Kinderen
alle pijlers
Relatie met partner veranderd na geboorte kind?!
dinsdag 13 januari 2009 om 22:19
Sinds enkele weken ben ik de gelukkige en trotse moeder van een zoon. We hebben jaren geprobeerd kinderen te krijgen, uiteindelijk via IVF gelukt.
De relatie tussen mijn man en mij is intussen flink veranderd en bekoeld.
Hij laat de zorg voor onze zoon bijna geheel aan mij over, bemoeit zich nergens mee, staan niet 's nachts op voor een voeding, oid. en wanneer ik hem vraag om eens een fles te geven zegt hij, moet dat...?!! Waarom ik...?!
Dit vind ik dus niet normaal en we hebben dan ook regelmatig een fikse woordenwisseling.
Ook van het huishouden trekt hij zich weinig aan. Aangezien ik zwangerschapsverlof heb, ben ik toch thuis, en kan ik dat toch doen...
Over 2 weken moet ik weer aan het werk gaan en heb er dan ook een hard hoofd in dat hij zich dan wat meer om onze zoon en ons huishouden gaat bekommeren.
Ik heb altijd een gelijkwaardig huwelijk gehad waarin we ieder evenveel deden, maar nu is die gelijkwaardigheid ver te zoeken.
Intimiteit is daarnaast ook ver te zoeken, hij maakt hiertoe geen enkele aanstalte en wanneer ik toenadering zoekt gaat hij er niet op in. Of hij is moe, wil het uitstellen tot een ander tijdstip, etc.
Graag hoor ik van anderen of zij dezelfde ervaring hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor evt. reacties.
De relatie tussen mijn man en mij is intussen flink veranderd en bekoeld.
Hij laat de zorg voor onze zoon bijna geheel aan mij over, bemoeit zich nergens mee, staan niet 's nachts op voor een voeding, oid. en wanneer ik hem vraag om eens een fles te geven zegt hij, moet dat...?!! Waarom ik...?!
Dit vind ik dus niet normaal en we hebben dan ook regelmatig een fikse woordenwisseling.
Ook van het huishouden trekt hij zich weinig aan. Aangezien ik zwangerschapsverlof heb, ben ik toch thuis, en kan ik dat toch doen...
Over 2 weken moet ik weer aan het werk gaan en heb er dan ook een hard hoofd in dat hij zich dan wat meer om onze zoon en ons huishouden gaat bekommeren.
Ik heb altijd een gelijkwaardig huwelijk gehad waarin we ieder evenveel deden, maar nu is die gelijkwaardigheid ver te zoeken.
Intimiteit is daarnaast ook ver te zoeken, hij maakt hiertoe geen enkele aanstalte en wanneer ik toenadering zoekt gaat hij er niet op in. Of hij is moe, wil het uitstellen tot een ander tijdstip, etc.
Graag hoor ik van anderen of zij dezelfde ervaring hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor evt. reacties.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:24
persoonlijk denk ik dat je er op dit forum niet uit gaat komen.er zijn vast wel lotgenotenfora.
na ivf kan het zijn dat je hem niet meer ziet staan door de baby, en dat hij het gevoel heeft van : mission accomplished, ik ben overbodig.
een kind krijgen is soweiso zwaar voor je relatie, laat merken dat je hem ook nog ziet staan en van hem houdt.
praat je nog wel met elkaar of was het een en al zwanger worden en baby wat de klok sloeg?
na ivf kan het zijn dat je hem niet meer ziet staan door de baby, en dat hij het gevoel heeft van : mission accomplished, ik ben overbodig.
een kind krijgen is soweiso zwaar voor je relatie, laat merken dat je hem ook nog ziet staan en van hem houdt.
praat je nog wel met elkaar of was het een en al zwanger worden en baby wat de klok sloeg?
dinsdag 13 januari 2009 om 22:24
Ik vraag me altijd af hoe het mogelijk is dat mensen denken dat de relatie met hun partner NIET verandert met een kind erbij.
En bij dit verhaal komen bij mij gelijk een paar vragen boven:
Wilde hij wel net zo graag een kind als jij?
Of wilde jij een kind, koste wat kost, niet via de natuurlijke weg, dan via IVF, en liet hij zich daarin meeslepen zonder er zelf echt achter te staan?
En bij dit verhaal komen bij mij gelijk een paar vragen boven:
Wilde hij wel net zo graag een kind als jij?
Of wilde jij een kind, koste wat kost, niet via de natuurlijke weg, dan via IVF, en liet hij zich daarin meeslepen zonder er zelf echt achter te staan?
dinsdag 13 januari 2009 om 22:30
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....
dinsdag 13 januari 2009 om 22:30
quote:ika35 schreef op 13 januari 2009 @ 22:24:
Ik vraag me altijd af hoe het mogelijk is dat mensen denken dat de relatie met hun partner NIET verandert met een kind erbij.
En bij dit verhaal komen bij mij gelijk een paar vragen boven:
Wilde hij wel net zo graag een kind als jij?
Of wilde jij een kind, koste wat kost, niet via de natuurlijke weg, dan via IVF, en liet hij zich daarin meeslepen zonder er zelf echt achter te staan?
Nou sorry hoor maar IVF kun je als vrouw toch echt niet zonder het zaad van je man doen (of van wie dan ook ) dus lijkt me dat je die keuze samen maakt.
En als hij zich al liet meeslepen dan is dat zijn verantwoording.
Moet je als vrouw dan aan de buitenkant kunnen zien dat hij misschien niet wilde?
Vind dit nogal hard voor TO.
Ok wel moet je idd samen afspraken maken over de zorg voor huishouden en kind. Want er verandert idd veel!
Ik vraag me altijd af hoe het mogelijk is dat mensen denken dat de relatie met hun partner NIET verandert met een kind erbij.
En bij dit verhaal komen bij mij gelijk een paar vragen boven:
Wilde hij wel net zo graag een kind als jij?
Of wilde jij een kind, koste wat kost, niet via de natuurlijke weg, dan via IVF, en liet hij zich daarin meeslepen zonder er zelf echt achter te staan?
Nou sorry hoor maar IVF kun je als vrouw toch echt niet zonder het zaad van je man doen (of van wie dan ook ) dus lijkt me dat je die keuze samen maakt.
En als hij zich al liet meeslepen dan is dat zijn verantwoording.
Moet je als vrouw dan aan de buitenkant kunnen zien dat hij misschien niet wilde?
Vind dit nogal hard voor TO.
Ok wel moet je idd samen afspraken maken over de zorg voor huishouden en kind. Want er verandert idd veel!
dinsdag 13 januari 2009 om 22:32
quote:royanne77 schreef op 13 januari 2009 @ 22:30:
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....pas daar maar mee op, je weet wat mannen doen als ze thuis tekort komen.
gelukkig doet mijn partner onwijs veel, zowel in de zorg voor ons mannetje (nu 2 maanden) als het huishouden.
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....pas daar maar mee op, je weet wat mannen doen als ze thuis tekort komen.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:33
Royanne: Ik herken je gevoel van het willen knuffen met je kindje. Mijn dochtertje is nu 3 weken. Maar je hebt vast genoeg liefde om ook je partner zijn deel te geven toch?
Lijkt me wel belangrijk anders voelt hij zich misschien erg aan de kant geschoven en dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Dit kindje is toch geboren uit liefde tussen jullie (hoop ik)
Je kunt beiden je aandacht schenken.
Lijkt me wel belangrijk anders voelt hij zich misschien erg aan de kant geschoven en dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Dit kindje is toch geboren uit liefde tussen jullie (hoop ik)
Je kunt beiden je aandacht schenken.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:35
quote:sweety32 schreef op 13 januari 2009 @ 22:30:
[...]
Nou sorry hoor maar IVF kun je als vrouw toch echt niet zonder het zaad van je man doen (of van wie dan ook ) dus lijkt me dat je die keuze samen maakt.
En als hij zich al liet meeslepen dan is dat zijn verantwoording.
Moet je als vrouw dan aan de buitenkant kunnen zien dat hij misschien niet wilde?
Vind dit nogal hard voor TO.
Ok wel moet je idd samen afspraken maken over de zorg voor huishouden en kind. Want er verandert idd veel!Tuurlijk is dat zijn verantwoording als ie zich mee heeft laten slepen. Maar ik weet niet hoe de verhouding tussen TO en haar man is. Was hij even enthousiast als zij? hebben ze er vaak en uitgebreid over gepraat? Voelde hij zich voor het blok gezet, een kind of ik ga bij je weg? Misschien is het helemaal niet zo gegaan en wilden ze beiden even graag een kind en wilden ze beiden IVF. Maar als hij zo reageert als ik lees in de openingspost heb ik daar gewoon mijn twijfels bij.
[...]
Nou sorry hoor maar IVF kun je als vrouw toch echt niet zonder het zaad van je man doen (of van wie dan ook ) dus lijkt me dat je die keuze samen maakt.
En als hij zich al liet meeslepen dan is dat zijn verantwoording.
Moet je als vrouw dan aan de buitenkant kunnen zien dat hij misschien niet wilde?
Vind dit nogal hard voor TO.
Ok wel moet je idd samen afspraken maken over de zorg voor huishouden en kind. Want er verandert idd veel!Tuurlijk is dat zijn verantwoording als ie zich mee heeft laten slepen. Maar ik weet niet hoe de verhouding tussen TO en haar man is. Was hij even enthousiast als zij? hebben ze er vaak en uitgebreid over gepraat? Voelde hij zich voor het blok gezet, een kind of ik ga bij je weg? Misschien is het helemaal niet zo gegaan en wilden ze beiden even graag een kind en wilden ze beiden IVF. Maar als hij zo reageert als ik lees in de openingspost heb ik daar gewoon mijn twijfels bij.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:36
quote:sweety32 schreef op 13 januari 2009 @ 22:33:
Royanne: Ik herken je gevoel van het willen knuffen met je kindje. Mijn dochtertje is nu 3 weken. Maar je hebt vast genoeg liefde om ook je partner zijn deel te geven toch?
Lijkt me wel belangrijk anders voelt hij zich misschien erg aan de kant geschoven en dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Dit kindje is toch geboren uit liefde tussen jullie (hoop ik)
Je kunt beiden je aandacht schenken.
precies.
vergeet je man toch niet, ik zie het zo vaak gebeuren en voor de man is het ook niet makkelijk allemaal.
Royanne: Ik herken je gevoel van het willen knuffen met je kindje. Mijn dochtertje is nu 3 weken. Maar je hebt vast genoeg liefde om ook je partner zijn deel te geven toch?
Lijkt me wel belangrijk anders voelt hij zich misschien erg aan de kant geschoven en dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Dit kindje is toch geboren uit liefde tussen jullie (hoop ik)
Je kunt beiden je aandacht schenken.
precies.
vergeet je man toch niet, ik zie het zo vaak gebeuren en voor de man is het ook niet makkelijk allemaal.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:38
dinsdag 13 januari 2009 om 22:39
quote:royanne77 schreef op 13 januari 2009 @ 22:30:
voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....Dit vind ik dus zo triest klinken. Sta je dan als man. Ik snap niet dat vrouwen hun partner zo kunnen buitensluiten.
voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....Dit vind ik dus zo triest klinken. Sta je dan als man. Ik snap niet dat vrouwen hun partner zo kunnen buitensluiten.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:40
quote:TheMommyReturns schreef op 13 januari 2009 @ 22:38:
Jullie zoontje is nog maar een paar weekjes oud, misschien heeft je man gewoon wat tijd nodig.....?
Bij ons is er niet veel veranderd. Mijn man is nog steeds mijn man, mijn enige partner. Hij is absoluut niet onbelangrijker dan ons kindje en staat NIET op de tweede plaats.nee, inderdaad, ik schrik ervan dat mensen dat zeggen, dat hun man op de tweede plaats staat! Alsjeblieft zeg, je man en je kinderen hebben een verschilende rol in je leven, lekker ongezond ook om je kind nummer 1 te verklaren.
Jullie zoontje is nog maar een paar weekjes oud, misschien heeft je man gewoon wat tijd nodig.....?
Bij ons is er niet veel veranderd. Mijn man is nog steeds mijn man, mijn enige partner. Hij is absoluut niet onbelangrijker dan ons kindje en staat NIET op de tweede plaats.nee, inderdaad, ik schrik ervan dat mensen dat zeggen, dat hun man op de tweede plaats staat! Alsjeblieft zeg, je man en je kinderen hebben een verschilende rol in je leven, lekker ongezond ook om je kind nummer 1 te verklaren.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:54
TO misschien zijn er andere dingen die je man zou kunnen doen in de verzorging van jullie zoontje? Sommige mensen vinden een flesje geven nou eenmaal niet zo veel aan. Te saai oid. Misschien houdt hij meer van een eindje wandelen met de kinderwagen of de kleine in badje doen? Of vb mooie foto's maken van jullie zoontje?
Toen ik nog verlof had was ik trouwens ook degene die eruit ging 's nachts hoor. Mijn man moest werken dus ik vond dat niet meer dan normaal dat ik 's nachts eruit ging. Tenslotte kon ik na de ochtendvoeding er weer lekker inkruipen terwijl hij zich de hele dag moest concentreren. (nu gaf ik ook borstvoeding trouwens.... maar anders had ik het denk ik ook zelf gedaan).
Toen ik nog verlof had was ik trouwens ook degene die eruit ging 's nachts hoor. Mijn man moest werken dus ik vond dat niet meer dan normaal dat ik 's nachts eruit ging. Tenslotte kon ik na de ochtendvoeding er weer lekker inkruipen terwijl hij zich de hele dag moest concentreren. (nu gaf ik ook borstvoeding trouwens.... maar anders had ik het denk ik ook zelf gedaan).
dinsdag 13 januari 2009 om 22:57
idem mbt het huishouden trouwens.
Waarom heb je er een hard hoofd in dat dat straks niet veranderd als jij weer gaat werken? Dan ben jij minder thuis en zal hij dus ook weer meer moeten doen. Dan kun je ook de zaken verdelen. Vb ik breng de kleine naar bed, terwijl jij vast begint met eten koken oid.
Waarom heb je er een hard hoofd in dat dat straks niet veranderd als jij weer gaat werken? Dan ben jij minder thuis en zal hij dus ook weer meer moeten doen. Dan kun je ook de zaken verdelen. Vb ik breng de kleine naar bed, terwijl jij vast begint met eten koken oid.
dinsdag 13 januari 2009 om 22:58
Tja, het leven staat gewoon ontzettend op zn kop na de geboorte van een kindje.
Ik denk dat je man gewoon overdonderd is door alle emoties, aandacht naar moeder en kind e.d.
Het lijkt mij als man/vader zijnde best een moeilijke tijd om je plek in het gezin te vinden die eerste weken.
Het is gewoon een hele omslag en elke man zal daar anders mee omgaan.
Jouw hormonen doen ook nog flink hun best waardoor je reactie misschien ook wat heftiger kan zijn dan normaal?
Misschien is hij onzeker in zijn rol als vader?
Betrek je hem veel bij de zorg van jullie kindje?
Hoe heeft hij de bevalling ervaren en de kraamweek?
Dat zijn allemaal dingen die kunnen meespelen....
Ik denk dat je met een goed gesprek hierover al een heel eind komt.
En wat hier al wordt gezegd; laat hem iig weten dat je nog net zoveel van hem houdt als voor de bevalling.
Doe wat leuks samen zonder kind bijvoorbeeld.
Wij hebben nu na 2 jaar onze eerste fikse dip door alle vermoeidheid, spanningen e.d. en dat voelt echt zwaar klote.
We werken eraan om elkaar niet meer ongemerkt voorbij te lopen.
Toen ik op een gegeven moment begon te denken dat mijn zoontje het allerbelangrijkste in mijn leven was besefte ik dat het misging..... want mijn man is het allerbelangrijkste voor mij,
en direct erachteraan mijn zoontje.
Dus laat je niet verleiden tot de gedachte van 'laat maar' maar blijf aan je relatie werken!
Ik denk dat je man gewoon overdonderd is door alle emoties, aandacht naar moeder en kind e.d.
Het lijkt mij als man/vader zijnde best een moeilijke tijd om je plek in het gezin te vinden die eerste weken.
Het is gewoon een hele omslag en elke man zal daar anders mee omgaan.
Jouw hormonen doen ook nog flink hun best waardoor je reactie misschien ook wat heftiger kan zijn dan normaal?
Misschien is hij onzeker in zijn rol als vader?
Betrek je hem veel bij de zorg van jullie kindje?
Hoe heeft hij de bevalling ervaren en de kraamweek?
Dat zijn allemaal dingen die kunnen meespelen....
Ik denk dat je met een goed gesprek hierover al een heel eind komt.
En wat hier al wordt gezegd; laat hem iig weten dat je nog net zoveel van hem houdt als voor de bevalling.
Doe wat leuks samen zonder kind bijvoorbeeld.
Wij hebben nu na 2 jaar onze eerste fikse dip door alle vermoeidheid, spanningen e.d. en dat voelt echt zwaar klote.
We werken eraan om elkaar niet meer ongemerkt voorbij te lopen.
Toen ik op een gegeven moment begon te denken dat mijn zoontje het allerbelangrijkste in mijn leven was besefte ik dat het misging..... want mijn man is het allerbelangrijkste voor mij,
en direct erachteraan mijn zoontje.
Dus laat je niet verleiden tot de gedachte van 'laat maar' maar blijf aan je relatie werken!
dinsdag 13 januari 2009 om 23:03
quote:royanne77 schreef op 13 januari 2009 @ 22:30:
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....Nu wil je dat nog constant met je kleine ventje doen maar als je straks weer bent geland van je roze wolk en je wil dat weer met je man doen is het misschien wel te laat.......[/fgcolor]
maar ook onze relatie is veranderd. voor hem sta ik op de eerste plaats (al is hij stapeldol op onze zoon) maar voor mij staat ons kindje op de eerste plaats. dat is een wereld van verschil waar we dagelijks wel tegenaan lopen. niet door ruzie ofzo, maar door kleine dingetjes zoals hij wil even zoenen of knuffelen met mij, en ik wil dat met mijn kleine ventje....Nu wil je dat nog constant met je kleine ventje doen maar als je straks weer bent geland van je roze wolk en je wil dat weer met je man doen is het misschien wel te laat.......[/fgcolor]
dinsdag 13 januari 2009 om 23:09
mooie woorden parel! vervelend dat je niet lekker gaat, trouwens!
wij zijn erg close met elkaar en dat is voor de kinderen ook wel zo fijn. en op momenten dat je denkt, gut, wie ben jij ook weer en waarom ben ik met je getrouwd? is het echt zaak om de koppen bijmekaar te steken en een goed potje seks gesprek te hebben. NIET over het grut, maar over elkaar praten en even stilstaan bij wat de ander doet en doormaakt.
wij zijn erg close met elkaar en dat is voor de kinderen ook wel zo fijn. en op momenten dat je denkt, gut, wie ben jij ook weer en waarom ben ik met je getrouwd? is het echt zaak om de koppen bijmekaar te steken en een goed potje seks gesprek te hebben. NIET over het grut, maar over elkaar praten en even stilstaan bij wat de ander doet en doormaakt.
dinsdag 13 januari 2009 om 23:25
De relatie tussen mijn man en mij is intussen flink veranderd en bekoeld.
Hij laat de zorg voor onze zoon bijna geheel aan mij over, bemoeit zich nergens mee, staan niet 's nachts op voor een voeding, oid. en wanneer ik hem vraag om eens een fles te geven zegt hij, moet dat...?!! Waarom ik...?!
===============================================
Bovenstaande heb ik even gekopieerd van TO.
Als je het mij vraagt is het hier ergens misgegaan.
Je weet niet hoe de kraamweek is verlopen,
is de vader er veel bij betrokken?
heeft de moeder alleen maar oog voor het kind gehad?
Waarom is er niet eerder over gecommuniceerd en op zn beloop gelaten?
Als ik het zo lees is het kindje pas enkele weken jong en dat was voor mij echt absoluut DE tijd om samen met mijn man de verzorging van ons kind aan te leren en van te genieten?
Ergens heeft de vader het gevoel (gehad) dat hij niet nodig is?
Is er van tevoren nooit over gepraat hoe de verdeling zou zijn als het het kindje geboren is?
En als TO weer aan het werk gaat, wie is er dan bij de baby?
als het de vader is zou het mij ook zorgen baren denk ik zo.
Best lastig onderwerp
Hij laat de zorg voor onze zoon bijna geheel aan mij over, bemoeit zich nergens mee, staan niet 's nachts op voor een voeding, oid. en wanneer ik hem vraag om eens een fles te geven zegt hij, moet dat...?!! Waarom ik...?!
===============================================
Bovenstaande heb ik even gekopieerd van TO.
Als je het mij vraagt is het hier ergens misgegaan.
Je weet niet hoe de kraamweek is verlopen,
is de vader er veel bij betrokken?
heeft de moeder alleen maar oog voor het kind gehad?
Waarom is er niet eerder over gecommuniceerd en op zn beloop gelaten?
Als ik het zo lees is het kindje pas enkele weken jong en dat was voor mij echt absoluut DE tijd om samen met mijn man de verzorging van ons kind aan te leren en van te genieten?
Ergens heeft de vader het gevoel (gehad) dat hij niet nodig is?
Is er van tevoren nooit over gepraat hoe de verdeling zou zijn als het het kindje geboren is?
En als TO weer aan het werk gaat, wie is er dan bij de baby?
als het de vader is zou het mij ook zorgen baren denk ik zo.
Best lastig onderwerp
