Relaties
alle pijlers
Getrouwd......maar ongelukkig!
vrijdag 13 maart 2009 om 21:17
Misschien zit ik totaal op het verkeerde forum, maar ik moet het kwijt...
Ik was nog een tiener toen ik verkering kreeg. Net goed en wel 16. Ik was onzeker, zocht acceptatie en bevestiging want ik voelde mij al jaren alleen. Ik was blij dat er ein-de-lijk iemand was die mij leuk vond.
Wél vond ik het irritant dat hij aan een stuk door praatte als het om zijn interesses ging, maar over andere onderwerpen zoals gevoelens werd matig over gesproken.
Ach...; het hoort erbij dacht ik. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde en wordt vanzelf wel beter als we ouder zijn. Niet dus..
We zijn ook zo ontzettend verschillend; hij is een thuisblijftype, terwijl ik op zijn tijd van stappen houdt. Hoeft ook niet iedere week, maar hij vind dit maar niets. Gezellige vrienden/familieavondjes zijn ook niet aan hem uitbesteed; dit zijn verplichte (verjaardags-)uitjes waar hij dikwijls z.s.m weer weg wil en gooit het dan op moeheid, terwijl we echt niet elke avond weg moeten. Integendeel.
Ruzies/discussies over de kleinste dingen. Het houdt maar niet op.
Ik kan niet zeggen dat hij niet van me houd, hij zegt het regelmatig en zoekt wél lichamelijke affectie, seks ed, hij probeert het dus wel, maar het doet me niets. Of ik van hem houd? Als gewone vriendin wel, niet als liefdespartner.
We zijn wel getrouwd, vanuit christelijke principes en wilden dus niet samenwonen.
Ik denk over scheiden, maar eigenlijk mag dit niet.
Getrouwd ben je voor het leven, tenminste zo ben ik opgevoed.
Maar wil ik mijn hele leven ongelukkig zijn?
De eerste paar maanden na ons trouwen begon het al, maar toen schoof ik het op wennen, maar het is nu na al die jaren nog geen steek veranderd. Ben nog geen dertig, moet ik nu echt voor de lieve vrede bij hem blijven?
Stel dat ik bij hem wegga; hoe zal de (schoon) familie reageren? en zo gaat er wel meer door mijn hoofd.
Scheiden wordt in de hoek van het land waar ik woon niet echt geaccepteerd.
Ik was nog een tiener toen ik verkering kreeg. Net goed en wel 16. Ik was onzeker, zocht acceptatie en bevestiging want ik voelde mij al jaren alleen. Ik was blij dat er ein-de-lijk iemand was die mij leuk vond.
Wél vond ik het irritant dat hij aan een stuk door praatte als het om zijn interesses ging, maar over andere onderwerpen zoals gevoelens werd matig over gesproken.
Ach...; het hoort erbij dacht ik. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde en wordt vanzelf wel beter als we ouder zijn. Niet dus..
We zijn ook zo ontzettend verschillend; hij is een thuisblijftype, terwijl ik op zijn tijd van stappen houdt. Hoeft ook niet iedere week, maar hij vind dit maar niets. Gezellige vrienden/familieavondjes zijn ook niet aan hem uitbesteed; dit zijn verplichte (verjaardags-)uitjes waar hij dikwijls z.s.m weer weg wil en gooit het dan op moeheid, terwijl we echt niet elke avond weg moeten. Integendeel.
Ruzies/discussies over de kleinste dingen. Het houdt maar niet op.
Ik kan niet zeggen dat hij niet van me houd, hij zegt het regelmatig en zoekt wél lichamelijke affectie, seks ed, hij probeert het dus wel, maar het doet me niets. Of ik van hem houd? Als gewone vriendin wel, niet als liefdespartner.
We zijn wel getrouwd, vanuit christelijke principes en wilden dus niet samenwonen.
Ik denk over scheiden, maar eigenlijk mag dit niet.
Getrouwd ben je voor het leven, tenminste zo ben ik opgevoed.
Maar wil ik mijn hele leven ongelukkig zijn?
De eerste paar maanden na ons trouwen begon het al, maar toen schoof ik het op wennen, maar het is nu na al die jaren nog geen steek veranderd. Ben nog geen dertig, moet ik nu echt voor de lieve vrede bij hem blijven?
Stel dat ik bij hem wegga; hoe zal de (schoon) familie reageren? en zo gaat er wel meer door mijn hoofd.
Scheiden wordt in de hoek van het land waar ik woon niet echt geaccepteerd.
zaterdag 14 maart 2009 om 19:05
quote:RobertInter schreef op 14 maart 2009 @ 17:23:
Angel, als ik zo vrij mag zijn je een spiegel voor te houden. Diep van binnen weet je al dat het een keer gaat gebeuren, het uit elkaar gaan. Heb daar dan alvast maar vrede mee. Iemand zei mij een keer, een relatie kan slagen als je de 80/20 verhouding hebt. 80% vind je leuk en de overige 20% die minder is, daar valt mee te leven Heb jij die verhouding ook?Nou dat is wel heel kort door de bocht, een huwelijk kent zijn ups en downs het is niet raar als je je partner een tijdje helemaal niet leuk vindt, percentages zeggen niet veel, als je je gevoel al zo in kan delen
Angel, als ik zo vrij mag zijn je een spiegel voor te houden. Diep van binnen weet je al dat het een keer gaat gebeuren, het uit elkaar gaan. Heb daar dan alvast maar vrede mee. Iemand zei mij een keer, een relatie kan slagen als je de 80/20 verhouding hebt. 80% vind je leuk en de overige 20% die minder is, daar valt mee te leven Heb jij die verhouding ook?Nou dat is wel heel kort door de bocht, een huwelijk kent zijn ups en downs het is niet raar als je je partner een tijdje helemaal niet leuk vindt, percentages zeggen niet veel, als je je gevoel al zo in kan delen
zaterdag 14 maart 2009 om 19:59
Ik zie niet in dat het wel of niet samen krijgen van kinderen de crux is in het verhaal van Angel7. Ik denk dat door zijn manier van reageren (of eigenlijk niet reageren) op de dingen die zij zegt die zij voelt er daarmee al heel veel kapot is gemaakt. Zijn karakter en omgaan met communicatie strookt niet met de hare. Dat het komt door zijn autisme of door andere zaken doet er in mijn ogen even niet toe. Je voelt je al jaren doodongelukkig door alles wat er voor is gevallen. Dat daarbij het krijgen van kinderen met hem niet mogelijk is, is misschien de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen maar is niet de reden. Of ik moet het mis hebben.
Het is een opeenstapeling van dingen die maakt dat Angel7 niet meer met deze man wil samenleven. Zo zie ik het tenminste.
Angel7 dat je je man nog een kans wil geven kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Ik weet niet of ik dat zou kunnen opbrengen. Al die gesprekken die je al hebt gehad in het verleden. Al die teleurstellingen die je telkens hebt moeten doormaken als gesprekken tot niets leidde. Maar als jij het kunt opbrengen met hem nog samen door te gaan. Te kijken wat er nog gedaan kan worden, waarom niet! Scheiden kan altijd nog.
Het is een opeenstapeling van dingen die maakt dat Angel7 niet meer met deze man wil samenleven. Zo zie ik het tenminste.
Angel7 dat je je man nog een kans wil geven kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Ik weet niet of ik dat zou kunnen opbrengen. Al die gesprekken die je al hebt gehad in het verleden. Al die teleurstellingen die je telkens hebt moeten doormaken als gesprekken tot niets leidde. Maar als jij het kunt opbrengen met hem nog samen door te gaan. Te kijken wat er nog gedaan kan worden, waarom niet! Scheiden kan altijd nog.
zaterdag 14 maart 2009 om 20:56
ik ken het 80-20% principe en omgekeerd ja.
Daar heb ik het ook weleens met een vriendin over gehad.
Ik vraag me weleens af wat ik destijds zo leuk aan hem vond, ik ben nooit écht verliefd op hem geweest. Nogmaals, ik ging en relatie met hem aan omdat ik op dat moment eenzaam en onzeker was.
Ik was gewoon blij met de aandacht die ik kreeg; hij was de eerste die me die aandacht gaf waar ik naar verlangde.
Ik houd van hem, maar nogmaals niets als huwelijks-, liefsdespartner of whatever.
Toch kan ik niet anders dan helemaal weer na het gesprek van vandaag hem tóch nog een laatste kans te geven.
Het was een heel moeilijk, maar toch ook verhelderend gesprek.
Hij weet waar zijn uitdagingen liggen en heeft beloofd om hier alles aan te doen wat in zijn vermogen ligt. Hij weet ook dat hij geen jaren de tijd meer krijgt, maar dat het nu echt meer zolang mag duren voordat er verandering zichtbaar wordt.
Ik moet hem vanuit de huwelijksbelofte waar ik wel veel waarde aan hecht deze laatste kan geven wat ik natuurlijk wel moeilijk vind.
Ik hoop dat als ik verandering zie dat de gevoelens dan ook meer worden zoals deze hoort te zijn.
Want tsja, als er geen liefde (meer) is?!
Die kinderwens zou nooit de reden zijn om bij hem weg te gaan. Als dit wel het geval zou zijn was ik allang bij hem weggegaan.
Iemand schreef over de spermabank. Ja, hier hebben we over nagedacht, maar mijn man wil dit niet. Mede door invloed van de omgeving.
Ik wel... ookal zo'n makkelijk issue!
Daar heb ik het ook weleens met een vriendin over gehad.
Ik vraag me weleens af wat ik destijds zo leuk aan hem vond, ik ben nooit écht verliefd op hem geweest. Nogmaals, ik ging en relatie met hem aan omdat ik op dat moment eenzaam en onzeker was.
Ik was gewoon blij met de aandacht die ik kreeg; hij was de eerste die me die aandacht gaf waar ik naar verlangde.
Ik houd van hem, maar nogmaals niets als huwelijks-, liefsdespartner of whatever.
Toch kan ik niet anders dan helemaal weer na het gesprek van vandaag hem tóch nog een laatste kans te geven.
Het was een heel moeilijk, maar toch ook verhelderend gesprek.
Hij weet waar zijn uitdagingen liggen en heeft beloofd om hier alles aan te doen wat in zijn vermogen ligt. Hij weet ook dat hij geen jaren de tijd meer krijgt, maar dat het nu echt meer zolang mag duren voordat er verandering zichtbaar wordt.
Ik moet hem vanuit de huwelijksbelofte waar ik wel veel waarde aan hecht deze laatste kan geven wat ik natuurlijk wel moeilijk vind.
Ik hoop dat als ik verandering zie dat de gevoelens dan ook meer worden zoals deze hoort te zijn.
Want tsja, als er geen liefde (meer) is?!
Die kinderwens zou nooit de reden zijn om bij hem weg te gaan. Als dit wel het geval zou zijn was ik allang bij hem weggegaan.
Iemand schreef over de spermabank. Ja, hier hebben we over nagedacht, maar mijn man wil dit niet. Mede door invloed van de omgeving.
Ik wel... ookal zo'n makkelijk issue!
zaterdag 14 maart 2009 om 21:05
Angel, met de vraag, als er geen liefde meer is? zeg je eigenlij alles. Heb je weleens het verlangen naar een andere man of ben je daar nog niet mee bezig? Even gewoon een ander onderwerp. We leven overigens in 2009 en niemand heeft het recht met jou te bemoeien, zeker niet de Kerk, die tijd is echt voorbij, helaas voor de fijn christelijke gemeentes.
zaterdag 14 maart 2009 om 23:34
Angel9 schreef:
Hij zegt dat hij 'voelt' dat hij verandert
Ik hoop voor je dat het zo is Angel...
Maar ik zat me af te vragen.. Tot nu toe is hier de tendens dat men aan jouw kant staat. Je man lijkt op alle gebieden tekort te schieten en veel reacties hier hebben een hoog gehalte "kies voor jezelf en dumpen die hap".
Mijn eigen idee is dat er in relaties eigenlijk niet 'een waarheid' is. Het gaat om beleving, perceptie, emoties en zo. Duidelijk is dat jij je niet prettig voelt bij hoe je relatie is.
Je man heeft aangegeven alles te willen doen wat in zijn vermogen ligt...
Alhoewel je postings tot nu toe wel een beeld van je man schetsen waarbij het begrijpelijk is dat je moeite met hem hebt, vraag ik me toch af op welke gebieden jij zou kunnen veranderen zodat jullie relatie een kans zou hebben.
Het kan imho niet zo zijn dat alle oorzaken voor een slechte relatie slechts bij een van beiden liggen...
Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat jullie al veel geprobeerd hebben en het heel goed mogelijk is dat dit gewoon het maximaal haalbare is...
Terzijde:
Juist omdat we dezelfde achtergrond lijken te hebben en omdat zoonlief met iets soortgelijks worstelt merk ik dat de laatste dagen die onderwerp me erg bezighoud...
Mijn eigen relatie is ook niet geheel probleemloos, maar het is veel erger geweest. Ik heb zelf gekozen te blijven om diverse redenen en de laatste jaren is het stukken beter geworden, al zal het nooit worden waarvan ik ooit droomde.
Moet bekennen dat ik tot op de dag van vandaag dubbel ben over die keuze te blijven. Ja het heeft veel goeds gebracht, maar tegelijk weet ik dat het beter had gekund (in mijn hoofd dan).
Uiteindelijk kan alleen jij zelf de keuze maken.
En ik denk dat je net zo goed als ik weet dat als je toch kiest voor een scheiding, Hij daarboven, zelf al zou Hij het er totaal mee oneens zou, je nooit loslaat, toch?
Hij zegt dat hij 'voelt' dat hij verandert
Ik hoop voor je dat het zo is Angel...
Maar ik zat me af te vragen.. Tot nu toe is hier de tendens dat men aan jouw kant staat. Je man lijkt op alle gebieden tekort te schieten en veel reacties hier hebben een hoog gehalte "kies voor jezelf en dumpen die hap".
Mijn eigen idee is dat er in relaties eigenlijk niet 'een waarheid' is. Het gaat om beleving, perceptie, emoties en zo. Duidelijk is dat jij je niet prettig voelt bij hoe je relatie is.
Je man heeft aangegeven alles te willen doen wat in zijn vermogen ligt...
Alhoewel je postings tot nu toe wel een beeld van je man schetsen waarbij het begrijpelijk is dat je moeite met hem hebt, vraag ik me toch af op welke gebieden jij zou kunnen veranderen zodat jullie relatie een kans zou hebben.
Het kan imho niet zo zijn dat alle oorzaken voor een slechte relatie slechts bij een van beiden liggen...
Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat jullie al veel geprobeerd hebben en het heel goed mogelijk is dat dit gewoon het maximaal haalbare is...
Terzijde:
Juist omdat we dezelfde achtergrond lijken te hebben en omdat zoonlief met iets soortgelijks worstelt merk ik dat de laatste dagen die onderwerp me erg bezighoud...
Mijn eigen relatie is ook niet geheel probleemloos, maar het is veel erger geweest. Ik heb zelf gekozen te blijven om diverse redenen en de laatste jaren is het stukken beter geworden, al zal het nooit worden waarvan ik ooit droomde.
Moet bekennen dat ik tot op de dag van vandaag dubbel ben over die keuze te blijven. Ja het heeft veel goeds gebracht, maar tegelijk weet ik dat het beter had gekund (in mijn hoofd dan).
Uiteindelijk kan alleen jij zelf de keuze maken.
En ik denk dat je net zo goed als ik weet dat als je toch kiest voor een scheiding, Hij daarboven, zelf al zou Hij het er totaal mee oneens zou, je nooit loslaat, toch?
zondag 15 maart 2009 om 00:38
Angel als jij een gesprek hebt gehad met je man en je hebt besloten om het nog een kans te geven, dan moet je het ook een kans geven. Je laat nu een beetje doorschemeren dat je het allemaal voor hem doet. Ik vind dat weglopen voor je verantwoordelijkheden en oneerlijk t.o.v je man. Je zegt dat je van hem houdt, maar op deze manier toon je geen enkel respect. Als jij het huwelijk diep in je hart geen kans meer wilt geven dan moet je dat zeggen.
En als je dat wel wilt, dan moet je het doen voor jezelf en niet voor je man, bovendien zal je er dan hulp bij moeten halen, want afspreken dat hij zij best gaat doen slaat helemaal nergens op
En als je dat wel wilt, dan moet je het doen voor jezelf en niet voor je man, bovendien zal je er dan hulp bij moeten halen, want afspreken dat hij zij best gaat doen slaat helemaal nergens op
zondag 15 maart 2009 om 00:39
@Dubbelgevoel: Eigenlijk was het een ongenuanceerde manier om te zeggen: als je er alles aan gedaan hebt je huwelijk te laten functioneren en het is dan nog steeds niets, dan moet je gewoon kunnen scheiden, god of geen god. "Tot de dood ons scheidt" is ooit bedacht in een wereld zonder uitkeringen waarin vrouwen geen eigen inkomen hadden en beschermd moesten worden tegen ´s mans grillen. De trouwgelofte was en is een stok achter de deur om je best te doen er iets van te maken maar je moet wel realistisch blijven, als het niet werkt heeft het geen zin om bij elkaar te blijven hangen (heb zelf wel die neiging gehad, ook al ben ik niet gelovig).
A dirty mind is a joy forever. (Oscar WIlde)
zondag 15 maart 2009 om 00:45
zondag 15 maart 2009 om 14:20
Waarom zou ik respectloos met mijn man omgaan als ik hem nog een kans geef? Juist uit respect en liefde voor zijn gevoelens wat hij gisteren toonde wil ik óns huwelijk nog een kans geven.
Hij weet heel goed waar de knelpunten liggen en heeft belooft er alles aan te doen om proberen te veranderen voor zover dit in zijn vermogen ligt.
Waarom zou ik niet goed bezig zijn door toch weer éérst voor zijn geluk te kiezen en dáarna pas voor mijn eigen geluk?
Dat is getrouwd zijn...., de ander zijn geluk hoger stellen dan de jouwe, waarin het het natuurlijk níet de bedoeling is dat jijzelf ongelukkig bent en de ander wel gelukkig is. Het hoort een wisselwerking te zijn dat je elkaar gelukkig maakt.
Hij maakt(e) mij niet gelukkig, dat heb ik hem gezegd, maar om ervoor te knokken alles op alles te zetten moet ik hem nogmaals de kans te geven om proberen te veranderen.
Als hij mij gelukkig kan maken maak ik hem weer gelukkig.
Als dit niet lukt is het over en uit....
Ik had het gistermorgen vrij helder... ik wil niet meer...; maar hij heeft me min of meer gesmeekt. Ik wil hem die kans nog geven en hoop echt dat ik snel verbetering zie zodat we elkaar dáardoor gelukkig kunnen maken.
Ik zat er helemaal doorheen en dat heeft hij geweten....
Of ik moet veranderen?? Ik denk dat ik al behoorlijk ben veranderd, maar we zijn gewoon erg verschillend. Ik heb me al enorm geprobeerd aan te passen en doe nu wederom een poging om nader tot elkaar te komen.
Hij weet heel goed waar de knelpunten liggen en heeft belooft er alles aan te doen om proberen te veranderen voor zover dit in zijn vermogen ligt.
Waarom zou ik niet goed bezig zijn door toch weer éérst voor zijn geluk te kiezen en dáarna pas voor mijn eigen geluk?
Dat is getrouwd zijn...., de ander zijn geluk hoger stellen dan de jouwe, waarin het het natuurlijk níet de bedoeling is dat jijzelf ongelukkig bent en de ander wel gelukkig is. Het hoort een wisselwerking te zijn dat je elkaar gelukkig maakt.
Hij maakt(e) mij niet gelukkig, dat heb ik hem gezegd, maar om ervoor te knokken alles op alles te zetten moet ik hem nogmaals de kans te geven om proberen te veranderen.
Als hij mij gelukkig kan maken maak ik hem weer gelukkig.
Als dit niet lukt is het over en uit....
Ik had het gistermorgen vrij helder... ik wil niet meer...; maar hij heeft me min of meer gesmeekt. Ik wil hem die kans nog geven en hoop echt dat ik snel verbetering zie zodat we elkaar dáardoor gelukkig kunnen maken.
Ik zat er helemaal doorheen en dat heeft hij geweten....
Of ik moet veranderen?? Ik denk dat ik al behoorlijk ben veranderd, maar we zijn gewoon erg verschillend. Ik heb me al enorm geprobeerd aan te passen en doe nu wederom een poging om nader tot elkaar te komen.
zondag 15 maart 2009 om 18:43
Beste Angel
Mensen veranderen niet snel, en zeker niet voor een ander. Mensen met autisme hebben liever niet dat er ooit iets verandert, want alle veranderingen brengen onrust met zich mee.
Vergeet het maar.
Als hij nu niet je ware is, is hij dat over een paar maanden ook niet.
Ik begrijp je aarzelingen. Je hebt ook een band met je schoonfamilie, die raak je bij een scheiding in één keer kwijt en dat is verdrietig want die mensen zijn vast aardig en betrokken en houden ook van jou. Maar afscheid nemen en scheiden horen bij het leven, we zijn er dagelijks op allerlei manieren mee bezig. Je bent van huis uit gewend aan het leven in een hechte samenleving waardoor je denkt dat je je aan allerlei rituelen moet houden omdat dat nou eenmaal de gewoonte is. Die rituelen en gewoontes geven je de illusie dat je ergens bij hoort, maar je bent altijd alleen, hoe je het wendt of keert. Je leven moet je zelf maken dat kan niemand voor je doen, je geluk moet je voor jezelf organiseren. En als het jou lukt om gelukkig te worden, neem je een aantal mensen mee in je geluk. Want niet iedereen is evenveel in staat om geluk voor zichzelf te organiseren en velen kunnen een beetje hulp op dat gebied wel gebruiken.
Het is een bizar idee dat je nooit fouten zou mogen maken en levenslang moet boeten voor een fout die je in je puberteit gemaakt hebt. Dit achterhaalde idee leeft nog steeds op de 'biblebelt', waar men denkt dat alles wat menselijk is zondig is, maar wees gerust, het merendeel van Nederland deelt die mening niet, en staat achter jou beslissing als jij uit een ongelukkig huwelijk wil stappen.Je bent een volstrekt normaal mens van vlees en bloed. God heeft jou een eigen wil gegeven, het is godslastering als je die eigen wil vervolgens niet gebruikt he?
Volg je hart en zorg dat je wel gelukkig wordt, dat is jouw taak voor de komende tijd. Veel geluk!
Mensen veranderen niet snel, en zeker niet voor een ander. Mensen met autisme hebben liever niet dat er ooit iets verandert, want alle veranderingen brengen onrust met zich mee.
Vergeet het maar.
Als hij nu niet je ware is, is hij dat over een paar maanden ook niet.
Ik begrijp je aarzelingen. Je hebt ook een band met je schoonfamilie, die raak je bij een scheiding in één keer kwijt en dat is verdrietig want die mensen zijn vast aardig en betrokken en houden ook van jou. Maar afscheid nemen en scheiden horen bij het leven, we zijn er dagelijks op allerlei manieren mee bezig. Je bent van huis uit gewend aan het leven in een hechte samenleving waardoor je denkt dat je je aan allerlei rituelen moet houden omdat dat nou eenmaal de gewoonte is. Die rituelen en gewoontes geven je de illusie dat je ergens bij hoort, maar je bent altijd alleen, hoe je het wendt of keert. Je leven moet je zelf maken dat kan niemand voor je doen, je geluk moet je voor jezelf organiseren. En als het jou lukt om gelukkig te worden, neem je een aantal mensen mee in je geluk. Want niet iedereen is evenveel in staat om geluk voor zichzelf te organiseren en velen kunnen een beetje hulp op dat gebied wel gebruiken.
Het is een bizar idee dat je nooit fouten zou mogen maken en levenslang moet boeten voor een fout die je in je puberteit gemaakt hebt. Dit achterhaalde idee leeft nog steeds op de 'biblebelt', waar men denkt dat alles wat menselijk is zondig is, maar wees gerust, het merendeel van Nederland deelt die mening niet, en staat achter jou beslissing als jij uit een ongelukkig huwelijk wil stappen.Je bent een volstrekt normaal mens van vlees en bloed. God heeft jou een eigen wil gegeven, het is godslastering als je die eigen wil vervolgens niet gebruikt he?
Volg je hart en zorg dat je wel gelukkig wordt, dat is jouw taak voor de komende tijd. Veel geluk!
zondag 15 maart 2009 om 19:14
quote:Angel7 schreef op 15 maart 2009 @ 14:20:
Waarom zou ik respectloos met mijn man omgaan als ik hem nog een kans geef? Juist uit respect en liefde voor zijn gevoelens wat hij gisteren toonde wil ik óns huwelijk nog een kans geven.
Hij weet heel goed waar de knelpunten liggen en heeft belooft er alles aan te doen om proberen te veranderen voor zover dit in zijn vermogen ligt.
Ja en dan leg je alles bij hem, waarom moet hij veranderen? Jij bent toch ongelukkig? wat ga jij dan doen om ervoor te zorgen dat je weer gelukkig bent?
Waarom zou ik niet goed bezig zijn door toch weer éérst voor zijn geluk te kiezen en dáarna pas voor mijn eigen geluk?
Nu zeg je dus in 1 zin dat je door hem een kans te geven kiest voor hem ipv voor jezelf. Je zegt daarmee dat deze kans jou niet gelukkig zal maken. Dit is dus kansloos, en heel oneerlijk.
Dat is getrouwd zijn...., de ander zijn geluk hoger stellen dan de jouwe, waarin het het natuurlijk níet de bedoeling is dat jijzelf ongelukkig bent en de ander wel gelukkig is. Het hoort een wisselwerking te zijn dat je elkaar gelukkig maakt.
Nou dat heeft niks met getrouwd zijn te maken. Je kan een ander niet gelukkig maken, je moet jezelf gelukkig maken en de ander moet je daar de ruimte voor bieden.
Hij maakt(e) mij niet gelukkig, dat heb ik hem gezegd, maar om ervoor te knokken alles op alles te zetten moet ik hem nogmaals de kans te geven om proberen te veranderen.
Hij kan jou niet gelukkig maken, dat is ook niet zijn taak
Als hij mij gelukkig kan maken maak ik hem weer gelukkig.
Als dit niet lukt is het over en uit....
Wat een onzin, het is geen kwestie van geluk uitruilen, het is een kwestie van acceptatie en samenwerking. Wat is geluk eigenlijk voor jou? Wat betekent het en hoe ziet het eruit? Jij draagt de verantwoording voor jouw leven, getrouwd of niet
Ik had het gistermorgen vrij helder... ik wil niet meer...; maar hij heeft me min of meer gesmeekt. Ik wil hem die kans nog geven en hoop echt dat ik snel verbetering zie zodat we elkaar dáardoor gelukkig kunnen maken.
Ik zat er helemaal doorheen en dat heeft hij geweten....
Of ik moet veranderen?? Ik denk dat ik al behoorlijk ben veranderd, maar we zijn gewoon erg verschillend. Ik heb me al enorm geprobeerd aan te passen en doe nu wederom een poging om nader tot elkaar te komen.Hopeloos, je ziet het niet. Dit zal uitmonden in een scheiding als je durft tenminste en dan tref je misschien een ander en dan over 4 jaar heb je exact dezelfde problemen weer. Het zit in jou, niet in hem
Waarom zou ik respectloos met mijn man omgaan als ik hem nog een kans geef? Juist uit respect en liefde voor zijn gevoelens wat hij gisteren toonde wil ik óns huwelijk nog een kans geven.
Hij weet heel goed waar de knelpunten liggen en heeft belooft er alles aan te doen om proberen te veranderen voor zover dit in zijn vermogen ligt.
Ja en dan leg je alles bij hem, waarom moet hij veranderen? Jij bent toch ongelukkig? wat ga jij dan doen om ervoor te zorgen dat je weer gelukkig bent?
Waarom zou ik niet goed bezig zijn door toch weer éérst voor zijn geluk te kiezen en dáarna pas voor mijn eigen geluk?
Nu zeg je dus in 1 zin dat je door hem een kans te geven kiest voor hem ipv voor jezelf. Je zegt daarmee dat deze kans jou niet gelukkig zal maken. Dit is dus kansloos, en heel oneerlijk.
Dat is getrouwd zijn...., de ander zijn geluk hoger stellen dan de jouwe, waarin het het natuurlijk níet de bedoeling is dat jijzelf ongelukkig bent en de ander wel gelukkig is. Het hoort een wisselwerking te zijn dat je elkaar gelukkig maakt.
Nou dat heeft niks met getrouwd zijn te maken. Je kan een ander niet gelukkig maken, je moet jezelf gelukkig maken en de ander moet je daar de ruimte voor bieden.
Hij maakt(e) mij niet gelukkig, dat heb ik hem gezegd, maar om ervoor te knokken alles op alles te zetten moet ik hem nogmaals de kans te geven om proberen te veranderen.
Hij kan jou niet gelukkig maken, dat is ook niet zijn taak
Als hij mij gelukkig kan maken maak ik hem weer gelukkig.
Als dit niet lukt is het over en uit....
Wat een onzin, het is geen kwestie van geluk uitruilen, het is een kwestie van acceptatie en samenwerking. Wat is geluk eigenlijk voor jou? Wat betekent het en hoe ziet het eruit? Jij draagt de verantwoording voor jouw leven, getrouwd of niet
Ik had het gistermorgen vrij helder... ik wil niet meer...; maar hij heeft me min of meer gesmeekt. Ik wil hem die kans nog geven en hoop echt dat ik snel verbetering zie zodat we elkaar dáardoor gelukkig kunnen maken.
Ik zat er helemaal doorheen en dat heeft hij geweten....
Of ik moet veranderen?? Ik denk dat ik al behoorlijk ben veranderd, maar we zijn gewoon erg verschillend. Ik heb me al enorm geprobeerd aan te passen en doe nu wederom een poging om nader tot elkaar te komen.Hopeloos, je ziet het niet. Dit zal uitmonden in een scheiding als je durft tenminste en dan tref je misschien een ander en dan over 4 jaar heb je exact dezelfde problemen weer. Het zit in jou, niet in hem
zondag 15 maart 2009 om 20:06
Angel7
Ik "schrik" een beetje van je posting waarin je zegt dat hij jou gelukkig moet maken. Meds haalt dat al even aan: geluk zit in jezelf. Een ander kan je extra gelukkig maken of extra ongelukkig. Maar als jij niet tevreden bent met jezelf en het leven wat je leidt. Dan kan een ander daar helemaal niet voor zorgen dat jij wel gelukkig gaat wezen.
Als je van elkaar houdt dan is het fijn dat de ander je steunt waar hij/ zij kan. Je accepteert voor wie je bent en waar je voor staat. En jouw leven extra fleur geeft. Maar jij bent er in eerste voor om gelukkig te zijn. En daar alles voor in staat te stellen om dat te blijven. Je bent in een relatie (dus ook huwelijk) mijnsinziens elkaars aanvulling geen opvulling. Als iemand ongelukkig is kun je daar zoveel geluk in stoppen als je wilt, maar dan blijft diegene toch ongelukkig want het zal nooit genoeg zijn. Want diegene voelt zich niet gelukkig. Als jij weet dat je gelukkiger bent zonder je man. Dan kies je voor je eigen geluk en voor een gelukkiger leven. Als jij je prettiger voelt bij je man nog een kans te geven is dat ontzettend goed van je. Maar dan wel als je beiden inzet geeft en beiden er achter staat die inzet te willen geven. Dat je een afwachtende houding hebt snap ik wel, maar je kunt niet verwachten dat hij alles doet...jij zult mee moeten werken, denken en ook inzet moeten geven. Als je je relatie een eerlijke kans wilt geven.
Zoals je nu op me overkomt ben je dr eigenlijk klaar mee maar geef je hem een kans om hem te plezieren. En is die kans er niet om echt alles aan je relatie gedaan te hebben wat jullie maar kunnen. Maar zie jij er gewoon geen brood meer in je huwelijk. Waarom zou je jezelf dan zo kwellen en dwars gaan zitten? Als diep van binnen al weet dat je huwelijk geen lang leven meer beschoren is.
Ik "schrik" een beetje van je posting waarin je zegt dat hij jou gelukkig moet maken. Meds haalt dat al even aan: geluk zit in jezelf. Een ander kan je extra gelukkig maken of extra ongelukkig. Maar als jij niet tevreden bent met jezelf en het leven wat je leidt. Dan kan een ander daar helemaal niet voor zorgen dat jij wel gelukkig gaat wezen.
Als je van elkaar houdt dan is het fijn dat de ander je steunt waar hij/ zij kan. Je accepteert voor wie je bent en waar je voor staat. En jouw leven extra fleur geeft. Maar jij bent er in eerste voor om gelukkig te zijn. En daar alles voor in staat te stellen om dat te blijven. Je bent in een relatie (dus ook huwelijk) mijnsinziens elkaars aanvulling geen opvulling. Als iemand ongelukkig is kun je daar zoveel geluk in stoppen als je wilt, maar dan blijft diegene toch ongelukkig want het zal nooit genoeg zijn. Want diegene voelt zich niet gelukkig. Als jij weet dat je gelukkiger bent zonder je man. Dan kies je voor je eigen geluk en voor een gelukkiger leven. Als jij je prettiger voelt bij je man nog een kans te geven is dat ontzettend goed van je. Maar dan wel als je beiden inzet geeft en beiden er achter staat die inzet te willen geven. Dat je een afwachtende houding hebt snap ik wel, maar je kunt niet verwachten dat hij alles doet...jij zult mee moeten werken, denken en ook inzet moeten geven. Als je je relatie een eerlijke kans wilt geven.
Zoals je nu op me overkomt ben je dr eigenlijk klaar mee maar geef je hem een kans om hem te plezieren. En is die kans er niet om echt alles aan je relatie gedaan te hebben wat jullie maar kunnen. Maar zie jij er gewoon geen brood meer in je huwelijk. Waarom zou je jezelf dan zo kwellen en dwars gaan zitten? Als diep van binnen al weet dat je huwelijk geen lang leven meer beschoren is.
zondag 15 maart 2009 om 21:12
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Het kan voor jou een doel zijn je partner gelukkig te maken. Niks mis mee als je zelf maar gelukkig bent. Als je alleen geeft en niet niets ontvangt loop je leeg en raak je doodvermoeid. Volgens mij ben jij al op dat punt.
Maar geluk als bovenstaand is ander geluk. Dat is leuk, klein, makkelijk geluk. Maar echt geluk, die je altijd voelt en bij je draagt, dat kan niemand je geven. Dat komt door eigen keuzes en zelfvertrouwen enz. Geluk dat je partner je echt niet gaat geven. Hier moet je zelf voor zorgen, je leven in eigen hand nemen. Ik kan maar niet geloven dat een God niet wil dat je alles uit jezelf haalt wat erin zit. Als je partner dit tegenhoudt.. dat kan toch niet de bedoeling zijn? Of ligt het niet aan je partner. Ligt dit aan jezelf? Misschien kun je jezelf prima ontwikkelen met hem..
Verwacht in elk geval geen geluk van hem. Daarmee zit je helemaal fout.
Maar geluk als bovenstaand is ander geluk. Dat is leuk, klein, makkelijk geluk. Maar echt geluk, die je altijd voelt en bij je draagt, dat kan niemand je geven. Dat komt door eigen keuzes en zelfvertrouwen enz. Geluk dat je partner je echt niet gaat geven. Hier moet je zelf voor zorgen, je leven in eigen hand nemen. Ik kan maar niet geloven dat een God niet wil dat je alles uit jezelf haalt wat erin zit. Als je partner dit tegenhoudt.. dat kan toch niet de bedoeling zijn? Of ligt het niet aan je partner. Ligt dit aan jezelf? Misschien kun je jezelf prima ontwikkelen met hem..
Verwacht in elk geval geen geluk van hem. Daarmee zit je helemaal fout.
dinsdag 17 maart 2009 om 12:12
Denk ik ook. Je bent nog jong, pak de koe bij de horens en ga uit elkaar.
De hele wereld ligt voor je open.
En zoals bovenstaand al vaak gezegd: geluk zit in jezelf, niet in de ander.
Dat moet je helemaal zelf doen.
En wbt die christelijke principes, sja, dat is zo achterhaald. Waarom ben je gedoemd om in een huwelijk te blijven zitten waar je ongelukkig bent, je hele leven lang?
Dat kan toch niet zo zijn.
De hele wereld ligt voor je open.
En zoals bovenstaand al vaak gezegd: geluk zit in jezelf, niet in de ander.
Dat moet je helemaal zelf doen.
En wbt die christelijke principes, sja, dat is zo achterhaald. Waarom ben je gedoemd om in een huwelijk te blijven zitten waar je ongelukkig bent, je hele leven lang?
Dat kan toch niet zo zijn.
Geen bijzonderheden
dinsdag 17 maart 2009 om 12:24
Hebben jullie het ook gehad over wat *jij* kan doen om het hem makkelijker te maken? Bv een voor hem acceptabele manier waarmee je kunt aangeven dat hij nu doordraaft over zijn eigen stokpaardjes, of een manier waarop je aandacht voor jouw dingen kunt vragen zonder dat je direct in verwijten schiet.
Aansluitend bij Meds en anderen: hij gaat niet zomaar veranderen. Je kunt wel jullie communicatiepatroon veranderen, maar met de nadruk op júllie. Dat moeten jullie samen doen.
Kun of wil je dat niet meer opbrengen, dan hebben jullie geen kans meer en dan kun je inderdaad beter de knoop doorhakken.
Ik snap dat het heel moeilijk is, zeker met iemand met autistische trekjes. Maar het oplossen van communicatieproblemen is geen kwestie van eerlijk verdelen:
"dit en dat is redelijk, dus dat moet er gebeuren, degene die het slechtst communiceert moet het meest veranderen".
Misschien ben jij wel degene die het meest moet veranderen, omdat jij er meer mogelijkheden toe hebt dan hij. Dat is niet "eerlijk", maar wel realistisch.
Aansluitend bij Meds en anderen: hij gaat niet zomaar veranderen. Je kunt wel jullie communicatiepatroon veranderen, maar met de nadruk op júllie. Dat moeten jullie samen doen.
Kun of wil je dat niet meer opbrengen, dan hebben jullie geen kans meer en dan kun je inderdaad beter de knoop doorhakken.
Ik snap dat het heel moeilijk is, zeker met iemand met autistische trekjes. Maar het oplossen van communicatieproblemen is geen kwestie van eerlijk verdelen:
"dit en dat is redelijk, dus dat moet er gebeuren, degene die het slechtst communiceert moet het meest veranderen".
Misschien ben jij wel degene die het meest moet veranderen, omdat jij er meer mogelijkheden toe hebt dan hij. Dat is niet "eerlijk", maar wel realistisch.
dinsdag 17 maart 2009 om 12:28
En nog iets over scheiden in een christelijk gebied: alles kan, maar de prijs die je er voor moet betalen kan hoog zijn.
Het kan met zich meebrengen dat het voor jou beter is ergens anders te gaan wonen en een nieuwe start te maken. Een sociaal isolement is moeilijk te verdragen.
En het kan ook zijn dat het meevalt. Mijn schoonfamilie is orthodox protestants, geen tv en geen scheidingen en geen lange broeken voor vrouwen, maar onderhand heeft de praktijk de theorie toch wel wat ingehaald. Mensen hebben de neiging wat milder te oordelen als ze zien dat je alles hebt geprobeerd en het niet langer gaat.
En de paar groeperingen die dienaangaande nog fanatiek vasthouden aan hun wetten: zou je daar werkelijk nog 50 jaar tussen kunnen leven? Zou vroeg of laat niet toch de bom barsten?
Het kan met zich meebrengen dat het voor jou beter is ergens anders te gaan wonen en een nieuwe start te maken. Een sociaal isolement is moeilijk te verdragen.
En het kan ook zijn dat het meevalt. Mijn schoonfamilie is orthodox protestants, geen tv en geen scheidingen en geen lange broeken voor vrouwen, maar onderhand heeft de praktijk de theorie toch wel wat ingehaald. Mensen hebben de neiging wat milder te oordelen als ze zien dat je alles hebt geprobeerd en het niet langer gaat.
En de paar groeperingen die dienaangaande nog fanatiek vasthouden aan hun wetten: zou je daar werkelijk nog 50 jaar tussen kunnen leven? Zou vroeg of laat niet toch de bom barsten?
dinsdag 17 maart 2009 om 12:50
Angel, we leven in 2009, doe nou niet of het daar bij jou nog 40 jaar terug is in de tijd. Je hebt karakter genoeg om dit te weerstaan. Desnoods ga je ergens in de stad Utrecht of zo wonen. En je komt weer eens terug in je omgeving als de stof is neergedaald.
Jezelf blijven is heel belangrijk. En jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk niet voor het geluk van een ander.
Jezelf blijven is heel belangrijk. En jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk niet voor het geluk van een ander.
dinsdag 17 maart 2009 om 13:27
dinsdag 17 maart 2009 om 13:34
Je bent getrouwd met je jeugdvriendje zonder te weten wat er verder in de wereld te koop is en nu valt de relatie dus tegen. Wees verstandig en zet er gewoon 'n punt achter voordat je zometeen met 'n kind zit. Kies voor jezelf en voor jouw eigen geluk. Jullie zijn gewoon geen match. Ook hij zal zo de kans krijgen om iemand tegen te komen die veel beter bij hem past.
dinsdag 17 maart 2009 om 15:57
Angel, volgens mij is je situatie vooral in jouw hoofd en hart gecompliceerd. Wat je vertelt over het gedrag van je vader vroeger, het verbroken contact met je moeder en het gedrag van je man in eerdere relaties, geeft me het idee dat er meer aan de hand is dan een niet-werkend huwelijk. Ik denk dan ook dat je hulp van een onafhankelijke derde zou kunnen gebruiken om je gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen.
Wat zijn je plannen eigenlijk na de scheiding? Wie gaat jou dan gelukkig maken? Een andere partner? Een of meer kinderen? Je zult op een bepaald moment toch tegen het feit aanlopen dat niemand anders dan jijzelf verantwoordelijk is voor jouw geluk.
Ik heb de indruk dat je nu gaat afwachten wat je man gaat doen, in hoeverre hij daadwerkelijk verandert in de dingen die je hebt aangegeven. Dat is logisch als je ervan uitgaat dat hij jou gelukkig moet maken en jij ongelukkig bent. Als je ervan uitgaat dat jij jezelf gelukkig moet maken, ben jij juist degene die in actie moet komen. Hoe zie jij dat? Wat ga jíj veranderen de komende tijd?
dubio
Wat zijn je plannen eigenlijk na de scheiding? Wie gaat jou dan gelukkig maken? Een andere partner? Een of meer kinderen? Je zult op een bepaald moment toch tegen het feit aanlopen dat niemand anders dan jijzelf verantwoordelijk is voor jouw geluk.
Ik heb de indruk dat je nu gaat afwachten wat je man gaat doen, in hoeverre hij daadwerkelijk verandert in de dingen die je hebt aangegeven. Dat is logisch als je ervan uitgaat dat hij jou gelukkig moet maken en jij ongelukkig bent. Als je ervan uitgaat dat jij jezelf gelukkig moet maken, ben jij juist degene die in actie moet komen. Hoe zie jij dat? Wat ga jíj veranderen de komende tijd?
dubio
Ga in therapie!
