Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 4 januari 2009 om 20:59
Gister waren mijn zus en zwager hier. Tijdens de kaasfondue hebben we het nog even over familie gehad.
Mijn zwager zei dat hij de indruk had dat mijn moeder mijn vader als man had uitgekozen omdat hij uit een bekrompen, wereldvreemd en enigszins godsdienstwaanzinnig gezin komt. Waarop ik aanvulde: "hij was programmeerbaar". Ja, dát bedoelde hij.
(Wat voor mens ben je trouwens dat je daar je partner op uitzoekt, dat is een vraag die mij nog wel bezighoudt)
Aanleiding was dat we het hadden over dat vroeger ons wereldje zo klein was. Door het gesloten systeem dat ons gezin vormde. Wij kwamen nooit ergens. Geen vriendinnetjes, gepest worden op school. Zwager vond vader altijd al irritant breedsprakig ('die man was niet te begrijpen') en qua godsdienst ook zwaar op de hand. Waarop zowel mijn zus als ik zeiden dat dat wel meeviel, dat sektarische wat godsdienst betreft. Een oma en een oom waren veel erger.
Zijn repliek was dan weer, dat het misschien vanuit dat oogpunt meeviel, maar als je 'normaal' al referentiepunt neemt, dat het er dan toch anders uitziet.
Isolatie, eenzaamheid, angst... Ik lees hier wat daar over geschreven is en ik herken het. Elders op het forum heeft men het over een grote meeting. Dat zou voorheen niet in mijn hoofd opkomen om daar naar toe te gaan. Dat is toch niet leuk? Feestjes zijn eng en mensen doen vervelend naar je... Dat is wat ik altijd dacht. Het diepgewortelde wantrouwen naar andere mensen toe. Weten wat ze je aan kunnen doen. Zo géén vertrouwen in de wereld hebben. En waarom?
Omdat ik geloofde dat ík niet leuk of goed genoeg was. Dat er iets mis met mij was en dat als ik mezelf liet kennen, men daar achter zou komen en me vervolgens zouden afwijzen en pijn doen. Dat ik geloofde dat ik daar niet mee om kon gaan.
En nu? Ik heb de ergste afwijzing (van moeder) geaccepteerd en ga er niet meer tegen in verzet. Ik ben overtuigd geraakt dat ik wél leuk ben. In ieder geval leuk genoeg om met mezelf te kunnen leven.
Vrijdagavond heb ik de film As it is in Heaven gezien. Het liedje Gabriella's song heeft me tot tranen geroerd. Zij wordt door haar man mishandeld. De dirigent van het koor heeft een lied voor haar gecomponeerd en tijdens hun allereerste uitvoering in het kleine dorp waar ze woont en iedereen haar en haar situatie kent, zingt ze haar ziel. Haar man staat ook in het publiek.
http://www.youtube.com/watch?v=rGAHflzfACo
Dikke knuffel voor iedereen hier!
Mijn zwager zei dat hij de indruk had dat mijn moeder mijn vader als man had uitgekozen omdat hij uit een bekrompen, wereldvreemd en enigszins godsdienstwaanzinnig gezin komt. Waarop ik aanvulde: "hij was programmeerbaar". Ja, dát bedoelde hij.
(Wat voor mens ben je trouwens dat je daar je partner op uitzoekt, dat is een vraag die mij nog wel bezighoudt)
Aanleiding was dat we het hadden over dat vroeger ons wereldje zo klein was. Door het gesloten systeem dat ons gezin vormde. Wij kwamen nooit ergens. Geen vriendinnetjes, gepest worden op school. Zwager vond vader altijd al irritant breedsprakig ('die man was niet te begrijpen') en qua godsdienst ook zwaar op de hand. Waarop zowel mijn zus als ik zeiden dat dat wel meeviel, dat sektarische wat godsdienst betreft. Een oma en een oom waren veel erger.
Zijn repliek was dan weer, dat het misschien vanuit dat oogpunt meeviel, maar als je 'normaal' al referentiepunt neemt, dat het er dan toch anders uitziet.
Isolatie, eenzaamheid, angst... Ik lees hier wat daar over geschreven is en ik herken het. Elders op het forum heeft men het over een grote meeting. Dat zou voorheen niet in mijn hoofd opkomen om daar naar toe te gaan. Dat is toch niet leuk? Feestjes zijn eng en mensen doen vervelend naar je... Dat is wat ik altijd dacht. Het diepgewortelde wantrouwen naar andere mensen toe. Weten wat ze je aan kunnen doen. Zo géén vertrouwen in de wereld hebben. En waarom?
Omdat ik geloofde dat ík niet leuk of goed genoeg was. Dat er iets mis met mij was en dat als ik mezelf liet kennen, men daar achter zou komen en me vervolgens zouden afwijzen en pijn doen. Dat ik geloofde dat ik daar niet mee om kon gaan.
En nu? Ik heb de ergste afwijzing (van moeder) geaccepteerd en ga er niet meer tegen in verzet. Ik ben overtuigd geraakt dat ik wél leuk ben. In ieder geval leuk genoeg om met mezelf te kunnen leven.
Vrijdagavond heb ik de film As it is in Heaven gezien. Het liedje Gabriella's song heeft me tot tranen geroerd. Zij wordt door haar man mishandeld. De dirigent van het koor heeft een lied voor haar gecomponeerd en tijdens hun allereerste uitvoering in het kleine dorp waar ze woont en iedereen haar en haar situatie kent, zingt ze haar ziel. Haar man staat ook in het publiek.
http://www.youtube.com/watch?v=rGAHflzfACo
Dikke knuffel voor iedereen hier!
maandag 5 januari 2009 om 14:02
Hier ligt ook zo'n pak! Ik werk op een bedrijventerrein dat ook een soort park is, supermooi hier. En op de weg hiernaartoe ook genoten van het uitzicht.
Ben wel blij dat ik bijna de hele week de grote auto van Lief kan gebruiken, voel ik me wel wat veiliger in dan in mijn eigen koekblik .
Succes met de taxi EV, doe voorzichtig en geniet van je uitzicht .
Ben wel blij dat ik bijna de hele week de grote auto van Lief kan gebruiken, voel ik me wel wat veiliger in dan in mijn eigen koekblik .
Succes met de taxi EV, doe voorzichtig en geniet van je uitzicht .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 5 januari 2009 om 16:02
Hier een klein laagje sneeuw. Genoeg om de boel spekglad te maken. Ik ben op de terugweg van mijn werk 1 keer geslipt op de fiets, maar niet gevallen.
Op de straat vlakbij huis reed een oudere mevrouw op een snorfiets: benen wijd, lage snelheid op het midden van de rijbaan. Dat was het enige stukje dat enigszins sneeuwvrij was. Ik moet zeggen dat het er wel grappig uitzag. Automobilisten gingen haar omzichtig uit de weg.
EV, dat is wel extra inspannend als het zo glad is. Aan de andere kant is er wel veel meer begrip van klanten als je niet op tijd kan rijden en dat doet de sfeer wel ten goede. Elluk nadeel hep sijn voordeel sulle we maer segge...
Op de straat vlakbij huis reed een oudere mevrouw op een snorfiets: benen wijd, lage snelheid op het midden van de rijbaan. Dat was het enige stukje dat enigszins sneeuwvrij was. Ik moet zeggen dat het er wel grappig uitzag. Automobilisten gingen haar omzichtig uit de weg.
EV, dat is wel extra inspannend als het zo glad is. Aan de andere kant is er wel veel meer begrip van klanten als je niet op tijd kan rijden en dat doet de sfeer wel ten goede. Elluk nadeel hep sijn voordeel sulle we maer segge...
maandag 5 januari 2009 om 16:34
quote:hanke321 schreef op 04 januari 2009 @ 20:59:
Vrijdagavond heb ik de film As it is in Heaven gezien. Het liedje Gabriella's song heeft me tot tranen geroerd. Zij wordt door haar man mishandeld. De dirigent van het koor heeft een lied voor haar gecomponeerd en tijdens hun allereerste uitvoering in het kleine dorp waar ze woont en iedereen haar en haar situatie kent, zingt ze haar ziel. Haar man staat ook in het publiek.
Ja ontroerend die film, ik heb hem een tijdje geleden gezien. Bij de scene die je beschrijft had ik de tranen ook hoog zitten
Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan, goed om het ritme weer op te pakken maar ook weer even wennen die wekker..
(f) voor iedereen!
Vrijdagavond heb ik de film As it is in Heaven gezien. Het liedje Gabriella's song heeft me tot tranen geroerd. Zij wordt door haar man mishandeld. De dirigent van het koor heeft een lied voor haar gecomponeerd en tijdens hun allereerste uitvoering in het kleine dorp waar ze woont en iedereen haar en haar situatie kent, zingt ze haar ziel. Haar man staat ook in het publiek.
Ja ontroerend die film, ik heb hem een tijdje geleden gezien. Bij de scene die je beschrijft had ik de tranen ook hoog zitten
Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan, goed om het ritme weer op te pakken maar ook weer even wennen die wekker..
(f) voor iedereen!
maandag 5 januari 2009 om 19:57
Ik dreigde op de weg naar huis ook zo vast te komen staan. Ik stond op een heuvel voor een stoplicht stil en toen ie op groen sprong wilden de banden niet vooruit, alleen maar spinnen. Ik dacht echt dat ik het niet ging redden, maar toen het stoplicht weer op oranje sprong, lukte het eindelijk .
En ik doe mee EV, ik zit hier met een fleecedeken op de bank met de laptop. Met uitzicht op de witte tuin. Heerlijk!
En ik doe mee EV, ik zit hier met een fleecedeken op de bank met de laptop. Met uitzicht op de witte tuin. Heerlijk!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 6 januari 2009 om 07:21
dinsdag 6 januari 2009 om 11:43
Hey Hanke! Dikke knuffel terug!
Tja, hoe kan je een held zijn als er niet ook mensen zijn om gered te worden? Voor mij betekent het dat je best wel gered mag worden, dat er wel iemand jouw held mag zijn en jij best eens niet de sterke. Past wel bij me, dacht ik zo...
Het is een deel van een tekst van een liedje van Acda & De Munnik.
Voor iedereen veel liefs en warme knuffels!
Tja, hoe kan je een held zijn als er niet ook mensen zijn om gered te worden? Voor mij betekent het dat je best wel gered mag worden, dat er wel iemand jouw held mag zijn en jij best eens niet de sterke. Past wel bij me, dacht ik zo...
Het is een deel van een tekst van een liedje van Acda & De Munnik.
Voor iedereen veel liefs en warme knuffels!
dinsdag 6 januari 2009 om 18:06
Hey lieverds .
Weet niet waardoorheen ik precies aan het baggeren ben maar het vraagt iig een hoop stilte blijkbaar .
Maar vandaag, na een schilderblock van heb ik jou daar van de afgelopen weken, pakte ik mijn enorme witte doek erbij en ben een paar uur losgegaan. Resultaat mag er al zijn ondanks onafheid en ik ben gelijk een stuk minder stil, joepie!
Hier helaas geen sneeuw. Maar het sneeuwde in Frankrijk bij mijn vader toen ik daar was, was zo mooi daar op het heuvelige platteland. Mijn vader is gisteren weer opgenomen, had veel pijn tijdens zijn dialyse (voor zijn nieren 3 keer per week). Bloed wijst niets uit maar ze houden hem daar. Hopelijk krijgt hij snel een privekamer anders voorzie ik nog ergere vermoeidheidsdrama's. Dus... afwachten.
Maar ik ben er iig weer een beetje, voelde me klemzitten de afgelopen dagen. Echt klem. Rotgevoel. Ik denk dat het teveel emoties zijn tegelijkertijd. Maar goed, blijven schilderen dus. Voel me 10x beter.
Dikke voor jullie allemaal. Hoe gaat het met iedereen?
Weet niet waardoorheen ik precies aan het baggeren ben maar het vraagt iig een hoop stilte blijkbaar .
Maar vandaag, na een schilderblock van heb ik jou daar van de afgelopen weken, pakte ik mijn enorme witte doek erbij en ben een paar uur losgegaan. Resultaat mag er al zijn ondanks onafheid en ik ben gelijk een stuk minder stil, joepie!
Hier helaas geen sneeuw. Maar het sneeuwde in Frankrijk bij mijn vader toen ik daar was, was zo mooi daar op het heuvelige platteland. Mijn vader is gisteren weer opgenomen, had veel pijn tijdens zijn dialyse (voor zijn nieren 3 keer per week). Bloed wijst niets uit maar ze houden hem daar. Hopelijk krijgt hij snel een privekamer anders voorzie ik nog ergere vermoeidheidsdrama's. Dus... afwachten.
Maar ik ben er iig weer een beetje, voelde me klemzitten de afgelopen dagen. Echt klem. Rotgevoel. Ik denk dat het teveel emoties zijn tegelijkertijd. Maar goed, blijven schilderen dus. Voel me 10x beter.
Dikke voor jullie allemaal. Hoe gaat het met iedereen?
dinsdag 6 januari 2009 om 18:24
Lieve Feli, fijn om te horen dat je een goede uitlaatklep hebt. Wel weer vervelend nieuws van je vader.
Hier is alles goed, rustig. Nog steeds echt blij met het goede nieuws van het huwelijk, dat merk ik aan het feit dat ik het tegen ie-der-een aan het verkondigen ben . En rustig is trouwens letterlijk, want ik ben de hele week alleen thuis aangezien Lief de hele week weg is voor zijn werk. Maar ik vermaak me wel, lekker met een dekentje op de bank en een laptop, boeken en tv .
Hier is alles goed, rustig. Nog steeds echt blij met het goede nieuws van het huwelijk, dat merk ik aan het feit dat ik het tegen ie-der-een aan het verkondigen ben . En rustig is trouwens letterlijk, want ik ben de hele week alleen thuis aangezien Lief de hele week weg is voor zijn werk. Maar ik vermaak me wel, lekker met een dekentje op de bank en een laptop, boeken en tv .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 6 januari 2009 om 18:40
Goed dat je de kunst als uitlaatklep hebt Feli!
Hier zit er eentje in de lappenmand. Was gister aan het poseren en ik ben naar huis gestuurd omdat ik wit wegtrok en bijna onderuit ging. Aangestoken met een of ander virus door mijn lieve familie.
Ik zou morgen een dagje oppassen op de kleine van die vriendin voor me maar ik heb af moeten zeggen. Balen, wil je een steunpilaar zijn, ga je zelf onderuit .
Hier zit er eentje in de lappenmand. Was gister aan het poseren en ik ben naar huis gestuurd omdat ik wit wegtrok en bijna onderuit ging. Aangestoken met een of ander virus door mijn lieve familie.
Ik zou morgen een dagje oppassen op de kleine van die vriendin voor me maar ik heb af moeten zeggen. Balen, wil je een steunpilaar zijn, ga je zelf onderuit .
woensdag 7 januari 2009 om 01:33
