Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
dinsdag 9 april 2019 om 22:09
Triest zeg, als je dan 20 jaar getrouwd bent en dan nooit hulp heb gezocht in die tijd. Maar vreemdgaat.. en dan uiteindelijk 2 mannen aan een lijntje houdt en ook al zolang.. 
Ik heb echt medelijden met jou man en de vrouw en kinderen van je vriend/scharrel.
Ik heb echt medelijden met jou man en de vrouw en kinderen van je vriend/scharrel.
anoniem_63cc40bea39de wijzigde dit bericht op 09-04-2019 22:12
23.33% gewijzigd
dinsdag 9 april 2019 om 22:10
En wat heeft het je opgeleverd?
Ken je het cliché: "als iets niet werkt, probeer dan wat anders"?
.
dinsdag 9 april 2019 om 22:20
Rooss4.0
Ja, die cliché's zijn ook maar cliché's geworden omdat ze een grond van waarheid hebben.
Ik zal waarschijnlijk niet anders kunnen dan wat anders proberen nu mijn man het definitief voor bekeken lijkt te houden. Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. Ik ben iemand die verbeten door blijft gaan. Tegen beter weten in. Ik weet eigenlijk gewoon niet hoe ik moet stoppen, met proberen, met hopen. En ik ben bang voor een leven vol spijt. Voor de gedachte dat ik het anders had moeten aanpakken (al is het nog maar de vraag of ik het had gekund).
Ja, die cliché's zijn ook maar cliché's geworden omdat ze een grond van waarheid hebben.
Ik zal waarschijnlijk niet anders kunnen dan wat anders proberen nu mijn man het definitief voor bekeken lijkt te houden. Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. Ik ben iemand die verbeten door blijft gaan. Tegen beter weten in. Ik weet eigenlijk gewoon niet hoe ik moet stoppen, met proberen, met hopen. En ik ben bang voor een leven vol spijt. Voor de gedachte dat ik het anders had moeten aanpakken (al is het nog maar de vraag of ik het had gekund).
dinsdag 9 april 2019 om 22:24
hij verandert niet en zo te lezen is je vriend ook geen optieElise509 schreef: ↑09-04-2019 22:20Rooss4.0
Ja, die cliché's zijn ook maar cliché's geworden omdat ze een grond van waarheid hebben.
Ik zal waarschijnlijk niet anders kunnen dan wat anders proberen nu mijn man het definitief voor bekeken lijkt te houden. Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. Ik ben iemand die verbeten door blijft gaan. Tegen beter weten in. Ik weet eigenlijk gewoon niet hoe ik moet stoppen, met proberen, met hopen. En ik ben bang voor een leven vol spijt. Voor de gedachte dat ik het anders had moeten aanpakken (al is het nog maar de vraag of ik het had gekund).
uiteindelijk zit het ook niet in deze twee
het is je eigen onvermogen om tevreden te zijn met wat er is
maar in plaats van te werken aan het echte probleem (jij) projecteer je het op je man
dinsdag 9 april 2019 om 22:27
bang voor een leven vol spijt?Elise509 schreef: ↑09-04-2019 22:20Rooss4.0
Ja, die cliché's zijn ook maar cliché's geworden omdat ze een grond van waarheid hebben.
Ik zal waarschijnlijk niet anders kunnen dan wat anders proberen nu mijn man het definitief voor bekeken lijkt te houden. Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. Ik ben iemand die verbeten door blijft gaan. Tegen beter weten in. Ik weet eigenlijk gewoon niet hoe ik moet stoppen, met proberen, met hopen. En ik ben bang voor een leven vol spijt. Voor de gedachte dat ik het anders had moeten aanpakken (al is het nog maar de vraag of ik het had gekund).
waarom zou je bang zijn voor iets dat je pas aan het einde van je leven kan concluderen
bang zijn voor spijt gaat altijd twee kanten uit: als je kiest voor A kan je spijt krijgen omdat je niet hebt gekozen voor B, als je kiest voor B dan andersom. Maar het gaat verder, want nu kies je niet en dat is ook een keuze. Bang zijn voor spijt omdat je nooit durfde te kiezen is misschien net zo’n reëele angst dan kiezen, misschien wel reëeler omdat je door het maken van een keuze tenminste nog een poging hebt gedaan in plaats van lijdzaam afwachten
dinsdag 9 april 2019 om 22:28
Bla bla bla.... je kiest er zelf voor, je houdt het zelf in stand.Elise509 schreef: ↑09-04-2019 21:49
@stellar
Ik begrijp jouw reactie ook. Alleen: ik haal hier zelf hoegenaamd niks uit. Ik voel me alleen maar slecht naar iedereen toe. Niks geen vrolijk van beide walletjes eten. Alleen maar een gevoel van diepe ellende, dag in dag uit. Ik vind dat zelf nogal complex. Ik denk dat iedereen die in dit soort situaties terecht komt (laat het gerust door eigen dommigheid zijn!), dat ervaart. Voor de buitenwereld ziet het er simpel uit. Ik hoop dat het voor de buitenwereld zo simpel kan blijven. Ik heb twee vriendinnen die zich naar aanleiding van mijn verhaal serieuze vragen zijn gaan stellen over hun eigen leven. Geval van inleven en vervolgens met de complexiteit geconfronteerd worden.
Beetje masochisme is jou niet vreemd kennelijk dat je steeds weer voor die diepe ellende kiest.
To je bent een jankerd
dinsdag 9 april 2019 om 22:32
@S-Meds
Waarom is mijn vriend geen optie?
Ik wil best wel werken aan het probleem dat ik ben. Maar is het raar dat ik daarvoor graag wat steun wil bij degene met wie ik al langer dan mijn halve leven deel?
Je vindt dat ik projecteer. Prima. Maar waar komt dat plots vandaan? Ik heb het gevoel dat ik best al lang minstens de helft van de verantwoordelijkheid voor mijn huwelijk draag. Mijn problemen in stilte alleen oplossen omdat mijn man er niet mee kan mee omgaan; onze fysieke relatie wanhopig in stand houden/proberen ter sprake te brengen/dan maar voor lief nemen dat ze er niet meer is. En zo nog wel wat.
Waarom is mijn vriend geen optie?
Ik wil best wel werken aan het probleem dat ik ben. Maar is het raar dat ik daarvoor graag wat steun wil bij degene met wie ik al langer dan mijn halve leven deel?
Je vindt dat ik projecteer. Prima. Maar waar komt dat plots vandaan? Ik heb het gevoel dat ik best al lang minstens de helft van de verantwoordelijkheid voor mijn huwelijk draag. Mijn problemen in stilte alleen oplossen omdat mijn man er niet mee kan mee omgaan; onze fysieke relatie wanhopig in stand houden/proberen ter sprake te brengen/dan maar voor lief nemen dat ze er niet meer is. En zo nog wel wat.
dinsdag 9 april 2019 om 22:35
1. omdat je al jaren niet voor hem gekozen hebtElise509 schreef: ↑09-04-2019 22:32@S-Meds
Waarom is mijn vriend geen optie?
Ik wil best wel werken aan het probleem dat ik ben. Maar is het raar dat ik daarvoor graag wat steun wil bij degene met wie ik al langer dan mijn halve leven deel?
Je vindt dat ik projecteer. Prima. Maar waar komt dat plots vandaan? Ik heb het gevoel dat ik best al lang minstens de helft van de verantwoordelijkheid voor mijn huwelijk draag. Mijn problemen in stilte alleen oplossen omdat mijn man er niet mee kan mee omgaan; onze fysieke relatie wanhopig in stand houden/proberen ter sprake te brengen/dan maar voor lief nemen dat ze er niet meer is. En zo nog wel wat.
2. ja jouw onvrede is jouw probleem. je kan niet zeggen dat je ongelukkig wordt door je man en dan ook steun zoeken bij hem. dan speel je enorm met zijn gevoelens, het is manipulatief en erg onvolwassen dat jij jezelf niet kan steunen
3. niet plots, het is al jaren aan de gang, zie je OP. Ontwikkeling is er niet, zie je eigen berichten
Nee je bent niet zielig
nee je bent geen slachtoffer,
grow up
dinsdag 9 april 2019 om 22:45
Vol verbazing heb ik dit topic gelezen.
In eerste instantie kon ik waardering voor je eerlijkheid en handeling opbrengen, zelfreflectie. Tot ik je laatste update las.
Hoe verder ik lees, hoe triester ik je vind. Misschien niet n al te nette woordkeus maar ik kan er niet bij hoe je zo'n lange tijd met gevoelens kan spelen. We hebben het hier over je man, de man die je 20 jaar lief heeft, de man waarvoor jij gekozen hebt omdat hij zo fantastisch is.
We hebben het hier over je 'vriend' die zijn vrouw en kinderen heeft verlaten.
De seks en passie, zoals je het zelf beschrijft, ontbreekt al langere tijd. Is het ooit in je opgekomen om hier als man en vrouw aan te werken, door middel van een therapeut? We leven in 2019.
Los hiervan, vind ik je manipulatief en plaats je jezelf in de slachtoffer rol. Je weet het zo te brengen dat je man, jouw fantastisch man, die jij al een jaar laat bungelen!!! Meer begrip voor jou situatie moet opbrengen.
Manmanman, doe hem een lol en hak de knoop door, voor hem. Bied hem de kans op n nieuwe liefde, iemand die hem niet zo kwelt, lief heeft en hem respecteert om wie hij is
En jij? Blijf jij vooral in je dure, luxe flat met goedbetaalde baan... Toppertje ben je!
In eerste instantie kon ik waardering voor je eerlijkheid en handeling opbrengen, zelfreflectie. Tot ik je laatste update las.
Hoe verder ik lees, hoe triester ik je vind. Misschien niet n al te nette woordkeus maar ik kan er niet bij hoe je zo'n lange tijd met gevoelens kan spelen. We hebben het hier over je man, de man die je 20 jaar lief heeft, de man waarvoor jij gekozen hebt omdat hij zo fantastisch is.
We hebben het hier over je 'vriend' die zijn vrouw en kinderen heeft verlaten.
De seks en passie, zoals je het zelf beschrijft, ontbreekt al langere tijd. Is het ooit in je opgekomen om hier als man en vrouw aan te werken, door middel van een therapeut? We leven in 2019.
Los hiervan, vind ik je manipulatief en plaats je jezelf in de slachtoffer rol. Je weet het zo te brengen dat je man, jouw fantastisch man, die jij al een jaar laat bungelen!!! Meer begrip voor jou situatie moet opbrengen.
Manmanman, doe hem een lol en hak de knoop door, voor hem. Bied hem de kans op n nieuwe liefde, iemand die hem niet zo kwelt, lief heeft en hem respecteert om wie hij is
En jij? Blijf jij vooral in je dure, luxe flat met goedbetaalde baan... Toppertje ben je!
dinsdag 9 april 2019 om 22:55
ik heb een zwaaaaar levenElise509 schreef: ↑09-04-2019 21:13Update.
Sinds een jaar heb ik mijn eigen leuke flat. Sinds een goed half jaar heb ik een leuke en goedbetaalde nieuwe baan.
Verder is er heel veel gebeurd. Maar ook, met de juiste lens, helemaal niets.
Ik hou nog altijd zielsveel van mijn man. Alles wat ik wil, wil ik eigenlijk met hem.
Maar ik wil zo graag het gevoel dat hij me begrijpt. Dat hij ziet dat hij me niet echt ruimte heeft gegeven in onze relatie en daar echt wat aan wil veranderen.
Ik heb nooit mijn problemen met hem kunnen delen omdat hij niet met problemen om kan (hij heeft een problematische thuissituatie gekend als kind). Ik heb nooit een grootscheeps conflict willen hebben over dingen die ik wilde: meer tijd voor ons toen hij zo druk bezig was met het opstarten van zijn eigen bedrijf, eens een weekendje weg omdat ik het zo moeilijk vind om tot rust te komen met een huis vol klussen, een pleegkind om mijn overschot aan liefde kwijt te kunnen... Nooit werd dat belangrijk genoeg gevonden. En het zijn ook geen halszaken, maar het stapelt wel op. Mijn vorige werksituatie was disfunctioneel, zo weet ik nu van ex-collega's die het nauwelijks konden aanzien hoe ik werd behandeld. Maar als ik daarvoor bij hem terecht wou, was het altijd dat ik degene was die van alles verkeerd deed en dat de mensen om me heen eigenlijk gelijk hadden dat ze deden zoals ze deden. (Wat een verademing, die nieuwe baan...)
Ik heb erg lang mijn heel erg mijn best gedaan mijn vriend niet meer te zien. Omdat ik het weer in orde wilde krijgen met mijn man. Dat voelde erg eenzaam. Het was allemaal mijn schuld, helemaal mijn probleem om het op te lossen. En zijn bijdrage was wachten. Terwijl ik een vreselijk gevecht met mezelf uitvocht.
Uiteindelijk ben ik weer naar mijn vriend toe gegaan. Ik hield het gewoon niet vol. Zo hard hulp nodig hebben om alles weer vlot te krijgen, en het gevoel hebben dat die hulp maar niet kwam. Dat er bij mijn man eigenlijk geen echt begrip was. Alleen geduldig afwachten tot ik me weer zou gaan gedragen. Ik heb de onvergefelijke fout gemaakt om daar niet eerlijk over te zijn. Niet verteld aan mijn man dat ik mijn vriend weer zag. Nu heb ik dat opgebiecht. Het was ook een totale verloochening van mezelf, in leugen leven. Ik ben eerlijk op het gênante af. Maar ik had echt het gevoel dat ik geen keuze had. Want ik wou hem niet kwijt.
Nu ben ik helemaal op.
Mijn vriend begrijpt er helemaal niks van. Hij is blij als ik in zijn leven wil zijn. Ziet niet in wat er erg is aan me "delen" ("dat is volgens mij de enige manier om je heel te houden"). Wil erg graag dat mijn man ziet hoeveel ik van hem (mijn man dus) hou en een oplossing zoekt. Legt er zich ook bij neer als ik voor mijn man kies ("ik vind het belangrijker dat je gelukkig bent dan dat je bij mij bent").
Ik ben gewoon doodmoe en heb geen idee meer wat ik nog kan doen. Mijn man lijkt het nu definitief voor bekeken te houden. Ik begrijp hem wel. Maar ik zou zo graag willen dat hij mij ook begrijpt. Ziet hoe ontzettend veel ik van hem hou. Hoeveel pijn ik bereid ben geweest mezelf aan te doen om hem toch maar niet kwijt te raken.
Geen speciale nood aan raad of reacties (wel welkom natuurlijk). Alleen maar een verwoede poging om duidelijk te maken hoe eindeloos complex de dingen kunnen zijn.
heel zwaar
moeilijk moeilijk moelijk
en iedereen is tegen mij
en niemand snapt mij
en het ik wil juist altijd liefde geven
maar toch snapt niemand mij
en nu is hij er ook nog klaar mee boehoeeeeeee
waar zie jij in dit bericht dat Jij verantwoordelijkheid neemt voor Jezelf?
waar zie jij in dit bericht consideratie met anderen? het gaat alleen maar over ik, ik ik
dinsdag 9 april 2019 om 22:56
dinsdag 9 april 2019 om 23:09
@S-Meds
Ik vind het oprecht moeilijk te snappen wat je suggereert. Wat had ik moeten doen om in jouw ogen verantwoordelijkheid te nemen en consideratie te tonen?
Ik heb net het gevoel dat ik jaren lang mijn eigen problemen in stilte heb opgelost en mijn eigen wensen heb weggemoffeld uit consideratie voor mijn man. Ik besef dat dat mijn eigen perspectief is, maar eigenlijk spreekt zelfs hij me daar niet in tegen.
Ik vind het oprecht moeilijk te snappen wat je suggereert. Wat had ik moeten doen om in jouw ogen verantwoordelijkheid te nemen en consideratie te tonen?
Ik heb net het gevoel dat ik jaren lang mijn eigen problemen in stilte heb opgelost en mijn eigen wensen heb weggemoffeld uit consideratie voor mijn man. Ik besef dat dat mijn eigen perspectief is, maar eigenlijk spreekt zelfs hij me daar niet in tegen.
dinsdag 9 april 2019 om 23:18
je snapt het bestElise509 schreef: ↑09-04-2019 23:09@S-Meds
Ik vind het oprecht moeilijk te snappen wat je suggereert. Wat had ik moeten doen om in jouw ogen verantwoordelijkheid te nemen en consideratie te tonen?
Ik heb net het gevoel dat ik jaren lang mijn eigen problemen in stilte heb opgelost en mijn eigen wensen heb weggemoffeld uit consideratie voor mijn man. Ik besef dat dat mijn eigen perspectief is, maar eigenlijk spreekt zelfs hij me daar niet in tegen.
ik ga niet mee in je verhaal, wat een gezuig
woensdag 10 april 2019 om 10:07
Groot en sterk worden en dat ook tonen naar jezelf en de buitenwereld. Beseffen dat je een zelfstandig, prima mens bent zonder gaten en scheuren en in de basis niemand nodig hebt om keuzes te maken met de bijbehorende verantwoordelijkheden. Stoppen met verwachten dat de buitenwacht, inclusief je man, vangnetten voor jou ophangt.Elise509 schreef: ↑09-04-2019 23:09@S-Meds
Ik vind het oprecht moeilijk te snappen wat je suggereert. Wat had ik moeten doen om in jouw ogen verantwoordelijkheid te nemen en consideratie te tonen?
Ik heb net het gevoel dat ik jaren lang mijn eigen problemen in stilte heb opgelost en mijn eigen wensen heb weggemoffeld uit consideratie voor mijn man. Ik besef dat dat mijn eigen perspectief is, maar eigenlijk spreekt zelfs hij me daar niet in tegen.
Je man zal je niet tegenspreken omdat hij het overzicht kwijt is denk ik zo. Je klinkt niet heel makkelijk om mee te leven. Je bezit het talent om als een boa constrictor schijnbaar mee te bewegen over welk landschap dan ook maar je walst met hetzelfde schijnbare gemak over iedereen heen die een beetje in de weg lijkt te staan terwijl jij het ervaart alsof het heel veel moeite kost en ook de credits voor die moeite eist.
Heb je je wel eens afgevraagd waarom jouw vriend eigenlijk geen volwaardige relatie met jou wil?
.
woensdag 10 april 2019 om 11:33
Ik heb net dit hele topic doorgelezen en dacht: dit speelt eind 2017, het is nu 2019, ik ben heel benieuwd wat ze nu uiteindelijk beslist heeft en hoe het is afgelopen. Blijkt dat je nog gewoon geen stap verder bent gekomen. Ja, je woont in een of andere luxe flat, maar je houdt nog steeds beide mannen aan het lijntje en je typt nog steeds ellenlange verhandelingen om dat voor jezelf goed te praten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 11 april 2019 om 20:45
Waar lees je dat? Het is niet omdat hij me niet wil dwingen een keuze tussen hem en mijn man te maken, dat hij geen volwaardige relatie wil. Dat er geen volwaardige relatie is.
donderdag 11 april 2019 om 20:54
donderdag 11 april 2019 om 21:06
vrijdag 12 april 2019 om 02:01
Mijn nekharen gaan echt overeind staan van jou, TO! Je lult alleen in je eigen straatje, je vind jezelf oh, zo zielig en nog steeds hou je twee mannen aan het lijntje! Bah walgelijk ben je! Als je echt zoveel van je man houd als je beweerd had je hem allang vrij gelaten. Je bent een egoïst. Niks meer en niks minder!
vrijdag 12 april 2019 om 05:41
Dit!Tattooaddict87 schreef: ↑12-04-2019 02:01Mijn nekharen gaan echt overeind staan van jou, TO! Je lult alleen in je eigen straatje, je vind jezelf oh, zo zielig en nog steeds hou je twee mannen aan het lijntje! Bah walgelijk ben je! Als je echt zoveel van je man houd als je beweerd had je hem allang vrij gelaten. Je bent een egoïst. Niks meer en niks minder!
Goed ook, om te horen dat je man je niet meer hoeft. Mensen zoals jij zijn om te janken... Wat een zwakte heb jij in je, zeg. Jij hebt werkelijk niks waar je trots op hoeft te zijn...
