Kinderen
alle pijlers
Zoontje van ruim 4 met problemen op de basis...
donderdag 15 januari 2009 om 08:53
Hallo allemaal,
Mijn zoontje gaat sinds een aantal maanden naar de basischool. Het betreft een protestants chr. basisschool. Nu is mijn zoontje vrij druk en eigenwijs van aard en ik was er al bang voor, maar de Interne Begeleider aldaar heeft ons als ouders bij hem geroepen voor een gesprek over ons zoontje. Zijn gedrag is namelijk opvallen voor hun. Opvallend in de zin van impulsief: hij ziet iets en wil er ook direct wat mee doen, denk dan niet na. In de kring stilzitten etc is ook lastig. Kortom, men ervaart nu al problemen. Ik moet zeggen dat het me wel verbaasd dat ze zo snel al hiermee komen, hij gaat immers nog maar net 3 maandjes naar school, waarvan ook nog de drukste maanden vh jaar! Hij reageert nou eenmaal wat heftig op zulke gebeurtenissen. Ik zit er dus wat mee dat ik wat druk voel van school, ik wil zo graag dat ze hem wel de tijd gunnen. Nu hebben we tot begin maart gekregen, beter zijn gedrag dan niet, volgen er wsl onderzoeken. Brrrr, toch wel spannend allemaal en erg vervelend. Je wilt zo graag dat je kind gewoon mee kan komen!
Opvallend is wel dat hij erg pienter is en verbaal zeer sterk. Het is ook een lekker sociaal, extravert kind maar hij heeft nou eenmaal geen rem. Vaart ook echt zijn eigen koers en tja, das best lastig!
Zijn er hier mama's die hier ervaring mee hebben of wellicht tips voor mij?
Ik zit soms al helemaal vooruit te lopen op zaken en denk dan gelijk dat hij niet kan blijven op deze school....
gr!
Mijn zoontje gaat sinds een aantal maanden naar de basischool. Het betreft een protestants chr. basisschool. Nu is mijn zoontje vrij druk en eigenwijs van aard en ik was er al bang voor, maar de Interne Begeleider aldaar heeft ons als ouders bij hem geroepen voor een gesprek over ons zoontje. Zijn gedrag is namelijk opvallen voor hun. Opvallend in de zin van impulsief: hij ziet iets en wil er ook direct wat mee doen, denk dan niet na. In de kring stilzitten etc is ook lastig. Kortom, men ervaart nu al problemen. Ik moet zeggen dat het me wel verbaasd dat ze zo snel al hiermee komen, hij gaat immers nog maar net 3 maandjes naar school, waarvan ook nog de drukste maanden vh jaar! Hij reageert nou eenmaal wat heftig op zulke gebeurtenissen. Ik zit er dus wat mee dat ik wat druk voel van school, ik wil zo graag dat ze hem wel de tijd gunnen. Nu hebben we tot begin maart gekregen, beter zijn gedrag dan niet, volgen er wsl onderzoeken. Brrrr, toch wel spannend allemaal en erg vervelend. Je wilt zo graag dat je kind gewoon mee kan komen!
Opvallend is wel dat hij erg pienter is en verbaal zeer sterk. Het is ook een lekker sociaal, extravert kind maar hij heeft nou eenmaal geen rem. Vaart ook echt zijn eigen koers en tja, das best lastig!
Zijn er hier mama's die hier ervaring mee hebben of wellicht tips voor mij?
Ik zit soms al helemaal vooruit te lopen op zaken en denk dan gelijk dat hij niet kan blijven op deze school....
gr!
zaterdag 17 januari 2009 om 11:52
En waarom is levenslang aan de medicatie zo erg?
iemand met astma is ook levenslang aan de medicatie, iemand met diabetes is ook levenslang aan de medicatie. de astma-patient gaat ws ook niet direct dood zonder medicatie, maar zal vaak benauwd zijn en minder functioneren. Tegen de astma-patient zeg je ook niet "Goh, dan moet je maar gewoon wat minder bewegen en niet buiten de deur komen als je daar zo benauwd van wordt... Nee die geef je een inhalator en ze functioneren "gewoon".
Dat diet de medicatie met mij ook. Die zorgtd dat ik min of meer "gewoon"functioneer. Bepalde trekjes hou ik wel. OOK met ritalin ben ik nog steeds best druk, nog styeeds kom ik overal net te laat omdat ik nog ff snel dat en dat en dat wilde doen en de tijd vergat. Nog steeds moet ik de inhoud van mijn tas twee keer controleren en zou ik elk berichtje moeten scannen op typo's voor ik op send druk. Doe ik niet altijd.
Voor mij maakt de medicatie ( en mss idd levenslang) het verschil tussen werk doen dat ik leuk vind en niet vervolgens het halve weekend moeten bijslapen en geen sociale activiteiten in de avonden omdat ik uitgeput ben van mijn baan.
En ja dan zou ik ook zonder medicatie een minder zware baan aan kunen nemen, maar dan ga ik me vervelen ( die minder zware baan had ik voor mijn huidige, en als je je verveelt op je werk, omdat je je echter werk binnen een uurtje af hebt en dan nog 7 uur moet, dan duren de dagen lang, heel lang.)
Waarom ben jij zo tegen medicatie, of tegen het labeltje ADHD? Als dat labeltje voor mij en voor anderen idd het verschil maakt tussen straf krijgen of begrip?
iemand met astma is ook levenslang aan de medicatie, iemand met diabetes is ook levenslang aan de medicatie. de astma-patient gaat ws ook niet direct dood zonder medicatie, maar zal vaak benauwd zijn en minder functioneren. Tegen de astma-patient zeg je ook niet "Goh, dan moet je maar gewoon wat minder bewegen en niet buiten de deur komen als je daar zo benauwd van wordt... Nee die geef je een inhalator en ze functioneren "gewoon".
Dat diet de medicatie met mij ook. Die zorgtd dat ik min of meer "gewoon"functioneer. Bepalde trekjes hou ik wel. OOK met ritalin ben ik nog steeds best druk, nog styeeds kom ik overal net te laat omdat ik nog ff snel dat en dat en dat wilde doen en de tijd vergat. Nog steeds moet ik de inhoud van mijn tas twee keer controleren en zou ik elk berichtje moeten scannen op typo's voor ik op send druk. Doe ik niet altijd.
Voor mij maakt de medicatie ( en mss idd levenslang) het verschil tussen werk doen dat ik leuk vind en niet vervolgens het halve weekend moeten bijslapen en geen sociale activiteiten in de avonden omdat ik uitgeput ben van mijn baan.
En ja dan zou ik ook zonder medicatie een minder zware baan aan kunen nemen, maar dan ga ik me vervelen ( die minder zware baan had ik voor mijn huidige, en als je je verveelt op je werk, omdat je je echter werk binnen een uurtje af hebt en dan nog 7 uur moet, dan duren de dagen lang, heel lang.)
Waarom ben jij zo tegen medicatie, of tegen het labeltje ADHD? Als dat labeltje voor mij en voor anderen idd het verschil maakt tussen straf krijgen of begrip?
zaterdag 17 januari 2009 om 13:11
Uit veel reacties maak ik op dat ouders zo weinig vertrouwen hebben in leerkrachten. Een leerkracht schakelt echt niet de ib-er in als een kind van vier niet stil kan zitten in de kring. Een goede leerkracht is in staat om de echte probleemgevallen eruit te pikken. Pas dan wordt de ib-er ingeschakeld.
Als ik een kind in de klas heb dat opvallend gedrag vertoont, observeer ik eerst zelf. Daarna komt de ib-er in de klas observeren. Dit gebeurt zonder toestemming van ouders. Eigenlijk als een soort second opinion. Na overleg met de ib-er wordt een gesprek met ouders aangevraagd.
Uit de reacties hier proef ik toch wel dat sommige ouders zich aangevallen voelen als ze uitgenodigd worden voor een gesprek over het gedrag of de leerprestaties van hun kind. En vaak ligt het volgens de ouders niet aan het kind maar aan de leerkracht of het beleid van de school. In een enkel geval zal dat zo zijn. Toch is mijn ervaring dat een leerkracht heel goed in staat is om problemen te signaleren. Dat is in eerste instantie het enige dat de leerkracht hoeft te doen. Daarna kunnen er met behulp van andere instanties nog heel veel stappen gezet worden.
TO, ik vind het goed dat ze op de basisschool van jouw kind nu al een gesprek met je zijn aangegaan. Hij heeft nog tijd genoeg om zich te ontwikkelen. Toch lijkt me dat je als ouder wel wil weten als er misschien iets aan de hand is met je kind. Beetje lullig als ze er in groep 3 pas mee komen. Want dan kan je als ouder de school wél verwijten dat ze het probleem niet eerder gesignaleerd hebben.
Als ik een kind in de klas heb dat opvallend gedrag vertoont, observeer ik eerst zelf. Daarna komt de ib-er in de klas observeren. Dit gebeurt zonder toestemming van ouders. Eigenlijk als een soort second opinion. Na overleg met de ib-er wordt een gesprek met ouders aangevraagd.
Uit de reacties hier proef ik toch wel dat sommige ouders zich aangevallen voelen als ze uitgenodigd worden voor een gesprek over het gedrag of de leerprestaties van hun kind. En vaak ligt het volgens de ouders niet aan het kind maar aan de leerkracht of het beleid van de school. In een enkel geval zal dat zo zijn. Toch is mijn ervaring dat een leerkracht heel goed in staat is om problemen te signaleren. Dat is in eerste instantie het enige dat de leerkracht hoeft te doen. Daarna kunnen er met behulp van andere instanties nog heel veel stappen gezet worden.
TO, ik vind het goed dat ze op de basisschool van jouw kind nu al een gesprek met je zijn aangegaan. Hij heeft nog tijd genoeg om zich te ontwikkelen. Toch lijkt me dat je als ouder wel wil weten als er misschien iets aan de hand is met je kind. Beetje lullig als ze er in groep 3 pas mee komen. Want dan kan je als ouder de school wél verwijten dat ze het probleem niet eerder gesignaleerd hebben.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:02
quote:Waxine schreef op 17 januari 2009 @ 13:11:
Uit veel reacties maak ik op dat ouders zo weinig vertrouwen hebben in leerkrachten.
Dit ligt voor mij echt aan de leerkracht in kwestie.
Een leerkracht schakelt echt niet de ib-er in als een kind van vier niet stil kan zitten in de kring. Een goede leerkracht is in staat om de echte probleemgevallen eruit te pikken. Pas dan wordt de ib-er ingeschakeld.
En wanneer val je onder de categorie probleemgeval? Als je zo druk bent dat je de klas verstoort?
Als ik een kind in de klas heb dat opvallend gedrag vertoont, observeer ik eerst zelf.
Wat is voor jou opvallend?
Daarna komt de ib-er in de klas observeren. Dit gebeurt zonder toestemming van ouders.
Weet je dat mij expliciet verteld is op school dat dit dus niet mag zonder toestemming? Weet je zeker of dit wel kan? Ik zou het als ouder ook absoluut niet waarderen want: hallo, waarom melden jullie niet gelijk dat er een probleem is, iets opvallends is? Waarom zo stiekem eerst gaan observeren. Je kan toch beter eerst aan de ouders vragen of ze dit herkennen of niet en daarna, als zij het niet herkennen, observeren. Ik zou echt woest worden als me dit weer zou overkomen. Dit is op het kdv gebeurd en daar bleek ook achteraf dat ze wel eerst toestemming hadden moeten vragen. Je krijgt als ouder gelijk zo'n samenzwering idee als je dit zo doet zonder toestemming. En ik blijf bij het punt: gelijk melden als je denkt dat er iets is, niet tig vergaderingen, observaties of wat dan ook er eerst tegenaan gooien. Gewoon even de ouders op de hoogte brengen.
Eigenlijk als een soort second opinion. Na overleg met de ib-er wordt een gesprek met ouders aangevraagd.
Uit de reacties hier proef ik toch wel dat sommige ouders zich aangevallen voelen als ze uitgenodigd worden voor een gesprek over het gedrag of de leerprestaties van hun kind.
Dit vind ik niet juist. Ouders voelen zich niet aangevallen als ze tijdig op de hoogte zijn gesteld, weten wat er speelt etc. Maar wat juist het probleem is, is dat er een uitnodiging uit de lucht komt vallen en je als ouder dán pas door krijgt dat er iets niet juist is. Daardoor voel je je als ouder aangevallen. Als je al langer goed contact met de docent hebt en gewoon weet wat er speelt dan is dit al een stuk minder. Dan is het meer samen tegen het probleem in plaats van: oh jee, de school vindt iets mis.Ik ben enorm blij dat op Zwiepjes school elke dag twee keer een inloopkwartier bij de docent is, juist om dit te voorkomen
En vaak ligt het volgens de ouders niet aan het kind maar aan de leerkracht of het beleid van de school.
Dit is niet zo. Maar het kost als ouder wel tijd om je te beseffen dat er misschien iets anders is aan je kind. En daarvoor heb je tijd nodig. Ook is het zo dat het soms zo is dat ouders en school verschillen van mening. Tja, dat kan. En in zo'n geval is het voor beide lastig eruit te komen en kan denk ik, alleen een onafhankelijke derde uitkomst bieden.
In een enkel geval zal dat zo zijn. Toch is mijn ervaring dat een leerkracht heel goed in staat is om problemen te signaleren. Dat is in eerste instantie het enige dat de leerkracht hoeft te doen. Daarna kunnen er met behulp van andere instanties nog heel veel stappen gezet worden.
TO, ik vind het goed dat ze op de basisschool van jouw kind nu al een gesprek met je zijn aangegaan.
Ik had het dus echt niet gewaardeerd als ze hier pas na drie maanden mee aankwamen.
Hij heeft nog tijd genoeg om zich te ontwikkelen. Toch lijkt me dat je als ouder wel wil weten als er misschien iets aan de hand is met je kind. Beetje lullig als ze er in groep 3 pas mee komen. Want dan kan je als ouder de school wél verwijten dat ze het probleem niet eerder gesignaleerd hebben.Mee eens.
Uit veel reacties maak ik op dat ouders zo weinig vertrouwen hebben in leerkrachten.
Dit ligt voor mij echt aan de leerkracht in kwestie.
Een leerkracht schakelt echt niet de ib-er in als een kind van vier niet stil kan zitten in de kring. Een goede leerkracht is in staat om de echte probleemgevallen eruit te pikken. Pas dan wordt de ib-er ingeschakeld.
En wanneer val je onder de categorie probleemgeval? Als je zo druk bent dat je de klas verstoort?
Als ik een kind in de klas heb dat opvallend gedrag vertoont, observeer ik eerst zelf.
Wat is voor jou opvallend?
Daarna komt de ib-er in de klas observeren. Dit gebeurt zonder toestemming van ouders.
Weet je dat mij expliciet verteld is op school dat dit dus niet mag zonder toestemming? Weet je zeker of dit wel kan? Ik zou het als ouder ook absoluut niet waarderen want: hallo, waarom melden jullie niet gelijk dat er een probleem is, iets opvallends is? Waarom zo stiekem eerst gaan observeren. Je kan toch beter eerst aan de ouders vragen of ze dit herkennen of niet en daarna, als zij het niet herkennen, observeren. Ik zou echt woest worden als me dit weer zou overkomen. Dit is op het kdv gebeurd en daar bleek ook achteraf dat ze wel eerst toestemming hadden moeten vragen. Je krijgt als ouder gelijk zo'n samenzwering idee als je dit zo doet zonder toestemming. En ik blijf bij het punt: gelijk melden als je denkt dat er iets is, niet tig vergaderingen, observaties of wat dan ook er eerst tegenaan gooien. Gewoon even de ouders op de hoogte brengen.
Eigenlijk als een soort second opinion. Na overleg met de ib-er wordt een gesprek met ouders aangevraagd.
Uit de reacties hier proef ik toch wel dat sommige ouders zich aangevallen voelen als ze uitgenodigd worden voor een gesprek over het gedrag of de leerprestaties van hun kind.
Dit vind ik niet juist. Ouders voelen zich niet aangevallen als ze tijdig op de hoogte zijn gesteld, weten wat er speelt etc. Maar wat juist het probleem is, is dat er een uitnodiging uit de lucht komt vallen en je als ouder dán pas door krijgt dat er iets niet juist is. Daardoor voel je je als ouder aangevallen. Als je al langer goed contact met de docent hebt en gewoon weet wat er speelt dan is dit al een stuk minder. Dan is het meer samen tegen het probleem in plaats van: oh jee, de school vindt iets mis.Ik ben enorm blij dat op Zwiepjes school elke dag twee keer een inloopkwartier bij de docent is, juist om dit te voorkomen
En vaak ligt het volgens de ouders niet aan het kind maar aan de leerkracht of het beleid van de school.
Dit is niet zo. Maar het kost als ouder wel tijd om je te beseffen dat er misschien iets anders is aan je kind. En daarvoor heb je tijd nodig. Ook is het zo dat het soms zo is dat ouders en school verschillen van mening. Tja, dat kan. En in zo'n geval is het voor beide lastig eruit te komen en kan denk ik, alleen een onafhankelijke derde uitkomst bieden.
In een enkel geval zal dat zo zijn. Toch is mijn ervaring dat een leerkracht heel goed in staat is om problemen te signaleren. Dat is in eerste instantie het enige dat de leerkracht hoeft te doen. Daarna kunnen er met behulp van andere instanties nog heel veel stappen gezet worden.
TO, ik vind het goed dat ze op de basisschool van jouw kind nu al een gesprek met je zijn aangegaan.
Ik had het dus echt niet gewaardeerd als ze hier pas na drie maanden mee aankwamen.
Hij heeft nog tijd genoeg om zich te ontwikkelen. Toch lijkt me dat je als ouder wel wil weten als er misschien iets aan de hand is met je kind. Beetje lullig als ze er in groep 3 pas mee komen. Want dan kan je als ouder de school wél verwijten dat ze het probleem niet eerder gesignaleerd hebben.Mee eens.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:49
Zwieber, wat ik zeg, wordt door jouw reactie bevestigd. Je voelt je al aangevallen als er alleen nog maar naar jouw kind gekeken wordt. Dat is het enige dat er gebeurt. Juist om zeker van mijn zaak te zijn als ik het gesprek met ouders aanga. Ik kan het verkeerd opvatten maar ik vind je reactie betreft de observaties, vergaderingen een beetje achterdochtig overkomen. De school heeft ook het beste met het kind voor, vergeet dat niet!
Ik heb in mijn klas ook een inloop en ik vind het juist zeer ongepast om ouders tijdens die inloop op het gedrag van hun kind aan te spreken. Er zijn dan immers ook andere ouders bij. Je bespreekt het probleem in een gesprek en dat doe je niet even tussen neus en lippen door 's ochtends tijdens de inloop, terwijl je dan als leerkracht ook de verantwoordelijkheid over 33 kinderen hebt.
Ik denk dat je er te zwaar aan tilt, hoor. Heb je slechte ervaringen met een school? Ik dacht trouwens dat jouw kind nog niet naar de basisschool ging, meen ik me uit een ander topic te kunnen herinneren.
Ik heb in mijn klas ook een inloop en ik vind het juist zeer ongepast om ouders tijdens die inloop op het gedrag van hun kind aan te spreken. Er zijn dan immers ook andere ouders bij. Je bespreekt het probleem in een gesprek en dat doe je niet even tussen neus en lippen door 's ochtends tijdens de inloop, terwijl je dan als leerkracht ook de verantwoordelijkheid over 33 kinderen hebt.
Ik denk dat je er te zwaar aan tilt, hoor. Heb je slechte ervaringen met een school? Ik dacht trouwens dat jouw kind nog niet naar de basisschool ging, meen ik me uit een ander topic te kunnen herinneren.
zaterdag 17 januari 2009 om 15:00
quote:Waxine schreef op 17 januari 2009 @ 14:49:
Zwieber, wat ik zeg, wordt door jouw reactie bevestigd. Je voelt je al aangevallen als er alleen nog maar naar jouw kind gekeken wordt. Dat is het enige dat er gebeurt. Juist om zeker van mijn zaak te zijn als ik het gesprek met ouders aanga. Ik kan het verkeerd opvatten maar ik vind je reactie betreft de observaties, vergaderingen een beetje achterdochtig overkomen. De school heeft ook het beste met het kind voor, vergeet dat niet!
Ik heb in mijn klas ook een inloop en ik vind het juist zeer ongepast om ouders tijdens die inloop op het gedrag van hun kind aan te spreken. Er zijn dan immers ook andere ouders bij. Je bespreekt het probleem in een gesprek en dat doe je niet even tussen neus en lippen door 's ochtends tijdens de inloop, terwijl je dan als leerkracht ook de verantwoordelijkheid over 33 kinderen hebt.
Ik denk dat je er te zwaar aan tilt, hoor. Heb je slechte ervaringen met een school? Ik dacht trouwens dat jouw kind nog niet naar de basisschool ging, meen ik me uit een ander topic te kunnen herinneren.
Nee, ik heb dus enorm slechte ervaringen op de creche waarbij ik pas een jaar nadat er problemen waren, tig vergaderingen en een aantal observaties door een pedagoog verder op de hoogte werd gebracht dat er een probleem was. Zwiepje moet nog starten op school en ik heb met de locatiemanager en de ib-er juist al de problemen van tevoren doorgenomen. Ik ken mijn kind, en weet dat het voor de juf niet makkelijk zal zijn. Vandaar ook dat ik juist heb afgesproken alles gelijk te bespreken, om te voorkomen wat mij op de creche is overkomen en omdat ik wil dat de driehoek school kind ouders qua verhoudingen goed blijft. Mijn vertrouwen is best wel verpest door de creche maar ik moet zeggen dat met deze school alles tot nu toe perfect geregeld heeft.
Ik vat nog steeds niet, in jouw verhaal ook niet, waarom het zo moeilijk is de ouders gewoon even te vertellen dat er wat speelt voordat je zoveel vergaderingen en observaties start. Dat zal het voor de school veel makkelijker maken en voor de ouders ook. Waarom de ouders voor het laatst bewaren, dáár heb ik moeite mee.
Ik ben blij dat Zwiepjes nieuwe school daar toch anders in staat hoor.
En kijken naar mijn kind, daar heb ik geen probleem mee hoor, observeer je maar te pletter, maar vertel mij eerst dát er wat speelt. Echt waar, je ontneemt mij als ouder enorm veel vertrouwen in onze verhouding met de school als je dit soort dingen gaat doen zonder het even te vertellen, zonder te melden dat er een probleem is. Ik wil dat weten als ouder en heb dat recht op. Het is mijn kind en nee, ik hou er niet van als mijn kind besproken wordt en geobserveerd zonder dat ik daar vanaf weet of überhaupt weet dat er een probleem is.
Dus mijn vraag is: Waarom niet gelijk de ouders op de hoogte stellen? En het inloopkwartier is juist zonder andere ouders, je komt een kwartier eerder naar school om even te vragen hoe het gaat. En is er meer tijd nodig of wordt het te prive maak je een aparte afspraak met de juf. Maar dan weet je in ieder geval dat er iets is en komt het niet als donderslag bij helder hemel. Je wil allemaal het beste voor het kind maar je moet wel de ouders er gelijk bij betrekken en niet pas als laatste!
Zwieber, wat ik zeg, wordt door jouw reactie bevestigd. Je voelt je al aangevallen als er alleen nog maar naar jouw kind gekeken wordt. Dat is het enige dat er gebeurt. Juist om zeker van mijn zaak te zijn als ik het gesprek met ouders aanga. Ik kan het verkeerd opvatten maar ik vind je reactie betreft de observaties, vergaderingen een beetje achterdochtig overkomen. De school heeft ook het beste met het kind voor, vergeet dat niet!
Ik heb in mijn klas ook een inloop en ik vind het juist zeer ongepast om ouders tijdens die inloop op het gedrag van hun kind aan te spreken. Er zijn dan immers ook andere ouders bij. Je bespreekt het probleem in een gesprek en dat doe je niet even tussen neus en lippen door 's ochtends tijdens de inloop, terwijl je dan als leerkracht ook de verantwoordelijkheid over 33 kinderen hebt.
Ik denk dat je er te zwaar aan tilt, hoor. Heb je slechte ervaringen met een school? Ik dacht trouwens dat jouw kind nog niet naar de basisschool ging, meen ik me uit een ander topic te kunnen herinneren.
Nee, ik heb dus enorm slechte ervaringen op de creche waarbij ik pas een jaar nadat er problemen waren, tig vergaderingen en een aantal observaties door een pedagoog verder op de hoogte werd gebracht dat er een probleem was. Zwiepje moet nog starten op school en ik heb met de locatiemanager en de ib-er juist al de problemen van tevoren doorgenomen. Ik ken mijn kind, en weet dat het voor de juf niet makkelijk zal zijn. Vandaar ook dat ik juist heb afgesproken alles gelijk te bespreken, om te voorkomen wat mij op de creche is overkomen en omdat ik wil dat de driehoek school kind ouders qua verhoudingen goed blijft. Mijn vertrouwen is best wel verpest door de creche maar ik moet zeggen dat met deze school alles tot nu toe perfect geregeld heeft.
Ik vat nog steeds niet, in jouw verhaal ook niet, waarom het zo moeilijk is de ouders gewoon even te vertellen dat er wat speelt voordat je zoveel vergaderingen en observaties start. Dat zal het voor de school veel makkelijker maken en voor de ouders ook. Waarom de ouders voor het laatst bewaren, dáár heb ik moeite mee.
Ik ben blij dat Zwiepjes nieuwe school daar toch anders in staat hoor.
En kijken naar mijn kind, daar heb ik geen probleem mee hoor, observeer je maar te pletter, maar vertel mij eerst dát er wat speelt. Echt waar, je ontneemt mij als ouder enorm veel vertrouwen in onze verhouding met de school als je dit soort dingen gaat doen zonder het even te vertellen, zonder te melden dat er een probleem is. Ik wil dat weten als ouder en heb dat recht op. Het is mijn kind en nee, ik hou er niet van als mijn kind besproken wordt en geobserveerd zonder dat ik daar vanaf weet of überhaupt weet dat er een probleem is.
Dus mijn vraag is: Waarom niet gelijk de ouders op de hoogte stellen? En het inloopkwartier is juist zonder andere ouders, je komt een kwartier eerder naar school om even te vragen hoe het gaat. En is er meer tijd nodig of wordt het te prive maak je een aparte afspraak met de juf. Maar dan weet je in ieder geval dat er iets is en komt het niet als donderslag bij helder hemel. Je wil allemaal het beste voor het kind maar je moet wel de ouders er gelijk bij betrekken en niet pas als laatste!
zaterdag 17 januari 2009 om 15:17
Het is absoluut niet zo dat de ouders er als laatst bij betrokken worden. Ik dacht al uit je verhaal op te maken dat je een slechte ervaring hebt gehad m.b.t. observeren van jouw kind. Het is ook juist heel goed dat je de school van tevoren hebt ingelicht over de problemen. Maar besef wel dat niet alle ouders zijn zoals jij. Er zijn ouders die het probleem niet zien. Daarom moet je als leerkracht met een goed verhaal komen, anders nemen deze ouders niets van je aan. Je hebt observatiegegevens en toetsresultaten nodig. Observatiegegevens zijn echter subjectief, daarom overleg ik met collega's over sommige kinderen. En ik kan je verzekeren dat dat op iedere school gebeurt. Voor sommige ouders is het ook een acceptatieproces. Dat heeft tijd nodig. Die tijd gun je ouders. Samen kom je er bijna altijd wel uit. Nogmaals, wij willen ook het beste voor het kind.
Bij ons is de inloop wel met andere ouders en kinderen erbij, denk dat het iets anders is dan jij bedoelt. Ouders kunnen uiteraard altijd bij mij komen na schooltijd.
Ik hoop dat het nu wat helderder is voor je.
Bij ons is de inloop wel met andere ouders en kinderen erbij, denk dat het iets anders is dan jij bedoelt. Ouders kunnen uiteraard altijd bij mij komen na schooltijd.
Ik hoop dat het nu wat helderder is voor je.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:57
Waxine, ik begrijp best wat je bedoeld hoor, je wil niet de ouders onnodig ongerust maken en je wil zeker niet zonder bewijs voor je stelling komen en in een welles/nietus discussie eindigen. Ik kan alleen als ouder zeggen dat ik zelfs bij twijfel of welk vermoeden dan ook dit liever vroeger dan later hoor, zodat we eerder het probleem kunnen aanpakken en mee kunnen denken.
zaterdag 17 januari 2009 om 19:56
Zwieber, als ik jou lees bekruipt me steeds vaker het vermoeden dat het jammer is dat je maar 1 kind hebt en alle aandacht dus op hem kunt richten. Je bent zo op hem gefixeerd voor mijn gevoel. Ik denk dat je uit moet kijken dat je geen problemen creeert doordat je alles wilt controleren en voor wilt zijn. Want de leerkrachten kennen jouw kind nog niet eens, maar bekijken hem nu al met andere ogen. Laat het toch eens een beetje op zijn beloop allemaal.
zaterdag 17 januari 2009 om 19:58
En verder begrijp ik de school wel. Mijn kind is ook door de ib-er bekeken zonder dat wij daarvan af wisten, en ik vind dat eigenlijk wel logisch. Stel dat de subjectieve indruk van de juf helemaal onjuist was, dan waren wij voor niks ongerust geworden. Ik snap best dat de juf haar ideeen eerst wil toetsen bij een collega met iets meer kennis van zaken voor ze de ouders gaat informeren; ik vind dat juist positief.
zaterdag 17 januari 2009 om 20:08
quote:return_of_kreng schreef op 17 januari 2009 @ 11:52:
En waarom is levenslang aan de medicatie zo erg?
iemand met astma is ook levenslang aan de medicatie, iemand met diabetes is ook levenslang aan de medicatie. de astma-patient gaat ws ook niet direct dood zonder medicatie, maar zal vaak benauwd zijn en minder functioneren. Tegen de astma-patient zeg je ook niet "Goh, dan moet je maar gewoon wat minder bewegen en niet buiten de deur komen als je daar zo benauwd van wordt... Nee die geef je een inhalator en ze functioneren "gewoon".
.....
Waarom ben jij zo tegen medicatie, of tegen het labeltje ADHD? Als dat labeltje voor mij en voor anderen idd het verschil maakt tussen straf krijgen of begrip?
Voor mij zijn astma en diabetes niet te vergelijken met ADHD. Bij astma en diabetes is precies bekend wat er lichamelijk aan de hand is, en de medicatie zorgt ervoor dat dat lichamelijke probleem wordt gecorrigeerd. Er zijn objectieve testen die het lichamelijke defect aantonen en daarmee de diagnose vast stellen. Bij ADHD is dat heel anders. Een diagnose is niets anders dan een ander label voor een groepje symptomen. En wat een symptoom is, wordt bepaald door subjectieve perceptie (wat de een druk vindt, vindt de ander reuze meevallen, en het hangt ook erg van de context af). Er is mijns inziens geen sprake van medicijnen, maar van prestatieverhogers. Wat ik daar op tegen heb, is enerzijds dat we helemaal niet weten wat het voor gevolgen op de lange termijn heeft dat we kinderen soms van heel jong af aan allerlei amfetamine-achtige stoffen geven. En anderszijds vind ik het zeer twijfelachtig als we als maatschappij levenslang medicijnen voorschrijven om tot betere intellectuele prestaties te komen.
Overigens vind ik het dus ook volstrekt onlogisch als het label het verschil maakt tussen straf en begrip (wat ik denk dat inderdaad zo is), want het label is gewoon een medisch synoniem voor de symptomen. Vind je het gek dat iedereen een label wil als dat de consequentie is.
En waarom is levenslang aan de medicatie zo erg?
iemand met astma is ook levenslang aan de medicatie, iemand met diabetes is ook levenslang aan de medicatie. de astma-patient gaat ws ook niet direct dood zonder medicatie, maar zal vaak benauwd zijn en minder functioneren. Tegen de astma-patient zeg je ook niet "Goh, dan moet je maar gewoon wat minder bewegen en niet buiten de deur komen als je daar zo benauwd van wordt... Nee die geef je een inhalator en ze functioneren "gewoon".
.....
Waarom ben jij zo tegen medicatie, of tegen het labeltje ADHD? Als dat labeltje voor mij en voor anderen idd het verschil maakt tussen straf krijgen of begrip?
Voor mij zijn astma en diabetes niet te vergelijken met ADHD. Bij astma en diabetes is precies bekend wat er lichamelijk aan de hand is, en de medicatie zorgt ervoor dat dat lichamelijke probleem wordt gecorrigeerd. Er zijn objectieve testen die het lichamelijke defect aantonen en daarmee de diagnose vast stellen. Bij ADHD is dat heel anders. Een diagnose is niets anders dan een ander label voor een groepje symptomen. En wat een symptoom is, wordt bepaald door subjectieve perceptie (wat de een druk vindt, vindt de ander reuze meevallen, en het hangt ook erg van de context af). Er is mijns inziens geen sprake van medicijnen, maar van prestatieverhogers. Wat ik daar op tegen heb, is enerzijds dat we helemaal niet weten wat het voor gevolgen op de lange termijn heeft dat we kinderen soms van heel jong af aan allerlei amfetamine-achtige stoffen geven. En anderszijds vind ik het zeer twijfelachtig als we als maatschappij levenslang medicijnen voorschrijven om tot betere intellectuele prestaties te komen.
Overigens vind ik het dus ook volstrekt onlogisch als het label het verschil maakt tussen straf en begrip (wat ik denk dat inderdaad zo is), want het label is gewoon een medisch synoniem voor de symptomen. Vind je het gek dat iedereen een label wil als dat de consequentie is.
zaterdag 17 januari 2009 om 20:09
quote:nippo schreef op 17 januari 2009 @ 19:56:
Zwieber, als ik jou lees bekruipt me steeds vaker het vermoeden dat het jammer is dat je maar 1 kind hebt en alle aandacht dus op hem kunt richten. Je bent zo op hem gefixeerd voor mijn gevoel. Ik denk dat je uit moet kijken dat je geen problemen creeert doordat je alles wilt controleren en voor wilt zijn. Want de leerkrachten kennen jouw kind nog niet eens, maar bekijken hem nu al met andere ogen. Laat het toch eens een beetje op zijn beloop allemaal.
Nippo, er waren simpel gezegd twee opties: een, netjes melden wat er vroeger mis is gegaaan, waarom en waarom het tevens nu fantastisch gaat, zodat ze gewoon van alles op de hoogte zijn. Of niets zeggen. Het eerste leek mij slimmer. Ik heb simpelweg verteld dat ik geen idee heb hoe hij het gaat doen op school. Dat ik hoop en eigenlijk verwacht dat het goed gaat maar dat je het met hem echt niet kan voorspellen. En dat hij goed reageert op helderheid, grenzen en uitleggen waarom iets niet mag. En moeite heeft met concentreren (maar dat het steeds beter gaat) en stilzitten. Is dat nou zo verkeerd? Lijkt mij niet meer dan normaal. Het intakegesprek met de school is er juist om dit soort dingen in de melden. Want ze vragen specifiek naar de bijzonderheden. En ik heb gezegd dat ik graag wil weten als ze het idee hebben dat het niet goed gaat.
Eigenlijk moet ik zeggen dat ik me vrij weinig zorgen maak omdat ik enorm veel vertrouwen in de school heb en ik zie hoe fantastisch Zwiepje het nu doet. Dat was inderdaad een half jaar geleden echt wel anders hoor. En ik zal ook gelijk toegeven dat het eerste kdv voor mij zoveel vertrouwen en zeg maar onschuld als ouder heeft weggenomen dat daar best wel weer tijd over heen zal gaan voordat ik daar weer wat normaler in kan staan. Dat vind ik ook jammer, geloof me, maar ik merk wel dat ik met deze school enorm blij ben en echt van mening ben dat het gewoon goed moet gaan.
En nog een kind erbij...pfffff...het idee al
Zwieber, als ik jou lees bekruipt me steeds vaker het vermoeden dat het jammer is dat je maar 1 kind hebt en alle aandacht dus op hem kunt richten. Je bent zo op hem gefixeerd voor mijn gevoel. Ik denk dat je uit moet kijken dat je geen problemen creeert doordat je alles wilt controleren en voor wilt zijn. Want de leerkrachten kennen jouw kind nog niet eens, maar bekijken hem nu al met andere ogen. Laat het toch eens een beetje op zijn beloop allemaal.
Nippo, er waren simpel gezegd twee opties: een, netjes melden wat er vroeger mis is gegaaan, waarom en waarom het tevens nu fantastisch gaat, zodat ze gewoon van alles op de hoogte zijn. Of niets zeggen. Het eerste leek mij slimmer. Ik heb simpelweg verteld dat ik geen idee heb hoe hij het gaat doen op school. Dat ik hoop en eigenlijk verwacht dat het goed gaat maar dat je het met hem echt niet kan voorspellen. En dat hij goed reageert op helderheid, grenzen en uitleggen waarom iets niet mag. En moeite heeft met concentreren (maar dat het steeds beter gaat) en stilzitten. Is dat nou zo verkeerd? Lijkt mij niet meer dan normaal. Het intakegesprek met de school is er juist om dit soort dingen in de melden. Want ze vragen specifiek naar de bijzonderheden. En ik heb gezegd dat ik graag wil weten als ze het idee hebben dat het niet goed gaat.
Eigenlijk moet ik zeggen dat ik me vrij weinig zorgen maak omdat ik enorm veel vertrouwen in de school heb en ik zie hoe fantastisch Zwiepje het nu doet. Dat was inderdaad een half jaar geleden echt wel anders hoor. En ik zal ook gelijk toegeven dat het eerste kdv voor mij zoveel vertrouwen en zeg maar onschuld als ouder heeft weggenomen dat daar best wel weer tijd over heen zal gaan voordat ik daar weer wat normaler in kan staan. Dat vind ik ook jammer, geloof me, maar ik merk wel dat ik met deze school enorm blij ben en echt van mening ben dat het gewoon goed moet gaan.
En nog een kind erbij...pfffff...het idee al
zaterdag 17 januari 2009 om 20:23
Ik herken mijn oudste heel erg in jouw verhalen over Zwiepje (en opvallend genoeg zie ik om mij heen dat vooral oudste jongens zo zijn). Maar ik heb er nog twee, en die hebben het eerder makkelijker gemaakt dan moeilijker. Elk kind heeft zijn eigen bijzonderheden, en als je er meer hebt relativeert dat enorm. Uiteindelijk moeten ze en wij gewoon alledrie met hun (on)mogelijkheden leren leven, ieder op hun eigen manier. Meerdere kinderen plaatst alles een beetje in perspectief.
zaterdag 17 januari 2009 om 20:25
quote:nippo schreef op 17 januari 2009 @ 20:23:
Ik herken mijn oudste heel erg in jouw verhalen over Zwiepje (en opvallend genoeg zie ik om mij heen dat vooral oudste jongens zo zijn). Maar ik heb er nog twee, en die hebben het eerder makkelijker gemaakt dan moeilijker. Elk kind heeft zijn eigen bijzonderheden, en als je er meer hebt relativeert dat enorm. Uiteindelijk moeten ze en wij gewoon alledrie met hun (on)mogelijkheden leren leven, ieder op hun eigen manier. Meerdere kinderen plaatst alles een beetje in perspectief.Nou Nippo, ik ga nu gelijk aan de slag!
Ik herken mijn oudste heel erg in jouw verhalen over Zwiepje (en opvallend genoeg zie ik om mij heen dat vooral oudste jongens zo zijn). Maar ik heb er nog twee, en die hebben het eerder makkelijker gemaakt dan moeilijker. Elk kind heeft zijn eigen bijzonderheden, en als je er meer hebt relativeert dat enorm. Uiteindelijk moeten ze en wij gewoon alledrie met hun (on)mogelijkheden leren leven, ieder op hun eigen manier. Meerdere kinderen plaatst alles een beetje in perspectief.Nou Nippo, ik ga nu gelijk aan de slag!
zaterdag 17 januari 2009 om 20:27
quote:Zwieber schreef op 17 januari 2009 @ 20:09:
[...]
Ik heb simpelweg verteld dat ik geen idee heb hoe hij het gaat doen op school. Dat ik hoop en eigenlijk verwacht dat het goed gaat maar dat je het met hem echt niet kan voorspellen. En dat hij goed reageert op helderheid, grenzen en uitleggen waarom iets niet mag. En moeite heeft met concentreren (maar dat het steeds beter gaat) en stilzitten. Is dat nou zo verkeerd? Lijkt mij niet meer dan normaal. Dit verhaal zou op elke kleuter van toepassing kunnen zijn. Ik snap jou wel een beetje, en vind het ook normaal dat je tijdens een intake gesprek over de creche-ervaringen vertelt. Maar het lijkt wel of je je wel erg ver van tevoren bezig houdt met dingen die eventueel zouden kunnen gebeuren.
[...]
Ik heb simpelweg verteld dat ik geen idee heb hoe hij het gaat doen op school. Dat ik hoop en eigenlijk verwacht dat het goed gaat maar dat je het met hem echt niet kan voorspellen. En dat hij goed reageert op helderheid, grenzen en uitleggen waarom iets niet mag. En moeite heeft met concentreren (maar dat het steeds beter gaat) en stilzitten. Is dat nou zo verkeerd? Lijkt mij niet meer dan normaal. Dit verhaal zou op elke kleuter van toepassing kunnen zijn. Ik snap jou wel een beetje, en vind het ook normaal dat je tijdens een intake gesprek over de creche-ervaringen vertelt. Maar het lijkt wel of je je wel erg ver van tevoren bezig houdt met dingen die eventueel zouden kunnen gebeuren.
zaterdag 17 januari 2009 om 20:36
quote:nippo schreef op 17 januari 2009 @ 20:27:
[...]
Dit verhaal zou op elke kleuter van toepassing kunnen zijn. Ik snap jou wel een beetje, en vind het ook normaal dat je tijdens een intake gesprek over de creche-ervaringen vertelt. Maar het lijkt wel of je je wel erg ver van tevoren bezig houdt met dingen die eventueel zouden kunnen gebeuren.
Ja en nee. Ja, je hebt gelijk omdat ik een keer heb meegemaakt dat ik met een doodongelukkig kind zat wat door niemand begrepen werd, wat als proefkonijn is gebruikt door de creche zonder dat ik daar vanaf wist, wat niet lekker in zijn vel zat en ja, dat wil ik het liefst voorkomen. Ik denk elke moeder en als een beetje vigilance daarbij helpt, then so be it.
Nee omdat ik ook heb gezien hoe simpel het op te lossen was, hoe goed het gaat als je eenmaal weet wat wel en niet werkt bij hem en juist die formule probeer ik nu een beetje aan de school mee te geven.
Ik hield me er zeker meer mee bezig na het creche incident wat het eerste wat toen door mijn hoofd schoot was, als dit al zo gaat, hoe moet het straks op school. Mede na een opmerking van de creche dat school NOOIT goed zou gaan bij hem. Grrrrrrr. Dus ja, in die zin was ik er toen heel erg mee bezig maar dat is ook niet gek gezien de rare situatie. Hallo, hoeveel kinderen mogen er niet meer op een kdv komen? En het ergste, ze hebben alles over hem overlegd voor zijn neus dus hij had alles dondersgoed door en wist dat hij niet meer welkom was. Nou dan krijg je een kind met verlatingsangst, kan ik je vertellen. Niet leuk. Gelukkig is dat inmiddels anders.
Nu...tja, hij gaat over een paar dagen wennen en dan naar school. En ik ben reuzebenieuwd en enthousiast en hij wil heel graag. Hij is er echt klaar voor en ik zie dat hij enorm zijn best doet. Dus nu maak ik me wat minder druk wat ook komt door het vertrouwen in de school.
[...]
Dit verhaal zou op elke kleuter van toepassing kunnen zijn. Ik snap jou wel een beetje, en vind het ook normaal dat je tijdens een intake gesprek over de creche-ervaringen vertelt. Maar het lijkt wel of je je wel erg ver van tevoren bezig houdt met dingen die eventueel zouden kunnen gebeuren.
Ja en nee. Ja, je hebt gelijk omdat ik een keer heb meegemaakt dat ik met een doodongelukkig kind zat wat door niemand begrepen werd, wat als proefkonijn is gebruikt door de creche zonder dat ik daar vanaf wist, wat niet lekker in zijn vel zat en ja, dat wil ik het liefst voorkomen. Ik denk elke moeder en als een beetje vigilance daarbij helpt, then so be it.
Nee omdat ik ook heb gezien hoe simpel het op te lossen was, hoe goed het gaat als je eenmaal weet wat wel en niet werkt bij hem en juist die formule probeer ik nu een beetje aan de school mee te geven.
Ik hield me er zeker meer mee bezig na het creche incident wat het eerste wat toen door mijn hoofd schoot was, als dit al zo gaat, hoe moet het straks op school. Mede na een opmerking van de creche dat school NOOIT goed zou gaan bij hem. Grrrrrrr. Dus ja, in die zin was ik er toen heel erg mee bezig maar dat is ook niet gek gezien de rare situatie. Hallo, hoeveel kinderen mogen er niet meer op een kdv komen? En het ergste, ze hebben alles over hem overlegd voor zijn neus dus hij had alles dondersgoed door en wist dat hij niet meer welkom was. Nou dan krijg je een kind met verlatingsangst, kan ik je vertellen. Niet leuk. Gelukkig is dat inmiddels anders.
Nu...tja, hij gaat over een paar dagen wennen en dan naar school. En ik ben reuzebenieuwd en enthousiast en hij wil heel graag. Hij is er echt klaar voor en ik zie dat hij enorm zijn best doet. Dus nu maak ik me wat minder druk wat ook komt door het vertrouwen in de school.
zaterdag 17 januari 2009 om 20:42
Nippo, het gaat vaak natuurlijk niet alleen om het verhogen van intellectuele prestaties, met dat soort medicatie. Het gaat er ook om dat die chaos in je hoofd gewoon doodvermoeiend is, en dat sommige mensen gewoon niet eens hun eigen dagelijks leven kunnen structureren en routine in de dagelijkse dingen kunnen krijgen.
En daarmee kom ik op het volgende: hoe sta je dan bijvoorbeeld tegen antidepressiva en slaapmiddelen, vroeg ik me af? Die worden ook vaak voorgeschreven zonder dat er een duidelijk objectief aantoonbaar medisch probleem is.
zaterdag 17 januari 2009 om 23:20
Nippo, mezelf als voorbeeld: ik ben iemand die enorm kan simmen over vanalles en nog wat. Ik creëer zelf onrust in mijn hoofd. Als ik zelf een tijdje geen concrete problemen heb, ga ik lijden (en dan bedoel ik ook écht lijden, niet bij wijze van spreken) onder dingen die ik in de krant lees of op tv zie, of die mensen in mijn omgeving treffen. Alles buitenproportioneel. Ik heb nooit kunnen begrijpen waarom ik dat doe. Want niemand schiet daar iets mee op en ikzelf al helemaal niet.
En zo zijn er meer dingen waar ik enorm veel last van heb/had die ik niet bleek te kunnen veranderen en waarvan ik niet begreep waarom niet.
Sinds ik weet dat al die dingen samen een bepaald patroon vormen, dat dat zou kunnen vallen onder de noemer ADHD, zijn veel puzzelstukjes op hun plek gevallen.
En dan niet vanwege dat labeltje, maar omdat er een (soort van) verklaring is, omdat ik nu kan duiden dat ik op een bepaalde manier schijn te werken. Sindsdien zie ik daar ook heel veel van terug in familieleden, met name mijn moeder.
Ik ben aan de pillen sinds een maand of vier en nog aan het uitproberen in hoeverre ze me helpen. Ik voel het niet altijd echt aan den lijve en probeer verschillende doses.
Wat wel een feit is: halverwege vorig jaar kon ik me eigenlijk niet indenken dat ik ooit weer zou werken (ik had zelf ontslag genomen). Inmiddels heb ik diverse soorten werk, allemaal flexibel in te vullen en vanuit huis maar mét deadlines. Precies zoals ik het wil.
Ik ben veel minder bezig in mijn hoofd. Zodra ik weer begin te malen en onrust voel, weet ik dat de medicatie is uitgewerkt.
Zoals ik al zei ben ik nog aan het uitzoeken wat voor mij een goede dosis is en ook ga ik eerst nog een poos stoppen met pillen, om het verschil te bezien.
Stel dat er verschil is en ik me weer zo voel als vóór de medicatie.
Dan zou dat voor mij dus een keuze betekenen tussen niet in werk kunnen functioneren met voortdurende ruis in mijn hoofd, of een veel rustiger hoofd en werk waar ik bovendien plezier in heb.
Lang verhaal om te zeggen dat het echt niet alleen om prestatie verhogen gaat. Het gaat zoals Mille dacht ik ook al schreef voor veel mensen ook gewoon om normaal kunnen functioneren of niet. Of daarbij prettiger in je vel zitten.
Dingen die je niet kunt begrijpen als je het zelf niet hebt. En waar je dan, vind ik, eigenlijk ook niet over moet oordelen.
Ik vind het wel een heel interessant en eigenlijk ook filosofisch vraagstuk.
xx lisa.
En zo zijn er meer dingen waar ik enorm veel last van heb/had die ik niet bleek te kunnen veranderen en waarvan ik niet begreep waarom niet.
Sinds ik weet dat al die dingen samen een bepaald patroon vormen, dat dat zou kunnen vallen onder de noemer ADHD, zijn veel puzzelstukjes op hun plek gevallen.
En dan niet vanwege dat labeltje, maar omdat er een (soort van) verklaring is, omdat ik nu kan duiden dat ik op een bepaalde manier schijn te werken. Sindsdien zie ik daar ook heel veel van terug in familieleden, met name mijn moeder.
Ik ben aan de pillen sinds een maand of vier en nog aan het uitproberen in hoeverre ze me helpen. Ik voel het niet altijd echt aan den lijve en probeer verschillende doses.
Wat wel een feit is: halverwege vorig jaar kon ik me eigenlijk niet indenken dat ik ooit weer zou werken (ik had zelf ontslag genomen). Inmiddels heb ik diverse soorten werk, allemaal flexibel in te vullen en vanuit huis maar mét deadlines. Precies zoals ik het wil.
Ik ben veel minder bezig in mijn hoofd. Zodra ik weer begin te malen en onrust voel, weet ik dat de medicatie is uitgewerkt.
Zoals ik al zei ben ik nog aan het uitzoeken wat voor mij een goede dosis is en ook ga ik eerst nog een poos stoppen met pillen, om het verschil te bezien.
Stel dat er verschil is en ik me weer zo voel als vóór de medicatie.
Dan zou dat voor mij dus een keuze betekenen tussen niet in werk kunnen functioneren met voortdurende ruis in mijn hoofd, of een veel rustiger hoofd en werk waar ik bovendien plezier in heb.
Lang verhaal om te zeggen dat het echt niet alleen om prestatie verhogen gaat. Het gaat zoals Mille dacht ik ook al schreef voor veel mensen ook gewoon om normaal kunnen functioneren of niet. Of daarbij prettiger in je vel zitten.
Dingen die je niet kunt begrijpen als je het zelf niet hebt. En waar je dan, vind ik, eigenlijk ook niet over moet oordelen.
Ik vind het wel een heel interessant en eigenlijk ook filosofisch vraagstuk.
xx lisa.
zaterdag 17 januari 2009 om 23:25
Lisa, ik oordeel niet. Ik geef mijn mening, en dan nog niet eens over een individueel geval maar over een algemene ontwikkeling. En verder weet jij helemaal niet wat ik al dan niet heb.
Mille, niet per definitie afwijzend. Bij ernstige depressies kunnen antidepressiva een verschil maken. Maar de meeste anti-depressiva worden voorgeschreven aan mensen die "gewoon" problemen hebben. En bij die mensen werken ze ook nog niet eens beter dan placebo. De farmaceutische industrie heeft somberheid zeer succesvol in de markt gezet als medisch probleem, en dat geldt ook voor hyperactiviteit.
Mille, niet per definitie afwijzend. Bij ernstige depressies kunnen antidepressiva een verschil maken. Maar de meeste anti-depressiva worden voorgeschreven aan mensen die "gewoon" problemen hebben. En bij die mensen werken ze ook nog niet eens beter dan placebo. De farmaceutische industrie heeft somberheid zeer succesvol in de markt gezet als medisch probleem, en dat geldt ook voor hyperactiviteit.
zaterdag 17 januari 2009 om 23:27
zondag 18 januari 2009 om 14:31
Idem Lisa, ik vind het ook een interessante vraag.
Nippo, daarom vroeg ik het: je hebt het over 'ernstige depressies', maar dat blijft ook iets subjectiefs.
Wanneer is het ernstig genoeg? En wanneer is het hebben van AD(H)D genoeg om medicatie voor te schrijven?
Of het nou chaos of depressiviteit in je hoofd is, het lijkt me allebei geen pretje.
En ik ben het met je eens dat het vaak alleen maar symptoonbestrijding is, ook bij antidepressiva, en inderdaad ook niet altijd even effectief.
Maar dan zou het, net als bij AD(H)D, een aanvulling kunnen zijn. Een kind met ADD geen structuur bieden en er wel een pilletje inmikken, daar ben ik ook faliekant tegen. Maar als ondersteuning naast een aanpak die op de problematiek van dat kind gericht is, kan het in sommige gevallen wel een heel groot verschil maken.
Nippo, daarom vroeg ik het: je hebt het over 'ernstige depressies', maar dat blijft ook iets subjectiefs.
Wanneer is het ernstig genoeg? En wanneer is het hebben van AD(H)D genoeg om medicatie voor te schrijven?
Of het nou chaos of depressiviteit in je hoofd is, het lijkt me allebei geen pretje.
En ik ben het met je eens dat het vaak alleen maar symptoonbestrijding is, ook bij antidepressiva, en inderdaad ook niet altijd even effectief.
Maar dan zou het, net als bij AD(H)D, een aanvulling kunnen zijn. Een kind met ADD geen structuur bieden en er wel een pilletje inmikken, daar ben ik ook faliekant tegen. Maar als ondersteuning naast een aanpak die op de problematiek van dat kind gericht is, kan het in sommige gevallen wel een heel groot verschil maken.
zondag 18 januari 2009 om 16:21
Ik ben ook behoorlijk sceptisch geweest over medicatie.
Heb tijdens mijn studie wel een paar cooleges neurobiologie gehad, en ookal is het moeilijk te bewijzen, er zijn wel signalen dat bij ADHD-ers iets niet goed werkt in de hersenen. Ritalin is ook niet zomaar een "prestatiebverhoger, het effect is wel antoonbaar anders op een ADHD er ( hoewel dat ook een tikkie cirkelredeniering is, omdat een bepaalde reactie op het medicijn de diagnose bvestigd, en het ook voor een hele grote groep niet werkt).
Zonder medicatie kan ik ook werken, ik heb zonder medicatie een universitaire studie afgerond. Alleen maakt de medicatie het allemaal net even makkelijker, idd omdat de storm in mijn hoofd gaat liggen. Dan kan ik na mijn werk gewoon nog gaamn sporten, met een vriendin afspreken, of een boek lezen. Inplaats van compleet vermoeid om 22 uur in bed te liiggen en 3x per jaar griep te hebben, omdat de vermoeidheid ook mijn weerstand doet verminderen. Sowieso lezen kan ik zonder medicatie niet echt. dan moet ik om de 5 minuten weer zoeken war ik was, omdat mijn gedachten compleet zijn afgedwaald.
@ Zwieber:
Ik kan me heel goed voorstellen dat een schooljuf eers 1x een objectieve buitenstaander vragt om naar een kind te kijken en dan pas de ouders inlicht. Voor veel ouders ids de boodschap nogal confronterend. Je wilt als Juf niet afgaan op je eigen oordel allen, mss een persoonlijke voorkeur omdat het karakter van een kind je niet ligt, mss omdat bepaald gedrag een momentopname is, of een reactie op iets anders. Dan wil je niet direct paniekzaaien bij een ouder.
Heb tijdens mijn studie wel een paar cooleges neurobiologie gehad, en ookal is het moeilijk te bewijzen, er zijn wel signalen dat bij ADHD-ers iets niet goed werkt in de hersenen. Ritalin is ook niet zomaar een "prestatiebverhoger, het effect is wel antoonbaar anders op een ADHD er ( hoewel dat ook een tikkie cirkelredeniering is, omdat een bepaalde reactie op het medicijn de diagnose bvestigd, en het ook voor een hele grote groep niet werkt).
Zonder medicatie kan ik ook werken, ik heb zonder medicatie een universitaire studie afgerond. Alleen maakt de medicatie het allemaal net even makkelijker, idd omdat de storm in mijn hoofd gaat liggen. Dan kan ik na mijn werk gewoon nog gaamn sporten, met een vriendin afspreken, of een boek lezen. Inplaats van compleet vermoeid om 22 uur in bed te liiggen en 3x per jaar griep te hebben, omdat de vermoeidheid ook mijn weerstand doet verminderen. Sowieso lezen kan ik zonder medicatie niet echt. dan moet ik om de 5 minuten weer zoeken war ik was, omdat mijn gedachten compleet zijn afgedwaald.
@ Zwieber:
Ik kan me heel goed voorstellen dat een schooljuf eers 1x een objectieve buitenstaander vragt om naar een kind te kijken en dan pas de ouders inlicht. Voor veel ouders ids de boodschap nogal confronterend. Je wilt als Juf niet afgaan op je eigen oordel allen, mss een persoonlijke voorkeur omdat het karakter van een kind je niet ligt, mss omdat bepaald gedrag een momentopname is, of een reactie op iets anders. Dan wil je niet direct paniekzaaien bij een ouder.
