Kinderen
alle pijlers
Relatie met partner veranderd na geboorte kind?!
dinsdag 13 januari 2009 om 22:19
Sinds enkele weken ben ik de gelukkige en trotse moeder van een zoon. We hebben jaren geprobeerd kinderen te krijgen, uiteindelijk via IVF gelukt.
De relatie tussen mijn man en mij is intussen flink veranderd en bekoeld.
Hij laat de zorg voor onze zoon bijna geheel aan mij over, bemoeit zich nergens mee, staan niet 's nachts op voor een voeding, oid. en wanneer ik hem vraag om eens een fles te geven zegt hij, moet dat...?!! Waarom ik...?!
Dit vind ik dus niet normaal en we hebben dan ook regelmatig een fikse woordenwisseling.
Ook van het huishouden trekt hij zich weinig aan. Aangezien ik zwangerschapsverlof heb, ben ik toch thuis, en kan ik dat toch doen...
Over 2 weken moet ik weer aan het werk gaan en heb er dan ook een hard hoofd in dat hij zich dan wat meer om onze zoon en ons huishouden gaat bekommeren.
Ik heb altijd een gelijkwaardig huwelijk gehad waarin we ieder evenveel deden, maar nu is die gelijkwaardigheid ver te zoeken.
Intimiteit is daarnaast ook ver te zoeken, hij maakt hiertoe geen enkele aanstalte en wanneer ik toenadering zoekt gaat hij er niet op in. Of hij is moe, wil het uitstellen tot een ander tijdstip, etc.
Graag hoor ik van anderen of zij dezelfde ervaring hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor evt. reacties.
De relatie tussen mijn man en mij is intussen flink veranderd en bekoeld.
Hij laat de zorg voor onze zoon bijna geheel aan mij over, bemoeit zich nergens mee, staan niet 's nachts op voor een voeding, oid. en wanneer ik hem vraag om eens een fles te geven zegt hij, moet dat...?!! Waarom ik...?!
Dit vind ik dus niet normaal en we hebben dan ook regelmatig een fikse woordenwisseling.
Ook van het huishouden trekt hij zich weinig aan. Aangezien ik zwangerschapsverlof heb, ben ik toch thuis, en kan ik dat toch doen...
Over 2 weken moet ik weer aan het werk gaan en heb er dan ook een hard hoofd in dat hij zich dan wat meer om onze zoon en ons huishouden gaat bekommeren.
Ik heb altijd een gelijkwaardig huwelijk gehad waarin we ieder evenveel deden, maar nu is die gelijkwaardigheid ver te zoeken.
Intimiteit is daarnaast ook ver te zoeken, hij maakt hiertoe geen enkele aanstalte en wanneer ik toenadering zoekt gaat hij er niet op in. Of hij is moe, wil het uitstellen tot een ander tijdstip, etc.
Graag hoor ik van anderen of zij dezelfde ervaring hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor evt. reacties.
dinsdag 13 januari 2009 om 23:31
quote:Banba schreef op 13 januari 2009 @ 23:17:
TO zegt toch helemaal niet dat ze haar man niet meer ziet staan en alleen nog maar gefocused is op de baby? In de OP schrijft ze juist dat zíj het initiatief tot sex neemt, maar híj haar afwijst..
Ze schrijft ook dat haar man geen interesse toont in de baby, of de verzorging daarvan en evenals het huishouden.
Dus als je daar heel vaak ruzie over hebt lijkt het me als man zijnde nou ook geen succes om dan te gaan sexen terwijl je constant afgezeken wordt vanwege de desinteresse in je gezin, huishouden etc.
(en dat afzeiken vind ik persoonlijk terecht als TO er idd zoveel alleen voor staat terwijl je samen jaren bezig bent geweest een baby te krijgen)
TO zegt toch helemaal niet dat ze haar man niet meer ziet staan en alleen nog maar gefocused is op de baby? In de OP schrijft ze juist dat zíj het initiatief tot sex neemt, maar híj haar afwijst..
Ze schrijft ook dat haar man geen interesse toont in de baby, of de verzorging daarvan en evenals het huishouden.
Dus als je daar heel vaak ruzie over hebt lijkt het me als man zijnde nou ook geen succes om dan te gaan sexen terwijl je constant afgezeken wordt vanwege de desinteresse in je gezin, huishouden etc.
(en dat afzeiken vind ik persoonlijk terecht als TO er idd zoveel alleen voor staat terwijl je samen jaren bezig bent geweest een baby te krijgen)
woensdag 14 januari 2009 om 05:00
quote:royanne77 schreef op 13 januari 2009 @ 22:30:
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....en dan nog vragen vrouwen zich af waarom mannen zo vaak vreemdgaan of een punt zetten achter de relatie als er 'n kind is gekomen?
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....en dan nog vragen vrouwen zich af waarom mannen zo vaak vreemdgaan of een punt zetten achter de relatie als er 'n kind is gekomen?
woensdag 14 januari 2009 om 07:43
quote:royanne77 schreef op 13 januari 2009 @ 22:30:
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....Ik zou hier maar mee oppassen want dit klinkt nou niet erg gezond.
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....Ik zou hier maar mee oppassen want dit klinkt nou niet erg gezond.
woensdag 14 januari 2009 om 07:55
Vind ik ook. Je houdt van elkaar en wil zooo graag een kindje en als het kindje er is dan mag manlief opkrassen met zijn knuffels etc??
Hij is toch niet alleen de zaaddonor?
Begrijp hier niks van hoor.
De knuffels etc..met je partner staan toch compleet los van die van je kindje?
Denk dat de intimiteit met je partner juist nu zo belangrijk is omdat je anders zo snel vervalt in het alleen maar ouder zijn en elkaar vergeet.........
Wees blij Royanne dat jouw man je wil knuffelen en zoenen en whatever
Dat betekent dus dat hij jou nog altijd aantrekkelijk vindt en niet alleen ziet als moeder en huishoudster.
Maar als jij je kind op de eerste plaats zet en hem dat vertelt en hem ook nog eens afwijst dan moet je niet huilen als hij op den duur zijn aandacht elders zoekt. (sorry)
Hij is toch niet alleen de zaaddonor?
Begrijp hier niks van hoor.
De knuffels etc..met je partner staan toch compleet los van die van je kindje?
Denk dat de intimiteit met je partner juist nu zo belangrijk is omdat je anders zo snel vervalt in het alleen maar ouder zijn en elkaar vergeet.........
Wees blij Royanne dat jouw man je wil knuffelen en zoenen en whatever
Dat betekent dus dat hij jou nog altijd aantrekkelijk vindt en niet alleen ziet als moeder en huishoudster.
Maar als jij je kind op de eerste plaats zet en hem dat vertelt en hem ook nog eens afwijst dan moet je niet huilen als hij op den duur zijn aandacht elders zoekt. (sorry)
woensdag 14 januari 2009 om 08:12
He Royanne, wil je een hart onder de riem steken nav de reacties op jouw post.
Ik had dat bij mijn eerste kindje ook, was zo overweldigd door de liefde die ik voor hem voelde dat mijn man ook even op de 2e plek kwam. Een paar maanden later was dat in balans en was mijn man nog gekker op zijn kind (hij had wat meer tijd nodig om hem te leren kennen en er ook zoveel van te houden). Maar inderdaad wel goed advies om je man niet te verwaarlozen.
Ik vind overigens die waarschuwingen dat je man dan vreemd zou gaan een beetje te snel neergeplant hoor. Mijn man en ik hebben altijd goed gecommuniceerd en zo wist ik ook precies wat er bij hem speelde. Dus gewoon goed communiceren met je man...
Aan TO, poeh, lijkt me moeilijk als je man zich zo opstelt. Klinkt alsof er iets in de communicatie tussen jullie scheefloopt. Kijk eens of je tijd vrij kan maken om echt met elkaar te praten, zodat je er achter komt wat er bij hem leeft (want wij weten dat uiteraard niet). Wel is mijn mening nu dat je man je totaal niet steunt, zowel in praktische als emotionele zin, en persoonlijk zou ik daar absoluut niet blij van worden.
Dus praten!
Ik had dat bij mijn eerste kindje ook, was zo overweldigd door de liefde die ik voor hem voelde dat mijn man ook even op de 2e plek kwam. Een paar maanden later was dat in balans en was mijn man nog gekker op zijn kind (hij had wat meer tijd nodig om hem te leren kennen en er ook zoveel van te houden). Maar inderdaad wel goed advies om je man niet te verwaarlozen.
Ik vind overigens die waarschuwingen dat je man dan vreemd zou gaan een beetje te snel neergeplant hoor. Mijn man en ik hebben altijd goed gecommuniceerd en zo wist ik ook precies wat er bij hem speelde. Dus gewoon goed communiceren met je man...
Aan TO, poeh, lijkt me moeilijk als je man zich zo opstelt. Klinkt alsof er iets in de communicatie tussen jullie scheefloopt. Kijk eens of je tijd vrij kan maken om echt met elkaar te praten, zodat je er achter komt wat er bij hem leeft (want wij weten dat uiteraard niet). Wel is mijn mening nu dat je man je totaal niet steunt, zowel in praktische als emotionele zin, en persoonlijk zou ik daar absoluut niet blij van worden.
Dus praten!
woensdag 14 januari 2009 om 08:46
quote:royanne77 schreef op 13 januari 2009 @ 22:30:
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....
- eh - als jouw kindje op de eerste plaats komt , juist dan zal je tijd voor je man vrij moeten maken. Want dan gun je je kindje toch een gezin waar beide ouders aanwezig zijn ?
Lekker voor hem. Kwakkie gegeven , beeb gemaakt, en het "vrouwtje" heeft alleen nog maar oog voor de beeb...
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....
- eh - als jouw kindje op de eerste plaats komt , juist dan zal je tijd voor je man vrij moeten maken. Want dan gun je je kindje toch een gezin waar beide ouders aanwezig zijn ?
Lekker voor hem. Kwakkie gegeven , beeb gemaakt, en het "vrouwtje" heeft alleen nog maar oog voor de beeb...
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 14 januari 2009 om 08:49
quote:parel27 schreef op 13 januari 2009 @ 23:17:
Toch kan een goed potje seks ook wonderen doen hoor
En zin kan je Maken ! .
En nu ga ik niet meer offtopic.
TO, sterkte ermee, ik herken het (gelukkig) niet, ik hoop dat jij en je man een goede oplossing vinden !
Toch kan een goed potje seks ook wonderen doen hoor
En zin kan je Maken ! .
En nu ga ik niet meer offtopic.
TO, sterkte ermee, ik herken het (gelukkig) niet, ik hoop dat jij en je man een goede oplossing vinden !
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 14 januari 2009 om 08:50
quote:borodini schreef op 14 januari 2009 @ 08:46:
oh, jezus, heeft er iemand bitterballen bij mijn mosterd ?
Niet op dit tijdstip, snackbar is nog niet open .
Zou je, door er bijvoorbeeld al vóór de conceptie samen bij stil te staan, kunnen voorkomen dat de veranderde relatie er eentje wordt die niet meer goed voelt? Vriend en ik hebben nl. besloten dat we volgende maand stoppen met de anticonceptie-heisa maar met name ik heb geworsteld met het idee dat ik nu juist me zo veilig en fijn voel in wat we samen hebben opgebouwd aan relatie, en dat dat mogelijk erg gaat veranderen.
Kan je het door er je bewust van te zijn, vóór zijn wat jullie betreft, of heb je er echt geen invloed op (door hormonen, stress, etc)?
oh, jezus, heeft er iemand bitterballen bij mijn mosterd ?
Niet op dit tijdstip, snackbar is nog niet open .
Zou je, door er bijvoorbeeld al vóór de conceptie samen bij stil te staan, kunnen voorkomen dat de veranderde relatie er eentje wordt die niet meer goed voelt? Vriend en ik hebben nl. besloten dat we volgende maand stoppen met de anticonceptie-heisa maar met name ik heb geworsteld met het idee dat ik nu juist me zo veilig en fijn voel in wat we samen hebben opgebouwd aan relatie, en dat dat mogelijk erg gaat veranderen.
Kan je het door er je bewust van te zijn, vóór zijn wat jullie betreft, of heb je er echt geen invloed op (door hormonen, stress, etc)?
woensdag 14 januari 2009 om 08:55
m.i. Hebben hormonen invloed, maar zeker ook karakter.
Ik ben onwijs nuchter. En stopte dus gewoon met de pil. En ik zag wel wat er van kwam.
Zo zit ik helemaal in elkaar. Ik ben geen "beeb" moeder, "klussen en nods" zijn ook termen waar ik me graag verre van wil houden.
En dat was dus ook zo toen de kinderen geboren waren. Tuurlijk was ik verliefd op mijn kinderen. Maar juist dat maakte dat ik nog meer naar mijn partner toe trok. Dankzij hem had ik die kindjes uiteindelijk.
Ik ben onwijs nuchter. En stopte dus gewoon met de pil. En ik zag wel wat er van kwam.
Zo zit ik helemaal in elkaar. Ik ben geen "beeb" moeder, "klussen en nods" zijn ook termen waar ik me graag verre van wil houden.
En dat was dus ook zo toen de kinderen geboren waren. Tuurlijk was ik verliefd op mijn kinderen. Maar juist dat maakte dat ik nog meer naar mijn partner toe trok. Dankzij hem had ik die kindjes uiteindelijk.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 14 januari 2009 om 09:04
Ik denk dat je het proces 'samen' aan moet gaan, maar vooral ook 'gewoon' door moet gaan. Maar elkaar wel attenderen op gedrag dat uit de pas gaat lopen...bijv vent die niet mee wil naar verloskundige oid terwijl jij dat wel wilt of geen luiers verschoond of snachts eruit gaat. Daarnaast denk ik dat tijd ook veel doet, zeker als je relatie goed was voorheen. Ik vond het hebben van een kind ook wennen, mijn man ook, en mijn kind komt samen met mijn man op plaats nummer 1(een ander type relatie), maar er gaat wel veel meer tijd in kind zitten dan in man, alleen maar vanwege praktische verzorging(bijv alleen al borstvoeding) Dat trekt wel weer recht, maar dat moet je als man en vrouw wel blijven realiseren dat het erbij hoort. Man kan voor zichzelf zorgen, kind niet. Daarom lijkt het al snel dat kind op plaats nummer 1 komt.
Ik vind de eerste verjaardag daarom zo belangrijk, een feestje voor de ouders: ja we hebben het gered met zn drieeen!
Ik vind de eerste verjaardag daarom zo belangrijk, een feestje voor de ouders: ja we hebben het gered met zn drieeen!
woensdag 14 januari 2009 om 09:09
Misschien een rare vraag hoor, maar kunnen mannen ook een postnatale depressie/crisis hebben?
Dat dat kind er is en ze totaal geen band er mee voelen en daar ontzettend van schrikken?
Een vriendin van me had dat, ze keek er erg naar uit, maar toen het kind geboren was had ze totaal geen moeder gevoel. Het leek haar alsof er een wildvreemd kind op haar borst werd gelegd. Ook zij had daardoor geen zin in flessen geven, luiers verschonen etc. Sliep 's nachts door het gehuil heen. Is allemaal goed gekomen.
Maar het lijkt me dat dat een vader ook kan gebeuren.
Dat je denkt, als het kind er is, voel ik me op eens vader. En dat dat dan niet gebeurd.
Dat dat kind er is en ze totaal geen band er mee voelen en daar ontzettend van schrikken?
Een vriendin van me had dat, ze keek er erg naar uit, maar toen het kind geboren was had ze totaal geen moeder gevoel. Het leek haar alsof er een wildvreemd kind op haar borst werd gelegd. Ook zij had daardoor geen zin in flessen geven, luiers verschonen etc. Sliep 's nachts door het gehuil heen. Is allemaal goed gekomen.
Maar het lijkt me dat dat een vader ook kan gebeuren.
Dat je denkt, als het kind er is, voel ik me op eens vader. En dat dat dan niet gebeurd.
woensdag 14 januari 2009 om 09:49
Ik vind het wel een beetje hard gereageerd tegen Royanne, ik denk namelijk niet zo zeer dat het echt een eerste en tweede plaats-kwestie is, maar meer het idee dat zo'n kleintje volledig afhnkelijk van jou is, en je man een volwassen persoon die zichzelf wel kan redden. Neemt niet weg dat de verhouding niet klopt, je man heeft jou ook nodig op een heel ander vlak natuurlijk, en andersom precies zo.
Ook is het zo dat veel mannen niet echt babies-mannen zijn, en dat het echte vader-gevoel pas komt als de kleine wat meer "mens" is, niet meer zo fragiel en breekbaar.
Zelfs zijn er mannen die, nadat hun vrouw is bevallen, hun vrouw niet meer "normaal" kunnen bekijken/aanraken, dat wisten ze dan natuurlijk ook niet van te voren, maar het komt zeker voor, en dat is een groot probleem dan, waar alleen therapie nog iets aan kan veranderen lijkt me.
Verder lopen de meeste relaties stuk op commentaar!
Het heeft geen zin om je partner (heel de dag) op de huid te zitten met; "Je doet nooit dit..., of; Je zit altijd...", je valt dan de persoonlijkheid van die gene aan, ipv de situatie aan te kaarten waar je mee zit.
Je zou dus beter kunnen klagen, bv; "Ik vind dat ik er alleen voor sta met de kleine...of; Ik vind het jammer dat we niet zovaak meer vrijen".
Dan geef je situaties aan waar je partner iets mee kan...
Verzin ik niet zelf, dat is serieus onderzocht en bewezen....
Klagers hebben betere en langere relaties dan commentaar-leveraars.
Ook is het zo dat veel mannen niet echt babies-mannen zijn, en dat het echte vader-gevoel pas komt als de kleine wat meer "mens" is, niet meer zo fragiel en breekbaar.
Zelfs zijn er mannen die, nadat hun vrouw is bevallen, hun vrouw niet meer "normaal" kunnen bekijken/aanraken, dat wisten ze dan natuurlijk ook niet van te voren, maar het komt zeker voor, en dat is een groot probleem dan, waar alleen therapie nog iets aan kan veranderen lijkt me.
Verder lopen de meeste relaties stuk op commentaar!
Het heeft geen zin om je partner (heel de dag) op de huid te zitten met; "Je doet nooit dit..., of; Je zit altijd...", je valt dan de persoonlijkheid van die gene aan, ipv de situatie aan te kaarten waar je mee zit.
Je zou dus beter kunnen klagen, bv; "Ik vind dat ik er alleen voor sta met de kleine...of; Ik vind het jammer dat we niet zovaak meer vrijen".
Dan geef je situaties aan waar je partner iets mee kan...
Verzin ik niet zelf, dat is serieus onderzocht en bewezen....
Klagers hebben betere en langere relaties dan commentaar-leveraars.
woensdag 14 januari 2009 om 10:01
AEinstein, een PD bestaat ook voor mannen!
Helaas nog niet veel aandacht voor en gelukkig (!!) heb ik het niet meegemaakt. Maar het bestaat wel.
Lau-Man moest ook wennen aan de 1e baby. Ik snap dat ook wel. Wat 'moet' je ermee? De eerste tijd doet het niks anders dan drinken, plassen, slapen. Vrij saai.
Pas toen baby 1 een maand of 6 was vond hij het volgens mij pas echt leuk.
Baby 2 was hij sneller aan gewend en nu gaat de verdeling ons ook makkelijker af.
Houd in gedachten: je bent allebei moe, jullie leven(s) staan op zijn kop , je mist vrijheid, onbezorgdheid.
En wat al eerder is gezegd: PRAAT. En dan niet over de baby en hoe leuk hij 'urre urre' doet, maar over wat je bezig houdt, of wat je vindt van Gaza. (of iets gezelligers natuurlijk )
Ga een avondje samen weg! Doe iets wat je vroeger samen deed en geniet daar weer van!
Helaas nog niet veel aandacht voor en gelukkig (!!) heb ik het niet meegemaakt. Maar het bestaat wel.
Lau-Man moest ook wennen aan de 1e baby. Ik snap dat ook wel. Wat 'moet' je ermee? De eerste tijd doet het niks anders dan drinken, plassen, slapen. Vrij saai.
Pas toen baby 1 een maand of 6 was vond hij het volgens mij pas echt leuk.
Baby 2 was hij sneller aan gewend en nu gaat de verdeling ons ook makkelijker af.
Houd in gedachten: je bent allebei moe, jullie leven(s) staan op zijn kop , je mist vrijheid, onbezorgdheid.
En wat al eerder is gezegd: PRAAT. En dan niet over de baby en hoe leuk hij 'urre urre' doet, maar over wat je bezig houdt, of wat je vindt van Gaza. (of iets gezelligers natuurlijk )
Ga een avondje samen weg! Doe iets wat je vroeger samen deed en geniet daar weer van!
woensdag 14 januari 2009 om 16:27
Moeilijke situatie TO. Maar alleen met praten kom je er, zoals de rest ook al zegt.
Ik herken wel iets van jouw verhaal in dat van een vriendin van mij. Haar man is geen man die dol is op baby's. Nu hun oudste een jaar of 2 is wordt het contact onderling leuk, maar het echt verzorgen (als in voeden, verschonen, badderen enz) is aan hem niet besteed. Net als het huishouden overigens. In hun geval heeft hij een goede baan, wat inhoudt dat hij veel afwezig is, maar ook dat hij heeft geregeld dat er iemand is om bijv. het huishouden te doen. Hij onderneemt in het weekend veel leuke dingen met hun oudste, zodat zij even kan bijtanken als de jongste slaapt. Verder is hij ook geen makkelijke prater, dus dit soort dingen aankaarten valt niet mee.
Toen ik bij hun eerste op kraamvisite was was ik echt geschokt, zij vroeg of hij even een luier wilde verschonen omdat zij mij met de auto naar het station wilde brengen. Hij zei gewoon ronduit nee, doe jij het maar.
Jullie zullen met zijn tweeën eruit moeten komen, en het lijkt mij dat hem iets dwars zit. Zoals de rest al zei is hij misschien enorm overvallen door het vaderschap, of is de bevalling hem niet in zijn koude kleren gaan zitten. Je komt er alleen maar achter door er met hem over te praten.
In de post van Royanne herken ik me wel en niet. Je relatie met die kleine die zo deel van jou is kan zo bijzonder voelen, zo heel anders dan de relatie met je man. Maar jee zeg, wat had ik na de geboorte ontzettende behoefte aan man-vrouw aanraking. Ik voelde me zo broed-baar-melkmachine dat ik het juist heerlijk vond (en vind) als Smolman me liet merken me aantrekkelijk te vinden als vrouw.
Ik herken wel iets van jouw verhaal in dat van een vriendin van mij. Haar man is geen man die dol is op baby's. Nu hun oudste een jaar of 2 is wordt het contact onderling leuk, maar het echt verzorgen (als in voeden, verschonen, badderen enz) is aan hem niet besteed. Net als het huishouden overigens. In hun geval heeft hij een goede baan, wat inhoudt dat hij veel afwezig is, maar ook dat hij heeft geregeld dat er iemand is om bijv. het huishouden te doen. Hij onderneemt in het weekend veel leuke dingen met hun oudste, zodat zij even kan bijtanken als de jongste slaapt. Verder is hij ook geen makkelijke prater, dus dit soort dingen aankaarten valt niet mee.
Toen ik bij hun eerste op kraamvisite was was ik echt geschokt, zij vroeg of hij even een luier wilde verschonen omdat zij mij met de auto naar het station wilde brengen. Hij zei gewoon ronduit nee, doe jij het maar.
Jullie zullen met zijn tweeën eruit moeten komen, en het lijkt mij dat hem iets dwars zit. Zoals de rest al zei is hij misschien enorm overvallen door het vaderschap, of is de bevalling hem niet in zijn koude kleren gaan zitten. Je komt er alleen maar achter door er met hem over te praten.
In de post van Royanne herken ik me wel en niet. Je relatie met die kleine die zo deel van jou is kan zo bijzonder voelen, zo heel anders dan de relatie met je man. Maar jee zeg, wat had ik na de geboorte ontzettende behoefte aan man-vrouw aanraking. Ik voelde me zo broed-baar-melkmachine dat ik het juist heerlijk vond (en vind) als Smolman me liet merken me aantrekkelijk te vinden als vrouw.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
woensdag 14 januari 2009 om 17:16
Poe hee, ja tuurlijk veranderd er heel veel in je relatie. Ik kan alleen maar zeggen dat je vooral moet praten, praten en ook praten! En niet alleen over de baby, maar ook over andere dingen.
Ik heb een vriend die in de zorg werkt en die doet wb de baby (vandaag 4 weken) net zoveel als ik, maar had bv in het begin overal commentaar op in de zin van dat ik te bezorgd was. Ik hoorde alleen negatieve dingen en niks positiefs als in dat ik ook een goede moeder was ofzo. Dit heb ik gezegt en uitgelegd en sindsdien doet ie dat niet meer.
's nachts doen we het 50/50, behalve als hij er vroeg uit moet. Je meot balans vinden met elkaar, en daar zijn wij ook nog niet hoor! Maar baby staat hier niet in haar eentje torenhoog op nummer 1. Partner staat op 1, direct gevolgd door de baby (of gedeelde 1e plaats, ook goed). We delen sámen de zorg voor ons kindje en daar moet je op de eerste plaats toch een goede relatie onderling voor hebben!
Heel veel succes ermee en ik zal zeggen: regel eens een oppas, ga samen uit eten en wat leuks doen en bespreek de boel!
**en seks kan wonderen doen idd**
Ik heb een vriend die in de zorg werkt en die doet wb de baby (vandaag 4 weken) net zoveel als ik, maar had bv in het begin overal commentaar op in de zin van dat ik te bezorgd was. Ik hoorde alleen negatieve dingen en niks positiefs als in dat ik ook een goede moeder was ofzo. Dit heb ik gezegt en uitgelegd en sindsdien doet ie dat niet meer.
's nachts doen we het 50/50, behalve als hij er vroeg uit moet. Je meot balans vinden met elkaar, en daar zijn wij ook nog niet hoor! Maar baby staat hier niet in haar eentje torenhoog op nummer 1. Partner staat op 1, direct gevolgd door de baby (of gedeelde 1e plaats, ook goed). We delen sámen de zorg voor ons kindje en daar moet je op de eerste plaats toch een goede relatie onderling voor hebben!
Heel veel succes ermee en ik zal zeggen: regel eens een oppas, ga samen uit eten en wat leuks doen en bespreek de boel!
**en seks kan wonderen doen idd**
