Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
Ik heb in het verleden wel veel problemen gehad met mijn man maar het laatste jaar gaat dat wel steeds beter, eigenlijk sinds zoon naar school is heb ik ook wel wat meer rust gekregen, omdat ik daardoor wat tijd voor mezelf heb en dat heb ik ook wel echt nodig soms.

Qua opvoeding ben ik soms echt enorm kritisch en angstig om zoon te 'verpesten' om het zo maar te noemen. Ik ben daar altijd wel mee bezig om het op de juiste manier te doen, bijvoorbeeld aanspreken op gedrag en niet op karakter. Maar toch ben ik best wel bang dat ik dingen fout doe, eerlijk gezegd. Al zou ik niet zo goed weten wat dan, maar dat gevoel gaat niet zomaar weg

Overigens probeer ik ook altijd om liefdevolle ouderboodschappen aan hem mee te geven. Stimuleren om dingen te proberen, complimenteren voor dingen die geprobeerd worden, leren dat hij fouten mag maken en dat niet alles direct goed hoeft enz.
Hoi,

Ik heb vanwege de wachtlijsten gekozen voor een vaktherapeut (die staan in het register vermeld als schematherapeutisch werker). Wordt niet of gedeeltelijk (onder alternatieve geneeswijzen) vergoed. Mede daarom, maar ook vanwege mijn drukke leven ging ik om de week. Voor mij werkte dat goed.

Ik vond het vooral prettig dat ik er wat mee kan, het klikt zeg maar. Ik probeer op moeilijke momenten de oefening te doen om.als gezind volwassene het kwetsbare kind te helpen. Ik ervoer daar ook wel eens wat weerstand in, maar dat maakte ook wel weer dat ik koos voor een rustige benadering. Dat kan ook wel weer prettig zijn. Ga eens naast dat kind zitten, misschien een hand op de arm/rug. Zo kwam ik er toch wel uit. Of samen met de therapeut. Ik heb verder een soort 'afgeleide' van het geven van geborgenheid die ik kan visualiseren als ik bijvoorbeeld in de auto zit of op mijn werk ben. Dat is per toeval ontstaan, eigen 'idee'.

Ik heb het veel over mijn relatie gehad, ging mezelf al duidelijker uiten enzo, was eigenezo'n beetje klaar met de therapie en toen beeindigde mijn vriend de relatie. Dat deed weer veel en gaf ook veel ontlading aan verdriet qua hoe ik mijn best heb gedaan in die relatie, en onbegrip over zijn boodschap. Dus ik ga nu 'indien nodig', gewoon ook om af en toe even te sparren, bijna. Op welke patronen ik alert moet zijn, etc.
Mijn ex-vriend zou ook wel.wat hebben aan die schematherapie. Ik herinnerde me net dat hij had gezegd het boek Patronen doorbreken ook wel eens te willen lezen misschien 😐 maar hij is zo iemand die niet helemaal door die bagger heen wil, denk ik. Dat was mijns inziens ook wel een belangrijke reden voor onze problemen.
Ik heb geen kinderen en wel een relatie. Mijn vriend en ik wonen niet samen en onze relatie is erg ingewikkeld. Mijn vriend heeft moeite met binden, trekt zich terug, wil veel dingen zelf bepalen, houdt mensen op afstand. Ik daarentegen kan vanuit mijn schema's enorm gaan claimen, ik heb heel veel bevestiging nodig en als ik dat niet krijg zie ik dat als afwijzing. Hoe meer hij zich terugtrekt hoe meer ik ga claimen, negatieve aandacht zoeken, aandacht eisen etc.
We hebben nu een beetje onze dynamiek en patronen door, maar er is voor mij nog heel veel werk aan de winkel.
Mijn man en ik hadden ook zo onze patronen. Ik was ook heel claimerig, vooral toen zoon net was geboren vond ik het al erg als hij 5 minuutjes later thuis was dan gepland :roll: Het was denk ik ook een stukje afhankelijkheid, het gevoel dat ik het niet redde zonder hem. Inmiddels heb ik daar wel minder last van gelukkig.

Een ander patroon was datik bij ruzies altijd doodsbang was om hem kwijt te raken en dan haast stalkerig maar achter hem aan bleef lopen om het uit te praten, want kon echt niet met die onrust omgaan dat iemand boos op me is. Maar inmiddels heb ik geleerd om niet meer aan die impuls toe te geven en ik moet zeggen: dat bevalt echt héél erg goed :yes: Sindsdien nooit meer van die dramatische ruzies gehad.
@Cestlavie83: ik herken jouw verhaal wel.
Mijn vriend triggerde ook enorm mijn schema’s waarop ik weer helemaal van slag werd. Nu heb ik dat minder omdat ik mijn eigen schema’s herken en de patroon die we hebben als we ruzie hebben. Ik heb vooral aan mijzelf gewerkt waardoor ik minder last heb van mijn schema’s.

Tip: lees het boek Liefdesbang eens. Daar komt claimen en terugtrekken ook aan bod.
Moeilijk, cestlavie. Ik herken mijn ex wel een beetje in jouw partner (korte beschrijving natuurlijk, er zullen vast ook veel verschillen zijn). Bij mij werd juist het geslotene dat ik ook wel in mij heb versterkt.waar hij nogal eens goed in was, was mij aangeven wat ik naliet of verkeerd deed en minder wat hij wel fijn vond. Dat is een ding, maar de dingen die hij noemde waren juist dingen die ik precies zo bij hem ervoer. Ik ben wel goed (te goed) in erkennen eigen aandeel en daar aan werken, maar in de praktijk trok dat de boel enkel schever. Want ik ging bijvoorbeeld meer delen, hij niet. Ik ging duidelijker affectie tonen, hij niet. Dus het zal in mijn geval beter zijn dat het over is (bijna drie maanden nu), omdat hij mij dus sterk triggerde op het gevoel niet goed genoeg te zijn. Maar gevoelsmatig wil dat inzicht nog niet helemaal doordringen. En hoop ik ergens dat hij nog spijt krijgt. Maar dan moet hij zijn bagger aangaan en dat ligt niet voor de hand. En ondanks dat ik weet dat het alles over hem zegt, ligt het niet-goed-genoegpatroon op de loer, want dan ben ik verdrietig dat ik kennelijk niet belangrijk genorg voor hem ben om met zichzelf aan de slag te gaan. En ik heb gezegd voorlopig geen contact te willen, en heb mezelf er vervolgens van overtuigd dat hij me totaal niet mist. Ik vind het pittig om steeds het hoofd te nmoeten bieden aan die modi. Het gaat af en toe ook beter, maar als ik zoals nu wat moe en niet lekker ben is het best moeilijk.
Snorriemorrie, hoe ga je nu met ruzies om?
coolpack2 schreef:
06-11-2018 21:12
Snorriemorrie, hoe ga je nu met ruzies om?

Ik geef hemdan wat meer ruimte om even tot zichzelf te komen Mijn man sluit zich af bij ruzies, trekt helemal in zijn schulp. Het laastte dat hij nodig heeft is een vrouw die door blijft gaan, want dan trekt ie zich nog meer terug. Dus zodra een ruzie te heftig word laat ik hem gewoon even en dan komen we er weer op terug als we beiden zijn afgekoeld.

Plus ik herken het nu ook veel sneller als een van ons beiden geirriteerd is, denk ik. Dan benoem ik dat en kunnen we de angel er sneller uithalen.

Neemt niet weg dat we vorige week ook weer woorden hadden,waarna man met de auto vertrok en mij achterliet bij het winkelcentrum. Normaal was dat een drama geweest, nu weet ik dat ie om de hoek gaat staan en even moet afkoelen, en dan bel ik 5 minuten later en is ie afgekoeld en komt me alsnog ophalen :roll: TErwijl ik voorheen echt had gedacht dat het op een scheiding zou gaan uitlopen, wat natuurlijk heel extreme gedachte was
Dank voor je antwoord, fijn te lezen dat je hier in gegroeid bent! Ik herken die gedachten wel, maar heb eerder een bevriesreactie omdat ik me heel kwetsbaar voel. Alleen zal dat er misschien van buiten als onbewogen/gesloten uitzien, ook als ik in gesprek blijf.
Dat klinkt dan alsof jij de reactie hebt die mijn man ook altijd heeft. Dat kan ook heel erg lastig zijn, lijkt mij. Zou het lukken om dan te zeggen dat je dichtklapt en dat je het er graag later nog over wilt hebben als je weer rustig bent geworden?
Het waren niet echt ruzies, maar gesprekken waarin mijn ex dingen zei die ik niet herkende of kon plaatsen, of mij pijnlijk overviel. Omdat de sfeer verder rustig was en ik wel terug bleef praten, kwam hst denk ik niet echt over als in mijn schulp kruipen. Misschien meer als incasseren. Hij heeft wel eens gezegd dat hij het fijner had gevonden als ik in zo'n situatie 'gewoon boos werd', maar dat vind ik wat raar. Er was dus geen ruzie, en het bevalt mij ook niet als wat ik zeg alleen aankomt als ik boos moet worden (waar ik overigens ook niet goed in ben, dat geef ik direct toe, maar dat kan ik niet van de ene op de andere dag veranderen). Daarnaast zou ik ook daarin exact hetzelfde tegen hem kunnen zeggen. Dit was dus ook onze dynamiek, mijns inziens nogal beïnvloed door het feit dat hij heel goed zijn zegje kon doen over mijn gedrag zonder echt naar zichzelf te kijken, dus ik denk niet echt vergelijkbaar met de situatie die jij beschrijft. Het zou mij geholpen hebben als hij mij ook hierin het gevoel gegeven had dat ik goed ben zoals ik ben, temeer omdat ik echt niet te beroerd ben om naar mezelf te kijken en dingen te verbeteren. Maar ja, dan zou hij voor zijn onvrede ook naar zichzelf moeten kijken en dat Is Eng.
Als ik het zo lees heb je het ook allemaal hardstikke goed gedaan en heb jij helemaal niets fout gedaan. Er is niets mis mee om te luisteren naar andermans bezwaren en je best te doen om je gedrag aan te passen. Jij hebt volgens mij echt niets fout gedaan in die situatie, behalve misschien dat je op dat moment niet kritisch kon kijken naar de rol van je ex.

Maar zie je wel in dat hij nu nog steeds probeert om jou de schuld in de schoenen te schuiven door te zeggen "was maar eens boos geworden"? Ik vind dat eerlijk gezed niet helemaal fair naar jou toe, aangezien jij al zoveel hebt geïnvesteerd.

En ja, misschien is het nu wel eens tijd om boos te worden, maar ik denk dat het vanzelf komt als jij daar aan toe bent :hug: En gun je dan ook dat je die boosheidsenergie zult gebruiken om los te komen van je ex.
Dank je, Snorriemorrie, lief van je. Ik heb absoluut mijn best gedaan,ook wel te veel op eieren gelopen. Het ironische was dat hij het gedrag dat hij kennelijk moeilijk vond zelf ook in de hand werkte doordat hij als ik iets aankaartte het mechanisme nog wel eens had om te beginnen over mijn gedrag.
Overigens heb ik ongetwijfeld ook fouten gemaakt, of laat ik zeggen: Dingen minder handig aangepakt. Maar dat is menselijk en zou daarom over en weer ook moeten kunnen in een goede relatie. Hij heeft ongetwijfeld op zijn manier ook geïnvesteerd, en in een aantal dingen merkte ik dat ook wel, maar er waren wat thema's - die ik hier ivm privacy liever niet vermeld - waarin ik hem niet kon bereiken. Te beladen, denk ik (ook hier denknik dat hij vermijdend was, maar dat kon naar mij als afwijzing overkomen omdat hij mij daardoor buiten belangrijke dingen hield, en we zo voor mijn gevoel ook niet verder kwamen in de relatie. Nadat hij het een aantal maanden geleden uitmaakte vanwege te grote emotionele afstand, heb ik het contact beëindigd. De opmerking over boos worden was van een eerdere keer dat het niet lekker ging. Ik geloof dat ik toen ook wel heb gezegd dat hij me daarin ook moet accepteren zoals ik ben (en misschien eens bij zichzelf miet beginnen als het gaat om duidelijke communicatie). En dat ik er grote moeite mee had dat het naar mijn idee steeds ging over mijn gedrag.

Boosheid kan ik nog steeds niet goed voelen. In eerste instantie heel veel verdriet en pijn (jullie begrijpen denk ik ook waarom: De modi die geactiveerd worden, bij mij dus verlaten en gekwetst kind), later meer frustratie en onbegrip. En het blijft moeilijk om de veeleisende/kritische en straffende modi de mond te snoeren. Ze komen vaak met iets anders mee, herkennen jullie dat? Maar op zich gaat het best goed met ze weghouden, denk ik. Net als dat ik dus nauwelijks boosheid voel, dat mag ook. Ik weet dat als hij zich weer zou melden, met spijt, datum hem.niet zomaar terug laat komen. 'het ergste' is nu toch al gebeurd, er valt niet echt wat te verliezen. Maar ja, hij moet het als hij aan zichzelf gaat werken vooral voor zichzelf doen, niet voor mij. Wat dat betreft is het beter als hij zichzelf niet met spijt meldt, bedacht ik gisteren. En ergens voel ik wel met hem mee. Niet dat ik het goedkeur hoe hij gehandeld heeft in sommige situaties, maar vooral omdat het onvermogen lijkt.
Ik wilde het hier niet vooral uitgebreid over mijn voorbije relatie hebben hoor, dus schrijf vooral verder 😉
Geeft toch niet? Daar is dit topic toch juist ook voor om te kunnen kletsen over wat je meemaakt, en het heeft toch ook zeker een link met de schematherapie? Maar zou jij eigenlijk je ex nog terug willen? vroeg ik me af...
Sorry zag net dat je die vraag eigenlijk al had beantwoord.

Ik heb deze week de opdracht gekregen om eens goed te bekijken wanneer ik veeleisend naar mezelf ben. Maar ik vind het best lastig, want ik heb momenteel niet het idee dat ik te veeleisend ben. Maar zoals ik al zei: misschien ga ik situaties ook wel uit de weg waarin dit zou worden getriggerd.

En je hebt gelijk, het ergste is al achter de rug, als het nu weer aan zou gaan, dan zou je weer opnieuw door dat verdriet heen moeten als het weer niet zou werken. Ik heb een beetje hetzelfde met een vriendin. Twee weken geleden ruzie gekregen en sindsdien hebben we elkaar niet echt meer gesproken. En dat voelt ook heel erg dubbel, want we hebben veel leuks meegemaakt samen, maar tegelijkertijd ook wel vaak gebotst en op een gegeven moment begin ik dan wel te twijelen wat dan zwaarder weegt. Dus ik heb haar nu al zo'n 2 weken niet gesproken en ergens heb ik ook zoiets van: tsja, de wereld draait nu ook door zonder deze vriendschap, ik vind het heel erg jammer, maar misschien moet ik gewoon accepteren dat het niet zo werkt? Maaroed, blijf een beetje in cirkeltjes redeneren wat dat betreft :roll:
Vivalamor schreef:
06-11-2018 21:00
@Cestlavie83: ik herken jouw verhaal wel.
Mijn vriend triggerde ook enorm mijn schema’s waarop ik weer helemaal van slag werd. Nu heb ik dat minder omdat ik mijn eigen schema’s herken en de patroon die we hebben als we ruzie hebben. Ik heb vooral aan mijzelf gewerkt waardoor ik minder last heb van mijn schema’s.

Tip: lees het boek Liefdesbang eens. Daar komt claimen en terugtrekken ook aan bod.
Danjewel voor de tip!
Ik zocht het net even op bij Bol.com, bij de reviews wordt alleen een paar keer genoemd dat er weinig handvatten in staan, heb jij het boek ook zo ervaren?
Ik heb het boek eerlijk gezegd niet uit. Ik ervaarde zelf veel herkenning en vanuit daar heb ik aan mezelf gewerkt. Dus ik kan je niet echt zeggen of er handvatten zijn. De herkenning was voor mij zelf al voldoende om mee aan het werk te gaan.
Ah oke, ik denk dat ik het wel ga bestellen. Herkenning lijkt me al fijn op zich.

Coolpack 2, lijkt me een pittige tijd dat de relatie is verbroken en de tijd die je daarvoor hebt gehad met je ex. Het lijkt mij ook lastig wanneer de 1 zicht heeft op de patronen en aan zich zelf gaat werken en dat de ander daar niet mee kan/wil bewegen.

Hebben jullie dan ook last van verlatingsangst? misschien lees ik er over heen....
Ik begrijp uit jouw post Snorrie, dat het claimen meer met afhankelijkheid te maken heeft; zonder de ander red ik het niet"
geen sprake van verlatingsangst?
Het claimen kwam voort uit afhankelijk voelen, pas bij ruzies hierover komt bij mij ook de verlatingsangst naar boven eigenlijk.
@cestlavie 83 ik heb/had verlatings- en bindingsangst. In het boek zal je lezen dat deze vaak gepaard zijn met elkaar.

Ik heb laatste tijd door de irrationele gedachten hardop te zeggen en deze te weerleggen, minder last van.
Dank je, Snorriemorrie. Wat betreft vriendschap is het denk ik deels hetzelfde. Dat je allebei investeert, alleen is die range misschien wat breder (zoals vrienden die elkaar weinig zien, maar dat het wel goed zit als ze elkaar zien) en ook de manier waarop. Zo heb ik vriendinnen met wie ik mail over van alles en af en toe zien we elkaar. In een relatie werkt dat in het algemeen niet zo, haha. Dus ik denk dst je inderdaad een soort balans moet opmaken voor jezelf en ook kijken of het gesprek aangaan zin heeft. Ik ben met sommige exen wel nog bevriend (wel een beetje in de lightversie), maar ik weet niet of ik dat met meest recente ex wel kan en wil. Ik mis hem in een aantal punten absoluut nog, maar de instelling waarop het mis ging in de relatie, lijkt mij in vriendschap ook moeizaam.

Cestlavie, ik heb ook wel last van de bindingsangst-vrrlaringsangstdynamiek. Dat was ook wel wat van invloed op moeite met dingen echt benoemen.En als ik onzeker werd kon ik nogal fatalistische gedachten hebben, met name als we op dat moment niet bij elkaar waren en ik niet wist wat ik met die gevoelens aanmoest. Dan was er in mij wel iets wat uit pure zelfbescherming de boel wilde traineren of zelfs uitmaken. Dat laatste nooit gedaan, het eerste niet wezenlijk. Wel eens wat onhandig gecommuniceerd, maar dat waren geen grote dingen. Ben me er nl ook wel bewust van en wil het niet bij de ander op get bord gooien. Dat voelt alleen wel eens eenzaam en ook wat te gesloten.
ik denk dat de verlatingsangst bij mij ook wel is verdwenen omdat we inmiddels al 6 jaar getrouwd zijn en een zoon hebben samen. Dan is het toch minder angst dan wanneer je net samen bent misschien? Ik ben inmiddels wel vrij zeker van mijn relatie in elk geval.
Ja, lijkt me wel.
Alle reacties Link kopieren
Oef, wat is er weer een boel geschreven. Eerst maar reageren op "ouders".
Ik merk dat ik nog steeds boosheid naar mijn ouders heb, omdat ze er vroeger niet voor mij waren en ik nu zo fucked up ben (stukje straffende ouder, ik ben niet goed zoals ik nu ben).
Wat ik heel lastig vind, is dat ik merkte dat ik in contact met mijn vader mijn gevoel compleet afsloot. Ik wilde meer open en kwetsbaar naar hem zijn. Dus deelde ik mijn angst en zorgen met hem. Daar ging hij weer hard overheen met de straffende ouder: ik had het immers fout gedaan.
Mijn conclusie is nu dat ik geen waardevol contact kan hebben met mijn vader en ik heb geen behoefte aan een oppervlakkig contact. Dus heb ik het contact verbroken.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook twee kinderen. De eerste paar jaar mezelf compleet over de kop gewerkt om het perfect te doen. Afgelopen voorjaar besloten dat het helemaal anders moest. Omdat mijn man mij absoluut niet steunde zag ik als enige uitweg om uit huis te gaan, alleen.
Die beslissing is heel goed geweest. De kinderpsycholoog heeft ook nog met mij meegekeken en mij heel erg bevestigd in dat ik het goed doe. Het fijnste is dat ik nu bij mijn grenzen kan blijven, de kinderen mij niet overvragen en ik veel meer zorgtaken bij mijn man neer kan leggen.

Sorry lukt niet zo goed om op anderen te reageren, ik heb erg veel aan m'n hoofd met stop van therapie en een erg ziek familielid

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven