Relaties
alle pijlers
Beste vriendin wordt een zeikerd: get a life!
zaterdag 21 maart 2009 om 19:13
Ik heb een vriendin die ik al vanaf de basisschool ken en waarmee de vriendschap behoorlijk close is. We hebben alle vriendinnendingen met elkaar meegemaakt, eerste zoen, studeren, op jezelf wonen, bij elkaar uithuilen over liefdesverdiet etc....je kent het wel.
Sinds een klein jaartje begin ik me enorm aan haar verhalen te irriteren en ook de manier waarop ze haar leven inricht: Ze heeft haar leven nogsteeds niet op orde, zit in geldproblemen vanwege stomme beslissingen die onnodig waren (dus per se op vakantie gaan terwijl ze wist dat ze dan de huur niet kon betalen, zulke dingen), is al jaaaaren bezig met haar studie af te maken, doordat ze haar studie niet heeft afgerond heeft ze nogsteeds geen leuke baan en daardoor kan ze niet verhuizen. En doordat ze geen geld heeft kan ze ook geen leuke dingen doen en voelt ze zicht verdrietig. Elke keer als ze een man tegenkomt zijn het van die klaplopers (geen werk, geen huis, nooit geld) en klaagt ze steen en been over het feit dat ze een kutrelatie heeft.
Altijd kon ik naar haar luisteren en uren met haar praten hoe ze dingen op een betere manier kon aanpakken,zodat het weer de goede kant op zou gaan. Maar telkens blijft ze erin zitten en zit ze helemaal in haar slachtofferrol......ik kan er niet meer tegen! Na jaren dit te hebben aangehoord, word ik er helemaal moe van. Ik heb het idee dat ze het fijn vind om zo zielig te zijn en gevonden te worden en dat irriteert me.
Ik wens haar het beste en mooiste leven toe, want ze is een goed persoon en ik hou van haar als vriendin zijnde, maar ik vrees voor onze vriendschap , en weet niet hoe ik dit/haar moet veranderen.
Sinds een klein jaartje begin ik me enorm aan haar verhalen te irriteren en ook de manier waarop ze haar leven inricht: Ze heeft haar leven nogsteeds niet op orde, zit in geldproblemen vanwege stomme beslissingen die onnodig waren (dus per se op vakantie gaan terwijl ze wist dat ze dan de huur niet kon betalen, zulke dingen), is al jaaaaren bezig met haar studie af te maken, doordat ze haar studie niet heeft afgerond heeft ze nogsteeds geen leuke baan en daardoor kan ze niet verhuizen. En doordat ze geen geld heeft kan ze ook geen leuke dingen doen en voelt ze zicht verdrietig. Elke keer als ze een man tegenkomt zijn het van die klaplopers (geen werk, geen huis, nooit geld) en klaagt ze steen en been over het feit dat ze een kutrelatie heeft.
Altijd kon ik naar haar luisteren en uren met haar praten hoe ze dingen op een betere manier kon aanpakken,zodat het weer de goede kant op zou gaan. Maar telkens blijft ze erin zitten en zit ze helemaal in haar slachtofferrol......ik kan er niet meer tegen! Na jaren dit te hebben aangehoord, word ik er helemaal moe van. Ik heb het idee dat ze het fijn vind om zo zielig te zijn en gevonden te worden en dat irriteert me.
Ik wens haar het beste en mooiste leven toe, want ze is een goed persoon en ik hou van haar als vriendin zijnde, maar ik vrees voor onze vriendschap , en weet niet hoe ik dit/haar moet veranderen.
maandag 23 maart 2009 om 09:48
Geen idee of de stigmatisering en pseudo-hulpverlening een reactie is op mijn post.... maarre..... het is niet mijn diagnose. De vriendin waar ik het over heb heeft ADHD, slikt medicijnen en zij wijt zelf alles aan 'jaaaaaaa.... dat komt door ADHD'
Op het moment dat zij me vertelde dat zij dat plaatje kon plakken, viel alles op z'n plek. Dat nam echter niet weg dat ik al lange tijd geen zin meer had in de banden halen.
Nu zij officieel tot Hersenstorm.nl behoort, schuift ze alles onder die noemer. Zo trekt ze zelf vaak de conclusie dat iemand ADHD heeft (waaronder ikzelf) als iemand bijvoorbeeld een paar trekjes heeft van de ellenlange lijst met symptomen.
En dàt irriteert me zo mogelijk nog meer dan het eeuwig te laat komen en desinteresse in andere mensen.
Op het moment dat zij me vertelde dat zij dat plaatje kon plakken, viel alles op z'n plek. Dat nam echter niet weg dat ik al lange tijd geen zin meer had in de banden halen.
Nu zij officieel tot Hersenstorm.nl behoort, schuift ze alles onder die noemer. Zo trekt ze zelf vaak de conclusie dat iemand ADHD heeft (waaronder ikzelf) als iemand bijvoorbeeld een paar trekjes heeft van de ellenlange lijst met symptomen.
En dàt irriteert me zo mogelijk nog meer dan het eeuwig te laat komen en desinteresse in andere mensen.
maandag 23 maart 2009 om 10:39
@ Lizzl,
Jouw keuze heeft niks met haar ADHD te maken. als jij gen zin meer hebt om de banden met har an te halen omdat jij niet met har chaos kan dealen, dan is dat jouw goed recht. Niet iedereen kan overal evengoed mee omgaan.
Ik ben ook zo'n ADHD-er, compleet met medicatie en diagnose, en dat betekent dat ik inderdaad ook vaker wel dan niet iemands verjaardag vergeet, standaard een half uur te laat kom en ook altijd zoals een vriendinnetje het omschrijft "als een kip znder kop"door mijn huis ren. Voor een aantal mensen zal het feit dat ik hun verjaardag vergeet en/of hun en half uur laat wachten, of het feit dat ik ze zeg dat ik niet met ze wil afspreken omdat ik een avond alleen thuis wil zijn, reden zijn om mij geen goede vriendin te vinden. So be it. ADHD of gewoon kreng, dat hoort bij het totaalpakketje. Er zijn gelukkig nog genoeg andere mensen die wel mijn vriend willen zijn, die er om kunnen lachen, die chaos. Die mijn goede punten zien en vinden dat die overheersen. Misschien kun jij bij je ADHD-vriendin ook nog de leuke dingen zien. zo niet dan ben je inderdaad uitelkaar gegroeid.
@ TO,
Als de vriendschap je echt nog iets waard is, als je ook nog de kwaliteiten van je vriendin ziet, zou ik haar aanraden om hulp te zoeken. het lijkt er opalsof zij vast zit in ee patroon waar ze zelf niet uitkomt. daar krijg jij haar ook niet uit, en dienen als haar praatpaal/hulpverlener verstoort de gelijkwaardigheid in de relatie. Zeker als ze mss stiekem tegen je is gaan opkijken. at mischien een beetje kan helpen is als jij ook eens advies aan haar vraagt. Al is het alleen mar over welke kleur sokken je aan moet bij je leatherlook-legging.
Jouw keuze heeft niks met haar ADHD te maken. als jij gen zin meer hebt om de banden met har an te halen omdat jij niet met har chaos kan dealen, dan is dat jouw goed recht. Niet iedereen kan overal evengoed mee omgaan.
Ik ben ook zo'n ADHD-er, compleet met medicatie en diagnose, en dat betekent dat ik inderdaad ook vaker wel dan niet iemands verjaardag vergeet, standaard een half uur te laat kom en ook altijd zoals een vriendinnetje het omschrijft "als een kip znder kop"door mijn huis ren. Voor een aantal mensen zal het feit dat ik hun verjaardag vergeet en/of hun en half uur laat wachten, of het feit dat ik ze zeg dat ik niet met ze wil afspreken omdat ik een avond alleen thuis wil zijn, reden zijn om mij geen goede vriendin te vinden. So be it. ADHD of gewoon kreng, dat hoort bij het totaalpakketje. Er zijn gelukkig nog genoeg andere mensen die wel mijn vriend willen zijn, die er om kunnen lachen, die chaos. Die mijn goede punten zien en vinden dat die overheersen. Misschien kun jij bij je ADHD-vriendin ook nog de leuke dingen zien. zo niet dan ben je inderdaad uitelkaar gegroeid.
@ TO,
Als de vriendschap je echt nog iets waard is, als je ook nog de kwaliteiten van je vriendin ziet, zou ik haar aanraden om hulp te zoeken. het lijkt er opalsof zij vast zit in ee patroon waar ze zelf niet uitkomt. daar krijg jij haar ook niet uit, en dienen als haar praatpaal/hulpverlener verstoort de gelijkwaardigheid in de relatie. Zeker als ze mss stiekem tegen je is gaan opkijken. at mischien een beetje kan helpen is als jij ook eens advies aan haar vraagt. Al is het alleen mar over welke kleur sokken je aan moet bij je leatherlook-legging.
maandag 23 maart 2009 om 11:02
Hee Skattie,
Hier ook zo'n vriendinnenprobleem. Al heeft vriendin hier haar leven in principe wel op orde (goede baan, man en kind) - alleen gooit ze het graag overhoop door het één en ander buiten de deur te zoeken (kan het niet helemaal uitleggen ivm herkenning enzo). Eind vorig jaar is het nogal uit de hand gelopen en heeft ze het niet zo zeer buiten de deur gezocht, maar in onze vriendenkring en dat was voor mij de druppel. Ik was boos, dat snapte zij niet helemaal en nu is het geloof ik echt zover dat ik een eind ga maken aan deze vriendschap. Ook al ken ik haar al dertig jaar, voelde ze al die jaren inderdaad als mijn zus en kon ik me nooit voorstellen dat we ooit nog ruzie zouden krijgen: het is toch gelukt. Heel verdrietig, maar soms gaat ook zo'n lange vriendschap blijkbaar over...
Hier ook zo'n vriendinnenprobleem. Al heeft vriendin hier haar leven in principe wel op orde (goede baan, man en kind) - alleen gooit ze het graag overhoop door het één en ander buiten de deur te zoeken (kan het niet helemaal uitleggen ivm herkenning enzo). Eind vorig jaar is het nogal uit de hand gelopen en heeft ze het niet zo zeer buiten de deur gezocht, maar in onze vriendenkring en dat was voor mij de druppel. Ik was boos, dat snapte zij niet helemaal en nu is het geloof ik echt zover dat ik een eind ga maken aan deze vriendschap. Ook al ken ik haar al dertig jaar, voelde ze al die jaren inderdaad als mijn zus en kon ik me nooit voorstellen dat we ooit nog ruzie zouden krijgen: het is toch gelukt. Heel verdrietig, maar soms gaat ook zo'n lange vriendschap blijkbaar over...
maandag 23 maart 2009 om 15:19
quote:return_of_kreng schreef op 23 maart 2009 @ 10:39:
@ Lizzl,
Jouw keuze heeft niks met haar ADHD te maken. als jij gen zin meer hebt om de banden met har an te halen omdat jij niet met har chaos kan dealen, dan is dat jouw goed recht. Niet iedereen kan overal evengoed mee omgaan.
Ik ben ook zo'n ADHD-er, compleet met medicatie en diagnose, en dat betekent dat ik inderdaad ook vaker wel dan niet iemands verjaardag vergeet, standaard een half uur te laat kom en ook altijd zoals een vriendinnetje het omschrijft "als een kip znder kop"door mijn huis ren. Voor een aantal mensen zal het feit dat ik hun verjaardag vergeet en/of hun en half uur laat wachten, of het feit dat ik ze zeg dat ik niet met ze wil afspreken omdat ik een avond alleen thuis wil zijn, reden zijn om mij geen goede vriendin te vinden. So be it. ADHD of gewoon kreng, dat hoort bij het totaalpakketje. Er zijn gelukkig nog genoeg andere mensen die wel mijn vriend willen zijn, die er om kunnen lachen, die chaos. Die mijn goede punten zien en vinden dat die overheersen. Misschien kun jij bij je ADHD-vriendin ook nog de leuke dingen zien. zo niet dan ben je inderdaad uitelkaar gegroeid.
Je hebt gelijk wat je schrijft over dat wij dan inderdaad uitelkaar gegroeid zijn. Het is een beetje het verhaal van de kip en het ei: zijn we zomaar uitelkaar gegroeid door onze verschillende levens en vonden we elkaar steeds minder interessant (of zoiets) of was ik het zat om afgebeld te worden op het tijdstip dat we eigenlijk hadden afgesproken, haar soms 3 tot 6 uur later kon verwachten dan het afgesproken tijdstip (jouw half uur te laat komen zou mij niet eens opvallen), de nul-komma-nul vragen over mijn nieuwe baan, etc.
En wat je schrijft over wel om kunnen gaan met chaos. Een beetje chaos is prima - mijn zus heeft ook ADHD en dan misschien in mindere mate (als dat mogelijk is?), maar dat is wel beter te behappen. Als ik daar op visite ga mag ik welliswaar 3 kwartier wachten tot ze eindelijk door heeft dat ze bij mijn binnenkomst vroeg of ik koffie wilde , maar ik hoef daar niet van lege plek naar lege plek te springen en haar kleuter ligt op tijd in bed. ipv dat het mannetje van 3 om half 1 'snachts knikkebollend zelf vraagt of 'ie naar bed mag zoals bij de vriendin in kwestie.
Inmiddels ben ik allang niet meer verdrietig over onze verwaterde of verdwenen vriendschap - we passen simpelweg niet meer in elkaar leven en dat is prima zo.
@ Lizzl,
Jouw keuze heeft niks met haar ADHD te maken. als jij gen zin meer hebt om de banden met har an te halen omdat jij niet met har chaos kan dealen, dan is dat jouw goed recht. Niet iedereen kan overal evengoed mee omgaan.
Ik ben ook zo'n ADHD-er, compleet met medicatie en diagnose, en dat betekent dat ik inderdaad ook vaker wel dan niet iemands verjaardag vergeet, standaard een half uur te laat kom en ook altijd zoals een vriendinnetje het omschrijft "als een kip znder kop"door mijn huis ren. Voor een aantal mensen zal het feit dat ik hun verjaardag vergeet en/of hun en half uur laat wachten, of het feit dat ik ze zeg dat ik niet met ze wil afspreken omdat ik een avond alleen thuis wil zijn, reden zijn om mij geen goede vriendin te vinden. So be it. ADHD of gewoon kreng, dat hoort bij het totaalpakketje. Er zijn gelukkig nog genoeg andere mensen die wel mijn vriend willen zijn, die er om kunnen lachen, die chaos. Die mijn goede punten zien en vinden dat die overheersen. Misschien kun jij bij je ADHD-vriendin ook nog de leuke dingen zien. zo niet dan ben je inderdaad uitelkaar gegroeid.
Je hebt gelijk wat je schrijft over dat wij dan inderdaad uitelkaar gegroeid zijn. Het is een beetje het verhaal van de kip en het ei: zijn we zomaar uitelkaar gegroeid door onze verschillende levens en vonden we elkaar steeds minder interessant (of zoiets) of was ik het zat om afgebeld te worden op het tijdstip dat we eigenlijk hadden afgesproken, haar soms 3 tot 6 uur later kon verwachten dan het afgesproken tijdstip (jouw half uur te laat komen zou mij niet eens opvallen), de nul-komma-nul vragen over mijn nieuwe baan, etc.
En wat je schrijft over wel om kunnen gaan met chaos. Een beetje chaos is prima - mijn zus heeft ook ADHD en dan misschien in mindere mate (als dat mogelijk is?), maar dat is wel beter te behappen. Als ik daar op visite ga mag ik welliswaar 3 kwartier wachten tot ze eindelijk door heeft dat ze bij mijn binnenkomst vroeg of ik koffie wilde , maar ik hoef daar niet van lege plek naar lege plek te springen en haar kleuter ligt op tijd in bed. ipv dat het mannetje van 3 om half 1 'snachts knikkebollend zelf vraagt of 'ie naar bed mag zoals bij de vriendin in kwestie.
Inmiddels ben ik allang niet meer verdrietig over onze verwaterde of verdwenen vriendschap - we passen simpelweg niet meer in elkaar leven en dat is prima zo.
maandag 23 maart 2009 om 16:27
Ja, beslist. Zoals iemand hier al schreef, zie ik haar eigenlijk als een zusje waar ik niet veel contact meer mee heb.
En als we samen zijn (inmiddels is dat 1x per jaar, de eerste 20 jaar was dat gemiddeld zo'n 4x per week), lijkt er ook niets veranderd. We praten als vanouds en er vallen geen stiltes. Dan lijkt het dus echt eerder bloedband dan vriendschap.
Alleen kost het haar veel moeite om af te spreken (fulltime baan, kind, man (die geen poot uitsteekt in het huishouden of in de zorg van hun kind)). En als we afspreken dan kan ik 9 van de 10 keer op aan dat ze afzegt of uren te laat komt (en dan is het niet overdreven dat het écht uuuuren is). Inmiddels heb ik echt geen zin meer en dat komt ook dat wat dingetjes die zijn voorgevallen die ik liever niet uit de doeken doe, maar het heeft te maken met beledigen en desinteresse.
En als we samen zijn (inmiddels is dat 1x per jaar, de eerste 20 jaar was dat gemiddeld zo'n 4x per week), lijkt er ook niets veranderd. We praten als vanouds en er vallen geen stiltes. Dan lijkt het dus echt eerder bloedband dan vriendschap.
Alleen kost het haar veel moeite om af te spreken (fulltime baan, kind, man (die geen poot uitsteekt in het huishouden of in de zorg van hun kind)). En als we afspreken dan kan ik 9 van de 10 keer op aan dat ze afzegt of uren te laat komt (en dan is het niet overdreven dat het écht uuuuren is). Inmiddels heb ik echt geen zin meer en dat komt ook dat wat dingetjes die zijn voorgevallen die ik liever niet uit de doeken doe, maar het heeft te maken met beledigen en desinteresse.
dinsdag 24 maart 2009 om 06:16
Een optie om het gewoon te zeggen is er niet?Ik zat jaren in een uitzichtloos huwelijk en zat hierover ook jaren te zeuren tegen mijn beste vriendin.Tot deze zei... meis,ik ben je beste vriendin,maar ik ben het zo beu om te horen hoe slecht je huwelijk is,zonder dat je er iets mee doet.Zullen we afspreken er niet meer over te praten tot je knopen door hebt gehakt?Of je blijft en dan steun ik je,of je gaat en dan steun ik je ook,maar in godsnaam....DOE IETS...nou.ik verzeker je,dat kwam binnen.Dit jaar ben ik 10 jaar gescheiden,en zijn mijn vriendin en ik 30 jaar vriendinnen!
dinsdag 24 maart 2009 om 23:19
Ik ben ook weleens uit elkaar gegroeid met een vriendin (hoe moet je dat anders omschrijven), dat is nu iets meer dan een jaar geleden. We zijn.. explosief.. uit elkaar gegaan, veranderende levens.
Aan de andere kant heb ik sinds kort wel weer leuk contact met een héél vroeger vriendinnetje, die ik in het begin van mijn studententijd al 'verloren' was. Of we ooit weer échte vriendinnen worden weet ik natuurlijk niet, maar we hebben nu wel weer contact en het is gezellig. Dus soms kun je ook weer nader tot elkaar komen.
Aan de andere kant heb ik sinds kort wel weer leuk contact met een héél vroeger vriendinnetje, die ik in het begin van mijn studententijd al 'verloren' was. Of we ooit weer échte vriendinnen worden weet ik natuurlijk niet, maar we hebben nu wel weer contact en het is gezellig. Dus soms kun je ook weer nader tot elkaar komen.
