Kinderen
alle pijlers
Kinderwens, maar nog niet gestopt met de pil
zaterdag 10 januari 2009 om 23:40
Hai!
Naast mama's, zwangeren en vrouwen die inmiddels zijn gestopt met de pil en er 100% voor gaan, is er nog een groep vrouwen:
"Nog-niet-met-pil-gestopte-vrouwen-met-kinderwens"
Die dus net als ik in hetzelfde schuitje zitten. De redenen om nog niet met de pil te stoppen zullen verschillen, dus hier ruimte om je verhaal te doen!
Naast mama's, zwangeren en vrouwen die inmiddels zijn gestopt met de pil en er 100% voor gaan, is er nog een groep vrouwen:
"Nog-niet-met-pil-gestopte-vrouwen-met-kinderwens"
Die dus net als ik in hetzelfde schuitje zitten. De redenen om nog niet met de pil te stoppen zullen verschillen, dus hier ruimte om je verhaal te doen!
zaterdag 10 januari 2009 om 23:47
Na heel veel gelezen te hebben, toch maar besloten om zelf ook te plaatsen. Helemaal in de wolken was ik met het onderdeel 'Sterke kinderwens maar nog niet verstandig', wat ik vandaag dan ook uitgebreid heb zitten lezen, tot ik op de laatste pagina kwam en ontdekte dat de dames zijn verhuisd en dat er sinds december niet meer wordt gepost.
Zoals jullie in mijn naam ook kunnen zijn ben ik van '88, en dat is (over het algemeen genomen) piepjong om aan kinderen te beginnen, daar ben ik me ook compleet van bewust. Met 3 maandjes wordt ik dan wel 21, maar dat scheelt maar 1 cijfertje en maakt me niet veel ouder.
Nu ben ik wel met alles 'voor' geweest, heb ik een leven dat niet standaard is voor een 20 jarige, is mijn vriend een paar jaartjes ouder (25) en zijn wij al 6,5 jaar samen. Waarvan we 2,5 jaar samenwonen.
Ik heb kinderen altijd heel erg leuk gevonden, ik geef zwemles aan kinderen van een jaar of 7, paste veel op en ben thuis opgegroeid met een hok vol oppaskinderen (moeder was gastouder). Tot ongeveer anderhalf jaar terug zei ik altijd: "Voor mij geen kinderen, ik vind ze erg leuk, maar ben ook erg blij als ik ze weer bij papa en mama af kan leveren".
Tot ongeveer een jaar terug. Wat begon als 'bovengemiddelde' interesse van alles wat met kinderen en zwanger te maken heeft, is inmiddels uitgegroeid tot een diepgewortelde, serieuse kinderwens. Mijn vriend wilde helaas geen kinderen, en wilde op zn vroegst pas over 5 jaar eraan beginnen. Probleem!! Ik ben zelfs naar de huisarts geweest, vond dat hij me maar door moest sturen naar iemand die me van mijn gedachten af moest brengen, want 'ik ben nog zo jong, ben geen tienermoeder!'
Maar de huisarts had andere plannen en zei: "Nou, ik vind je helemaal niet jong, juist een prachtige leeftijd om aan kinderen te beginnen! Je bent toch niet 16 ofzo?! En: Dit is niet alleen jouw probleem, maar jullie probleem, en dus moeten jullie er samen uitkomen." Hij heeft me (ons) wel doorgestuurd, maar ben uiteindelijk niet heen gegaan.
Vriend zag dus wel in dat mijn wens iets dieper lag dan een bevlieging. Het lijkt mij iets heel moois en een eer om een kleintje groot te brengen. Natuurlijk zweef ook ik op een roze wolk; zie mezelf tonnetje rond door de prenatal zwalken, heerlijk op de bank liggen met zo'n lief klein hummeltje op mijn buik, die heel zoet en lief en roze is.. Naast de roze wolk ben ik me ook heel bewust van de verantwoordelijkheden die het ouderschap met zich mee brengt, en ben ik echt niet het type: Oooh leuk zo'n baby, die wil ik oohook! (6-jarige bij de cavia's in de dierenwinkel!)
Na dit alles met vriend te hebben besproken, het onderwerp laten rusten. Ik kan die arme jongen wel met mijn eierstokken om de oren slaan, maar daar wordt geen van 2 gelukkiger van. Ik had ondertussen al geaccepteerd (tegen mijn wil in) dat ik de komende 3 jaar mijn wens vooruit moest schuiven.
TOTDAT!! Vriend ruim een maand geleden aankwam met de mooiste woorden: Ik denk dat we na je afstuderen maar met de pil moeten stoppen. Ik vind het toch ook wel heel erg leuk, ik wil het ook!
Heerlijk! Alleen.. en dat is mijn probleem: ik wil helemaal niet zo lang wachten. Nu ik dit zo typ denk ik echt: wat zeur ik nou? Ik ga namelijk volgende week beginnen aan mijn afstuderen, en hoop hier juni/juli mee klaar te zijn. Maar als je al een jaar je wens uit stelt, zijn die extra maanden zo 'extra': We willen toch allebei? Waarom dan nu niet gewoon beginnen?
Natuurlijk, het lijkt maar een half jaartje, maar toch.. wel weer een half jaar. En ik heb het idee dat ik niet gelijk een normale cyclus zal hebben, ben toch onderhand al ruim 6 jaar aan de pil (en daarvoor maar 2 jaar normaal ongesteld geweest) dat ik het idee heb dat het langer zal duren.
Daarbij komt ook nog eens, en dat zet mij heel vaak aan het twijfelen of ik nou niet nog een paar jaar zal wachten: Ik ben heel erg bang voor de reacties van 'buitenaf'. Met name mijn zus, dat is een echte vrijbuiter, is erg tegen het burgelijke. Maar ook anderen, bijv. mijn baas (waar ik nu stage loop, ga afstuderen en daarna uitzicht heb op een baan) en vrienden. Want; hoewel ik ouder voor mijn leeftijd ben, ik ben heel jong. (Natuurlijk weet ik dat ik niets aan moet trekken van anderen, maar makkelijker gezegd dan gedaan!) Plus dat ik dan net een HBO studie af heb gerond en dan gelijk aan het baren ga, niet echt een typisch hbo-vervolg..
Dus, na dit enorme verhaal (waar niemand waarschijnlijk zin in heeft om te lezen) mijn vragen:
1. Is afstuderen echt zo moeilijk om met het stoppen van de pil te combineren? (met evt kans op zwangerschap ah eind van mijn afstuderen)
2. Ben ik te jong? Zijn mijn omstandigheden wel verantwoordelijk genoeg? (21 jaar, 6,5 relatie, 2,5 jaar samenwonend (met een kamer over), vriend vaste baan, heel fijn samen)
3. Hoe gaan jullie/moet ik omgaan met evt reacties van anderen? Moet ik die gewoon maar naast me neerleggen en vooral: hoe doe ik dat?
Pfieuw, een heel verhaal, maar wat voelt het fijn om dit gewoon keer op te schrijven en met anderen te delen..
Liefs!
Zoals jullie in mijn naam ook kunnen zijn ben ik van '88, en dat is (over het algemeen genomen) piepjong om aan kinderen te beginnen, daar ben ik me ook compleet van bewust. Met 3 maandjes wordt ik dan wel 21, maar dat scheelt maar 1 cijfertje en maakt me niet veel ouder.
Nu ben ik wel met alles 'voor' geweest, heb ik een leven dat niet standaard is voor een 20 jarige, is mijn vriend een paar jaartjes ouder (25) en zijn wij al 6,5 jaar samen. Waarvan we 2,5 jaar samenwonen.
Ik heb kinderen altijd heel erg leuk gevonden, ik geef zwemles aan kinderen van een jaar of 7, paste veel op en ben thuis opgegroeid met een hok vol oppaskinderen (moeder was gastouder). Tot ongeveer anderhalf jaar terug zei ik altijd: "Voor mij geen kinderen, ik vind ze erg leuk, maar ben ook erg blij als ik ze weer bij papa en mama af kan leveren".
Tot ongeveer een jaar terug. Wat begon als 'bovengemiddelde' interesse van alles wat met kinderen en zwanger te maken heeft, is inmiddels uitgegroeid tot een diepgewortelde, serieuse kinderwens. Mijn vriend wilde helaas geen kinderen, en wilde op zn vroegst pas over 5 jaar eraan beginnen. Probleem!! Ik ben zelfs naar de huisarts geweest, vond dat hij me maar door moest sturen naar iemand die me van mijn gedachten af moest brengen, want 'ik ben nog zo jong, ben geen tienermoeder!'
Maar de huisarts had andere plannen en zei: "Nou, ik vind je helemaal niet jong, juist een prachtige leeftijd om aan kinderen te beginnen! Je bent toch niet 16 ofzo?! En: Dit is niet alleen jouw probleem, maar jullie probleem, en dus moeten jullie er samen uitkomen." Hij heeft me (ons) wel doorgestuurd, maar ben uiteindelijk niet heen gegaan.
Vriend zag dus wel in dat mijn wens iets dieper lag dan een bevlieging. Het lijkt mij iets heel moois en een eer om een kleintje groot te brengen. Natuurlijk zweef ook ik op een roze wolk; zie mezelf tonnetje rond door de prenatal zwalken, heerlijk op de bank liggen met zo'n lief klein hummeltje op mijn buik, die heel zoet en lief en roze is.. Naast de roze wolk ben ik me ook heel bewust van de verantwoordelijkheden die het ouderschap met zich mee brengt, en ben ik echt niet het type: Oooh leuk zo'n baby, die wil ik oohook! (6-jarige bij de cavia's in de dierenwinkel!)
Na dit alles met vriend te hebben besproken, het onderwerp laten rusten. Ik kan die arme jongen wel met mijn eierstokken om de oren slaan, maar daar wordt geen van 2 gelukkiger van. Ik had ondertussen al geaccepteerd (tegen mijn wil in) dat ik de komende 3 jaar mijn wens vooruit moest schuiven.
TOTDAT!! Vriend ruim een maand geleden aankwam met de mooiste woorden: Ik denk dat we na je afstuderen maar met de pil moeten stoppen. Ik vind het toch ook wel heel erg leuk, ik wil het ook!
Heerlijk! Alleen.. en dat is mijn probleem: ik wil helemaal niet zo lang wachten. Nu ik dit zo typ denk ik echt: wat zeur ik nou? Ik ga namelijk volgende week beginnen aan mijn afstuderen, en hoop hier juni/juli mee klaar te zijn. Maar als je al een jaar je wens uit stelt, zijn die extra maanden zo 'extra': We willen toch allebei? Waarom dan nu niet gewoon beginnen?
Natuurlijk, het lijkt maar een half jaartje, maar toch.. wel weer een half jaar. En ik heb het idee dat ik niet gelijk een normale cyclus zal hebben, ben toch onderhand al ruim 6 jaar aan de pil (en daarvoor maar 2 jaar normaal ongesteld geweest) dat ik het idee heb dat het langer zal duren.
Daarbij komt ook nog eens, en dat zet mij heel vaak aan het twijfelen of ik nou niet nog een paar jaar zal wachten: Ik ben heel erg bang voor de reacties van 'buitenaf'. Met name mijn zus, dat is een echte vrijbuiter, is erg tegen het burgelijke. Maar ook anderen, bijv. mijn baas (waar ik nu stage loop, ga afstuderen en daarna uitzicht heb op een baan) en vrienden. Want; hoewel ik ouder voor mijn leeftijd ben, ik ben heel jong. (Natuurlijk weet ik dat ik niets aan moet trekken van anderen, maar makkelijker gezegd dan gedaan!) Plus dat ik dan net een HBO studie af heb gerond en dan gelijk aan het baren ga, niet echt een typisch hbo-vervolg..
Dus, na dit enorme verhaal (waar niemand waarschijnlijk zin in heeft om te lezen) mijn vragen:
1. Is afstuderen echt zo moeilijk om met het stoppen van de pil te combineren? (met evt kans op zwangerschap ah eind van mijn afstuderen)
2. Ben ik te jong? Zijn mijn omstandigheden wel verantwoordelijk genoeg? (21 jaar, 6,5 relatie, 2,5 jaar samenwonend (met een kamer over), vriend vaste baan, heel fijn samen)
3. Hoe gaan jullie/moet ik omgaan met evt reacties van anderen? Moet ik die gewoon maar naast me neerleggen en vooral: hoe doe ik dat?
Pfieuw, een heel verhaal, maar wat voelt het fijn om dit gewoon keer op te schrijven en met anderen te delen..
Liefs!
zaterdag 10 januari 2009 om 23:49
Antwoord op je vragen:
1: Ja. Ik was bezig met mijn laatste jaar HBO toen ik zwanger bleek. Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en ben ik nog steeds niet klaar.
2: Nee, je bent volwassen. Ik was 22 toen de oudste kwam.
3: Lekker laten gaan, iedereen heeft wel wat te zeuren, tenzij je op je 29e 1,7 kind krijgt in een Vinexwijk met precies 2,5 jaar leeftijdsverschil en een Volvo en een Golden Retriever hebt. Maar ook dán zijn er mensen die dat te burgerlijk vinden Jij moet doen waar jij blij van wordt en wat iedereen daarvan vindt moeten ze lekker zelf weten.
Maar maak wél eerst je opleiding af. Echt. Ik kreeg een lastige zwangerschap en moest halverwege stoppen. Een zwangerschap is ingrijpend en afstuderen inspannend, dat kun je best combineren, maar als het niet persé hoeft zou ik het niet doen.
1: Ja. Ik was bezig met mijn laatste jaar HBO toen ik zwanger bleek. Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en ben ik nog steeds niet klaar.
2: Nee, je bent volwassen. Ik was 22 toen de oudste kwam.
3: Lekker laten gaan, iedereen heeft wel wat te zeuren, tenzij je op je 29e 1,7 kind krijgt in een Vinexwijk met precies 2,5 jaar leeftijdsverschil en een Volvo en een Golden Retriever hebt. Maar ook dán zijn er mensen die dat te burgerlijk vinden Jij moet doen waar jij blij van wordt en wat iedereen daarvan vindt moeten ze lekker zelf weten.
Maar maak wél eerst je opleiding af. Echt. Ik kreeg een lastige zwangerschap en moest halverwege stoppen. Een zwangerschap is ingrijpend en afstuderen inspannend, dat kun je best combineren, maar als het niet persé hoeft zou ik het niet doen.
zaterdag 10 januari 2009 om 23:54
3. Nee joh , je moet eerst een buurtenquete houden en de meeste stemmen laten gelden !
Iedereen vindt altijd wel ergens wat van . Jij toch net zo goed ?
Maar die mensen zijn jou niet en wonen niet met jou in een huis en hebben geen liefdesrelatie met jou . Het gaat er om wat jij en je partner willen .
Iedereen vindt altijd wel ergens wat van . Jij toch net zo goed ?
Maar die mensen zijn jou niet en wonen niet met jou in een huis en hebben geen liefdesrelatie met jou . Het gaat er om wat jij en je partner willen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 10 januari 2009 om 23:56
Trouwens, wat fijn dat ik zo snel al reacties krijg!
@ Eowynn:
Natuurlijk snap ik dat je binnen no time ook echt zwanger kan zijn, maar aan de andere kant: je hoort heel vaak dat een ovulatie de eerste 2/3 maanden eerst nog op gang moet komen. (en daarna nog eens het 'echte werk' moet beginnen!)
Hoever was/ben jij met je studie?
@ Suuz:
Tuurlijk, het meest ideale zou zijn dat ik een vast contract heb en een koophuis/eengezinswoning ipv de maisonnette waarin we nu wonen.. Maar: dan ben ik al ruim 1,5 jaar verder en dat trek ik écht niet. Daarnaast, ik denk dat de pas afgestudeerden het hoe dan ook lastig gaan krijgen op de arbeidsmarkt. En kort geleden heeft mijn baas nog iemand aangenomen die ongepland zwanger was, en zij heeft inmiddels ook een jaarcontract, dus daar ben ik niet zo heel bang voor.
@ Eowynn:
Natuurlijk snap ik dat je binnen no time ook echt zwanger kan zijn, maar aan de andere kant: je hoort heel vaak dat een ovulatie de eerste 2/3 maanden eerst nog op gang moet komen. (en daarna nog eens het 'echte werk' moet beginnen!)
Hoever was/ben jij met je studie?
@ Suuz:
Tuurlijk, het meest ideale zou zijn dat ik een vast contract heb en een koophuis/eengezinswoning ipv de maisonnette waarin we nu wonen.. Maar: dan ben ik al ruim 1,5 jaar verder en dat trek ik écht niet. Daarnaast, ik denk dat de pas afgestudeerden het hoe dan ook lastig gaan krijgen op de arbeidsmarkt. En kort geleden heeft mijn baas nog iemand aangenomen die ongepland zwanger was, en zij heeft inmiddels ook een jaarcontract, dus daar ben ik niet zo heel bang voor.
zondag 11 januari 2009 om 00:01
Op vraag 1 kan ik je antwoord geven. Ja! Ik ben 25 en zou afgelopen zomer afstuderen. Toen ik in Juni zwanger bleek te zijn was ik nog steeds van plan om lekker door te gaan en in september af te studeren en te beginnen met mijn vervolg opleiding. Toen kickten de hormonen lekker in en ben ik 2,5 maand ziek geweest. Te ziek om mij op die scriptie te storten. Juni plus 2,5 maand is half september en die scriptie was nog verre van af. Sterker nog er was nog bijna geen begin. Daardoor ben ik niet kunnen starten met de vervolgopleiding en heb moeten accepteren dat mijn scriptie niet zo snel gaat als ik wil. Erger nog die is nog steeds niet echt vormgegeven. Ik ben dus sowieso een jaar kwijt en het is al helemaal niet gegaan zoals ik mij voorgesteld had. Ondanks mijn negatieve verhaal heb ik er geen spijt van maar ik heb wel degelijk onderschat wat het is om zwanger te zijn en nog een scriptie te schrijven. (En dan heb ik alle vakken en punten dus al binnen).
2. Ik vind je wel jong, ik wilde ook wel rond die leeftijd maar nu 5 jaar later ben ik zelf blij dat er toen niets van gekomen is. Overigens ben ik nu ook nog bij dezelfde vriend als toen dus in die zin had het niet veel uitgemaakt. Alleen een kind is heel wat meer dan leuke babies, kindjes in het zwembad etc.
3. Ik vind eigenlijk dat als je zo overtuigd bent van je eigen keuze deze vraag niet gesteld hoeft te worden. In die zin op het moment dat mensen voelen dat jij er helemaal voor gaat vergaat de kritiek vaak snel. En die enkeling die zich toch nog met je meent te moeten bemoeien zou je toch tegenkomen ongeacht je leeftijd, dus daar hoef je je niet druk om te maken
Nog een puntje: ik denk dat het misschien toch wel verstandig is om met je vriend eens naar die doorverwijzing te gaan.
2. Ik vind je wel jong, ik wilde ook wel rond die leeftijd maar nu 5 jaar later ben ik zelf blij dat er toen niets van gekomen is. Overigens ben ik nu ook nog bij dezelfde vriend als toen dus in die zin had het niet veel uitgemaakt. Alleen een kind is heel wat meer dan leuke babies, kindjes in het zwembad etc.
3. Ik vind eigenlijk dat als je zo overtuigd bent van je eigen keuze deze vraag niet gesteld hoeft te worden. In die zin op het moment dat mensen voelen dat jij er helemaal voor gaat vergaat de kritiek vaak snel. En die enkeling die zich toch nog met je meent te moeten bemoeien zou je toch tegenkomen ongeacht je leeftijd, dus daar hoef je je niet druk om te maken
Nog een puntje: ik denk dat het misschien toch wel verstandig is om met je vriend eens naar die doorverwijzing te gaan.
zondag 11 januari 2009 om 00:01
Je hoort het heel vaak ja, dat het even duurt, maar daar vanuit gaan zou niet zo slim zijn, tenzij je condooms gebruikt en ze dan ook écht gebruikt.
(en dus niet zoals bij ons ze weleens vergeet en denkt 'ach, dat kan best, ben toch nog niet vruchtbaar').
Ik zat in het vierde jaar, en daar zit ik nog steeds in . Heb wel 2 kinderen gekregen hoor intussen,, en mijn zwangerschappen gaan bijzonder lastig, maar dan nog, waarom niet nog een paar maandjes extra wachten? Hormonen zijn nare dingen, maar je hóeft er niet naar te luisteren.
Wat betreft de arbeidsmarkt: dat hoeft geen probleem te zijn, al is het lastiger solliciteren mét kind. Maar als je daar geen rekening mee wilt houden is dat je goed recht en komt het ook wel goed, maar ga niet het risico lopen dat je niet afstudeert.
(en dus niet zoals bij ons ze weleens vergeet en denkt 'ach, dat kan best, ben toch nog niet vruchtbaar').
Ik zat in het vierde jaar, en daar zit ik nog steeds in . Heb wel 2 kinderen gekregen hoor intussen,, en mijn zwangerschappen gaan bijzonder lastig, maar dan nog, waarom niet nog een paar maandjes extra wachten? Hormonen zijn nare dingen, maar je hóeft er niet naar te luisteren.
Wat betreft de arbeidsmarkt: dat hoeft geen probleem te zijn, al is het lastiger solliciteren mét kind. Maar als je daar geen rekening mee wilt houden is dat je goed recht en komt het ook wel goed, maar ga niet het risico lopen dat je niet afstudeert.
zondag 11 januari 2009 om 00:20
Hoi Jo,
Wat een feest van herkenning! Ik zal kort mijn verhaal vertellen...
Ik ben 21 jaar en ben altijd al dol geweest op kinderen.
Ik heb een geweldig lieve vriend waar ik nu ruim 3,5 jaar mee samen ben, waarvan we al ruim 3 jaar samen wonen (we zijn heel snel samen gaan wonen, gewoon omdat het zo goed voelde). Hij vind kinderen ook heel erg leuk en wil graag vader worden, alleen pas over een jaar of twee/drie (daar vertel ik straks meer over).
Die kinderwens is altijd al aanwezig geweest, ik wil heel graag jong moeder worden, mijn moeder was dat ook bij mij en dat is mij altijd heel goed bevallen. Die wens is de laatste jaren alleen nog maar sterker geworden. Ik ben hier ook heel realistisch in, weet dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is, maar toch blijven m’n eierstokken rammelen.
Bijzonder is wel dat ik ruim een jaar geleden nog een zusje heb gekregen (mijn moeder bleek onverwachts zwanger), waardoor ik het allemaal nog eens van dichtbij mee heb mogen maken. De mensen om mij heen weten ook dat ik gek ben op kinderen en daar liever niet te lang mee wil wachten.
Nu volg ik ook een HBO opleiding en zit ik nu halverwege mijn derde jaar, het is een zware opleiding en ik ben bang dat ik het niet kan combineren met een zwangerschap of een baby. Bovendien wil ik graag volop van ons kindje kunnen genieten en dat gaat niet wanneer je tegelijkertijd aan het afstuderen bent. Daar ben ik dan ook wel realistisch in en ik weet dat het beter is om in ider geval 1,5 jaar te wachten tot ik afgestudeerd ben. Waarom zegt m’n gevoel dan iets anders??
(Bovendien zijn er wel degelijk andere meiden op mijn opleiding bevallen van een kindje, dus het is wel degelijk mogelijk!)
Mijn vriend denkt ook we beter nog eventjes kunnen wachten tot we een iets groter huisje hebben (we hebben nu geen kamer over), en tot ik in ieder geval klaar ben met m’n opleiding. Maar, dan, wanneer ik ben afgestudeerd, hoe zal het dan gaan, ik kan niet zomaar ergens solliciteren en een maand daarna aankondigen dat ik zwanger ben? Moeten we dan niet wachten tot ik een baan heb en een vast contract, dan duurt het nog jaren!
Ik weet dus precies wat je bedoelt en hoe je je voelt, en het lijkt me heel leuk om mee te schrijven op dit topic.
Om even nog op je vragen te reageren:
1. Ik denk dat het sterk afhankelijk is van je opleiding en hoe zij met een zwangerschap omgaan, probeer uit te zoeken of er wel vaker meiden bij jullie op school moeder zijn geworden.
2. Nee, je bent echt niet te jong, mijn moeder was 20 toen ze mij kreeg en heeft het geweldig gedaan.
3. Dus mensen om je heen moeten zich niet aanstellen. Natuurlijk krijg je kwetsende opmerkingen, die krijg je altijd. Denk dan gewoon dat je zelf kiest voor je kindje, dat jullie gelukkig zijn en dat die andere mensen daar niets mee te maken hebben. Misschien zijn ze jaloers op jullie geluk, en anders zijn ze zo verbitterd dat ze niet eens meer jaloers kunnen zijn. Zo! (Het hangt er ook een beetje van af hoe negatief de reacties zijn, kan je niet een keertje stiekem vissen naar hoe ze zullen reageren?) En hoe denken je ouders er over?
Liefs,
Rapunzel
Wat een feest van herkenning! Ik zal kort mijn verhaal vertellen...
Ik ben 21 jaar en ben altijd al dol geweest op kinderen.
Ik heb een geweldig lieve vriend waar ik nu ruim 3,5 jaar mee samen ben, waarvan we al ruim 3 jaar samen wonen (we zijn heel snel samen gaan wonen, gewoon omdat het zo goed voelde). Hij vind kinderen ook heel erg leuk en wil graag vader worden, alleen pas over een jaar of twee/drie (daar vertel ik straks meer over).
Die kinderwens is altijd al aanwezig geweest, ik wil heel graag jong moeder worden, mijn moeder was dat ook bij mij en dat is mij altijd heel goed bevallen. Die wens is de laatste jaren alleen nog maar sterker geworden. Ik ben hier ook heel realistisch in, weet dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is, maar toch blijven m’n eierstokken rammelen.
Bijzonder is wel dat ik ruim een jaar geleden nog een zusje heb gekregen (mijn moeder bleek onverwachts zwanger), waardoor ik het allemaal nog eens van dichtbij mee heb mogen maken. De mensen om mij heen weten ook dat ik gek ben op kinderen en daar liever niet te lang mee wil wachten.
Nu volg ik ook een HBO opleiding en zit ik nu halverwege mijn derde jaar, het is een zware opleiding en ik ben bang dat ik het niet kan combineren met een zwangerschap of een baby. Bovendien wil ik graag volop van ons kindje kunnen genieten en dat gaat niet wanneer je tegelijkertijd aan het afstuderen bent. Daar ben ik dan ook wel realistisch in en ik weet dat het beter is om in ider geval 1,5 jaar te wachten tot ik afgestudeerd ben. Waarom zegt m’n gevoel dan iets anders??
(Bovendien zijn er wel degelijk andere meiden op mijn opleiding bevallen van een kindje, dus het is wel degelijk mogelijk!)
Mijn vriend denkt ook we beter nog eventjes kunnen wachten tot we een iets groter huisje hebben (we hebben nu geen kamer over), en tot ik in ieder geval klaar ben met m’n opleiding. Maar, dan, wanneer ik ben afgestudeerd, hoe zal het dan gaan, ik kan niet zomaar ergens solliciteren en een maand daarna aankondigen dat ik zwanger ben? Moeten we dan niet wachten tot ik een baan heb en een vast contract, dan duurt het nog jaren!
Ik weet dus precies wat je bedoelt en hoe je je voelt, en het lijkt me heel leuk om mee te schrijven op dit topic.
Om even nog op je vragen te reageren:
1. Ik denk dat het sterk afhankelijk is van je opleiding en hoe zij met een zwangerschap omgaan, probeer uit te zoeken of er wel vaker meiden bij jullie op school moeder zijn geworden.
2. Nee, je bent echt niet te jong, mijn moeder was 20 toen ze mij kreeg en heeft het geweldig gedaan.
3. Dus mensen om je heen moeten zich niet aanstellen. Natuurlijk krijg je kwetsende opmerkingen, die krijg je altijd. Denk dan gewoon dat je zelf kiest voor je kindje, dat jullie gelukkig zijn en dat die andere mensen daar niets mee te maken hebben. Misschien zijn ze jaloers op jullie geluk, en anders zijn ze zo verbitterd dat ze niet eens meer jaloers kunnen zijn. Zo! (Het hangt er ook een beetje van af hoe negatief de reacties zijn, kan je niet een keertje stiekem vissen naar hoe ze zullen reageren?) En hoe denken je ouders er over?
Liefs,
Rapunzel
zondag 11 januari 2009 om 00:21
quote:Eowynn_ schreef op 11 januari 2009 @ 00:08:
En het is helemaal niet burgerlijk om op je 21e of 22e een kind te krijgen Het is burgerlijk om dat stom te vinden en te wachten tot je 35 bent
Prachtig! Hier wordt ik nou blij van
haha, dank je wel!
Over afstuderen: ja, een zwangerschap kan natuurlijk ook echt 'drama' worden..
Eigenlijk lijkt het allemaal zo klaar als een klontje, en moet ik 'gewoon' nog 'even' wachten tot mijn scriptie is ingeleverd.
Maar het is niet 'gewoon' en 'even' in mijn hoofd. En daarnaast, ik blijf door mn gevoelens en verstand heen en weer gegooid worden. Want je hoort inderdaad vaker 'ik ben blij dat ik nog een paar jaar gewacht heb", dus misschien geldt dat ook wel voor mij. Of misschien juist niet, als ik me namelijk zo blijf voelen als nu, dan is 5 jaar echt ondoenlijk!
vriendinnetje citeerde heel mooi;
'Er zijn 1000 reden om het niet te doen, maar juist die ene om het wel te doen, die doet ertoe."
Ben echt het ene moment van: Kan mij het ook schelen, we gaan er gewoon voor (alleen vriend nog 'even' overhalen dan!haha) en het andere moment: toch maar niet, kan ik niet nog beter een jaar wachten?
Bah, wat is het toch vervelend om een vrouw te zijn.
@ Mamaroullette, Hoezo naar de doorverwijzing? Kan je iets specifieker zijn?
En het is helemaal niet burgerlijk om op je 21e of 22e een kind te krijgen Het is burgerlijk om dat stom te vinden en te wachten tot je 35 bent
Prachtig! Hier wordt ik nou blij van
haha, dank je wel!Over afstuderen: ja, een zwangerschap kan natuurlijk ook echt 'drama' worden..
Eigenlijk lijkt het allemaal zo klaar als een klontje, en moet ik 'gewoon' nog 'even' wachten tot mijn scriptie is ingeleverd.
Maar het is niet 'gewoon' en 'even' in mijn hoofd. En daarnaast, ik blijf door mn gevoelens en verstand heen en weer gegooid worden. Want je hoort inderdaad vaker 'ik ben blij dat ik nog een paar jaar gewacht heb", dus misschien geldt dat ook wel voor mij. Of misschien juist niet, als ik me namelijk zo blijf voelen als nu, dan is 5 jaar echt ondoenlijk!
vriendinnetje citeerde heel mooi;
'Er zijn 1000 reden om het niet te doen, maar juist die ene om het wel te doen, die doet ertoe."
Ben echt het ene moment van: Kan mij het ook schelen, we gaan er gewoon voor (alleen vriend nog 'even' overhalen dan!haha) en het andere moment: toch maar niet, kan ik niet nog beter een jaar wachten?
Bah, wat is het toch vervelend om een vrouw te zijn.
@ Mamaroullette, Hoezo naar de doorverwijzing? Kan je iets specifieker zijn?
zondag 11 januari 2009 om 00:29
Ik zou ook wachten tot na je scriptie. Helaas ben ik geen goed voorbeeld qua zwanger worden (neem dus vooral daar geen voorbeeld aan ), maar wil het je toch even meegeven omdat ik wel een goed voorbeeld ben van hoe dingen ander kunnen lopen dan dat je veracht.....
Ik ben gestopt met de pil toen ik in het 3e jaar van mijn studie zat. Ook omdat we vonden dat we wel zwanger konden worden en konde studeren tegelijk. Helaas werd ik niet zwanger en dat heeft de nodige stress opgeleverd. Zoveel dat het invloed had op mijn studie....er waren nog meer dingen aan de hand waardoor ik vertraging opliep, maar dit speelde erg mee. Nu ben ik, 2,5 jaar later, nog niet afgestudeerd. Nogmaals: niet alleen door gedoe rondom zwanger worden, maar wel deels.
Als ik je een advies mag geven zou ik zeker eerst afstuderen. Zwanger worden, niet zwanger worden en alle spanning eromheen heeft gewoon impact. En afstuderen -scriptie schrijven- heeft ook veel impact. Ik heb dat echt onderschat. Als je afgestudeerd bent, heb je dat iig gehad. Voor de rest ben ik altijd voor lekker je gevoel volgen en practische bezwaren *my ass*, maar ik baal er echt van dat mijn scriptie nog steeds niet af is. Het is zo'n enorme stap, 'kiezen voor kinderen'.
Die paar maanden maken op macro niveau geen verschil.
En vwb de arbeidsmarkt....daar zou ik me nou níet druk om maken, maar dat heeft misschien te maken met dat ik gezegend ben met een hele coole werkgever die een zwangerschap totaal niet als probleem ziet.....en die werkgevers komen er wel steeds meer......
Hoe dan ook, succes met je beslissing en natuurlijk met zwanger worden!
Ik ben gestopt met de pil toen ik in het 3e jaar van mijn studie zat. Ook omdat we vonden dat we wel zwanger konden worden en konde studeren tegelijk. Helaas werd ik niet zwanger en dat heeft de nodige stress opgeleverd. Zoveel dat het invloed had op mijn studie....er waren nog meer dingen aan de hand waardoor ik vertraging opliep, maar dit speelde erg mee. Nu ben ik, 2,5 jaar later, nog niet afgestudeerd. Nogmaals: niet alleen door gedoe rondom zwanger worden, maar wel deels.
Als ik je een advies mag geven zou ik zeker eerst afstuderen. Zwanger worden, niet zwanger worden en alle spanning eromheen heeft gewoon impact. En afstuderen -scriptie schrijven- heeft ook veel impact. Ik heb dat echt onderschat. Als je afgestudeerd bent, heb je dat iig gehad. Voor de rest ben ik altijd voor lekker je gevoel volgen en practische bezwaren *my ass*, maar ik baal er echt van dat mijn scriptie nog steeds niet af is. Het is zo'n enorme stap, 'kiezen voor kinderen'.
Die paar maanden maken op macro niveau geen verschil.
En vwb de arbeidsmarkt....daar zou ik me nou níet druk om maken, maar dat heeft misschien te maken met dat ik gezegend ben met een hele coole werkgever die een zwangerschap totaal niet als probleem ziet.....en die werkgevers komen er wel steeds meer......
Hoe dan ook, succes met je beslissing en natuurlijk met zwanger worden!
zondag 11 januari 2009 om 00:30
@ Rapunzel!
Oh, ben ZO blij dat er nog meer meiden zoals ik zijn! Ik dacht echt dat ik een uitzondering was, heb ook aardig wat fora afgezocht, maar kwam helaas (sorry voor de woordkeuze) dan écht tienermoeders met ongeplande zwangerschappen tegen.
Of meiden van mijn leeftijd die ongepland zwanger zijn geworden en het gehouden hebben. (Dus vaak al meiden die zwanger zijn en/of kinderen hebben)
Mijn inziens is begin 20 en bewust aan kinderen willen beginnen dan toch echt iets anders.
Wat lastig dat jij nu nog in je 3e jaar zit, dat maakt het toch nog een tikkie zwaarder! Wat voor opleiding doe je?
Hoewel ik niet het idee heb dat mijn afstuderen heel zwaar zal worden (mijn onderwerp is 'goed te doen') kan dit natuurlijk ook een onwijs understatement zijn.
Mijn idee is gewoon dat er altijd wel iets is om het niet te doen.. Of dit nou afstuderen, een nieuwe baan, een nieuw huis, auto of watdanook is.
En wat jij ook zegt: verstandelijk weet ik best wel dat ik moet wachten: maar waarom druist dat dan compleet tegen mijn gevoel in? Terwijl anderen al 'proberen' zwanger te worden, mag en kan ik dát nog niet eens. Best frustrerend..
En wat betreft mn ouders:
- moeder zegt de ene keer dat ze al breipatronen aan het uitzoeken is (:() en de andere keer dat ik toch niet op een flát een kindje wil krijgen (reden om het niet te doen #23847: ik woon op de 2e verdieping en heb geen lift..)
- vader vindt vooral dat ik moet doen waar ik gelukkig van wordt!
Oh, ben ZO blij dat er nog meer meiden zoals ik zijn! Ik dacht echt dat ik een uitzondering was, heb ook aardig wat fora afgezocht, maar kwam helaas (sorry voor de woordkeuze) dan écht tienermoeders met ongeplande zwangerschappen tegen.
Of meiden van mijn leeftijd die ongepland zwanger zijn geworden en het gehouden hebben. (Dus vaak al meiden die zwanger zijn en/of kinderen hebben)
Mijn inziens is begin 20 en bewust aan kinderen willen beginnen dan toch echt iets anders.
Wat lastig dat jij nu nog in je 3e jaar zit, dat maakt het toch nog een tikkie zwaarder! Wat voor opleiding doe je?
Hoewel ik niet het idee heb dat mijn afstuderen heel zwaar zal worden (mijn onderwerp is 'goed te doen') kan dit natuurlijk ook een onwijs understatement zijn.
Mijn idee is gewoon dat er altijd wel iets is om het niet te doen.. Of dit nou afstuderen, een nieuwe baan, een nieuw huis, auto of watdanook is.
En wat jij ook zegt: verstandelijk weet ik best wel dat ik moet wachten: maar waarom druist dat dan compleet tegen mijn gevoel in? Terwijl anderen al 'proberen' zwanger te worden, mag en kan ik dát nog niet eens. Best frustrerend..
En wat betreft mn ouders:
- moeder zegt de ene keer dat ze al breipatronen aan het uitzoeken is (:() en de andere keer dat ik toch niet op een flát een kindje wil krijgen (reden om het niet te doen #23847: ik woon op de 2e verdieping en heb geen lift..)
- vader vindt vooral dat ik moet doen waar ik gelukkig van wordt!
zondag 11 januari 2009 om 00:30
Het ís ook lastig, en ik stond er precies zo in als jij, 3 jaar geleden. En dus ook twijfelen, stoppen met de pil, condooms gebruiken en hup, zwanger.
Je kunt je niet voorstellen hoe zo'n impact een kind op je leven heeft. Je kunt een geweldige zwangerschap hebben en fluitend de eerste maanden met je baby doorkomen. Maar het kan ook totaal anders. En je maakt het jezelf gewoon onnodig moeilijk door dat te combineren met afstuderen. De impact van een paar maanden langer wachten is vele malen kleiner dan de impact van een kind krijgen tijdens je studie.
Ik heb absoluut geen spijt van mijn kinderen, ben dolgelukkig met ze, maar als ik het over mocht doen zou ik 6 maanden gewacht hebben, minimaal. Omdat het gewoon makkelijker was geweest, minder stressvol, enzovoorts.
Aan de andere kant weet ik ook hóe sterk een kinderwens kan zijn en hoe erg je hormonen met je op de loop gaan. Dus ik snap je volkomen. Sterker nog, ik kan me herinneren dat ik ongeveer zo'n zelfde bericht plaatste op een ander forum als jouw bericht hier.
Ik las laatst een hele goede raad hier (sorry Q, ik ga hem van je jatten ) Stel je eens voor dat álles wat mis kan gaan mis gaat, wil je het dan nog steeds?
Dus stel je voor dat je zwanger wordt, studievertraging oploopt, misschien nooit afstudeert, geen baan kan vinden, een moeilijke zwangerschap hebt, enzovoorts... Zeg je dan nog steeds 'ja, dat heb ik ervoor over' dan moet je het doen.
Je kunt je niet voorstellen hoe zo'n impact een kind op je leven heeft. Je kunt een geweldige zwangerschap hebben en fluitend de eerste maanden met je baby doorkomen. Maar het kan ook totaal anders. En je maakt het jezelf gewoon onnodig moeilijk door dat te combineren met afstuderen. De impact van een paar maanden langer wachten is vele malen kleiner dan de impact van een kind krijgen tijdens je studie.
Ik heb absoluut geen spijt van mijn kinderen, ben dolgelukkig met ze, maar als ik het over mocht doen zou ik 6 maanden gewacht hebben, minimaal. Omdat het gewoon makkelijker was geweest, minder stressvol, enzovoorts.
Aan de andere kant weet ik ook hóe sterk een kinderwens kan zijn en hoe erg je hormonen met je op de loop gaan. Dus ik snap je volkomen. Sterker nog, ik kan me herinneren dat ik ongeveer zo'n zelfde bericht plaatste op een ander forum als jouw bericht hier.
Ik las laatst een hele goede raad hier (sorry Q, ik ga hem van je jatten ) Stel je eens voor dat álles wat mis kan gaan mis gaat, wil je het dan nog steeds?
Dus stel je voor dat je zwanger wordt, studievertraging oploopt, misschien nooit afstudeert, geen baan kan vinden, een moeilijke zwangerschap hebt, enzovoorts... Zeg je dan nog steeds 'ja, dat heb ik ervoor over' dan moet je het doen.
zondag 11 januari 2009 om 00:33
Ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik was in september klaar met mijn opleiding en ben dus sinds kort aan het werk. Mijn vriend werkt wel al een aantal jaar. We hebben al 7,5 jaar een relatie en wonen al 3 jaar samen. Bij ons is het 'probleem' dat ik dus pas net begonnen ben met werken en mijn vriend is dit schooljaar aan een HBO opleiding begonnen, deeltijd. Dus hij heeft weinig tijd en ik moet nog een beetje wennen aan een 'echte baan'. Het liefst stop ik nu direct, maar beter is om nog eventjes te wachten tot we allebei wat meer gewend zijn aan de nieuwe situatie. Waarschijnlijk gaan we proberen zwanger te worden als mijn vriend in zijn afstudeerfase zit (of eerder als ik het echt niet meer uithou )
Om op je vragen terug te komen..
Ik denk niet dat je te jong bent, maar je hoeft ook geen haast te hebben. Ik zou gewoon nog eventjes geduld hebben. Je weet niet wat voor effect een zwangerschap heeft op je. Tuurlijk hoeft het niet zo te zijn dat je gelijk zwanger bent, maar het kan wel. Hierboven staan al een aantal reacties van anderen waarbij het niet liep zoals gepland. Dat kan bij jou ook zo gaan. En verder zal ik me zeker niks aantrekken wat de rest ervan vindt.
Waarom wil je vriend nu ineens wel, terwijl jullie hadden besproken pas over 3 jaar er voor te gaan? Doet hij dat voor jou of wil hij het zelf?
Om op je vragen terug te komen..
Ik denk niet dat je te jong bent, maar je hoeft ook geen haast te hebben. Ik zou gewoon nog eventjes geduld hebben. Je weet niet wat voor effect een zwangerschap heeft op je. Tuurlijk hoeft het niet zo te zijn dat je gelijk zwanger bent, maar het kan wel. Hierboven staan al een aantal reacties van anderen waarbij het niet liep zoals gepland. Dat kan bij jou ook zo gaan. En verder zal ik me zeker niks aantrekken wat de rest ervan vindt.
Waarom wil je vriend nu ineens wel, terwijl jullie hadden besproken pas over 3 jaar er voor te gaan? Doet hij dat voor jou of wil hij het zelf?
zondag 11 januari 2009 om 00:34
Sophy, wat vervelend dat het bij jullie dus compleet anders is gelopen dan je verwacht en gehoopt had. Ben je ondertussen wel zwanger, of is dat ook nog niet gelukt?
Sterkte met alles, en natuurlijk met je studie.
Heel egoistisch om te denken, sorry (vooral ten opzicht van jou): maar ik voel me nu ook echt alsof ik in een 'niet zwanger' raken periode zit. Je wilt iets heel graag maar het kán gewoon niet.
Haha, merk dat ik als een malle aan het reageren ben op alles, maar ben zo blij met de reacties op dit relaties late uur!
Sterkte met alles, en natuurlijk met je studie.
Heel egoistisch om te denken, sorry (vooral ten opzicht van jou): maar ik voel me nu ook echt alsof ik in een 'niet zwanger' raken periode zit. Je wilt iets heel graag maar het kán gewoon niet.
Haha, merk dat ik als een malle aan het reageren ben op alles, maar ben zo blij met de reacties op dit relaties late uur!
zondag 11 januari 2009 om 00:35
Ik ben net weer begonnen. Nu was mijn tweede zwangerschap nog véél erger dan de eerste en is mijn zoon veel te vroeg geboren en lag mijn dochter ook een tijdje in het ziekenhuis, dus mijn verhaal is niet helemaal doorsnee. Maar ik ga over een aantal weken voor het eerst weer naar school. Alleen is mijn hele opleiding omgegooid en moet ik veel overdoen. Heb 1,5 jaar gewerkt in de richting van mijn opleiding, daarnaast deeltijd gestudeerd, maar toen kwam dus de tweede. Als alles goed is ben ik over ruim een jaar klaar. Terwijl ik dus nog maar een maand of 6/7 hoefde toen ik zwanger werd
