Relaties
alle pijlers
Hij maakt het me onmogelijk
zondag 1 maart 2009 om 21:43
Hij ligt nu naast me op de bank te slapen. Heb net voor de zoveelste keer geprobeerd hem rustig uit te leggen wat het met me doet als hij elke vorm van communicatie afkapt. Gezegd dat ik het echt niet meer trek. Niet meer kan wachten tot hij klaar is om te praten. Tot het het juiste moment is.
Hij zegt moe te zijn. Terwijl ik hem bewust vanochtend heb laten slapen tot 12 uur. Vanmiddag heeft ' ie ook al liggen pitten op de bank, dus daar kan het niet aan liggen. Maar moe zijn is 1 van zijn bekende smoezen waarmee hij de communicatie afkapt.
En ik? Ik kan niet eens meer boos zijn, ook niet verdrietig zijn. Ben wel verbaasd. Wat ik weer dom vind van mezelf, want het is al jaren zo.
Het is alsof ik een huisgenoot heb. Een vriend dat wel, maar relatietechnisch klopt er geen zak van bij ons. Ik steun hem tot ik er zelf bij neerval maar hoef van hem niets te verwachten. Als ik ergens mee zit ' weet hij het ook niet. Punt. Als ik hem tijd geef om ergens over na te denken om er later op terug te komen, kan ik wachten tot ik een ons weeg. En als ik er vervolgens over begin is hij moe, of ziek, of hij wil niet praten met onze kinderen in de buurt, of hij moet net weg of..of..
Eenrichtingsverkeer
En nu heb ik het gehad. Dit gevoel heb ik vaker gehad maar nooit zo sterk. Ik wil niet langer wachten tot hij er eindelijk echt voor gaat.
Tot ik aan zijn daden merk dat hij van me houdt en voor ons gaat. Tot het meer is dan alleen loze woorden.
Mijn probleem is dat ik een doorzetter ben. Dat ik mijn kinderen geen gescheiden gezin gun. Dat niemand in mijn omgeving zal snappen waarom ik niet verder met hem kan, ' want we zijn zo'n leuk stel'. Maar ik heb alles geprobeerd voor mijn gevoel, ben idee-loos
.
Niks voor mij om dit op een forum te plempen maar ik heb even niemand om mee te praten. Ik zeg net letterlijk tegen hem dat ik het zo niet verder trek, dat ik niet verder kan. En hij? Hij slaapt. Snurkt zelfs.
Zo raar dat ik een probleem heb, want mijn relatie is bagger, en hij niet.
Ik weet dat ik de enige ben die dit op kan lossen maar moest het toch aan iemand kwijt.
Hij zegt moe te zijn. Terwijl ik hem bewust vanochtend heb laten slapen tot 12 uur. Vanmiddag heeft ' ie ook al liggen pitten op de bank, dus daar kan het niet aan liggen. Maar moe zijn is 1 van zijn bekende smoezen waarmee hij de communicatie afkapt.
En ik? Ik kan niet eens meer boos zijn, ook niet verdrietig zijn. Ben wel verbaasd. Wat ik weer dom vind van mezelf, want het is al jaren zo.
Het is alsof ik een huisgenoot heb. Een vriend dat wel, maar relatietechnisch klopt er geen zak van bij ons. Ik steun hem tot ik er zelf bij neerval maar hoef van hem niets te verwachten. Als ik ergens mee zit ' weet hij het ook niet. Punt. Als ik hem tijd geef om ergens over na te denken om er later op terug te komen, kan ik wachten tot ik een ons weeg. En als ik er vervolgens over begin is hij moe, of ziek, of hij wil niet praten met onze kinderen in de buurt, of hij moet net weg of..of..
Eenrichtingsverkeer
En nu heb ik het gehad. Dit gevoel heb ik vaker gehad maar nooit zo sterk. Ik wil niet langer wachten tot hij er eindelijk echt voor gaat.
Tot ik aan zijn daden merk dat hij van me houdt en voor ons gaat. Tot het meer is dan alleen loze woorden.
Mijn probleem is dat ik een doorzetter ben. Dat ik mijn kinderen geen gescheiden gezin gun. Dat niemand in mijn omgeving zal snappen waarom ik niet verder met hem kan, ' want we zijn zo'n leuk stel'. Maar ik heb alles geprobeerd voor mijn gevoel, ben idee-loos
.
Niks voor mij om dit op een forum te plempen maar ik heb even niemand om mee te praten. Ik zeg net letterlijk tegen hem dat ik het zo niet verder trek, dat ik niet verder kan. En hij? Hij slaapt. Snurkt zelfs.
Zo raar dat ik een probleem heb, want mijn relatie is bagger, en hij niet.
Ik weet dat ik de enige ben die dit op kan lossen maar moest het toch aan iemand kwijt.
anoniem_70120 wijzigde dit bericht op 01-03-2009 21:47
Reden: alinea's zijn best prettig
Reden: alinea's zijn best prettig
% gewijzigd
maandag 2 maart 2009 om 17:02
Ex- man 2 was iemand met het Asperger syndroom. Sommige dingen herken ik ook wel Taupe maar je mag iemand niet met een diagnose opzadelen. Die EO uitzending over Asperger ken ik, heftig en heel confronterend.
Nogmaals, zolang jouw man niet gediagnosticeerd is mag je er niet van uit gaan dat hij een stoornis uit het autistenspectrum heeft.
Feit blijft gewoon dat dit geen houdbare situatie is voor jou... Met of zonder diagnose. Het veranderd niets aan jouw situatie.
BTW... Je hebt het over begrip opbrengen áls hij Ass zou hebben. de eerste tijd zou het je misschien lukken maar hoe wil je dat volhouden? Wat zou de situatie voor jou anders maken?
Nogmaals, zolang jouw man niet gediagnosticeerd is mag je er niet van uit gaan dat hij een stoornis uit het autistenspectrum heeft.
Feit blijft gewoon dat dit geen houdbare situatie is voor jou... Met of zonder diagnose. Het veranderd niets aan jouw situatie.
BTW... Je hebt het over begrip opbrengen áls hij Ass zou hebben. de eerste tijd zou het je misschien lukken maar hoe wil je dat volhouden? Wat zou de situatie voor jou anders maken?
maandag 2 maart 2009 om 18:05
Ik herken je verhaal gedeeltelijk. Mijn vriend heeft ook erg veel moeite gehad met communiceren, en soms nog wel eens. Vertoonde precies dezelfde trekjes als die van jouw. (ik ben moe, wil er nu niet over praten, ik zie geen probleem) Ook had hij erge moeite met het uiten van zijn gevoelens. Dat heeft vaak tot erge problemen geleid. Maar sinds een paar jaar gaat het beter. Ik dwing hem niet meer te praten met mij, dat werkt toch niet. Heb met hem afgesproken dat hij eerst af mag koelen en dan later zelf op het probleem terug moet komen.
Ook heb ik eens naar zijn ouders gekeken, en daar zie ik hetzelfde patroon. Ook niet communicatief, niet heel warm, stompen alle problemen af. Vriend zegt ook nooit geleerd te hebben thuis om over dingen te praten. Alles ging "vanzelf" wel weer over.
Wellicht heeft jouw man dat ook niet meegekregen thuis? Weet hij gewoon echt niet hoe hij moet communiceren?
Hoe gaat hij met de kinderen om? Kan hij dan wel emoties tonen?
Ik weet hoe je je voelt. Je gaat je onderhand afvragen of alles niet jouw probleem is als je steeds maar te horen krijgt dat je zeurt.
Sterkte!!
Ook heb ik eens naar zijn ouders gekeken, en daar zie ik hetzelfde patroon. Ook niet communicatief, niet heel warm, stompen alle problemen af. Vriend zegt ook nooit geleerd te hebben thuis om over dingen te praten. Alles ging "vanzelf" wel weer over.
Wellicht heeft jouw man dat ook niet meegekregen thuis? Weet hij gewoon echt niet hoe hij moet communiceren?
Hoe gaat hij met de kinderen om? Kan hij dan wel emoties tonen?
Ik weet hoe je je voelt. Je gaat je onderhand afvragen of alles niet jouw probleem is als je steeds maar te horen krijgt dat je zeurt.
Sterkte!!
dinsdag 3 maart 2009 om 09:40
quote:tonic schreef op 02 maart 2009 @ 15:28:
http://www.eo.nl/programm...isode.esp?episode=5660065
Voor iedereen in dezelfde situatie Tonic, lukt het jou nog om deze aflevering te bekijken? Ik krijg namelijk steeds 'fout op deze pagina'. Vroeg me af of dat aan mijn computer ligt...
http://www.eo.nl/programm...isode.esp?episode=5660065
Voor iedereen in dezelfde situatie Tonic, lukt het jou nog om deze aflevering te bekijken? Ik krijg namelijk steeds 'fout op deze pagina'. Vroeg me af of dat aan mijn computer ligt...
The time is now
dinsdag 3 maart 2009 om 09:47
Taupe, ik wilde je even heel veel sterkte wensen maar ook een vraag stellen:
Denk je niet dat jouw kinderen allang doorhebben dat papa en mama niet meer leuk doen tegen elkaar??
Soms is het beter, ook voor de kinderen, dat ouders uit elkaar gaan. Zij hebben verdomd snel door als er iets speelt of niet goed zit.
Denk je niet dat jouw kinderen allang doorhebben dat papa en mama niet meer leuk doen tegen elkaar??
Soms is het beter, ook voor de kinderen, dat ouders uit elkaar gaan. Zij hebben verdomd snel door als er iets speelt of niet goed zit.
dinsdag 3 maart 2009 om 11:33
quote:Taupe schreef op 02 maart 2009 @ 16:50:
Hai,
Bedankt voor jullie reacties. moet zo weer de deur uit dus heb nu geen tijd om uitgebreid op iedereen te reageren maar dat ga ik later zeker doen.
Over autisme ben ik bewust niet begonnen omdat hij zich er nooit op heeft laten onderzoeken en ik het vervelend vind om dat als verklaring voor zijn gedrag te gebruiken.
Maar....
Stel, dat hij iets autistisch heeft, dan kan ik misschien wat meer begrip voor hem opbrengen en geeft het wat rust in de zin dat ik stop met dingen uit hem proberen te trekken, maar het veranderd niets aan mijn - alleen zijn - binnen deze relatie.
Thanks!En daar heb je helemaal gelijk in. Ik ga al een paar jaar om met een man waarvan ik ok het vermoeden heb dat ie een ASS heeft. En het is precies de reden waarom wat wij hebben nooit een echte relatie zal zijn. Al moet ik wel zeggen dat hij wel heel hard zijn best doet om mij te begrijpen en om mij tegemoet te komen. maar het is een truukje, iets dat ik m heb moeten leren. als ik m zie vraagt ie hoe het met mij gaat, omdat ie geleerd heeft dat dat zo hoort, niet uit oprechte belangstelling. als ik verdrietig ben of bos, dan moet ik hem dat met woorden zeggen en ook waarom, en dan zal ie wel proberen om me te troosten, maar zonder die uitleg kan hij niets met emoties. Een relatie zou betekenen dat ik mij volledig moet aanpassen , omdat hij het niet kan. autisme is dan wel een verklaring voor zijn gedrag, maar zoals je zelf al inziet, het verandert niets aan je situatie. als jij ongelukkig wordt van zijn gedrag, als dit niet is wat je wilt en als er onvoldoende is om te compenseren, kun je beter apart van elkaar verdergaan, dan jaren van je leven verspillen door bij hem te blijven ten koste van alles.
Hai,
Bedankt voor jullie reacties. moet zo weer de deur uit dus heb nu geen tijd om uitgebreid op iedereen te reageren maar dat ga ik later zeker doen.
Over autisme ben ik bewust niet begonnen omdat hij zich er nooit op heeft laten onderzoeken en ik het vervelend vind om dat als verklaring voor zijn gedrag te gebruiken.
Maar....
Stel, dat hij iets autistisch heeft, dan kan ik misschien wat meer begrip voor hem opbrengen en geeft het wat rust in de zin dat ik stop met dingen uit hem proberen te trekken, maar het veranderd niets aan mijn - alleen zijn - binnen deze relatie.
Thanks!En daar heb je helemaal gelijk in. Ik ga al een paar jaar om met een man waarvan ik ok het vermoeden heb dat ie een ASS heeft. En het is precies de reden waarom wat wij hebben nooit een echte relatie zal zijn. Al moet ik wel zeggen dat hij wel heel hard zijn best doet om mij te begrijpen en om mij tegemoet te komen. maar het is een truukje, iets dat ik m heb moeten leren. als ik m zie vraagt ie hoe het met mij gaat, omdat ie geleerd heeft dat dat zo hoort, niet uit oprechte belangstelling. als ik verdrietig ben of bos, dan moet ik hem dat met woorden zeggen en ook waarom, en dan zal ie wel proberen om me te troosten, maar zonder die uitleg kan hij niets met emoties. Een relatie zou betekenen dat ik mij volledig moet aanpassen , omdat hij het niet kan. autisme is dan wel een verklaring voor zijn gedrag, maar zoals je zelf al inziet, het verandert niets aan je situatie. als jij ongelukkig wordt van zijn gedrag, als dit niet is wat je wilt en als er onvoldoende is om te compenseren, kun je beter apart van elkaar verdergaan, dan jaren van je leven verspillen door bij hem te blijven ten koste van alles.
dinsdag 3 maart 2009 om 12:08
Hallo Taupe,
Goh, ik kan me je eenzaamheid héél goed voorstellen. Eigenlijk is er helemaal geen sprake van een intieme relatie. Hij laat je niet eens toe, hij is een gesloten brok steen lijkt het wel. Ook ik zat te denken aan een vorm van autisme. Tonic was me net voor
En daarbij schoot ook de gedachte door mijnhoofd dat hij misschien wel depressief is, zonder dat hij het zelf echt door heeft. Zo extreem veel moe en lusteloos kan heel goed komen door een depressie en aangezien hij niet praat over wat hij voelt en denkt en het allemaal in zichzelf opsluit, kan ik me goed voorstellen dat je daardoor in een depressie belandt.
Het lijkt erop dat je zo'n beetje alles al geprobeerd hebt. Jij hebt al zó ontzettend veel geïnvesteerd in deze relatie! Ik vrees dat je nu alleen maar je grens heel duidelijk kunt aangeven. Je kunt hem niet veranderen, dat moet hij zelf doen, maar als hij daar de noodzaak niet van inziet....
Ik heb voor een soortgelijk dilemma gestaan in mijn relatie en ik heb uiteindelijk de knoop doorgehakt.
In jouw geval zijn er ook nog kinderen in het spel, dat maakt het extra ingewikkeld, maar als ik heel eerlijk ben, denk ik echt dat het voor hen uiteindelijk toch beter is als je niet op deze manier bij je partner blijft. Ik snap heel erg je dilemma, aangaande je eigen verleden, maar vaak blijkt achteraf dat het voor de kinderen beter is om uit elkaar te gaan dan bij elkaar te blijven 'voor de kinderen'.
Ik wens je heel erg veel sterkte en moed!
PS Ik wil nog even ingaan op wat je in je laatste posting zegt:
ALS hij autistisch blijkt te zijn, kun je misschien meer begrip opbrengen en alles een plaats geven, maar dat neemt nog niet weg dat je man jou niet kan geven wat je nodig hebt en dat je je vreselijk alleen voelt in de relatie.
Mijn partner had ook een stoornis: bipolair, oftewel manisch depressief. Ik heb eindeloos begrip voor hem opgebracht en alles steeds maar 'in de context' geplaatst, maar het was wel een enorme zelfopoffering en ik werd er niet gelukkiger van.
Mocht hij een stoornis hebben, dan is het ZIJN verantwoordelijkheid daar alles aan te doen om het voor jullie samen leefbaarder te maken.
Goh, ik kan me je eenzaamheid héél goed voorstellen. Eigenlijk is er helemaal geen sprake van een intieme relatie. Hij laat je niet eens toe, hij is een gesloten brok steen lijkt het wel. Ook ik zat te denken aan een vorm van autisme. Tonic was me net voor
En daarbij schoot ook de gedachte door mijnhoofd dat hij misschien wel depressief is, zonder dat hij het zelf echt door heeft. Zo extreem veel moe en lusteloos kan heel goed komen door een depressie en aangezien hij niet praat over wat hij voelt en denkt en het allemaal in zichzelf opsluit, kan ik me goed voorstellen dat je daardoor in een depressie belandt.
Het lijkt erop dat je zo'n beetje alles al geprobeerd hebt. Jij hebt al zó ontzettend veel geïnvesteerd in deze relatie! Ik vrees dat je nu alleen maar je grens heel duidelijk kunt aangeven. Je kunt hem niet veranderen, dat moet hij zelf doen, maar als hij daar de noodzaak niet van inziet....
Ik heb voor een soortgelijk dilemma gestaan in mijn relatie en ik heb uiteindelijk de knoop doorgehakt.
In jouw geval zijn er ook nog kinderen in het spel, dat maakt het extra ingewikkeld, maar als ik heel eerlijk ben, denk ik echt dat het voor hen uiteindelijk toch beter is als je niet op deze manier bij je partner blijft. Ik snap heel erg je dilemma, aangaande je eigen verleden, maar vaak blijkt achteraf dat het voor de kinderen beter is om uit elkaar te gaan dan bij elkaar te blijven 'voor de kinderen'.
Ik wens je heel erg veel sterkte en moed!
PS Ik wil nog even ingaan op wat je in je laatste posting zegt:
ALS hij autistisch blijkt te zijn, kun je misschien meer begrip opbrengen en alles een plaats geven, maar dat neemt nog niet weg dat je man jou niet kan geven wat je nodig hebt en dat je je vreselijk alleen voelt in de relatie.
Mijn partner had ook een stoornis: bipolair, oftewel manisch depressief. Ik heb eindeloos begrip voor hem opgebracht en alles steeds maar 'in de context' geplaatst, maar het was wel een enorme zelfopoffering en ik werd er niet gelukkiger van.
Mocht hij een stoornis hebben, dan is het ZIJN verantwoordelijkheid daar alles aan te doen om het voor jullie samen leefbaarder te maken.
dinsdag 3 maart 2009 om 20:49
Hoi Taupe, wat een rotsituatie! Het lijkt me nogal uitzichtloos. Dit hou je geen jaren meer vol, dit sloopt je.
Ik krijg de indruk dat deze relatie alleen jouw verantwoordelijkheid is geworden en dat hij structureel 'niet thuis geeft' bij wat je van hem vraagt. Volgens mij is een van de basisvoorwaarden van een relatie dat je je op de ander richt. Dit heb ik ooit van een psycholoog meegekregen. Dus rekening houden met de ander gaat niet ver genoeg en alle dingen die je structureel voor je partner laat gaan (bijv. TV, sport, hobby, auto, vrienden, uitgaan) ondermijnen je relatie op de langere termijn. Een relatie betekent ook onderhandelen, maar ik krijg het idee dat je bij hem niet eens voet aan de grond krijgt. Dat doet je relatie inderdaad geen goed.
Ik spreek helaas ook uit ervaring. Ik had een ex-vriend bij wie ik in emotioneel opzicht nauwelijks contact kreeg, omdat hij zich er altijd met een grapje vanaf maakte. Hij ontweek op die manier beladen onderwerpen. En hij hing ook eeuwig lui voor de TV, vreselijk. Buiten de deur was hij altijd de leuke sociale vent met wie veel te lachen viel en die gemakkelijk contact met anderen maakte. Maar van binnen was hij een hol vat. Hij had vroeger thuis geleerd om de clown uit te hangen omdat spanningen niet werden uitgepraat, maar werden genegeerd.
Het is uiteindelijk mis gegaan en ik heb er veel van geleerd.
Wij hadden geen kinderen dus ik kan niet inschatten of ik de situatie in dat geval anders had aangepakt.
Maar het is de vraag of je kinderen er op de lange termijn bij gebaat zijn dat jij hier doodongelukkig van wordt.
Sterkte!
Ik krijg de indruk dat deze relatie alleen jouw verantwoordelijkheid is geworden en dat hij structureel 'niet thuis geeft' bij wat je van hem vraagt. Volgens mij is een van de basisvoorwaarden van een relatie dat je je op de ander richt. Dit heb ik ooit van een psycholoog meegekregen. Dus rekening houden met de ander gaat niet ver genoeg en alle dingen die je structureel voor je partner laat gaan (bijv. TV, sport, hobby, auto, vrienden, uitgaan) ondermijnen je relatie op de langere termijn. Een relatie betekent ook onderhandelen, maar ik krijg het idee dat je bij hem niet eens voet aan de grond krijgt. Dat doet je relatie inderdaad geen goed.
Ik spreek helaas ook uit ervaring. Ik had een ex-vriend bij wie ik in emotioneel opzicht nauwelijks contact kreeg, omdat hij zich er altijd met een grapje vanaf maakte. Hij ontweek op die manier beladen onderwerpen. En hij hing ook eeuwig lui voor de TV, vreselijk. Buiten de deur was hij altijd de leuke sociale vent met wie veel te lachen viel en die gemakkelijk contact met anderen maakte. Maar van binnen was hij een hol vat. Hij had vroeger thuis geleerd om de clown uit te hangen omdat spanningen niet werden uitgepraat, maar werden genegeerd.
Het is uiteindelijk mis gegaan en ik heb er veel van geleerd.
Wij hadden geen kinderen dus ik kan niet inschatten of ik de situatie in dat geval anders had aangepakt.
Maar het is de vraag of je kinderen er op de lange termijn bij gebaat zijn dat jij hier doodongelukkig van wordt.
Sterkte!
woensdag 4 maart 2009 om 12:32
Taupe, onze relatietherapeute vroeg mij: als we man nu eens onderzoeken en er blijkt een autistische stoornis te zijn ( zij had ook zo haar vermoedens, net als ik plus we hebben een zoon met autisme) : maakt dat iets voor je uit? is het dan beter te begrijpen? Ik heb daar lang over nagedacht maar het maakte niet uit of er een etiketje op kwam. Ik wist al dat zijn gedrag niet bewust en moedwillig was, zo was hij gewoon met alle goede en vervelende dingen, hij gedroeg zich zo niet uit desinteresse of onverschilligheid. Hij is gewoon wie hij is! Ik begreep hem zelfs, beter dan zichzelf ooit. Ik heb hem het na jaren ook niet kwalijk genomen. Ik ben nooit boos geweest op hem, maar op de situatie waar we inzaten, dat het niet wilde lukken. Dat ik me niet aan kon passen aan hem, niet genoeg had aan onze invulling van de relatie. Waar ik wel boos om kon worden was dat het mijn verantwoordelijkheid was, de hele relatie. Zoals de therapeut mooi verwoordde: hij heeft de rugzak aan jouw gegeven, jij mag hem dragen....en ik,ik kon hem niet teruggeven, hij kon hem niet dragen. Het heeft lang geduurd voordat ik me daar los van kon maken, maar wat ben ik blij met de keus die ik gemaakt heb. Ik zeg niet dat gaan de beste oplossing is, dat bepaal jij. Als je denkt dat er nog iets is om voor te vechten: doen! want je raakt veel kwijt. Het ergste is nog dat ik mijn gezin kwijt ben, het wordt nooit meer zoals het was. Maar voor mij was ondanks die hoge, heel hoge prijs het goed om te gaan. Ik weet niet wat je moet doen Taupe, ik wens je veel kracht en wijsheid toe
donderdag 5 maart 2009 om 11:55
ojee, even wat verduidelijken. Ik "heb"nog steeds mijn kinderen. Ik heb een co-ouderschap met de vader. Wat ik bedoel met: ik ben mijn gezin kwijt, is dat ik het kerngezin mis. vader,moeder en de kindjes. Niet meer dat vanzelfsprekende, en niet meer samen als gezin de dingen doen. Nu zijn veel dingen gescheiden. Je hebt papa met de kinderen. Je hebt mama met de kinderen, en soms doen we iets samen, maar dat zijn hele andere dingen als de dagelijkse dingen. Schoolbezoekjes e.d.
Sorry als het leek dat ik mijn kinderen niet "mee had genomen".
Sorry als het leek dat ik mijn kinderen niet "mee had genomen".
donderdag 5 maart 2009 om 21:49
vrijdag 13 maart 2009 om 08:35
hey,taupe hoe is het nu??
hier is alles hetzelfde,ben er ondertussen wel uit dat er binnenkort eens gepraat moet gaan worden,want ik zie me hier niet samen oud worden.
Ik heb niet het gevoel dat hij nou echt veel moeite doet voor me en bereid is om nog energie te steken in ons huwelijk.
paar maanden terug zei hij dat hij van mij houd,maar zoveel merk ik daar niet van.
hier is alles hetzelfde,ben er ondertussen wel uit dat er binnenkort eens gepraat moet gaan worden,want ik zie me hier niet samen oud worden.
Ik heb niet het gevoel dat hij nou echt veel moeite doet voor me en bereid is om nog energie te steken in ons huwelijk.
paar maanden terug zei hij dat hij van mij houd,maar zoveel merk ik daar niet van.
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
