Zwanger
alle pijlers
Verlies zoontje na 20 weken zwangerschap
vrijdag 11 januari 2019 om 17:24
Helaas moest ik toch contact zoeken met UWV.
Viel gelukkig allemaal mee, wel echt een nare drempel.
Gisteren voor het eerst alleen drogist in geweest, manlief op parkeerplaats.
Heel spannend, kwam ik opeens erachter dat daar een enorm 'zwangerschap/mama schap' staat, pfff mega confronterend. Maar hee weer stapje gedaan.
Vandaag een rustige dag, zonder al te veel confrontaties, beetje afleiding gezocht in series kijken.
stapje voor stapje
Viel gelukkig allemaal mee, wel echt een nare drempel.
Gisteren voor het eerst alleen drogist in geweest, manlief op parkeerplaats.
Heel spannend, kwam ik opeens erachter dat daar een enorm 'zwangerschap/mama schap' staat, pfff mega confronterend. Maar hee weer stapje gedaan.
Vandaag een rustige dag, zonder al te veel confrontaties, beetje afleiding gezocht in series kijken.
stapje voor stapje
vrijdag 11 januari 2019 om 18:21
Je doet het goed OkkiePetite 
Sommige (relatief kleine) dingen kunnen opeens een enorme drempel zijn. Ik had een vriendin die een week na mij is bevallen van een kerngezonde zoon. Ik vond het héél moeilijk, maar ben vrij snel op kraamvisite gegaan. Ik wilde niet dat de drempel nóg hoger werd. Hyperventilerend en wel heb ik op die bank gezeten...maar het was me gelukt. En daarna werden zulke confrontaties alleen maar makkelijker. Maar sommige dingen kunnen heel vervelend zijn. Zoals zo’n schap bij de drogist 
Ik hoop dat je wat steun en herkenning vindt bij LE. Ze hadden destijds heel veel soorten lijsten. Ik schreef mee met een lijst waarin iedereen voor de (g)een keuze had komen te staan om de zwangerschap af te breken. Die ervaring is ook weer heel anders dan een plotselinge bevalling zoals wat jou is overkomen. Het is fijn als de ervaring een beetje aansluit.
Sommige (relatief kleine) dingen kunnen opeens een enorme drempel zijn. Ik had een vriendin die een week na mij is bevallen van een kerngezonde zoon. Ik vond het héél moeilijk, maar ben vrij snel op kraamvisite gegaan. Ik wilde niet dat de drempel nóg hoger werd. Hyperventilerend en wel heb ik op die bank gezeten...maar het was me gelukt. En daarna werden zulke confrontaties alleen maar makkelijker. Maar sommige dingen kunnen heel vervelend zijn. Zoals zo’n schap bij de drogist Ik hoop dat je wat steun en herkenning vindt bij LE. Ze hadden destijds heel veel soorten lijsten. Ik schreef mee met een lijst waarin iedereen voor de (g)een keuze had komen te staan om de zwangerschap af te breken. Die ervaring is ook weer heel anders dan een plotselinge bevalling zoals wat jou is overkomen. Het is fijn als de ervaring een beetje aansluit.
vrijdag 11 januari 2019 om 20:14
oef heftig zeg! super knap van je!Lente18 schreef: ↑11-01-2019 18:21k had een vriendin die een week na mij is bevallen van een kerngezonde zoon. Ik vond het héél moeilijk, maar ben vrij snel op kraamvisite gegaan. Ik wilde niet dat de drempel nóg hoger werd. Hyperventilerend en wel heb ik op die bank gezeten...maar het was me gelukt. En daarna werden zulke confrontaties alleen maar makkelijker. Maar sommige dingen kunnen heel vervelend zijn. Zoals zo’n schap bij de drogist
Maar inderdaad stapje voor stapje.
Het ziet er nog erg rustig uit op de groep waar ik ben toegevoegd, morgen maar eens even mijn verhaal delen en verder lezen
Dank dames!! ik blijf hier ook m'n verhaal delen, denk ik.
Wel fijn
maandag 14 januari 2019 om 12:11
Dank MMM
Vandaag is mijn man een halve dag gaan werken. Het is stil in huis, akelig stil. Straks komt manlief thuis van werken, benieuwd naar zijn ervaringen en hoe het voor hem was.
Gisteren even geoefend met autorijden, oftewel ik ben naar de begraafplaats gereden, meer gevlucht. Zonnetje erbij, en echt even alleen met onze zoon staan praten.
Een vrouw ging naar graf vlak naast onze zoon, en kwam even gedag zeggen en we raakten het aan de praat. Ze zei bij het afscheid "Doe rustig aan, je bent een kraamvrouw en X zal altijd jullie eerste kind blijven, laat niemand je anders vertellen".
Fijn zulke mensen!
Het is zo dubbel, ik sta bij een graf te praten om te vragen hoe ik dit in hemelsnaam moet doen. Terwijl mijn man en ik ons zo hadden voorgenomen om niet onze problemen bij ons kind neer te leggen. Natuurlijk is het nu anders, maar het voelt raar. En blijf ik kinderliedjes voor hem zingen, of beweeg ik mee met de jaren? Met dat ik de vragen daar stelde, had ik wel het antwoord.
Alles hieraan klopt niet, en toch, we moeten, er is geen andere keuze.
Ups&downs...
Vandaag is mijn man een halve dag gaan werken. Het is stil in huis, akelig stil. Straks komt manlief thuis van werken, benieuwd naar zijn ervaringen en hoe het voor hem was.
Gisteren even geoefend met autorijden, oftewel ik ben naar de begraafplaats gereden, meer gevlucht. Zonnetje erbij, en echt even alleen met onze zoon staan praten.
Een vrouw ging naar graf vlak naast onze zoon, en kwam even gedag zeggen en we raakten het aan de praat. Ze zei bij het afscheid "Doe rustig aan, je bent een kraamvrouw en X zal altijd jullie eerste kind blijven, laat niemand je anders vertellen".
Fijn zulke mensen!
Het is zo dubbel, ik sta bij een graf te praten om te vragen hoe ik dit in hemelsnaam moet doen. Terwijl mijn man en ik ons zo hadden voorgenomen om niet onze problemen bij ons kind neer te leggen. Natuurlijk is het nu anders, maar het voelt raar. En blijf ik kinderliedjes voor hem zingen, of beweeg ik mee met de jaren? Met dat ik de vragen daar stelde, had ik wel het antwoord.
Alles hieraan klopt niet, en toch, we moeten, er is geen andere keuze.
Ups&downs...
maandag 14 januari 2019 om 12:45
Ach lieve Okkie
Fijn advies van die vrouw en inderdaad fijn dat er zulke mensen zijn.
Wat betreft jouw laatste alinea:
Ik denk, alhoewel zeer cliché, 'de tijd het je zal leren'. Ook denk ik dat je moet doen wat voor jou goed voelt, er is hier denk ik geen 'zo hoort het te gaan' of 'zo moet het gaan'.
Ik hoop trouwens dat de groep een fijne steun gaat zijn.
Fijn advies van die vrouw en inderdaad fijn dat er zulke mensen zijn.
Wat betreft jouw laatste alinea:
Ik denk, alhoewel zeer cliché, 'de tijd het je zal leren'. Ook denk ik dat je moet doen wat voor jou goed voelt, er is hier denk ik geen 'zo hoort het te gaan' of 'zo moet het gaan'.
Ik hoop trouwens dat de groep een fijne steun gaat zijn.
maandag 14 januari 2019 om 14:20
Mooi advies van die vrouw naast je. Ik vind t persoonlijk best lastig. Voor mij hoort onze zoon er helemaal bij, maar als vreemden of mensen die niet heel dichtbij staan vragen hoeveel kinderen heb je dan noem ik hem toch niet. En waarom? Zodra ze vragen naar hoeveel kinderen heb je, vragen ze naar de leeftijd.. tja wat zeg je dan. Het liefst ben ik gewoon eerlijk maar mensen voelen zich direct vervelend. Ik wil mensen niet achterlaten met een vervelend gevoel. Dus houd ik t voor mezelf. Eenmaal werd ik gecorrigeerd door een collega, heel lief en gaf zoveel steun maar zo verwarrend voor degene die ernaar vroeg. Toch overheerste het geluksgevoel van die actie.
Ik gun jou de power om toch gewoon te zeggen wat je wilt en goed voor jou voelt zonder teveel aan een ander te denken. Zelf heb je al genoeg doorstaan
Ik gun jou de power om toch gewoon te zeggen wat je wilt en goed voor jou voelt zonder teveel aan een ander te denken. Zelf heb je al genoeg doorstaan
donderdag 31 januari 2019 om 16:53
Lief mensen, en wat lief je vraagt SusieFlower!
Ik was hier even niet geweest en dacht zojuist ik ga weer even schrijven.
Hier is het heel wisselend, manlief is weer gaan werken tot 15:00, ik ben echt nog fysiek aan het herstellen (snel overprikkeld, slechte concentratie, geheugen, vloeien enz.)
Er zijn dagen waarop alles moeilijk is, waarop ademhalen alleen al voldoende een taak is. Het lukt me niet om herinneringstafeltje te creëren, het lukt me niet om een steen uit te zoeken, het is te veel nog. Ik mis zijn getrappel in mijn buik, en droom over hoe hij zou zijn geweest als hij groter zou zijn geworden.
Er zijn dagen waarop er weer wat gegrapt wordt, waarop gelachen wordt, waarop het even iets minder intens is, zoals vandaag.
Er zijn dagen waarop ik dingen onderneem, vorige week zelfs geluncht in een restaurant. Hoe spannend ook. Elke dag ga ik naar de begraafplaats om hem te bezoeken, maar eigenlijk is hij er altijd wel. In huis gaan lampen spontaan kapot, een restaurant binnen stappen en een lamp begint te knipperen, het lukt me niet om uit bed te komen en er zit een duif in de boom waarop ik uit kijk vanuit bed.... Dat troost, alles op z'n tijd.
Ik was hier even niet geweest en dacht zojuist ik ga weer even schrijven.
Hier is het heel wisselend, manlief is weer gaan werken tot 15:00, ik ben echt nog fysiek aan het herstellen (snel overprikkeld, slechte concentratie, geheugen, vloeien enz.)
Er zijn dagen waarop alles moeilijk is, waarop ademhalen alleen al voldoende een taak is. Het lukt me niet om herinneringstafeltje te creëren, het lukt me niet om een steen uit te zoeken, het is te veel nog. Ik mis zijn getrappel in mijn buik, en droom over hoe hij zou zijn geweest als hij groter zou zijn geworden.
Er zijn dagen waarop er weer wat gegrapt wordt, waarop gelachen wordt, waarop het even iets minder intens is, zoals vandaag.
Er zijn dagen waarop ik dingen onderneem, vorige week zelfs geluncht in een restaurant. Hoe spannend ook. Elke dag ga ik naar de begraafplaats om hem te bezoeken, maar eigenlijk is hij er altijd wel. In huis gaan lampen spontaan kapot, een restaurant binnen stappen en een lamp begint te knipperen, het lukt me niet om uit bed te komen en er zit een duif in de boom waarop ik uit kijk vanuit bed.... Dat troost, alles op z'n tijd.
dinsdag 19 februari 2019 om 19:32
tijd voor een update!
Fysiek knap ik op, heel fijn om te merken.
Een enorm slechte conditie inmiddels, maar ik kan weer wat wandelen. Vandaag lukte het zelfs weer om te fietsen.
Het lijkt wel hoe beter het fysiek gaat, hoe meer ruimte er is voor het enorme verdriet. In het algemeen voelde ik me wel oké.
Vorig week waren aantal bijzondere dagen, wij zijn dol op Valentijnsdag bijvoorbeeld. Alsof het verdriet dan extra intens is. Dagen vol intens verdriet en alleen maar huilen. En toen kreeg ik ook nog m'n menstruatie weer... dat zal vast niet hebben geholpen met het huilen.
Zelfs het zonnetje deed me niets. Vandaag is het weer oké.
Binnenkort naar bedrijfsarts om te kijken wanneer en hoe weer opbouwen om te gaan werken. 1 stap vooruit, 2 achteruit, maar ook op die manier kom ik/komen we wel ergens
Fysiek knap ik op, heel fijn om te merken.
Een enorm slechte conditie inmiddels, maar ik kan weer wat wandelen. Vandaag lukte het zelfs weer om te fietsen.
Het lijkt wel hoe beter het fysiek gaat, hoe meer ruimte er is voor het enorme verdriet. In het algemeen voelde ik me wel oké.
Vorig week waren aantal bijzondere dagen, wij zijn dol op Valentijnsdag bijvoorbeeld. Alsof het verdriet dan extra intens is. Dagen vol intens verdriet en alleen maar huilen. En toen kreeg ik ook nog m'n menstruatie weer... dat zal vast niet hebben geholpen met het huilen.
Zelfs het zonnetje deed me niets. Vandaag is het weer oké.
Binnenkort naar bedrijfsarts om te kijken wanneer en hoe weer opbouwen om te gaan werken. 1 stap vooruit, 2 achteruit, maar ook op die manier kom ik/komen we wel ergens
