Zwanger
alle pijlers
Verlies zoontje na 20 weken zwangerschap
maandag 7 januari 2019 om 19:42
maandag 7 januari 2019 om 19:57
Jeetje Okkie! Wat schrik ik hiervan...
Allereerst onwijs veel sterkte gewenst! Je klinkt onwijs sterk! Zoek wel hulp bij familie, vrienden of professionals indien jullie dit willen. Krijg je goede begeleiding?
Ik hoop dat jullie een heel mooi afscheidvan jullie zoon hebben gehad.
We starten samen in het uigerekend in mei 2019 topic. Helaas moest ik vanwege een MK al eerder afhaken.
Allereerst onwijs veel sterkte gewenst! Je klinkt onwijs sterk! Zoek wel hulp bij familie, vrienden of professionals indien jullie dit willen. Krijg je goede begeleiding?
Ik hoop dat jullie een heel mooi afscheidvan jullie zoon hebben gehad.
We starten samen in het uigerekend in mei 2019 topic. Helaas moest ik vanwege een MK al eerder afhaken.
maandag 7 januari 2019 om 23:35
Wat vreselijk.
Mijn zoontje was maar 13 weken, poppetje van 7cm en overduidelijk dat hij nooit een kans zou hebben gehad ivm een zeldzaam syndroom. Maar wat een verdriet; het is je kindje en hij zal altijd bij jullie gezin horen.
Mijn zoontje was maar 13 weken, poppetje van 7cm en overduidelijk dat hij nooit een kans zou hebben gehad ivm een zeldzaam syndroom. Maar wat een verdriet; het is je kindje en hij zal altijd bij jullie gezin horen.
Life is a journey to be experienced, not a problem to be solved - Winnie the Pooh
dinsdag 8 januari 2019 om 11:21
Ik denk dat je Snowgirl1 bedoel. Ik las je reactie in het zwanger worden zomer topic.OkkiePetite schreef: ↑07-01-2019 18:35
Och aapje, ik weet jouw verhaal nog goed, ongelooflijk inderdaad.
Je bent nu zwanger toch? Hoe gaat het met je?
Sterkte
dinsdag 8 januari 2019 om 12:49
Dank dames, ik herken nog veel dames waar ik eerder mee heb geschreven.
Slapen gaat goed wonderbaarlijk genoeg, vermoedelijk meer omdat mijn lijf aan het herstellen is.
Vanochtend werd ik wakker en had ik echt zoiets van ik blijf in bed liggen met mijn pyjama aan en bekijk het allemaal maar. Na een half uur dacht ik, dit is het recept voor een depressie, geen zin hebben om iets te doen en niks gaan doen. Nog negatiever gaan denken en daardoor al helemaal niets meer gaan doen.
Kortom mezelf uit bed gesleept, gedoucht, gemakkelijk kleren aangedaan.
Boekje 'Mijn eerste jaar' erbij gepakt, want ik wil dat wel gaan bijhouden ook al is onze zoon er niet meer. En daar in gaan schrijven. Het is goed om iets te doen, niets doen geeft leegte. Ik voel me liever verdrietig dan leeg.
Vanmiddag maar even geen slaapje omdat ik bang ben dat ik vanavond dan niet meer in slaap kan komen.
Ik weeg alweer bijna net zoveel als voor m'n zwangerschap, vandaag kon ik mijn tenen weer zien met douchen. Janken.
Ik vraag me steeds af hoe ik dit moet doen? Hoe verwerk je zo'n groot verlies? Ik heb geen idee. Hoe hebben de dames dit gedaan die ook zoiets hebben meegemaakt? Al voel ik dat je het nooit verwerkt, maar hoe ga ik mijn zoon anders vasthouden? Want loslaten zal ik nooit.
Slapen gaat goed wonderbaarlijk genoeg, vermoedelijk meer omdat mijn lijf aan het herstellen is.
Vanochtend werd ik wakker en had ik echt zoiets van ik blijf in bed liggen met mijn pyjama aan en bekijk het allemaal maar. Na een half uur dacht ik, dit is het recept voor een depressie, geen zin hebben om iets te doen en niks gaan doen. Nog negatiever gaan denken en daardoor al helemaal niets meer gaan doen.
Kortom mezelf uit bed gesleept, gedoucht, gemakkelijk kleren aangedaan.
Boekje 'Mijn eerste jaar' erbij gepakt, want ik wil dat wel gaan bijhouden ook al is onze zoon er niet meer. En daar in gaan schrijven. Het is goed om iets te doen, niets doen geeft leegte. Ik voel me liever verdrietig dan leeg.
Vanmiddag maar even geen slaapje omdat ik bang ben dat ik vanavond dan niet meer in slaap kan komen.
Ik weeg alweer bijna net zoveel als voor m'n zwangerschap, vandaag kon ik mijn tenen weer zien met douchen. Janken.
Ik vraag me steeds af hoe ik dit moet doen? Hoe verwerk je zo'n groot verlies? Ik heb geen idee. Hoe hebben de dames dit gedaan die ook zoiets hebben meegemaakt? Al voel ik dat je het nooit verwerkt, maar hoe ga ik mijn zoon anders vasthouden? Want loslaten zal ik nooit.
dinsdag 8 januari 2019 om 12:59
Hoi to,OkkiePetite schreef: ↑08-01-2019 12:49Dank dames, ik herken nog veel dames waar ik eerder mee heb geschreven.
Slapen gaat goed wonderbaarlijk genoeg, vermoedelijk meer omdat mijn lijf aan het herstellen is.
Vanochtend werd ik wakker en had ik echt zoiets van ik blijf in bed liggen met mijn pyjama aan en bekijk het allemaal maar. Na een half uur dacht ik, dit is het recept voor een depressie, geen zin hebben om iets te doen en niks gaan doen. Nog negatiever gaan denken en daardoor al helemaal niets meer gaan doen.
Kortom mezelf uit bed gesleept, gedoucht, gemakkelijk kleren aangedaan.
Boekje 'Mijn eerste jaar' erbij gepakt, want ik wil dat wel gaan bijhouden ook al is onze zoon er niet meer. En daar in gaan schrijven. Het is goed om iets te doen, niets doen geeft leegte. Ik voel me liever verdrietig dan leeg.
Vanmiddag maar even geen slaapje omdat ik bang ben dat ik vanavond dan niet meer in slaap kan komen.
Ik weeg alweer bijna net zoveel als voor m'n zwangerschap, vandaag kon ik mijn tenen weer zien met douchen. Janken.
Ik vraag me steeds af hoe ik dit moet doen? Hoe verwerk je zo'n groot verlies? Ik heb geen idee. Hoe hebben de dames dit gedaan die ook zoiets hebben meegemaakt? Al voel ik dat je het nooit verwerkt, maar hoe ga ik mijn zoon anders vasthouden? Want loslaten zal ik nooit.
Hier helaas ervaring. Het is heel heel heel moeilijk, maar het wordt wel beter. Al raak je het verdriet nooit meer kwijt denk ik. Als je meer wil weten over de verwerking, andere vragen hebt of je ei kwijt wil, mag je me een pb sturen. Heel veel sterkte
dinsdag 8 januari 2019 om 13:25
Ja we schreven samen in het zwanger worden topicOkkiePetite schreef: ↑08-01-2019 12:39och ja haha blond, pas het meteen ff aan
maar jou ken ik ook nog
. Snowgirl1 en ik schrijven nu in uitgerekend maart al is het bij ons allebei eind februari.
dinsdag 8 januari 2019 om 13:38
Okkiepetite 
Wat heftig wat je doormaakt. Ik heb onze zoon bij 21 wk verloren. Dit is inmiddels ruim 8 jaar geleden. Het verlies tekent je (levenslang), maar je gaat je echt beter voelen. Verwacht niet te veel van jezelf en sta toe om te rouwen. Het is cliché, maar het heeft tijd nodig.
Ik zocht steun bij lotgenoten en heb vanuit het ziekenhuis ondersteuning gehad de eerste 6 maanden.
Je hoeft niet los te laten. Je zoontje blijft altijd onderdeel van jouw zijn/jouw bestaan.
Heel veel kracht gewenst
Wat heftig wat je doormaakt. Ik heb onze zoon bij 21 wk verloren. Dit is inmiddels ruim 8 jaar geleden. Het verlies tekent je (levenslang), maar je gaat je echt beter voelen. Verwacht niet te veel van jezelf en sta toe om te rouwen. Het is cliché, maar het heeft tijd nodig.
Ik zocht steun bij lotgenoten en heb vanuit het ziekenhuis ondersteuning gehad de eerste 6 maanden.
Je hoeft niet los te laten. Je zoontje blijft altijd onderdeel van jouw zijn/jouw bestaan.
Heel veel kracht gewenst
dinsdag 8 januari 2019 om 16:04
Okkie, hoe verwerk je zo'n verdriet? Met tijd, tijd, het is net iets meer dan een week geleden voor jullie! Je zit nog vol hormonen, je lijf is aan het ontzwangeren, het is allemaal nog niet eens gedaald, probeer nu bij de dag te leven en wat je zelf al zegt, hou wel een ritme aan, eet gezond, beweeg elke dag buiten wanneer je weer kunt.
Vorig jaar zijn wij ons zoontje verloren met 18 weken, wat het gecompliceerd en extra traumatisch maakte is dat wij hier zelf voor hebben gekozen omdat hij ernstig ziek was maar mogelijk wel levensvatbaar. Wat een drama, medicatie nemen, ingeleid worden, de lege buik hierna, ik voelde hem nog bewegen ook al was ik al bevallen (heb gelezen dat dat normaal kan zijn, een soort fantoompijn). Wat me op de been heeft gehouden is bewegen, ik kreeg een hond te leen als gezelschap en afleiding, ben ermee op uit gegaan, naar het strand, bos, af en toe een uitje met familie, gewoon langzaam aan weer opkrabbelen, maar ook heel veel huilen, foto's kijken, album maken, erover schrijven met lotgenoten, erbij stilstaan, erover praten met m'n man, elkaar troosten. Na 6 weken in overleg met de bedrijfsarts weer langzaam aan het werk, moeilijk andere mensen onder ogen te komen maar zo kom je toch langzaam weer terug in het normale leven. Het verdriet is altijd onder de oppervlakte aanwezig en kan getriggerd worden door de kleinste dingen, en dan zit je ineens huilend op de fiets na het boodschappen doen.
Allemaal normaal, en het is voor ons een jaar geleden bijna maar ik denk dat dit gewoon de rest van je leven bij je blijft.
Wat me heel erg heeft geholpen is opnieuw zwanger worden, hoe stom het ook klinkt en voor jou is dat allemaal nog niet te overzien, maar er ging toen echt een soort verzachtende pleister over de open wond,hoewel we allebei verschrikkelijk bang waren dat het weer mis zou zijn. Maar het is gelukkig goed gegaan (ben bijna uitgerekend)
Wees lief voor jezelf en richt je voor nu gewoon maar even op opstaan, slapen snachts, goed eten, bewegen en rouwen samen met je man. En de tijd doet de rest.
Vorig jaar zijn wij ons zoontje verloren met 18 weken, wat het gecompliceerd en extra traumatisch maakte is dat wij hier zelf voor hebben gekozen omdat hij ernstig ziek was maar mogelijk wel levensvatbaar. Wat een drama, medicatie nemen, ingeleid worden, de lege buik hierna, ik voelde hem nog bewegen ook al was ik al bevallen (heb gelezen dat dat normaal kan zijn, een soort fantoompijn). Wat me op de been heeft gehouden is bewegen, ik kreeg een hond te leen als gezelschap en afleiding, ben ermee op uit gegaan, naar het strand, bos, af en toe een uitje met familie, gewoon langzaam aan weer opkrabbelen, maar ook heel veel huilen, foto's kijken, album maken, erover schrijven met lotgenoten, erbij stilstaan, erover praten met m'n man, elkaar troosten. Na 6 weken in overleg met de bedrijfsarts weer langzaam aan het werk, moeilijk andere mensen onder ogen te komen maar zo kom je toch langzaam weer terug in het normale leven. Het verdriet is altijd onder de oppervlakte aanwezig en kan getriggerd worden door de kleinste dingen, en dan zit je ineens huilend op de fiets na het boodschappen doen.
Allemaal normaal, en het is voor ons een jaar geleden bijna maar ik denk dat dit gewoon de rest van je leven bij je blijft.
Wat me heel erg heeft geholpen is opnieuw zwanger worden, hoe stom het ook klinkt en voor jou is dat allemaal nog niet te overzien, maar er ging toen echt een soort verzachtende pleister over de open wond,hoewel we allebei verschrikkelijk bang waren dat het weer mis zou zijn. Maar het is gelukkig goed gegaan (ben bijna uitgerekend)
Wees lief voor jezelf en richt je voor nu gewoon maar even op opstaan, slapen snachts, goed eten, bewegen en rouwen samen met je man. En de tijd doet de rest.
dinsdag 8 januari 2019 om 22:38
OkkiePetite schreef: ↑08-01-2019 12:49Dank dames, ik herken nog veel dames waar ik eerder mee heb geschreven.
Slapen gaat goed wonderbaarlijk genoeg, vermoedelijk meer omdat mijn lijf aan het herstellen is.
Vanochtend werd ik wakker en had ik echt zoiets van ik blijf in bed liggen met mijn pyjama aan en bekijk het allemaal maar. Na een half uur dacht ik, dit is het recept voor een depressie, geen zin hebben om iets te doen en niks gaan doen. Nog negatiever gaan denken en daardoor al helemaal niets meer gaan doen.
Kortom mezelf uit bed gesleept, gedoucht, gemakkelijk kleren aangedaan.
Boekje 'Mijn eerste jaar' erbij gepakt, want ik wil dat wel gaan bijhouden ook al is onze zoon er niet meer. En daar in gaan schrijven. Het is goed om iets te doen, niets doen geeft leegte. Ik voel me liever verdrietig dan leeg.
Vanmiddag maar even geen slaapje omdat ik bang ben dat ik vanavond dan niet meer in slaap kan komen.
Ik weeg alweer bijna net zoveel als voor m'n zwangerschap, vandaag kon ik mijn tenen weer zien met douchen. Janken.
Ik vraag me steeds af hoe ik dit moet doen? Hoe verwerk je zo'n groot verlies? Ik heb geen idee. Hoe hebben de dames dit gedaan die ook zoiets hebben meegemaakt? Al voel ik dat je het nooit verwerkt, maar hoe ga ik mijn zoon anders vasthouden? Want loslaten zal ik nooit.
Verwerken gebeurd echt wel. Je zal altijd een leven voor de geboorte hebben, en een leven na de geboorte. Een soort knik in je levenslijn.
Maar je bent veel en veel meer dan de moeder van een levenloos geboren kind. Je bent ook partner van, dochter, zus, collega, vriendin, etc. De eerste keer dat ik echt weer kon lachen was echt een bevrijding. Gewoon weer genieten van leuke dingen. De scherpe kantjes gaan er echt vanaf. Natuurlijk mis ik mijn zoontje (levenloos na 41 weken zwangerschap geboren), en vergeten zal ik hem nooit. Maar na bijna 12 jaar is het gewoon een onderdeel van mij geworden, heeft me gevormd.
Praat er in het begin ook veel over. Sta toe dat je je af en toe het zieligste meisje van de hele wereld vindt. Maar probeer ook weer te genieten van je leven. Kleine babystapjes. Ik werd na 2 weken gek van thuis zitten en ben weer gewoon gaan werken. Iets doen waar ik goed in ben, niet gezien worden alleen als "zielige moeder". Voor ander werkt het anders, er is geen draaiboek zoals het hoort.
Eén tip, zoek professionele hulp. Een onafhankelijk persoon waar je tegenaan kan praten. Want op het moment dat je partner erover wilt praten dan denk jij "nu even niet' en andersom. En je verdriet en rouwproces loopt nooit helemaal gelijk.
Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik niet eerder professionele hulp heb ingeschakeld. Ik dacht dat ik het niet nodig had. Maar die paar sessie hebben mij heel erg geholpen.
Komt echt goed meis. Leef in het nu, laat het verdriet maar komen en neem je tijd. Verwerk het op je eigen manier, dat is het beste. En vergeet af en toe ook niet je ogen te openen voor een mooie bloem, een aai over je bol van je partner of een leuke film. Je mag echt weer genieten van het leven.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 10 januari 2019 om 15:28
Allen bedankt voor sterkte wensen!
En zelf ook veel sterkte met het blijvende gemis van jullie kindjes.
Bedankt voor jullie openheid.
DaisyLiz heb je pb gedaan, bedankt voor aanbod
aapje super zeg, lekker samen ook gebleven
lente18 bedankt voor jouw verhaal, wat mooi wat je zegt rondom clichés. Ook wij merken dat alle clichés erg kloppend zijn. Ook jouw woorden rondom loslaten, wij hebben het over anders vasthouden, dat voelt veel beter dan loslaten. Want inderdaad dat doe je toch nooit.
Wat voor steun hebben jullie gehad vanuit ziekenhuis? Wij hebben tot nu toe nog niet iets aangeboden gekregen. Binnenkort gynaecoloog, dus wellicht dan wel.
Waar heb je lotgenoten gevonden? Als ik google, kom ik vooral op couveuse kindjes. Tja dat sluit niet aan bij onze situatie. Mag ook via Pb hoor als je te persoonlijk vindt om zo te delen.
Mieremuis bedankt voor jouw verhaal, heel herkenbaar dat het verdriet op de meest onverwachtse moment overvalt. Zo pas ik weer in mijn gewone winterjas, huilen! Fantoompijn, jeetje er valt hier opeens wat op z'n plaats, dank voor het delen.
Gefeliciteerd met jullie 2e/3e(?) kindje!
piene1987 voor altijd jouw hart
Hamerhaai bedankt voor jouw verhaal. Er zal altijd een voor en een na zijn, ik merk dat mijn man en ik ook zo met elkaar praten. bedankt voor het benoemen.
Ook mooi dat je zegt, je bent meer dan alleen moeder en 'zielig', dat vind ik nu echt nog wel even zoeken. Maar zoals jullie allemaal zeggen, tijd...
Mijn werk bestaat uit andere mensen helpen, ik weet echt nog niet hoe ik dat moet doen, eerst maar wat werk achter de schermen gaan oppakken.
En zelf ook veel sterkte met het blijvende gemis van jullie kindjes.
Bedankt voor jullie openheid.
DaisyLiz heb je pb gedaan, bedankt voor aanbod
aapje super zeg, lekker samen ook gebleven
lente18 bedankt voor jouw verhaal, wat mooi wat je zegt rondom clichés. Ook wij merken dat alle clichés erg kloppend zijn. Ook jouw woorden rondom loslaten, wij hebben het over anders vasthouden, dat voelt veel beter dan loslaten. Want inderdaad dat doe je toch nooit.
Wat voor steun hebben jullie gehad vanuit ziekenhuis? Wij hebben tot nu toe nog niet iets aangeboden gekregen. Binnenkort gynaecoloog, dus wellicht dan wel.
Waar heb je lotgenoten gevonden? Als ik google, kom ik vooral op couveuse kindjes. Tja dat sluit niet aan bij onze situatie. Mag ook via Pb hoor als je te persoonlijk vindt om zo te delen.
Mieremuis bedankt voor jouw verhaal, heel herkenbaar dat het verdriet op de meest onverwachtse moment overvalt. Zo pas ik weer in mijn gewone winterjas, huilen! Fantoompijn, jeetje er valt hier opeens wat op z'n plaats, dank voor het delen.
Gefeliciteerd met jullie 2e/3e(?) kindje!
piene1987 voor altijd jouw hart
Hamerhaai bedankt voor jouw verhaal. Er zal altijd een voor en een na zijn, ik merk dat mijn man en ik ook zo met elkaar praten. bedankt voor het benoemen.
Ook mooi dat je zegt, je bent meer dan alleen moeder en 'zielig', dat vind ik nu echt nog wel even zoeken. Maar zoals jullie allemaal zeggen, tijd...
Mijn werk bestaat uit andere mensen helpen, ik weet echt nog niet hoe ik dat moet doen, eerst maar wat werk achter de schermen gaan oppakken.
donderdag 10 januari 2019 om 19:50
Vanuit iemand die dit nog niet zo lang geleden ook meegemaakt hebt heel erg veel sterkte. De watermethode hebben wij ook gebruikt, een hele mooie manier vonden we.
De tijd daarna is zwaar, het is moeilijk. Er zullen dagen bij zijn dat het beter gaat en dagen dat het helemaal niet goed. Hoort er helaas bij.
(je mag me altijd een pb sturen mocht je daar behoefte aan hebben)
De tijd daarna is zwaar, het is moeilijk. Er zullen dagen bij zijn dat het beter gaat en dagen dat het helemaal niet goed. Hoort er helaas bij.
(je mag me altijd een pb sturen mocht je daar behoefte aan hebben)
susieflower wijzigde dit bericht op 10-01-2019 20:09
41.26% gewijzigd
C'est la vie
donderdag 10 januari 2019 om 20:13
Geen probleem hoor. Ik deel het graag met je. Ik heb te maken gehad met een zwangerschapsafbreking. Kindje was wel levensvatbaar, maar met heel veel beperkingen als ie al zou overleven. Dan kom je in een traject waarin je direct een medisch maatschappelijk werker toegewezen krijgt. Ik had een hele fijne klik met haar. Een half jaar na de bevalling ben ik gestopt met de gesprekken. Ik kan me voorstellen dat in jouw situatie de werkwijze van het ziekenhuis weer anders is. Schroom vooral niet om hulp te vragen van een professional. Ik vond het alleen al fijn om gewoon een uurtje te praten over mijn zoon. Dan was ik even niet zo onzichtbaar moeder.OkkiePetite schreef: ↑10-01-2019 15:28Allen bedankt voor sterkte wensen!
En zelf ook veel sterkte met het blijvende gemis van jullie kindjes.
Bedankt voor jullie openheid.
lente18 bedankt voor jouw verhaal, wat mooi wat je zegt rondom clichés. Ook wij merken dat alle clichés erg kloppend zijn. Ook jouw woorden rondom loslaten, wij hebben het over anders vasthouden, dat voelt veel beter dan loslaten. Want inderdaad dat doe je toch nooit.
Wat voor steun hebben jullie gehad vanuit ziekenhuis? Wij hebben tot nu toe nog niet iets aangeboden gekregen. Binnenkort gynaecoloog, dus wellicht dan wel.
Waar heb je lotgenoten gevonden? Als ik google, kom ik vooral op couveuse kindjes. Tja dat sluit niet aan bij onze situatie. Mag ook via Pb hoor als je te persoonlijk vindt om zo te delen.
Mijn werk bestaat uit andere mensen helpen, ik weet echt nog niet hoe ik dat moet doen, eerst maar wat werk achter de schermen gaan oppakken.
Ik kreeg van haar ook nog een folder van Lieve Engeltjes (Google maar eens). Ik heb daar even meegeschreven, maar dat paste me niet. Omdat mijn zoon een zeldzame afwijking had heb ik hier op het forum een topic geopend. Daar sloten uiteindelijk meer schrijfsters bij aan die hun kindje tijdens de zwangerschap hadden verloren. Wij zijn toen op een ander platform verder gaan schrijven. Ik heb er fijne vriendschappen aan overgehouden. Na 8 jaar nog steeds.
Ook heb ik wat boeken gelezen over oa rouwverwerking en ervaringsverhalen.
En muziek.. ik heb in beginsel vaak de nummers geluisterd die gedraaid werden op de uitvaart. Gewoon om even te kunnen ontladen (ik kan heel goed opkroppen
) Qua werk; ik ben gaan opbouwen in overleg met de bedrijfsarts. Dat is echt heel gefaseerd gegaan. Ook fysiek heb ik wel een flinke knauw gehad (veel bloedverlies). Ik kon echt niet gelijk vol aan de bak.
Doe het vooral rustig aan. Belangrijker is dat je goed hersteld en niet te snel gaat. Ik had echt een fantastische bedrijfsarts (ze zijn er echt..). Die riep mij soms echt terug, omdat ik teveel wilde. Heel fijn dat iemand je beschermt tegen jezelf.
vrijdag 11 januari 2019 om 16:49
dank Elianora
Dank Lente18 voor jouw verhaal, heftig!
Met name dat gewoon een uurtje praten over zoon kan ik me iets bij voorstellen. Nu is iedereen nog lief en geduldig, maar kan me ook indenken dat mensen het op een gegeven moment wel mooi vindt geweest.
Lieve Engeltjes zojuist aangemeld, bedankt voor tip! De groepen zijn veelal verdeeld <24 weken en > 24 weken zwangerschap, dus vraag me af of het matcht.
Wil zeker niets afdoen aan verdriet, want verdriet is verdriet. Ook van dichtbij gezien, dus ik weet van buitenaf dan wel, hoe verscheurend het kan zijn.
Alleen mijn ervaring is anders dan < 13 weken, ik heb onze zoon gevoeld, meerdere goede echo's gehad, een bevalling gehad. Ben benieuwd in welke groep terecht kom
Dank Lente18 voor jouw verhaal, heftig!
Met name dat gewoon een uurtje praten over zoon kan ik me iets bij voorstellen. Nu is iedereen nog lief en geduldig, maar kan me ook indenken dat mensen het op een gegeven moment wel mooi vindt geweest.
Lieve Engeltjes zojuist aangemeld, bedankt voor tip! De groepen zijn veelal verdeeld <24 weken en > 24 weken zwangerschap, dus vraag me af of het matcht.
Wil zeker niets afdoen aan verdriet, want verdriet is verdriet. Ook van dichtbij gezien, dus ik weet van buitenaf dan wel, hoe verscheurend het kan zijn.
Alleen mijn ervaring is anders dan < 13 weken, ik heb onze zoon gevoeld, meerdere goede echo's gehad, een bevalling gehad. Ben benieuwd in welke groep terecht kom
