Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

S-Meds schreef: ↑

13-04-2019 00:24

Aan de man
aan de therapeut
Aan de zaak
Aan de vriend
Aan de omstandigheden
Aan de man
En ook aan de man
En aan de therapeut

Aan al die dingen ligt het niet dus. Het ligt alleen aan mij.
Maar dat weet ik al. Echt, daar heb ik jullie allemaal niet voor nodig. Het is vermakelijk hoe iedereen dat in mijn hoofd blijft toeteren terwijl ik echt niet degene ben die anderen de schuld geeft. Dat is wat jullie ervan maken. Ik krijg te horen dat ik hulp had moeten zoeken, ik antwoord dat we dat wel gedaan hebben en hopla, blijkbaar heb ik gezegd dat het aan de therapeuten ligt.

De vraag is wat ik dan moet doen. Ik wil helemaal niemand gevangen houden (als ik dat al zou kunnen). Maar ik wil ook niet liegen en doen alsof ik niet van hen allebei hou omdat dat dan zogezegd beter zou zijn voor hen. Dat voelt als verraad.
Ik ben apart gaan wonen, heb een nieuwe job gevonden, leid wat door velen als een zelfstandig leven zou worden omschreven. Maar ik slaag er niet in om meer te doen dan te overleven.

lolapaloeza schreef: ↑

13-04-2019 11:11

Ik denk niet dat je twee mannen aan het lijntje houdt, maar dat je jezelf aan het lijntje houdt. Al heel lang. Zoveel houden die mannen niet van jou, en jij niet van hen. Ja, een soort apenliefde.


Je hangt er allemaal gedoe aan met steeds weer van die grote worden zoals liefde en verraad, maar het gaat uiteindelijk gewoon om kleine angsten en niet echt groots kunnen/willen/durven denken over wat je met je leven zou kunnen doen. Liever blijf je bij het bekende en zoek je daar maar steeds weer excuses voor.

Dat van die "apenliefde" vind ik onnodig kwetsend. Vind je echt dat je dit soort dingen over andermans gevoelens kan zeggen op basis van wat je op een forum leest?

Maar verder keek ik best op van je reactie. Wat je zegt, strookt helemaal niet met hoe het voelt. Je suggereert dat ik mezelf dingen wijs maak. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen dat in zekere mate doet, maar ik kan me best wel inbeelden dat ik er net iets te goed in geworden ben en het veel te ingewikkeld maak.

RikM schreef: ↑

13-04-2019 11:14

1. Ga scheiden en geef je man de gelegenheid om gelukkig te worden met iemand die echt voor hem gaat.
2. Ga verder met je vriend of ga alleen verder.

Zo moeilijk is het allemaal niet. Dit roepen we al 18 pagina's lang.

Dank je RikM. Je reactie deed me glimlachen. En me opnieuw bedenken dat ik het te moeilijk maak.
Ik wil mijn man erg graag gelukkig zien en wil zijn kansen daarop zeker niet in de weg staan.
Ik weet niet wat je met dat "echt voor iemand gaan" bedoelt. Ik ga alleszins voor hem zo hard ik kan, al 25 jaar.
Voor jou betekent "ook" (voor een ander) dus blijkbaar "niet" (voor hem)?

viva-amber schreef: ↑

13-04-2019 12:19

Dat zijn je eigen woorden..dus jij liegt?

Dit hele topic gaat toch over dat de intimiteit en seks uit je huwelijk is verdwenen en 1-2 pagina's eerder schrijf je dat je minnaar niet met je verder wil wanneer je je man verlaat...mijn woorden zijn het niet...of is dit hele topic ook onderdeel van het toneelspel om aandacht?

Misverstand (gek dat je die optie niet open laat maar meteen over liegen begint).

Seks is inderdaad al lang uit mijn huwelijk verdwenen (of dat ook voor intimiteit geldt, weet ik zo niet), maar ik heb dat steeds en zelfs te veel als mijn probleem gezien. Mijn man was het daar mee eens, want hij wilde wel nog.
Mijn vriend wil wel met me verder als ik mijn man verlaat. Maar hij wil dat niet van me eisen. Hij accepteert dat ik nu eenmaal zo in mekaar zit dat ik niet wil of kan kiezen.

S-Meds schreef: ↑

13-04-2019 13:22

ik heb nog nooit een topic gezien waarin iedereen zo unaniem allergisch reageert op de TO
waarom zou dat zijn TO?

Je stelt de hele tijd vragen waarvan je suggereert dat het antwoord zonneklaar voor me zou moeten zijn. Waarom zeg je het niet gewoon?

Verder blij dat ik tot entertainment kan dienen. I suppose.