Relaties
alle pijlers
Internationale scheiding met kind
zondag 11 januari 2009 om 23:27
Zit er iemand in een soortgelijke situatie?
Om een heel lang ellendig verhaal kort te maken: ik ben met mijn 9 maanden oude dochter vanuit Spanje naar Nederland vertrokken omdat de situatie daar (tussen haar vader en mij) onuithoudbaar werd. Mijn ex heeft -gelukkig!- toestemming gegeven dat onze dochter bij mij in Nederland woont. Ik stuit op allemaal praktische en emotionele dingen, waar ik graag met iemand over zou willen praten die in een zelfde soort situatie zit/heeft gezeten.
Groetjes,
2Day.
Om een heel lang ellendig verhaal kort te maken: ik ben met mijn 9 maanden oude dochter vanuit Spanje naar Nederland vertrokken omdat de situatie daar (tussen haar vader en mij) onuithoudbaar werd. Mijn ex heeft -gelukkig!- toestemming gegeven dat onze dochter bij mij in Nederland woont. Ik stuit op allemaal praktische en emotionele dingen, waar ik graag met iemand over zou willen praten die in een zelfde soort situatie zit/heeft gezeten.
Groetjes,
2Day.
maandag 12 januari 2009 om 10:22
maandag 12 januari 2009 om 10:28
Je hebt inderdaad geluk dat je ex ermee ingestemd heeft je dochtertje mee te nemen naar Nederland! Je hebt deze toestemming wel op schrift, neem ik aan? Dat is heel belangrijk zodat je niet kan worden beschuldigd van kinderontvoering.
Kun je uitleggen tegen welke praktische en emotionele problemen je precies aanloopt?
Kun je uitleggen tegen welke praktische en emotionele problemen je precies aanloopt?
Ga in therapie!
maandag 12 januari 2009 om 12:51
Hallo Dubiootje. Ja, ik heb zijn toestemming op schrift. Niet via een advocaat, maar gewoon samen een document opgesteld. Ik heb mij goed laten informeren voordat ik stappen heb ondernomen Spanje te verlaten.
Een sluikje van de problemen waar ik tegenaan loop:
Ik wil dat mijn dochter een band met mijn ex opbouwt, wat nu eenmaal moeilijker gaat gezien de afstand. Ik vraag me af hoevaak het haalbaar is dat zij haar vader ziet. Zij is nu nog een baby, dus voorlopig zal ik met haar meegaan naar Spanje. Dit zorgt weer voor emoties bij mij, aangezien ik dan ook weer met hem geconfronteerd wordt. Ik vraag me af vanaf welke leeftijd zij 'alleen' (onder begeleiding) naar hem toe kan reizen, en of ze dan niet in paniek raakt omdat haar moeder niet in de buurt is. Verder is er druk van mijn schoonouders, mijn ex is hun enigste kind en onze dochter hun enigste kleinkind, die zij natuurlijk voor geen goud willen 'verliezen'. Mijn schoonmoeder heeft een foto in A4-formaar van onze dochter op het hoofdeinde van haar bed geplakt, om maar even aan te geven hoe obsessed zij is door haar kleinkind.
Verder moet ik hier in Nederland weer bijna opnieuw beginnen: nieuwe baan, nieuw huis, etc. Ik moet me nog helemaal verdiepen in zaken als inschrijven gemeente, kinderbijslag aanvragen, ziektekosten, etc etc.
Ander vraagstuk: alimentatie. Dat wil ik ook graag onderling regelen met mijn ex, maar wat is een redelijk bedrag? Ook rekening houdend met het feit dat een Spaans salaris een stuk lager is dan een Nederlands salaris.
Verder alle emotionele shit: na de geboorte van onze dochter ben ik op een verschrikkelijke manier door mijn ex belazerd. Het liefst zou ik hem nooit meer zien, maar het blijft de vader van mijn kind en die wil ik haar natuurlijk niet ontnemen. Af en toe heb ik nog steeds moeite met de desillusie van het uiteenvallen van ons gezin. Je maakt je er bepaalde voorstellingen van, maar de realiteit is zo keihard.
Nou ja, zo zijn er nog vele andere problemen. Het is gewoon een helse situatie. Gelukkig is mijn dochter een blij kindje, die -voor zover ik kan zien- niks meekrijgt van alle ellende.
Een sluikje van de problemen waar ik tegenaan loop:
Ik wil dat mijn dochter een band met mijn ex opbouwt, wat nu eenmaal moeilijker gaat gezien de afstand. Ik vraag me af hoevaak het haalbaar is dat zij haar vader ziet. Zij is nu nog een baby, dus voorlopig zal ik met haar meegaan naar Spanje. Dit zorgt weer voor emoties bij mij, aangezien ik dan ook weer met hem geconfronteerd wordt. Ik vraag me af vanaf welke leeftijd zij 'alleen' (onder begeleiding) naar hem toe kan reizen, en of ze dan niet in paniek raakt omdat haar moeder niet in de buurt is. Verder is er druk van mijn schoonouders, mijn ex is hun enigste kind en onze dochter hun enigste kleinkind, die zij natuurlijk voor geen goud willen 'verliezen'. Mijn schoonmoeder heeft een foto in A4-formaar van onze dochter op het hoofdeinde van haar bed geplakt, om maar even aan te geven hoe obsessed zij is door haar kleinkind.
Verder moet ik hier in Nederland weer bijna opnieuw beginnen: nieuwe baan, nieuw huis, etc. Ik moet me nog helemaal verdiepen in zaken als inschrijven gemeente, kinderbijslag aanvragen, ziektekosten, etc etc.
Ander vraagstuk: alimentatie. Dat wil ik ook graag onderling regelen met mijn ex, maar wat is een redelijk bedrag? Ook rekening houdend met het feit dat een Spaans salaris een stuk lager is dan een Nederlands salaris.
Verder alle emotionele shit: na de geboorte van onze dochter ben ik op een verschrikkelijke manier door mijn ex belazerd. Het liefst zou ik hem nooit meer zien, maar het blijft de vader van mijn kind en die wil ik haar natuurlijk niet ontnemen. Af en toe heb ik nog steeds moeite met de desillusie van het uiteenvallen van ons gezin. Je maakt je er bepaalde voorstellingen van, maar de realiteit is zo keihard.
Nou ja, zo zijn er nog vele andere problemen. Het is gewoon een helse situatie. Gelukkig is mijn dochter een blij kindje, die -voor zover ik kan zien- niks meekrijgt van alle ellende.
maandag 12 januari 2009 om 13:50
Hoi 2Day,
Wat een zware situatie waar je in zit. Ik kan me voorstellen dat je graag een klankbord wil hebben. Ik zit niet in jouw situatie, maar een aantal zaken waar je tegenaan loopt zijn wel herkenbaar voor mij. Ik maak uit je berichtje op dat jij je verantwoordelijk voelt voor de band tussen je dochter en haar vader. Ik zou dat willen nuanceren met: jij bent er verantwoordelijk voor het opbouwen van die band mogelijk te maken. Een faciliterende rol dus. Je hoeft niet het initiatief te nemen om het contact mogelijk te maken en je bent er niet verantwoordelijk voor of het contact wel of niet goed verloopt.
Concreet zou ik afwachten wat je ex voorstelt.
Hetzelfde geldt voor het contact met de grootouders. Je kan hier, als je wilt, een rol in spelen door af en toe foto's op te sturen. Verder is zij te klein om op afstand contact met hen te hebben, dus dat houdt (voorlopig) op als zij bij jou is. Het contact beperkt zich dan tot de momenten waarop zij in Spanje is. Dat is een gevolg van de scheiding. Heel jammer, maar niks aan te doen.
Die kwestie van het verantwoordelijkheidsgevoel kan samenhangen met een schuldgevoel. Ondanks dat je ex jou belazerd heeft, kan jij je toch schuldig voelen over je besluit om te gaan scheiden. Dan krijg je misschien de neiging om de gevolgen daarvan voor alle betrokkenen (inclusief je dochtertje) te gaan verzachten. Wees je ervan bewust dat elke scheiding de verantwoordelijkheid van beide partners is, wie ook het besluit heeft genomen. Je was samen verantwoordelijk voor de relatie en dus ook voor het mislukken ervan. Leg dus ook niet de schuld helemaal bij je ex neer, want dan riskeer je in wrok te blijven hangen (niet dat ik die indruk krijg overigens).
Wat de alimentatie betreft, zou ik contact opnemen met een familierechtadvocaat (liefst één die ervaring heeft met internationale scheidingen). Daar zijn berekeningen voor, waarin rekening wordt gehouden met de draagkracht van de alimentatieplichtige. Aangezien je ex in Spanje woont, moet o.a. rekening worden gehouden met de levensstandaard daar en de vraag of de alimentatie voor hem fiscaal aftrekbaar is.
Wat je praktische vragen betreft, is het misschien een idee contact op te nemen met maatschappelijk werk? Niet alleen om je de weg te wijzen, maar ook zodat je je verhaal kwijt kunt. Misschien is zelfs therapie wel een goed idee om de zaken goed op een rijtje te krijgen. Dat heeft mij in elk geval heel goed geholpen.
Ik denk dat je moet beginnen te scheiden met welke dingen belangrijk zijn voor jou en waar jij je op moet/kan richten. Dat is: je leven weer op de rails krijgen in Nederland (werk, huis, zorging voor je dochter, financiën incl. alimentatie, kinderopvang, sociaal netwerk enz.). De zaken die een belang van je ex zijn (band met grootouders, omgangsregeling) laat je bij hem liggen.
Is het geen optie dat hij naar Nederland komt om zijn dochtertje te zien? Zolang jij het niet aankan hem onder ogen te komen? Of misschien kun je anders een oplossing verzinnen waarbij je hem niet hoeft te zien (overdracht via derden, de grootouders bijvoorbeeld)?
Vertrouw je hem wel met je dochter?
Wat een zware situatie waar je in zit. Ik kan me voorstellen dat je graag een klankbord wil hebben. Ik zit niet in jouw situatie, maar een aantal zaken waar je tegenaan loopt zijn wel herkenbaar voor mij. Ik maak uit je berichtje op dat jij je verantwoordelijk voelt voor de band tussen je dochter en haar vader. Ik zou dat willen nuanceren met: jij bent er verantwoordelijk voor het opbouwen van die band mogelijk te maken. Een faciliterende rol dus. Je hoeft niet het initiatief te nemen om het contact mogelijk te maken en je bent er niet verantwoordelijk voor of het contact wel of niet goed verloopt.
Concreet zou ik afwachten wat je ex voorstelt.
Hetzelfde geldt voor het contact met de grootouders. Je kan hier, als je wilt, een rol in spelen door af en toe foto's op te sturen. Verder is zij te klein om op afstand contact met hen te hebben, dus dat houdt (voorlopig) op als zij bij jou is. Het contact beperkt zich dan tot de momenten waarop zij in Spanje is. Dat is een gevolg van de scheiding. Heel jammer, maar niks aan te doen.
Die kwestie van het verantwoordelijkheidsgevoel kan samenhangen met een schuldgevoel. Ondanks dat je ex jou belazerd heeft, kan jij je toch schuldig voelen over je besluit om te gaan scheiden. Dan krijg je misschien de neiging om de gevolgen daarvan voor alle betrokkenen (inclusief je dochtertje) te gaan verzachten. Wees je ervan bewust dat elke scheiding de verantwoordelijkheid van beide partners is, wie ook het besluit heeft genomen. Je was samen verantwoordelijk voor de relatie en dus ook voor het mislukken ervan. Leg dus ook niet de schuld helemaal bij je ex neer, want dan riskeer je in wrok te blijven hangen (niet dat ik die indruk krijg overigens).
Wat de alimentatie betreft, zou ik contact opnemen met een familierechtadvocaat (liefst één die ervaring heeft met internationale scheidingen). Daar zijn berekeningen voor, waarin rekening wordt gehouden met de draagkracht van de alimentatieplichtige. Aangezien je ex in Spanje woont, moet o.a. rekening worden gehouden met de levensstandaard daar en de vraag of de alimentatie voor hem fiscaal aftrekbaar is.
Wat je praktische vragen betreft, is het misschien een idee contact op te nemen met maatschappelijk werk? Niet alleen om je de weg te wijzen, maar ook zodat je je verhaal kwijt kunt. Misschien is zelfs therapie wel een goed idee om de zaken goed op een rijtje te krijgen. Dat heeft mij in elk geval heel goed geholpen.
Ik denk dat je moet beginnen te scheiden met welke dingen belangrijk zijn voor jou en waar jij je op moet/kan richten. Dat is: je leven weer op de rails krijgen in Nederland (werk, huis, zorging voor je dochter, financiën incl. alimentatie, kinderopvang, sociaal netwerk enz.). De zaken die een belang van je ex zijn (band met grootouders, omgangsregeling) laat je bij hem liggen.
Is het geen optie dat hij naar Nederland komt om zijn dochtertje te zien? Zolang jij het niet aankan hem onder ogen te komen? Of misschien kun je anders een oplossing verzinnen waarbij je hem niet hoeft te zien (overdracht via derden, de grootouders bijvoorbeeld)?
Vertrouw je hem wel met je dochter?
Ga in therapie!
maandag 12 januari 2009 om 23:34
Dubiootje, ik stel je uitgebreide reactie zeer op prijs!
Je slaat de spijker op zijn kop als je het hebt over schuldgevoel. Het is uiteindelijk mijn beslissing geweest om terug te gaan naar Nederland, waardoor ik mij soms schuldig voel tegenover mijn ex, aangezien hij net zoveel rechten heeft om voor onze dochter te zorgen als ik. Aan de andere kant weet ik dat ik er alles aan heb gedaan om onze relatie te redden, maar toen dat tevergeefs bleek, was teruggaan naar Nederland gewoon de beste optie. Tegenover mijn dochter voel ik me niet schuldig, zij is nog zo klein en zal niets anders kennen dan dat haar vader in Spanje woont.
Mijn ex heeft een paar keer gezegd dat hij het zo moeilijk vindt dat hij onze dochter moet missen, dat hij haar dan het liefst helemaal niet ziet. Dit zou ik voor haar heel erg vinden, hoe leg ik haar dat later uit? Na zulke opmerkingen voel ik me wel weer erg schuldig ja.
Je hebt gelijk, ik moet mij vooral richten op alles wat ik hier kan en moet regelen. En praten met een maatschappelijk werker/therapeut ga ik zeker doen, want ik heb heel wat voor mijn kiezen gekregen.
Binnenkort komt mijn ex een week naar Nederland om bij onze dochter te zijn. Een paar uurtjes per dag alleen met haar (ik werk nu parttime), dat zou wel moeten lukken.
Een van de redenen waarom ik terug ben gegaan naar Nederland was dat een eventueel co-ouderschap met hem mij toch zorgen baarde. Toen we besloten voor een kindje te gaan, wist ik al dat veel van de opvoeding op mij neer zou komen, en dat vond ik geen probleem. Maar om eerlijk te zijn denk ik niet dat hij het geduld heeft dagen achter elkaar in zijn eentje voor een baby te zorgen.
Nogmaals, bedankt voor je reactie. Te zien dat iemand zo de tijd neemt om mij een beetje te helpen doet me echt goed.
Je slaat de spijker op zijn kop als je het hebt over schuldgevoel. Het is uiteindelijk mijn beslissing geweest om terug te gaan naar Nederland, waardoor ik mij soms schuldig voel tegenover mijn ex, aangezien hij net zoveel rechten heeft om voor onze dochter te zorgen als ik. Aan de andere kant weet ik dat ik er alles aan heb gedaan om onze relatie te redden, maar toen dat tevergeefs bleek, was teruggaan naar Nederland gewoon de beste optie. Tegenover mijn dochter voel ik me niet schuldig, zij is nog zo klein en zal niets anders kennen dan dat haar vader in Spanje woont.
Mijn ex heeft een paar keer gezegd dat hij het zo moeilijk vindt dat hij onze dochter moet missen, dat hij haar dan het liefst helemaal niet ziet. Dit zou ik voor haar heel erg vinden, hoe leg ik haar dat later uit? Na zulke opmerkingen voel ik me wel weer erg schuldig ja.
Je hebt gelijk, ik moet mij vooral richten op alles wat ik hier kan en moet regelen. En praten met een maatschappelijk werker/therapeut ga ik zeker doen, want ik heb heel wat voor mijn kiezen gekregen.
Binnenkort komt mijn ex een week naar Nederland om bij onze dochter te zijn. Een paar uurtjes per dag alleen met haar (ik werk nu parttime), dat zou wel moeten lukken.
Een van de redenen waarom ik terug ben gegaan naar Nederland was dat een eventueel co-ouderschap met hem mij toch zorgen baarde. Toen we besloten voor een kindje te gaan, wist ik al dat veel van de opvoeding op mij neer zou komen, en dat vond ik geen probleem. Maar om eerlijk te zijn denk ik niet dat hij het geduld heeft dagen achter elkaar in zijn eentje voor een baby te zorgen.
Nogmaals, bedankt voor je reactie. Te zien dat iemand zo de tijd neemt om mij een beetje te helpen doet me echt goed.
maandag 12 januari 2009 om 23:50
2Day, het klinkt alsof er een heleboel gebeurd is, veel meer dan je hier hebt geschreven. Ik vind het heel goed van je dat je hulp gaat zoeken!
Ik begrijp wel dat je je schuldig voelt dat je terug bent gegaan naar Nederland. Maar ook dat is een situatie die is ontstaan door keuzes van jullie allebei. De keuze om een buitenlandse partner te kiezen, in Spanje te gaan wonen, een kind te krijgen, hebben jullie samen genomen. Dat zijn de keuzes die tot de huidige moeilijke situatie hebben geleid. Jij stond toen voor de keuze wat het beste is voor jou en je dochtertje. Je hebt het volste recht die keuze zo te maken. Natuurlijk is het wel logisch dat je probeert eraan mee te werken dat je dochtertje haar vader wel zo veel mogelijk kan zien.
Als je ex besluit dat hij zijn dochtertje niet meer wil zien, dan moet je het later maar uitleggen zoals het is. Je kunt zeggen welke reden hij heeft gegeven. Je kunt hem vragen in elk geval te zorgen dat jij altijd zijn contactgegevens hebt, voor als je dochter contact met hem wil opnemen. Verder is dat zijn keuze. Je zal je dochtertje moeten helpen door een zo goed mogelijke moeder voor haar te zijn. En dat doe je toch al. Als haar vader geen vader wil zijn, kun jij daar helaas niets aan veranderen.
Besef je wel dat die opmerkingen van hem emotionele chantage zijn? En ze werken, want jij voelt je schuldig. Vanuit dat schuldgevoel ben je geneigd hem meer tegemoet te komen dan je anders zou doen. Wees daar alert op (ook hiervoor is therapie heel nuttig). Ik heb het idee dat je ex misschien een dominante man is en dat er een ongelijke machtsverdeling in de relatie was. Als dat zo is, pas dan op dat hij niet - via je dochtertje - blijft proberen controle over je uit te oefenen.
Veel sterkte de komende tijd!
dubio
Ik begrijp wel dat je je schuldig voelt dat je terug bent gegaan naar Nederland. Maar ook dat is een situatie die is ontstaan door keuzes van jullie allebei. De keuze om een buitenlandse partner te kiezen, in Spanje te gaan wonen, een kind te krijgen, hebben jullie samen genomen. Dat zijn de keuzes die tot de huidige moeilijke situatie hebben geleid. Jij stond toen voor de keuze wat het beste is voor jou en je dochtertje. Je hebt het volste recht die keuze zo te maken. Natuurlijk is het wel logisch dat je probeert eraan mee te werken dat je dochtertje haar vader wel zo veel mogelijk kan zien.
Als je ex besluit dat hij zijn dochtertje niet meer wil zien, dan moet je het later maar uitleggen zoals het is. Je kunt zeggen welke reden hij heeft gegeven. Je kunt hem vragen in elk geval te zorgen dat jij altijd zijn contactgegevens hebt, voor als je dochter contact met hem wil opnemen. Verder is dat zijn keuze. Je zal je dochtertje moeten helpen door een zo goed mogelijke moeder voor haar te zijn. En dat doe je toch al. Als haar vader geen vader wil zijn, kun jij daar helaas niets aan veranderen.
Besef je wel dat die opmerkingen van hem emotionele chantage zijn? En ze werken, want jij voelt je schuldig. Vanuit dat schuldgevoel ben je geneigd hem meer tegemoet te komen dan je anders zou doen. Wees daar alert op (ook hiervoor is therapie heel nuttig). Ik heb het idee dat je ex misschien een dominante man is en dat er een ongelijke machtsverdeling in de relatie was. Als dat zo is, pas dan op dat hij niet - via je dochtertje - blijft proberen controle over je uit te oefenen.
Veel sterkte de komende tijd!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 13 januari 2009 om 01:41
Ergens is het een voordeel dat je kind nog een baby is, als het contact wordt verbroken, weet ze gewoon niet beter dan dat haar vader ver weg en niet beschikbaar is. Het zou veel erger zijn als het al een peuter of kleuter was. Ik zou de relatie vader-kind toch wat luchtiger opnemen, ga je niet te veel uitsloven, laat het initiatief wat meer aan hem over.
Spaanse alimentatie: is dat niet rond de 200 euro voor een mileurista?
Het is allemaal nogal vers, je zit ook nog met allerlei praktische terugkeerproblemen met inschrijvingen enzo. Je zult zien dat je je over een paar maanden al een stuk beter voelt. Mijn situatie is in zoverre vergelijkbaar dat ook ik op eigen verzoek uit elkaar ben, mijn dochter was toen vier (nu vijf) en ik woon in Spanje. Man is geen Spanjaard maar komt uit het Midden-Oosten (dus wel typisch zuidelijk temperament met alle voor- en nadelen van dien), is in hetzelfde dorp als ik blijven wonen maar er is geen heel regelmatig contact met zijn dochter. Soms bijna dagelijks, soms wekenlang niets. Hij heeft het kind niet erkend, betaalt geen alimentatie maar heeft ook nergens recht op.
Spaanse alimentatie: is dat niet rond de 200 euro voor een mileurista?
Het is allemaal nogal vers, je zit ook nog met allerlei praktische terugkeerproblemen met inschrijvingen enzo. Je zult zien dat je je over een paar maanden al een stuk beter voelt. Mijn situatie is in zoverre vergelijkbaar dat ook ik op eigen verzoek uit elkaar ben, mijn dochter was toen vier (nu vijf) en ik woon in Spanje. Man is geen Spanjaard maar komt uit het Midden-Oosten (dus wel typisch zuidelijk temperament met alle voor- en nadelen van dien), is in hetzelfde dorp als ik blijven wonen maar er is geen heel regelmatig contact met zijn dochter. Soms bijna dagelijks, soms wekenlang niets. Hij heeft het kind niet erkend, betaalt geen alimentatie maar heeft ook nergens recht op.
A dirty mind is a joy forever. (Oscar WIlde)
