Kinderen
alle pijlers
Kind aangerand-ben er kapot van
woensdag 11 maart 2009 om 09:43
Een week geleden is m'n dochter (9) aangerand. Gewoon op klaarlichte dag, vlak bij huis in een steegje. De man ging er vandoor omdat hij iemand hoorde aankomen. Godzijdank heeft hij haar daarom niet verder fysiek kwaad kunnen doen. Toen is m'n dochter naar huis gerend en heeft totaal overstuur verteld wat er gebeurd is. Ondanks dat zowel m'n man als ik kalm en snel reageerden (haar troosten, opvangen, alles wat je maar kunt om haar op dat moment veilig te laten voelen en toch ook direct de politie bellen) voelde ik me inwendig koken en was het alsof er iets kapot ging van binnen bij me. Zo'n hufter -ik heb er geen woorden voor. Om een lang verhaal kort te maken: er is aangifte gedaan, slachtofferhulp is ingeschakeld en daar is ook goed contact mee, schoolleiding weet ervan en een paar goede vrienden/naaste familie. M'n dochter is er wonderbaarlijk rustig onder, ze zegt dat het haar een veilig gevoel geeft dat een aantal 'grote mensen'' en de politie er vanaf weten en een oogje in 't zeil houden. Zo kan zij haar normale dagelijkse leven weer proberen op te pakken. Af en toe praat ze erover en dat lucht haar zichtbaar op. Maar ondertussen voel ik me zo machteloos, woedend, verdrietig...ik kan het niet van me afzetten, hoe hard ik het ook probeer. Tuurlijk kan ik altijd bij m'n man terecht, die momenteel de rots is in ons gezin. Maar als ik dan alleen ben, kindjes op school gebracht enzo...ik hoef maar bepaalde muziek te horen of iets dergelijks....dan stort ik echt in. Duurt eventjes en dan gaat het wel weer. Is dit normaal-ik bedoel, dat ik van streek ben lijkt me logisch. Maar zo heftig?Ik herken me zelf soms niet dan, heb het even niet in de hand terwijl ik er ook voor m;n gezin moet zijn. Ik bedoel, ik kan toch niet continue in janken uitbarsten-ze hebben zowel een vader als moeder nu hard nodig lijkt me...
woensdag 11 maart 2009 om 09:49
Oh wat heftig zeg!!! Vreselijk om dat mee te maken. Ik denk dat jullie je dochter goed hebben opgevangen en goede begeleiding voor haar hebben ingezet.
Dat je zo ontzettend van slag bent lijkt me logisch; het is pas net gebeurd en t doet je beseffen dat er 'zomaar' iets met je kind kan gebeuren. Het heeft denk ik tijd nodig, misschien kan je (als het lang aanhoudt) een keer met iemand gaan praten; kan slachtofferhulp ook niet iets voor jou doen? Jij bent tenslotte ook slachtoffer. Nogmaals; het lijkt me volkomen normaal dat je nu zo van streek bent!
Dat je zo ontzettend van slag bent lijkt me logisch; het is pas net gebeurd en t doet je beseffen dat er 'zomaar' iets met je kind kan gebeuren. Het heeft denk ik tijd nodig, misschien kan je (als het lang aanhoudt) een keer met iemand gaan praten; kan slachtofferhulp ook niet iets voor jou doen? Jij bent tenslotte ook slachtoffer. Nogmaals; het lijkt me volkomen normaal dat je nu zo van streek bent!
woensdag 11 maart 2009 om 09:49
Verwijt jezelf niet teveel. Logisch dat je zo heftig reageert. Het is je dochter, en die hoort gewoon overal veilig te zijn. Je wordt even helemaal door elkaar gehusseld emotioneel. En ja, je moet er inderdaad voor haar zijn, maar dat wil niet zeggen dat je jezelf dan helemaal opzij kunt zetten. Jij bent ook gekwetst. Misschien voor jou ook een goed idee om met iemand van slachtofferhulp te praten?
still crazy after all these years
woensdag 11 maart 2009 om 09:51
woensdag 11 maart 2009 om 09:51
quote:Trixie1968 schreef op 11 maart 2009 @ 09:43:
Is dit normaal-ik bedoel, dat ik van streek ben lijkt me logisch. Maar zo heftig?ja, heel normaal.quote:ze hebben zowel een vader als moeder nu hard nodig lijkt me...Klopt. En voor je kind moet je misschien je uiterste best doen je emoties niet zozeer te tonen dat ze die van haar belemmeren, maar het is volstrekt normaal dat je hier héél heftige emoties bij hebt. En dat je dochter daar iets van merkt lijkt me niet slecht. In tegendeel. Nogmaals: mits het haar emoties maar niet in de weg zit.
Is dit normaal-ik bedoel, dat ik van streek ben lijkt me logisch. Maar zo heftig?ja, heel normaal.quote:ze hebben zowel een vader als moeder nu hard nodig lijkt me...Klopt. En voor je kind moet je misschien je uiterste best doen je emoties niet zozeer te tonen dat ze die van haar belemmeren, maar het is volstrekt normaal dat je hier héél heftige emoties bij hebt. En dat je dochter daar iets van merkt lijkt me niet slecht. In tegendeel. Nogmaals: mits het haar emoties maar niet in de weg zit.
woensdag 11 maart 2009 om 09:51
Jemig.
Dit is een situatie waar je als ouder zijnde je kinderen niet in wilt zien terechtkomen.
Kan me je gevoel wel voorstellen hoor volgens mij zou ik me net zo voelen als iemand aan mijn kinderen komt.
Je reactie is dus niks vreemds aan.
Maar probeer ook voor ogen te houden dat erger gelukkig voorkomen is.
Denk verder dat dit gewoon de tijd nodig heeft om een plekje te krijgen.
En anders misschien zelf eens met slachtofferhuklp gaan praten? die hebben ervaring met dit soort dingen en kunnen je misschien wat sturen
Dit is een situatie waar je als ouder zijnde je kinderen niet in wilt zien terechtkomen.
Kan me je gevoel wel voorstellen hoor volgens mij zou ik me net zo voelen als iemand aan mijn kinderen komt.
Je reactie is dus niks vreemds aan.
Maar probeer ook voor ogen te houden dat erger gelukkig voorkomen is.
Denk verder dat dit gewoon de tijd nodig heeft om een plekje te krijgen.
En anders misschien zelf eens met slachtofferhuklp gaan praten? die hebben ervaring met dit soort dingen en kunnen je misschien wat sturen
woensdag 11 maart 2009 om 09:53
Ik ben ook aangerand toen ik 11 was, door een man en werd gered door een klasgenootje.
Ik heb het verteld op school en thuis en that it.
Ik heb er dus verder helemaal geen last meer van gehad, hooguit wat voorzichtiger met steegjes en mijn haar in mijn jas op donkere avonden en dan stoer lopen, net alsof ik een kerel was.
Het hoeft dus niet zo te zijn dat ze er voor altijd last van heeft.
Ik heb het verteld op school en thuis en that it.
Ik heb er dus verder helemaal geen last meer van gehad, hooguit wat voorzichtiger met steegjes en mijn haar in mijn jas op donkere avonden en dan stoer lopen, net alsof ik een kerel was.
Het hoeft dus niet zo te zijn dat ze er voor altijd last van heeft.
woensdag 11 maart 2009 om 09:58
Jee Trixie, wat naar zeg!!! Lijkt me verschrikkelijk en ik kan me heel goed voorstellen dat je er zo van ondersteboven bent!
En natuurlijk heeft je gezin je nodig, zeker nu. Maar is je gezin er bij gebaat als jij jouw gevoel koste wat kost wegstopt en na verloop van tijd "omvalt"? De kunst is in dit geval om de balans te vinden, en die ligt voor iedereen ergens anders.
Je schrijft dat er goed contact is met slachtofferhulp, dat is fijn. Zij zijn in eerste instantie ingeschakeld natuurlijk voor je dochter, maar ze kunnen voor jou misschien ook wel wat betekenen. Vraag daar eens naar bij ze, bij slachtofferhulp kun jij jouw ei óók kwijt.
Zelf denk ik dat kinderen meer "kunnen hebben" wat de emoties van hun ouders betreft dan veel mensen denken. Natuurlijk is het loffelijk om kinderen er niet mee te willen belasten, maar kinderen zijn vaak zo intuitief, die voelen wel aan dat er IETS is. Dan denk ik dat toch wat emoties laten zien/merken met een kleine uitleg er bij ("Wat jij hebt meegemaakt is heel naar, daar ben jij heel erg van geschrokken. Mama is daar ook van geschrokken, en ik ben soms een beetje verdrietig/boos dat die man dat bij jou heeft gedaan.") beter kan uitpakken voor een kind dan dat het kind wel voelt dat er iets is maar niet precies weet wat.
Veel sterkte voor jullie allemaal!!!
En natuurlijk heeft je gezin je nodig, zeker nu. Maar is je gezin er bij gebaat als jij jouw gevoel koste wat kost wegstopt en na verloop van tijd "omvalt"? De kunst is in dit geval om de balans te vinden, en die ligt voor iedereen ergens anders.
Je schrijft dat er goed contact is met slachtofferhulp, dat is fijn. Zij zijn in eerste instantie ingeschakeld natuurlijk voor je dochter, maar ze kunnen voor jou misschien ook wel wat betekenen. Vraag daar eens naar bij ze, bij slachtofferhulp kun jij jouw ei óók kwijt.
Zelf denk ik dat kinderen meer "kunnen hebben" wat de emoties van hun ouders betreft dan veel mensen denken. Natuurlijk is het loffelijk om kinderen er niet mee te willen belasten, maar kinderen zijn vaak zo intuitief, die voelen wel aan dat er IETS is. Dan denk ik dat toch wat emoties laten zien/merken met een kleine uitleg er bij ("Wat jij hebt meegemaakt is heel naar, daar ben jij heel erg van geschrokken. Mama is daar ook van geschrokken, en ik ben soms een beetje verdrietig/boos dat die man dat bij jou heeft gedaan.") beter kan uitpakken voor een kind dan dat het kind wel voelt dat er iets is maar niet precies weet wat.
Veel sterkte voor jullie allemaal!!!
Iets anders
woensdag 11 maart 2009 om 09:59
Bij mij gebeurde iets dergelijks toen ik een jaar of 7 was. Heb er verder ook geen last van gehad, ik weet dat ik dat maar een rare man vond en dat maakte meer indruk dan wat hij deed.
Maar jouw reactie. In theorie vind ik het wat overdreven. Maar in de praktijk weet ik dat ik al kan huilen als mijn dochter iets liefs voor iemand doet, of als ze een mijlpaal bereikt waar ik gewoon trots op ben.
Wat ik bedoel is, ik denk dat jij er meer last van hebt dan je dochter, omdat jij weet/beseft wat er had kunnen gebeuren, en zij niet. Dus zelf eens met slachtofferhulp praten lijkt mij ook wel een goed idee.
Maar jouw reactie. In theorie vind ik het wat overdreven. Maar in de praktijk weet ik dat ik al kan huilen als mijn dochter iets liefs voor iemand doet, of als ze een mijlpaal bereikt waar ik gewoon trots op ben.
Wat ik bedoel is, ik denk dat jij er meer last van hebt dan je dochter, omdat jij weet/beseft wat er had kunnen gebeuren, en zij niet. Dus zelf eens met slachtofferhulp praten lijkt mij ook wel een goed idee.
woensdag 11 maart 2009 om 10:02
Wat een afschuwelijke ervaring voor je dochtertje en voor het gezin. Het idee dat die goorlap aan jullie kind heeft gezeten, ik zit hier ongeveer te koken van woede en denk tegelijkertijd, godzijdank dat er iemand aankwam waardoor er niet meer is gebeurd. Ben blij om te horen dat jullie zo goed hebben gereageerd met opvang, aangifte en zo te horen gaat zelfs je dochtertje er goed mee om.
Het is heel normaal dat jij zo reageert want ook voor jou is dit een shock, het geeft gevoelens van machteloosheid, kwaadheid, verdriet omdat je als ouders je kind(eren) voor alles wilt behoeden en dit gewoon niet te voorkomen was. Je kunt je kind tenslotte niet opsluiten en verbieden om zich alleen buiten te begeven. Wat er nu door je heengaat, heeft tijd nodig om een plekje te krijgen, om te verwerken.
Laat in elk geval je verdriet hierover toe, het komt eruit door je huilbuien en dat is stukken beter dan dat je het wegstopt.
Ps. je dochter is echt een kanjer eerste klas dat ze hier zo mee om kan gaan en dat heeft ze zeker weten aan jou en je man te danken. Dankzij de manier waarop zij is opgevangen voelt ze zich gesteund en veilig met al die grote mensen die er voor haar zijn.
Niet vergeten dat je alles hebt gedaan wat je kunt. Ik wens je dan ook hartstikke veel sterkte!
Het is heel normaal dat jij zo reageert want ook voor jou is dit een shock, het geeft gevoelens van machteloosheid, kwaadheid, verdriet omdat je als ouders je kind(eren) voor alles wilt behoeden en dit gewoon niet te voorkomen was. Je kunt je kind tenslotte niet opsluiten en verbieden om zich alleen buiten te begeven. Wat er nu door je heengaat, heeft tijd nodig om een plekje te krijgen, om te verwerken.
Laat in elk geval je verdriet hierover toe, het komt eruit door je huilbuien en dat is stukken beter dan dat je het wegstopt.
Ps. je dochter is echt een kanjer eerste klas dat ze hier zo mee om kan gaan en dat heeft ze zeker weten aan jou en je man te danken. Dankzij de manier waarop zij is opgevangen voelt ze zich gesteund en veilig met al die grote mensen die er voor haar zijn.
Niet vergeten dat je alles hebt gedaan wat je kunt. Ik wens je dan ook hartstikke veel sterkte!
woensdag 11 maart 2009 om 10:04
Nog even iets, ik heb er juist veel aaan gehad dat mensen erg nuchter reageerde.
Dus niet te emotioneel want dan had ik waarschijnlijk ingezien dat dit iets heel ergs was.
Dus probeer je emotie niet al te veel te laten zien want kinderen zijn heel weerbaar en ook naief en daarom kan zij het ook gaan zien als een nare gebeurtenis maar niks om zich zorgen te maken omdat er toch mensen om haar heen zijn die voor haar klaar staan.
Dus niet te emotioneel want dan had ik waarschijnlijk ingezien dat dit iets heel ergs was.
Dus probeer je emotie niet al te veel te laten zien want kinderen zijn heel weerbaar en ook naief en daarom kan zij het ook gaan zien als een nare gebeurtenis maar niks om zich zorgen te maken omdat er toch mensen om haar heen zijn die voor haar klaar staan.
woensdag 11 maart 2009 om 10:09
Wat naar, Trixie, sterkte
Ik denk ook dta het goed is om zelf eens te praten met iemand van slachtofferhulp of met een psycholoog.
En wat Absolute Einstein zegt is ook heel waardevol, je man houdt zich heel sterk maar kan misschien ook wel hulp gebruiken.
Heel veel sterkte hiermee.
Fijn dat dochter er zo goed en dapper onder is
Ik denk ook dta het goed is om zelf eens te praten met iemand van slachtofferhulp of met een psycholoog.
En wat Absolute Einstein zegt is ook heel waardevol, je man houdt zich heel sterk maar kan misschien ook wel hulp gebruiken.
Heel veel sterkte hiermee.
Fijn dat dochter er zo goed en dapper onder is
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
woensdag 11 maart 2009 om 10:10
Heel veel sterkte voor jezelf, je kind en je gezin.
Heel erg dat andere mensen niet van je kind kunnen afblijven.........heel erg.
Je doet het allemaal heel goed volgens mij, laat je maar even gaan met je emoties en ik hoop dat je de kracht vindt om je kind en jezelf weer goed en sterk op de rails te krijgen.
Dikke knuffel!
woensdag 11 maart 2009 om 10:19
Eens met zusenzo: maak er in ieder geval voor het kind geen drama van. Aan de andere kant: ook niet bagataliseren, gebruik het als een ervaring om aan te geven dat sommige volwassenen niet lief zijn. (en dan druk ik me nog heel voorzichtig uit)
Uit ervaring (zowel als slachtoffer als hulpverlener) weet ik dat ieder kind er anders op reageert, maar de reactie van ouders bepalend is voor de verwerking. Vandaar mijn tweede zin.
Kinderen overzien de impact niet van zoiets - gelukkig maar. Maar wat kan ik me voorstellen hoe machteloos jij je voelt: jij hebt je kind niet voor zo'n klootzak kunnen behoeden. En dat doet zeer. Ik wens je sterkte en hoop dat je dochter er niet te lang last van heeft.
Uit ervaring (zowel als slachtoffer als hulpverlener) weet ik dat ieder kind er anders op reageert, maar de reactie van ouders bepalend is voor de verwerking. Vandaar mijn tweede zin.
Kinderen overzien de impact niet van zoiets - gelukkig maar. Maar wat kan ik me voorstellen hoe machteloos jij je voelt: jij hebt je kind niet voor zo'n klootzak kunnen behoeden. En dat doet zeer. Ik wens je sterkte en hoop dat je dochter er niet te lang last van heeft.
woensdag 11 maart 2009 om 10:46
quote:zusenzo schreef op 11 maart 2009 @ 10:04:
Nog even iets, ik heb er juist veel aaan gehad dat mensen erg nuchter reageerde.
Dus niet te emotioneel want dan had ik waarschijnlijk ingezien dat dit iets heel ergs was.
Dus probeer je emotie niet al te veel te laten zien want kinderen zijn heel weerbaar en ook naief en daarom kan zij het ook gaan zien als een nare gebeurtenis maar niks om zich zorgen te maken omdat er toch mensen om haar heen zijn die voor haar klaar staan.
Ik sluit me hier helemaal bij aan. Ik ben ook aangerand toen ik een jaar of 11 was. Mijn moeder heeft me toen getroost, uitgelegd hoe ik iemand een knietje moest geven, en dat was het. Daarna heb ik er nauwelijks meer aan gedacht.
Wat ik grappig vind: ik deed dat dus ook, stoerder lopen in steegjes, alsof ik een jongen was.
Trixie, ik denk dat het voor jou heftiger is dan voor je dochter. Sterkte!
Nog even iets, ik heb er juist veel aaan gehad dat mensen erg nuchter reageerde.
Dus niet te emotioneel want dan had ik waarschijnlijk ingezien dat dit iets heel ergs was.
Dus probeer je emotie niet al te veel te laten zien want kinderen zijn heel weerbaar en ook naief en daarom kan zij het ook gaan zien als een nare gebeurtenis maar niks om zich zorgen te maken omdat er toch mensen om haar heen zijn die voor haar klaar staan.
Ik sluit me hier helemaal bij aan. Ik ben ook aangerand toen ik een jaar of 11 was. Mijn moeder heeft me toen getroost, uitgelegd hoe ik iemand een knietje moest geven, en dat was het. Daarna heb ik er nauwelijks meer aan gedacht.
Wat ik grappig vind: ik deed dat dus ook, stoerder lopen in steegjes, alsof ik een jongen was.
Trixie, ik denk dat het voor jou heftiger is dan voor je dochter. Sterkte!
woensdag 11 maart 2009 om 11:44
Wat ontzettend naar! Ik zou denk ik ook tegen de muren opgaan van woede en onmacht als iemand aan mijn dochter zou zitten. Ik word al naar als ik er aan denk!
Naar je dochter toe is het denk ik belangrijk dat je wel laat zien dat het erg is en niet hoort te gebeuren. Dat heb je ook gedaan, door de politie in te schakelen en met haar te praten. Nu is het denk ik belangrijk dat je laat zien dat de wereld niet vergaat. Kijk goed naar haar, en als zij het er moeilijk mee heeft kun je er met haat over praten vanuit haarzelf. Maar verder zou ik er niet te veel nadruk op leggen.
Benadruk eerder dat ze goed heeft gehandeld om direct naar huis te rennen en het te vertellen, dat je dat flink van haar vindt en dat ze dus ook zelf heeft meegewerkt aan dat ze zich nu veilig kan voelen. Dat is toch ook flink? Je hebt een sterke dochter!
Een nare gebeurtenis hoeft geen trauma achter te laten, maar soms worden trauma's veroorzaakt doordat er voortdurend op gewezen wordt hoe vreselijk het is wat iemand heeft meegemaakt.
Het was naar en als ze dat nodig heeft, ben je er. Maar ik zou eerder benadrukken dat ze heel goed heeft gereageerd en het mede aan haarzelf te danken heeft dat het goed is afgelopen.
Naar je dochter toe is het denk ik belangrijk dat je wel laat zien dat het erg is en niet hoort te gebeuren. Dat heb je ook gedaan, door de politie in te schakelen en met haar te praten. Nu is het denk ik belangrijk dat je laat zien dat de wereld niet vergaat. Kijk goed naar haar, en als zij het er moeilijk mee heeft kun je er met haat over praten vanuit haarzelf. Maar verder zou ik er niet te veel nadruk op leggen.
Benadruk eerder dat ze goed heeft gehandeld om direct naar huis te rennen en het te vertellen, dat je dat flink van haar vindt en dat ze dus ook zelf heeft meegewerkt aan dat ze zich nu veilig kan voelen. Dat is toch ook flink? Je hebt een sterke dochter!
Een nare gebeurtenis hoeft geen trauma achter te laten, maar soms worden trauma's veroorzaakt doordat er voortdurend op gewezen wordt hoe vreselijk het is wat iemand heeft meegemaakt.
Het was naar en als ze dat nodig heeft, ben je er. Maar ik zou eerder benadrukken dat ze heel goed heeft gereageerd en het mede aan haarzelf te danken heeft dat het goed is afgelopen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 11 maart 2009 om 11:48
Wat verschrikkelijk zeg. Volgens mij is zoiets erger als het je kind overkomt dan wanneer het je zelf overkomt.
Goeie post van Poezewoes en ook van Absolute Einstein, vergeet niet dat je man de rots misschien ook wel kan wankelen en dan jou nodig heeft.
Goeie post van Poezewoes en ook van Absolute Einstein, vergeet niet dat je man de rots misschien ook wel kan wankelen en dan jou nodig heeft.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
woensdag 11 maart 2009 om 11:48
quote:zusenzo schreef op 11 maart 2009 @ 10:04:
Nog even iets, ik heb er juist veel aaan gehad dat mensen erg nuchter reageerde.
Dus niet te emotioneel want dan had ik waarschijnlijk ingezien dat dit iets heel ergs was.
Mijn zusje is toen ze vrij jong was een keer samen met een vriendinnetje door een potloodventer belaagd -wel een stuk minder ingrijpend dan dit natuurlijk- en nu ik dit topic lees, realiseer ik me dat mijn ouders daar ook verbazingwekkend nuchter mee omgegaan zijn. Aangifte gedaan, man is opgepakt, zusje heeft haar verhaal gedaan, en weer over tot de orde van de dag. Dat was denk ik vooral om te voorkomen dat wij heel angstig zouden worden door het gebeurde, en achteraf bezien was dat denk ik wel goed. Snap wel dat dat heel moeilijk is als je er zelf zo emotioneel onder bent.
Heb jij zelf contact gehad met bijvoorbeeld je huisarts? Misschien dat die je tips kan geven
Nog even iets, ik heb er juist veel aaan gehad dat mensen erg nuchter reageerde.
Dus niet te emotioneel want dan had ik waarschijnlijk ingezien dat dit iets heel ergs was.
Mijn zusje is toen ze vrij jong was een keer samen met een vriendinnetje door een potloodventer belaagd -wel een stuk minder ingrijpend dan dit natuurlijk- en nu ik dit topic lees, realiseer ik me dat mijn ouders daar ook verbazingwekkend nuchter mee omgegaan zijn. Aangifte gedaan, man is opgepakt, zusje heeft haar verhaal gedaan, en weer over tot de orde van de dag. Dat was denk ik vooral om te voorkomen dat wij heel angstig zouden worden door het gebeurde, en achteraf bezien was dat denk ik wel goed. Snap wel dat dat heel moeilijk is als je er zelf zo emotioneel onder bent.
Heb jij zelf contact gehad met bijvoorbeeld je huisarts? Misschien dat die je tips kan geven
woensdag 11 maart 2009 om 15:12
Ben ik even een paar uurtjes offline en kijk eens wat een hartverwarmende reacties...ontzettend bedankt allemaal! We zijn er naar m'n dochter toe wel nuchter in geweest door zo snel te handelen. Ik heb haar ook min of meer verteld dat papa en mama erg boos zijn over wat die vent gedaan heeft. Dat we erg trots op haar zijn omdat ze desondanks een behoorlijk goede omschrijving heeft kunnen geven. Tuurlijk heeft m'n dochter door dat ik er erg mee zit. Ze is beslist niet achterlijk. Knuffelft meer, geeft me stiekum knipoogjes, maakt grapjes, dat soort dingen. Op rustige momenten praat ze er over, verder niet. Ik hoop ook dat het voor haar 'geregistreerd' wordt als een eenmalig akelig iets, niet als iets waar ze nog jaren last van heeft. M'n rots in de branding houd ik ook in de gaten,maar hij is wel iemand die dat gelijk uitspreekt gelukkig; zelfs als ik niet goed in m'n vel zou zitten. Echt jongens, geloof me, ik doe m'n uiterste best zo normaal mogelijk te doen, er zijn uren dat ik het knopje behoorlijk kan omzetten en alles weer als vanouds lijkt. Er zijn gesprekken met de HA gaande en dat helpt ook best wel. Slachtofferhulp verdient ook een pluim, ze bellen regelmatig en dat geeft ook rust. Theoretisch gezien vind ik mijn reactie ook te heftig, maar ik heb het gewoon niet in de hand-het overvalt me. Op stille momenten vliegt het me dan opeens aan en dat is gewoon klote, omdat ik me er niet in wil verliezen als je begrijpt wat ik bedoel.
