Getrouwd......maar ongelukkig!

Misschien zit ik totaal op het verkeerde forum, maar ik moet het kwijt...

Ik was nog een tiener toen ik verkering kreeg. Net goed en wel 16. Ik was onzeker, zocht acceptatie en bevestiging want ik voelde mij al jaren alleen. Ik was blij dat er ein-de-lijk iemand was die mij leuk vond.

Wél vond ik het irritant dat hij aan een stuk door praatte als het om zijn interesses ging, maar over andere onderwerpen zoals gevoelens werd matig over gesproken.

Ach...; het hoort erbij dacht ik. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde en wordt vanzelf wel beter als we ouder zijn. Niet dus..

We zijn ook zo ontzettend verschillend; hij is een thuisblijftype, terwijl ik op zijn tijd van stappen houdt. Hoeft ook niet iedere week, maar hij vind dit maar niets. Gezellige vrienden/familieavondjes zijn ook niet aan hem uitbesteed; dit zijn verplichte (verjaardags-)uitjes waar hij dikwijls z.s.m weer weg wil en gooit het dan op moeheid, terwijl we echt niet elke avond weg moeten. Integendeel.

Ruzies/discussies over de kleinste dingen. Het houdt maar niet op.

Ik kan niet zeggen dat hij niet van me houd, hij zegt het regelmatig en zoekt wél lichamelijke affectie, seks ed, hij probeert het dus wel, maar het doet me niets. Of ik van hem houd? Als gewone vriendin wel, niet als liefdespartner.

We zijn wel getrouwd, vanuit christelijke principes en wilden dus niet samenwonen.

Ik denk over scheiden, maar eigenlijk mag dit niet.

Getrouwd ben je voor het leven, tenminste zo ben ik opgevoed.

Maar wil ik mijn hele leven ongelukkig zijn?

De eerste paar maanden na ons trouwen begon het al, maar toen schoof ik het op wennen, maar het is nu na al die jaren nog geen steek veranderd. Ben nog geen dertig, moet ik nu echt voor de lieve vrede bij hem blijven?

Stel dat ik bij hem wegga; hoe zal de (schoon) familie reageren? en zo gaat er wel meer door mijn hoofd.

Scheiden wordt in de hoek van het land waar ik woon niet echt geaccepteerd.