Kinderen
alle pijlers
Mijn koppige dochter....
dinsdag 17 februari 2009 om 08:10
Mijn dochter van bijna 2 heeft een half jaar een sonde gehad omdat ze weigerde te drinken. Precies een jaar geleden is ze uitgedroogd in het ziekenhuis opgenomen. Na een half jaar dronk ze net genoeg om de sonde er uit te laten en het is een tijd heel erg goed gegaan. Maar de afgelopen week is het weer dramatisch...ze is wat ziek geweest, niet heel erg schokkend, gewoon wat verkouden en koortsig. We wisten dat ze een terugval zou kunnen krijgen, maar ze is inmiddels weer beter en weigert nog steeds te drinken. En van het eten wat ze doet zou een musje nog van z'n graatje gaan. De afgelopen dagen is het gelukt om haar net voldoende te laten drinken om niet uit te drogen, maar het drinken roept zoveel weerzin bij haar op, ik ben er de hele dag mee bezig. En dat is niet goed, dat weet ik, want daardoor wordt ze alleen maar halstarriger.
Ik heb dus besloten om haar maar te laten. Kijken wat ze doet als ik niet meer aandring om te drinken of mezelf in allerlei bochten wring om iets leuks van het drinken te maken. Er staat altijd een beker drinken klaar, als ze wil kan ze die pakken. Ze plast nu al nauwelijks dus als ze vandaag niets drinkt, moet morgen, uiterlijk overmorgen, de sonde er weer in....
Ik baal er zo verschrikkelijk van. Het gedoe met de sonde, de sonde inbrengen is verschrikkelijk(we moeten het zelf doen). Dochter is vreselijk sterk en gaat helemaal over de rooie van dat ding. De slang in haar neus, de pleisters op haar gezicht.
En dat bij een volkomen gezond kind, er is nooit een reden gevonden voor haar weigeren behalve extreme koppigheid en een blijkbaar bijna afwezige dorstprikkel.
Morgen de kinderarts maar bellen, dan kan hij voor het weekend nog een voedingspomp regelen.
Ik weet het, er zijn kinderen veel slechter aan toe, kijk naar het zoontje van Arc. Mijn kind is verder gezond en ik heb verder weinig reden tot klagen. Maar ik wilde het toch even van me afschrijven terwijl ik toekijk hoe mijn dochter zichzelf aan het uitdrogen is. De tut
Ik heb dus besloten om haar maar te laten. Kijken wat ze doet als ik niet meer aandring om te drinken of mezelf in allerlei bochten wring om iets leuks van het drinken te maken. Er staat altijd een beker drinken klaar, als ze wil kan ze die pakken. Ze plast nu al nauwelijks dus als ze vandaag niets drinkt, moet morgen, uiterlijk overmorgen, de sonde er weer in....
Ik baal er zo verschrikkelijk van. Het gedoe met de sonde, de sonde inbrengen is verschrikkelijk(we moeten het zelf doen). Dochter is vreselijk sterk en gaat helemaal over de rooie van dat ding. De slang in haar neus, de pleisters op haar gezicht.
En dat bij een volkomen gezond kind, er is nooit een reden gevonden voor haar weigeren behalve extreme koppigheid en een blijkbaar bijna afwezige dorstprikkel.
Morgen de kinderarts maar bellen, dan kan hij voor het weekend nog een voedingspomp regelen.
Ik weet het, er zijn kinderen veel slechter aan toe, kijk naar het zoontje van Arc. Mijn kind is verder gezond en ik heb verder weinig reden tot klagen. Maar ik wilde het toch even van me afschrijven terwijl ik toekijk hoe mijn dochter zichzelf aan het uitdrogen is. De tut
vrijdag 20 februari 2009 om 06:40
Mamzelle, het is idd rustiger nu. Ze zal nu niet uitdrogen. Ik moet volgende week de kinderarts bellen, die is dan weer terug en ik neem aan dat hij haar wil zien en bespreken wat we nu gaan doen.
Snoopy, als je dat tegen haar zegt reageert ze simpelweg niet. Blijkbaar vindt ze de sonde ook niet erg, ik hoor haar er niet meer over en ze zit er ook niet aan.
Liefje, blijkbaar geeft ze de voorkeur aan de sonde, of haar weerzin tegen drinken is zo groot dat ze de sonde voor lief neemt. In principe is ze oud genoeg(en slim genoeg) om te begrijpen dat ze die keus heeft en die hebben we haar ook meerder malen gegeven.
Nou ja, de nacht is goed gegaan, gisteravond heeft ze ondanks de sonde gegeten als een bootwerker(en normaal gesproken eet ze nogal slecht..) en ze heeft vannacht voor het eerst in dagen weer geplast.
Snoopy, als je dat tegen haar zegt reageert ze simpelweg niet. Blijkbaar vindt ze de sonde ook niet erg, ik hoor haar er niet meer over en ze zit er ook niet aan.
Liefje, blijkbaar geeft ze de voorkeur aan de sonde, of haar weerzin tegen drinken is zo groot dat ze de sonde voor lief neemt. In principe is ze oud genoeg(en slim genoeg) om te begrijpen dat ze die keus heeft en die hebben we haar ook meerder malen gegeven.
Nou ja, de nacht is goed gegaan, gisteravond heeft ze ondanks de sonde gegeten als een bootwerker(en normaal gesproken eet ze nogal slecht..) en ze heeft vannacht voor het eerst in dagen weer geplast.
vrijdag 20 februari 2009 om 07:09
Fijn dat je je nu even geen zorgen meer hoeft te maken om het uitdrogen. Blijft het probleem van het niet drinken natuurlijk. Ik zal maar niet proberen om met tips te komen; gezien je voorgeschiedenis met zoon en dochter denk ik dat jij je kinderarts nog wel eens op ideeen gebracht hebt
Wel een ervaring delen waar je hopelijk weer een beetje hoop van krijgt: Mijn neefje was er 'zo eentje' die geen dorstprikkel had. Héél frustrerend voor mijn tante (oom kon er niet mee omgaan en er werd al snel geadviseerd om oom helemaal buiten de zorg rondom voeding en vocht te laten), en neefje heeft tot 3 jaar regelmatig een sonde geplaatst gekregen. Zeg maar tot einde standaard peuterpuberteit. En toen... SNAPTE hij het. Daarvoor léék hij het te snappen, en dat maakte iedereen gek, maar toen hij naar de kleuterschool ging, viel het kwartje écht. Het verband uitleggen tussen eten en drinken, en vervolgens ziek worden, is voor een kind van deze leeftijd helemaal niet te snappen. Vooral omdat ze het ziek-zijn niet snappen over het algemeen. Ze zijn wel ziek, maar als je er aan terugrefereerd, zullen ze zich niet herinneren hoe naar ze zich voelden (zelfs veel volwassenen hebben dat nog, bedoel... welke vrouw zou nóg een kind willen als ze zich heel bewust de pijn herinnerden van de eerste bevalling de ervaring van ziek zijn zijn die kleintjes kwijt, en door 'slecht' geheugen kunnen ze het ook niet meer terughalen, wat volwassenen door herinneren kunnen ). Het heeft dus geen enkel effect om dat uit te leggen (hoewel je dat zéker ook niet moet laten, want je weet maar nooit -->), tot dat beroemde kwartje valt.
Psychologie van de koude grond, vooral door tante ontwikkeld maar wel ondersteund door de ervaringen van de destijds behandelende kinderarts, want vanaf de kleuterschool was neefje het mannetje met het bidonnetje . Véél drinken lukte hem niet (en nog steeds niet, daar zijn zijn ouders nú wel blij om aangezien hij nu 17 is en het uitgaansleven begint te ontdekken), maar váák wel. Dus elk kwartier een slok. En dan kom je toch wel aan het eind van de dag tot soms wel een liter. Nou... de eerste keer dat neef dat haalde (toen was hij 9...) werd er een groot feest gegeven. Neef was de held van de dag.
Maar wat ik zeggen wilde: vanaf de kleuterschool heeft hij géén sonde meer hoeven hebben, omdat hij snápte dat hij ziek zou worden. 't Was niet meer alleen navertellen waardoor het léék alsof hij het snapte.
Nou ja... lang verhaal wat ook héél kort had gekunt (maar kort en bondig ben ik slecht in, doe liever lang en dradig ), maar ik hoop héél erg dat je dochter dat ook over een tijd écht gaat snappen.
Heel veel sterkte, een feestje is het niet, zo'n sonde, maar de rust die het nu geeft is ook veel waard.
Wel een ervaring delen waar je hopelijk weer een beetje hoop van krijgt: Mijn neefje was er 'zo eentje' die geen dorstprikkel had. Héél frustrerend voor mijn tante (oom kon er niet mee omgaan en er werd al snel geadviseerd om oom helemaal buiten de zorg rondom voeding en vocht te laten), en neefje heeft tot 3 jaar regelmatig een sonde geplaatst gekregen. Zeg maar tot einde standaard peuterpuberteit. En toen... SNAPTE hij het. Daarvoor léék hij het te snappen, en dat maakte iedereen gek, maar toen hij naar de kleuterschool ging, viel het kwartje écht. Het verband uitleggen tussen eten en drinken, en vervolgens ziek worden, is voor een kind van deze leeftijd helemaal niet te snappen. Vooral omdat ze het ziek-zijn niet snappen over het algemeen. Ze zijn wel ziek, maar als je er aan terugrefereerd, zullen ze zich niet herinneren hoe naar ze zich voelden (zelfs veel volwassenen hebben dat nog, bedoel... welke vrouw zou nóg een kind willen als ze zich heel bewust de pijn herinnerden van de eerste bevalling de ervaring van ziek zijn zijn die kleintjes kwijt, en door 'slecht' geheugen kunnen ze het ook niet meer terughalen, wat volwassenen door herinneren kunnen ). Het heeft dus geen enkel effect om dat uit te leggen (hoewel je dat zéker ook niet moet laten, want je weet maar nooit -->), tot dat beroemde kwartje valt.
Psychologie van de koude grond, vooral door tante ontwikkeld maar wel ondersteund door de ervaringen van de destijds behandelende kinderarts, want vanaf de kleuterschool was neefje het mannetje met het bidonnetje . Véél drinken lukte hem niet (en nog steeds niet, daar zijn zijn ouders nú wel blij om aangezien hij nu 17 is en het uitgaansleven begint te ontdekken), maar váák wel. Dus elk kwartier een slok. En dan kom je toch wel aan het eind van de dag tot soms wel een liter. Nou... de eerste keer dat neef dat haalde (toen was hij 9...) werd er een groot feest gegeven. Neef was de held van de dag.
Maar wat ik zeggen wilde: vanaf de kleuterschool heeft hij géén sonde meer hoeven hebben, omdat hij snápte dat hij ziek zou worden. 't Was niet meer alleen navertellen waardoor het léék alsof hij het snapte.
Nou ja... lang verhaal wat ook héél kort had gekunt (maar kort en bondig ben ik slecht in, doe liever lang en dradig ), maar ik hoop héél erg dat je dochter dat ook over een tijd écht gaat snappen.
Heel veel sterkte, een feestje is het niet, zo'n sonde, maar de rust die het nu geeft is ook veel waard.
Om een kort verhaal lang te maken...
vrijdag 20 februari 2009 om 08:09
Dank je Weatherwax, dat geeft hoop!
De kinderarts gaf zoiets ook al aan. Na de peuterpuberteit wordt het allemaal wat makkelijker, zal ze hopelijk wat minder koppig worden, ze gaat te maken krijgen met andere kinderen(ze heeft natuurlijk wel broers, maar die stellen geen vragen over de sonde, vinden het niet raar) en wordt ze zich meer bewust van haar uiterlijk en er anders uit zien met zo'n slang in je neus en een pleister op je wang.
Ze gaat binnenkort naar de peuterspeelzaal, daar zal het al wel beginnen.
Maar ja, het is weer zo'n domper he...na een half jaar zonder sonde, waarbij je het drinken per week beter zag gaan weer terug naar af.
De rust is idd veel waard. Je kunt niet voorkomen dat je je zorgen maakt maar mag dat niet aan haar laten merken, dat vreet aan je.
De kinderarts gaf zoiets ook al aan. Na de peuterpuberteit wordt het allemaal wat makkelijker, zal ze hopelijk wat minder koppig worden, ze gaat te maken krijgen met andere kinderen(ze heeft natuurlijk wel broers, maar die stellen geen vragen over de sonde, vinden het niet raar) en wordt ze zich meer bewust van haar uiterlijk en er anders uit zien met zo'n slang in je neus en een pleister op je wang.
Ze gaat binnenkort naar de peuterspeelzaal, daar zal het al wel beginnen.
Maar ja, het is weer zo'n domper he...na een half jaar zonder sonde, waarbij je het drinken per week beter zag gaan weer terug naar af.
De rust is idd veel waard. Je kunt niet voorkomen dat je je zorgen maakt maar mag dat niet aan haar laten merken, dat vreet aan je.
