Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 19 januari 2009 om 18:50
Lief dat je vraagt Hanke! Ja, het was gezellig. Mijn collega en haar man zijn veganisten dus ze hadden hun eigen vleesvervangers mee. Ik mocht ook proeven en het was best te eten. De sfeer was goed, hun vier maanden oude dochtertje was ook mee en zelfs zij was heel gezellig. Ze zat haar oogjes uit te kijken naar wat we allemaal deden, en ze vertelde hele verhalen, prachtig!
De hele avond was voor herhaling vatbaar, volgende keer bij hun. Nemen wij gewoon ons eigen vlees mee...
Fijn dat je weer beter bent, trouwens. Op een gegeven moment komen de muren ook op je af, en wil je graag weer gewoon je gang kunnen gaan he? Nog twee maanden en dan is het alweer lente. Tot die tijd moeten we ons nog maar lekker even dik inpakken, of niet dan?
voor alle lieve dames hier!
De hele avond was voor herhaling vatbaar, volgende keer bij hun. Nemen wij gewoon ons eigen vlees mee...
Fijn dat je weer beter bent, trouwens. Op een gegeven moment komen de muren ook op je af, en wil je graag weer gewoon je gang kunnen gaan he? Nog twee maanden en dan is het alweer lente. Tot die tijd moeten we ons nog maar lekker even dik inpakken, of niet dan?
voor alle lieve dames hier!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 19 januari 2009 om 19:14
Inderdaad rustig hier Hanke en fijn dat je je beter voelt. Dat zakelijk over de situatie praten herken ik wel, dat kan ik inmiddels ook wel.
Feli, eens met Hanke, het blijft zich maar opstapelen. Maar wel fijn dat je het nu weet van je meisje, zodat je er ook wat mee kan. Red je het allemaal nog een beetje met al die sores, heb je nog mooie schilderijen gemaakt?
En ook voor iedereen hier
Feli, eens met Hanke, het blijft zich maar opstapelen. Maar wel fijn dat je het nu weet van je meisje, zodat je er ook wat mee kan. Red je het allemaal nog een beetje met al die sores, heb je nog mooie schilderijen gemaakt?
En ook voor iedereen hier
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 19 januari 2009 om 19:18
Ah, veganisten. Da's nog een stukkie strenger dan vegetarisch. Ik eet zelf weinig vlees en neem ook regelmatig een vegoburger. De AH heeft hele lekkere maar de meeste zijn volgens mij niet geschikt voor veganisten.
Ik was zaterdag een dagje in de sauna en dan is het helemaal niet dik inpakken: ik stond in mijn badjas op het bevroren meer. Maar wel goed voor lichaam en geest. Het enige stresserende was dat de regiotaxi heen veel te laat en terug veel te vroeg was....En ja, over een paar maanden is het al weer lente. Ik kan het me bijna niet voorstellen.
Overmorgen ga ik lekker op de kleine van 3 maanden passen. Die vindt het ook heerlijk om rond te kijken.
Ik was zaterdag een dagje in de sauna en dan is het helemaal niet dik inpakken: ik stond in mijn badjas op het bevroren meer. Maar wel goed voor lichaam en geest. Het enige stresserende was dat de regiotaxi heen veel te laat en terug veel te vroeg was....En ja, over een paar maanden is het al weer lente. Ik kan het me bijna niet voorstellen.
Overmorgen ga ik lekker op de kleine van 3 maanden passen. Die vindt het ook heerlijk om rond te kijken.
dinsdag 20 januari 2009 om 11:31
dinsdag 20 januari 2009 om 15:42
dinsdag 20 januari 2009 om 16:02
dinsdag 20 januari 2009 om 17:50
Ach Lieve EV
En ik kan het alleen maar beamen: jij staat op een de rest doet er nu even niet toe. En hoe klote je je ook voelt: dat mag! Jij mag je zo voelen, je hoeft niet altijd sterk te zijn en jij mag jezelf boven alles stellen. Geef er maar gewoon aan toe, want volgens mij loop je er al een tijdje tegenaan te hikken.
Sterkte (f)
En ik kan het alleen maar beamen: jij staat op een de rest doet er nu even niet toe. En hoe klote je je ook voelt: dat mag! Jij mag je zo voelen, je hoeft niet altijd sterk te zijn en jij mag jezelf boven alles stellen. Geef er maar gewoon aan toe, want volgens mij loop je er al een tijdje tegenaan te hikken.
Sterkte (f)
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 20 januari 2009 om 18:59
Wat naar voor je EV, dat je lijf zo veel last geeft... Ik ken het, op een gegeven moment kún je niet meer doordouwen en zul je rust in moeten lassen. Het kan misschien als falen overkomen, zeker omdat je lichaam je terugfluit. Maar het is lef hebben om er naar te luisteren. Ik vind het heel verstandig dat je naar je huisarts bent gegaan. Het feit dat je je zo druk maakt over een telefoontje geeft eigenlijk wel aan dat het niet zo goed gaat met je. Goed dat je man je steunt, want dat kun je goed gebruiken.
Dikke knuf van Hanke!
Dikke knuf van Hanke!
donderdag 22 januari 2009 om 10:35
Mijn oma zou nu 94 geweest zijn, als ze nog leefde.
Zij kreeg de tien geboden met de paplepel ingegoten.
Haar vader was een autoritaire, gewelddadige man. Oma heeft geen makkelijke jeugd gehad.
Zij voegde een zinnetje toe aan het zesde gebod:
Eerst Uw vader en Uw moeder.... als ze het waard zijn.
Voor een vrouw van haar leeftijd, was het een zeer gewaagde uitspraak. Maar ik vind dat ze de spijker op z'n kop sloeg.
Zij kreeg de tien geboden met de paplepel ingegoten.
Haar vader was een autoritaire, gewelddadige man. Oma heeft geen makkelijke jeugd gehad.
Zij voegde een zinnetje toe aan het zesde gebod:
Eerst Uw vader en Uw moeder.... als ze het waard zijn.
Voor een vrouw van haar leeftijd, was het een zeer gewaagde uitspraak. Maar ik vind dat ze de spijker op z'n kop sloeg.
donderdag 22 januari 2009 om 10:52
Hey lieve EV . Schrijf van je af gekkie, alle ruimte voor en dat weet je .
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, ik voel me net zo hihi. Maar ik merk tegelijkertijd dat er een hoop ligt te broeden en te sudderen. Is dat bij jou niet net zo goed? Dan wordt het al gauw veel, en vanaf daar al snel te veel.
Ik heb nu weinig keus, voor mij is het opstaan en weer doorgaan. Maar jij kunt die ruimte creeren dus doe dat ook, je verdient dat en je mag en moet voor jezelf zorgen. Jij geeft de grens aan. En dat is soms heel moeilijk, vooral als je dat niet gewend bent, het niet mocht. Het mag nu wel, het wordt in feite zelfs van je verwacht. En dat maakt het weer eng (ik ken die cirkel ). En toch, geniet er diep binnenin ook van dat jij dat kunt.
Misschien is het fijn om als je dan toch er tegenaan loopt dat je aan verwachtingen moet en wil voldoen, de focus te verleggen van anderen naar jezelf. Gewaagd, ik weet het. Wat verwacht jij van jezelf? Wat zijn jouw verwachtingen van je leven? En dan bedoel ik niet de politiek correcte versie van het aangepaste meisje maar juist die ontembare vrouw in jezelf. Wat wil die? Wat verwacht die van jou? Hoe kun je haar ruimte geven om te ademen, te zijn, te doen, te voelen?
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, ik voel me net zo hihi. Maar ik merk tegelijkertijd dat er een hoop ligt te broeden en te sudderen. Is dat bij jou niet net zo goed? Dan wordt het al gauw veel, en vanaf daar al snel te veel.
Ik heb nu weinig keus, voor mij is het opstaan en weer doorgaan. Maar jij kunt die ruimte creeren dus doe dat ook, je verdient dat en je mag en moet voor jezelf zorgen. Jij geeft de grens aan. En dat is soms heel moeilijk, vooral als je dat niet gewend bent, het niet mocht. Het mag nu wel, het wordt in feite zelfs van je verwacht. En dat maakt het weer eng (ik ken die cirkel ). En toch, geniet er diep binnenin ook van dat jij dat kunt.
Misschien is het fijn om als je dan toch er tegenaan loopt dat je aan verwachtingen moet en wil voldoen, de focus te verleggen van anderen naar jezelf. Gewaagd, ik weet het. Wat verwacht jij van jezelf? Wat zijn jouw verwachtingen van je leven? En dan bedoel ik niet de politiek correcte versie van het aangepaste meisje maar juist die ontembare vrouw in jezelf. Wat wil die? Wat verwacht die van jou? Hoe kun je haar ruimte geven om te ademen, te zijn, te doen, te voelen?
donderdag 22 januari 2009 om 11:03
Hier gaat het op de een of andere manier goed. Een beetje wankel, een beetje wiebelig maar het gaat. Man is bezig met kijken naar andere huisvesting (hij verhuist Hanke, ik blijf hier, ik woonde hier al voordat ik hem leerde kennen en ik hou meer van dit huis).
En ik voel zo aan de buitenranden van mijzelf een glimp opluchting. Tegelijkertijd bezig met alles op een rij te krijgen van hoe ik het wil doen met onze dochter, wat haalbaar is ook qua werk(tijden) voor mij zonder dat ik haar belast. Ze heeft thuis zijn nodig om tot rust te komen, ze is vrij snel overprikkeld. Dus praktisch allemaal.
Ik sta geheel achter de keuze, wil dit niet meer, kan dit niet meer. Met die rust vind ik het ook niet erg dat het niet gisteren al gedaan en gebeurd is, mijn dochter is nu prioriteit en ik wil alles aandachtig en zorgvuldig afwegen, wat de beste situatie voor haar is.
Maar dat het niet heel lang moet gaan duren is duidelijk. Gisteren vertelde hij wat dingen over het gesprek bij zijn psych en ik merk dan telkens hoe onrealistisch hij kijkt naar zichzelf en zijn leven. Geen wonder dat het dan moeilijk is om er grip op te krijgen. Het is niet meer mijn probleem en dat voelt goed. Ik weet dat wat wel mijn problemen zijn, op te lossen zijn en dat ik dat kan.
Vorige week een enorme dip gehad (kort maar krachtig zoals gewoonlijk), dat me compleet helder werd hoe waardeloos deze relatie me heeft doen voelen. En dat ik daar tegen gevochten heb, altijd. Maar dat het er in de kern toch weer ingeslopen was. Dat was confronterend maar ook helend. Ik merk dat sindsdien vooral het zelfvertrouwen tot bloei komt, fijn gevoel.
En zo rommel ik wat aan. Ik merk hoe belangrijk deze periode is, aan de ene kant frustreert het me soms dat alles tijd kost en aan de andere kant voel ik alle verschuivingen, niet alleen buiten me maar vooral binnenin. Geen wonder dat dat niet in 2 dagen klaar is.
En ik voel zo aan de buitenranden van mijzelf een glimp opluchting. Tegelijkertijd bezig met alles op een rij te krijgen van hoe ik het wil doen met onze dochter, wat haalbaar is ook qua werk(tijden) voor mij zonder dat ik haar belast. Ze heeft thuis zijn nodig om tot rust te komen, ze is vrij snel overprikkeld. Dus praktisch allemaal.
Ik sta geheel achter de keuze, wil dit niet meer, kan dit niet meer. Met die rust vind ik het ook niet erg dat het niet gisteren al gedaan en gebeurd is, mijn dochter is nu prioriteit en ik wil alles aandachtig en zorgvuldig afwegen, wat de beste situatie voor haar is.
Maar dat het niet heel lang moet gaan duren is duidelijk. Gisteren vertelde hij wat dingen over het gesprek bij zijn psych en ik merk dan telkens hoe onrealistisch hij kijkt naar zichzelf en zijn leven. Geen wonder dat het dan moeilijk is om er grip op te krijgen. Het is niet meer mijn probleem en dat voelt goed. Ik weet dat wat wel mijn problemen zijn, op te lossen zijn en dat ik dat kan.
Vorige week een enorme dip gehad (kort maar krachtig zoals gewoonlijk), dat me compleet helder werd hoe waardeloos deze relatie me heeft doen voelen. En dat ik daar tegen gevochten heb, altijd. Maar dat het er in de kern toch weer ingeslopen was. Dat was confronterend maar ook helend. Ik merk dat sindsdien vooral het zelfvertrouwen tot bloei komt, fijn gevoel.
En zo rommel ik wat aan. Ik merk hoe belangrijk deze periode is, aan de ene kant frustreert het me soms dat alles tijd kost en aan de andere kant voel ik alle verschuivingen, niet alleen buiten me maar vooral binnenin. Geen wonder dat dat niet in 2 dagen klaar is.
donderdag 22 januari 2009 om 13:25
Feli, ik word er stil van. Het is idd een rotsituatie maar ik ben heel blij dat je je eigen plan kiest en gaat voor wat voor jou goed is, ook in je rol als moeder. Dat vind ik wel iets om trots op te zijn!
En je mag je dan misschien soms waardeloos voelen, je bent het niet! Het is het belangrijkste als je dat jezelf kunt zeggen, maar ook soms best wel fijn als je het van een ander hoort...
EV, ik heb een beetje meegelezen met je. Omdat ik niet op die andere topics wil reageren doe ik het even hier. Als je het gebruik van oxa beperkt tot incidenteel dan kan het niet zo veel kwaad, en heeft het de functie om je door de ergste paniek en fysieke verschijnselen heen te loodsen. Ik heb het jarenlang incidenteel gebruikt. Soms een paar dagen achter elkaar en soms ook meerdere keren op een dag en dan weer een paar dagen of zelfs weken niet. Als je het met intervallen op de momenten gebruikt dat je ze het hardst nodig hebt, dan kan het een waardevolle ondersteuning zijn. Laat je dus niet te snel bang maken.
Wat dagbehandeling betreft: ik kan zo van een afstand niet goed beoordelen of dat een goed idee is. Wat ik van je weet is dat je nu een goede behandelaar hebt waar je je veilig voelt. Dat is het allerbelangrijkste. Ook omdat het een kunst is om te weten te doseren. Het voordeel van dagbehandeling is steun en structuur, en deskundigheid van een psychiater. Maar er zijn ook nadelen als heel veel prikkels, emoties van anderen en niet elke behandelaar/sociotherapeut is even kundig. Haast alle sessies zijn groepssessies en de vraag is of dat jou voldoende veiligheid biedt. In mijn ogen is traumaverwerking iets voor een 1 op 1 situatie.
Vind je het vervelend dat ik me er mee bemoei?
En je mag je dan misschien soms waardeloos voelen, je bent het niet! Het is het belangrijkste als je dat jezelf kunt zeggen, maar ook soms best wel fijn als je het van een ander hoort...
EV, ik heb een beetje meegelezen met je. Omdat ik niet op die andere topics wil reageren doe ik het even hier. Als je het gebruik van oxa beperkt tot incidenteel dan kan het niet zo veel kwaad, en heeft het de functie om je door de ergste paniek en fysieke verschijnselen heen te loodsen. Ik heb het jarenlang incidenteel gebruikt. Soms een paar dagen achter elkaar en soms ook meerdere keren op een dag en dan weer een paar dagen of zelfs weken niet. Als je het met intervallen op de momenten gebruikt dat je ze het hardst nodig hebt, dan kan het een waardevolle ondersteuning zijn. Laat je dus niet te snel bang maken.
Wat dagbehandeling betreft: ik kan zo van een afstand niet goed beoordelen of dat een goed idee is. Wat ik van je weet is dat je nu een goede behandelaar hebt waar je je veilig voelt. Dat is het allerbelangrijkste. Ook omdat het een kunst is om te weten te doseren. Het voordeel van dagbehandeling is steun en structuur, en deskundigheid van een psychiater. Maar er zijn ook nadelen als heel veel prikkels, emoties van anderen en niet elke behandelaar/sociotherapeut is even kundig. Haast alle sessies zijn groepssessies en de vraag is of dat jou voldoende veiligheid biedt. In mijn ogen is traumaverwerking iets voor een 1 op 1 situatie.
Vind je het vervelend dat ik me er mee bemoei?
donderdag 22 januari 2009 om 13:49
Is zeker fijn Hanke, lief van je .
En het is raar, merk dat het besef begint in te zinken dat ik niet meer enorm rekening hoef te houden met hem. Dat ik mijn eigen leven mag gaan leven op mijn manier. Dan merk ik hoe benauwd het is geweest de afgelopen jaren.
Zo heel stiekem openen zich uitzichten over hoe het kan zijn als ik het maar durf. En dat ik weer begin te durven. Ik begin weer te durven te dromen. Mijn dromen. Zonder rekening te hoeven houden met iemand voor wie het nooit goed genoeg is.
Ik wil mijn dromen wel! Ik hou van mijn leven, van mijzelf. Da's al een hele tijd zo maar altijd wat opgeborgen, veilig weggestopt zodat hij er niet aan kon komen. Nu mag het zo lekker gaan uitbreiden, stukje bij beetje alles gaan doordringen.
Gek gevoel. Leuk ook. Alsof er heel veel mogelijk wordt.
En het is raar, merk dat het besef begint in te zinken dat ik niet meer enorm rekening hoef te houden met hem. Dat ik mijn eigen leven mag gaan leven op mijn manier. Dan merk ik hoe benauwd het is geweest de afgelopen jaren.
Zo heel stiekem openen zich uitzichten over hoe het kan zijn als ik het maar durf. En dat ik weer begin te durven. Ik begin weer te durven te dromen. Mijn dromen. Zonder rekening te hoeven houden met iemand voor wie het nooit goed genoeg is.
Ik wil mijn dromen wel! Ik hou van mijn leven, van mijzelf. Da's al een hele tijd zo maar altijd wat opgeborgen, veilig weggestopt zodat hij er niet aan kon komen. Nu mag het zo lekker gaan uitbreiden, stukje bij beetje alles gaan doordringen.
Gek gevoel. Leuk ook. Alsof er heel veel mogelijk wordt.
vrijdag 23 januari 2009 om 12:53
Hoi meisjes.
Wil even wat laten vernemen, bij deze dan.
Het punt eert uw ....heb ik afgesloten.
Ik heb er vrede mee.Tuurlijk komt het zo af&toe boven maar dat zal altijd blijven.
Hoe het wél had gekund kan ik eeuwig over doorzagen maar krijg er de tijd en zo het zou kunnen er toch niet mee terug.
Ik ben wel mega mega moe van de afgelopen jaren waarin dit hfd.stuk een grote rol speelde voor wie ik nu ben.
Waardoor ik ben wie ik ben.
Ik maak er wat moois van nu het gewoon nog kan en ga niet meer terug naar het verleden.
Ik wil naar het heden en mezelf belangrijk vinden en dat blijven vinden.
En wat een ander doet moet diegene zelf weten.
Merk ik dat het me schaadt/schaden zal/ik me mee laat slepen wat me geen goed zal doen, dan draai ik me om.
Ik sta voorop en de rest komt vanzelf.
Voor allemaal dikke knuffel en liefs.
Wil even wat laten vernemen, bij deze dan.
Het punt eert uw ....heb ik afgesloten.
Ik heb er vrede mee.Tuurlijk komt het zo af&toe boven maar dat zal altijd blijven.
Hoe het wél had gekund kan ik eeuwig over doorzagen maar krijg er de tijd en zo het zou kunnen er toch niet mee terug.
Ik ben wel mega mega moe van de afgelopen jaren waarin dit hfd.stuk een grote rol speelde voor wie ik nu ben.
Waardoor ik ben wie ik ben.
Ik maak er wat moois van nu het gewoon nog kan en ga niet meer terug naar het verleden.
Ik wil naar het heden en mezelf belangrijk vinden en dat blijven vinden.
En wat een ander doet moet diegene zelf weten.
Merk ik dat het me schaadt/schaden zal/ik me mee laat slepen wat me geen goed zal doen, dan draai ik me om.
Ik sta voorop en de rest komt vanzelf.
Voor allemaal dikke knuffel en liefs.
