Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
dinsdag 30 december 2008 om 11:13
quote:Vinyl schreef op 30 december 2008 @ 11:07:
@ Cilka: Nou ja, ik heb geen idee hoe de psych me kan helpen. Ik denk zelf dat ik domme pech heb gehad met deze mannen allemaal. Dat zij mijn vertrouwen hebben geschaad is iets externs, want wat ik wil en hoe ik ben, dat hebben de afgelopen jaren me al wel geleerd.
(ja, dat is wel zo, door dit soort gekloot leer je jezelf wel goed kennen!)
Vind het knap van je dat je het buiten jezelf kan leggen en dat geschaad vertrouwen voor jou niet betekent dat er wat mis is met jezelf!
En nu ga ik toch maar weer even werken
@ Cilka: Nou ja, ik heb geen idee hoe de psych me kan helpen. Ik denk zelf dat ik domme pech heb gehad met deze mannen allemaal. Dat zij mijn vertrouwen hebben geschaad is iets externs, want wat ik wil en hoe ik ben, dat hebben de afgelopen jaren me al wel geleerd.
(ja, dat is wel zo, door dit soort gekloot leer je jezelf wel goed kennen!)
Vind het knap van je dat je het buiten jezelf kan leggen en dat geschaad vertrouwen voor jou niet betekent dat er wat mis is met jezelf!
En nu ga ik toch maar weer even werken
dinsdag 30 december 2008 om 11:15
Ik denk dat je al een heel stuk verder bent dan menigeen met liefdesverdriet, Vinyl. Je klinkt een stuk opgewekter, maar dat niet alleen. Je klinkt gelukkig ook heel realistisch. Ik denk eerlijk gezegd niet dat een psycholoog veel voor jou kan doen. Je ziet zelf heel goed dat je voornamelijk pech hebt gehad met je relaties. En dat het een volgende keer zomaar goed kan gaan besef je gelukkig ook. Misschien moet je er nu ook nog in gaan geloven...
dinsdag 30 december 2008 om 11:16
Ai, dat klinkt druk idd.
Misschien toch maar niet vandaag dan... haha
Morgen, als iedereen druk is met de voorbereidingen van oud en nieuw?
En ja, het ligt wel buiten mezelf. Ik heb in mijn vorige relatie heel erg aan mezelf getwijfeld. Ik kreeg van alles de schuld en trok me dat heel erg aan. Toen ik daar eenmaal uit was en helder kon denken heb ik me voorgenomen dat nooit meer te doen. (behalve als het terecht is natuurlijk, haha, moet wel realistisch blijven)
Verder zou ik wel willen dat het aan mij zou liggen eigenlijk, want dan kan ik er wat aan doen. Nu sta ik machteloos toe te kijken en het gebeurde gewoon weer. En ik kan er niks aan doen dan het weer te incasseren en weer de scherven op te ruimen. Dat vind ik moeilijk...
Misschien toch maar niet vandaag dan... haha
Morgen, als iedereen druk is met de voorbereidingen van oud en nieuw?
En ja, het ligt wel buiten mezelf. Ik heb in mijn vorige relatie heel erg aan mezelf getwijfeld. Ik kreeg van alles de schuld en trok me dat heel erg aan. Toen ik daar eenmaal uit was en helder kon denken heb ik me voorgenomen dat nooit meer te doen. (behalve als het terecht is natuurlijk, haha, moet wel realistisch blijven)
Verder zou ik wel willen dat het aan mij zou liggen eigenlijk, want dan kan ik er wat aan doen. Nu sta ik machteloos toe te kijken en het gebeurde gewoon weer. En ik kan er niks aan doen dan het weer te incasseren en weer de scherven op te ruimen. Dat vind ik moeilijk...
dinsdag 30 december 2008 om 11:21
quote:Naski schreef op 30 december 2008 @ 11:15:
Ik denk dat je al een heel stuk verder bent dan menigeen met liefdesverdriet, Vinyl. Je klinkt een stuk opgewekter, maar dat niet alleen. Je klinkt gelukkig ook heel realistisch. Ik denk eerlijk gezegd niet dat een psycholoog veel voor jou kan doen. Je ziet zelf heel goed dat je voornamelijk pech hebt gehad met je relaties. En dat het een volgende keer zomaar goed kan gaan besef je gelukkig ook. Misschien moet je er nu ook nog in gaan geloven...
Nou, dat laatste helaas nog niet. Want liefde en pijn zijn synoniem bij mij. Helaas zie ik niet in dat het goed zou kunnen gaan, dat is tenslotte nog nooit gebeurd.
Ik hoop wel dat die psych me daarbij kan helpen.... Want daar kom ik echt niet uit en als ik daar over na ga denken blijven de tranen komen.
Maar verder voel ik me een stuk beter inderdaad.
Gelukkig maar!
Ik denk dat je al een heel stuk verder bent dan menigeen met liefdesverdriet, Vinyl. Je klinkt een stuk opgewekter, maar dat niet alleen. Je klinkt gelukkig ook heel realistisch. Ik denk eerlijk gezegd niet dat een psycholoog veel voor jou kan doen. Je ziet zelf heel goed dat je voornamelijk pech hebt gehad met je relaties. En dat het een volgende keer zomaar goed kan gaan besef je gelukkig ook. Misschien moet je er nu ook nog in gaan geloven...
Nou, dat laatste helaas nog niet. Want liefde en pijn zijn synoniem bij mij. Helaas zie ik niet in dat het goed zou kunnen gaan, dat is tenslotte nog nooit gebeurd.
Ik hoop wel dat die psych me daarbij kan helpen.... Want daar kom ik echt niet uit en als ik daar over na ga denken blijven de tranen komen.
Maar verder voel ik me een stuk beter inderdaad.
Gelukkig maar!
dinsdag 30 december 2008 om 12:27
quote:Vinyl schreef op 30 december 2008 @ 11:16:
Verder zou ik wel willen dat het aan mij zou liggen eigenlijk, want dan kan ik er wat aan doen. Nu sta ik machteloos toe te kijken en het gebeurde gewoon weer. En ik kan er niks aan doen dan het weer te incasseren en weer de scherven op te ruimen. Dat vind ik moeilijk...
Dat is ook moeilijk Vinyl!
Vind het vervelend te lezen dat liefde en pijn voor jou bij elkaar horen. Kan me goed voorstellen dat als je daar over na gaat denken je een huilbui krijgt. Want ik krijg al een verdrietig gevoel als ik je dit soort dingen zie opschrijven.
Verder zou ik wel willen dat het aan mij zou liggen eigenlijk, want dan kan ik er wat aan doen. Nu sta ik machteloos toe te kijken en het gebeurde gewoon weer. En ik kan er niks aan doen dan het weer te incasseren en weer de scherven op te ruimen. Dat vind ik moeilijk...
Dat is ook moeilijk Vinyl!
Vind het vervelend te lezen dat liefde en pijn voor jou bij elkaar horen. Kan me goed voorstellen dat als je daar over na gaat denken je een huilbui krijgt. Want ik krijg al een verdrietig gevoel als ik je dit soort dingen zie opschrijven.
dinsdag 30 december 2008 om 13:28
Liefde en pijn horen soms bij elkaar. Dat is heel verdrietig, maar niets aan te doen. Vinyl, je bent nog jong, echt waar! Je hebt nog zoveel kansen op geluk en liefde. Tot nu toe heb je altijd open gestaan voor de liefde en ben je diep gekwetst. Maar als je dichtklapt en een muurtje om je heen bouwt, komt het geluk niet meer binnen. Je moet open blijven staan voor de liefde en helaas kan er dan ook eventueel weer pijn in, maar dat is de gok die je moet nemen.
Ik snap wel dat je daar nu nog niet echt aan toe bent (gewoon nog even een tijdje uithuilen is niks verkeerds aan), maar jouw tijd komt wel weer, echt waar hoor, lieve Vinyl. Want je denkt zelf dat je niet zo realistisch bent, maar uit alles lees ik dat je dat wel bent. En je bent ook een sterke vrouw. Dat is een goede combi!
Ik snap wel dat je daar nu nog niet echt aan toe bent (gewoon nog even een tijdje uithuilen is niks verkeerds aan), maar jouw tijd komt wel weer, echt waar hoor, lieve Vinyl. Want je denkt zelf dat je niet zo realistisch bent, maar uit alles lees ik dat je dat wel bent. En je bent ook een sterke vrouw. Dat is een goede combi!
dinsdag 30 december 2008 om 14:06
@ Drift: ik vind het ook jammer dat die combinatie nu zo bestaat, maar zo is het wel gegroeid. Ik ken gewoon geen onbezorgde liefde meer, en dat vind ik heel erg.
@ Naski: ik weet niet goed hoe ik open moet blijven staan voor de liefde. Ik denk niet dat ik dat durf. Het heeft me heel erg veel moeite gekost om me na vorig jaar open te stellen voor de liefde. Ik was er best bang voor, maar voorzichtig durfte ik weer. En nu zit ik weer met pijn en verdriet.
Waarom zou ik nog als het toch steeds zo afloopt. Snap je?
De drempel was heel hoog, en mijn muurtje ook. Ik nam de gok en verloor weer. Mijn muurtje is nu dus weer hoger...
@ Naski: ik weet niet goed hoe ik open moet blijven staan voor de liefde. Ik denk niet dat ik dat durf. Het heeft me heel erg veel moeite gekost om me na vorig jaar open te stellen voor de liefde. Ik was er best bang voor, maar voorzichtig durfte ik weer. En nu zit ik weer met pijn en verdriet.
Waarom zou ik nog als het toch steeds zo afloopt. Snap je?
De drempel was heel hoog, en mijn muurtje ook. Ik nam de gok en verloor weer. Mijn muurtje is nu dus weer hoger...
dinsdag 30 december 2008 om 15:19
De psych kan je vast helpen dat muurtje weer een stuk af te breken! Want al ligt de aanleiding dat extern, het bouwen/breken aan die muur heb je zelf in de hand (heb ik de afgelopen jaren geleerd). Verdriet komt, en het gaat ook weer weg, en het hóeft niet verwoestend te zijn.
Liefde en pijn zullen altijd bij elkaar horen, iemand van wie je houdt kan je ook diep kwetsen. Tuurlijk kan je er voor weglopen, maar dan misgun je jezelf ook wel heel veel...
En wat IKEA betreft: ik heb het overleefd! Geen afgesloten afritten of zo (maar Delft is voor mij ook geen logische vestiging). Het was wel druk, maar dat is de supermarkt op zaterdagochtend ook. Geen dramatische taferelen dus. Ik was alleen even vergeten dat het altijd vies tegenvalt om de boel in elkaar te sleutelen... Nu ja, de kastjes staan, en de deurtjes hang ik er van de week wel in...
Liefde en pijn zullen altijd bij elkaar horen, iemand van wie je houdt kan je ook diep kwetsen. Tuurlijk kan je er voor weglopen, maar dan misgun je jezelf ook wel heel veel...
En wat IKEA betreft: ik heb het overleefd! Geen afgesloten afritten of zo (maar Delft is voor mij ook geen logische vestiging). Het was wel druk, maar dat is de supermarkt op zaterdagochtend ook. Geen dramatische taferelen dus. Ik was alleen even vergeten dat het altijd vies tegenvalt om de boel in elkaar te sleutelen... Nu ja, de kastjes staan, en de deurtjes hang ik er van de week wel in...
dinsdag 30 december 2008 om 15:23
Nou, hier was de IKEA zelf niet zo gek druk binnen, maar je kon niet meer parkeren op de gewone plekken en het parkeerdek. Ik werd helemaal buiten het terrein gedirigeerd onder het viaduct
Enne.. dat muurtje kan ik idd zelf afbreken, en de pijn gaat over, gelukkig weet ik dit uit ervaring en dat werkt geruststellend. Alleen wordt het afbreken wel steeds moeilijker, want naarmate je hem vaker hebt opgebouwd wordt hij ook steviger en dikker.
Maar ik ben benieuwd, de psych is van harte welkom!
Enne.. dat muurtje kan ik idd zelf afbreken, en de pijn gaat over, gelukkig weet ik dit uit ervaring en dat werkt geruststellend. Alleen wordt het afbreken wel steeds moeilijker, want naarmate je hem vaker hebt opgebouwd wordt hij ook steviger en dikker.
Maar ik ben benieuwd, de psych is van harte welkom!
dinsdag 30 december 2008 om 16:06
Wat fijn dat bij jullie alletwee de Ikea missie geslaagd is! Ik ga het vrijdag proberen.
Dat terrein waar jij naartoe moest Vinyl heb ik laatst op een zaterdag ook een keer gestaan denk ik.
En over het muurtje. Ik herken het wel. Heb het jarenlang gehad op het gebied van vriendschap. Door allerlei verschillende zaken verliepen vriendschappen bij mij altijd vreemd en had ik daardoor nog weinig vertrouwen in vriendschap. Heb toen een hele tijd gedacht dat ik misschien niet zo geschikt zou zijn voor vriendschap of dat ik het maar beter zelf kon doen in plaats van steeds maar weer teleurgesteld te raken.
Langzaamaan is dat overgegaan. Omdat er de laatste jaren vriendschappen zijn gekomen die heel stabiel en waardevol blijken of omdat oude vriendschappen hernieuwd bleken te kunnen worden en ik dingen in mijn hoofd groter had gemaakt dan ze waren (en vriendinnen ook). Het ging een beetje vanzelf, want ik kan niet goed omschrijven wat er nu precies veranderd is.
Dat terrein waar jij naartoe moest Vinyl heb ik laatst op een zaterdag ook een keer gestaan denk ik.
En over het muurtje. Ik herken het wel. Heb het jarenlang gehad op het gebied van vriendschap. Door allerlei verschillende zaken verliepen vriendschappen bij mij altijd vreemd en had ik daardoor nog weinig vertrouwen in vriendschap. Heb toen een hele tijd gedacht dat ik misschien niet zo geschikt zou zijn voor vriendschap of dat ik het maar beter zelf kon doen in plaats van steeds maar weer teleurgesteld te raken.
Langzaamaan is dat overgegaan. Omdat er de laatste jaren vriendschappen zijn gekomen die heel stabiel en waardevol blijken of omdat oude vriendschappen hernieuwd bleken te kunnen worden en ik dingen in mijn hoofd groter had gemaakt dan ze waren (en vriendinnen ook). Het ging een beetje vanzelf, want ik kan niet goed omschrijven wat er nu precies veranderd is.
anoniem_77227 wijzigde dit bericht op 30-12-2008 16:07
Reden: typo...
Reden: typo...
% gewijzigd
dinsdag 30 december 2008 om 16:49
Vinyl, ik denk niet dat het open staan voor een (nieuwe) liefde te maken heeft dat je het niet meer durft. Door de pijn die je weer hebt meegemaakt sta je er momenteel niet voor open, en weet je niet of je dat nog ooit wel wil of kunt. Maar dat geeft niet, het is heel logisch, het hoeft ook niet, niet nu.
Het is nu tijd om je pijn en verdriet toe te laten. Het is zeker niet niks en het doet ook gewoon heel erg zeer!
Maar wat ik heb geleerd en ook probeer vol te houden (al heb ik ook wel eens een vreselijk jankmoment en zit ik echt in een dip!) dat jij niet de enige bent die dit overkomt. Zoals je ziet op dit forum zijn er veel meer die dit doormaken en het is echt niet zo dat het bij anderen die wel een relatie hebben allemaal rozegeur en maneschijn is.
Dit is ook het leven en het is zo waar dat het soms mee zit en soms tegen. Maar ik heb ook inmiddels geleerd dat het niet helpt om te blijven kniezen en in een dip te blijven zitten. Geef jezelf de tijd om dit te verwerken en richt je op andere dingen. Je vrienden die je hebt, zij zullen gewoon blijven. Ben trots op jezelf dat je goed kunt relativeren en dat je weet dat je het ook alleen kunt. Je bent een sterke vrouw! Ben dankbaar voor de dingen die je wel hebt.
Ik weet dat het misschien makkelijker klinkt dan het is, dat weet ik wel hoor en het valt ook niet mee, maar je hebt geen keus. Ik heb ook mijn slechte momenten maar als ik dan bv net een vriendin spreek die net gehoord heeft dat een vriendin van haar zus zelfmoord heeft gepleegd....dan denk ik ach waar maak ik me in hemelsnaam druk om...snap je. Dat wil niet zeggen dat je geen verdriet mag hebben, juist wel laat het toe maar relativeer! Dat is ook jouw sterke punt.
Het is nu tijd om je pijn en verdriet toe te laten. Het is zeker niet niks en het doet ook gewoon heel erg zeer!
Maar wat ik heb geleerd en ook probeer vol te houden (al heb ik ook wel eens een vreselijk jankmoment en zit ik echt in een dip!) dat jij niet de enige bent die dit overkomt. Zoals je ziet op dit forum zijn er veel meer die dit doormaken en het is echt niet zo dat het bij anderen die wel een relatie hebben allemaal rozegeur en maneschijn is.
Dit is ook het leven en het is zo waar dat het soms mee zit en soms tegen. Maar ik heb ook inmiddels geleerd dat het niet helpt om te blijven kniezen en in een dip te blijven zitten. Geef jezelf de tijd om dit te verwerken en richt je op andere dingen. Je vrienden die je hebt, zij zullen gewoon blijven. Ben trots op jezelf dat je goed kunt relativeren en dat je weet dat je het ook alleen kunt. Je bent een sterke vrouw! Ben dankbaar voor de dingen die je wel hebt.
Ik weet dat het misschien makkelijker klinkt dan het is, dat weet ik wel hoor en het valt ook niet mee, maar je hebt geen keus. Ik heb ook mijn slechte momenten maar als ik dan bv net een vriendin spreek die net gehoord heeft dat een vriendin van haar zus zelfmoord heeft gepleegd....dan denk ik ach waar maak ik me in hemelsnaam druk om...snap je. Dat wil niet zeggen dat je geen verdriet mag hebben, juist wel laat het toe maar relativeer! Dat is ook jouw sterke punt.
dinsdag 30 december 2008 om 16:52
Ja, ben ook blij dat ik dat kan! Heb een superleuke baan (ookal zit ik er een beetje doorheen), lieve familie, lieve vrienden, heb alweer heerlijke vakantieplannen, dus het geluk zit ook in andere dingen.
Maar dat is het maffe: ik ben soms gelukkiger alleen, omdat dat stabiel is en veilig.
Maar relativeren kan ik gelukkig wel. Alleen op dat ene vlak niet zo...
Maar dat is het maffe: ik ben soms gelukkiger alleen, omdat dat stabiel is en veilig.
Maar relativeren kan ik gelukkig wel. Alleen op dat ene vlak niet zo...
dinsdag 30 december 2008 om 16:57
quote:Vinyl schreef op 30 december 2008 @ 15:23:
Enne.. dat muurtje kan ik idd zelf afbreken, en de pijn gaat over, gelukkig weet ik dit uit ervaring en dat werkt geruststellend. Alleen wordt het afbreken wel steeds moeilijker, want naarmate je hem vaker hebt opgebouwd wordt hij ook steviger en dikker.
Maar ik ben benieuwd, de psych is van harte welkom!
Bij mij werkt dat net andersom! Omdát ik dat muurtje al vaker heb opgebouwd en afgebroken, ben ik me er tegenwoordig heel erg van bewust dat ik probeer een muurtje op te werpen, en dwing ik mezelf om op dat moment stil te staan bij wat ik voel en waar ik behoefte aan heb. En bijna altijd kom ik tot de conclusie dat ik op dat moment juist behoefte heb aan contact maken... En hoe moeilijk dat ook is, ik probeer daar wel naar te handelen. Hoewel ik mezelf ook wel een een avondje achter mijn veilige muurtje toesta, maar de volgende ochtend dwing ik mezelf er weer achter vandaan te springen...
En nu ga ik richting station om V+ af te halen!
Enne.. dat muurtje kan ik idd zelf afbreken, en de pijn gaat over, gelukkig weet ik dit uit ervaring en dat werkt geruststellend. Alleen wordt het afbreken wel steeds moeilijker, want naarmate je hem vaker hebt opgebouwd wordt hij ook steviger en dikker.
Maar ik ben benieuwd, de psych is van harte welkom!
Bij mij werkt dat net andersom! Omdát ik dat muurtje al vaker heb opgebouwd en afgebroken, ben ik me er tegenwoordig heel erg van bewust dat ik probeer een muurtje op te werpen, en dwing ik mezelf om op dat moment stil te staan bij wat ik voel en waar ik behoefte aan heb. En bijna altijd kom ik tot de conclusie dat ik op dat moment juist behoefte heb aan contact maken... En hoe moeilijk dat ook is, ik probeer daar wel naar te handelen. Hoewel ik mezelf ook wel een een avondje achter mijn veilige muurtje toesta, maar de volgende ochtend dwing ik mezelf er weer achter vandaan te springen...
En nu ga ik richting station om V+ af te halen!
dinsdag 30 december 2008 om 17:02
Ha, meiden! bedankt voor de goede wensen!
Vinyl, ja, die gast aan de andere kant van de plomp is gelukkig nog een Hollander in hart en nieren, hoor! Veranderd hoop ik niet! Kan me donders goed voorstellen dat je goed met hem hebt kunnen lullen, ik doe niet anders!
Maarre, je klinkt opgewekter, maar het vertrouwen moet nog weer komen,merk ik wel. En daar zit m inderdaad de kneep. Komt ook wel, zeker met de hulp van een psych.
Andere meiden, ook voor jullie komt het wel, ben er even snel door heen gefietst, dus zal hier en daar wel over heen gelezen hebben , maar bottom line is dat we onze eigenwaarde even moeten opkrikken, denk ik....
En dat gaan we zeker doen! Niet alleen in woorden maar ook met daden, niet alleen op persoonlijk vlak, maar ook in huis.
Opgeruimd huis betekent vaak opgeruimd in het hoofd!
heksenketel moet van het vuur, dus I'm off!
Vinyl, ja, die gast aan de andere kant van de plomp is gelukkig nog een Hollander in hart en nieren, hoor! Veranderd hoop ik niet! Kan me donders goed voorstellen dat je goed met hem hebt kunnen lullen, ik doe niet anders!
Maarre, je klinkt opgewekter, maar het vertrouwen moet nog weer komen,merk ik wel. En daar zit m inderdaad de kneep. Komt ook wel, zeker met de hulp van een psych.
Andere meiden, ook voor jullie komt het wel, ben er even snel door heen gefietst, dus zal hier en daar wel over heen gelezen hebben , maar bottom line is dat we onze eigenwaarde even moeten opkrikken, denk ik....
En dat gaan we zeker doen! Niet alleen in woorden maar ook met daden, niet alleen op persoonlijk vlak, maar ook in huis.
Opgeruimd huis betekent vaak opgeruimd in het hoofd!
heksenketel moet van het vuur, dus I'm off!
dinsdag 30 december 2008 om 17:06
Ja, ik hoorde dat jullie veel belden, leuk hoor!
Doe je hem de groetjes?
Vertrouwen: ik ga ervoor in 2009!
Ben zo blij dat ik er eindelijk werk van ga maken. Het is een grote stap en geen idee of het makkelijk is om mijn verhaal te doen aan een vreemde man, maar ik ga het gewoon doen, en dan zien we wel wat 2009 ons brengt.
We gaan ervoor meiden!
Doe je hem de groetjes?
Vertrouwen: ik ga ervoor in 2009!
Ben zo blij dat ik er eindelijk werk van ga maken. Het is een grote stap en geen idee of het makkelijk is om mijn verhaal te doen aan een vreemde man, maar ik ga het gewoon doen, en dan zien we wel wat 2009 ons brengt.
We gaan ervoor meiden!
dinsdag 30 december 2008 om 18:03
quote:Westlife schreef op 30 december 2008 @ 17:14:
Zo is het! we gaan ervoor meiden! Op naar 2009, op naar vertrouwen! Hebben jullie dat niet? Nu je weet dat velen hier hetzelfde doormaken wordt het een stukje draaglijker!
Absoluut! Op de een of andere manier helpt het tegen het alleen op de wereld gevoel. Hoewel ik niet zozeer mijn vertrouwen in mannen verloren heb, heb ik het afgelopen jaar wel een beetje het vertrouwen in de liefde verloren. Dus ik hoop zeker dat dat weer terug gaat komen. Voorlopig hoeft het alleen even niet zo en vind ik het wel prima in mijn eentje.
Vinyl, je klinkt positief en opgewekt. Fijn!
Zo is het! we gaan ervoor meiden! Op naar 2009, op naar vertrouwen! Hebben jullie dat niet? Nu je weet dat velen hier hetzelfde doormaken wordt het een stukje draaglijker!
Absoluut! Op de een of andere manier helpt het tegen het alleen op de wereld gevoel. Hoewel ik niet zozeer mijn vertrouwen in mannen verloren heb, heb ik het afgelopen jaar wel een beetje het vertrouwen in de liefde verloren. Dus ik hoop zeker dat dat weer terug gaat komen. Voorlopig hoeft het alleen even niet zo en vind ik het wel prima in mijn eentje.
Vinyl, je klinkt positief en opgewekt. Fijn!
woensdag 31 december 2008 om 11:31
Vinyl, ik lees net je reactie bij het topic van MM. Ik heb dit topic meegelezen en wilde je even hier (want on-topic, voordat ik mijn voorzittersrol zelf verzaak ) even die dikke geven.
Ja, het kan inderdaad, en het mooiste is dat je dat nu zelf weer gaat voelen.
Ik wens je een prachtig 2009 toe. Het wórdt jouw jaar, hoe dan ook.
TD
Ja, het kan inderdaad, en het mooiste is dat je dat nu zelf weer gaat voelen.
Ik wens je een prachtig 2009 toe. Het wórdt jouw jaar, hoe dan ook.
TD
woensdag 31 december 2008 om 12:03
woensdag 31 december 2008 om 12:06
