Relatie over - loslaten is zo moeilijk

Valesca, ik ken je van je andere topics. Een voor jou. Erg moedig van je om dit besluit te nemen!



Lovehurts, wat jij wil het 1+1 optelsommetje en weer lekker verder gaan met je leven gaat helaas tijd kosten meid. Ik was net een heel verhaal voor je aan het typen en met 1 druk op de knop was alles foetsie. Dus ik ga mijn best doen alles weer op te schrijven (ken je dat, zit je in een schrijf-flow ben je alles kwijt...) Anyway, wat jij wil zal even tijd kosten. Ik herken de wanhoop van hem zo graag terugwillen. Ik maakte het altijd uit omdat ik echt doodongelukkig was maar toch bleef ik keer op keer terug gaan naar hem. Bij mij was de situatie anders. Hij wilde namelijk dat we NOOIT uit elkaar gingen dus in feite stond (staat zelfs) zijn deur altijd voor mij open. Ik kon makkelijk toegeven aan die wanhoop en weer contact met hem opnemen.



Het heeft mij in totaal 3 jaar gekost om er volledig van af te zijn. Heel veel verwarring en vooral zoveel vragen. Nu snap ik dat deze man niet helemaal eerlijk is en eigenlijk mij nodig heeft (zoals ik hem) om zichzelf bevestigd te zien. Snap je nu waarom ik niet over liefde rep?



Het zal echt even doorbijten zijn. Als hij openstaat voor contact zou je hem kunnen bellen als je daarmee even weer wat lucht krijgt. En ik weet dat het heel gevaarlijk is wat ik hier adviseer maar misschien is het wat jij nu even nodig hebt. Ik wil je niet aanmoedigen door te gaan met iets wat schadelijk voor je is maar als ik lees hoeveel energie het je kost om op je handen te blijven zitten dan zou ik er niet al te moeilijk over doen. Soms gaat loslaten in stapjes en kan dat ene contact je weer met beide benen op de grond zetten.



Wat mij overigens ook hielp was met een vriendin praten die door hetzelfde ging. We konden alles bespeken. Als een ander dit niet heeft meegemaakt dan reageert hij/zij meestal heel direcht:'ja maar het was toch slecht? Snap niet waarom je weer teruggaat"

Dus zorg ervoor dat je met mensen praat die dit ook ervaren hebben. Anders ga je alleen maar aan jezelf twijfelen. Ik deed althans wel. Ik dacht dat ik gek was. Ik snap nu veel beter wat er aan de hand was en hoe ik gelukkig na een lange periode kan zeggen: genoeg is genoeg. ik richt me nu op mezelf.



Oh ja, voor ik 't vergeet: hij zal niet bewust weten dat je aan hem denkt en er bewust van genieten maar onbewust. We zijn nu eenmaal verbonden met elkaar. Ook mentale energie gaat zijn kant op. Je moet het zien als je eigen persoonlijke bankrekening die je nu door hem laat leegplunderen. Ben het eens met Valesca: richt je nu op jezelf. Hoe moeilijk ook. Als je je op hem blijft richten zul je nooit weten hoe waardevol jij bent omdat jouw waarde alleen maar zijn richting opgaat.



(f)

hoi,



Ik had hier laatst al even verteld dat het net uit was met m'n vriendje. En ik wilde even vertellen dat ik hem vandaag even heb gezien. Het was wel heel erg raar. Aan de ene kant is ie nog zo vertrouwd en zou ik bijna automatisch tegen hem aankruipen en hem zoenen, gewoon omdat dat zo logisch voelt. Maar dan ineens besef ik dat hij degene is die mij zo'n pijn heeft gedaan. Meestal zegt iedereen altijd dat het het beste is om contact te verbreken, maar ik geloof dat het in mijn geval anders is. Juist door hem te zien leer ik voelen en accepteren dat het echt over is. Raar he? Het lijkt wel of ik eerst die vreselijk pijn moet voelen voor ik het een plekje kan geven. En wat sensy zegt tegen jou, lovehurts, misschien moet je toch heel even op adem komen door hem heel even te spreken. Misschien helpt dat toch wel, ookal is hij natuurlijk niet de persoon die jou kan troosten. Het rare is namelijk bij dat hij door alles maar steeds weer aan me uit te leggen, me toch kalmeert ofzo. heel vreemd (maar misschien is dit alleen bij mij zo?) En ik vind het ook fijn dat hij niet moeilijk doet over normaal vriendschappelijk contact houden. Ookal is dat voor mij nu nog heel moeilijk.

Maar ja, verder ben ik ook gewoon nog steeds heel verdrietig. Omdat je steeds weer zo met je neus op de feiten wordt gedrukt.

Sterkte maar weer, sorry dat ik verder niet echt advies ofzo kan geven, weet het zelf gewoon ook even niet meer...

Bloemenmeisje,

Dat is niet zo raar hoor, ik had het met mijn ex, vriend voor deze vriend, ook. Maar dat kwam omdat hij het me eigenlijk heel liefdevol uitlegde, waarom het niet ging. En dat gaf me rust en vertrouwen. Blijkbaar is dit nu voor jou ook zo. Hij legt het je uit en dan kan je daar vrede mee hebben. Dat is heel prettig.

Sterkte in ieder geval!

@Sensy

Dank je. Ik lees jouw verhaal hier nu eigenlijk voor het eerst en vind het heel erg herkenbaar. Ik vraag me ook af of er echt liefde in het spel is tussen mij en mijn (nu) ex-vriend. Het is meer een wederzijdse afhankelijkheid en een verslaving van mijn kant. We zijn wel echt maatjes van elkaar, maar van een gelijkwaardige liefdesrelatie is eigenlijk geen sprake.



Nog steeds verwar ik mijn gevoelens van verlangen met liefde. Blijkbaar heb ik er wel bijna 8 jaar over moeten doen om me daarvan bewust te worden en deze relatie voor eens en voor altijd los te laten. Ik denk wel dat de grote klap nog moet komen. Ik voel me nu redelijk rustig, maar het gaat nog een hele uitdaging worden, vrees ik, om voet bij stuk te houden.



Lovehurts, hoe is het nu met je?

quote:Sensy12 schreef op 27 januari 2009 @ 22:29:

Het heeft mij in totaal 3 jaar gekost om er volledig van af te zijn. Heel veel verwarring en vooral zoveel vragen. Nu snap ik dat deze man niet helemaal eerlijk is en eigenlijk mij nodig heeft (zoals ik hem) om zichzelf bevestigd te zien. Snap je nu waarom ik niet over liefde rep?



Oh ja, voor ik 't vergeet: hij zal niet bewust weten dat je aan hem denkt en er bewust van genieten maar onbewust. We zijn nu eenmaal verbonden met elkaar. Ook mentale energie gaat zijn kant op. Je moet het zien als je eigen persoonlijke bankrekening die je nu door hem laat leegplunderen.

Ook heel herkenbaar en goed verwoord Sensy. Ik denk dat ik ook minstens wel een aantal jaar nodig heb om volledig los van hem te komen. Dat dat bij jou 3 jaar heeft geduurd zakt me de moed wel wat in de schoenen, omdat ik nog maar een paar maandjes onderweg ben.



Volgens mij hebben dat soort mannen een soort parasitisme ontwikkeld, waardoor ze 'aanvoelen' dat je er weer bovenop begint te krabbelen. Als het weer een stuk beter met je gaat, komen zij diezelfde hernieuwde energie weer opslurpen. Ik droeg hem op handen en dat zal hij wel missen...

quote:lovehurts schreef op 28 januari 2009 @ 11:09:

Sensy: lief dat je twee keer wilde schrijven, aangezien de eerste keer ineens verdween! je schrijft dat je steeds terug ging naar hem. Had hij in die periodes nooit ineens een ander, zodat de weg terug gesloten was? Wat bedoel je met "nu snap ik dat deze man niet helemaal eerlijk is"? Bedoel je dan dat hij bevestiging nodig had van jou terwijl hij over liefde sprak?





Voor zover ik weet heeft hij maar 1x een ander gehad maar zeker weten doe ik het niet. Toen ik dat hoorde, verdween de grond onder mijn voeten. Wat het ingewikkelder maakte is dat wij elkaar op de werkvloer dagelijks tegenkomen. Maar dat terzijde. Toen ik begreep dat hij een ander had, wilde ik (hoe stom) mijn gevoelens toch een plek geven en het definitief afsluiten. Uiteindelijk resulteerde dat 'afsluitgesprek' in het toch nog een keer proberen. Dit keer hield ik al mijn zintuigen wagenwijd open. Waarom trapte ik elke keer in zijn charme? Waarom wist ik dat hij loog maar besloot ik toch het 'goede' in hem te zien? Waarom neem ik genoegen met een relatie die lijkt op een langzame zelfmoord? Ik had het nodig om hem nog een keer helder mee te maken. Ik was met de verwerking van het *ahum* verlies al vrij ver dus onze laatste samenzijn was er niet bepaald eentje van rozengeur en manenschijn (de vorige wel en daarom besloot ik elke keer weer terug te gaan, ik wilde de hoop gewoon niet opgeven) maar eentje van een wetenschapper (ik dus) die op elk detail lette. Niet alleen bij hem maar meer bij mezelf. Ik bleef wel realistisch: dit is 'm niet maar ik zal er achterkomen waarom ik zo gehecht aan hem ben. Het is doodordinaire bevestiging zoeken van mezelf bij hem. En hij bij mij. We hielden elkaars ego's in stand. Intuitief wist ik dit allemaal. Ook dat hij nooit naar zijn eigen aandeel zou kijken (dat bedoelde ik met oneerlijkheid), nooit zou toegeven dat hij spelletjes speelde (heb ik antennes voor) kortom: niet eerlijk naar zichzelf en niet eerlijk naar mij.



Ik bezit denk ik wel een gezonde dosis zelfreflectie. Ik heb vol woede richting hem gezeten maar ook richting mezelf. Ik heb goed nagedacht over wat ik mezelf aan waarde toeken en in hoeverre die waarde terug te zien was in al mijn relaties. Ik schaamde me zelfs naar mezelf toe dat ik zo met me liet omgaan. Ik schaamde me voor de kruimels die genoeg leken maar uiteindelijk een onbedwingbare honger in gang zetten.



Lovehurts, als je niet bang bent om naar jezelf te kijken dan zul je ook toe moeten geven dat er iets in jou snakt naar die bevestiging. Hij kwam langs en gaf jou die in het begin en alles binnen in jou schreeuwt om meer.



Helaas is dat een bodemloze put. Maakt niet uit hoe je je op handen laat dragen, vernederen whatever, als je niet met jezelf aan de slag gaat dan zul je dit soort situaties blijven aantrekken. Echt, ik spreek uit ervaring: ik moest meerdere dramatische relaties meemaken voordat ik kon zeggen dat ik zelf ergens niet helemaal gezond en in balans ben. Het is fijn om hem als klootzak te zien en de woede heeft me zelfs geholpen weer een deel van mijn eigenwaarde te voelen maar ook na verloop van tijd zakt dat weg. De leegte is in het begin niet fijn maar als je geduld hebt en die leegte niet met shit gaat vullen dan komt er vavnzelf eindelijk wat rust in de tent.



En nog even over liefde: het is mijn diepste overtuiging dat we allemaal weten wat liefde is. We doen alleen af en toe alsof we dom zijn. Liefde voelt veilig, warm en geborgen en kan soms pijn doen omdat ze een spiegel voorhoudt. Maar alles wat daarbuiten valt is gewoon rommel uit verleden verpakt in bloemetjespapier.

quote:4wheelsand1heart schreef op 28 januari 2009 @ 12:57:

[...]



Ook heel herkenbaar en goed verwoord Sensy. Ik denk dat ik ook minstens wel een aantal jaar nodig heb om volledig los van hem te komen. Dat dat bij jou 3 jaar heeft geduurd zakt me de moed wel wat in de schoenen, omdat ik nog maar een paar maandjes onderweg ben.



Hahaha, niet doen De moed hoeft je niet in de schoenen te zakken. Als ik allemaal wist wat ik nu weet was het allemaal wat sneller gegaan. Het kan bij jou misschien wel binnen een maand over zijn. Gewoon de relatiepijler blijven lezen, zie je vanzelf wat je NIET wilt en houd je voor ogen wat je WEL wilt. Bij mij duurde het zolang omdat ik koppig ben en het idee had dat ik met mijn grootheidswaanzin zo'n probleemgeval wel even zou helpen. Niet wetende dat ik zelf een probleem was/ben. Dus no worries, meet jouw voortgang nooit aan dat van een ander. Elk tempo is goed. Los daarvan, het verwerken, terugvallen en weer met goede moed verder helpt je ook karakter te ontwikkelen. Zie het positief: beetje intensieve leerschool maar aan het eind ben je hoogleraar/professor



Volgens mij hebben dat soort mannen een soort parasitisme ontwikkeld, waardoor ze 'aanvoelen' dat je er weer bovenop begint te krabbelen. Als het weer een stuk beter met je gaat, komen zij diezelfde hernieuwde energie weer opslurpen. Ik droeg hem op handen en dat zal hij wel missen...



Als je zo blijft denken dan zul je hem nooit echt los kunnen laten. Het voelt misschien goed om je boven hem te plaatsen (kijk wat ie mist) maar is in de kern gewoon een verschuiving van het probleem. Een ander op handen dragen zal altijd wrok met zich meebrengen. Degene die gedragen wordt zal altijd in de schuld bij de ander blijven. Degene die draagt zal altijd iets in ruil hiervoor terugwillen hebben. Just be yourself. Uiteindelijk draagt iedereen zichzelf. De vraag die je moet stellen is: mis ik het niet om mezelf op handen te dragen?

Als je het Monsterverbond leest zal een hoop je duidelijk worden



Bij mij was het een combinatie van vanalles. Slechte jeugd, daardoor weinig vertrouwen, defecte innerlijke compas, anderen meer waarde toedichten dan mezelf, gevoelig voor complimenten en vleierijen, zoekend naar bevestiging (en ja, wat de bijbel zegt klopt: zoekt en Gij zult vinden) , zoekend naar erkenning, nou ja, je vat 'm wel. Het perfecte recept voor een relatie die gedreven wordt door de verkeerde motieven. Ik was in het verwerken van deze dingen al ver toen ik hem leerde kennen. Ik hield zelfs de boot af want ik wist dat een relatie funest zou zijn. Maar ja, hij was zo lief, zo attent, zo knap, zo charmant, zo vol kracht, hij zou ECHT helemaal voor mij gaan. Voor mij alleen (zie je nu een klein meisje voor je met haar eerste barbiepop die ze met niemand hoeft te delen?)



De belofte leek te mooi om waar te zijn. Hij voldeed op alle gebieden aan die behoeftes die ik had. Dat hield me verslaafd aan hem. Als je eenmaal dat gelukzalige gevoel hebt gevoeld dan wil je dat terug. No matter what, je zult er alles aan doen om weer in die paradijs te belanden.



Dit is een kort door de bocht antwoord wat mij zo 'verbond' aan hem. De herinnering aan die superhoogtepunten.



Deze uitspraak hielp me wel om realistisch naar mezelf te kijken: hungry people make poor shoppers



Zorg dat je jezelf heel goed voedt zodat je altijd weet dat je uit vrije wil in een relatie zit en niet omdat je niet weet hoe je jezelf moet voeden en die oh-zo-belangrijke taak aan iemand uitbesteedt die niet eens voor zichzelf kan zorgen.



(f)

Oh...en bedankt voor je compliment

@lovehurts

Ten eerste was het al geen makkelijke relatie omdat hij lijdt aan een bipolaire stoornis (manisch depressief). Daar ben ik met hem achter gekomen toen we elkaar een jaar kenden. Daardoor was het moeilijk om niet in de rol verzorgster-patient terecht te komen. En zijn rol in de relatie...sja. Hij is een beschadigd persoon vanuit zijn jeugd, net als ik. En we vonden elkaar heel erg in wat we hebben meegemaakt en vooral in wat we tekort zijn gekomen. Hij was dol op me, droeg me op handen, vond me fantastisch... maar hij wilde me ook 'helpen', en ik hem. Maar we kunnen alleen onszelf helpen.



Eigenlijk zou je het verhaal van Sensy kunnen kopieren, want het slaat vrijwel letterlijk op dat van mij. Ik had het idee dat de liefde alles overwinnend was en heb altijd hoop gehouden op verbetering.

Mijn vriend is een zeer charmant en humoristisch iemand. Hij kon mij de bevestiging geven die ik nodig had. Diep binnenin was hij ook erg onzeker, maar hij kon dat geweldig verhullen achter een masker van bravoure en stoer gedrag. Ik heb wel eens gedacht dat ik leefde bij de gratie van zijn liefde voor mij. Zo voelde het. Ik stortte dan ook letterlijk helemaal in toe hij drie jaar geleden mij 'inruilde' voor een ander. Nu bevestigde hij dat ik waardeloos was, een kerngevoel dat ik al meedraag vanaf mijn jeugd.

Maar goed, ik dwaal wat af misschien, het is ook zo'n lang verhaal... Zijn rol in de relatie had natuurlijk ook mooie en positieve kanten. We waren ontzettende maatjes, dachten veel hetzelfde over dingen, hadden een bepaald zelfde gevoel voor schoonheid. We zijn beiden creatief en artistiek ingesteld. We waren vooral erg goed in samen klussen en vakantie vieren. Hij kon ontzettend lief zijn, maar ook heel egocentrisch. Hij was vooral erg onderhoudend en leuk gezelschap. Hij wist overal het ijs te breken, was de gangmaker van het feest, zo'n type. Soms verbaasde ik me over zijn inzichten, maar meestal als het op hemzelf aan kwam, ontbrak het hem daaraan.



Ook hij heeft natuurlijk in onze relatie geinvesteerd. Voor mij wil dat zeggen: ik heb al mijn liefde gegeven, maar ik heb ook mezelf min of meer opgegeven, mijn dromen en idealen zaten in de relatie. En het voelt dus ook als een mislukking dat het nu na zo'n lange tijd niet gelukt is.

Ik denk nog steeds dat ik wel echt van hem gehouden heb, om wie hij is, als persoon. Maar daarbij kwam ook een hoop oud zeer kijken, oud verlangen, dat ik verwarde met liefde. Het verlangen naar een gevoel van eenheid en veiligheid. En dat laatste moet ik nu loslaten.

quote:Sensy12 schreef op 28 januari 2009 @ 19:27:

[Ik droeg hem op handen en dat zal hij wel missen...]



Als je zo blijft denken dan zul je hem nooit echt los kunnen laten.

Dat ben ik niet helemaal met je eens. Het zegt namelijk ook iets over de situatie wat wás. Ik draag hem nu niet meer op handen, maar hij was minstens zo verslaafd aan mij als ik aan hem.

Voor nu gaat het eigenlijk wel gewoon goed met me, alleen blijft hij toch nog ergens op de achtergrond hangen. Maar voor mijn gevoel wordt dat steeds minder, het is echt iets wat moet slijten. Aan de ene kant gaat het veel langzamer dan ik dacht, aan de andere kant vliegt de tijd.



In het begin was het gevoel echt heel sterk, en was het letterlijk vergelijkbaar met coldturkey afkicken. Zweten, nerveus, huilen, op bed liggen.... ik vloog tegen de muren op, kon alleen maar ijsberen, omdat ik niet wist wat ik moest.

Nu doe ik echt weer de dingen die ik leuk vind, maar zal ik nieuwe herinneringen moeten maken. Bij elke keer dat ik herinnerd word aan de leuke dingen die ik met hem deed, krijg ik een emotioneel gevoel ergens van binnen.

Op zo'n moment besef ik me dat dat mijn herinnering is van hoe ik wilde dat het was, maar niet hoe ik het daadwerkelijk heb beleefd.

quote:lovehurts schreef op 29 januari 2009 @ 09:12:

Ik hoop niet dat ik rancuneus overkom, maar als jullie zouden weten hoe mijn ex in elkaar zit, dan zou je verbaasd staan over zoveel toewijding en verslaving voor hem van mijn kant.



4 wheels: ik herken dat afkickgevoel: zweten, trillen, paniek en heel heel nerveus!



Lieve lovehurts... Ik vind niet dat je rancuneus overkomt, en misschien is het voor jou juist wel héél goed dat je zo weinig positiefs over hem te melden hebt.

Daarbij waren de 'positieve' dingen lang niet altijd positief. Hij droeg me op handen wanneer het hem uitkwam, maar hij brandde me ook net zo hard af, ook in het bijzijn van anderen.

In de reacties van anderen lees ik de herkenning van charismatisch, knap en humorvol, maar in mijn geval was dat vooral naar anderen en niet naar mij.



Als ik voor mezelf praat, dan waren de leuke momenten met hem bar weinig. Maar ben je verslaafd, dan maakt dat helemaal niet uit. Als hij er is, wil je weg en als hij weg is, wil je hem terug. Pas als je hem terug hebt, ga je nadenken of je dat eigenlijk wel wilde en kom je tot de conclusie dat je beter af was zonder. Maar dat is de handelswijze van verslaving. Ik heb gesmeekt om kracht om bij hem weg te kunnen, en het was zó moeilijk! Maar wat is er dan moeilijk? Je angst overwinnen. Alles draaide om angst. Niet voor hem, maar voor mezelf en de leegte die voor me lag.

Ik weet nog dat ik zó overdreven blij was met mijn werk en bezoekjes aan familie, omdat ik dan even 'uit' zijn greep was. Op het moment dat ik gevangen zat, wist ik wat vrijheid was. Maar op het moment dat ik mijn vrijheid had, wist ik niet meer wat ik ermee moest.



Ik zou willen dat ik het kon beschrijven zoals ik me toen voelde. Vooral omdat ik me nu niet meer zo voel.

Ik huil niet meer, ik ga niet meer depressief op bed liggen, ik heb geen ziekelijke relatie met mijn mobieltje meer. Ik werk, trek erop uit, ontmoet mensen en kan ook weer 'gewoon' blij zijn dat ik die dingen kan doen zonder daar in gehinderd te worden. Ik heb zelfs af en toe weer een 'vriendje'. Maar hij zit absoluut nog in mijn systeem, op de achtergrond is hij er altijd bij. Maar dat mag van mij. Ik hou hem niet krampachtig vast of doe alle moeite om hem los te laten. Hij heeft een groot deel van mijn leven beïnvloed en dat heeft tijd nodig.



Ik heb een legio aan boeken hier liggen die me allemaal stap voor stap in de goede richting hebben geholpen. Maar uiteindelijk moet je het zelf doen.

Voordat ik op de overige posts reageer moet me even iets van het hart. Ik vertelde dat ik er 3 jaar over deed om over hem heen te komen maar dat is bullshit. Ik heb in totaal 3 jaar een relatie met hem gehad met tussenpozen waarin we uit elkaar waren. Dus het is niet zo dat ik er 3 jaar over deed om over hem heen te komen maar ik in die drie jaar heen en weer geslingerd werd tussen hoop en wanhoop. Dus ik hoop dat jullie niet denken dat het na de breuk nog 3 jaar aan verwerking kostte....



Ik bedacht me dit vanochtend en dacht dat ik het even recht moest zetten



En nu de rest lezen.....

@lovehurts, ik kan me voorstellen dat mijn plaatje wat rooskleuriger overkomt vanwege de 'fijne' eigenschappen maar het doet niets af aan het vernietigende effect van zo'n relatie. Dat lieve en attente was een spel. Dat maakt de pijn des te groter. Het is een berekenende manier om iemand binnen te halen en dan de ware aard te laten zien. Als er iemand rancuneus klinkt ben ik ''t wel Als iemand werkelijk lief en attent is hou je de de ander niet in een onmogelijke wurggreep.



@4wheels, dat over op handen dragen en loslaten: dat is mijn ervaring. Je hebt gelijk als ik niet voor jou kan spreken. Voor mij was een deel van de verwerking dat ik mijn eigen aandeel in kon zien. Dat ik een stuk verantwoordelijkheid nam voor de ellende. Na elke breuk dacht ik:"hij zal nooit beter krijgen, ik ben het beste wat die vent overkomen is." Ik kwam er achter door zo te denken dat ik geen spat beter was dan hij. Ook hij dacht dat hij god's gift to women was. Het hielp me om met beide benen op de grond te komen en in te zien dat we allebei probleemgevallen zijn. Aangetrokken omdat we allebei bij de ander de belofte zagen om onze behoeftes bevredigd te zien.



En wat je zegt over dat hij op de achtergrond nog aanwezig is. Ik heb het ook. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. En ook ik heb de krampachtigheid opgegeven, hij mag op de achtergrond aanwezig zijn, dat is nu eenmaal de impact van zoiets. Dat het nog lang 'na zeurt'.



(f)

Lovehurts, het is niet vreemd. Hoe ga ik dit uitleggen... Als ik werkelijk een dame was met zelfvertrouwen en genoeg eigenwaarde, had ik deze vent nooit een blik waardig gekeurd. Ik zou meteen weten:"Foute boel. Wegwezen". Dat het mij zolang kostte om er achter te komen hoe hij is en wat het mij doet, geeft voor mij aan dat ik echt superwanhopig moet zijn geweest om in zo'n relatie te stappen. Er zijn achteraf meer mensen geweest die me vertelden dat ze zich echt werkelijk afvroegen wat ik ik die man zag.



Dus voor mezelf om achteraf te zeggen dat ik het 'beste' was wat hem overkomen is, vind ik krom. Zeker als het 'beste' in dit geval een vrouw betreft die weinig zelfvertrouwen en gevoel voor eigenwaarde bezit. Dus zo'n catch was ik niet.



Door zo naar mezelf te kijken (zo realistisch mogelijk) liet ik ook veel woede en wrok naar hem toe los. Als er niets te bespelen en te manipuleren viel dan was ik niet zo lang kwaad, verdrietig en in de war geweest. Ik ontsla hem niet van zijn verantwoordelijkheid in de 'schade' die hij heeft aangericht maar eerlijk is eerlijk: ik liet het ook toe.



Door zo te denken en het ook zo te voelen, werd ik sterker en krachtiger. Door te denken dat ik beter ben dan hem, leef ik nog steeds met het idee dat het allemaal aan hem lag en dat ik Miss Perfect ben. Met die gedachte zou het voor mij een kwestie van een paar dagen zijn voor ik weer een 'foute man' tegenkom. Alle eerdere relaties eindigden in drama's en ik heb nooit getwijfeld aan het feit dat ik geen aandeel had. Pas met deze relatie ontdekte ik een patroon die ik alleen kon doorbreken. Geen zielige machteloze prooi worden omdat ik niet weet wat mij drijft om zo'n relatie aan te gaan maar de focus op mezelf en de motieven achter mijn handelen te onderzoeken.



Sorry beetje lang verhaal geworden maar ik hoop dat ik een beetje heb kunnen verduidelijken waarom het verstandiger is om jezelf niet boven een ander te plaatsen. It really takes two to tango.



Oh ja, het zal je misschien wel/niet verbazen maar drie keer raden hoe hun liefdesverleden er naar hun zeggen uitzag: hun ex-en wisten niet wat ze misten. Ze zouden nooit meer beter krijgen. Zij waren het slachtoffer van onbegrip, te weinig liefde etc. Dit zeiden de mannen dus......Zie de ironie van het geheel

Korte reactie (ga zo slapen).

Sensy, ik vind dat je echt heel goed schrijft en kunt verwoorden! (f)

Sensy, wat ben jij een sterke, verstandige vrouw (geworden). Ik heb echt heel veel bewondering voor de manier waarop je naar jezelf hebt leren kijken, en daarna daar ook daadwerkelijk mee aan de slag bent gegaan. En ook hoe je dit kunt verwoorden. Ik ga nu lekker naar bed, en daar nog even doormijmeren over wat je hebt geschreven, want ik herken veel van mezelf in wat jij hebt geschreven.

En voor iedereen die liefdesverdriet heeft, een hele dikke knuffel. Want het doet zoveel pijn. Sterkte meiden.