Relaties
alle pijlers
moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?
woensdag 14 mei 2008 om 21:39
Hoi,
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
dinsdag 25 november 2008 om 01:43
Guinnevere, wat lief dat je ernaar vraagt!
Het gaat zo zo. Er is iets meer duidelijkheid, maar de strijd duurt voort. De kinderen verblijven nu ongeveer de helft van de tijd bij mijn vriend, en mama's eis om 1-oudergezag is van tafel geveegd. Dat is dus het goede nieuws.
Maar mama blijft zich vastbijten in de stijd, door onophoudelijk te zuigen, zaken naar zichzelf toe te trekken en lastercampagnes te voeren. Ik denk dat zij zich niet neerlegt bij de uitspraak van de rechter, maar wederom een dossier probeert samen te stellen om het over een tijdje weer te proberen. Zo zijn we al meermaals aangesproken door mensen die door een bevriende advocaat van haar zijn benaderd met het verzoek om informatie te verstrekken die op mishandeling duidt. Sommigen waren hier (begrijpelijk) erg door aangedaan; ze kennen vriend als een zeer zorgzaam en loyaal mens. En dat is hij ook! We proberen er niet bij stil te staan, want we hebben niets te verbergen, maar het voelt als een enorme schending van privacy en laster.
Verder is het gedoe met afspraken, informatieverstrekking, kleding, verdeling van vakanties (tot op de uurtjes gesteggel...) en indoctrinatie van de kinderen niet van de lucht. Ze stelt zich in alles op als had zij 1-ouder gezag en het is niet altijd in het belang van de kinderen om overal over te gaan strijden. Met als gevolg dat zij alles bepaalt, ook al is het duidelijk tegen het belang van de kinderen. Kortom, alles duidt erop dat mama pas rust als vriend helemaal kapot gemaakt is. En dat is allemaal heel erg heftig, zowel voor de kinderen als voor ons. De kinderen zijn erg emotioneel, heel wisselend in gedrag en 1 heeft echt serieuze gedragsproblemen. Vaak gaat het om dingen die mama heeft gezegd, beloofd etc.
Wij zouden nog steeds erg graag begeleiding voor de kinderen willen, maar mama is onwelwillend. Ik denk dat we de situatie gaan uitleggen aan een therapeut en hopen dat die dan over de "ethiek" van therapeuten heen stapt om de kinderen te helpen zonder haar goedkeuring. Want die hebben het erg zwaar. En wij ook, want zoveel sh*t trekt een enorme wissel op ons dagelijks leven.
Ik blijf me verbazen over de zwakke rechtspositie van vriend in deze. Er valt nl. juridisch weinig tegen mama's destructieve gedrag in te brengen. Ik zou zelf voor een soort voogd voor de kinderen zijn. Anders moet je voor ieder vakantie-uurtje wéér naar de rechter en dat is gewoon geen doen. Daarnaast vind ik het een belachelijke belasting van ons rechtssysteem. Maar dat is door de rechter nogal gebaggatelliseerd. Zo van: "groet elkaar vriendelijk en probeert u nou maar samen te werken, dan komt het vast goed". Alsof je in een oorlogsconflict tegen partijen zegt: "nou jongens, niet zo flauw doen. Geef elkaar een handje en ga samen gezellig een biertje doen."
Samenvattend; het gaat redelijk, maar het is nog lang niet voorbij...
Hoe gaat het verder met iedereen hier?
Het gaat zo zo. Er is iets meer duidelijkheid, maar de strijd duurt voort. De kinderen verblijven nu ongeveer de helft van de tijd bij mijn vriend, en mama's eis om 1-oudergezag is van tafel geveegd. Dat is dus het goede nieuws.
Maar mama blijft zich vastbijten in de stijd, door onophoudelijk te zuigen, zaken naar zichzelf toe te trekken en lastercampagnes te voeren. Ik denk dat zij zich niet neerlegt bij de uitspraak van de rechter, maar wederom een dossier probeert samen te stellen om het over een tijdje weer te proberen. Zo zijn we al meermaals aangesproken door mensen die door een bevriende advocaat van haar zijn benaderd met het verzoek om informatie te verstrekken die op mishandeling duidt. Sommigen waren hier (begrijpelijk) erg door aangedaan; ze kennen vriend als een zeer zorgzaam en loyaal mens. En dat is hij ook! We proberen er niet bij stil te staan, want we hebben niets te verbergen, maar het voelt als een enorme schending van privacy en laster.
Verder is het gedoe met afspraken, informatieverstrekking, kleding, verdeling van vakanties (tot op de uurtjes gesteggel...) en indoctrinatie van de kinderen niet van de lucht. Ze stelt zich in alles op als had zij 1-ouder gezag en het is niet altijd in het belang van de kinderen om overal over te gaan strijden. Met als gevolg dat zij alles bepaalt, ook al is het duidelijk tegen het belang van de kinderen. Kortom, alles duidt erop dat mama pas rust als vriend helemaal kapot gemaakt is. En dat is allemaal heel erg heftig, zowel voor de kinderen als voor ons. De kinderen zijn erg emotioneel, heel wisselend in gedrag en 1 heeft echt serieuze gedragsproblemen. Vaak gaat het om dingen die mama heeft gezegd, beloofd etc.
Wij zouden nog steeds erg graag begeleiding voor de kinderen willen, maar mama is onwelwillend. Ik denk dat we de situatie gaan uitleggen aan een therapeut en hopen dat die dan over de "ethiek" van therapeuten heen stapt om de kinderen te helpen zonder haar goedkeuring. Want die hebben het erg zwaar. En wij ook, want zoveel sh*t trekt een enorme wissel op ons dagelijks leven.
Ik blijf me verbazen over de zwakke rechtspositie van vriend in deze. Er valt nl. juridisch weinig tegen mama's destructieve gedrag in te brengen. Ik zou zelf voor een soort voogd voor de kinderen zijn. Anders moet je voor ieder vakantie-uurtje wéér naar de rechter en dat is gewoon geen doen. Daarnaast vind ik het een belachelijke belasting van ons rechtssysteem. Maar dat is door de rechter nogal gebaggatelliseerd. Zo van: "groet elkaar vriendelijk en probeert u nou maar samen te werken, dan komt het vast goed". Alsof je in een oorlogsconflict tegen partijen zegt: "nou jongens, niet zo flauw doen. Geef elkaar een handje en ga samen gezellig een biertje doen."
Samenvattend; het gaat redelijk, maar het is nog lang niet voorbij...
Hoe gaat het verder met iedereen hier?
zaterdag 29 november 2008 om 09:50
Hoi Sneez,
Ik had gehoopt dat het een en ander wat gestabiliseerd zou zijn, maar dat blijkt niet echt het geval.... Zo enorm jammer voor de kids. Je kunt alleen maar hopen dat de oudste snel hulp krijgt, en dat ze zo snel mogelijk volwassen worden en gewoon normaal met papa om mogen gaan (lees: geen moeder meer die stookt i.v.m. voogdij/gezag). Enne, vergeet in ieder geval niet om ook eens af en toe aan jullie tweetjes te denken, he?
x G
Ik had gehoopt dat het een en ander wat gestabiliseerd zou zijn, maar dat blijkt niet echt het geval.... Zo enorm jammer voor de kids. Je kunt alleen maar hopen dat de oudste snel hulp krijgt, en dat ze zo snel mogelijk volwassen worden en gewoon normaal met papa om mogen gaan (lees: geen moeder meer die stookt i.v.m. voogdij/gezag). Enne, vergeet in ieder geval niet om ook eens af en toe aan jullie tweetjes te denken, he?
x G
zaterdag 29 november 2008 om 22:01
Hoi Sneez,
Fijn dat je weer een update geeft! Ik heb me regelmatig afgevraagd hoe het nu met je ging. Ik ben erg blij voor je dat je vriend de helft van de tijd de kinderen heeft gekregen. Blijkbaar hebben jullie je punt wel goed kunnen maken bij de rechter. En het fijne daarvan, ook voor de kinderen, is dat ze nu in elk geval de helft van de tijd onder de terreur van hun moeder vandaan zijn. Jullie invloed wordt nu veel groter. Dat is echt heel grote winst!
Ik zou wel eerst de advocaat raadplegen voor je evt. de kinderen naar therapie meeneemt. Dat je daardoor niet in de problemen kan komen.
liefs,
dubio
Fijn dat je weer een update geeft! Ik heb me regelmatig afgevraagd hoe het nu met je ging. Ik ben erg blij voor je dat je vriend de helft van de tijd de kinderen heeft gekregen. Blijkbaar hebben jullie je punt wel goed kunnen maken bij de rechter. En het fijne daarvan, ook voor de kinderen, is dat ze nu in elk geval de helft van de tijd onder de terreur van hun moeder vandaan zijn. Jullie invloed wordt nu veel groter. Dat is echt heel grote winst!
Ik zou wel eerst de advocaat raadplegen voor je evt. de kinderen naar therapie meeneemt. Dat je daardoor niet in de problemen kan komen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 1 december 2008 om 22:59
Dankjulliewel voor de lieve reacties!
Het is inderdaad schrijnend dat de hele zaak zo lang sleept en zo'n wissel trekt op alle betrokkenen. Ik ben wat dat betreft echt een illusie armer over onze fossiele wetgeving, de hele rechtsgang, "de instanties" etc. Ik begrijp dat men aan regels gebonden is, maar in deze zaak verliest men absoluut uit het oog waarom die regels er überhaupt zijn. De kinderen zijn hier enorm de dupe van. Maar goed, we gaan gewoon verder. Er zal ooit toch wel een eind in zicht komen? En idd, intussen moeten wij meer tijd voor onszelf inruimen...!
Het is inderdaad schrijnend dat de hele zaak zo lang sleept en zo'n wissel trekt op alle betrokkenen. Ik ben wat dat betreft echt een illusie armer over onze fossiele wetgeving, de hele rechtsgang, "de instanties" etc. Ik begrijp dat men aan regels gebonden is, maar in deze zaak verliest men absoluut uit het oog waarom die regels er überhaupt zijn. De kinderen zijn hier enorm de dupe van. Maar goed, we gaan gewoon verder. Er zal ooit toch wel een eind in zicht komen? En idd, intussen moeten wij meer tijd voor onszelf inruimen...!
zondag 4 januari 2009 om 02:58
Beetje laat, maar niet minder oprecht: Dankjewel Kreeft! Hoe was jouw Kerst? En hoe gaat het verder met je??? De allerbeste wensen voor jou en de jouwen, met vooral veel gezondheid, liefde en geluk. De rest komt dan vanzelf wel!
Kerst hier was prima, los van de voortdurende strijd die Moeders voerde over de verdeling van de schoolvakanties. Zij speelde het zo hoog op (de vakantie was al lang en breed begonnen!), dat Vriend heeft besloten om deze vakantie de strijd te laten varen en niet aan de kinderen te gaan trekken zoals zij dat doet. Ze hebben dus de hele vakantie bij Moeders doorgebracht. Die kinderen raken echt ongelooflijk zwaar belast met de strijd die er gevoerd wordt! Moeders had nu wel een heel inventieve regeling bedacht: de 50% verdeling die de rechter heeft voorgeschreven, pakte in haar interpreatie zo uit, dat Vriend ze nog minder zou zien dan tijdens de "normale" omgangsregeling... Pfff, en dan blijven verklaren dat je het belang van de kinderen zo hoog hebt zitten! Het gaat haar puur om de controle, de macht om Vriends leven te beïnvloeden/bepalen. Je zou toch bijna gaan denken dat Moeders haar ex maar niet los kan laten. Zo'n obsessieve Haat koesteren en tot in het extreme vasthouden aan je Strijd is in mijn beleving ook een vorm van vasthouden aan je ex en een (verziekte soort) "relatie" proberen af te dwingen. Dat het welzijn van de kinderen hier totaal niet mee gediend is, is een blinde vlek in het leven van Moeders die ik werkelijk fenomenaal vind. Maar goed. Hopelijk hebben de kinderen een fijne en rustige vakantie bij haar gehad. Wij gaan er in het nieuwe jaar in elk geval met frisse moed weer tegen aan!
The saga continues...
Kerst hier was prima, los van de voortdurende strijd die Moeders voerde over de verdeling van de schoolvakanties. Zij speelde het zo hoog op (de vakantie was al lang en breed begonnen!), dat Vriend heeft besloten om deze vakantie de strijd te laten varen en niet aan de kinderen te gaan trekken zoals zij dat doet. Ze hebben dus de hele vakantie bij Moeders doorgebracht. Die kinderen raken echt ongelooflijk zwaar belast met de strijd die er gevoerd wordt! Moeders had nu wel een heel inventieve regeling bedacht: de 50% verdeling die de rechter heeft voorgeschreven, pakte in haar interpreatie zo uit, dat Vriend ze nog minder zou zien dan tijdens de "normale" omgangsregeling... Pfff, en dan blijven verklaren dat je het belang van de kinderen zo hoog hebt zitten! Het gaat haar puur om de controle, de macht om Vriends leven te beïnvloeden/bepalen. Je zou toch bijna gaan denken dat Moeders haar ex maar niet los kan laten. Zo'n obsessieve Haat koesteren en tot in het extreme vasthouden aan je Strijd is in mijn beleving ook een vorm van vasthouden aan je ex en een (verziekte soort) "relatie" proberen af te dwingen. Dat het welzijn van de kinderen hier totaal niet mee gediend is, is een blinde vlek in het leven van Moeders die ik werkelijk fenomenaal vind. Maar goed. Hopelijk hebben de kinderen een fijne en rustige vakantie bij haar gehad. Wij gaan er in het nieuwe jaar in elk geval met frisse moed weer tegen aan!
The saga continues...
zondag 4 januari 2009 om 08:07
Maar heeft ze dan een poot om op te staan?
zondag 4 januari 2009 om 16:14
Vanaf 12 heeft een kind het recht om gehoord te worden door een rechter over de voorkeur voor vaste verblijfplaats. Dat staat los van even op bezoek gaan, bij mijn weten. Even bellen of langsgaan is niet toegestaan, dus dat doen ze ook niet. Ze zijn overigens geen seconde in de gelegenheid om dat wel te doen. Daarnaast is de angst voor hun moeder dermate groot, dat het simpelweg niet eens in ze opkomt.
Een kind van 12 kan aangeven dat hij liever bij de ander gaat wonen, of helemaal geen omgang meer wil en dan zal de rechter dat overwegen op basis van de redenen die aangedragen worden. Maar voor een kind van die leeftijd om tegen moeders wil in te gaan, na jarenlange indoctrinatie (niet mogen bellen of zelfs maar groeten) is wel heel heftig, hoor. Natuurlijk houd je een jong volwassene niet eindeloos tegen om op bezoek te gaan/te bellen/te emailen, dus dat zal ooit echt wel een issue worden. Moeders vreest die dag met grote vreze en is al lang bezig om de kinderen "voor te bereiden" op hun keuze. Het zou me oprecht verbazen als ze ze niet naar zich toe probeert te trekken als ze de leeftijd bereikt hebben dat ze gehoord kunnen worden. Het zal dus aan de emotionele weerbaarheid van het kind liggen of die zich laat beïnvloeden. Het is triest, maar waar.
Een kind van 12 kan aangeven dat hij liever bij de ander gaat wonen, of helemaal geen omgang meer wil en dan zal de rechter dat overwegen op basis van de redenen die aangedragen worden. Maar voor een kind van die leeftijd om tegen moeders wil in te gaan, na jarenlange indoctrinatie (niet mogen bellen of zelfs maar groeten) is wel heel heftig, hoor. Natuurlijk houd je een jong volwassene niet eindeloos tegen om op bezoek te gaan/te bellen/te emailen, dus dat zal ooit echt wel een issue worden. Moeders vreest die dag met grote vreze en is al lang bezig om de kinderen "voor te bereiden" op hun keuze. Het zou me oprecht verbazen als ze ze niet naar zich toe probeert te trekken als ze de leeftijd bereikt hebben dat ze gehoord kunnen worden. Het zal dus aan de emotionele weerbaarheid van het kind liggen of die zich laat beïnvloeden. Het is triest, maar waar.
zondag 4 januari 2009 om 16:32
Ha lieve Sneez,
Fijn dat je weer even schrijft! Ik vroeg me al af hoe het met je was en hoe de feestdagen waren verlopen. Wat *^$# dat de kinderen in de vakantie helemaal niet bij jullie zijn geweest. Denk je dat het een goede keuze was om de strijd te staken? Is dit voor de moeder geen uitnodiging om de kinderen nog meer als speelbal te gebruiken, als ze ziet dat je vriend zich dan 'gewonnen' geeft? Ik heb het al vaker gezegd: op korte termijn lijkt het vaak in het belang van de kinderen de strijd niet aan te gaan, maar op lange termijn zijn zij vaak de verliezers. In het ergste geval wordt de band met hun vader ernstig geschaad.
Is de uitspraak van de rechter zo onduidelijk dat die nog aan interpretatie onderhevig is? Ik denk dat het belangrijk is de regeling die er nu ligt naar de letter na te (doen) leven. Moeder zal wel flink dwars gaan liggen, verwacht ik, om te kijken hoeveel ruimte je vriend geeft om haar zin door te drijven. Poot stijfhouden is mijn advies.
Ik wens je een mooi 2009 en hoop van harte voor je dat de situatie van de kinderen dit jaar zal verbeteren!
liefs,
dubio
Fijn dat je weer even schrijft! Ik vroeg me al af hoe het met je was en hoe de feestdagen waren verlopen. Wat *^$# dat de kinderen in de vakantie helemaal niet bij jullie zijn geweest. Denk je dat het een goede keuze was om de strijd te staken? Is dit voor de moeder geen uitnodiging om de kinderen nog meer als speelbal te gebruiken, als ze ziet dat je vriend zich dan 'gewonnen' geeft? Ik heb het al vaker gezegd: op korte termijn lijkt het vaak in het belang van de kinderen de strijd niet aan te gaan, maar op lange termijn zijn zij vaak de verliezers. In het ergste geval wordt de band met hun vader ernstig geschaad.
Is de uitspraak van de rechter zo onduidelijk dat die nog aan interpretatie onderhevig is? Ik denk dat het belangrijk is de regeling die er nu ligt naar de letter na te (doen) leven. Moeder zal wel flink dwars gaan liggen, verwacht ik, om te kijken hoeveel ruimte je vriend geeft om haar zin door te drijven. Poot stijfhouden is mijn advies.
Ik wens je een mooi 2009 en hoop van harte voor je dat de situatie van de kinderen dit jaar zal verbeteren!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 4 januari 2009 om 23:52
Dankjewel, Dubio! Ik wens jou ook een heel fijn 2009 en wil je bedanken voor het delen van je ervaringen!
Het was idd zwaar &*^%$ , maar wij vonden het nu beter zo - het was midden in de vakantie nóg niet duidelijk en we moesten ook nog weer verhuizen (!). Moeders had al bepaald hoe en wat en daardoor konden wij nu niet anders dan de kinderen deze vakantie helemaal maar bij haar te laten. Het was anders absoluut onwerkbaar. Ik ben het helemaal met je eens over poot stijf houden, maar in de praktijk is het soms niet te doen. We konden - zonder overeenstemming - die kinderen moeilijk uit haar armen rukken, toch?
We gaan er van uit dat die dagen nog gelijk getrokken zullen worden. Toch blijkt dat een duidelijke uitspraak van de rechter nog voor veelerlei uitleg vatbaar is. We zullen het terug moeten geven aan de rechtbank, blijkbaar. In Moeders' uitleg van de uitspraak valt het meerendeel van de vakantiedagen op de dagen dat Vriend de kinderen via de normale omgang sowieso al zou hebben, terwijl het voor haar uiteraard betekent dat ze ze nog meer heeft. Het meest voor de hand liggende voorstel; zoveel weken vakantie = zoveel weken bij x en zoveel weken bij y, slaat ze af. Ze heeft er een mooi spoorboekje van gemaakt, waardoor de kinderen op steeds andere dagen en tijden van hot naar her gesleept moeten worden, om maar zoveel mogelijk dagen naar zich toe te trekken die binnen de omgang van Vriend vallen. Het is te bizar voor woorden. En een lastig dillema. Want strijden is meegaan in haar zieke spel, niet strijden is toegeven aan haar wil, waardoor ze zich steeds meer toeëigent. Strijden gaat ten koste van de kinderen, maar niet strijden ook.
Het was idd zwaar &*^%$ , maar wij vonden het nu beter zo - het was midden in de vakantie nóg niet duidelijk en we moesten ook nog weer verhuizen (!). Moeders had al bepaald hoe en wat en daardoor konden wij nu niet anders dan de kinderen deze vakantie helemaal maar bij haar te laten. Het was anders absoluut onwerkbaar. Ik ben het helemaal met je eens over poot stijf houden, maar in de praktijk is het soms niet te doen. We konden - zonder overeenstemming - die kinderen moeilijk uit haar armen rukken, toch?
We gaan er van uit dat die dagen nog gelijk getrokken zullen worden. Toch blijkt dat een duidelijke uitspraak van de rechter nog voor veelerlei uitleg vatbaar is. We zullen het terug moeten geven aan de rechtbank, blijkbaar. In Moeders' uitleg van de uitspraak valt het meerendeel van de vakantiedagen op de dagen dat Vriend de kinderen via de normale omgang sowieso al zou hebben, terwijl het voor haar uiteraard betekent dat ze ze nog meer heeft. Het meest voor de hand liggende voorstel; zoveel weken vakantie = zoveel weken bij x en zoveel weken bij y, slaat ze af. Ze heeft er een mooi spoorboekje van gemaakt, waardoor de kinderen op steeds andere dagen en tijden van hot naar her gesleept moeten worden, om maar zoveel mogelijk dagen naar zich toe te trekken die binnen de omgang van Vriend vallen. Het is te bizar voor woorden. En een lastig dillema. Want strijden is meegaan in haar zieke spel, niet strijden is toegeven aan haar wil, waardoor ze zich steeds meer toeëigent. Strijden gaat ten koste van de kinderen, maar niet strijden ook.
maandag 5 januari 2009 om 12:15
Er is dus geen duidelijkheid over de vakanties, begrijp ik? Heeft de rechter bepaald dat die 50-50 verdeeld worden en laat die de verdeling aan de ouders zelf over? Onbegrijpelijk als dat zo is...
Maar goed, ik begrijp dat moeder een voorstel heeft gedaan (het spoorboekje). Dan kan je vriend een tegenvoorstel doen. Als jullie het niet eens worden en moeder zich onredelijk blijft opstellen, zou ik aangeven dat je de zaak opnieuw aan de rechter zult voorleggen.
Je moet een principebesluit nemen: gaan we de strijd aan of niet. Niet strijden komt erop neer dat jullie de kinderen opgeven. Het is dan slechts een kwestie van tijd dat ze helemaal niet meer naar jullie zullen komen. Dan hebben ze helemaal geen contact meer met hun vader.
Als je dat niet wilt laten gebeuren (en ik hoop van niet), dan heb je geen andere keuze dan de strijd aan te gaan. Daar kies je niet voor, daar word je toe gedwongen doordat de moeder kiest voor strijd. Jullie zijn niet degenen die de kinderen inzetten in die strijd. Probeer dat duidelijk te scheiden, want dat mag geen zwak punt zijn voor je vriend. Hij moet zich niet schuldig voelen over wat er gebeurt en hoe de kinderen daar middenin zitten, maar goed beseffen dat dat de keuze van zijn ex is.
Inderdaad, strijden gaat ook ten koste van de kinderen. Dat is een afweging die je vriend zal moeten maken. Zijn de kinderen gebaat bij het staken van de strijd, het creëren van rust (voor zover de kinderen die bij hun moeder hebben) en het beëindigen van het conflict, als dat betekent dat de band met hun vader wordt geschaad en het contact op termijn misschien zelfs helemaal ophoudt? Of weegt de band met hun vader zwaarder dan de impact van het conflict met hun moeder?
Ik denk zelf het tweede, zeker omdat de kinderen bij hun moeder - zo begrijp ik uit jouw verhalen - geen rust, stabiliteit en veiligheid vinden. Die moeten dus van de vader komen. Bovendien ben ik in het algemeen van mening dat contact met beide ouders van wezenlijk belang is voor kinderen en dat dat alleen moet worden afgebroken als een van de ouders de kinderen ernstige schade toebrengt. Met dien verstande dat dan niet het contact met de ándere ouder (die geen schade toebrengt) wordt verbroken "om de rust te herstellen".
Als de principiële beslissing om de strijd aan te gaan is genomen, moet je die ook vol aangaan en alle middelen inzetten. Dat kan soms heel pijnlijke situaties voor de kinderen opleveren en dat is erg zwaar. Maar ik denk dat je bereid moet zijn om die dingen te doen, als je weet welk belang er op het spel staat. Dat grotere doel (de kinderen hebben een band met beide ouders) "heiligt" de middelen.
Wees bereid om in het uiterste geval gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn. Die zijn er namelijk voor dit soort gevallen. Probeer een ondubbelzinnige regeling van de rechter te krijgen en sta erop dat die naar de letter wordt nageleefd. Roep zo nodig de hulp van de politie in als de kinderen niet worden meegegeven. Ik begrijp dat dit als een vergaande maatregel voelt en je hart breekt als je de kinderen daaraan moet blootstellen. Maar als je ertoe gedwongen wordt omdat de moeder weigert de kinderen mee te geven, dan heb je dus geen keus.
Ik heb zelf nooit de politie erbij willen halen (andere situatie, maar het gaat om het idee), met als gevolg dat ik de kinderen wel aan mijn ex heb meegegeven toen hij onder invloed was. Ik wilde dat de kinderen niet aandoen. Dat stadium ben ik nu wel voorbij. De eerste de beste keer dat hij dronken voor de deur staat, bel ik de politie zodat ze proces-verbaal kunnen opmaken. Dan heb ik eindelijk bewijs dat hij de kinderen in gevaar brengt. Nu heb ik dat bewijs niet en ben ik dus verplicht de kinderen met hem mee te geven. Ik ben dus te kort geschoten in mijn plicht de kinderen te beschermen, doordat ik de politie niet heb willen bellen. Om hen te beschermen. Hetzelfde duivelse dilemma, maar misschien vind je het makkelijker om mijn situatie te begrijpen dan het in je eigen situatie acceptabel te vinden. En dat zet je dan misschien aan het denken over je eigen situatie.
Makkelijk is het niet en zal het ook niet worden. Ik merk wel dat mijn eigen veranderde houding de situatie van de kinderen en de communicatie met mijn ex heeft verbeterd. Ik denk dat jullie de manipulatie en chantage wel een halt kunnen toeroepen door heel kordaat op te treden. Door de zure appel heen bijten, zogezegd, en daarbij de kinderen zo goed mogelijk opvangen en dingen uitleggen en zo de schade beperken.
Nogmaals sterkte, ik leef met je mee. Ik ben trouwens blij te zien dat, in tegenstelling tot wat je meestal ziet, in dit geval de vader wel heel betrokken is bij de kinderen en dat jullie vechten voor hun welzijn.
Maar goed, ik begrijp dat moeder een voorstel heeft gedaan (het spoorboekje). Dan kan je vriend een tegenvoorstel doen. Als jullie het niet eens worden en moeder zich onredelijk blijft opstellen, zou ik aangeven dat je de zaak opnieuw aan de rechter zult voorleggen.
Je moet een principebesluit nemen: gaan we de strijd aan of niet. Niet strijden komt erop neer dat jullie de kinderen opgeven. Het is dan slechts een kwestie van tijd dat ze helemaal niet meer naar jullie zullen komen. Dan hebben ze helemaal geen contact meer met hun vader.
Als je dat niet wilt laten gebeuren (en ik hoop van niet), dan heb je geen andere keuze dan de strijd aan te gaan. Daar kies je niet voor, daar word je toe gedwongen doordat de moeder kiest voor strijd. Jullie zijn niet degenen die de kinderen inzetten in die strijd. Probeer dat duidelijk te scheiden, want dat mag geen zwak punt zijn voor je vriend. Hij moet zich niet schuldig voelen over wat er gebeurt en hoe de kinderen daar middenin zitten, maar goed beseffen dat dat de keuze van zijn ex is.
Inderdaad, strijden gaat ook ten koste van de kinderen. Dat is een afweging die je vriend zal moeten maken. Zijn de kinderen gebaat bij het staken van de strijd, het creëren van rust (voor zover de kinderen die bij hun moeder hebben) en het beëindigen van het conflict, als dat betekent dat de band met hun vader wordt geschaad en het contact op termijn misschien zelfs helemaal ophoudt? Of weegt de band met hun vader zwaarder dan de impact van het conflict met hun moeder?
Ik denk zelf het tweede, zeker omdat de kinderen bij hun moeder - zo begrijp ik uit jouw verhalen - geen rust, stabiliteit en veiligheid vinden. Die moeten dus van de vader komen. Bovendien ben ik in het algemeen van mening dat contact met beide ouders van wezenlijk belang is voor kinderen en dat dat alleen moet worden afgebroken als een van de ouders de kinderen ernstige schade toebrengt. Met dien verstande dat dan niet het contact met de ándere ouder (die geen schade toebrengt) wordt verbroken "om de rust te herstellen".
Als de principiële beslissing om de strijd aan te gaan is genomen, moet je die ook vol aangaan en alle middelen inzetten. Dat kan soms heel pijnlijke situaties voor de kinderen opleveren en dat is erg zwaar. Maar ik denk dat je bereid moet zijn om die dingen te doen, als je weet welk belang er op het spel staat. Dat grotere doel (de kinderen hebben een band met beide ouders) "heiligt" de middelen.
Wees bereid om in het uiterste geval gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn. Die zijn er namelijk voor dit soort gevallen. Probeer een ondubbelzinnige regeling van de rechter te krijgen en sta erop dat die naar de letter wordt nageleefd. Roep zo nodig de hulp van de politie in als de kinderen niet worden meegegeven. Ik begrijp dat dit als een vergaande maatregel voelt en je hart breekt als je de kinderen daaraan moet blootstellen. Maar als je ertoe gedwongen wordt omdat de moeder weigert de kinderen mee te geven, dan heb je dus geen keus.
Ik heb zelf nooit de politie erbij willen halen (andere situatie, maar het gaat om het idee), met als gevolg dat ik de kinderen wel aan mijn ex heb meegegeven toen hij onder invloed was. Ik wilde dat de kinderen niet aandoen. Dat stadium ben ik nu wel voorbij. De eerste de beste keer dat hij dronken voor de deur staat, bel ik de politie zodat ze proces-verbaal kunnen opmaken. Dan heb ik eindelijk bewijs dat hij de kinderen in gevaar brengt. Nu heb ik dat bewijs niet en ben ik dus verplicht de kinderen met hem mee te geven. Ik ben dus te kort geschoten in mijn plicht de kinderen te beschermen, doordat ik de politie niet heb willen bellen. Om hen te beschermen. Hetzelfde duivelse dilemma, maar misschien vind je het makkelijker om mijn situatie te begrijpen dan het in je eigen situatie acceptabel te vinden. En dat zet je dan misschien aan het denken over je eigen situatie.
Makkelijk is het niet en zal het ook niet worden. Ik merk wel dat mijn eigen veranderde houding de situatie van de kinderen en de communicatie met mijn ex heeft verbeterd. Ik denk dat jullie de manipulatie en chantage wel een halt kunnen toeroepen door heel kordaat op te treden. Door de zure appel heen bijten, zogezegd, en daarbij de kinderen zo goed mogelijk opvangen en dingen uitleggen en zo de schade beperken.
Nogmaals sterkte, ik leef met je mee. Ik ben trouwens blij te zien dat, in tegenstelling tot wat je meestal ziet, in dit geval de vader wel heel betrokken is bij de kinderen en dat jullie vechten voor hun welzijn.
Ga in therapie!
maandag 5 januari 2009 om 14:54
Je zegt het in je eerste alinea - het is onbegrijpelijk!
Verder begrijp ik de redenering van "ontlasting" van het rechtssysteem met die hogere voorzieningen niet; je moet nu voor ieder wissewasje naar de rechter, dus dat rechtssyteem wordt alleen maar extra belast. Daarnaast is de uitspraak van die VV gewoon ongelooflijk slecht geweest voor alle betrokkenen en we zijn nu al jaren verder. Bizar dat er niet een termijn voor VV staat - hoezo "Voorlopig"??? Het duurt zomaar de helft van een kinderleven...
We hebben al lang besloten de strijd niet te laten vallen. Dat lijkt misschien zo door de afgelopen vakantie, maar dat is schijn. We hebben wel de wapens kunnen slijpen en een plan kunnen trekken. Ik ben het verder 100% met je eens, hoewel ik dus wel moeite heb met zo'n "harde" houding, omdat ik die van nature niet heb. Maar het doel heiligt de middelen in deze, dat is zo.
Wat jij (en anderen) mij hebt doen inzien, is dat de "nette" aanpak voor de kinderen alleen maar verwarrend is. Papa liet teveel over zich heen lopen om de kinderen niet nog meer in het strijdtoneel te betrekken, maar dat doet de kinderen ook geen goed. Hoe goed zijn intenties ook waren; hij wilde de kinderen laten zien hoe het ook kan. Hoe je respectvol met andere om kunt gaan, ook al ben je het niet met de ander eens. Maar daar wordt alleen maar misbruik van gemaakt, dus dat is nu over. Er worden nieuwe regels ingevoerd, ook voor de kinderen, die hopelijk meer rust en duidelijkheid gaan brengen. Door de zure appel heen, idd. Ik hoop dat het bij ons ook een verbetering voor de hele situatie en alle betrokkenen zal brengen!
Verder begrijp ik de redenering van "ontlasting" van het rechtssysteem met die hogere voorzieningen niet; je moet nu voor ieder wissewasje naar de rechter, dus dat rechtssyteem wordt alleen maar extra belast. Daarnaast is de uitspraak van die VV gewoon ongelooflijk slecht geweest voor alle betrokkenen en we zijn nu al jaren verder. Bizar dat er niet een termijn voor VV staat - hoezo "Voorlopig"??? Het duurt zomaar de helft van een kinderleven...
We hebben al lang besloten de strijd niet te laten vallen. Dat lijkt misschien zo door de afgelopen vakantie, maar dat is schijn. We hebben wel de wapens kunnen slijpen en een plan kunnen trekken. Ik ben het verder 100% met je eens, hoewel ik dus wel moeite heb met zo'n "harde" houding, omdat ik die van nature niet heb. Maar het doel heiligt de middelen in deze, dat is zo.
Wat jij (en anderen) mij hebt doen inzien, is dat de "nette" aanpak voor de kinderen alleen maar verwarrend is. Papa liet teveel over zich heen lopen om de kinderen niet nog meer in het strijdtoneel te betrekken, maar dat doet de kinderen ook geen goed. Hoe goed zijn intenties ook waren; hij wilde de kinderen laten zien hoe het ook kan. Hoe je respectvol met andere om kunt gaan, ook al ben je het niet met de ander eens. Maar daar wordt alleen maar misbruik van gemaakt, dus dat is nu over. Er worden nieuwe regels ingevoerd, ook voor de kinderen, die hopelijk meer rust en duidelijkheid gaan brengen. Door de zure appel heen, idd. Ik hoop dat het bij ons ook een verbetering voor de hele situatie en alle betrokkenen zal brengen!
maandag 5 januari 2009 om 22:47
Lees dit artikel maar. Met name deze passage geeft antwoord op je vragen:
Bovendien moet met het oog op de rechtszekerheid van partijen worden betreurd, dat hoger beroep van een beschikking tot vaststelling c.q. tot wijziging van voorlopige voorzieningen is uitgesloten (art. 824 lid 1 Rv). Met name wanneer een spaarzaam gebruik wordt gemaakt van het instrument voorlopige voorzieningen, is het de vraag of de argumenten, die hebben geleid tot afschaffing van de appèlmogelijkheid, opwegen tegen de argumenten, die er zijn voor herinvoering. Vóór afschaffing pleitte destijds (MvT TK, 1990/1991, 21 881 nr. 3) de stelling, dat de hoofdprocedure snel zou verlopen. Naar mate de hoofdprocedure vlotter verliep, behoefden onjuiste of onjuist geworden beslissingen omtrent voorlopige voorzieningen minder lang in stand te blijven en bestond dus aan hoger beroep minder behoefte. Een tweede (en naar ik meen was dat het belangrijkste) argument vormde de werkbelasting, die door de appèllabiliteit van voorlopige voorzieningen bij de Gerechtshoven werd veroorzaakt. Omdat bij afschaffing van de appèlmogelijkheid werd verwacht dat het aantal wijzigingsverzoeken zou toenemen, is een middel gezocht die wijzigingsverzoeken in te dammen. Daarom heeft de wetgever de wijzigingsmogelijkheid van voorlopige voorzieningen aan een streng criterium gebonden. Met dat strenge criterium (art. 824 lid 2 Rv) zou de destijds verwachte verschuiving van de werklast van de hoven naar de rechtbanken als gevolg van de afschaffing van het appèl bij voorlopige voorzieningen, zoveel mogelijk moeten worden tegengegaan. Het is de vraag of daarmee de rechtszekerheid niet te zeer is geschonden.
Ik wil graag nog graag opmerken dat de strijd aangaan ook op een respectvolle en nette manier kan. Er is geen reden om die houding te laten varen, maar je kan wel anders respectvol en netjes zijn. Je hoeft je niet tot het niveau van moeder te verlagen; dat zou ik zelfs afraden.
Ik heb ook moeite gehad een "harde" houding aan te nemen (en dat mag gerust tussen aanhalingstekens), maar een halfzachte houding heeft niets opgeleverd, behalve schade voor de kinderen. Ik zie het nu liever als een assertieve, duidelijke en eerlijke houding. Er is niets mis mee jezelf niet te laten manipuleren. Het schuldgevoel dat die "harde" houding oplevert, is het resultaat van emotionele chantage, niets meer en niets minder.
Bovendien moet met het oog op de rechtszekerheid van partijen worden betreurd, dat hoger beroep van een beschikking tot vaststelling c.q. tot wijziging van voorlopige voorzieningen is uitgesloten (art. 824 lid 1 Rv). Met name wanneer een spaarzaam gebruik wordt gemaakt van het instrument voorlopige voorzieningen, is het de vraag of de argumenten, die hebben geleid tot afschaffing van de appèlmogelijkheid, opwegen tegen de argumenten, die er zijn voor herinvoering. Vóór afschaffing pleitte destijds (MvT TK, 1990/1991, 21 881 nr. 3) de stelling, dat de hoofdprocedure snel zou verlopen. Naar mate de hoofdprocedure vlotter verliep, behoefden onjuiste of onjuist geworden beslissingen omtrent voorlopige voorzieningen minder lang in stand te blijven en bestond dus aan hoger beroep minder behoefte. Een tweede (en naar ik meen was dat het belangrijkste) argument vormde de werkbelasting, die door de appèllabiliteit van voorlopige voorzieningen bij de Gerechtshoven werd veroorzaakt. Omdat bij afschaffing van de appèlmogelijkheid werd verwacht dat het aantal wijzigingsverzoeken zou toenemen, is een middel gezocht die wijzigingsverzoeken in te dammen. Daarom heeft de wetgever de wijzigingsmogelijkheid van voorlopige voorzieningen aan een streng criterium gebonden. Met dat strenge criterium (art. 824 lid 2 Rv) zou de destijds verwachte verschuiving van de werklast van de hoven naar de rechtbanken als gevolg van de afschaffing van het appèl bij voorlopige voorzieningen, zoveel mogelijk moeten worden tegengegaan. Het is de vraag of daarmee de rechtszekerheid niet te zeer is geschonden.
Ik wil graag nog graag opmerken dat de strijd aangaan ook op een respectvolle en nette manier kan. Er is geen reden om die houding te laten varen, maar je kan wel anders respectvol en netjes zijn. Je hoeft je niet tot het niveau van moeder te verlagen; dat zou ik zelfs afraden.
Ik heb ook moeite gehad een "harde" houding aan te nemen (en dat mag gerust tussen aanhalingstekens), maar een halfzachte houding heeft niets opgeleverd, behalve schade voor de kinderen. Ik zie het nu liever als een assertieve, duidelijke en eerlijke houding. Er is niets mis mee jezelf niet te laten manipuleren. Het schuldgevoel dat die "harde" houding oplevert, is het resultaat van emotionele chantage, niets meer en niets minder.
Ga in therapie!
woensdag 7 januari 2009 om 18:21
Dank, Dubio! Volgens mij is er in de praktijk alleen maar sprake van een nog grotere belasting van het rechtssyteem, omdat je nu voor ieder wissewasje naar de rechter moet hollen. Maar goed, het is dus niet anders.
Je hoeft je geen zorgen te maken dat we vuil met vuil gaan bestrijden. Dat ligt absoluut niet in onze aard en wij willen onszelf graag in de spiegel kunnen blijven aankijken. Maar duidelijkheid, assertief optreden en niet meer met alle winden van mama meewaaien omwille van de Goede Lieve Vrede (die al heel lang ver te zoeken is), zijn toch wel zaken die we strakker gaan hanteren. We kunnen trouw blijven aan eerlijkheid, respect en duidelijkheid zonder over ons heen te laten lopen en zonder ons te verlagen tot haar niveau. Dat zal af en toe een dunne scheidslijn worden, maar het zoeken naar manieren om de strijd te mijden is totaal vruchteloos gebleken en het schept alleen maar meer kwaad. Tijd voor een nieuwe houding, dus.
Je hoeft je geen zorgen te maken dat we vuil met vuil gaan bestrijden. Dat ligt absoluut niet in onze aard en wij willen onszelf graag in de spiegel kunnen blijven aankijken. Maar duidelijkheid, assertief optreden en niet meer met alle winden van mama meewaaien omwille van de Goede Lieve Vrede (die al heel lang ver te zoeken is), zijn toch wel zaken die we strakker gaan hanteren. We kunnen trouw blijven aan eerlijkheid, respect en duidelijkheid zonder over ons heen te laten lopen en zonder ons te verlagen tot haar niveau. Dat zal af en toe een dunne scheidslijn worden, maar het zoeken naar manieren om de strijd te mijden is totaal vruchteloos gebleken en het schept alleen maar meer kwaad. Tijd voor een nieuwe houding, dus.
zondag 11 januari 2009 om 20:18
Sneez
Ik heb hier net even bijgelezen en ook ik vind het onbegrijpelijk dat het allemaal zo lang moet duren. Het rechtssysteem zegt zorgvuldig te willen handelen in het belang van de kinderen. Wat ik zie is dat juist door dat zeer lange proces de kinderen er niets meer van begrijpen en de onduidelijkheid alleen maar toeneemt. En dat de ze dus nog meer verwerken te krijgen dan eigenlijk wenselijk is. Ook hier hebben we weer een paar hoofdstukken aan het drama toegevoegd
En het trieste is dat nu iedereen zich dus gaat verschuilen achter gemaakte afspraken die niet werken en dat de instanties niets doen of zeggen niets te kunnen doen. De uiteindelijke beslissingen worden gewoon opgedrongen aan de kinderen die zelf nu hun eigen rust mogen maken. Te zot voor woorden in mijn ogen. Het is echt te hopen dat er juist door instanties, het rechtsysteem enzo eens echt gekeken gaat worden naar de gevolgen voor de kinderen van dit alles en dat ze hun eigen handelen eens onder de loep durven nemen en aanpassen als dat nodig is.
hou vol, wees duidelijk, strijd rechtvaardig maar laat je niet manipuleren in een zelfde gedrag als de moeder. succes
Ik heb hier net even bijgelezen en ook ik vind het onbegrijpelijk dat het allemaal zo lang moet duren. Het rechtssysteem zegt zorgvuldig te willen handelen in het belang van de kinderen. Wat ik zie is dat juist door dat zeer lange proces de kinderen er niets meer van begrijpen en de onduidelijkheid alleen maar toeneemt. En dat de ze dus nog meer verwerken te krijgen dan eigenlijk wenselijk is. Ook hier hebben we weer een paar hoofdstukken aan het drama toegevoegd
En het trieste is dat nu iedereen zich dus gaat verschuilen achter gemaakte afspraken die niet werken en dat de instanties niets doen of zeggen niets te kunnen doen. De uiteindelijke beslissingen worden gewoon opgedrongen aan de kinderen die zelf nu hun eigen rust mogen maken. Te zot voor woorden in mijn ogen. Het is echt te hopen dat er juist door instanties, het rechtsysteem enzo eens echt gekeken gaat worden naar de gevolgen voor de kinderen van dit alles en dat ze hun eigen handelen eens onder de loep durven nemen en aanpassen als dat nodig is.
hou vol, wees duidelijk, strijd rechtvaardig maar laat je niet manipuleren in een zelfde gedrag als de moeder. succes
dinsdag 13 januari 2009 om 17:50
Dankjewel voor je berichtje, zonlicht! Mijn vertrouwen in het systeem en de instanties is ook drastisch verminderd, moet ik zeggen. Niemand durft zijn/haar handen hieraan te branden, lijkt wel, en intussen wordt de situatie met de dag schrijnender. Ik begrijp wel dat "het belang van de kinderen" een moeilijk te definiëren begrip is, maar doe dan gedegen onderzoek en kijk wat er gebeurt! Nee hoor, vriend moet de strijd maar laten varen en zijn kinderen aan de "zorg" van een compleet zieke moeder toevertrouwen... Echt ongelooflijk! Van mij is het denk ik heel naïef dat ik toch verwacht had dat de RvK/school/vertrouwenspersoon of iemand iets zou doen. Zucht.
woensdag 14 januari 2009 om 14:46
Dat is niet naïef Sneez, want je mag wel verwachten dat de instanties, of eigenlijk "de maatschappij" zou ingrijpen. De slogan "De maatschappij, dat ben jij" gaat hier helaas wel erg letterlijk op. Jullie zullen zelf voor de kinderen moeten opkomen en daarbij waarschijnlijk tegen het systeem blijven oplopen. Het systeem doet niets. Je kunt hoogstens proberen het systeem in je voordeel te gebruiken.
Moeilijk hoor. Ik loop tegen precies hetzelfde aan. Gelukkig heb ik de kinderen en geeft me dat een sterkere positie en meer mogelijkheden om hen te beschermen.
Moeilijk hoor. Ik loop tegen precies hetzelfde aan. Gelukkig heb ik de kinderen en geeft me dat een sterkere positie en meer mogelijkheden om hen te beschermen.
Ga in therapie!
woensdag 25 februari 2009 om 02:43
Hallo 30-,
Ik zou willen dat ik een positieve post kon plaatsen, maar het gaat met deze situatie niet best. Mama grijpt naar steeds grimmiger middelen, met de kinderen als haar voornaamste wapen. Heel erg ziek allemaal...
Er is wel een vage tendens te zien dat "foute ouders" die hun macht misbruiken in hun strijd tegen de andere ouder tegenwoordig (ietsjes) harder worden aangepakt. Ik hoop dat dat hier ook gaat gebeuren. Want het is echt misdadig wat die kinderen wordt aangedaan.
- wordt vervolgd, maar weer -
Ik zou willen dat ik een positieve post kon plaatsen, maar het gaat met deze situatie niet best. Mama grijpt naar steeds grimmiger middelen, met de kinderen als haar voornaamste wapen. Heel erg ziek allemaal...
Er is wel een vage tendens te zien dat "foute ouders" die hun macht misbruiken in hun strijd tegen de andere ouder tegenwoordig (ietsjes) harder worden aangepakt. Ik hoop dat dat hier ook gaat gebeuren. Want het is echt misdadig wat die kinderen wordt aangedaan.
- wordt vervolgd, maar weer -
woensdag 25 februari 2009 om 15:34
heel veel sterkte... probeer alles op te schrijven en later als de kinderen groot zijn (na hun 25ste!), zou je het kunnen laten lezen aan ze!!
Mocht het naar aflopen voor jullie, of dat kinderen er later zelf nieuwsgierig naar zijn.... zo kan je hun laten zien wat jullie allemaal gedaan hebben voor ze!
Mocht het naar aflopen voor jullie, of dat kinderen er later zelf nieuwsgierig naar zijn.... zo kan je hun laten zien wat jullie allemaal gedaan hebben voor ze!
