kinderwens uitstellen, help

Op zoek naar wijze antwoorden of ontnuchterende reacties plaats ik hier mijn worsteling maar...



Sinds een jaar heb ik regelmatig last van mijn eierstokken. Niet vreemd als je bedenkt dat in mijn nabije omgeving iedereen zwanger was of net bevallen. Daarbij opgeteld dat ik een fantastische man heb, allebei een leuke baan en samen een mooi huis, je zou misschien denken ga ervoor.



Maar goed dan de rationele bezwaren:

naast die leuke banen hebben we allebei nog een studie waar veel tijd inkruipt. We werken een fulltime op 4 dagen allebei en hebben zo een dag in de week vrij voor colleges.

Daarnaast allebei ook nog gesteld op onze sociale contacten.Gevolg, altijd druk



Het probleem, financieel trekken we het niet dat een van ons minder gaat werken. Studies duren nog 2 en 3 jaar.



We zijn er allebei van overtuigd dat we tijd willen hebben voor de kleine als er een kindje zou mogen komen. 3 of 4 dagen kinderopvang zien we echt als het maximum. Maar daar lijken we de komende jaren nog niet aan te komen. Of een van ons moet een fantastische salarisverhoging krijgen, zijn studie sneller kunnen afronden of we moeten de loterij winnen. Dat alles lijkt niet zo realistisch.



Goed tot zover de uitgebreide inleiding.

Feit is dat ik wel voel dat ik met hart en ziel naar een kindje verlang en ook mijn man zou er voor willen gaan als we niet zoveel verplichtingen hadden op het gebied van werk en studie.



Vraag aan jullie:

Heeft er iemand van jullie fantastische ervaringsverhalen van mensen die er toch voor zijn gegaan doordat ze door een wonderlijk inzicht tot een geweldige oplossing kwamen?



Zo nee, help me dan graag aan verhalen, die niet enkel rose gekleurd zijn, die ons met beide benen op de grond zetten, en duidelijk maken dat we het ouderschap niet mogen onderschatten. Alle kinderen lijken nu zo lief en makkelijk, maar natuurlijk huilen ze ook 's nachts, verandert de komst van een kindje je relatie, zorgt het voor veel praktisch geregel, etc.....



Kortom, help ons graag met onze droom of juist uit de droom...

Beste allemaal,



Goed om zo steeds vanuit andere invalshoeken naar het geheel te kijken. Ook hier nog steeds het gevecht met de voors en tegens aan het voeren en dat tussen de ratio en het gevoel. Ben denk ik nog nooit ergens zo druk mee bezig geweest in mijn hoofd en hart als nu....

Om wat antwoorden te geven op de vragen die gesteld worden:

over het knaagje: het gevoel van zouden we toch niet beter al voor kinderen gaan, met andere woorden de twijfel door het gemis.



Over de kosten:

inmiddels wordt wel duidelijk dat ik naar alle waarschijnlijkheid een dag zou kunnen minderen op mijn werk.

Ook blijken de kosten van kinderopvang ontzettend mee te vallen als je alles mee rekent.

De ouderschapsverlof en bevallingsverlof is in onze situatie ook goed geregeld.

Qua leeftijd zou ik nog even kunnen wachten want we hebben geen wens voor een heel elftal, eerder twee dan drie kindjes.



Het idee om nog niet zwanger te zijn tijdens de studie vanwege de stress die studie kan veroorzaken, dat is mijn geval niet zozeer aan de orde. Buiten dat ik er wel eens grondig van baal, ben ik eigenlijk weinig aan het stressen.



Mijn studie doe ik niet om hogerop te komen, maar om uiteindelijk ook op een andere plek mijn functie te kunnen uitvoeren. Het is dus niet zo dat ik zware plannen heb om carrière te maken, dus ook dat hoeft ons niet tegen te houden.



Voorlopig waren wij ook tot de conclusie gekomen dat het wellicht mogelijk is om al in het laatste jaar van de studie zwanger proberen te worden. Want ik zie me wel met een dikke buik colleges volgen en een scriptie schrijven.

Tegen die tijd zal er ook meer duidelijkheid zijn over een eventuele promotie van mijn man en lijkt het rationeel allemaal heel verantwoord.



Lastige blijft dat heel mijn hart nu al ja roept en dat vandaag iemand tegen me zei: maar denk je nu echt dat de omstandigheden ooit optimaal zullen zijn? Die dacht dus duidelijk aan je hart volgen en doen of je gek bent....

En stiekem huppelt mijn hart dan...Ben normaal dan ook veel meer het emotionele type dan het rationele dus zo gek is dat niet.



Tot zover mijn zielenroerselen op dit moment. Hoor graag meer ervaringen....



Bedankt dat je de moeite neemt om deze strijd tussen hoofd en hart mee te volgen. Het lucht op.

RosieRo, mag ik vragen of jij vroeg moeder bent geworden en hoe ideaal de omstandigheden waren en hoe je een en ander ervaren hebt?

Op zich ben ik flexibel namelijk, haha en ik wil die kleine maar al te graag in het plaatje passen, maar ik wil er wel genoeg voor die kleine kunnen zijn samen met mijn man