Relaties
alle pijlers
moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?
woensdag 14 mei 2008 om 21:39
Hoi,
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
maandag 30 juni 2008 om 20:26
Dankjewel, Zonlicht - erg lief! Ze zijn 5, 8 en 10 en heel erg gevoelig voor de indoctrinatie van hun mama. Ze hebben heel duidelijk heftige fases; soms gaat het met de een ronduit slecht en met de ander okee, soms is het net andersom. Maar dat ze er onder lijden, ziet iedereen die ze wat langer kent op mijlen afstand. Als vriend (zoals nu) wat langer tijd met ze heeft, merk je gewoon dat ze zich na enkele dagen ontspannen en lekker in hun vel gaan zitten. Maar met de "normale regeling" buiten de vakantie om, is het 1 groot drama, zowel voor de kinderen als voor vriend en mij. De omschakeling van een huishouden waarin het draait om macht en haat naar een huishouden waar het draait om veiligheid en respect is te groot...
We proberen ook zo min mogelijk energie in deze heksenketel te steken, maar hebben allenbei een enorm groot gevoel voor eerlijkheid en rechtvaaridgheid. Het druist zó tegen onze natuur in, allemaal! Maar je moet wel strijdvaardig aan optreden in zo'n situatie, anders doe je de kinderen tekort. En er gaat wel heel veel tijd en (negatieve) energie in zitten, terwijl wij ook best een zware baan hebben. Je kan er zo maar een dagtaak aan hebben om deze strijd naar behoren voor de kinderen te stijden...
We proberen ook zo min mogelijk energie in deze heksenketel te steken, maar hebben allenbei een enorm groot gevoel voor eerlijkheid en rechtvaaridgheid. Het druist zó tegen onze natuur in, allemaal! Maar je moet wel strijdvaardig aan optreden in zo'n situatie, anders doe je de kinderen tekort. En er gaat wel heel veel tijd en (negatieve) energie in zitten, terwijl wij ook best een zware baan hebben. Je kan er zo maar een dagtaak aan hebben om deze strijd naar behoren voor de kinderen te stijden...
dinsdag 1 juli 2008 om 10:13
Ha die Sneez,
Ja, een heel vervelende situatie op de zondagmorgen Natuurlijk ook voor de kinderen. Toch zou ik het niet traumatisch voor ze willen noemen. Ik heb ze een tijdje geleden uitgelegd dat ze niet met hun vader meemogen als die te veel gedronken heeft, omdat dat gevaarlijk is en hij dan niet goed voor ze kan zorgen. Dit gesprek is erg goed verlopen - ze begrepen het goed en het lukte me een neutrale toon aan te nemen, waarbij ik hun vader niet in een slecht daglicht stelde (dat is niet makkelijk, kan ik je zeggen).
Dat legde voor mij de basis om mijn ex nu te kunnen wegsturen en dit aan de kinderen uit te leggen. Natuurlijk waren ze overstuur (de jongste huilt, de oudste klapt dicht ). Dat komt doordat hun vader zich niet weet in te houden, ook als hij weet dat hij zijn kinderen gaat ophalen. En ja, hij rijdt gewoon doodleuk met de auto voor. Het is dus zijn verantwoordelijkheid en ik ben ook niet bereid daar één cent van over te nemen. Ik neem wel verantwoordelijkheid voor de kinderen en heb er desondanks een leuke dag met ze van gemaakt. Ze doen het ontzettend goed, ze zitten heel goed in hun vel. Dat hebben ze voor een goed deel aan mij te danken, maar het is een strijd om ze tegen alle toestanden te beschermen!
Jullie situatie is erg lastig, omdat jullie de kinderen domweg te weinig zien. Ik heb verreweg de meeste zorg voor de kinderen en dat geeft mij ook meer mogelijkheden. Als ik jou zo hoor, is het echt in het belang van de kinderen dat ze bij jullie komen wonen. Dan hebben ze veel meer rust en kunnen ze zichzelf in alle vrijheid ontwikkelen. Hebben jullie erover nagedacht hoe de kinderen worden opgevangen, als jullie beiden een zware baan hebben? Het lijkt me dat dit soort dingen zwaar wegen voor de rechter. (Overigens werk ik ook fulltime en heb ik goede opvang, maar mijn ex heeft geen aanspraak op de kinderen gemaakt, dus het punt speelde niet bij ons).
Wat indoctrinatie betreft, ook dat is lastig omdat de kinderen meer bij hun moeder zijn en elk contact met vader in die tijd geblokkeerd wordt. Ik denk dat jullie het op zich heel goed doen, door altijd positief (of op zijn minst neutraal) te blijven over hun moeder. Denken jullie daarbij ook aan de "kleine" dingen, zoals een afkeurende blik bij het zien van een gat in de sok? Kinderen hebben zulke gevoelige antennes, ze pikken dat soort reacties zó op. Nou ja, jij weet het waarschijnlijk uit je eigen jeugd nog wel, dat is de beste leerschool
Hoe meer je de kinderen de ruimte geeft over hun moeder te praten en hen stimuleert om open te zijn over alles wat zich in het leven "aan moeders kant" afspeelt, hoe beter en vrijer zij zich zullen voelen. Die vrijheid is uiteindelijk jullie winst, hoe het verder ook allemaal uitpakt. Ze zijn zo gekortwiekt bij hun moeder, elke gelegenheid om hun vleugels uit te slaan, hoe kort ook, is goud waard!
Ik begrijp je frustratie over het moeten kopen van kleren, in combinatie met het betalen van kinderalimentatie. Probeer die zaken alsjeblieft te scheiden, anders ga je te veel vanuit de emotie (frustratie) reageren. Probeer het pragmatisch te bekijken. Koop voor mijn part gympies van 3 euro bij de Zeeman en een paar mooiweerslippertjes, dan lopen ze daar maar 3 weken op.
Probeer ook redelijk te blijven in de uitgaven die jullie doen voor zaken die jullie thuis voor de kinderen gebruiken. Autostoeltjes moet papa gewoon zelf kopen. Fietsen ook, als hij wil dat de kinderen ook bij hem kunnen fietsen. Als de verhoudingen goed zijn, kun je vragen of ze hun fiets van thuis kunnen meebrengen, maar dat zijn ze niet. Dat je zorgt dat er bij jullie genoeg speelgoed is, is ook niet meer dan logisch en die kosten komen ook voor rekening van je vriend. Die moet je inderdaad bij de kinderalimentatie optellen. Ik begrijp dat het zo een dure geschiedenis wordt, maar dat is het gevolg van scheiden en het gaan voeren van twee huishoudens. Waarschijnlijk is dat de prijs toch wel waard...
Zo gerekend zijn de kosten van de dwarsliggerij van moeder nog best op te hoesten. Af en toe goedkope schoenen voor alledrie en tweedehands/goedkope kleding is goed te doen. Bedenk je wat voor een rust je daarmee koopt, dat je vriend zijn ex nooit meer hoeft te vragen om kleren en nooit meer die discussie hoeft aan te gaan. Ondertussen zijn de kinderen er ook bij gebaat, want je staat niet meer toe dat zij als speelbal worden gebruikt en ze lopen er toch fatsoenlijk bij. Je geeft ze de kleren en schoenen ook gewoon mee naar moeder (wat ze aanhebben tenminste). Jammer dan als je ze nooit meer terugziet. Het is voor de kinderen erg pijnlijk zich te moeten verkleden voor ze teruggaan naar hun moeder (andersom ook, maar daar hebben jullie geen invloed op).
Wellicht ten overvloede, maar het betalen van alimentatie heeft niets te maken met het zien van de kinderen. Ik begrijp heel goed dat het wrang is, maar een goede vader is blij dat hij tenminste met geld kan bijdragen aan het welzijn van de kinderen. Ook is het zo dat de verzorgende ouder vrijwel altijd een grotere bijdrage levert in het onderhoud van de kinderen, omdat alimentatie niet de helft van de werkelijke kosten dekt.
Geen alimentatie/woonlasten betalen staat voor zover ik weet niet gelijk aan kindermishandeling. Roept moeder dat of heeft jullie advocaat dat gezegd? Waarom betaalt je vriend haar woonlasten (bedoel je de hypotheek/huur?)? Is dit door de rechter vastgesteld? Zo niet, dan kun je daar per direct mee ophouden. Wel eerst even vragen aan de advocaat natuurlijk
Ik kan me er niet veel bij voorstellen dat ze het moeilijk vindt de kinderen aan hun vader mee te geven. Op zich wel, ik vond het in het begin ook moeilijk (nu steeds minder), maar ik zet me daar gewoon overheen. Waarom? Omdat ik van mijn kinderen hou en ze een vader gun! Dus niet te veel meeleven met haar. Ze is een grote meid, dit is een gevolg van de scheiding, deal with it. Jij moet de strijd vol aangaan en dat kan je niet als je je te veel in haar inleeft. Leef je maar in de kinderen in
liefs,
dubio
Ja, een heel vervelende situatie op de zondagmorgen Natuurlijk ook voor de kinderen. Toch zou ik het niet traumatisch voor ze willen noemen. Ik heb ze een tijdje geleden uitgelegd dat ze niet met hun vader meemogen als die te veel gedronken heeft, omdat dat gevaarlijk is en hij dan niet goed voor ze kan zorgen. Dit gesprek is erg goed verlopen - ze begrepen het goed en het lukte me een neutrale toon aan te nemen, waarbij ik hun vader niet in een slecht daglicht stelde (dat is niet makkelijk, kan ik je zeggen).
Dat legde voor mij de basis om mijn ex nu te kunnen wegsturen en dit aan de kinderen uit te leggen. Natuurlijk waren ze overstuur (de jongste huilt, de oudste klapt dicht ). Dat komt doordat hun vader zich niet weet in te houden, ook als hij weet dat hij zijn kinderen gaat ophalen. En ja, hij rijdt gewoon doodleuk met de auto voor. Het is dus zijn verantwoordelijkheid en ik ben ook niet bereid daar één cent van over te nemen. Ik neem wel verantwoordelijkheid voor de kinderen en heb er desondanks een leuke dag met ze van gemaakt. Ze doen het ontzettend goed, ze zitten heel goed in hun vel. Dat hebben ze voor een goed deel aan mij te danken, maar het is een strijd om ze tegen alle toestanden te beschermen!
Jullie situatie is erg lastig, omdat jullie de kinderen domweg te weinig zien. Ik heb verreweg de meeste zorg voor de kinderen en dat geeft mij ook meer mogelijkheden. Als ik jou zo hoor, is het echt in het belang van de kinderen dat ze bij jullie komen wonen. Dan hebben ze veel meer rust en kunnen ze zichzelf in alle vrijheid ontwikkelen. Hebben jullie erover nagedacht hoe de kinderen worden opgevangen, als jullie beiden een zware baan hebben? Het lijkt me dat dit soort dingen zwaar wegen voor de rechter. (Overigens werk ik ook fulltime en heb ik goede opvang, maar mijn ex heeft geen aanspraak op de kinderen gemaakt, dus het punt speelde niet bij ons).
Wat indoctrinatie betreft, ook dat is lastig omdat de kinderen meer bij hun moeder zijn en elk contact met vader in die tijd geblokkeerd wordt. Ik denk dat jullie het op zich heel goed doen, door altijd positief (of op zijn minst neutraal) te blijven over hun moeder. Denken jullie daarbij ook aan de "kleine" dingen, zoals een afkeurende blik bij het zien van een gat in de sok? Kinderen hebben zulke gevoelige antennes, ze pikken dat soort reacties zó op. Nou ja, jij weet het waarschijnlijk uit je eigen jeugd nog wel, dat is de beste leerschool
Hoe meer je de kinderen de ruimte geeft over hun moeder te praten en hen stimuleert om open te zijn over alles wat zich in het leven "aan moeders kant" afspeelt, hoe beter en vrijer zij zich zullen voelen. Die vrijheid is uiteindelijk jullie winst, hoe het verder ook allemaal uitpakt. Ze zijn zo gekortwiekt bij hun moeder, elke gelegenheid om hun vleugels uit te slaan, hoe kort ook, is goud waard!
Ik begrijp je frustratie over het moeten kopen van kleren, in combinatie met het betalen van kinderalimentatie. Probeer die zaken alsjeblieft te scheiden, anders ga je te veel vanuit de emotie (frustratie) reageren. Probeer het pragmatisch te bekijken. Koop voor mijn part gympies van 3 euro bij de Zeeman en een paar mooiweerslippertjes, dan lopen ze daar maar 3 weken op.
Probeer ook redelijk te blijven in de uitgaven die jullie doen voor zaken die jullie thuis voor de kinderen gebruiken. Autostoeltjes moet papa gewoon zelf kopen. Fietsen ook, als hij wil dat de kinderen ook bij hem kunnen fietsen. Als de verhoudingen goed zijn, kun je vragen of ze hun fiets van thuis kunnen meebrengen, maar dat zijn ze niet. Dat je zorgt dat er bij jullie genoeg speelgoed is, is ook niet meer dan logisch en die kosten komen ook voor rekening van je vriend. Die moet je inderdaad bij de kinderalimentatie optellen. Ik begrijp dat het zo een dure geschiedenis wordt, maar dat is het gevolg van scheiden en het gaan voeren van twee huishoudens. Waarschijnlijk is dat de prijs toch wel waard...
Zo gerekend zijn de kosten van de dwarsliggerij van moeder nog best op te hoesten. Af en toe goedkope schoenen voor alledrie en tweedehands/goedkope kleding is goed te doen. Bedenk je wat voor een rust je daarmee koopt, dat je vriend zijn ex nooit meer hoeft te vragen om kleren en nooit meer die discussie hoeft aan te gaan. Ondertussen zijn de kinderen er ook bij gebaat, want je staat niet meer toe dat zij als speelbal worden gebruikt en ze lopen er toch fatsoenlijk bij. Je geeft ze de kleren en schoenen ook gewoon mee naar moeder (wat ze aanhebben tenminste). Jammer dan als je ze nooit meer terugziet. Het is voor de kinderen erg pijnlijk zich te moeten verkleden voor ze teruggaan naar hun moeder (andersom ook, maar daar hebben jullie geen invloed op).
Wellicht ten overvloede, maar het betalen van alimentatie heeft niets te maken met het zien van de kinderen. Ik begrijp heel goed dat het wrang is, maar een goede vader is blij dat hij tenminste met geld kan bijdragen aan het welzijn van de kinderen. Ook is het zo dat de verzorgende ouder vrijwel altijd een grotere bijdrage levert in het onderhoud van de kinderen, omdat alimentatie niet de helft van de werkelijke kosten dekt.
Geen alimentatie/woonlasten betalen staat voor zover ik weet niet gelijk aan kindermishandeling. Roept moeder dat of heeft jullie advocaat dat gezegd? Waarom betaalt je vriend haar woonlasten (bedoel je de hypotheek/huur?)? Is dit door de rechter vastgesteld? Zo niet, dan kun je daar per direct mee ophouden. Wel eerst even vragen aan de advocaat natuurlijk
Ik kan me er niet veel bij voorstellen dat ze het moeilijk vindt de kinderen aan hun vader mee te geven. Op zich wel, ik vond het in het begin ook moeilijk (nu steeds minder), maar ik zet me daar gewoon overheen. Waarom? Omdat ik van mijn kinderen hou en ze een vader gun! Dus niet te veel meeleven met haar. Ze is een grote meid, dit is een gevolg van de scheiding, deal with it. Jij moet de strijd vol aangaan en dat kan je niet als je je te veel in haar inleeft. Leef je maar in de kinderen in
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 1 juli 2008 om 19:59
Fijn dat de kinderen het wel goed opnamen dat je ze niet mee liet gaan. Goed dat je de dingen gewoon benoemt hebt, zonder met een waarde-oordeel aan te komen. Dat maakt denk ik dat ze ook lekker in hun vel zitten. Good for you! Hoe oud zijn jouw kinderen? Ongelooflijk dat hij dronken kwam aanzetten, trouwens...! Ik weet hoe moeilijk het is om niet negatief te zijn, maar ik geloof er heilig in dat dat beter is. Soms moet het uit je tenen komen, dat wel! Wij hebben aan het begin van de vakantie even met de kinderen gesproken en dat verliep ook heel goed. De kinderen reageerden er prima op en zien ook wel dat er van alles niet klopt. Dat hoef je verder niet expliciet te maken.
Die sokken-scene was eigenlijk hilarisch. De oudste begon een soort poppenkast te spellen met zijn teen en hij deed dat gewoon ontspannen en grappig, niet naar ofzo. Dus we hebben het met een lolletje afgedaan en zijn overgegaan tot de orde van de dag. De foto die mama van zichzelf heeft meegegeven (en dat was dus het enige dat de kinderen meekregen!), staat gewoon in de kamer. De kinderen kijken er niet naar om en wij ook niet. Absurd en dieptriest, maar ook hier moet ik maar om lachen. Humor zonder te kwetsen brengt ons heel ver.
Ik kan niet teveel ingaan op het hoe en waarom vriend zoveel kosten betaalt, maar het komt erop neer dat zijn werk in hetzelfde pand is (vandaar ook dat ze elkaar zo vaak tegenkomen) en zij gewoon weigert om iets bij te dragen. Als hij de rekeningen niet betaalt, wordt het hele pand afgesloten van gas/water/licht, dus dat is even geen optie. Maar de vereffening van die rekening komt nog wel. Het is nu alleen financieel heel erg zwaar, met dubbele woonlasten, rekeningen van de advocaat van ¤ 240 per uur en de kosten voor de kinderen die dus eigenlijk dubbel betaald worden. Ik ben het helemaal met je eens dat vriend moet betalen voor de kinderen, maar om nou alles dubbel aan te moeten schaffen is natuurlijk klinkklare onzin. Ik noem even wat dingen: sportspullen (dus uniformpjes, bescherming, etc), regenkleding, zwemkleding, schoenen en kleren voor alle weersomstandigheden... Ze hebben alles bij mama, maar er mag dus NIETS mee. Als de kinderen bijvoorbeeld een computerspelletje bij mama hebben, dan willen ze van hun zakgeld een tweede kopen, omdat ze van alles 2 moeten hebben. Dat klopt toch niet?!? Die spullen zijn niet van haar, maar van de kinderen. Het is voor hen toch ook niet leuk dat ze op vakantie gaan en compleet niets van zichzelf meekrijgen? Nah ja, afgezien van een foto van mama in een mierzoet lijstje met "Princess" eronder dan, hahaha!!!
Ik begrijp wat je bedoelt; een keuze tussen het geld vs de energie die de strijd kost is snel gemaakt, maar het is zo oneerlijk t.o. de kinderen en compleet onzinnig. 't Draait allemaal puur en alleen om de macht.
Wij hebben uiteindelijk wel voldoende tijd voor de kinderen, maar nu met alles wat er gaande is, is het even heel heftig allemaal. De juridische strijd kost vreselijk veel tijd en het moet uit de lengte of uit de breedte komen. Ik ben het met je eens dat ik me niet in mama hoef te verplaatsen, maar ik probeer alles vanuit verschillende standpunten te bekijken. Moet ik inderdaad maar eens mee ophouden, want er gaat veel energie in zitten en ik kom toch maar op 1 punt terecht; mama bakt er simpelweg niets van!
De vakantie verloopt overigens prima. De kinderen zijn steeds meer ontspannen, komen lekker in hun vel en we zien de verandering van de stress die van ze afvalt. Niet steeds onderlinge ruzie, veel minder emo-uitbarstingen, vrolijke en genietende kinderen die gewoon mogen uitkomen voor hun affectie naar vriend en mij. Dat is toch wel heel erg fijn om te ervaren! Soms twijfel ik er wel eens aan of we er wel goed aan doen om de strijd aan te gaan, maar als ik zie hoe ze het nu doen, geeft dat toch de bevestiging dat het veel beter met ze gaat als ze niet constant onder druk worden gezet en in angst leven!
We hebben idd veel te weinig tijd met ze om ze op structurele wijze wat meer lucht te geven. Dat maakt het ook zo lastig en oneerlijk; vriend verzorgde ze altijd minstens 50% (zo niet meer!), en nu mag hij blij zijn met 15%. De verdeling is erg moeilijk voor de kinderen, want die willen in die 15% alledrie de volledige aandacht. Maar daar wordt dus aan gewerkt.
Die sokken-scene was eigenlijk hilarisch. De oudste begon een soort poppenkast te spellen met zijn teen en hij deed dat gewoon ontspannen en grappig, niet naar ofzo. Dus we hebben het met een lolletje afgedaan en zijn overgegaan tot de orde van de dag. De foto die mama van zichzelf heeft meegegeven (en dat was dus het enige dat de kinderen meekregen!), staat gewoon in de kamer. De kinderen kijken er niet naar om en wij ook niet. Absurd en dieptriest, maar ook hier moet ik maar om lachen. Humor zonder te kwetsen brengt ons heel ver.
Ik kan niet teveel ingaan op het hoe en waarom vriend zoveel kosten betaalt, maar het komt erop neer dat zijn werk in hetzelfde pand is (vandaar ook dat ze elkaar zo vaak tegenkomen) en zij gewoon weigert om iets bij te dragen. Als hij de rekeningen niet betaalt, wordt het hele pand afgesloten van gas/water/licht, dus dat is even geen optie. Maar de vereffening van die rekening komt nog wel. Het is nu alleen financieel heel erg zwaar, met dubbele woonlasten, rekeningen van de advocaat van ¤ 240 per uur en de kosten voor de kinderen die dus eigenlijk dubbel betaald worden. Ik ben het helemaal met je eens dat vriend moet betalen voor de kinderen, maar om nou alles dubbel aan te moeten schaffen is natuurlijk klinkklare onzin. Ik noem even wat dingen: sportspullen (dus uniformpjes, bescherming, etc), regenkleding, zwemkleding, schoenen en kleren voor alle weersomstandigheden... Ze hebben alles bij mama, maar er mag dus NIETS mee. Als de kinderen bijvoorbeeld een computerspelletje bij mama hebben, dan willen ze van hun zakgeld een tweede kopen, omdat ze van alles 2 moeten hebben. Dat klopt toch niet?!? Die spullen zijn niet van haar, maar van de kinderen. Het is voor hen toch ook niet leuk dat ze op vakantie gaan en compleet niets van zichzelf meekrijgen? Nah ja, afgezien van een foto van mama in een mierzoet lijstje met "Princess" eronder dan, hahaha!!!
Ik begrijp wat je bedoelt; een keuze tussen het geld vs de energie die de strijd kost is snel gemaakt, maar het is zo oneerlijk t.o. de kinderen en compleet onzinnig. 't Draait allemaal puur en alleen om de macht.
Wij hebben uiteindelijk wel voldoende tijd voor de kinderen, maar nu met alles wat er gaande is, is het even heel heftig allemaal. De juridische strijd kost vreselijk veel tijd en het moet uit de lengte of uit de breedte komen. Ik ben het met je eens dat ik me niet in mama hoef te verplaatsen, maar ik probeer alles vanuit verschillende standpunten te bekijken. Moet ik inderdaad maar eens mee ophouden, want er gaat veel energie in zitten en ik kom toch maar op 1 punt terecht; mama bakt er simpelweg niets van!
De vakantie verloopt overigens prima. De kinderen zijn steeds meer ontspannen, komen lekker in hun vel en we zien de verandering van de stress die van ze afvalt. Niet steeds onderlinge ruzie, veel minder emo-uitbarstingen, vrolijke en genietende kinderen die gewoon mogen uitkomen voor hun affectie naar vriend en mij. Dat is toch wel heel erg fijn om te ervaren! Soms twijfel ik er wel eens aan of we er wel goed aan doen om de strijd aan te gaan, maar als ik zie hoe ze het nu doen, geeft dat toch de bevestiging dat het veel beter met ze gaat als ze niet constant onder druk worden gezet en in angst leven!
We hebben idd veel te weinig tijd met ze om ze op structurele wijze wat meer lucht te geven. Dat maakt het ook zo lastig en oneerlijk; vriend verzorgde ze altijd minstens 50% (zo niet meer!), en nu mag hij blij zijn met 15%. De verdeling is erg moeilijk voor de kinderen, want die willen in die 15% alledrie de volledige aandacht. Maar daar wordt dus aan gewerkt.
donderdag 3 juli 2008 om 15:05
De RvK had in eerste instantie niets willen veranderen aan de situatie zoals die er nu ligt. Vriend heeft aangegeven dat hij het AMK wil inschakelen en dat de kinderen mishandeld worden. Toen begon men - zo leek het - wakker te worden. Na een goed en lang gesprek zei de onderzoeksmedewerker eergister dat hij toch een extra onderzoek wilde instellen, omdat hem duidelijk was dat er iets niet klopt aan de eenzijdigheid en de manier van excommunicatie door mama (de therapie zonder overleg, het dyslexie onderzoek zonder overleg, de indoctrinatie van de kinderen, de boosaardigheid van haar houding etc). Hij prees de houding van vriend, zag in dat die echt voor het welzijn van de kinderen gaat en niet vanuit strijd wil handelen. Dat maakte dat hij een extra onderzoek wilde instellen naar het gedrag van mama en het effect dat dat op de kinderen heeft. Gister heeft de onderzoeker evenwel met mama gesproken en die heeft haar krokodillentranen rijkelijk laten vloeien. Nu draait de onderzoeker zijn woorden terug en adviseert om de situatie toch maar te laten voor wat hij is... Ongelooflijke nalatigheid, ik heb er geen woorden voor.
Dus nu maar weer richting AMK, vertrouwenspersoon van de RvK, RvB van de school, etc. Maar niemand luistert naar een man die evenwichtig is en zijn verhaal zonder haat of krokodillentranen wil vertellen. De vrouw die jankt, krijst en manipuleert krijgt haar zin, ten koste van de kinderen. Driewerf BAH!
Dus nu maar weer richting AMK, vertrouwenspersoon van de RvK, RvB van de school, etc. Maar niemand luistert naar een man die evenwichtig is en zijn verhaal zonder haat of krokodillentranen wil vertellen. De vrouw die jankt, krijst en manipuleert krijgt haar zin, ten koste van de kinderen. Driewerf BAH!
donderdag 3 juli 2008 om 15:16
Jesses Sneez Kan je vriend geen gesprek met die onderzoeker aanvragen (of bellen) om te vragen wat de doorslag heeft gegeven? Het zal allemaal wel vertrouwelijk zijn, maar ik vermoed dat moeder valse beschuldigingen aan het adres van je vriend heeft geuit. Hoe kan het anders dat zijn bezorgdheid opeens niet meer serieus wordt genomen? Hij heeft toch gegronde redenen aangevoerd. Wat gebeurt daarmee? Mag moeder doorgaan met eenzijdig de kinderen laten onderzoeken enzovoorts?
Wat zul je je machteloos voelen zeg....
Zijn er geen stappen die je kunt ondernemen om deze nalatigheid aan de kaak te stellen? Ik begreep van Poezewoes dat dit soort beslissingen altijd door een team moet worden genomen. Heeft dat team sinds gisteren hierover vergaderd? En wat was het oordeel over de argumenten van je vriend? Zijn die door de moeder ontkracht? En was dat bewijsbaar, of is het nu zijn woord tegen het hare? Dat van die eenzijdige onderzoeken staat toch vast en is bewijsbaar. Is dat niet voldoende reden om een extra onderzoek in te stellen?
Wat zul je je machteloos voelen zeg....
Zijn er geen stappen die je kunt ondernemen om deze nalatigheid aan de kaak te stellen? Ik begreep van Poezewoes dat dit soort beslissingen altijd door een team moet worden genomen. Heeft dat team sinds gisteren hierover vergaderd? En wat was het oordeel over de argumenten van je vriend? Zijn die door de moeder ontkracht? En was dat bewijsbaar, of is het nu zijn woord tegen het hare? Dat van die eenzijdige onderzoeken staat toch vast en is bewijsbaar. Is dat niet voldoende reden om een extra onderzoek in te stellen?
Ga in therapie!
donderdag 3 juli 2008 om 16:24
Ja, die machteloosheid is om gek van te worden. Vriend kan alles bewijzen, maar men neemt de moeite niet om het te lezen. En dus zegt met dat het haar woord tegen het zijne is. Ze zeggen ook dat vriend en mama moeten ophouden met ruzie maken, maar vriend maakt helemaal geen ruzie...! Hij communiceert vriendelijk en beleefd, per e-mail of over praktische dingetjes per sms. Ze wil hem niet spreken, dus daarom doet hij het zo. Op neutrale en rustige wijze en alleen aangaande de kinderen. Hij informeert haar over verblijfplaats in de vakantie, rapportbesprekingen waar zij niet bij is etc. Terug komt er dus niets, alleen soms een heel boosaardig bericht. Ze claimt dat ze bang is om haar mail te openen..! Hahahaha! Het is om te gieren. Die scheldpartijen van haar zijn niet te bewijzen, tenzij de kinderen zouden moeten getuigen, maar die willen dat niet, uiteraard.
Er wordt niets gedaan tegen de eenzijdige beslissingen van mama, hoewel de onderzoeker in het gesprek met vriend aangaf dat het strafbaar is. Nu zegt hij: "ach, het is toch in het belang van de kinderen dat ze die onderzoeken krijgen?". Ja, maar dan wel vanuit het complete plaatje!!! In het verslag van de dyslexie-test staat helemaal niets over de scheiding, over de strijd tussen de ouders etc...!!! Overal wordt klakkeloos aan voorbij gegaan en vriend wordt door alle instanties maar onder de mat geschoven. Op niets af! Wat zij voor verhalen ophangt, weten we niet, maar ze worden voor zoete koek geslikt. Ze zou net zo goed eenhoofdig gezag kunnen hebben, want ze doet toch wat zij wil en niemand houdt haar blijkbaar tegen...
Deze beslissing schijnt in het team genomen te zijn, maar de leidinggevende van de onderzoeker is op vakantie... We zitten al 2 jaar in deze situatie, maar nu ineens kan men niet wachten tot de leidinggevende terug is en wordt zo'n nalatige actie er doorheen gejast. Contact opnemen met de vertrouwenspersoon van de RvK, klacht indienen tegen de gang van zaken - we doen het allemaal, maar ik weet niet of het zin heeft. Ik denk het niet - tot nu toe heeft niets echt zin. Vriend heeft nu vakantie met de kinderen, maar is in deze week al voortdurend bezig met deze zooi. Dus ik zal nu weer in de pen klimmen om een klachtenprocedure in gang te zetten. Heel heftig allemaal.
Er wordt niets gedaan tegen de eenzijdige beslissingen van mama, hoewel de onderzoeker in het gesprek met vriend aangaf dat het strafbaar is. Nu zegt hij: "ach, het is toch in het belang van de kinderen dat ze die onderzoeken krijgen?". Ja, maar dan wel vanuit het complete plaatje!!! In het verslag van de dyslexie-test staat helemaal niets over de scheiding, over de strijd tussen de ouders etc...!!! Overal wordt klakkeloos aan voorbij gegaan en vriend wordt door alle instanties maar onder de mat geschoven. Op niets af! Wat zij voor verhalen ophangt, weten we niet, maar ze worden voor zoete koek geslikt. Ze zou net zo goed eenhoofdig gezag kunnen hebben, want ze doet toch wat zij wil en niemand houdt haar blijkbaar tegen...
Deze beslissing schijnt in het team genomen te zijn, maar de leidinggevende van de onderzoeker is op vakantie... We zitten al 2 jaar in deze situatie, maar nu ineens kan men niet wachten tot de leidinggevende terug is en wordt zo'n nalatige actie er doorheen gejast. Contact opnemen met de vertrouwenspersoon van de RvK, klacht indienen tegen de gang van zaken - we doen het allemaal, maar ik weet niet of het zin heeft. Ik denk het niet - tot nu toe heeft niets echt zin. Vriend heeft nu vakantie met de kinderen, maar is in deze week al voortdurend bezig met deze zooi. Dus ik zal nu weer in de pen klimmen om een klachtenprocedure in gang te zetten. Heel heftig allemaal.
donderdag 3 juli 2008 om 22:19
Sneez, wat een ellendige situatie. Ik zou zeker werk maken van de uitspraak van de onderzoeker "dat de onderzoeken toch in het belang van de kinderen zijn". Daar gaat het namelijk helemaal niet om, het gaat erom dat het wettelijk recht van je vriend op informatie en zeggenschap met voeten getreden wordt. Het gaat er niet om of hij het ermee eens is (ik zou daar ook niet inhoudelijk op ingaan), maar dat hij er toestemming voor moet geven, en dat er nu onderzoeken zijn gedaan (!!) zonder die toestemming. Die opmerking over eenhoofdig gezag zou ik zeker gebruiken.
Probeer het zo zakelijk mogelijk te houden en bij de kern van het verhaal te blijven. Te veel ruis leidt af van waar het om gaat.
In een gesprek zou ik wel duidelijk maken dat je vriend volkomen kapot is van de gang van zaken, dat hij ziet dat de kinderen hieraan onderdoor gaan, dat hij doodsbang is dat ze volkomen gaan ontsporen op deze manier en dat hij compleet machteloos staat enz. Dus ook de emoties van zijn kant laten zien.
Probeer het zo zakelijk mogelijk te houden en bij de kern van het verhaal te blijven. Te veel ruis leidt af van waar het om gaat.
In een gesprek zou ik wel duidelijk maken dat je vriend volkomen kapot is van de gang van zaken, dat hij ziet dat de kinderen hieraan onderdoor gaan, dat hij doodsbang is dat ze volkomen gaan ontsporen op deze manier en dat hij compleet machteloos staat enz. Dus ook de emoties van zijn kant laten zien.
Ga in therapie!
zaterdag 5 juli 2008 om 01:50
We gaan er zeker werk van maken, de advocaat staat in de startblokken. Maar het is allemaal zo frustrerend. Die onderzoeker is waarschijnlijk terug gevloten door de rest van het team en het is natuurlijk "veiliger" om de zaken maar gewoon zo te laten. Dan heeft de rechter van de Voorlopige Voorzieningen het gedaan en niet de RvK. Zelfs die woensdag, die alleen maar ellende voor de kinderen oplevert, willen ze erin houden. Ieder voorstel om het voor de kinderen minder heftig te maken (bijv. die tijd van de woensdag skippen en plakken een de belachelijk korte weekends, waarin ze geen dag zonder de invloed van mama zitten en steeds heen en weer geslingerd worden), het wordt allemaal in de wind geslagen. Allemaal korte termijn denken, want zet de psych maar vast klaar voor die kinderen... Slappe hap. Ik vroeg me voorheen altijd af hoe het toch kon dat je soms van die excessen hoort, waarbij kinderen allang bekend zijn bij de instanties, maar er niets gebeurt en de kinderen helemaal naar de filistijnen gaan. Nu weet ik hoe dat werkt. Het is om te huilen.
Intussen genieten de kinderen volop van de vakantie. Het zijn compleet andere kinderen dan de bange en gespannen mensjes die het in de korte tijd zijn dat wij ze "normaal" zien. Ze zijn echt heel ontspannen, vrolijk en open. Zoals ze in de kern ook gewoon zijn. Eindelijk even niet de stress is van het heen-en-weer gaan en het laveren tussen de indoctrinatie van mama en hun eigen gevoelens en belevingen. Ze komen helemaal aan hun trekken, omdat er voldoende tijd is voor vriend om ze alledrie voldoende tijd en aandacht te geven. Daardoor is er geen strijd en spelen ze heerlijk met elkaar. Wij genieten er ook ontzettend van, maar voor ons speelt dat advies, die hele rechtszaak en het gedoe met school natuurlijk op de achtergrond wel behoorlijk mee. Vandaag zei de jongste, alsof hij me voor het eerst in tijden weer 'ns echt zag: "Mama jokt. Sneez is helemaal geen *&^%$, ze is juist heel lief". Zucht...
Intussen genieten de kinderen volop van de vakantie. Het zijn compleet andere kinderen dan de bange en gespannen mensjes die het in de korte tijd zijn dat wij ze "normaal" zien. Ze zijn echt heel ontspannen, vrolijk en open. Zoals ze in de kern ook gewoon zijn. Eindelijk even niet de stress is van het heen-en-weer gaan en het laveren tussen de indoctrinatie van mama en hun eigen gevoelens en belevingen. Ze komen helemaal aan hun trekken, omdat er voldoende tijd is voor vriend om ze alledrie voldoende tijd en aandacht te geven. Daardoor is er geen strijd en spelen ze heerlijk met elkaar. Wij genieten er ook ontzettend van, maar voor ons speelt dat advies, die hele rechtszaak en het gedoe met school natuurlijk op de achtergrond wel behoorlijk mee. Vandaag zei de jongste, alsof hij me voor het eerst in tijden weer 'ns echt zag: "Mama jokt. Sneez is helemaal geen *&^%$, ze is juist heel lief". Zucht...
zondag 6 juli 2008 om 22:47
Hoi Sneez,
Ik vond het toevallig een uitspraak op internet, waar je mogelijk iets aan hebt: http://zoeken.rechtspraak...n&ljn=AZ2575&u_ljn=AZ2575
Het hoofdverblijf van de kinderen is daarbij aan de vader toegewezen. Ik citeer: "Echter, hoewel niet ter discussie staat dat de moeder een goede moeder voor de kinderen is, vraagt het hof zich af of de moeder zich in haar strijd met de vader om de kinderen wel laat leiden door het belang van de kinderen. Het hof neemt daarbij in aanmerking dat de moeder de kinderen tot tweemaal toe voor een langere periode van school heeft weggehouden, dat zij geen medewerking heeft verleend aan de stichting in het kader van de ondertoezicht- stelling en dat zij de voormalige gezinsvoogd zelfs op alle mogelijke manieren heeft verhinderd om in contact te komen met de kinderen. Voorts neemt het hof in aanmerking dat de moeder zoveel mogelijk heeft geprobeerd de vader uit het leven van de kinderen te weren door de omgang tussen hem en de kinderen te frustreren en tenslotte dat zij pertinent geweigerd heeft om via forensische conflictbemiddeling de communicatie tussen haar en de vader op een aanvaardbaar niveau te brengen."
Ik kwam bij deze uitspraak via http://www.jurofoon.nl/nieuws/weblog.asp?id=2827, waar het volgende staat:
"Wijziging van verblijfplaats
De ouder die het kind niet verzorgt, kan wijziging van verblijfplaats van het kind verzoeken. Dit is een ingrijpende maatregel die niet snel door een rechter zal worden toegewezen. De reden is dat het kind dan uit zijn vertrouwde omgeving wordt gehaald terwijl juist continuïteit in opvoeding en verzorging van het kind van groot belang wordt geacht. De rechter kan dit toewijzen indien de verzorgende oude zijn taken verwaarloost en contact onthoudt tussen het kind en de andere ouder.
Voorbeeldzaak: wijziging hoofdverblijfplaats
Een moeder probeert de vader uit het leven van de kinderen te weren en veroorzaakt telkens strubbelingen bij de omgangsregeling. Het hof ziet geen andere oplossing dan te bepalen dat de kinderen hun hoofdverblijfplaats bij de vader zullen hebben.
Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 25-10-2006, LJN: AZ2575"
Via de zoekfunctie van www.rechtspraak.nl kun je zelf zoeken naar andere uitspraken. Je kunt daarbij o.a. de termen uit deze uitspraak gebruiken als zoekterm. Het zal je advocaat allicht helpen. Je kunt de overwegingen van de rechter in deze en evt. andere analyseren en afzetten tegen jullie situatie. Het geeft je inzicht in hoe een rechter kan redeneren (ik zeg kán, de ene rechter is de andere niet).
Zon, misschien heb jij hier ook iets aan?
Wat afschuwelijk om zo'n opmerking uit de mond van een kind te moeten horen Sneez. Hier is papa bijna jarig en heb ik de kinderen voorgesteld een mooie kaart voor hem te tekenen en aan hem op te sturen. Het is toch hun vader?!
dubio
Ik vond het toevallig een uitspraak op internet, waar je mogelijk iets aan hebt: http://zoeken.rechtspraak...n&ljn=AZ2575&u_ljn=AZ2575
Het hoofdverblijf van de kinderen is daarbij aan de vader toegewezen. Ik citeer: "Echter, hoewel niet ter discussie staat dat de moeder een goede moeder voor de kinderen is, vraagt het hof zich af of de moeder zich in haar strijd met de vader om de kinderen wel laat leiden door het belang van de kinderen. Het hof neemt daarbij in aanmerking dat de moeder de kinderen tot tweemaal toe voor een langere periode van school heeft weggehouden, dat zij geen medewerking heeft verleend aan de stichting in het kader van de ondertoezicht- stelling en dat zij de voormalige gezinsvoogd zelfs op alle mogelijke manieren heeft verhinderd om in contact te komen met de kinderen. Voorts neemt het hof in aanmerking dat de moeder zoveel mogelijk heeft geprobeerd de vader uit het leven van de kinderen te weren door de omgang tussen hem en de kinderen te frustreren en tenslotte dat zij pertinent geweigerd heeft om via forensische conflictbemiddeling de communicatie tussen haar en de vader op een aanvaardbaar niveau te brengen."
Ik kwam bij deze uitspraak via http://www.jurofoon.nl/nieuws/weblog.asp?id=2827, waar het volgende staat:
"Wijziging van verblijfplaats
De ouder die het kind niet verzorgt, kan wijziging van verblijfplaats van het kind verzoeken. Dit is een ingrijpende maatregel die niet snel door een rechter zal worden toegewezen. De reden is dat het kind dan uit zijn vertrouwde omgeving wordt gehaald terwijl juist continuïteit in opvoeding en verzorging van het kind van groot belang wordt geacht. De rechter kan dit toewijzen indien de verzorgende oude zijn taken verwaarloost en contact onthoudt tussen het kind en de andere ouder.
Voorbeeldzaak: wijziging hoofdverblijfplaats
Een moeder probeert de vader uit het leven van de kinderen te weren en veroorzaakt telkens strubbelingen bij de omgangsregeling. Het hof ziet geen andere oplossing dan te bepalen dat de kinderen hun hoofdverblijfplaats bij de vader zullen hebben.
Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 25-10-2006, LJN: AZ2575"
Via de zoekfunctie van www.rechtspraak.nl kun je zelf zoeken naar andere uitspraken. Je kunt daarbij o.a. de termen uit deze uitspraak gebruiken als zoekterm. Het zal je advocaat allicht helpen. Je kunt de overwegingen van de rechter in deze en evt. andere analyseren en afzetten tegen jullie situatie. Het geeft je inzicht in hoe een rechter kan redeneren (ik zeg kán, de ene rechter is de andere niet).
Zon, misschien heb jij hier ook iets aan?
Wat afschuwelijk om zo'n opmerking uit de mond van een kind te moeten horen Sneez. Hier is papa bijna jarig en heb ik de kinderen voorgesteld een mooie kaart voor hem te tekenen en aan hem op te sturen. Het is toch hun vader?!
dubio
Ga in therapie!
zondag 6 juli 2008 om 23:34
Wat ontzettend lief van je, Dubio - heel erg bedankt, we gaan het doorsturen aan de advocaat! Ik ga ook nog even neuzen op die site. Ik heb er een hard hoofd in dat de rechter het ooit zo zal gaan zien (in deze uitspraken staan wel wat verzwarende omstandigheden), maar het is zéker de moeite van het proberen waard.
Vriend heeft de kinderen mama al een paar keer met mama laten bellen om te laten weten hoe het met ze is. Zoiets als jij met die kaart doet, zeg maar. Zelf zou ze dat noooooit doen (ze mogen vriend niet bellen, ondanks haar belofte aan de kinderen toen hij het huis uitging), maar wij willen ze laten zien hoe het ook kan en hen het contact met mama niet onthouden. Heel goed dus dat je de kinderen die kaart laat maken. Zoals je zegt; hij is hun vader! En dat hij er een zootje van maakt, is al triest genoeg...
Intussen zit ik er echt even doorheen, moet ik zeggen. Ik vind het heel zwaar allemaal. Ik weet dat ik me er wat meer van kan distantiëren, maar ik vind dat zo lastig als er zoveel onrecht in het spel is en er zoveel leed voorkomen kan worden voor die kinderen. Maar voor mijzelf en onze relatie is het echt bijna ondoenlijk momenteel. We komen nauwelijks aan "ons" toe, alles staat in het teken van en ik trek het echt even niet meer...
Vriend heeft de kinderen mama al een paar keer met mama laten bellen om te laten weten hoe het met ze is. Zoiets als jij met die kaart doet, zeg maar. Zelf zou ze dat noooooit doen (ze mogen vriend niet bellen, ondanks haar belofte aan de kinderen toen hij het huis uitging), maar wij willen ze laten zien hoe het ook kan en hen het contact met mama niet onthouden. Heel goed dus dat je de kinderen die kaart laat maken. Zoals je zegt; hij is hun vader! En dat hij er een zootje van maakt, is al triest genoeg...
Intussen zit ik er echt even doorheen, moet ik zeggen. Ik vind het heel zwaar allemaal. Ik weet dat ik me er wat meer van kan distantiëren, maar ik vind dat zo lastig als er zoveel onrecht in het spel is en er zoveel leed voorkomen kan worden voor die kinderen. Maar voor mijzelf en onze relatie is het echt bijna ondoenlijk momenteel. We komen nauwelijks aan "ons" toe, alles staat in het teken van en ik trek het echt even niet meer...
maandag 7 juli 2008 om 00:04
Ik kan me voorstellen dat je ontzettend onder druk staat nu. Bij mij speelt er ook gigantisch veel. Mensen vragen me letterlijk hoe ik me staande hou. Ik doe dat als volgt: ik concentreer me op de dingen die ik nú heb en probeer elke dag de moeite waard te maken, leuke/nuttige dingen te doen, het fijn te hebben met de kinderen, goed voor mezelf te zorgen. Want als ik instort, stort de hele donderse boel in.
Anderzijds doe ik het nodige om mijn problemen op te lossen. Ik pleeg telefoontjes, schrijf brieven, regel zaken enz. Ik maak hiervoor tijd vrij, doe het en dan is het klaar (nou ja, het werkt niet altijd zo, maar zo probeer ik het aan te pakken). Hee concreet trek ik er bijv. de zaterdagmiddag voor uit, en de rest van de tijd doe ik leuke dingen.
Ik probeer er dan zo weinig mogelijk mee bezig te zijn, en dat werkt wonderwel. Dus niet met te veel mensen over praten, dan laat je het steeds weer toe. Ik weet niet of de vraag "hoe gaat het met je" bij jou al gauw leidt tot het ventileren van je frustraties hierover? Bij mij ging het wel zo, en ik ben er gewoon mee opgehouden. Als iemand me dat vraagt, krijgen ze te horen hoe het met míj gaat. Ik ben niet mijn problemen.
Dat klinkt simpel, maar je moet er wel echt een knop voor omzetten. Ik besef wel dat het bij mij een heel proces gevergd heeft om zo ver te komen
Laat in elk geval alsjeblieft niet deze kostbare tijd met de kinderen verknallen door doemgedachten. Geniet ervan dat zij genieten en nu zorgeloos zijn. Nu is alles wat je hebt. Men lijdt het meest door het lijden dat men vreest, zei mijn vader vandaag tegen mij. En zo is het maar net.
liefs,
dubio
Anderzijds doe ik het nodige om mijn problemen op te lossen. Ik pleeg telefoontjes, schrijf brieven, regel zaken enz. Ik maak hiervoor tijd vrij, doe het en dan is het klaar (nou ja, het werkt niet altijd zo, maar zo probeer ik het aan te pakken). Hee concreet trek ik er bijv. de zaterdagmiddag voor uit, en de rest van de tijd doe ik leuke dingen.
Ik probeer er dan zo weinig mogelijk mee bezig te zijn, en dat werkt wonderwel. Dus niet met te veel mensen over praten, dan laat je het steeds weer toe. Ik weet niet of de vraag "hoe gaat het met je" bij jou al gauw leidt tot het ventileren van je frustraties hierover? Bij mij ging het wel zo, en ik ben er gewoon mee opgehouden. Als iemand me dat vraagt, krijgen ze te horen hoe het met míj gaat. Ik ben niet mijn problemen.
Dat klinkt simpel, maar je moet er wel echt een knop voor omzetten. Ik besef wel dat het bij mij een heel proces gevergd heeft om zo ver te komen
Laat in elk geval alsjeblieft niet deze kostbare tijd met de kinderen verknallen door doemgedachten. Geniet ervan dat zij genieten en nu zorgeloos zijn. Nu is alles wat je hebt. Men lijdt het meest door het lijden dat men vreest, zei mijn vader vandaag tegen mij. En zo is het maar net.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 juli 2008 om 00:40
maandag 7 juli 2008 om 02:05
Dankjewel voor je wijze woorden en tips, Dubio. Wij proberen er ook zo min mogelijk mee bezig te zijn, maar het lukt toch niet erg. A, omdat er steeds teveel gebeurt waar we iets mee moeten (brieven, mails, onderzoeksrapport, school etc) en B, omdat het vriend dusdanig hoog zit, dat hij er heel erg veel over praat. Ik vind dat hij zijn verhaal moet kunnen doen en zeker ook bij zijn partner, maar aan de andere kant begin ik me meer en meer hulpverlener voelen - op diverse vlakken; psychologisch, juridisch, administratief, verzorging en huishoudelijk. Daar maak ik me zorgen over. Een relatie hoort niet gebaseerd te zijn op dat soort scheve verhoudingen. En ik kom echt te weinig aan Sneez toe, zeg maar. Ik sta te vaak toe dat ik het veld moet ruimen voor De Situatie en daar moet ik echt iets aan gaan doen, want nogmaals - ik trek het niet meer. Tijd en ruimte om onze relatie verder vorm te geven is er simpelweg niet. Ik vind dat de kinderen voorgaan, begrijp me niet verkeerd. Maar ja, onze relatie en ik komen op deze manier niet echt aan bod en dat doet me ook verdriet. Ik probeer over die hele toestand met anderen zo min mogelijk te praten, want ik vind het heerlijk om er even niet mee bezig te zijn. Maar het is ook lastig omdat het allemaal zo heftig is en me enorm bezighoudt. En als we samen ergens zijn, vragen mensen hem er altijd naar en voor je het weet, zitten we weer in een lang gesprek over Het Onderwerp. We hebben daarover afspraken gemaakt; liefst niet, maar als het intimi zijn, hooguit 5 minuten een korte update (mensen leven nu eenmaal mee) en dan expliciet zeggen dat het onderwerp weer klaar is.
Ik heb nu even een weekje voor mezelf en daar was ik ook heel erg aan toe. Ik wil bedenken hoe we dit kunnen doorstaan, want het gaat nog wel een lange tijd duren, denk ik zo. En hoe wij onze toekomst samen kunnen vormgeven. Nu is alles nog zo onduidelijk, dat we niets kunnen plannen. Wat wil ik? Die vraag stel ik nu even centraal, want ik ben er te lang niet aan toegekomen om daar iets mee te doen, terwijl er op het gebied van mijn werk bijvoorbeeld ook veel gaande is... Ik probeer steeds mijn eigen gedachten en gevoelens (bijv aan een kind) weg te schuiven, maar het wordt tijd dat ik daar toch echt eens aan ga denken...!
Zon - geeft niets, joh! Neem je tijd - de dagen vliegen nou eenmaal voorbij als je het zo druk hebt.
Liefs aan jullie beiden!
Ik heb nu even een weekje voor mezelf en daar was ik ook heel erg aan toe. Ik wil bedenken hoe we dit kunnen doorstaan, want het gaat nog wel een lange tijd duren, denk ik zo. En hoe wij onze toekomst samen kunnen vormgeven. Nu is alles nog zo onduidelijk, dat we niets kunnen plannen. Wat wil ik? Die vraag stel ik nu even centraal, want ik ben er te lang niet aan toegekomen om daar iets mee te doen, terwijl er op het gebied van mijn werk bijvoorbeeld ook veel gaande is... Ik probeer steeds mijn eigen gedachten en gevoelens (bijv aan een kind) weg te schuiven, maar het wordt tijd dat ik daar toch echt eens aan ga denken...!
Zon - geeft niets, joh! Neem je tijd - de dagen vliegen nou eenmaal voorbij als je het zo druk hebt.
Liefs aan jullie beiden!
maandag 7 juli 2008 om 23:10
Hé Sneez, lieve schat, je moet ook niet zo ontzettend laat naar bed gaan! Serieus. Zorg goed voor jezelf. Goed slapen, goed eten, bewegen zijn belangrijk. Investeer in jezelf, al is het maar een paar uurtjes per week.
Het is ook wel heel heftig wat jullie doormaken. Je voelt je hulpverleenster van je vriend, zeg je. Krijgt hij eigenlijk professionele hulp? En zo niet, is het dan niet een idee dat hij eens met iemand gaat praten?
Ik zeg dat niet omdat ik denk dat hij psychisch in de knoop zit (dat kan ik totaal niet beoordelen), maar omdat therapie erg nuttig kan zijn om te leren met dit soort situaties om te gaan. Althans, mijn psycholoog geeft me erg praktische tips die me heel veel geholpen hebben in het proces van "leren omgaan met mijn ex". En de kinderen beschermen tegen diens manipulaties. Een investering waar ik afgelopen zondag de vruchten van plukte: ik wist de kinderen tot bedaren te brengen, mijn ex kreeg niets bij me voor elkaar en slaagde er niet eens in de dag te bederven. Sterker nog, de plannen gingen gewoon door en we hadden een fantastische dag!
Zoals gezegd: dit lukt niet in één dag. Je moet echt moeite doen om jezelf te analyseren, je rol in het huwelijk onder de loep te nemen, eerlijk zijn tegen jezelf over waar jij het fout hebt laten gaan. Dan kun je ook een hoop ballast loslaten: schuldgevoel, misplaatst plichtsgevoel, rancune. Die gevoelens laten je soms dingen doen die niet goed voor je zijn (en ook niet voor de kinderen).
En misschien is therapie voor jouzelf ook wel een idee. Je hebt een kinderwens waar nu geen plaats voor is. Er speelt van alles in je leven waar je invloed op wilt uitoefenen, maar dat gaat niet met alles. Je wilt een koers uitzetten maar je weet niet waar te beginnen. Hulp van buitenaf kan je helpen die dingen op een rijtje te zetten, en vooral ook beter voor jezelf te zorgen. Je hebt zelf ook nog het een en ander te verwerken uit je eigen jeugd, heb ik de indruk, en daardoor komt dit waarschijnlijk nog harder aan. Je leeft je waarschijnlijk heel erg in in de kinderen...
Je moet beseffen dat jouw rol vooralsnog aan de zijlijn is. Je kunt ze aanmoedigen en heel veel van ze houden, maar uiteindelijk bepalen hun ouders hoe het met ze gaat. Dat zou kunnen veranderen als de kinderen bij jullie komen wonen, maar zelfs dan kun jij die kinderen geen goede moeder geven. Ze hebben de moeder die ze hebben, helaas niet zo'n goede. Ik begrijp wel dat jij hun moeder niet wil vervangen, maar ik heb wel het idee dat je ze graag zou willen beschermen tegen het verdriet dat zij hun aandoet. Helaas is je rol daar maar heel beperkt in. Het helpt misschien als je dat beseft om het een beetje los te laten...
liefs,
dubio
Het is ook wel heel heftig wat jullie doormaken. Je voelt je hulpverleenster van je vriend, zeg je. Krijgt hij eigenlijk professionele hulp? En zo niet, is het dan niet een idee dat hij eens met iemand gaat praten?
Ik zeg dat niet omdat ik denk dat hij psychisch in de knoop zit (dat kan ik totaal niet beoordelen), maar omdat therapie erg nuttig kan zijn om te leren met dit soort situaties om te gaan. Althans, mijn psycholoog geeft me erg praktische tips die me heel veel geholpen hebben in het proces van "leren omgaan met mijn ex". En de kinderen beschermen tegen diens manipulaties. Een investering waar ik afgelopen zondag de vruchten van plukte: ik wist de kinderen tot bedaren te brengen, mijn ex kreeg niets bij me voor elkaar en slaagde er niet eens in de dag te bederven. Sterker nog, de plannen gingen gewoon door en we hadden een fantastische dag!
Zoals gezegd: dit lukt niet in één dag. Je moet echt moeite doen om jezelf te analyseren, je rol in het huwelijk onder de loep te nemen, eerlijk zijn tegen jezelf over waar jij het fout hebt laten gaan. Dan kun je ook een hoop ballast loslaten: schuldgevoel, misplaatst plichtsgevoel, rancune. Die gevoelens laten je soms dingen doen die niet goed voor je zijn (en ook niet voor de kinderen).
En misschien is therapie voor jouzelf ook wel een idee. Je hebt een kinderwens waar nu geen plaats voor is. Er speelt van alles in je leven waar je invloed op wilt uitoefenen, maar dat gaat niet met alles. Je wilt een koers uitzetten maar je weet niet waar te beginnen. Hulp van buitenaf kan je helpen die dingen op een rijtje te zetten, en vooral ook beter voor jezelf te zorgen. Je hebt zelf ook nog het een en ander te verwerken uit je eigen jeugd, heb ik de indruk, en daardoor komt dit waarschijnlijk nog harder aan. Je leeft je waarschijnlijk heel erg in in de kinderen...
Je moet beseffen dat jouw rol vooralsnog aan de zijlijn is. Je kunt ze aanmoedigen en heel veel van ze houden, maar uiteindelijk bepalen hun ouders hoe het met ze gaat. Dat zou kunnen veranderen als de kinderen bij jullie komen wonen, maar zelfs dan kun jij die kinderen geen goede moeder geven. Ze hebben de moeder die ze hebben, helaas niet zo'n goede. Ik begrijp wel dat jij hun moeder niet wil vervangen, maar ik heb wel het idee dat je ze graag zou willen beschermen tegen het verdriet dat zij hun aandoet. Helaas is je rol daar maar heel beperkt in. Het helpt misschien als je dat beseft om het een beetje los te laten...
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 juli 2008 om 16:55
Dankjewel voor je lieve woorden, Dubio. Je hebt helemaal gelijk. Ik weet dat het mijn kinderen niet zijn en dat ik, puntje bij paaltje, niets heb in te brengen. Het helpt om dat nog eens te lezen! Het is mijn verantwoordelijkheid niet en dat moet ik me echt inprenten. Ik kan ze niet redden en dat is mijn taak ook niet in dit leven.
Vriend heeft al therapie gehad, maar ik denk dat hij inderdaad weer eens aan de bel moet trekken. Ik heb al een therapeut, dat is erg prettig. Wat helpt, is dat die zelf ook stiefkinderen heeft en ik daar erg goed met hem over kan kletsen. Want het levert zoveel tegenstrijdige en verwarrende gevoelens op, dat het lastig is om er een soort van heldere lijn in te zien. Overigens heb ik wel vrede met mijn eigen verleden, hoor. Het is alleen confronterend om nu aan de andere kant van de streep te staan en te zien hoe het ook kan; mijn vader deed bijna niets voor mij en daar was ik de dupe van. Mijn partner doet nu alles voor zijn kinderen en daar ben ik -in zekere zin- ook de dupe van. Snap je wat ik bedoel?
Ik ga inderdaad beter voor mezelf zorgen, meer ruimte voor Sneez inbouwen. Ik vind het heerlijk om even een paar dagen alleen te zijn en even te kunnen uitpuffen en nadenken! Ik merk dat "ik" weer kom bovendrijven en dat bevalt me uitstekend. Ik heb nu ook concrete ideeën over hoe ik het voortaan wil gaan doen, waar ik voorheen alleen maar in die maalstroom van pompen of verzuipen zat en daar in bleef hangen. Nu alleen nog ff uitvoeren, die ideeën... Ik merk nu er wat afstand is, hoe zwaar zijn ellende op mij drukt en hoe weinig ik overlaat voor mezelf. Ik doe het zelf, dat weet ik. En dat wil ik nu dus echt gaan aanpakken, anders gaat het hoe dan ook mis. Ik merk dat ik momenteel echt een allergie heb voor alles wat negatief is, alles wat met die hele situatie te maken heeft. Ik heb heel veel gedaan (teveel), heb orde op zaken gesteld voor hem en hij kan het nu zelf oppakken. Als hij dat niet doet, is dat zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne! Intussen heb ik mijn huisje lekker opgeruimd, plantjes gekocht, ben weer begonnen met sporten etc. Alleen dat slapen is echt nog een probleem. Ik ben echt doodop, maar val maar niet in slaap. Nu ja, dat zal ook wel weer komen als de ontspanning wat meer doorzet.
Vriend heeft al therapie gehad, maar ik denk dat hij inderdaad weer eens aan de bel moet trekken. Ik heb al een therapeut, dat is erg prettig. Wat helpt, is dat die zelf ook stiefkinderen heeft en ik daar erg goed met hem over kan kletsen. Want het levert zoveel tegenstrijdige en verwarrende gevoelens op, dat het lastig is om er een soort van heldere lijn in te zien. Overigens heb ik wel vrede met mijn eigen verleden, hoor. Het is alleen confronterend om nu aan de andere kant van de streep te staan en te zien hoe het ook kan; mijn vader deed bijna niets voor mij en daar was ik de dupe van. Mijn partner doet nu alles voor zijn kinderen en daar ben ik -in zekere zin- ook de dupe van. Snap je wat ik bedoel?
Ik ga inderdaad beter voor mezelf zorgen, meer ruimte voor Sneez inbouwen. Ik vind het heerlijk om even een paar dagen alleen te zijn en even te kunnen uitpuffen en nadenken! Ik merk dat "ik" weer kom bovendrijven en dat bevalt me uitstekend. Ik heb nu ook concrete ideeën over hoe ik het voortaan wil gaan doen, waar ik voorheen alleen maar in die maalstroom van pompen of verzuipen zat en daar in bleef hangen. Nu alleen nog ff uitvoeren, die ideeën... Ik merk nu er wat afstand is, hoe zwaar zijn ellende op mij drukt en hoe weinig ik overlaat voor mezelf. Ik doe het zelf, dat weet ik. En dat wil ik nu dus echt gaan aanpakken, anders gaat het hoe dan ook mis. Ik merk dat ik momenteel echt een allergie heb voor alles wat negatief is, alles wat met die hele situatie te maken heeft. Ik heb heel veel gedaan (teveel), heb orde op zaken gesteld voor hem en hij kan het nu zelf oppakken. Als hij dat niet doet, is dat zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne! Intussen heb ik mijn huisje lekker opgeruimd, plantjes gekocht, ben weer begonnen met sporten etc. Alleen dat slapen is echt nog een probleem. Ik ben echt doodop, maar val maar niet in slaap. Nu ja, dat zal ook wel weer komen als de ontspanning wat meer doorzet.
dinsdag 8 juli 2008 om 21:45
Lieve Sneez,
Fijn dat je een beetje tot rust komt nu. Het klinkt alsof je er bijna doorheen zat. Kun je de huisarts of je therapeut niet vragen om een middel om in te slapen? Ik heb dat zelf ook een tijdje gedaan, ik nam een halve tablet en niet elke dag, om niet verslaafd te raken. Het is niet ideaal, maar soms is het nodig. Je moet tenslotte wel op de been blijven.
Begrijp ik goed dat jullie niet samenwonen? Dat zal het wat makkelijker voor jou maken om wat meer aan jezelf te denken.
Het is inderdaad niet eerlijk dat jij nu weer de dupe bent. Het lijkt me ook pijnlijk om te zien dat een vader na een scheiding ook andere keuzes kan maken, ook als de moeder dwarsligt. Ik weet niet hoe dat bij jou zat. En je begrijpt als geen ander wat de kinderen doormaken. Inlevingsvermogen kan ook wel eens belastend zijn.
liefs,
dubio
Fijn dat je een beetje tot rust komt nu. Het klinkt alsof je er bijna doorheen zat. Kun je de huisarts of je therapeut niet vragen om een middel om in te slapen? Ik heb dat zelf ook een tijdje gedaan, ik nam een halve tablet en niet elke dag, om niet verslaafd te raken. Het is niet ideaal, maar soms is het nodig. Je moet tenslotte wel op de been blijven.
Begrijp ik goed dat jullie niet samenwonen? Dat zal het wat makkelijker voor jou maken om wat meer aan jezelf te denken.
Het is inderdaad niet eerlijk dat jij nu weer de dupe bent. Het lijkt me ook pijnlijk om te zien dat een vader na een scheiding ook andere keuzes kan maken, ook als de moeder dwarsligt. Ik weet niet hoe dat bij jou zat. En je begrijpt als geen ander wat de kinderen doormaken. Inlevingsvermogen kan ook wel eens belastend zijn.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 9 juli 2008 om 14:39
Ik probeer het eerst even zonder en heb voor noodgevallen een over the counter slaapmiddel dat goed werkt, maar dan moet ik wel kunnen uitslapen, anders hoor ik de wekker niet eens...!
Wij wonen officieel niet samen, dus kunnen ons beiden terugtrekken. Dat schept inderdaad ruimte. Verder gaat het goed, ik heb de laatste dagen echt even tijd voor mezelf genomen en dat voelt goed. Kortom, met Sneez komt het wel weer in orde, don't worry!
Vriend kan zijn zienswijze op het rapport van de RvK nazenden aan de rechtbank, dus dat schept de mogelijkheid voor hem om alles nu eindelijk eens vanuit zijn perspectief en dat van de kinderen onder de aandacht te brengen. Hopen dat de rechtbank door de manipulaties en leugens van mama heenprikt en verder denkt dan alleen de korte termijn.
Wij wonen officieel niet samen, dus kunnen ons beiden terugtrekken. Dat schept inderdaad ruimte. Verder gaat het goed, ik heb de laatste dagen echt even tijd voor mezelf genomen en dat voelt goed. Kortom, met Sneez komt het wel weer in orde, don't worry!
Vriend kan zijn zienswijze op het rapport van de RvK nazenden aan de rechtbank, dus dat schept de mogelijkheid voor hem om alles nu eindelijk eens vanuit zijn perspectief en dat van de kinderen onder de aandacht te brengen. Hopen dat de rechtbank door de manipulaties en leugens van mama heenprikt en verder denkt dan alleen de korte termijn.
woensdag 9 juli 2008 om 15:24
Goed nieuws Sneez! Ik hoop dat je vriend de juiste toon weet te vinden, dat lijkt me nog niet makkelijk. Als je wilt, kan ik wel eens naar de brief kijken en wat feedback geven? Zoek in elk geval eens op rechtspraak.nl naar uitspraken in vergelijkbare zaken om je een idee te vormen van hoe een rechter redeneert. Het is in elk geval belangrijk elke onwaarheid en beschuldiging te weerleggen. Wat je niet weerlegt, wordt voor waar aangenomen. Dat is natuurlijk het werk van de advocaat, maar het is belangrijk dat er consistentie is tussen deze brief en de lijn die de advocaat volgt. Ik zou de brief dan ook eerst aan de advocaat laten lezen. Het is een belangrijke brief!
Ik zou zeker ook ingaan op de schade die deze situatie op de korte termijn aanricht, en al heeft aangericht.
Ik zou zeker ook ingaan op de schade die deze situatie op de korte termijn aanricht, en al heeft aangericht.
Ga in therapie!
woensdag 9 juli 2008 om 16:45
Tja, als hij op iedere achterlijke beschuldiging ingaat, dan produceert hij een bijlage van 20 pagina's... Leest men dat?!? Dankjewel voor je aanbod, ik zal het er met vriend over hebben. Op zich hebben we alles al klaar, alleen het begeleidend schrijven in reactie op het rapport nog niet helemaal. Maar dat is min of meer een samenvatting/uitlichting van de rode draad van de stukken die we al hebben liggen, dus dat moet wel lukken. De advocaat is onder de indruk van de stukken die we produceren, maar vriend zal alles zeker nog even laten lezen alvorens het difinitief bij de rechter neer te leggen.
woensdag 9 juli 2008 om 17:00
Ik zou aan je advocaat vragen wat precies de bedoeling is: of hij op elke beschuldiging ingaat of dat dit deel uitmaakt van de procedure met de RvK. Ik denk dat het goed het is in dit stadium te doen, voordat het rapport van de RvK wordt opgesteld. Als het daar eenmaal in staat, wordt het toch voor waar aangenomen, ben ik bang.
Anders is het misschien een idee de beschuldigingen niet afzonderlijk te pareren, maar te groeperen in "categorieën" (waarbij je één of twee voorbeelden geeft) en ze vervolgens collectief te verwerpen. De begeleidende brief is wel het belangrijkste natuurlijk, dus zie het niet als een sluitstuk maar besteed er veel aandacht aan.
Misschien een open deur, maar zorg ervoor dat de brief en stukken overzichtelijk en leesbaar zijn. Bijvoorbeeld door de bijlagen te nummeren en een lijst van de bijlagen bij te voegen, en ook het nummer van de bijlage te noemen als je er in de brief naar verwijst. In de bijlagen kun je de belangrijkste passages met een marker geel maken, zodat direct duidelijk is waar het om gaat. Stel je voor dat deze brief op het bureau komt te liggen van iemand die een heleboel te lezen heeft en die er dus waarschijnlijk diagonaal doorheen gaat.
Een belangrijke stap is het rapport ontleden en een schema maken van de belangrijkste elementen. Bijv. verwaarlozing, bestaande uit elementen zus en zo, waarvoor argumenten/bewijzen x, y en z worden aangevoerd. Zo'n schema geeft je een overzicht van de belangrijkste punten waar je in de brief op in moet gaan.
Anders is het misschien een idee de beschuldigingen niet afzonderlijk te pareren, maar te groeperen in "categorieën" (waarbij je één of twee voorbeelden geeft) en ze vervolgens collectief te verwerpen. De begeleidende brief is wel het belangrijkste natuurlijk, dus zie het niet als een sluitstuk maar besteed er veel aandacht aan.
Misschien een open deur, maar zorg ervoor dat de brief en stukken overzichtelijk en leesbaar zijn. Bijvoorbeeld door de bijlagen te nummeren en een lijst van de bijlagen bij te voegen, en ook het nummer van de bijlage te noemen als je er in de brief naar verwijst. In de bijlagen kun je de belangrijkste passages met een marker geel maken, zodat direct duidelijk is waar het om gaat. Stel je voor dat deze brief op het bureau komt te liggen van iemand die een heleboel te lezen heeft en die er dus waarschijnlijk diagonaal doorheen gaat.
Een belangrijke stap is het rapport ontleden en een schema maken van de belangrijkste elementen. Bijv. verwaarlozing, bestaande uit elementen zus en zo, waarvoor argumenten/bewijzen x, y en z worden aangevoerd. Zo'n schema geeft je een overzicht van de belangrijkste punten waar je in de brief op in moet gaan.
Ga in therapie!
