Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 30 december 2008 om 14:25
Hey lieverds .
Ben weer thuis. Ik had graag langer willen blijven maar dat was niet handig ivm dochter, man en zijn werkdingen.
Het gaat niet goed met mijn vader. Ze weten niet wat er is, hij wordt gecheckt in januari in het ziekenhuis maar ik ben benieuwd. Ik vermoed dat hij eigenlijk een volledige check nodig heeft en ik vraag me af of ze dat gaan doen. Hij was en is erg moe, slaapt het grootste deel van de dag. Erg mager, geen eetlust. Veel pijn.
Ik schrok van de blik in zijn ogen toen ik aankwam. Ver weg, moe, iets van verslagenheid. Hij voelt zich eenzaam. En zo diep diep moe. Na een 4 dagen begon hij weer iets sterker te worden hetgeen betekende dat hij naar beneden kwam om wat te eten ipv dat we het naar hem toe brachten. Hij was er weer, kon weer een beetje praten en keek wat aanweziger. Zichzelf een schop onder zijn kont geven zoals hij het noemde . Maar na een half uur was hij dan weer doodop. Voor de anderen reden om te denken dat het wel meevalt. Ik weet het niet, hou er een rotgevoel over.
Stiefzus heeft hetzelfde, ze zei dat ze de blik had herkend van haar moeder en haar oma toen het idd hopeloos begon te worden.
Dus afwachten. Ik hoop dat ze iets vinden in het ziekenhuis wat te opereren valt. Tegelijkertijd denk ik dat de rek eruit is, dat hij zo'n operatie wrs niet overleeft. Maar goed, hij is een taaie dus dat hou ik maar in mijn achterhoofd .
Heftig weekje. En des te heftiger omdat ik er bij mijn man niet mee terecht kan. Ik heb dat geaccepteerd maar hij neemt het me dan weer kwalijk dat ik hem niet toesta er voor me te zijn. Terwijl er meerdere momenten waren waarop dat prima had gekund maar tja, emoties he, en dan klapt hij weer dicht. Dus het verwijt is onzinnig en tegelijkertijd besef ik dat hij dat zelf zo niet ziet. Maar dat kwalijk nemen breekt me dan toch weer op. Ik bleef in twijfel of ik niet beter alleen kon gaan de dag voor vertrek en ik had daarnaar moeten luisteren.
Ah well. You live and learn .
Ik lees later alles wat er met jullie is gebeurd de afgelopen dagen en reageer nog maar moet nu verder met tassen uitpakken (blegh). Ik wilde jullie iig even laten weten dat ik nog leef en dankjulliewel voor jullie lieve woorden .
Ben weer thuis. Ik had graag langer willen blijven maar dat was niet handig ivm dochter, man en zijn werkdingen.
Het gaat niet goed met mijn vader. Ze weten niet wat er is, hij wordt gecheckt in januari in het ziekenhuis maar ik ben benieuwd. Ik vermoed dat hij eigenlijk een volledige check nodig heeft en ik vraag me af of ze dat gaan doen. Hij was en is erg moe, slaapt het grootste deel van de dag. Erg mager, geen eetlust. Veel pijn.
Ik schrok van de blik in zijn ogen toen ik aankwam. Ver weg, moe, iets van verslagenheid. Hij voelt zich eenzaam. En zo diep diep moe. Na een 4 dagen begon hij weer iets sterker te worden hetgeen betekende dat hij naar beneden kwam om wat te eten ipv dat we het naar hem toe brachten. Hij was er weer, kon weer een beetje praten en keek wat aanweziger. Zichzelf een schop onder zijn kont geven zoals hij het noemde . Maar na een half uur was hij dan weer doodop. Voor de anderen reden om te denken dat het wel meevalt. Ik weet het niet, hou er een rotgevoel over.
Stiefzus heeft hetzelfde, ze zei dat ze de blik had herkend van haar moeder en haar oma toen het idd hopeloos begon te worden.
Dus afwachten. Ik hoop dat ze iets vinden in het ziekenhuis wat te opereren valt. Tegelijkertijd denk ik dat de rek eruit is, dat hij zo'n operatie wrs niet overleeft. Maar goed, hij is een taaie dus dat hou ik maar in mijn achterhoofd .
Heftig weekje. En des te heftiger omdat ik er bij mijn man niet mee terecht kan. Ik heb dat geaccepteerd maar hij neemt het me dan weer kwalijk dat ik hem niet toesta er voor me te zijn. Terwijl er meerdere momenten waren waarop dat prima had gekund maar tja, emoties he, en dan klapt hij weer dicht. Dus het verwijt is onzinnig en tegelijkertijd besef ik dat hij dat zelf zo niet ziet. Maar dat kwalijk nemen breekt me dan toch weer op. Ik bleef in twijfel of ik niet beter alleen kon gaan de dag voor vertrek en ik had daarnaar moeten luisteren.
Ah well. You live and learn .
Ik lees later alles wat er met jullie is gebeurd de afgelopen dagen en reageer nog maar moet nu verder met tassen uitpakken (blegh). Ik wilde jullie iig even laten weten dat ik nog leef en dankjulliewel voor jullie lieve woorden .
dinsdag 30 december 2008 om 14:44
Ik lees mee maar heb weinig moed/puf om te reageren.
Moeheid overvalt me iedere keer om de dag.
En buiten is het zo prachtig weer maar heb het veels te koud.
Vroeger was ik niet weg te slaan van de ijsbaan,en nu?
De PC heeft het ok weer begeven.
Jeetje krijg je er 1 van de gemeente(schoolgaand kind) en heb alleen maar gelazer ermee.
Gebruik is niet gek,de onderdelen laten het afweten.
Nouja hoort bij Face dit soort zooi,
's voor allen.
Moeheid overvalt me iedere keer om de dag.
En buiten is het zo prachtig weer maar heb het veels te koud.
Vroeger was ik niet weg te slaan van de ijsbaan,en nu?
De PC heeft het ok weer begeven.
Jeetje krijg je er 1 van de gemeente(schoolgaand kind) en heb alleen maar gelazer ermee.
Gebruik is niet gek,de onderdelen laten het afweten.
Nouja hoort bij Face dit soort zooi,
's voor allen.
dinsdag 30 december 2008 om 14:53
dinsdag 30 december 2008 om 16:06
Felicia ik snp je twijfel van wel/niet je man mee en achteraf denken had ik maar.
Je 'trapte' er in.
Ik 'trapte' er ook weer in gister en de dag voor Kerst met GM.
Ja die zocht me weer eens op na 3mnd.
Ik vreindschappelijk maar bewaakte heel goed mijn gerns.
Hij walste er overheen en ik ben wéér de boeman in zijn ogen.
Terwijl HIJ degene is die mij maar niet loslaat.
Je denkt opgewassen te zijn en naderhand weet je, je had beter...jij idem.
Nouja idd. you live and learn.
Je 'trapte' er in.
Ik 'trapte' er ook weer in gister en de dag voor Kerst met GM.
Ja die zocht me weer eens op na 3mnd.
Ik vreindschappelijk maar bewaakte heel goed mijn gerns.
Hij walste er overheen en ik ben wéér de boeman in zijn ogen.
Terwijl HIJ degene is die mij maar niet loslaat.
Je denkt opgewassen te zijn en naderhand weet je, je had beter...jij idem.
Nouja idd. you live and learn.
dinsdag 30 december 2008 om 16:26
Feli, fijn om van je te horen en dat je van je vader hebt genoten. Wel vervelend dat je er nog steeds zo'n naar gevoel over hebt
En inderdaad Hanke, het is zeker mooi en ontroerend, zeker omdat ik het deze twee lieve mensen zo ontzettend gun.
Voor iedereen die hem nodig heeft deze dagen
En inderdaad Hanke, het is zeker mooi en ontroerend, zeker omdat ik het deze twee lieve mensen zo ontzettend gun.
Voor iedereen die hem nodig heeft deze dagen
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 30 december 2008 om 17:00
Ik had geen verwachtingen Face, gelukkig maar, ik wilde alleen graag kerst vieren bij mijn vader met mijn dochter erbij. Dit was de beste optie wat dat betreft.
Het is dan alsnog soms verbazingwekkend hoe iemand kan reageren maar dat wist ik van tevoren. Vandaar dat ik het eerder moeilijk vond dat hij me zelfs niet de rust kon gunnen om deze week te beleven op mijn manier. Daar heeft hij al geen echt begrip van of voor.
Ik weet het niet, het is verder ook niet belangrijk. Hooguit wat vermoeiend. Dus dat niet meer.
Het blijft me verbazen omdat het zo vreemd voelt voor me. Ik zal zijn reacties nooit begrijpen geloof ik. En zelfs wanneer ik hem accepteer daarin is dat nog niet genoeg. Hij wil dat ik hem nodig heb zodat hij iets kan betekenen. Maar de opties die er vanzelfsprekend liggen bij iemand met veel zorgen en verdriet, nee die doen we niet. Ik wil andere. Duidelijk uitgelegd. En dan met veel waardering en dankbaarheid.
Egh. Laat maar.
Tegelijkertijd is het allemaal prima, ik voel kalmte omdat ik weet dat het einde nabij is van dit onderhuidse gegraaf en gezeur. En ik heb mijn vader gezien en zou liever daar zijn maar daar doe ik nu even niets aan. Tijd om dingen te gaan regelen ivm de scheiding, al veel over nagedacht maar ik had geen rust tot ik mijn vader had gezien. Die rust heb ik nu wel.
Het is dan alsnog soms verbazingwekkend hoe iemand kan reageren maar dat wist ik van tevoren. Vandaar dat ik het eerder moeilijk vond dat hij me zelfs niet de rust kon gunnen om deze week te beleven op mijn manier. Daar heeft hij al geen echt begrip van of voor.
Ik weet het niet, het is verder ook niet belangrijk. Hooguit wat vermoeiend. Dus dat niet meer.
Het blijft me verbazen omdat het zo vreemd voelt voor me. Ik zal zijn reacties nooit begrijpen geloof ik. En zelfs wanneer ik hem accepteer daarin is dat nog niet genoeg. Hij wil dat ik hem nodig heb zodat hij iets kan betekenen. Maar de opties die er vanzelfsprekend liggen bij iemand met veel zorgen en verdriet, nee die doen we niet. Ik wil andere. Duidelijk uitgelegd. En dan met veel waardering en dankbaarheid.
Egh. Laat maar.
Tegelijkertijd is het allemaal prima, ik voel kalmte omdat ik weet dat het einde nabij is van dit onderhuidse gegraaf en gezeur. En ik heb mijn vader gezien en zou liever daar zijn maar daar doe ik nu even niets aan. Tijd om dingen te gaan regelen ivm de scheiding, al veel over nagedacht maar ik had geen rust tot ik mijn vader had gezien. Die rust heb ik nu wel.
dinsdag 30 december 2008 om 17:18
Nou klinkt het net alsof hij alleen goed was om ons daarheen te rijden en dat voelde ik juist niet zo. Eerder dat het de laatste kerst samen zou zijn als gezin en dat ik dat fijn vond, ook voor mijn dochter. En zij heeft hele leuke dagen gehad gelukkig. Maar het is gek dat je bij voorbaat accepteert dat dat met beperkingen samengaat, dat iemand je niet zal kunnen steunen. En dat diegene boos wordt omdat hij die kans niet krijgt terwijl ik wel meerdere malen mijn verdriet en bezorgdheid toonde, gewoon omdat ik dat soms even nodig had. En hij gelijk weer in het gordijn hangt . Is niet erg maar ga me dan later niet beschuldigen dat je geen kans hebt gekregen.
Vermoeiend! En wat ben ik er klaar mee. Dat is ondanks alles een fijn gevoel, geen twijfels.
Maar hield je het een beetje vol tegenover alle beschuldigingen van je gm Face? Vervelend dat hij het blijft oprakelen, zo krijg je nooit de kans tot rust en afstand die je juist zo nodig hebt .
Vermoeiend! En wat ben ik er klaar mee. Dat is ondanks alles een fijn gevoel, geen twijfels.
Maar hield je het een beetje vol tegenover alle beschuldigingen van je gm Face? Vervelend dat hij het blijft oprakelen, zo krijg je nooit de kans tot rust en afstand die je juist zo nodig hebt .
dinsdag 30 december 2008 om 17:28
Hey lieve Feli, ik zat al af te wachten op een berichtje van jou (f) Ik heb vandaag ingesproken op je 06, wilde je expres niet bellen toen je bij je vader was omdat ik niet "in wil breken" op je beleving aldaar. Wat rot om te lezen dat het niet zo goed gaat met Felipaps, ik had gehoopt dat hij inmiddels wel opgeknapt zou zijn. Hoop wel dat je hem lekker vertroeteld hebt, maar jou kennende is dat je wel toevertrouwd.
(f) Heb echt aan je gedacht meissie, heb Felipaps een kaartje gestuurd en een kaarsje gebrand voor jullie. Rot ook dat Feliciano zo emotiearm was, ik weet niet of hij al met de AD begonnen is maar daar kan je ook enorm vlak van worden, neemt niet weg dat meeleven/inleven met iemand gewoon een menselijke eigenschap is cq hoort te zijn.
Kom lekker op je gemakje thuis, pak je koffers uit en als je wilt/kunt dan bel ik je vanavond, maar alleen als het je uitkomt. Kan me voorstellen dat je even weer in je eigen setting wil komen en misschien geen behoefte hebt aan telefoon.
Anyway,
(f) Heb echt aan je gedacht meissie, heb Felipaps een kaartje gestuurd en een kaarsje gebrand voor jullie. Rot ook dat Feliciano zo emotiearm was, ik weet niet of hij al met de AD begonnen is maar daar kan je ook enorm vlak van worden, neemt niet weg dat meeleven/inleven met iemand gewoon een menselijke eigenschap is cq hoort te zijn.
Kom lekker op je gemakje thuis, pak je koffers uit en als je wilt/kunt dan bel ik je vanavond, maar alleen als het je uitkomt. Kan me voorstellen dat je even weer in je eigen setting wil komen en misschien geen behoefte hebt aan telefoon.
Anyway,
dinsdag 30 december 2008 om 18:19
Felicia ik heb mijn rust er ook in gevonden het zal nooit anders worden vrees ik.
Maar dat is niet mijn probleem maar wel lastg dat ik niet met rust gelaten word.
GM verwacht zo;n beetje hetzelfde als jou man (andere context) en ga je niet mee/laat je niet meer toe dan is het fout oid.En krijg je de beschuldigingen terwijl je al zo vaak hebt uitgelegd begrip hebt getoond ook.altijd toch weer op zichzlf betrekken.
Fijn dat je vwb. je vader hebt kunnen 'genieten' ,iig. met hem hebt kunnen zijn ondanks de teleurstelling dat hij bergafwaarts gaat en allerlei onderzoeken komen wat hij mankeert.
Geeft idd. onrust.
Maar dat is niet mijn probleem maar wel lastg dat ik niet met rust gelaten word.
GM verwacht zo;n beetje hetzelfde als jou man (andere context) en ga je niet mee/laat je niet meer toe dan is het fout oid.En krijg je de beschuldigingen terwijl je al zo vaak hebt uitgelegd begrip hebt getoond ook.altijd toch weer op zichzlf betrekken.
Fijn dat je vwb. je vader hebt kunnen 'genieten' ,iig. met hem hebt kunnen zijn ondanks de teleurstelling dat hij bergafwaarts gaat en allerlei onderzoeken komen wat hij mankeert.
Geeft idd. onrust.
dinsdag 30 december 2008 om 18:34
Hey lieve Feli, heb veel aan je gedacht meis.
Wat rot dat je geen goed gevoel hebt vwb de gezondheid van je vader. Kan me voorstellen dat je nu liever zonder je man bij hem zou zijn. Vooral ook omdat je dan jezelf kunt en mag zijn met al je emoties zonder dat je rekening moet houden met de vraag of je man dat wel trekt. Moeilijk dat het hem niet lukt om er voor je te zijn of om je op zijn minst de ruimte te geven. Dat zijn paniek ervoor zorgt dat hij zelfs aan je "trekt". En dat het dan toch weer jouw schuld is.
Goed van je dat je geen verwachtingen meer hebt op dat vlak maar het blijft toch bitter dat je zo op je hoede moet zijn om jezelf te beschermen. Altijd rationeel moeten zijn is gewoon zwaar.
En hoewel ik de patronen herken en het verwachten al jaren geleden heb afgeleerd had ik nog wel de stille hoop voor je dat hij het, in deze setting zonder andere dingen aan zijn hoofd, wel op zou kunnen brengen.
Voor nu een dikke en als je zin hebt om het even van je af te praten ben ik er voor je.
Wat rot dat je geen goed gevoel hebt vwb de gezondheid van je vader. Kan me voorstellen dat je nu liever zonder je man bij hem zou zijn. Vooral ook omdat je dan jezelf kunt en mag zijn met al je emoties zonder dat je rekening moet houden met de vraag of je man dat wel trekt. Moeilijk dat het hem niet lukt om er voor je te zijn of om je op zijn minst de ruimte te geven. Dat zijn paniek ervoor zorgt dat hij zelfs aan je "trekt". En dat het dan toch weer jouw schuld is.
Goed van je dat je geen verwachtingen meer hebt op dat vlak maar het blijft toch bitter dat je zo op je hoede moet zijn om jezelf te beschermen. Altijd rationeel moeten zijn is gewoon zwaar.
En hoewel ik de patronen herken en het verwachten al jaren geleden heb afgeleerd had ik nog wel de stille hoop voor je dat hij het, in deze setting zonder andere dingen aan zijn hoofd, wel op zou kunnen brengen.
Voor nu een dikke en als je zin hebt om het even van je af te praten ben ik er voor je.
dinsdag 30 december 2008 om 18:57
Feli welkom terug lieverd! Fijn dat je toch met je gezin en je paps kerst hebt kunnen vieren al was de setting niet zo rooskleurig. Woont je vader voorgoed in Frankrijk? Zou zo fijn zijn voor jou om hem in de buurt te hebben. We hebben allemaal aan je gedacht de afgelopen tijd (jouw afwezigheid is echt te merken)
Kom lekker bij van alles en goed om te horen dat de 'rust' een beetje wedergekeerd is. *KNUFFEL*
Kom lekker bij van alles en goed om te horen dat de 'rust' een beetje wedergekeerd is. *KNUFFEL*
dinsdag 30 december 2008 om 19:38
quote:Feliciaatje schreef op 30 december 2008 @ 17:18:
Maar hield je het een beetje vol tegenover alle beschuldigingen van je gm Face? Vervelend dat hij het blijft oprakelen, zo krijg je nooit de kans tot rust en afstand die je juist zo nodig hebt .
Ik heb mijn grens kunnen bewaken iig.Wel lastig want hi zadelde me met iets op en heb dat per post terug gestuurd en toen droop hij af ,gedessillusioneerd,en wáárom ik zo had te doen.
Dat neem ik hem heel kwalijk dat HIJ degene is die dit doet en ik niet dus.
Maar hield je het een beetje vol tegenover alle beschuldigingen van je gm Face? Vervelend dat hij het blijft oprakelen, zo krijg je nooit de kans tot rust en afstand die je juist zo nodig hebt .
Ik heb mijn grens kunnen bewaken iig.Wel lastig want hi zadelde me met iets op en heb dat per post terug gestuurd en toen droop hij af ,gedessillusioneerd,en wáárom ik zo had te doen.
Dat neem ik hem heel kwalijk dat HIJ degene is die dit doet en ik niet dus.
woensdag 31 december 2008 om 10:41
Nee Face, dat zie je verkeerd. Jij bent de schuldige, jij werkt niet mee zoals hij wil . Stom gedoe en herkenbaar. Gelukkig werkt dat verder nooit zo goed op me, maar het zuigt wel leeg als je niet oppast.
Dankjewel 1609, dat was idd precies ook mijn gevoel. Dat het had gekund om me iig die ruimte te gunnen. Maar zelfs dat niet. En hij ziet het zelf niet, zo jammer. Lief van je dat je aan me gedacht had . En ik bel je snel.
En Hanke, wat klink je.... gelukkig! Heerlijk, ik gun het je zo. Fijn dat alles zo in balans, prettig en onafhankelijk voelt.
Zusje, gefeliciteerd met je stiefmoeder!
En lieve MM, ik las van je kerst, wat een toestanden weer. Gatver. Kan er verder niet zoveel over zeggen, ik vind het ronduit kut voor je dat jullie voorzichtig bezig waren met een nieuw, leuk contact op te bouwen en dat het dan zo loopt. Want het maakt toch weer dingen stuk. Jammer dat ze zo bang is. Ik denk dat daar het grootste probleem zit. En lief van je dat je kaarsjes gebrand hebt en aan ons gedacht .
EV, wat is het precies waar je nu tegenaan loopt, wat die onrust veroorzaakt denk je? Of is dat moeilijk in woorden te vangen?
En fijn dat je zulke leuke dagen hebt gehad Sensy en nog heeeeel erg bedankt voor je lieve berichtje toen ik in Frankrijk was, ik zag 'm pas later omdat ik mijn oplader kwijt was .
Voor iedereen een dikke en een .
Dankjewel 1609, dat was idd precies ook mijn gevoel. Dat het had gekund om me iig die ruimte te gunnen. Maar zelfs dat niet. En hij ziet het zelf niet, zo jammer. Lief van je dat je aan me gedacht had . En ik bel je snel.
En Hanke, wat klink je.... gelukkig! Heerlijk, ik gun het je zo. Fijn dat alles zo in balans, prettig en onafhankelijk voelt.
Zusje, gefeliciteerd met je stiefmoeder!
En lieve MM, ik las van je kerst, wat een toestanden weer. Gatver. Kan er verder niet zoveel over zeggen, ik vind het ronduit kut voor je dat jullie voorzichtig bezig waren met een nieuw, leuk contact op te bouwen en dat het dan zo loopt. Want het maakt toch weer dingen stuk. Jammer dat ze zo bang is. Ik denk dat daar het grootste probleem zit. En lief van je dat je kaarsjes gebrand hebt en aan ons gedacht .
EV, wat is het precies waar je nu tegenaan loopt, wat die onrust veroorzaakt denk je? Of is dat moeilijk in woorden te vangen?
En fijn dat je zulke leuke dagen hebt gehad Sensy en nog heeeeel erg bedankt voor je lieve berichtje toen ik in Frankrijk was, ik zag 'm pas later omdat ik mijn oplader kwijt was .
Voor iedereen een dikke en een .
woensdag 31 december 2008 om 11:03
En het was heel fijn, de tijd bij mijn vader. Ik heb hem gezegd dat als hij terug naar Nederland wil komen, hij altijd welkom is en we wel een oplossing kunnen vinden wb samen wonen ed. Hij zei dat hij een paar weken terug daarover nagedacht had omdat hij zich eenzaam voelde. Maar hij kan niet terug hierheen, hij houdt van Frankrijk en wil daar niet weg.
Gelukkig hebben mijn stiefzus en halfzus hem allebei een plek aangeboden naast hun huis, er zijn bij beiden goede opties. En er loopt nog wat anders wat hij het liefste zou willen maar waar de rest van de familie niet zo enthousiast over is (ik ook niet). Maar goed, iig mogelijkheden genoeg.
Hij vindt het zo moeilijk. Zo'n sterke, wilskrachtige geest in een lichaam wat verzwakt en verouderd is. Ik denk dat het hem de grootste moeite kost te onderkennen dat hij er echt niet goed aan toe is, dat de dood weleens dichterbij zou kunnen zijn dan hij wil en dat ondanks kracht van geest hij dit niet kan tegenhouden. Vandaar ook die depressieve gevoelens denk ik. Hij wil nog niet weg.
Dat brak mijn hart toen ik dat zo helder in hem zag. Alleen daarom zou ik hem al graag bij me hebben. Maar het zijn zijn eigen keuzes en gelukkig houden mijn beide zussen net zoveel van hem. Daar heeft hij veel geluk mee, dat hij met al zijn egocentrisme en don juan neigingen vroeger toch de afgelopen jaren zoveel oprechte liefde heeft kunnen geven en ontvangen en dat hij niet alleen hoeft te zijn.
Maar het is naar, die machteloosheid te ervaren hier. Niets te kunnen doen. En dat dan weer los te laten en te accepteren.
Gelukkig hebben mijn stiefzus en halfzus hem allebei een plek aangeboden naast hun huis, er zijn bij beiden goede opties. En er loopt nog wat anders wat hij het liefste zou willen maar waar de rest van de familie niet zo enthousiast over is (ik ook niet). Maar goed, iig mogelijkheden genoeg.
Hij vindt het zo moeilijk. Zo'n sterke, wilskrachtige geest in een lichaam wat verzwakt en verouderd is. Ik denk dat het hem de grootste moeite kost te onderkennen dat hij er echt niet goed aan toe is, dat de dood weleens dichterbij zou kunnen zijn dan hij wil en dat ondanks kracht van geest hij dit niet kan tegenhouden. Vandaar ook die depressieve gevoelens denk ik. Hij wil nog niet weg.
Dat brak mijn hart toen ik dat zo helder in hem zag. Alleen daarom zou ik hem al graag bij me hebben. Maar het zijn zijn eigen keuzes en gelukkig houden mijn beide zussen net zoveel van hem. Daar heeft hij veel geluk mee, dat hij met al zijn egocentrisme en don juan neigingen vroeger toch de afgelopen jaren zoveel oprechte liefde heeft kunnen geven en ontvangen en dat hij niet alleen hoeft te zijn.
Maar het is naar, die machteloosheid te ervaren hier. Niets te kunnen doen. En dat dan weer los te laten en te accepteren.
woensdag 31 december 2008 om 11:17
Ik kan het me voorstellen EV. Er zit een heel ander mens verstopt onder dat brave meisje. Een gepassioneerd, sterk, intens mens. Ik kan me voorstellen dat het heel overweldigend kan zijn om daar stukken van omhoog te halen en telkens weer een plek te moeten geven. Lijkt me een verscheurd gevoel bij tijd en wijle. Gespleten.
Misschien zou het heel fijn zijn over een tijdje om bijv 's een paar weken in retraite te gaan op een plek waar ze zich bezig houden met zelfverwerkelijking, wat goed aansluit op wat jij nu aan het opdiepen bent. Dan word je niet gehinderd door wat je denkt dat je omgeving van je verwacht. Dan kun je dat een paar weken volop ervaren. Ik vermoed dat je dan ook ziet dat het niet vernietigend maar juist inspirerend en versterkend is. Maar het heeft de juiste plek en tijd nodig en ook de juiste mensen om dat helemaal te durven zijn.
Niet dat dat nodig is. Je stopt het nu toch niet meer. Maar het is misschien heel prettig om te ervaren hoe mooi je wel niet bent als je helemaal jezelf kunt zijn .
Misschien zou het heel fijn zijn over een tijdje om bijv 's een paar weken in retraite te gaan op een plek waar ze zich bezig houden met zelfverwerkelijking, wat goed aansluit op wat jij nu aan het opdiepen bent. Dan word je niet gehinderd door wat je denkt dat je omgeving van je verwacht. Dan kun je dat een paar weken volop ervaren. Ik vermoed dat je dan ook ziet dat het niet vernietigend maar juist inspirerend en versterkend is. Maar het heeft de juiste plek en tijd nodig en ook de juiste mensen om dat helemaal te durven zijn.
Niet dat dat nodig is. Je stopt het nu toch niet meer. Maar het is misschien heel prettig om te ervaren hoe mooi je wel niet bent als je helemaal jezelf kunt zijn .
woensdag 31 december 2008 om 11:20
Dat is mooi EV, kleine stappen nemen. Heel waardevol dat gevoel van zelfoverwinning.
Feli, pff. Wat lijkt me dat moeilijk dat je vader zo ver weg is. Wel heel fijn om te weten dat er voor hem gezorgd wordt door mensen die van hem houden.
Voor iedereen hier een heel goed uiteinde en alvast het állerbeste voor komend jaar. Ik wens jullie veel liefde, geluk, zelfoverwinningen en rust voor 2009
Feli, pff. Wat lijkt me dat moeilijk dat je vader zo ver weg is. Wel heel fijn om te weten dat er voor hem gezorgd wordt door mensen die van hem houden.
Voor iedereen hier een heel goed uiteinde en alvast het állerbeste voor komend jaar. Ik wens jullie veel liefde, geluk, zelfoverwinningen en rust voor 2009
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 31 december 2008 om 11:57
Ik zal er even over nadenken EV, ik heb toevallig een tijd terug op meerdere plekken over dit soort initiatieven gelezen. Ik zal mijn favorites linklijst en mijn geheugen 's afzoeken .
Toevallig ook meerdere dingen die zich veel bezighielden met de Godin ed, niet zo zeer verering alswel als centraal inspiratiepunt. Ik herkende er iets van het gevoel van de Ontembare Vrouw uit terug, vandaar ook opeens deze gedachtegang denk ik.
Toevallig ook meerdere dingen die zich veel bezighielden met de Godin ed, niet zo zeer verering alswel als centraal inspiratiepunt. Ik herkende er iets van het gevoel van de Ontembare Vrouw uit terug, vandaar ook opeens deze gedachtegang denk ik.
woensdag 31 december 2008 om 14:43
Felicia fijn en frustrerend tegelijk je gevoelens/gedachten vwb. je vader.
Hopelijk kan je het plaatsen allemaal.
Zijn keus is het,zo je al zegt,onmachtig voelen zo herkenbaar.
Acceptatie al zou je anders willen.Draag niet wat je niet kan dragen.
Ik voel me sterk en krachtig maar God ik ben zo moe.
Vandaag weer gewerkt (maandag ook) nu dagje even vrij en vrijdag weer.
De moeheid breekt me op,pijn in mijn rug weer zoals altijd (geopereerd 15jr. geleden en blijft mijn zwakke plek,meteen last als mijn gemoed het laat afweten).Zowiezo deze hele ratteplan aan proces kost me een vermogen,geestelijk/lichamelijk.
G-sus wat kost dit energie allemaal.
Mijn vader overleden,mijzelf belangrijk vinden en dat blijven vinden,die stomme GM met zijn gelazer..
Ik ben zo moe maar kennelijk is dat ergens goed voor en is het ook deel van het proses.
Vanavond lekker kalm de dag afsluiten met de kinderen.Oudste voor het eerst(22 jr.schattig grote jongen en altijd thuis)met vrienden de avond door en klinken.
En ik met middelste zoon (tenzij hij op de valreep ook plannen heeft) en dochter gezelligheid en lekkers klaar en neerzetten en opeten.
Geen gekke overmatigheden maar gewoon lekker kleine hapjes enzo.
Sapje erbij lekker relaxed.
Ben ook niet in de hoge vwb. O&N.Nooit echt geweest.Vroeger als kind met Pap naar ontmoetingspunt in het dorp en vuurwerk kijken,dat weet ik nog als gister.
Maar nu ben ik altijd blij dat het weer gedaan is dit soort opgedirkte, eigenlijk niet eens leuke dgn. voor velen,die door de media moment supréme horen te zijn.
Nee geef mij maar knus met de kinderen en boom etc. en verder geen verplichtingen.
Voor allemaal een fijne jaarswisseling en maak er een mooi jaar van en gaat het allemaal goedkomen met wie en wat ook maar.Omringt door mensen die om je geven iig.
Hopelijk kan je het plaatsen allemaal.
Zijn keus is het,zo je al zegt,onmachtig voelen zo herkenbaar.
Acceptatie al zou je anders willen.Draag niet wat je niet kan dragen.
Ik voel me sterk en krachtig maar God ik ben zo moe.
Vandaag weer gewerkt (maandag ook) nu dagje even vrij en vrijdag weer.
De moeheid breekt me op,pijn in mijn rug weer zoals altijd (geopereerd 15jr. geleden en blijft mijn zwakke plek,meteen last als mijn gemoed het laat afweten).Zowiezo deze hele ratteplan aan proces kost me een vermogen,geestelijk/lichamelijk.
G-sus wat kost dit energie allemaal.
Mijn vader overleden,mijzelf belangrijk vinden en dat blijven vinden,die stomme GM met zijn gelazer..
Ik ben zo moe maar kennelijk is dat ergens goed voor en is het ook deel van het proses.
Vanavond lekker kalm de dag afsluiten met de kinderen.Oudste voor het eerst(22 jr.schattig grote jongen en altijd thuis)met vrienden de avond door en klinken.
En ik met middelste zoon (tenzij hij op de valreep ook plannen heeft) en dochter gezelligheid en lekkers klaar en neerzetten en opeten.
Geen gekke overmatigheden maar gewoon lekker kleine hapjes enzo.
Sapje erbij lekker relaxed.
Ben ook niet in de hoge vwb. O&N.Nooit echt geweest.Vroeger als kind met Pap naar ontmoetingspunt in het dorp en vuurwerk kijken,dat weet ik nog als gister.
Maar nu ben ik altijd blij dat het weer gedaan is dit soort opgedirkte, eigenlijk niet eens leuke dgn. voor velen,die door de media moment supréme horen te zijn.
Nee geef mij maar knus met de kinderen en boom etc. en verder geen verplichtingen.
Voor allemaal een fijne jaarswisseling en maak er een mooi jaar van en gaat het allemaal goedkomen met wie en wat ook maar.Omringt door mensen die om je geven iig.
