aan de andere kant van de plomp lastig met mijn gezever, en dat helpt vaak wel.....
Het leven gaat door, helaas moet ik dat ook, al zou ik nu wel heel erg graag een paar weken in de stand "rust "willen verkeren......
Maar ik probeer positief te blijven, eerlijk gezegd schuif ik mijn emo's af op flink werken en mijn kinderen, gun mezelf de tijd ook niet om ergens bij stil te staan. Af en toe, door dit soort topics word ik er weer met de neus op de feiten gedrukt en dat is maar goed ook.
Iedereen een fijne dag, het allerbeste voor 2009, dat het een fantastisch lekker en goed jaar mag worden!
En elke dag is er weer nieuwe ronde, nieuwe kansen!
Vinyl, ik denk heel veel aan je, en duim voor je!
Heb het ook, he? Maar goed, ik MOET af en toe wel er doorheen blazen, want ik mijn kinderen en die willen graag dat Ikea bureau, wat ik ze beloofd heb. Kan de zooi op het bureau ipv op de grond....
Maar net wat jullie hebben, je voelt je soms zo lamlendig, zo "er-niet-toe-doen"..... En dat ontneemt je de lust om überhaupt wat te doen, zo van "Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? "
Heb nog steeds af en toe last van dat ludduvuduh gedoe, maar probeer het voor mezelf als de kinderen er niet zijn, gezellig te maken. Gordijnen dicht, kaarsjes aan, stapel tijdschriften, schaar erbij om de leuke dingen die ik wil bewaren eruit te halen, wijntje of biertje erbij, goed muziekje opzetten. Of lekker frummeren. Ik loop zeker met mijn gevoelens de deur niet plat bij deze of gene, zo nu en dan bel ik mijn vriendin of val een lieve goede vriend aan de andere kant van de plomp lastig met mijn gezever, en dat helpt vaak wel.....
Het leven gaat door, helaas moet ik dat ook, al zou ik nu wel heel erg graag een paar weken in de stand "rust "willen verkeren......
Maar ik probeer positief te blijven, eerlijk gezegd schuif ik mijn emo's af op flink werken en mijn kinderen, gun mezelf de tijd ook niet om ergens bij stil te staan. Af en toe, door dit soort topics word ik er weer met de neus op de feiten gedrukt en dat is maar goed ook.
Iedereen een fijne dag, het allerbeste voor 2009, dat het een fantastisch lekker en goed jaar mag worden!
En elke dag is er weer nieuwe ronde, nieuwe kansen!
Vinyl, ik denk heel veel aan je, en duim voor je!
dinsdag 30 december 2008 om 10:10
quote:Vinyl schreef op 29 december 2008 @ 23:00:
En dat meneer de psych me kan helpen...
Ik zal morgen ook even de huisarts bellen. Ik moest na 2 weken even terugkomen. Helemaal top voel ik me nog niet (af en toe verdrietig en nog steeds heel moe) maar het gaat idd een stuk beter dan de brullende Vinyl aan het begin van dit topic. Er zijn heel wat stappen gezet en dat doet me goed!
Wat fijn Vinyl dat je zelf ook ziet dat er zeker een verschil is met hoe je dacht aan het begin van dit topic. En dat het nog allemaal niet top gaat geeft ook niet, het belangrijkste is dat er vooruitgang is.
Veel plezier bij de Ikea! Succes met je door de drukte heenslaan...
Bloesie, ik wens jou ook alle goeds voor 2009!
En dat meneer de psych me kan helpen...
Ik zal morgen ook even de huisarts bellen. Ik moest na 2 weken even terugkomen. Helemaal top voel ik me nog niet (af en toe verdrietig en nog steeds heel moe) maar het gaat idd een stuk beter dan de brullende Vinyl aan het begin van dit topic. Er zijn heel wat stappen gezet en dat doet me goed!
Wat fijn Vinyl dat je zelf ook ziet dat er zeker een verschil is met hoe je dacht aan het begin van dit topic. En dat het nog allemaal niet top gaat geeft ook niet, het belangrijkste is dat er vooruitgang is.
Veel plezier bij de Ikea! Succes met je door de drukte heenslaan...
Bloesie, ik wens jou ook alle goeds voor 2009!
dinsdag 30 december 2008 om 10:27
Het heeft bij mij ook wel even geduurd voor ik zo ver was, hoor! En alle gesprekken met de psych hebben daar ook bij geholpen (want mezelf en wat ik wil en wat belangrijk voor me is heel veel beter leren kennen).
Mijn hulp heb ik via via gevonden, vond iemand via een briefje in de supermarkt net een te grote gok. Maar ik heb mezelf verbaasd doordat ik totaal niet bezig ben met zorgen dat het huis er een beeetje acceptabel uitziet voordat de hulp komt. Sterker nog, als ik de avond voor ze komt gekookt heb, haal ik zelfs dat doekje niet over het fornuis etc, omdat ik weet dat zij dat toch doet
Misschien moet ik mezelf zo toch maar eens richting IKEA katapulteren, want ik kan natuurlijk niet achterblijven bij al jullie goede voornemens!
En Bloesie, natúúrlijk wordt 2009 een geweldig jaar! Dat gaan we er met zijn allen gewoon van maken, toch?
Mijn hulp heb ik via via gevonden, vond iemand via een briefje in de supermarkt net een te grote gok. Maar ik heb mezelf verbaasd doordat ik totaal niet bezig ben met zorgen dat het huis er een beeetje acceptabel uitziet voordat de hulp komt. Sterker nog, als ik de avond voor ze komt gekookt heb, haal ik zelfs dat doekje niet over het fornuis etc, omdat ik weet dat zij dat toch doet
Misschien moet ik mezelf zo toch maar eens richting IKEA katapulteren, want ik kan natuurlijk niet achterblijven bij al jullie goede voornemens!
En Bloesie, natúúrlijk wordt 2009 een geweldig jaar! Dat gaan we er met zijn allen gewoon van maken, toch?
dinsdag 30 december 2008 om 11:05
quote:Bloesie schreef op 30 december 2008 @ 09:56:
of val een lieve goede vriend aan de andere kant van de plomp lastig met mijn gezever, en dat helpt vaak wel.....
Valt goed mee te praten he, met die buitenlander? Heb hem nog gesproken toen hij in NL was. Heeft me wel opgelucht moet ik zeggen!
Enne... ik herken het wel hoor, weinig 'er toe doen'. Zeker wat ik hier in huis doe. Voor wie doe ik het? Voor mezelf. Kan het me wat schelen? Nee...
Dus doe ik het niet
of val een lieve goede vriend aan de andere kant van de plomp lastig met mijn gezever, en dat helpt vaak wel.....
Valt goed mee te praten he, met die buitenlander? Heb hem nog gesproken toen hij in NL was. Heeft me wel opgelucht moet ik zeggen!
Enne... ik herken het wel hoor, weinig 'er toe doen'. Zeker wat ik hier in huis doe. Voor wie doe ik het? Voor mezelf. Kan het me wat schelen? Nee...
Dus doe ik het niet
dinsdag 30 december 2008 om 11:07
@ Cilka: Nou ja, ik heb geen idee hoe de psych me kan helpen. Ik denk zelf dat ik domme pech heb gehad met deze mannen allemaal. Dat zij mijn vertrouwen hebben geschaad is iets externs, want wat ik wil en hoe ik ben, dat hebben de afgelopen jaren me al wel geleerd.
(ja, dat is wel zo, door dit soort gekloot leer je jezelf wel goed kennen!)
@ Drift: Zou het zo druk zijn bij Ikea? Want dan kan ik mss beter volgende week uit het werk. Dat doe ik meestal en dan is er geen kip!
(ja, dat is wel zo, door dit soort gekloot leer je jezelf wel goed kennen!)
@ Drift: Zou het zo druk zijn bij Ikea? Want dan kan ik mss beter volgende week uit het werk. Dat doe ik meestal en dan is er geen kip!
dinsdag 30 december 2008 om 11:08
quote:Cilka schreef op 30 december 2008 @ 10:27:
Misschien moet ik mezelf zo toch maar eens richting IKEA katapulteren, want ik kan natuurlijk niet achterblijven bij al jullie goede voornemens!
Als jij nu vandaag gaat kan ik vrijdag en is er dan in ieder geval een iemand minder die het druk maakt...
Want door het geklets hier over wat ik toch nog wil doen om mijn huis een beetje toonbaar te maken ga ik vrijdag mijn eerste goede voornemen voor het nieuwe jaar uitvoeren. Kastje halen en zooi opruimen. Hoop ik...
Misschien moet ik mezelf zo toch maar eens richting IKEA katapulteren, want ik kan natuurlijk niet achterblijven bij al jullie goede voornemens!
Als jij nu vandaag gaat kan ik vrijdag en is er dan in ieder geval een iemand minder die het druk maakt...
Want door het geklets hier over wat ik toch nog wil doen om mijn huis een beetje toonbaar te maken ga ik vrijdag mijn eerste goede voornemen voor het nieuwe jaar uitvoeren. Kastje halen en zooi opruimen. Hoop ik...
dinsdag 30 december 2008 om 11:10
