Zwanger
alle pijlers
Bevalling en ontzwangeren
woensdag 13 februari 2019 om 16:42
Hoi dames,
Eerst even een verhaal over mij:
Ik ben in oktober bevallen van een prachtige gezonde dochter. En vind het moeder zijn echt geweldig, ik was echt extreem bang voor de bevalling. Maar is wel mee gevallen. Ook al was het geen makkelijke bevalling. Alleen de kraamweek is voor mij echt verschrikkelijk geweest.
Ik kreeg op een vrijdag middag mijn eerste weeën. Weeën kwamen steeds sneller maar er kwam geen ontsluiting na 2 keer strippen ben ik toch maar naar het ziekenhuis gebracht. Hier kreeg ik wat medicijnen om te slapen en iets tegen de pijn. Maar ook dit schoot niks op en werdt ik weer terug naar de verloskamer gebracht. Mijn vliezen werden gebroken en mijn dochter kreeg een plakker op haar hoofd zodat ze haar in de gaten konden houden. Want de band om mijn buik ging steeds los. Hierdoor werden mijn weeën nog heftiger en kreeg ik ook verschrikkelijk beenweeën. Het was inmiddels al zaterdag avond en ik was echt kapot. Uiteindelijk besloten ze me weeën opwekkers te geven en heb ik om een ruggenprik gevraagd. Deze gelukkig ook gekregen en ik heb hierdoor gelukkig nog even kunnen slapen. Gelukkig deden de weeën opwekkers ook goed hun werk. En had ik eindelijk volledige ontsluiting op zondag ochtend en kreeg ik persweeën. Dit proces ging gelukkig snel en heb ik maar 12 min hoeven persen. De hartslag van mijn dochter ging ook achteruit maar gelukkig hebben ze niet hoeven ingrijpen. En is ze zondag ochtend om 8:38 geboren. Ik moest eerst nog plassen(ivm de ruggenprik moest dit eerst voordat ik ontslagen werdt) en rond 17.00 waren we thuis. Toen is de kraamverzorger nog geweest en heeft ze ons alles uitgelegd en is ze weg gegaan.
Snachts ging het echt verschrikkelijk mijn vriend was natuurlijk uitgeput van 2 nachten niet slapen. En ik natuurlijk ook en van alle pijn. Uiteindelijk ben ik deze hele nacht ook nog wakker geweest. Maandag ging ik heel erg achteruit en kon ik niet eens meer voor mijn dochter zorgen. Ik at niet en kon niet staan lopen of zitten en bleek dus een heftige acute blaasontsteking te hebben. Ik heb ook door middel van bekkenbodem fysiotherapie opnieuw moeten leren plassen. Na behandeling ging het wat beter en ging ik ook weer eten. En kon ik eindelijk van mijn dochter genieten.
Mijn dochter sliep al snel na een aantal weken de nacht goed door. En is een leuk vrolijk meisje.
Er zitten alleen wat dingen dwars wat me erg irriteert. Ik wil zo graag gelukkig zijn en van deze periode genieten maar dit kan nu gewoon niet. Ik baal er zo van. Ja het was geen pretje maar er zijn ook vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen of die een kindje krijgen die niet gezond is. En denk ik bij mezelf wat zeur je nou mens. Maar het rotte gevoel blijft toch.
Wat me dwars zit:
- mijn vriend heeft de eerste nacht na de bevalling mij voor me gevoel in de steek gelaten. we hadden afgesproken dat we om en om voor onze dochter zouden zorgen zodat de ander wat slaap kon pakken. Slapen als onze dochter sliep ging niet door de angst, ontwenning en onzekerheid. En onze dochter sliep ook weinig en huilde veel. Ik nam de eerste uurtjes en zou hem daarna wakker maken. Dit gedaan maar kreeg hem bijna niet wakker, ik was kapot dus heb hem uiteindelijk wakker gekregen en onze dochter aan hem gegeven. Ik ging even plassen en zou daarna gaan slapen. Toen ik terugkwam van de wc lag mijn vriend met onze dochter in zijn armen te slapen en lag mijn dochter bijna op te grond. Ik ben toen heel boos geworden en heb onze dochter uit zijn armen getrokken. Hierna kregen we een heftige ruzie. Ik vertrouwde hem gewoon niet meer met onze dochter. Uiteindelijk heb ik de hele nacht voor onze dochter gezorgd en heb alleen maar zitten huilen terwijl mijn vriend lekker lag te slapen. Terwijl ik juist het idee had dat ik ook recht had om te slapen vooral na z'n zware bevalling. Wat hij niet allemaal heeft hoeven doorstaan. En hij kon zich niet over zijn vermoeidheid heen zetten, zodat ik ook wat rust kon pakken. Hierna hebben we er nog wel eens over gesproken en uitgepraat en heeft die veel spijt en voelde zich een slechte vader en partner. Maar merk dat het me nog steeds dwars zit en ik hem nog steeds niet helemaal vertrouw als hij zorgt voor onze dochter.
-ik was zo teleurgesteld in mijn lichaam, dat ik het begon te haatten. Ik vond het zo rot dat ik bijna niks kon doen of voor mijn dochter zorgen.
- ik ben nog steeds aan het ontzwangeren en heb nog steeds hele erge last van aambeien en rugpijn.
Het vervelende is dat ik snel in paniek raak als ik pijn heb. Er spoken meteen rampen scenario's door mijn hoofd waardoor ik ga hyperventileren of een paniek aanval krijg.(hierdoor ook dus de angst voor de bevalling, gelukkig helemaal geen angst gehad tijdens mijn bevalling waardoor het voor mij wel mee viel) Vaak kan ik wel snel mezelf kalmeren. Maar door wat me dwars zit en pijn die ik ervaar en paniekaanvallen die hier op volgen kan ik gewoon niet genieten. Ik vind het heel moeilijk om het hier over te hebben maar ik merk dat het nu in de weg gaat staan van mijn geluk. Weten jullie misschien wat ik het beste kan doen? Is het toch verstandig om hiermee naar de huisarts te gaan? Hebben jullie misschien iets soortgelijks meegemaakt?
Ik weet het gewoon even niet meer, help!
Eerst even een verhaal over mij:
Ik ben in oktober bevallen van een prachtige gezonde dochter. En vind het moeder zijn echt geweldig, ik was echt extreem bang voor de bevalling. Maar is wel mee gevallen. Ook al was het geen makkelijke bevalling. Alleen de kraamweek is voor mij echt verschrikkelijk geweest.
Ik kreeg op een vrijdag middag mijn eerste weeën. Weeën kwamen steeds sneller maar er kwam geen ontsluiting na 2 keer strippen ben ik toch maar naar het ziekenhuis gebracht. Hier kreeg ik wat medicijnen om te slapen en iets tegen de pijn. Maar ook dit schoot niks op en werdt ik weer terug naar de verloskamer gebracht. Mijn vliezen werden gebroken en mijn dochter kreeg een plakker op haar hoofd zodat ze haar in de gaten konden houden. Want de band om mijn buik ging steeds los. Hierdoor werden mijn weeën nog heftiger en kreeg ik ook verschrikkelijk beenweeën. Het was inmiddels al zaterdag avond en ik was echt kapot. Uiteindelijk besloten ze me weeën opwekkers te geven en heb ik om een ruggenprik gevraagd. Deze gelukkig ook gekregen en ik heb hierdoor gelukkig nog even kunnen slapen. Gelukkig deden de weeën opwekkers ook goed hun werk. En had ik eindelijk volledige ontsluiting op zondag ochtend en kreeg ik persweeën. Dit proces ging gelukkig snel en heb ik maar 12 min hoeven persen. De hartslag van mijn dochter ging ook achteruit maar gelukkig hebben ze niet hoeven ingrijpen. En is ze zondag ochtend om 8:38 geboren. Ik moest eerst nog plassen(ivm de ruggenprik moest dit eerst voordat ik ontslagen werdt) en rond 17.00 waren we thuis. Toen is de kraamverzorger nog geweest en heeft ze ons alles uitgelegd en is ze weg gegaan.
Snachts ging het echt verschrikkelijk mijn vriend was natuurlijk uitgeput van 2 nachten niet slapen. En ik natuurlijk ook en van alle pijn. Uiteindelijk ben ik deze hele nacht ook nog wakker geweest. Maandag ging ik heel erg achteruit en kon ik niet eens meer voor mijn dochter zorgen. Ik at niet en kon niet staan lopen of zitten en bleek dus een heftige acute blaasontsteking te hebben. Ik heb ook door middel van bekkenbodem fysiotherapie opnieuw moeten leren plassen. Na behandeling ging het wat beter en ging ik ook weer eten. En kon ik eindelijk van mijn dochter genieten.
Mijn dochter sliep al snel na een aantal weken de nacht goed door. En is een leuk vrolijk meisje.
Er zitten alleen wat dingen dwars wat me erg irriteert. Ik wil zo graag gelukkig zijn en van deze periode genieten maar dit kan nu gewoon niet. Ik baal er zo van. Ja het was geen pretje maar er zijn ook vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen of die een kindje krijgen die niet gezond is. En denk ik bij mezelf wat zeur je nou mens. Maar het rotte gevoel blijft toch.
Wat me dwars zit:
- mijn vriend heeft de eerste nacht na de bevalling mij voor me gevoel in de steek gelaten. we hadden afgesproken dat we om en om voor onze dochter zouden zorgen zodat de ander wat slaap kon pakken. Slapen als onze dochter sliep ging niet door de angst, ontwenning en onzekerheid. En onze dochter sliep ook weinig en huilde veel. Ik nam de eerste uurtjes en zou hem daarna wakker maken. Dit gedaan maar kreeg hem bijna niet wakker, ik was kapot dus heb hem uiteindelijk wakker gekregen en onze dochter aan hem gegeven. Ik ging even plassen en zou daarna gaan slapen. Toen ik terugkwam van de wc lag mijn vriend met onze dochter in zijn armen te slapen en lag mijn dochter bijna op te grond. Ik ben toen heel boos geworden en heb onze dochter uit zijn armen getrokken. Hierna kregen we een heftige ruzie. Ik vertrouwde hem gewoon niet meer met onze dochter. Uiteindelijk heb ik de hele nacht voor onze dochter gezorgd en heb alleen maar zitten huilen terwijl mijn vriend lekker lag te slapen. Terwijl ik juist het idee had dat ik ook recht had om te slapen vooral na z'n zware bevalling. Wat hij niet allemaal heeft hoeven doorstaan. En hij kon zich niet over zijn vermoeidheid heen zetten, zodat ik ook wat rust kon pakken. Hierna hebben we er nog wel eens over gesproken en uitgepraat en heeft die veel spijt en voelde zich een slechte vader en partner. Maar merk dat het me nog steeds dwars zit en ik hem nog steeds niet helemaal vertrouw als hij zorgt voor onze dochter.
-ik was zo teleurgesteld in mijn lichaam, dat ik het begon te haatten. Ik vond het zo rot dat ik bijna niks kon doen of voor mijn dochter zorgen.
- ik ben nog steeds aan het ontzwangeren en heb nog steeds hele erge last van aambeien en rugpijn.
Het vervelende is dat ik snel in paniek raak als ik pijn heb. Er spoken meteen rampen scenario's door mijn hoofd waardoor ik ga hyperventileren of een paniek aanval krijg.(hierdoor ook dus de angst voor de bevalling, gelukkig helemaal geen angst gehad tijdens mijn bevalling waardoor het voor mij wel mee viel) Vaak kan ik wel snel mezelf kalmeren. Maar door wat me dwars zit en pijn die ik ervaar en paniekaanvallen die hier op volgen kan ik gewoon niet genieten. Ik vind het heel moeilijk om het hier over te hebben maar ik merk dat het nu in de weg gaat staan van mijn geluk. Weten jullie misschien wat ik het beste kan doen? Is het toch verstandig om hiermee naar de huisarts te gaan? Hebben jullie misschien iets soortgelijks meegemaakt?
Ik weet het gewoon even niet meer, help!
woensdag 13 februari 2019 om 16:57
Ga naar de huisarts - die heeft hier vaker mee te maken & kan je de juiste hulp bieden of naar verwijzen.
Betreft het ontzwangeren, het afzien en de complete wereldschok: ik ben in augustus bevallen (een half jaar geleden) en pas na een maand of 5 had ik het gevoel ietsje zekerder te zijn of het alleen te kunnen. Daarvoor uiteraard al vele periodes / dagen alleen geweest maar hormonen zijn gekke dingen en maken je beeld troebel en soms heftiger of onjuist.
Succes!
Betreft het ontzwangeren, het afzien en de complete wereldschok: ik ben in augustus bevallen (een half jaar geleden) en pas na een maand of 5 had ik het gevoel ietsje zekerder te zijn of het alleen te kunnen. Daarvoor uiteraard al vele periodes / dagen alleen geweest maar hormonen zijn gekke dingen en maken je beeld troebel en soms heftiger of onjuist.
Succes!
woensdag 13 februari 2019 om 17:00
woensdag 13 februari 2019 om 17:04
Ik was best goed in zwanger zijn en bevallen, maar het ontzwangeren heeft mij heel veel moeite gekost. Beiden keren voelde ik na 9 maanden een hele switch ontstaan en voelde ik me eindelijk weer mezelf. Ook bij de tweede, al dan minder heftig. De ene komt het ontzwangeren beter door dan de ander. Gelukkig is er hulp. Zeker gebruik van maken TO, heb ik ook gedaan. Ik heb daardoor toch nog heel erg kunnen genieten.
woensdag 13 februari 2019 om 17:05
Wat vervelend dat je het allemaal zo ervaart
Wat heftig dat je je vriend nog steeds niet vertrouwt met jullie dochter omdat hij in slaap is gevallen die eerste nacht. Oké, met zo'n kleine baby in je armen in bed gaan liggen is misschien geen handige beslissing maar na 2 nachten wakker te zijn geweest snap ik het ook wel weer. Is er in de tussentijd nog meer gebeurd dat je hem nog steeds niet vertrouwt?
En, wat ik me ook afvraag: is je dochter echt de hele nacht aan het huilen geweest dat 1 van jullie wakker moest blijven (en heb jij dus de hele nacht met een huilende baby in je armen gezeten) of was het vooral dat jij het gevoel had bij haar te moeten 'waken'?
Ga je al naar bijv. een fysiotherapeut voor je rugpijn? Want 4-5 maanden na je bevalling nog rugpijn is volgens mij niet normaal.
Wat heftig dat je je vriend nog steeds niet vertrouwt met jullie dochter omdat hij in slaap is gevallen die eerste nacht. Oké, met zo'n kleine baby in je armen in bed gaan liggen is misschien geen handige beslissing maar na 2 nachten wakker te zijn geweest snap ik het ook wel weer. Is er in de tussentijd nog meer gebeurd dat je hem nog steeds niet vertrouwt?
En, wat ik me ook afvraag: is je dochter echt de hele nacht aan het huilen geweest dat 1 van jullie wakker moest blijven (en heb jij dus de hele nacht met een huilende baby in je armen gezeten) of was het vooral dat jij het gevoel had bij haar te moeten 'waken'?
Ga je al naar bijv. een fysiotherapeut voor je rugpijn? Want 4-5 maanden na je bevalling nog rugpijn is volgens mij niet normaal.
woensdag 13 februari 2019 om 17:26
Dit. Rationeel gezien had jij meer "recht" om te mogen slapen en had hij wakker moeten blijven. Maar je vriend heeft gewoon een eigen lichaam en dat lichaam reageert niet op rationele argumenten, als een mens 2 nachten slaap mist zal je lichaam alle rationele argumenten negeren en gewoon bam, in die slaapmodus schieten. Inderdaad niet handig om de baby dan vast te houden maar logisch nadenken is ook lastig met zo'n slaaptekort.borboletas schreef: ↑13-02-2019 17:05Wat heftig dat je je vriend nog steeds niet vertrouwt met jullie dochter omdat hij in slaap is gevallen die eerste nacht. Oké, met zo'n kleine baby in je armen in bed gaan liggen is misschien geen handige beslissing maar na 2 nachten wakker te zijn geweest snap ik het ook wel weer. Is er in de tussentijd nog meer gebeurd dat je hem nog steeds niet vertrouwt?
Verspil in deze moeilijke tijd alsjeblieft geen energie aan je nog daarom opwinden, zet je vriend in nu je dat zo nodig hebt.
woensdag 13 februari 2019 om 17:47
Ga naar je huisarts en laat je of door een praktijkondersteuner of psycholoog behandelen. Niets ernstigs maar hier kom je niet zo snel vanaf.
Ik herken je verhaal wel. Door een rotbevalling met allerlei complicaties volledig in paniek geraakt toen ik thuis kwam. Kreeg een blaasontsteking en moest hiervoor medicatie gebruiken. Er stond dat ik hiervan acute benauwdheidsklachten van kon krijgen... in heb 2 nachten niet kunnen slapen van de stress.. en iedere keer ( tot 4 jaar na de bevalling) als er iets gebeurde in mijn lichaam, was ik compleet in paniek. Je hebt een trauma meegemaakt en daar moet je iets mee. Die angst gaat niet vanzelf weg.
Ik heb heel laat oas hulp gezocht. Dacht precies zoals jij. Sterker nog ik kan heel moeilijk zwanger raken dus ik dacht : heb je eindelijk je baby ga je dit soort rare dingen doen!!!
Ik heb hulp gehad (emdr) en ik ben het kwijt. Als er nu iets gebeurt kan ik het relativeren en slaat niet meteen mijn hart op hol.
En je vriend.. die zal vaker dingen niet zo doen zoals jij dat wil. En andersom. Je zit nog vol hormonen en angsten daardoor kun je mogelijk niet een heel reeel beeld hebben ( ik was er niet bij dus kan niet beoordelen hoe het ging)
Sterkte, uiteindelijk komt dat genieten maar je moet wel even aan de slag. Het gaat je vast helpen.
Zet hem op!!
Je mag altijd een pb sturen
Ik herken je verhaal wel. Door een rotbevalling met allerlei complicaties volledig in paniek geraakt toen ik thuis kwam. Kreeg een blaasontsteking en moest hiervoor medicatie gebruiken. Er stond dat ik hiervan acute benauwdheidsklachten van kon krijgen... in heb 2 nachten niet kunnen slapen van de stress.. en iedere keer ( tot 4 jaar na de bevalling) als er iets gebeurde in mijn lichaam, was ik compleet in paniek. Je hebt een trauma meegemaakt en daar moet je iets mee. Die angst gaat niet vanzelf weg.
Ik heb heel laat oas hulp gezocht. Dacht precies zoals jij. Sterker nog ik kan heel moeilijk zwanger raken dus ik dacht : heb je eindelijk je baby ga je dit soort rare dingen doen!!!
Ik heb hulp gehad (emdr) en ik ben het kwijt. Als er nu iets gebeurt kan ik het relativeren en slaat niet meteen mijn hart op hol.
En je vriend.. die zal vaker dingen niet zo doen zoals jij dat wil. En andersom. Je zit nog vol hormonen en angsten daardoor kun je mogelijk niet een heel reeel beeld hebben ( ik was er niet bij dus kan niet beoordelen hoe het ging)
Sterkte, uiteindelijk komt dat genieten maar je moet wel even aan de slag. Het gaat je vast helpen.
Zet hem op!!
Je mag altijd een pb sturen
woensdag 13 februari 2019 om 19:04
De eerste tijd met een baby is ook helemaal niet genieten. Je hele leven staat op zijn kop, je bent labiel door alle hormonen en je moet ook de heftigheid van een bevalling verwerken. Het is overleven. Leg jezelf niet nog meer druk op door te moeten genieten en je schuldig te voelen t.o.v. kinderlozen.
anoniem_305381 wijzigde dit bericht op 13-02-2019 19:19
0.33% gewijzigd
woensdag 13 februari 2019 om 19:17
Dit! Dit zou echt veel vaker gezegd moeten worden. Want iedereen zegt steeds ‘geniet ervan’ en voor sommigen is het vast direct een roze wolk maar de meeste vrouwen moeten gewoon enorm aan alles wennen en de hormonen maken het niet makkelijker.Lavendel_Madelief schreef: ↑13-02-2019 19:04De eerste tijd met een baby is ook helemaal niet genieten. Je hele leven staat op zijn kop, je bent labiel door alle hormonen en je moet ook de heftigheid van een bevalling verwerken. Het is overleven. Leg jezelf niet nog meer druk op door te moeten genieten en je schuldig te voelen t.a.v. kinderlozen.
Sterkte TO!
woensdag 13 februari 2019 om 19:35
Zoek hulp. De paniekaanvallen zijn echt niet goed en zeker niet normaal. Dat je niet kan genieten is ook niet goed. Je hoeft echt niet op een roze wolk te zitten (ik vond mijn kraamweek ook niet leuk, slaapgebrek en een lichaam wat nog zeer doet) maar dat je helemaal niet kan genieten is ook weer een uiterste. Een postnatale depressie komt vaker voor dan je denkt en kent vele vormen. Hier ga je zelf niet uitkomen, hormonen kunnen gekke dingen met je doen. Maak zsm een afspraak met je huisarts, je loopt hier al veel te lang mee rond.
En verder zo eens met het onderstaande wat Blueberryblue zegt:
En verder zo eens met het onderstaande wat Blueberryblue zegt:
Met name door je onderstaande citaat:En je vriend.. die zal vaker dingen niet zo doen zoals jij dat wil. En andersom. Je zit nog vol hormonen en angsten daardoor kun je mogelijk niet een heel reeel beeld hebben ( ik was er niet bij dus kan niet beoordelen hoe het ging)
Juist met een baby en als je herstellende bent moet je alle slaap pakken die je kan pakken. Je kan prima slapen als je dochter slaapt. Ik hoop echt dat je dit inmiddels wel durft want dit hou je niet heel lang vol.Slapen als onze dochter sliep ging niet door de angst, ontwenning en onzekerheid.
woensdag 13 februari 2019 om 21:00
Ach wat rot allemaal. Voor jullie allebei.
Echt ga naar de huisarts en kijk eens of je je door kunt laten doorverwijzen naar een psycholoog gespecialiseerd in zwanger/ouderschaps gerelateerde klachten. En die aambeien zijn echt verschrikkelijk naar, dus zorg dat je dit ook gaat behandelen, doe je dat al?
Ouderschap is lang geen roze wolk, maar ook echt leuker dan wat je hier beschrijft!
Echt ga naar de huisarts en kijk eens of je je door kunt laten doorverwijzen naar een psycholoog gespecialiseerd in zwanger/ouderschaps gerelateerde klachten. En die aambeien zijn echt verschrikkelijk naar, dus zorg dat je dit ook gaat behandelen, doe je dat al?
Ouderschap is lang geen roze wolk, maar ook echt leuker dan wat je hier beschrijft!
donderdag 14 februari 2019 om 06:51
Ten aanzien van je vriend, heel vervelend dat het de eerste nacht zo gegaan is, en snap dat je je in de steek gelaten voelt, maar als je 2 nachten niet slaapt is het gewoon heel moeilijk om na een paar uurtjes slaap wakker te worden, je lichaam wil dan gewoon doorslapen.
Je kreeg hem met heel veel moeite wakker, hebt hem de baby gegeven (Waarschijnlijk in bed?) en hij is meteen weer in slaap gevallen. Waarschijnlijk was hij nog niet eens echt wakker, slaapdronken, en had hij niet eens door wat er om zich heen gebeurde.
Ik snap dat je teleurgesteld bent, maar het vreet natuurlijk negatieve energie als je hier zo mee bezig blijft. Probeer je hier over heen te zetten, doet hij het nu wel goed, is hij er nu wel voor je?
Je kreeg hem met heel veel moeite wakker, hebt hem de baby gegeven (Waarschijnlijk in bed?) en hij is meteen weer in slaap gevallen. Waarschijnlijk was hij nog niet eens echt wakker, slaapdronken, en had hij niet eens door wat er om zich heen gebeurde.
Ik snap dat je teleurgesteld bent, maar het vreet natuurlijk negatieve energie als je hier zo mee bezig blijft. Probeer je hier over heen te zetten, doet hij het nu wel goed, is hij er nu wel voor je?
donderdag 14 februari 2019 om 09:11
Bedankt voor alle reacties. Ik heb vanmorgen toch maar gebeld met de huisarts en heb morgen een afspraak. De assistente was denk ik met verkeerde been uit bed gestapt want ze was super charijnig maar goed.
Voor mijn aambeien ben ik al 2 keer naar de huisarts geweest en heb ik zalf gehad. Onderhand zit ik er al bijna 3 maanden mee. De zalf werkt dus niet en heb ik een verwijzing gehad naar het ziekenhuis maar hier kan ik helaas pas halverwege maart terecht.
Me rugklachten heb ik pas z'n 2 weken dus wou het eerst nog even aankijken of het wegtrekt maar heb hier inmiddels een hard hoofd in. Zal hier morgen ook wel even naar vragen.
Wat betreft mijn vriend, hij is na die eerste nacht nog een keer met onze dochter in slaap gevallen. Toen lag ze weer bijna op de grond. Terwijl ik hem had gewaarschuwd haar niet in zijn armen te nemen als hij heel moe was. Hij beloofde dit te doen. Verder is hij een geweldig vader en ik zie echt dat die van haar houdt en alles voor haar zal doen. Alleen snachts heb ik inderdaad niks aan hem maar dit is ook niet erg hij werkt fulltime en ik zit thuis als huismoeder. Hij steunt me zeker, maar toch blijft het in mijn hoofd spoken. Ik durf dit niet met hem te bespreken omdat hij al zo rot gevoel er over heeft en nog af en toe erg onzeker is en ik het dus niet erger wil maken. Hopelijk kan ik het een plekje geven door er met een professioneel iemand over te hebben.
Voor mijn aambeien ben ik al 2 keer naar de huisarts geweest en heb ik zalf gehad. Onderhand zit ik er al bijna 3 maanden mee. De zalf werkt dus niet en heb ik een verwijzing gehad naar het ziekenhuis maar hier kan ik helaas pas halverwege maart terecht.
Me rugklachten heb ik pas z'n 2 weken dus wou het eerst nog even aankijken of het wegtrekt maar heb hier inmiddels een hard hoofd in. Zal hier morgen ook wel even naar vragen.
Wat betreft mijn vriend, hij is na die eerste nacht nog een keer met onze dochter in slaap gevallen. Toen lag ze weer bijna op de grond. Terwijl ik hem had gewaarschuwd haar niet in zijn armen te nemen als hij heel moe was. Hij beloofde dit te doen. Verder is hij een geweldig vader en ik zie echt dat die van haar houdt en alles voor haar zal doen. Alleen snachts heb ik inderdaad niks aan hem maar dit is ook niet erg hij werkt fulltime en ik zit thuis als huismoeder. Hij steunt me zeker, maar toch blijft het in mijn hoofd spoken. Ik durf dit niet met hem te bespreken omdat hij al zo rot gevoel er over heeft en nog af en toe erg onzeker is en ik het dus niet erger wil maken. Hopelijk kan ik het een plekje geven door er met een professioneel iemand over te hebben.
donderdag 14 februari 2019 om 10:41
Ach, lieve TO. Goed dat je de huisarts hebt gebeld.
Als ik je verhaal lees, vraag ik me wel af: Lag dochter echt bijna op de grond of was dat zo in jouw beleving? Geef je vriend ook de ruimte om te zorgen. Dat zal op een andere manier zijn dan jij doet ,dat is ook goed. Er gaan momenten komen dat dochter pijn heeft, valt (later) etc. dat je er niet bij bent. Het is ook een proces van loslaten en vertrouwen.
Ik ben nu bijna een jaar geleden bevallen. Nog niet helemaal ontzwangerd ivm borstvoeding, maar ik merk dat dat nu heel erg werkt.
Hier was het andersom. Als ik 's nachts moest voeden viel ik met dochter in slaap, vooral als ik op mijn zij ging voeden. Daar was partner ook niet zo blij mee. Dat snap ik heel goed. Is een aanleunbedje een idee? Dat was hier de oplossing. Toch dicht bij je, maar wel een eigen plekje.
Als ik je verhaal lees, vraag ik me wel af: Lag dochter echt bijna op de grond of was dat zo in jouw beleving? Geef je vriend ook de ruimte om te zorgen. Dat zal op een andere manier zijn dan jij doet ,dat is ook goed. Er gaan momenten komen dat dochter pijn heeft, valt (later) etc. dat je er niet bij bent. Het is ook een proces van loslaten en vertrouwen.
Ik ben nu bijna een jaar geleden bevallen. Nog niet helemaal ontzwangerd ivm borstvoeding, maar ik merk dat dat nu heel erg werkt.
Hier was het andersom. Als ik 's nachts moest voeden viel ik met dochter in slaap, vooral als ik op mijn zij ging voeden. Daar was partner ook niet zo blij mee. Dat snap ik heel goed. Is een aanleunbedje een idee? Dat was hier de oplossing. Toch dicht bij je, maar wel een eigen plekje.
vrijdag 15 februari 2019 om 20:01
Nee ze lag echt bijna op de grond zeker de 2de keer. Haar beentjes gingen al boven de grond en zijn arm die om haar zat was slap ze zakte bijna weg. Vandaag ben ik bij de huisarts geweest. Ik ben ook bekend met depressies(rottige jeugd gehad en trauma’s). Dus ben ik doorverwezen naar de spycoloog. Mijn huisarts vroeg sinds wanneer ik me zo voelde en wat het triggert. Ik denk toch dat het met de bevalling te maken heeft en de kraamweek, maar omdat ik nu mijn draai en rust heb weten te vinden. Komt het nu opzetten, ik het er waarschijnlijk al langer last van. Het is iets wat ik dus moet verwerken.
Wat betreft ik nodig heb van mijn vriend weet ik niet precies, misschien wel niks. Ik hoop hier achter te komen door het te bespreken met de spycoloog. Misschien zit er wel iets bij mij zelf dwars en kan ik het zelf oplossen.
Qua slapen gaat het goed ze slaapt al door op haar eigen kamertje, ze komt soms wel snachts maar huilt half slaperig, dan geef ik haar de speen en praat ik even tegen haar en ze valt meteen weer in slaap. Dus een aanleunbedje lijkt me niet nodig.
Ik had het er gister ook over met mijn moeder, ze merkte aan me dat het niet goed ging. Ze zei me dat ik alles prefect wil doen en dat ik bang ben om iets fout te doen. Ik wil niet dat mijn dochter iets te kort komt. Dit heeft me aan het denken gezet en hier kan ik me wel in vinden. ik denk dat dit ook komt door mijn rottige jeugd(afwezige vader, hij was er wel maar gaf me geen aandacht of liefde, waar ik naar op zoek was maar werdt afgewezen) en wil ik voorkomen dat mijn dochter het zelf mee maakt. Misschien dat ik hierdoor ook zo op mijn vriend let en hem niet vertrouw. Bedenk ik me nu, nu ik het zo typ...het klinkt in ieder geval erg logisch.
Wat betreft ik nodig heb van mijn vriend weet ik niet precies, misschien wel niks. Ik hoop hier achter te komen door het te bespreken met de spycoloog. Misschien zit er wel iets bij mij zelf dwars en kan ik het zelf oplossen.
Qua slapen gaat het goed ze slaapt al door op haar eigen kamertje, ze komt soms wel snachts maar huilt half slaperig, dan geef ik haar de speen en praat ik even tegen haar en ze valt meteen weer in slaap. Dus een aanleunbedje lijkt me niet nodig.
Ik had het er gister ook over met mijn moeder, ze merkte aan me dat het niet goed ging. Ze zei me dat ik alles prefect wil doen en dat ik bang ben om iets fout te doen. Ik wil niet dat mijn dochter iets te kort komt. Dit heeft me aan het denken gezet en hier kan ik me wel in vinden. ik denk dat dit ook komt door mijn rottige jeugd(afwezige vader, hij was er wel maar gaf me geen aandacht of liefde, waar ik naar op zoek was maar werdt afgewezen) en wil ik voorkomen dat mijn dochter het zelf mee maakt. Misschien dat ik hierdoor ook zo op mijn vriend let en hem niet vertrouw. Bedenk ik me nu, nu ik het zo typ...het klinkt in ieder geval erg logisch.
zaterdag 16 februari 2019 om 01:11
