eenkennig met 4 maanden?

Wij hebben ook zo'n drama meegemaakt met ons zoontje van toen 3,5 maand. Ik zou voor het eerst weer een wedstrijd gaan biljarten en mijn moeder kwam oppassen (en ook zij zag zoonlief vaak...). Ik was goed en wel begonnen met de wedstrijd toen mijn telefoon ging. Zoon was compleet van de kaart. Ik ben naar huis gegaan en het heeft maanden geduurd voor hij bij een ander weer rustig wilde blijven(dat betekende dus dat we geen avond samen weg konden..). Ik heb het zo gelaten ondanks dat het soms vermoeiend was. Hij moest niets. Ik wilde dat hij zich veilig voelde, en als dat bij mij (of zijn papa) op de arm of op schoot was, prima.. Met forceren los je niets op (is mijn mening). Ik zou dochterlief dus lekker bij je houden en het " afgeven" blijven proberen maar stand by blijven zodat je kunt ingrijpen als het mis dreigt te gaan.

O, en het was wel degelijk eenkennigheid bij ons. Het cb zei in eerste instantie dat dat niet mogelijk was op zo jonge leeftijd.. maar reken maar dat ze daarvan terug zijn gekomen!

Sterkte iig! het is erg vervelend voor jullie meisje en jullie als ze niet begrijpt wat er allemaal gebeurt!

Hier ook eenkennigheid op zo jonge leeftijd. Wij hebben d'r niet zo veel ondergebracht, maar we hebben het ook niet gelaten zeg maar. Ze heeft wel gelogeerd in die periode en het huilen namen we dan allemaal maar voor lief. Ik had een PPD en had het soms echt nodig dat ze even weg was. Maar leuk is anders inderdaad.

Verder ben ik heel bewust wel weg blijven gaan (zat ook fulltime thuis met 'r). Voor haar om eraan te wennen dat ik er ook wel eens niet was en voor mezelf omdat ik het ontzettend benauwend vond om 24/7 met haar op m'n lip te zitten.

Na verloop van tijd (en dan spreek je echt over maanden) ging het over en op den duur was het weg.



Het is een beetje schipperen. Aan de ene kant wil je je kind zo veel mogelijk de veiligheid geven waar het om vraagt natuurlijk, maar aan de andere kant vond ik het wel belangrijk dat ze ook leerde vertrouwen dat als ik weg was, ik ook weer terug kwam. Ik denk dat je het beste naar je eigen buik kunt luisteren. Doet die pijn (en blijft die pijn doen, want mijn maag keerde zich om als ik haar huilend op de creche achterliet waar ze vanaf 9 maanden naartoe ging Edit: en die draaide weer terug als ik dan na een uurtje belde om te vragen hoe het ging: altijd goed...), doe dan een stapje terug. Waar jouw grens ligt hierin, kun jij alleen persoonlijk bepalen.



Sterkte ermee!

Ben het eens met wat qwertu zegt, we zijn het wel blijven proberen, heel voorzichtig. eerst een kwartiertje, dan een half uurtje etc.. maar het was een proces van maanden..

Eenkennig.. check

Mn jongste van 7 maanden is ook al een paar weken een ramp als ze door iemand anders opgepakt word zelfs door opa en oma.

Haar oudere zus had het ook rond 4-5 maanden en dat heeft en paar weken geduurd toen.

Enigste wat helpt is zorgen dat je in iedergeval in de buurt blijft maar haar zeker niet altijd bij je houden.

Gewoon blijven proberen al is het maar 5 minuten zodat ze op een gegeven moment vanzelf merkt dat andere mensen niet bijten bij wijze van

Ja, hoor, volgens mij kan het best.

Mijn dochter begon rond die tijd ook een pruillipje te trekken en weg te kijken als ze vreemden zag.

Als ze eenmaal aan degene zijn gezicht gewend was, dan ging het beter.

Nu is ze bijna zeven maanden en doet ze dat alleen nog maar als iemand teveel tegen haar zit te koeren en haar niet eventjes rustig laat wennen.

Op het kinderdagverblijf gaat het nu goed.

De blijdschap als ze me weer ziet, als ik haar haal is het mooiste moment van de dag.

Niets forceren, ben ik met de anderen eens. Kinderen moeten al zo snel de wijde wereld in.