Kinderen
alle pijlers
corrigerende tik
donderdag 5 maart 2009 om 22:35
hallo, ik heb net mn zoontje een duw gegeven omdat hij de hond steeds mishandeld en ik heb het erg vaak tegen hem gezegd dat hij de hond met rust moet laten nu werd het me teveel en heb hem geduwd /geknepen .
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
maandag 9 maart 2009 om 08:19
Ik heb er 3 en die zijn inmiddels aardig groot, letterlijk en figuurlijk. Naar aanleiding van dit topic heb ik gisteravond eens met ze gepraat over hoe zij het een en ander hebben ervaren.
Ik weet van mijzelf dat ik ook niet perfect ben.
Alledrie geven ze aan dat de grenzen altijd heel duidelijk waren en dat ze ook precies wisten wanneer het punt werd bereikt dat er maatregelen werden genomen. Zoals mijn dochter zo mooi zei: mam op het moment dat je zachtjes ging praten wisten we dat we moesten oppassen.
Onze oudste was de makkelijkste baby die er bestaat.
Onze 2e was een huilbaby en ik heb echt mijn man wel eens op zijn werk gebeld, dat ik niet meer wist wat ik moest doen en dat ik niet voor mijzelf in stond.
Onze 3e was een zorgenkind, prematuur en veel ziekenhuisopnames. Ik heb mij heel schuldig gevoeld naar de 2e toe, ze scheelden maar 2 jaar en hij moest dus altijd mee naar het ziekenhuis als zijn broertje er weer in lag. Had daar wel een hoekje voor hem gemaakt met potloden en wat speeltjes.
Toen heb ik ook hulp gezocht, verstikte bijna in mijn schuldgevoelens en merkte dat ik geen leuke moeder was/aan het worden was.
Daar heb ik dus ook geleerd dat één op één aandacht heel belangrijk is/was en ook (wat ik hier dus al eerder ben tegengekomen) het uitbundig prijzen als ze iets liefs/goeds whatever doen.
Ik had zelf altijd al na 2x waarschuwen naar de gang, ging je door dan kon je naar je kamer vertrekken.
Voor oudste en jongste was dat een verschrikkelijke straf, middelste vond het geen probleem.
Die had waarschijnlijk als enige door, hoe rustiger ik boven ben, hoe eerder ik weer naar beneden kan.
Mijn vriendin vond mij veel te streng, mijn kinderen zeiden gisteravond dus, oke dat vonden ze soms ook wel, maar aan de andere kant ,ze wisten dus wel precies waar ze aan toe waren.
Grootste compliment kreeg ik van mijn dochter, mam zoals jij wil ik het ook gaan doen.
Zie zo vaak dat kinderen tig keer gewaarschuwd worden en vervolgens toch hun zin krijgen. Of als je het nog een keer doet moet je naar de gang en dat vervolgens 20x herhalen. Dat maakt indruk op het kind, dus niet.
Heel verhaal, waarschijnlijk niet boeiend.
Kijk Intiem ik heb er bewondering voor dat je open kaart speelt en ook aangeeft dat je hulp nodig hebt en ook krijgt en dat je gewoon op het topic blijft.
Je blijft je stug verdedigen vwb het koekjesincident, maar als je heel eerlijk bent, denk je dan ook niet bij jezelf, eigenlijk had dochter in dit geval gelijk, het was haar beloofd.
@mamzelle knijpen is heel gemeen.
Ik had een tante die altijd kneep en dat kan ik mij dus nog heel goed herinneren.
Heb laatst aan haar gevraagd waarom ze dat altijd deed.
Dan luisterden we in ieder geval, werkte bij haar eigen kinderen, dus bij mij vast ook.
Voor de duidelijkheid, het was niet eerst waarschuwen, maar meteen knijpen.
Ik weet van mijzelf dat ik ook niet perfect ben.
Alledrie geven ze aan dat de grenzen altijd heel duidelijk waren en dat ze ook precies wisten wanneer het punt werd bereikt dat er maatregelen werden genomen. Zoals mijn dochter zo mooi zei: mam op het moment dat je zachtjes ging praten wisten we dat we moesten oppassen.
Onze oudste was de makkelijkste baby die er bestaat.
Onze 2e was een huilbaby en ik heb echt mijn man wel eens op zijn werk gebeld, dat ik niet meer wist wat ik moest doen en dat ik niet voor mijzelf in stond.
Onze 3e was een zorgenkind, prematuur en veel ziekenhuisopnames. Ik heb mij heel schuldig gevoeld naar de 2e toe, ze scheelden maar 2 jaar en hij moest dus altijd mee naar het ziekenhuis als zijn broertje er weer in lag. Had daar wel een hoekje voor hem gemaakt met potloden en wat speeltjes.
Toen heb ik ook hulp gezocht, verstikte bijna in mijn schuldgevoelens en merkte dat ik geen leuke moeder was/aan het worden was.
Daar heb ik dus ook geleerd dat één op één aandacht heel belangrijk is/was en ook (wat ik hier dus al eerder ben tegengekomen) het uitbundig prijzen als ze iets liefs/goeds whatever doen.
Ik had zelf altijd al na 2x waarschuwen naar de gang, ging je door dan kon je naar je kamer vertrekken.
Voor oudste en jongste was dat een verschrikkelijke straf, middelste vond het geen probleem.
Die had waarschijnlijk als enige door, hoe rustiger ik boven ben, hoe eerder ik weer naar beneden kan.
Mijn vriendin vond mij veel te streng, mijn kinderen zeiden gisteravond dus, oke dat vonden ze soms ook wel, maar aan de andere kant ,ze wisten dus wel precies waar ze aan toe waren.
Grootste compliment kreeg ik van mijn dochter, mam zoals jij wil ik het ook gaan doen.
Zie zo vaak dat kinderen tig keer gewaarschuwd worden en vervolgens toch hun zin krijgen. Of als je het nog een keer doet moet je naar de gang en dat vervolgens 20x herhalen. Dat maakt indruk op het kind, dus niet.
Heel verhaal, waarschijnlijk niet boeiend.
Kijk Intiem ik heb er bewondering voor dat je open kaart speelt en ook aangeeft dat je hulp nodig hebt en ook krijgt en dat je gewoon op het topic blijft.
Je blijft je stug verdedigen vwb het koekjesincident, maar als je heel eerlijk bent, denk je dan ook niet bij jezelf, eigenlijk had dochter in dit geval gelijk, het was haar beloofd.
@mamzelle knijpen is heel gemeen.
Ik had een tante die altijd kneep en dat kan ik mij dus nog heel goed herinneren.
Heb laatst aan haar gevraagd waarom ze dat altijd deed.
Dan luisterden we in ieder geval, werkte bij haar eigen kinderen, dus bij mij vast ook.
Voor de duidelijkheid, het was niet eerst waarschuwen, maar meteen knijpen.
maandag 9 maart 2009 om 08:40
quote:hiltje schreef op 09 maart 2009 @ 08:07:
Ik lees hier echt met verbazing.
Een kind van 4 wordt een koekje beloofd, maar later vindt pappa het geen goed idee...
Dat is frustrerend voor het kind, maar die frustratie lijkt mij heel goed om mee om te gaan.
Misschien was het niet handig van pa, maar er komen nog zoveel situaties in het leven die niet handig zijn en waarbij een mens frustratie moet slikken.
En kind wordt boos. Dat mag, schrijft Intiem ook, want dat hoort bij het kind zijn.
Maar als het kind na een tijdje (na uitlegsessie door pa en juf en na al het hele traject van weg bij kinderdagverblijf tot aan in auto zitten) doorslaat in de boosheid en begint te gillen, dan lijkt mij dat het kind ook daarin gecorrigeerd mag worden.
En een tik, waarbij ik ervan uitga dat die tik niet pijnlijk hard is maar vooral een schrikreactie veroorzaakt (nu is het echt meenis voor pa), verdient geen schoonheidsprijs. Maar als het een paar keer per jaar gebeurd dat een ouder uit zijn slof schiet vind ik het echt belachelijk om dat mishandeling te noemen of dat soort termen.
Ben sowieso verbaasd hoe weinig kinderen tegenwoordig met frustratie te maken krijgen. Een 4 jarige maakt gewoon af en toe oneerlijke dingen mee, juist ook van ouders die ook mensen zijn. Veel ouders zien opvoeding tegenwoordig als zo weinig mogelijk frustratie toelaten in het leven van hun kinderen.
En frustratie is niet alleen geen kinderboerderij omdat het regent, maar ook dat andere mensen wel eens geen rekening met je wensen houden, dat beloftes soms worden verbroken en zelfs dat je eigen ouders je wel eens laten zitten (op het niveau van een koekje) en wel eens uit hun slof kunnen schieten.
Is weer lekker voor de vertrouwensband met je ouders zeg! Beloftes zijn beloftes tenzij het niet zo goed uitkomt voor papa of mama. Mij krijg je echt niet zover om bewust (dus tenzij overmacht of onvoorziene omstandigheden) mijn belofte te breken.
En mijn boodschap voor mijn kind is dat wij ALTIJD onder alle omstandigheden voor hem klaar zullen staan. Lijkt me ook niet meer dan normaal als ouders zijnde.
Ik lees hier echt met verbazing.
Een kind van 4 wordt een koekje beloofd, maar later vindt pappa het geen goed idee...
Dat is frustrerend voor het kind, maar die frustratie lijkt mij heel goed om mee om te gaan.
Misschien was het niet handig van pa, maar er komen nog zoveel situaties in het leven die niet handig zijn en waarbij een mens frustratie moet slikken.
En kind wordt boos. Dat mag, schrijft Intiem ook, want dat hoort bij het kind zijn.
Maar als het kind na een tijdje (na uitlegsessie door pa en juf en na al het hele traject van weg bij kinderdagverblijf tot aan in auto zitten) doorslaat in de boosheid en begint te gillen, dan lijkt mij dat het kind ook daarin gecorrigeerd mag worden.
En een tik, waarbij ik ervan uitga dat die tik niet pijnlijk hard is maar vooral een schrikreactie veroorzaakt (nu is het echt meenis voor pa), verdient geen schoonheidsprijs. Maar als het een paar keer per jaar gebeurd dat een ouder uit zijn slof schiet vind ik het echt belachelijk om dat mishandeling te noemen of dat soort termen.
Ben sowieso verbaasd hoe weinig kinderen tegenwoordig met frustratie te maken krijgen. Een 4 jarige maakt gewoon af en toe oneerlijke dingen mee, juist ook van ouders die ook mensen zijn. Veel ouders zien opvoeding tegenwoordig als zo weinig mogelijk frustratie toelaten in het leven van hun kinderen.
En frustratie is niet alleen geen kinderboerderij omdat het regent, maar ook dat andere mensen wel eens geen rekening met je wensen houden, dat beloftes soms worden verbroken en zelfs dat je eigen ouders je wel eens laten zitten (op het niveau van een koekje) en wel eens uit hun slof kunnen schieten.
Is weer lekker voor de vertrouwensband met je ouders zeg! Beloftes zijn beloftes tenzij het niet zo goed uitkomt voor papa of mama. Mij krijg je echt niet zover om bewust (dus tenzij overmacht of onvoorziene omstandigheden) mijn belofte te breken.
En mijn boodschap voor mijn kind is dat wij ALTIJD onder alle omstandigheden voor hem klaar zullen staan. Lijkt me ook niet meer dan normaal als ouders zijnde.
maandag 9 maart 2009 om 08:48
quote:mamzelle schreef op 08 maart 2009 @ 20:29:
Reken maar dat er wel iets is genoemd wat eerder in het topic niet voorkwam. Namelijk een boek lezen terwijl kind wil spelen.
Emotionele chantage, ja, ook wel. Lijkt me dat iedereen zich daar wel eens aan schuldig maakt. Mijn interpretatie van emotionele chantage is dan 'he, waarom doe je dat nu zo? Ik word daar verdrietig/zo moe van'.
Maar ja, durf al bijna niks meer te bekennen, want zo aan dit topic te geloven zijn alle moeders die hun geduld niet verliezen zowat heiligen die nooooit last hebben van het uiten van emoties.
Zo hee, lees jij even selectief. Flink aantal vrouwen hier die geschreven hebben de woedeuitbarstingen te herkennen. Tja en of je er wat mee doet, dat is natuurlijk een ander verhaal.
Maar mensen die geen tik geven/niet knijpen nou meteen af te schilderen als heiligen...
Reken maar dat er wel iets is genoemd wat eerder in het topic niet voorkwam. Namelijk een boek lezen terwijl kind wil spelen.
Emotionele chantage, ja, ook wel. Lijkt me dat iedereen zich daar wel eens aan schuldig maakt. Mijn interpretatie van emotionele chantage is dan 'he, waarom doe je dat nu zo? Ik word daar verdrietig/zo moe van'.
Maar ja, durf al bijna niks meer te bekennen, want zo aan dit topic te geloven zijn alle moeders die hun geduld niet verliezen zowat heiligen die nooooit last hebben van het uiten van emoties.
Zo hee, lees jij even selectief. Flink aantal vrouwen hier die geschreven hebben de woedeuitbarstingen te herkennen. Tja en of je er wat mee doet, dat is natuurlijk een ander verhaal.
Maar mensen die geen tik geven/niet knijpen nou meteen af te schilderen als heiligen...
maandag 9 maart 2009 om 08:54
intiem, ik hou best van een pittige discussie, graag zelfs, maar vind bijv de actueel pijler daarvoor geschikter. Ook bij kinderen kan ik het af en toe goed hoor, al ben ik wel een beetje klaar met de bv / fv discussies, of die leuke werken versus thuisblijven. En ik vind het ook prima discussieren of een tik nou wel of niet pedagogisch verantwoord is, maar er zijn me hier inderdaad net te veel ubermoeders die nooit ergens problemen mee hebben, zoete kindertjes hebben, nooit boos worden, nooit twijfelen en nooit spijt hebben. Geloof ik dus niet in.
Overigens vind ik het prima op het leren omgaan met frustraties, maar dat valt een belofte verbreken niet onder bij me. Kind flipt hier ook wel eens omdat ze een koekje wil en het niet mag, nou ja prima, ga je lekker huilen op de gang. Hele grote teleurstelling voor kind, maar dat vind ik echt heel wat anders.
Overigens vind ik het prima op het leren omgaan met frustraties, maar dat valt een belofte verbreken niet onder bij me. Kind flipt hier ook wel eens omdat ze een koekje wil en het niet mag, nou ja prima, ga je lekker huilen op de gang. Hele grote teleurstelling voor kind, maar dat vind ik echt heel wat anders.
maandag 9 maart 2009 om 08:56
quote:Marielle29 schreef op 08 maart 2009 @ 21:14:
[...]
Dat gaat me dan wel weer erg ver Fleurtje. Een slimme actie vind ik het niet maar van anderen is een fout makkelijker te zien dan bij jezelf.
Ik heb een dochter van zes maanden en zal ook fouten gaan maken, want die maken alle ouders. Ik zal ze misschien niet allemaal zien en iemand van een afstandje misschien juist eerder.
Maar zomaar praten over mishandeling, dat vind ik niet kunnen.Geestelijke mishandeling is ook mishandeling...
[...]
Dat gaat me dan wel weer erg ver Fleurtje. Een slimme actie vind ik het niet maar van anderen is een fout makkelijker te zien dan bij jezelf.
Ik heb een dochter van zes maanden en zal ook fouten gaan maken, want die maken alle ouders. Ik zal ze misschien niet allemaal zien en iemand van een afstandje misschien juist eerder.
Maar zomaar praten over mishandeling, dat vind ik niet kunnen.Geestelijke mishandeling is ook mishandeling...
maandag 9 maart 2009 om 09:07
quote:intiem schreef op 08 maart 2009 @ 22:00:
Nu het rellen voorbij is, zijn de onderdelen van het rellen ook vertrokken. Of het is te laat.
*schopt zichzelf omdat het een rellende opmerking is pffff. Maar vraag me dan toch weer oprecht af of het nu niet meer leuk is ofzo. Of het spannende en interessante eraf is nu het weer terug naar serieus en zelfinzicht is. Maar he, misschien zijn ze wel allemaal te bedde gegaan. Kan ook. Schopt zichzelf nog een keer*
Ben ik weer
Moet wel om je lachen Intiem.
Nu het rellen voorbij is, zijn de onderdelen van het rellen ook vertrokken. Of het is te laat.
*schopt zichzelf omdat het een rellende opmerking is pffff. Maar vraag me dan toch weer oprecht af of het nu niet meer leuk is ofzo. Of het spannende en interessante eraf is nu het weer terug naar serieus en zelfinzicht is. Maar he, misschien zijn ze wel allemaal te bedde gegaan. Kan ook. Schopt zichzelf nog een keer*
Ben ik weer
Moet wel om je lachen Intiem.
maandag 9 maart 2009 om 09:08
Ik lees hier vrij weinig van 'ubermoeders' hoor. Er is niemand die het hier gek vindt dat je het weleens gehad hebt met je kinderen. Alleen als jij wél normaal met je woede kunt omgaan dan ben je een ubermoeder? En wie zegt dat die zogenaamde ubermoeders op andere gebieden geen problemen hebben? Het gaat hier alleen maar om de pedagogische tik en niet om andere dingen.
En dan ben ik maar een ubermoeder, maar ik sla mijn kinderen niet. Ik vind dat gewoon net zo vanzelfsprekend als dat ik mijn man niet sla of de buurvrouw niet. Het gaat er bij mij domweg niet in wat het wél ok maakt om je kinderen te slaan en fysiek grenzen aan te geven en wat het níet ok maakt om je buurvrouw een mep te geven als ze niet luistert. Wat is het verschil? Wat maakt dat je die grens bij je kinderen wél mag overschrijden en bij je partner niet?
En emotionele chantage lijkt me wel wat verder gaan dan 'als jij nu niet lief bent krijg je straks geen snoepje' of 'mama wordt hier een beetje verdrietig van'.
Emotionele chantage is meer van het kaliber 'ik heb mijn hele leven voor je opgegeven, en dan ben je zo ondankbaar' lijkt me en dat dan elke keer weer herhalen.
En dan ben ik maar een ubermoeder, maar ik sla mijn kinderen niet. Ik vind dat gewoon net zo vanzelfsprekend als dat ik mijn man niet sla of de buurvrouw niet. Het gaat er bij mij domweg niet in wat het wél ok maakt om je kinderen te slaan en fysiek grenzen aan te geven en wat het níet ok maakt om je buurvrouw een mep te geven als ze niet luistert. Wat is het verschil? Wat maakt dat je die grens bij je kinderen wél mag overschrijden en bij je partner niet?
En emotionele chantage lijkt me wel wat verder gaan dan 'als jij nu niet lief bent krijg je straks geen snoepje' of 'mama wordt hier een beetje verdrietig van'.
Emotionele chantage is meer van het kaliber 'ik heb mijn hele leven voor je opgegeven, en dan ben je zo ondankbaar' lijkt me en dat dan elke keer weer herhalen.
maandag 9 maart 2009 om 09:14
Oh en Intiem, fyi, ik lag in bed gister op dat tijdstip.
Ik vind het knap dat je zo open bent, maar ik baal ervan dat je zo in die slachtofferrol kruipt en de regels gebruikt zoals het jou uitkomt. En dat je vergelijkingen maakt tussen messen gebruiken die niet gevaarlijk zijn als je het goed doet, en een pedagogische tik die ook niet gevaarlijk is als je het goed doet, dat vind ik nogal krom.
Ik denk namelijk niet dat jij in de positie bent om te zeggen dat je die opvoedkundige alleen goed gebruikt, want die garantie kun je domweg niet geven als je zoveel moeite hebt met opvoeden.
In wezen snap ik al niets van het nut van een opvoedkundige tik, de meerwaarde tov andere maatregelen die niet fysiek zijn ontgaat me volkomen. Schrikeffecten kun je ook op een niet fysieke wijze veroorzaken (al ontgaat het nut van een schrikeffect me eigenlijk ook volkomen).
Ik vind het knap dat je zo open bent, maar ik baal ervan dat je zo in die slachtofferrol kruipt en de regels gebruikt zoals het jou uitkomt. En dat je vergelijkingen maakt tussen messen gebruiken die niet gevaarlijk zijn als je het goed doet, en een pedagogische tik die ook niet gevaarlijk is als je het goed doet, dat vind ik nogal krom.
Ik denk namelijk niet dat jij in de positie bent om te zeggen dat je die opvoedkundige alleen goed gebruikt, want die garantie kun je domweg niet geven als je zoveel moeite hebt met opvoeden.
In wezen snap ik al niets van het nut van een opvoedkundige tik, de meerwaarde tov andere maatregelen die niet fysiek zijn ontgaat me volkomen. Schrikeffecten kun je ook op een niet fysieke wijze veroorzaken (al ontgaat het nut van een schrikeffect me eigenlijk ook volkomen).
maandag 9 maart 2009 om 09:17
maandag 9 maart 2009 om 09:21
`Helemaal eens dat je een kind leert om met frustratie om te gaan Hiltje. Maar een tik suggereert in mijn ogen dat je de frustratie helemaal niet mag hebben. En dat vind ik niet terecht.
Je kan als ouder ook leren dat er momenten zijn dat de frustratie van je terecht is, en je kind even de ruimte moet geven om daar weg mee te vinden. Dan tik je je zelf als ouder maar even op de vingers, stopt even een sok in je mond, dat je je kind even moet laten gaan.
Niet alleen kinderen moeten leren, ook ouders moeten leren. Tenslotte is niemand van ons gediplomeerd moeder of vader.
Edit: Oh, heb hele laatste pagina overgeslagen voor ik ging reageren.
Je kan als ouder ook leren dat er momenten zijn dat de frustratie van je terecht is, en je kind even de ruimte moet geven om daar weg mee te vinden. Dan tik je je zelf als ouder maar even op de vingers, stopt even een sok in je mond, dat je je kind even moet laten gaan.
Niet alleen kinderen moeten leren, ook ouders moeten leren. Tenslotte is niemand van ons gediplomeerd moeder of vader.
Edit: Oh, heb hele laatste pagina overgeslagen voor ik ging reageren.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 9 maart 2009 om 09:55
Oh en wat betreft het omgaan met frustratie: hier werkt het prima om dochter te laten weten dat ik snáp dat ze gefrustreerd is, dat ze daarom boos is en meestal is dat einde driftbui. Geen enkele peuter heeft een driftbui voor de lol en ik vind het ook typerend om te stellen dat het dan alleen nog maar gaat om de driftbui. Ik denk persoonlijk dat die driftbuien pure frustratie zijn en dat ze alleen maar erger worden zolang kind het gevoel heeft niet begrepen/gehoord te worden.
Dat is iets anders dan toegeven, dat doe ik standaard niet. Maar gister kreeg dochterlief een ontzéttende driftbui toen we thuiskwamen. Ze had zo lekker gespeeld, geslapen in de auto en toen waren we opeens weer thuis. Gillen, krijsen, op de grond laten vallen. Het is een zeldzaamheid bij ons thuis, maar gister was het dus raak. Dan is het húp, mee naar binnen en in eerste instantie even niet reageren (had ander kind op de arm, tas vol spullen en we stonden buiten, dus kon niets beginnen).
Maar zodra ik dan verwoord wat zij probeert te zeggen maar niet kan is het over. Dus als ik gewoon zeg dat ze een beetje in de war is omdat ze geslapen heeft en nog niet goed wakker is, en dat ze zo graag nog wilde spelen omdat dat zo leuk was en dat ze nog helemaal niet naar huis wilde en dat ze daarom zo boos is, dan zie ik die driftbui minder worden. Dan wordt ze meestal enorm verdrietig.
En meestal kan ik haar dan wel op schoot nemen, uitleggen dat het ook heel leuk was, die glijbaan, en die schommel, en dat ik snap dat ze nog niet naar huis wou, maar dat we toch weer in ons eigen bedje moeten slapen, dat we morgen naar het kinderdagverblijf gaan spelen en thuis met de duplo. En meestal is het dan binnen 3 minuten over.
Ik merk zelf dat als ik gewoon vanuit mezelf redeneer ik dan niet verder kom dan 'jeetje, kind, wat jank je nou, er is niets aan de hand, doe niet zo lastig, ik sta hier met mijn spullen, werk nou even mee en stel je niet zo aan'. En dan wordt het dus alleen maar erger.
Dat is iets anders dan toegeven, dat doe ik standaard niet. Maar gister kreeg dochterlief een ontzéttende driftbui toen we thuiskwamen. Ze had zo lekker gespeeld, geslapen in de auto en toen waren we opeens weer thuis. Gillen, krijsen, op de grond laten vallen. Het is een zeldzaamheid bij ons thuis, maar gister was het dus raak. Dan is het húp, mee naar binnen en in eerste instantie even niet reageren (had ander kind op de arm, tas vol spullen en we stonden buiten, dus kon niets beginnen).
Maar zodra ik dan verwoord wat zij probeert te zeggen maar niet kan is het over. Dus als ik gewoon zeg dat ze een beetje in de war is omdat ze geslapen heeft en nog niet goed wakker is, en dat ze zo graag nog wilde spelen omdat dat zo leuk was en dat ze nog helemaal niet naar huis wilde en dat ze daarom zo boos is, dan zie ik die driftbui minder worden. Dan wordt ze meestal enorm verdrietig.
En meestal kan ik haar dan wel op schoot nemen, uitleggen dat het ook heel leuk was, die glijbaan, en die schommel, en dat ik snap dat ze nog niet naar huis wou, maar dat we toch weer in ons eigen bedje moeten slapen, dat we morgen naar het kinderdagverblijf gaan spelen en thuis met de duplo. En meestal is het dan binnen 3 minuten over.
Ik merk zelf dat als ik gewoon vanuit mezelf redeneer ik dan niet verder kom dan 'jeetje, kind, wat jank je nou, er is niets aan de hand, doe niet zo lastig, ik sta hier met mijn spullen, werk nou even mee en stel je niet zo aan'. En dan wordt het dus alleen maar erger.
maandag 9 maart 2009 om 09:58
Oh, Arwen, ik snap in een heleboel situaties ook de pedagogische tik wel. Maar het gaat me meer om de houding erachter. Zodra je als ouder toegeeft dat het om je eigen frustratie ging, dat je even niet wist wat je anders moest doen, dat je ervan baalt en dat je het liever anders had gedaan, dan heb ik er niet zoveel problemen mee. Ouders zijn ook mensen en soms gaat het niet zoals je wilt en reageer je niet zoals je wilt.
Maar de opvoedkundige tik inzetten als structureel middel onder het mom van 'fysiek grenzen aangeven' en er echt het kwaad niet van inzien, dat vind ik wel schadelijk.
Maar de opvoedkundige tik inzetten als structureel middel onder het mom van 'fysiek grenzen aangeven' en er echt het kwaad niet van inzien, dat vind ik wel schadelijk.
maandag 9 maart 2009 om 10:09
quote:Eowynn_ schreef op 09 maart 2009 @ 09:55:
Oh en wat betreft het omgaan met frustratie: hier werkt het prima om dochter te laten weten dat ik snáp dat ze gefrustreerd is, dat ze daarom boos is en meestal is dat einde driftbui.
Dan ben jij geen ubermoeder, maar heb jij een uberkind.
Welke 2 a 3 jarige laat zich met een echte driftbui uit haar drift praten? Of weet je gewoon niet wat een driftbui is? Meestal werkt laten uitrazen hier en als ze dan weer rustig is, dán pas heeft een gesprekje zin en eerder niet.
Oh en wat betreft het omgaan met frustratie: hier werkt het prima om dochter te laten weten dat ik snáp dat ze gefrustreerd is, dat ze daarom boos is en meestal is dat einde driftbui.
Dan ben jij geen ubermoeder, maar heb jij een uberkind.
Welke 2 a 3 jarige laat zich met een echte driftbui uit haar drift praten? Of weet je gewoon niet wat een driftbui is? Meestal werkt laten uitrazen hier en als ze dan weer rustig is, dán pas heeft een gesprekje zin en eerder niet.
maandag 9 maart 2009 om 10:12
quote:hiltje schreef op 09 maart 2009 @ 08:07:
Ik lees hier echt met verbazing.
Een kind van 4 wordt een koekje beloofd, maar later vindt pappa het geen goed idee...
Dat is frustrerend voor het kind, maar die frustratie lijkt mij heel goed om mee om te gaan.
Misschien was het niet handig van pa, maar er komen nog zoveel situaties in het leven die niet handig zijn en waarbij een mens frustratie moet slikken.
En kind wordt boos. Dat mag, schrijft Intiem ook, want dat hoort bij het kind zijn.
Maar als het kind na een tijdje (na uitlegsessie door pa en juf en na al het hele traject van weg bij kinderdagverblijf tot aan in auto zitten) doorslaat in de boosheid en begint te gillen, dan lijkt mij dat het kind ook daarin gecorrigeerd mag worden.
En een tik, waarbij ik ervan uitga dat die tik niet pijnlijk hard is maar vooral een schrikreactie veroorzaakt (nu is het echt meenis voor pa), verdient geen schoonheidsprijs. Maar als het een paar keer per jaar gebeurd dat een ouder uit zijn slof schiet vind ik het echt belachelijk om dat mishandeling te noemen of dat soort termen.
Ben sowieso verbaasd hoe weinig kinderen tegenwoordig met frustratie te maken krijgen. Een 4 jarige maakt gewoon af en toe oneerlijke dingen mee, juist ook van ouders die ook mensen zijn. Veel ouders zien opvoeding tegenwoordig als zo weinig mogelijk frustratie toelaten in het leven van hun kinderen.
En frustratie is niet alleen geen kinderboerderij omdat het regent, maar ook dat andere mensen wel eens geen rekening met je wensen houden, dat beloftes soms worden verbroken en zelfs dat je eigen ouders je wel eens laten zitten (op het niveau van een koekje) en wel eens uit hun slof kunnen schieten.Hiltje, ik denk dat het verhaal van het koekje zo'n situatie was die jij beschrijft. Misschien niet altijd de beste oplossing zoals je het doet, maar wel vallend onder het menselijke aspect en ik persoonlijk vind het ook geen schande als je kind af en toe met frustraties te dealen krijgt en met onperfecte ouders etc. Dat maakt je opvoeding niet gelijk slecht en zolang het bij incidenten blijft...ach, laat ik niet in herhaling vallen.
Ik lees hier echt met verbazing.
Een kind van 4 wordt een koekje beloofd, maar later vindt pappa het geen goed idee...
Dat is frustrerend voor het kind, maar die frustratie lijkt mij heel goed om mee om te gaan.
Misschien was het niet handig van pa, maar er komen nog zoveel situaties in het leven die niet handig zijn en waarbij een mens frustratie moet slikken.
En kind wordt boos. Dat mag, schrijft Intiem ook, want dat hoort bij het kind zijn.
Maar als het kind na een tijdje (na uitlegsessie door pa en juf en na al het hele traject van weg bij kinderdagverblijf tot aan in auto zitten) doorslaat in de boosheid en begint te gillen, dan lijkt mij dat het kind ook daarin gecorrigeerd mag worden.
En een tik, waarbij ik ervan uitga dat die tik niet pijnlijk hard is maar vooral een schrikreactie veroorzaakt (nu is het echt meenis voor pa), verdient geen schoonheidsprijs. Maar als het een paar keer per jaar gebeurd dat een ouder uit zijn slof schiet vind ik het echt belachelijk om dat mishandeling te noemen of dat soort termen.
Ben sowieso verbaasd hoe weinig kinderen tegenwoordig met frustratie te maken krijgen. Een 4 jarige maakt gewoon af en toe oneerlijke dingen mee, juist ook van ouders die ook mensen zijn. Veel ouders zien opvoeding tegenwoordig als zo weinig mogelijk frustratie toelaten in het leven van hun kinderen.
En frustratie is niet alleen geen kinderboerderij omdat het regent, maar ook dat andere mensen wel eens geen rekening met je wensen houden, dat beloftes soms worden verbroken en zelfs dat je eigen ouders je wel eens laten zitten (op het niveau van een koekje) en wel eens uit hun slof kunnen schieten.Hiltje, ik denk dat het verhaal van het koekje zo'n situatie was die jij beschrijft. Misschien niet altijd de beste oplossing zoals je het doet, maar wel vallend onder het menselijke aspect en ik persoonlijk vind het ook geen schande als je kind af en toe met frustraties te dealen krijgt en met onperfecte ouders etc. Dat maakt je opvoeding niet gelijk slecht en zolang het bij incidenten blijft...ach, laat ik niet in herhaling vallen.
maandag 9 maart 2009 om 10:14
Eowyn, het moet wel dat als er met mijn dochter niet te praten valt op pedagogische wijze dat ik het dus verkeerd aanpak, want he, ik kan altijd nog een voorbeeld nemen aan Eowyn, want diens dochter van 2 (of is het al drie inmiddels) laat zich midden in een driftbui door mama vertellen dat ze 'gewoon wat gefrustreerd' is.
maandag 9 maart 2009 om 10:15
maandag 9 maart 2009 om 10:19
quote:meds schreef op 09 maart 2009 @ 00:29:
Het is jammer Intiem dat jij de ironie van het door jou aangehaalde topic niet begrijpt en dat je mijn berichten daarin serieus neemt. Het zegt vrees ik, meer over jou kijk op het ouderschap dan de mijne. De opmerking over de schuur is trouwens NIET WAAR. Het is maar even dat je het weet
Goede analyse van Arwen.
Meds, doe de moeite het bewuste topic effe van begin af aan te lezen. En dan alleen mijn en jouw reacties, de rest kun je best overheen scrollen. KOst je hooguit 5 minuten van je leven. Misschien dat je dan snapt wat ik bedoel.
Speciaal voor jou nog even de link, kun je het lekker makkelijk vinden
link topic Meds versus Intiem
Enne, bij het begin beginnen he, anders mis je de clou
Het is jammer Intiem dat jij de ironie van het door jou aangehaalde topic niet begrijpt en dat je mijn berichten daarin serieus neemt. Het zegt vrees ik, meer over jou kijk op het ouderschap dan de mijne. De opmerking over de schuur is trouwens NIET WAAR. Het is maar even dat je het weet
Goede analyse van Arwen.
Meds, doe de moeite het bewuste topic effe van begin af aan te lezen. En dan alleen mijn en jouw reacties, de rest kun je best overheen scrollen. KOst je hooguit 5 minuten van je leven. Misschien dat je dan snapt wat ik bedoel.
Speciaal voor jou nog even de link, kun je het lekker makkelijk vinden
link topic Meds versus Intiem
Enne, bij het begin beginnen he, anders mis je de clou
maandag 9 maart 2009 om 10:25
Intiem, ik zeg nérgens dat ik een lastig kind heb, maar over het algemeen vind ik opvoeden ook niet moeilijk. Ik denk dat het een wisselwerking is, ik heb makkelijke kinderen, maar sta er zelf ook relaxed in. En ik denk dat je met toch al wat pittige kinderen extra moeite krijgt als je het zélf ook al lastig vindt om daar mee om te gaan. Ik ontken absoluut niet dat het ene kind makkelijker is dan het andere, maar eerlijk gezegd denk ik dat hoeveel last je daarvan hebt vooral te maken heeft met hoe je er zelf in staat.
Arwen gaf al eerder het voorbeeld van haar kind dat veel huilde en haar methode. Dat is nu een voorbeeld van wat ik bedoel. Arwen blijft zelf rustig, kiest een methode en blijft daarbij, ondanks commentaar, omdat het past bij haar en haar kind. Klaar.
Er zijn ook moeders die zélf enorm gestressed zijn en daardoor hun kind nog méér stress bezorgen, steeds van aanpak wisselen uit onzekerheid, niet doen wat hij hun kind past maar doen wat bij henzelf past, zonder resultaat.
Goed ouderschap is het kunnen aanpassen van je methodes naar de behoeften van je kind. Niet je kind aanpassen naar jouw methodes.
Ik heb inderdaad heel relaxte kinderen, maar van mijn relaxte kinderen kun je ook monsters maken, met een verkeerde aanpak.
Arwen gaf al eerder het voorbeeld van haar kind dat veel huilde en haar methode. Dat is nu een voorbeeld van wat ik bedoel. Arwen blijft zelf rustig, kiest een methode en blijft daarbij, ondanks commentaar, omdat het past bij haar en haar kind. Klaar.
Er zijn ook moeders die zélf enorm gestressed zijn en daardoor hun kind nog méér stress bezorgen, steeds van aanpak wisselen uit onzekerheid, niet doen wat hij hun kind past maar doen wat bij henzelf past, zonder resultaat.
Goed ouderschap is het kunnen aanpassen van je methodes naar de behoeften van je kind. Niet je kind aanpassen naar jouw methodes.
Ik heb inderdaad heel relaxte kinderen, maar van mijn relaxte kinderen kun je ook monsters maken, met een verkeerde aanpak.
maandag 9 maart 2009 om 10:27
En jij overdrijft het natuurlijk enorm Intiem. Ik ga mijn dochter echt niet midden in een driftbui vertellen 'schatje, je bent gewoon wat gefrustréérd'. Dat werkt niet. Ik kan hier het hele gesprek wel neerpennen, met exact na hoeveel minuten het is en wat ik dan allemaal precies doe, maar dat heeft weinig zin.
maandag 9 maart 2009 om 10:28
Intiem, je hoeft je kind niet gedwongen uit een driftbui te halen. Sommige kinderen moeten hun frustratie ook gewoon even kwijt. Als ouder kun je daar ook wel een keer aan toegeven, als je de frustratie terecht vindt. Als je die frustraties terecht vindt, zul je je kind ook anders beleven dan als je altijd vindt dat een kind gecorrigeerd moet worden op frustraties.
Ik begrijp wel wat Eowynn bedoelt. Je kunt een kind rustig eens uit laten razen. Desnoods parkeer je de auto en ga je zelf even buiten staan. Als de ergste drift eraf is, is het kind inderdaad vaak goed aanspreekbaar op de manier die Eowynn bedoelt. Kinderen die regelmatig hun frustratie kwijt mogen en daar goed op aangesproken kunnen worden daarna, worden makkelijker in de omgang wat betreft frustraties en drift. Niet andersom.
Ik begrijp wel wat Eowynn bedoelt. Je kunt een kind rustig eens uit laten razen. Desnoods parkeer je de auto en ga je zelf even buiten staan. Als de ergste drift eraf is, is het kind inderdaad vaak goed aanspreekbaar op de manier die Eowynn bedoelt. Kinderen die regelmatig hun frustratie kwijt mogen en daar goed op aangesproken kunnen worden daarna, worden makkelijker in de omgang wat betreft frustraties en drift. Niet andersom.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 9 maart 2009 om 10:34
Wat Poezewoes zegt dus.
Ik probeer me altijd maar voor te stellen hoe dat voor haar moet zijn, ze kan goed praten, maar ze is nog geen 3 en kan nog lang niet alles verwoorden, ze heeft weinig tot geen invloed op dingen die verder gaan dan 'wat wil je op je brood' en 'welk t-shirt wil je aan'. En dan kan ik me wel voorstellen dat je af en toe gewoon even héél boos wordt omdat je niet snapt waarom je iets niet mag/dingen gaan zoals ze gaan. Zij heeft nog geen zicht op onze achterliggende motivatie. Die probeer ik haar soms wel uit te leggen, op haar niveau, maar ik kan me heel goed voorstellen dat ze soms gewoon even moet uitrazen.
Ik probeer me altijd maar voor te stellen hoe dat voor haar moet zijn, ze kan goed praten, maar ze is nog geen 3 en kan nog lang niet alles verwoorden, ze heeft weinig tot geen invloed op dingen die verder gaan dan 'wat wil je op je brood' en 'welk t-shirt wil je aan'. En dan kan ik me wel voorstellen dat je af en toe gewoon even héél boos wordt omdat je niet snapt waarom je iets niet mag/dingen gaan zoals ze gaan. Zij heeft nog geen zicht op onze achterliggende motivatie. Die probeer ik haar soms wel uit te leggen, op haar niveau, maar ik kan me heel goed voorstellen dat ze soms gewoon even moet uitrazen.
maandag 9 maart 2009 om 10:36
dat herken ik ook trouwens, driftbui is op de gang uitrazen, elke paar minuten vraag ik of dochter al klaar is. De eerste paar keren is het antwoord neeheeeee, en dan is het ineens ja, en gaan we even praten / knuffelen etc. Overigens bij een driftbui in de winkel / op straat / in de bus is mijn geduld een stuk minder, dan is het meelopen, mond dicht en word ik heel boos. Tot nu toe werkt dat, maar goed, dochter is pas 2 1/2
