Relaties
alle pijlers
Hoe geëmancipeerd is de Nederlandse vrouw daadwerkelijk?
dinsdag 20 juni 2017 om 19:24
Ik wist niet goed op welke pijler dit te plaatsen, dus dan maar onder relaties, omdat het daar (onder meer) mee te maken heeft.
Vandaag: een vrouwelijke collega komt om 9 uur binnen op het werk, krijgt blijkbaar 10 minuten later een "help"-telefoontje van haar man, en verdwijnt naar huis.
De situatie: kind van 3/4 jaar oud heeft waterpokken. Maar: vader was gewoon thuis (mijn collega en haar man hebben het zo geregeld dat er altijd één ouder thuis is), dus waarom dat noodtelefoontje? Maar nee, mijn collega was nog geen tien minuten binnen of ze meldde dat ze écht naar huis moest want noodgeval en ziek kind en ze moest het gaan verzorgen enz.
Terwijl de vader nota bene gewoon thuis was.
Ben ik nou raar, of had ze dan gewoon kunnen vinden dat die vader óók voor het kind had kunnen zorgen, en gewoon kunnen zeggen "sterkte schat, geef de kleine een knuffel van me en mamma is er om half 5 weer, want mamma moet nou eenmaal werken"...
Waarom moest ze als een speer naar huis rijden om pas 4 uur later weer op te duiken (en gewoon haar werk te laten vallen)?
Hoe geëmancipeerd zijn veel vrouwen dan werkelijk, als ze niet vinden dat hun man op dat moment prima voor de kleine kan zorgen, maar dat ze zich gewoon toch geroepen voelen naar huis te snellen?
Vandaag: een vrouwelijke collega komt om 9 uur binnen op het werk, krijgt blijkbaar 10 minuten later een "help"-telefoontje van haar man, en verdwijnt naar huis.
De situatie: kind van 3/4 jaar oud heeft waterpokken. Maar: vader was gewoon thuis (mijn collega en haar man hebben het zo geregeld dat er altijd één ouder thuis is), dus waarom dat noodtelefoontje? Maar nee, mijn collega was nog geen tien minuten binnen of ze meldde dat ze écht naar huis moest want noodgeval en ziek kind en ze moest het gaan verzorgen enz.
Terwijl de vader nota bene gewoon thuis was.
Ben ik nou raar, of had ze dan gewoon kunnen vinden dat die vader óók voor het kind had kunnen zorgen, en gewoon kunnen zeggen "sterkte schat, geef de kleine een knuffel van me en mamma is er om half 5 weer, want mamma moet nou eenmaal werken"...
Waarom moest ze als een speer naar huis rijden om pas 4 uur later weer op te duiken (en gewoon haar werk te laten vallen)?
Hoe geëmancipeerd zijn veel vrouwen dan werkelijk, als ze niet vinden dat hun man op dat moment prima voor de kleine kan zorgen, maar dat ze zich gewoon toch geroepen voelen naar huis te snellen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 21 juni 2017 om 17:20
Ik merk in mijn omgeving dat anderen een stuk minder geëmancipeerd zijn dan ik. Toen mijn kinderen nog klein waren was mijn rooster ( in de zorg) aangepast op dat van mijn man. Als de kinderen ziek waren, was hij thuis en regelde dat prima. In de 5 jaar dat we dat zo deden is het 2x voorgekomen dat hij mij belde. 1x omdat onze zoon braakte en uitslag had die met een glas niet weg te drukken was. "Oké schat, je belt nu onmiddelijk de dokter en ik kom er nu aan!"en 1x omdat hij met dochter in het ziekenhuis zat omdat ze was gevallen en haar pols had gebroken en hij onze zoon niet op tijd van school kon halen.Verder regelde hij alles zelf.
Onze kinderen gaven weleens aan dat ze liever mij hadden als ze ziek waren. Dat mag, maar dat kon dan gewoon niet, want ik moest werken, daar waren zowel hun vader als ik heel duidelijk in. Mijn familie vindt mij een ontaarde moeder, sowieso, want zij bleven thuis met de kinderen en konden zich niet voorstellen dat ik úberhaupt nog wilde werken met kinderen.
Overigens belde school ook standaard naar mij, ook als ze zeiden dat pappa thuis was. Blijkbaar vonden ze daar ook dat mamma de 'eerstzorgende 'was.
Nu zijn ze volwassen/pubers. Ziekenhuisbezoek/tandarts/etc plannen we op mijn vrije dag, als dat niet lukt dan laat in de middag. Mijn, inmiddels exman, werkt 5 dagen, mocht het mij echt niet lukken, dan neemt hij vrij, ook als de kinderen bij mij zijn. Andersom ga ik met ze mee als ze bij hem zijn, ook hij plant de afspraken op mijn vrije dag.Dat hebben we zo afgesproken in het convenant.
Onze kinderen gaven weleens aan dat ze liever mij hadden als ze ziek waren. Dat mag, maar dat kon dan gewoon niet, want ik moest werken, daar waren zowel hun vader als ik heel duidelijk in. Mijn familie vindt mij een ontaarde moeder, sowieso, want zij bleven thuis met de kinderen en konden zich niet voorstellen dat ik úberhaupt nog wilde werken met kinderen.
Overigens belde school ook standaard naar mij, ook als ze zeiden dat pappa thuis was. Blijkbaar vonden ze daar ook dat mamma de 'eerstzorgende 'was.
Nu zijn ze volwassen/pubers. Ziekenhuisbezoek/tandarts/etc plannen we op mijn vrije dag, als dat niet lukt dan laat in de middag. Mijn, inmiddels exman, werkt 5 dagen, mocht het mij echt niet lukken, dan neemt hij vrij, ook als de kinderen bij mij zijn. Andersom ga ik met ze mee als ze bij hem zijn, ook hij plant de afspraken op mijn vrije dag.Dat hebben we zo afgesproken in het convenant.
woensdag 21 juni 2017 om 17:21
Ah, praktische redenen zoals opvang.Ilovefairytales schreef: ↑21-06-2017 16:54Waar je veel tilt en duwt en verzorgt.
Op mijn groepen blijven vrouwen zelden aan het werk die net bevallen zijn. Gecombineerd met de werktijden en de kinderopvang die dan niet open is etc. Geen oppas. Werkdagen die veranderen om de 2 jaar. Ze worden als het ware gedwongen om te schuiven van baan...
En wij die kinderloos zijn, denken tja.... Af en toe is het wel jammer.
Maar fysiek is het zelden een probleem, dus kan je gewoon uitstekend in je eigen beroep aan het werk blijven.
woensdag 21 juni 2017 om 17:22
Ik vind het zo gek om allerlei oordelen over emancipatie te trekken als je niet weet wat er in dat telefoongesprek precies is besproken en wat er in die 4 uur precies is gebeurd.
Ik begeleidde ooit een collega naar het ziekenhuis waar haar zoontje van 10 jaar naar de spoedeisende hulp werd gebracht na een val van ca 9 meter hoogte. Die vrouw was compleet hysterisch en kon die situatie echt niet aan. Als ik haar man was geweest, dan had ik alles laten vallen en was met piepende banden erheen gereden. (Dat had haar man trouwens ook wel gewild, maar die was in het buitenland op dat moment). Zowel de vrouw als het doodzieke zoontje konden op dat moment alle steun van de partner/vader gebruiken.
Heeft zo'n situatie iets met emancipatie te maken? Nee, in mijn ogen helemaal niets. Het heeft mi veel meer te maken met individuele vermogens om bepaalde situaties wel of niet adequaat het hoofd te kunnen bieden, en met de zorgplicht naar je partner en kind(eren) als ouder.
Toen mijn hond overleed, sprong mijn man ook direct in de auto. Voor die hond kon hij echt niets meer doen, maar voor mij heeft hij die dag wel veel kunnen betekenen.
Soms liggen prioriteiten nu eenmaal even niet bij het werk. En andersom gaat werk ook wel eens ten koste van prive omdat werk op dat moment de prioriteit moet krijgen. Het is geven en nemen en met elkaar zorgen dat de balans goed blijft, dat maakt het combineren van verantwoordelijkheden het best te doen en daar is zowel de werkgever als de werknemer uiteindelijk het meest bij gebaat.
Ik begeleidde ooit een collega naar het ziekenhuis waar haar zoontje van 10 jaar naar de spoedeisende hulp werd gebracht na een val van ca 9 meter hoogte. Die vrouw was compleet hysterisch en kon die situatie echt niet aan. Als ik haar man was geweest, dan had ik alles laten vallen en was met piepende banden erheen gereden. (Dat had haar man trouwens ook wel gewild, maar die was in het buitenland op dat moment). Zowel de vrouw als het doodzieke zoontje konden op dat moment alle steun van de partner/vader gebruiken.
Heeft zo'n situatie iets met emancipatie te maken? Nee, in mijn ogen helemaal niets. Het heeft mi veel meer te maken met individuele vermogens om bepaalde situaties wel of niet adequaat het hoofd te kunnen bieden, en met de zorgplicht naar je partner en kind(eren) als ouder.
Toen mijn hond overleed, sprong mijn man ook direct in de auto. Voor die hond kon hij echt niets meer doen, maar voor mij heeft hij die dag wel veel kunnen betekenen.
Soms liggen prioriteiten nu eenmaal even niet bij het werk. En andersom gaat werk ook wel eens ten koste van prive omdat werk op dat moment de prioriteit moet krijgen. Het is geven en nemen en met elkaar zorgen dat de balans goed blijft, dat maakt het combineren van verantwoordelijkheden het best te doen en daar is zowel de werkgever als de werknemer uiteindelijk het meest bij gebaat.
woensdag 21 juni 2017 om 17:53
.JaneJane38 schreef: ↑21-06-2017 17:20Ik merk in mijn omgeving dat anderen een stuk minder geëmancipeerd zijn dan ik. Toen mijn kinderen nog klein waren was mijn rooster ( in de zorg) aangepast op dat van mijn man. Als de kinderen ziek waren, was hij thuis en regelde dat prima. In de 5 jaar dat we dat zo deden is het 2x voorgekomen dat hij mij belde. 1x omdat onze zoon braakte en uitslag had die met een glas niet weg te drukken was. "Oké schat, je belt nu onmiddelijk de dokter en ik kom er nu aan!"en 1x omdat hij met dochter in het ziekenhuis zat omdat ze was gevallen en haar pols had gebroken en hij onze zoon niet op tijd van school kon halen.Verder regelde hij alles zelf.
Onze kinderen gaven weleens aan dat ze liever mij hadden als ze ziek waren. Dat mag, maar dat kon dan gewoon niet, want ik moest werken, daar waren zowel hun vader als ik heel duidelijk in. Mijn familie vindt mij een ontaarde moeder, sowieso, want zij bleven thuis met de kinderen en konden zich niet voorstellen dat ik úberhaupt nog wilde werken met kinderen.
Overigens belde school ook standaard naar mij, ook als ze zeiden dat pappa thuis was. Blijkbaar vonden ze daar ook dat mamma de 'eerstzorgende 'was.
Nu zijn ze volwassen/pubers. Ziekenhuisbezoek/tandarts/etc plannen we op mijn vrije dag, als dat niet lukt dan laat in de middag. Mijn, inmiddels exman, werkt 5 dagen, mocht het mij echt niet lukken, dan neemt hij vrij, ook als de kinderen bij mij zijn. Andersom ga ik met ze mee als ze bij hem zijn, ook hij plant de afspraken op mijn vrije dag.Dat hebben we zo afgesproken in het convenant.
Dat kon ik ook altijd zo boos over worden. Zit ik op slechts 7 km op het werk en man op 700 meter afstand bellen ze toch mij om te overleggen. 'Uh juf, die kleuter van mij is vanmorgen en na de lunch door zijn vader gebracht. Op het noodformulier staat bij vrijdag dat vader gebeld dient te worden. Waarom heb je dan alle moeite gedaan om via mijn hoofdkantoor het nummer te krijgen van de extra locatie waar ik toevallig een dagje was?'
Nu ik zelf in het onderwijs werk kijk ik heel goed op het formulier en als er geen voorkeur is aangegeven op bepaalde dagen, bel ik eerst het huisnummer (indien vermeld) en daarna mobiel van vader. Gewoon omdat het kan.
woensdag 21 juni 2017 om 17:58
Be careful what you wish for...het schijnt namelijk nogal een toename aan vechtscheidingen te veroorzaken, net als de verplichting tot het maken van een ouderschapsplan.
http://www.volkskrant.nl/archief/-co-ou ... ~a3562110/
https://www.ouders.nl/opinie/co-oudersc ... gen-hebben
Co-ouderschap dus is niet de standaard (nog). Ik zat daarmee dus fout met mijn bewering blijkt. Wel wordt er steeds vaker voor gekozen of opgelegd :
Ook voor datgene wat vroeger een omgangsregeling heette, zijn geen standaardregels meer. Niet meer 'gewoon' een weekend in de 14 dagen naar papa, maar een lang weekend, dan nog een dagje, of een nachtje, of de woensdagmiddag, en dan nog voor het voetballen.
Bron
In Nederland hebben ouders in de meeste gevallen allebei het gezag over hun kinderen en zijn stellen die uit elkaar gaan verplicht een ouderschapsplan op te stellen. Steeds meer ouders kiezen voor co-ouderschap.
Bron
woensdag 21 juni 2017 om 18:00
Hier presteerden ze het eerst zelfs om mijn (toen nog niet) ex die de kinderen elke dag bracht nooit iets te vragen, maar als ik de kinderen één keertje naar school bracht, dan werd me altijd iets in de handen gedouwd van "Oh ja, dit moet ook nog schoon". Daar heb ik toen wel iets van gezegd en het gaat nu gelukkig beter.sssssst schreef: ↑21-06-2017 17:53.
Dat kon ik ook altijd zo boos over worden. Zit ik op slechts 7 km op het werk en man op 700 meter afstand bellen ze toch mij om te overleggen. 'Uh juf, die kleuter van mij is vanmorgen en na de lunch door zijn vader gebracht. Op het noodformulier staat bij vrijdag dat vader gebeld dient te worden. Waarom heb je dan alle moeite gedaan om via mijn hoofdkantoor het nummer te krijgen van de extra locatie waar ik toevallig een dagje was?'
Nu ik zelf in het onderwijs werk kijk ik heel goed op het formulier en als er geen voorkeur is aangegeven op bepaalde dagen, bel ik eerst het huisnummer (indien vermeld) en daarna mobiel van vader. Gewoon omdat het kan.
woensdag 21 juni 2017 om 18:16
Soms zijn zowel vader als moeder zeer geëmancipeerd, maar trekt het kind zich hier niets van aan.pejeka schreef: ↑20-06-2017 19:36Klopt. Maar die vrouw had ook kunnen zeggen "Nee, ik heb het nu druk hier, veel succes schat, ik zie je vanmiddag weer"... Die had ook niet direct in de auto hoeven springen. Dus blijkbaar moeten veel vrouwen ook nog wennen aan het feit dat de man ook voor het kind kan zorgen, ook als het ziek is.
Zo was ik als 9 jarige volledig gewend aan de situatie van werkende ouders en een vader, die vaker thuis was dan de moeder (of die ik vaker zag, ze werkten allebei 40 uur) Ik was zelfs wel eens alleen thuis. En toch.. toen ik met hoge koorts en kiespijn op bed lag, heb uren gehuild om m'n moeder. Ik kan me voorstellen dat mijn vader toen ook graag had gezien, dat mijn moeder even naar huis kon komen.
Jaren later..
Mijn man en ik werkten allebei 32 uur, toen de kinderen klein waren. Die waren er allebei geheel en al aan gewend, zou je dus zeggen, dat of papa of mama thuis was bij ziekte. En toch.. toen mijn dochter met 10 maanden waterpokken had, wilde ze alleen rustig worden bij mij op schoot. En zij was zo aardig dit in een vakantie te doen, dus kon dat, maar ik kan je vertellen: als het andersom geweest was, had ik m'n man van z'n werk laten komen. Zoals hij ook wel kwam als ik te ziek was, om voor de kinderen te zorgen.
Later is nu
woensdag 21 juni 2017 om 18:19
Die vrouwen, verschrikkelijk.pejeka schreef: ↑20-06-2017 19:42Het vreemde vond ik ook, dat toen ik bij haar vertrek de opmerking maakte "Nou, de emancipatie is nog ver te zoeken" ik gelijk 3 vrouwelijke collega's over me heen kreeg, die vonden het helemaal normaal dat moeders naar huis snelde, want tja, zo'n kind wil toch het liefste haar moeder, en dat ik dat niet begreep, en dat was toch normaal... En toen ik antwoordde dat de vader toch thuis was, had ik dat toch écht verkeerd gezien, want blijkbaar kan bij ziekte alleen de moeder soelaas bieden...
Dus wie houdt nou wat in stand?
Echt.. dat had mijn man niet gepikt. En ik zou nooit zo denken. Belachelijk. Sneu ook.
Later is nu
woensdag 21 juni 2017 om 18:30
Nou, om Dina te helpen: mijn moeder was bij ons in de omgeving toch echt de enige, die 40 uur per week werkte hoor. Als de kinderen eenmaal op school zaten, zochten vrouwen wel een baantje onder schooltijd, maar nog steeds werd mijn moeder verweten dat ze ons verwaarloosde. (want thuisblijven voor je kind, maar niet weten wat er speelt is goede zorg
maar dat is een frustratiepuntje) Gescheiden moeders gingen zelfs vaak pas werken, wanneer de alimentatie op dreigde te drogen.
Later is nu
woensdag 21 juni 2017 om 18:40
Toch kan die wegenbouwer best een dag ouderschapsverlof opnemen in de week. Kunnen mijn collega's ook.Amand_ schreef: ↑20-06-2017 21:07Op welke manier is een wegenbouwer die normaalgesproken 's nachts asfalt legt nog aantrekkelijk voor een werkgever wanneer hij alleen nog maar dagdiensten kan draaien, niet verder dan op een half uur rijden van huis?
In de echte wereld moet soms echt werk verricht worden waarvoor je echt aanwezig moet zijn op de tijden dat het echt nodig is. Daar is niets lulligs aan.
Later is nu
woensdag 21 juni 2017 om 19:51
Eens.Dreamer schreef: ↑21-06-2017 18:30Nou, om Dina te helpen: mijn moeder was bij ons in de omgeving toch echt de enige, die 40 uur per week werkte hoor. Als de kinderen eenmaal op school zaten, zochten vrouwen wel een baantje onder schooltijd, maar nog steeds werd mijn moeder verweten dat ze ons verwaarloosde. (want thuisblijven voor je kind, maar niet weten wat er speelt is goede zorg
Gescheiden moeders gingen zelfs vaak pas werken, wanneer de alimentatie op dreigde te drogen.
Mijn moeder werkte wel. Omdat ze dat wilde maar ook omdat er na de scheiding geen alimentatie was. Ze zegt nu dat ze ook zo de bijstand in had gekund maar dat wilde ze niet. Gelukkig maar want ze heeft nog vele jaren gewerkt, carrière gemaakt en het heeft haar op vele manieren verrijkt.
Nee dan de moeders van diverse schoolvriendinnen. 12 jaar PA blijven innen en toen dat stopte tegen heug en meug een baan zoeken ( of tewerkgesteld worden). Ik vond die moeders altijd enorm klagerig.
Heb nog de eer gehad met eentje samen te moeten werken in mijn eerste bijbaantje.
Als ik TO lees moet ik altijd aan haar denken: iedereen is er op uit haar te benadelen, iedereen doet alles fout want niet volgens haar standaard, iets positiefs kan nooit gemeld worden.
donderdag 22 juni 2017 om 01:05
To is nuchter en heeft het niet over benadelen. Het is vooral de werkgever die benadeeld wordt, maar die het best vindt dan hobbelt alles gewoon door zoals het nu loopt.
Ik had een collega die altijd ziek was in de korte schoolvakanties, omdat er dan geen oppas was. Dat was gewoon bekend en de werkgever was vreselijk nonchalant. Maar met verslechterende tijden zullen dat soort geintjes minder kunnen. Je krijgt het terug in je beoordelingen.
Ik had een collega die altijd ziek was in de korte schoolvakanties, omdat er dan geen oppas was. Dat was gewoon bekend en de werkgever was vreselijk nonchalant. Maar met verslechterende tijden zullen dat soort geintjes minder kunnen. Je krijgt het terug in je beoordelingen.
donderdag 22 juni 2017 om 09:43
Het lijkt me nou geen situatie die veel voor zal komen. Ik ben in de 2 jaar dat ik nu een kind heb nog maar 1x naar huis gegaan tijdens mijn werk. De rest heeft mijn man opgevangen, of opa/oma. Alleen als het écht écht niet anders kan, ga ik naar huis, maar dat komt dus nauwelijks voor.
Qua fysieke last kan ik trouwens ook alles weer aan. Je wordt niet minder sterk als je een kind hebt gebaard. Eerder sterker door al het tillen. In de zorg kun je dus prima blijven werken, lijkt me. Alleen de periode van zwangerschap+ de periode erna kun je vast wat minder aan. Maar dan heb je het over een klein jaar in totaal. Stel je krijgt twee kinderen, dan ben je dus twee jaar wat minder fysiek belastbaar, dat lijkt me nou op de bijna 50 jaar dat we tegenwoordig moeten werken, niet echt relevant.
Qua fysieke last kan ik trouwens ook alles weer aan. Je wordt niet minder sterk als je een kind hebt gebaard. Eerder sterker door al het tillen. In de zorg kun je dus prima blijven werken, lijkt me. Alleen de periode van zwangerschap+ de periode erna kun je vast wat minder aan. Maar dan heb je het over een klein jaar in totaal. Stel je krijgt twee kinderen, dan ben je dus twee jaar wat minder fysiek belastbaar, dat lijkt me nou op de bijna 50 jaar dat we tegenwoordig moeten werken, niet echt relevant.
donderdag 22 juni 2017 om 09:57
Klopt. Er is geen enkel beroep dat je niet meer kan doen omdat je een kind hebt. Misschien wordt het lastiger ivm opvang, misschien kun je tijdelijk minder aan als gevolg van een complicatie, of je geeft borstvoeding en dan hoef je het eerste half jaar geen nachtdienst te draaien.
Maar in principe is een kind geen beletsel om gewoon te werken.
Maar in principe is een kind geen beletsel om gewoon te werken.
donderdag 22 juni 2017 om 10:10
Snug heeft het misschien wat onhandig verwoord, maar mijn man wist toen hij met mij een relatie begon dat hij toch echt minder moest gaan werken voordat ik de pil weg ging doen, anders was ik er niet aan begonnen. Zo was de stand van zaken wat mij betreft. We gingen het samen doen, of we gingen het niet doen.
donderdag 22 juni 2017 om 10:26
Ja, precies. Zijn jullie ook echt ouders nu, en kon dat minder werken op steun rekenen bij de werkgevers?Kastanjez schreef: ↑22-06-2017 10:10Snug heeft het misschien wat onhandig verwoord, maar mijn man wist toen hij met mij een relatie begon dat hij toch echt minder moest gaan werken voordat ik de pil weg ging doen, anders was ik er niet aan begonnen. Zo was de stand van zaken wat mij betreft. We gingen het samen doen, of we gingen het niet doen.
donderdag 22 juni 2017 om 11:06
Prima, als ex dat dan liever doet. Niet als je het allebei niks aan vindt en ex zegt "oké dan doe ik het maar".
Ik vind trouwens dat je als ouders beiden verantwoordelijk bent voor de zorgtaken, juist ook om beiden een band met kind op te bouwen.
donderdag 22 juni 2017 om 11:50
Over het algemeen deed zij het wel liever dan ik. Maar in het begin toen de kinderen nog klein waren en zij studeerde, hebben we er wel eens woorden over gehad. Dan wilde zij ook wel eens gaan stappen met vriendinnen bijvoorbeeld en dan wilde ze dat ik op de kinderen paste, omdat ze haar moeder er niet iedere keer mee wilde lastig vallen. Maar uiteindelijk begreep ze wel dat het niet mijn ding was.Timetraveler schreef: ↑22-06-2017 11:06Prima, als ex dat dan liever doet. Niet als je het allebei niks aan vindt en ex zegt "oké dan doe ik het maar".
Ik vind trouwens dat je als ouders beiden verantwoordelijk bent voor de zorgtaken, juist ook om beiden een band met kind op te bouwen.
donderdag 22 juni 2017 om 11:52
Ik hoop heel erg dat je hier zit te trollen. Want in overleg dingen wel/niet doen, snap ik, maar gewoon niet doen 'omdat het niet je ding is'? Wow.. dan zou ineens heel veel niet mijn ding zijn.robbie75 schreef: ↑22-06-2017 11:50Over het algemeen deed zij het wel liever dan ik. Maar in het begin toen de kinderen nog klein waren en zij studeerde, hebben we er wel eens woorden over gehad. Dan wilde zij ook wel eens gaan stappen met vriendinnen bijvoorbeeld en dan wilde ze dat ik op de kinderen paste, omdat ze haar moeder er niet iedere keer mee wilde lastig vallen. Maar uiteindelijk begreep ze wel dat het niet mijn ding was.
Later is nu
donderdag 22 juni 2017 om 12:01
Nope. Ik wist dat zij kleine kinderen had toen ik haar leerde kennen en zij wist dat ik zorgtaken niet leuk vond. Ik heb gewoon niet zoveel met kleine kinderen. Vind mijn neefjes en nichtjes bijvoorbeeld wel leuk hoor, maar er op passen dat hoeft van mij dan weer niet.
