Relatie met een Borderliner...

Oh en CHOCO, BPS is niet besmettelijk. Het belangrijkst is de genetische component. En je moeder (neem ik aan) was zo te horen een naar mens, maar ik geloof dat dat haar karakter is, en niet haar diagnose.



Je bent zoveel meer!

quote:Digitalis schreef op 01 april 2009 @ 16:37:

Oh en CHOCO, BPS is niet besmettelijk. Het belangrijkst is de genetische component. En je moeder (neem ik aan) was zo te horen een naar mens, maar ik geloof dat dat haar karakter is, en niet haar diagnose.



Je bent zoveel meer!Mén, hoe raadt je het, idd. mn moeder. Volgens mn psych heb ik één of ander moedercomplex. Ik ben trouwens naar het borderderlinetopic op de psychpijler gegaan want ik ben inderdaad dit topic gigantisch aan het vervuilen. Sorry TO, ik liet me een beetje meeslepen. *Geeft digitaal bosje bloemen aan Totaaluitgeput*

Totaaluitgeput, hoe is het met je? Nog nieuwe ontwikkeling. Hou je taai meid!

ik wil hier even opmerken: iemand is geen borderliner, maar heeft borderline !

quote:totaaluitgeput schreef op 01 april 2009 @ 23:57:

Het gaat al beetje bij beetje beter

Kan nu veel beter met hem praten

Ik zie nu een totaal ander persoon

Hij is net als ik kapot van verdriet

En voelt zich enorm schuldig tegenover mij

Ben zo blij dat ik er over begonnen ben

Dinsdag heeft hij een afspraak bij de huisarts

Hij zegt uit zichzelf dat die zich niet zomaar laat afschepen

Staat erop dat hij doorverwezen word om eens goed te laten onderzoeken wat er in zijn bolletje omgaat



Dus stap 1 is gezet



Ik hou jullie op de hoogte

En vooral chocolaila je bent een enorme steun voor me

Bedankt!Graag gedaan hoor meid! Als dr wat is mag je me altijd een PM sturen.

Is hij al 6 jaar zo, en waarom is hij dan al 6 jaar je vriend? Of val je op klootzakken?

quote:totaaluitgeput schreef op 31 maart 2009 @ 12:12:

Dank je wel



Het gaat erom ik wil hem gewoon helpen

Want of hij nou een enorme klootzak is of persoon met borderliner is een heel verschil

In het eerste geval tja dan houd het voor mij echt op

Dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan om de relatie stand te houden

En als hij idd bordeliner heeft kan hij er niks aan doen

Maar hij wil er wel wat aan doen

Is voor hem alleen erg moeilijk om naar de dokter te gaan en te zeggen Ik denk dat ik borderliner heb...



Als je mensen wilt helpen, moet je de hulpverlening ingaan. Als je dat in je relatie wilt ben je waarschijnlijk bang om alleen te zijn. En dat moet je niet willen.

Beter iets dan niets effect?

quote:Digitalis schreef op 01 april 2009 @ 14:47:[Aan de emoties kun je niets doen, aan de uitvoering wel.



.





Mooi gezegd dieg!



Ik sluit mij volledig bij deze uitspraak aan.

quote:kleinezeehond schreef op 02 april 2009 @ 12:41:

ik wil hier even opmerken: iemand is geen borderliner, maar heeft borderline !Ik word hier langzamerhand wel schijtziek van. No offence, maar het komt zo slachtofferig over. Nee, iemand met BPS is geen borderliner in de zin van 'het is iemands gehele persoonlijkheid', maar what's in a name.

digi:



What's in a name? Behoorlijk wat vind ik. En ik vind het zeker niet slachtofferig over komen. Iemand die kanker onder de leden heeft, daarvan zeg je toch ook niet dat het een kankerlijer is of wel dan ??



De term borderliner klinkt zo stigmatiserend ook, het zit em in de gevoeligheid van het woord.

Totaaluitgeput, hoe gaat het met je?

.

Hoi Brenness,



Leuk dat je me dat vraagt, ik zit hier voor het eerst op het topic en ik vind het allemaal vrij heftig, herken heel veel in het verhaal, maar heb er heel erg veel moeite mee op tips en/of adviezen te geven, volgens mij is dit niet een verhaal van over een nacht ijs gaan, maar ik begrijp de nood/het probleem van to zeer goed. Ben zelf borderliner (geweest, by the way, wanneer heb je het nu echt: borderline, altijd en eeuwig moeilijk in te schatten) en mijn vriend had ook een paar rottrekken waardoor het af en toe moeilijk leven was, samen te leven zeker. Heb het geloof ik wel tig keer uit proberen te maken, we botsten teveel. Maar na veel therapie en praten van mijn kant, is het leefbaar geworden, maar of dat nu in elk geval geldt, ik weet het niet.

Totaaluitgeput, ik heb ook ooit iemand willen helpen die totaal gestoord was, maar ik was na 3 jaar al totaal uitgeput, de ene mens leert nu eenmaal wel van zijn of haar stoornis en laten we eerlijk zijn: vrouwen laten zich sneller behandelen dan mannen, voor mannen schijnen sommige dingen moeilijker te erkennen zijn. Ik weet ook niet waarom, maar toen ik tegen mijn ex zei dat ie een heel groot probleem had, wilde hij daar niet aan en hulp had hij al helemaal niet nodig, terwijl ik toch duidelijk een zeer grote stoornis zag bij hem.



Die jongen was al vanaf zijn negentiende uit huis, zwervernd over deze wereld en hij had daardoor grote psychische stoornissen ontwikkeld, voelde zich nergens veilig, vertrouwde niemand etc. En dat was elke dag goed te merken. Wat ik ook deed om hem te helpen, ik had alleen mezelf er maar mee, want in hem zat totaal geen beweging/ontwikkeling, totaal vastgeroest in zijn eigen (waan) ideeen en ik kwam geen stap met hem verder.



Hij is gelukkig zelf weggegaan, want ik durfde hem de deur niet te wijzen. Bang voor repressailles, agressie, moord en doodslag, maar dat heeft hij later toch geprobeerd.

Choco, waarom steeds bordeliner. Ik heb het en ik wil het niet en dat soort opmerkingen.



Je bent toch veel meeer dan dat? Je bent het niet, je hebt het.



Sterkte met je behandeling, klinkt heftig.



TO, sorry voor het offtopic gaan..

mensen, dit topic is van totaaluitgeput, als je andere discussies wilt voeren kan dat volgens mij beter op een andere plek. ik vind het namelijk niet helemaal netjes tegen over haar.

Borderline of welke stoornis dan ook kan zo diep zitten, geloof me, het kan een poosje duren voordat iemand het inziet, ik wilde er ook niet altijd aan, want je moet hele erge dingen uit je leven gaan erkennen en bovenhalen en dat is echt geen pretje, dat kan verdomd pijn doen. Langzamerhand gaan mensen inzien wat er is mis gegaan, maar niemand kan dat zonder hulp.



Vaak zien mensen wel in dat hun gedrag fout is, maar ze zien niet wat erachter zit en verandering gaat heel erg moeizaam, vaak zit het er al jaren in en een mens is niet eenmaal heel erg moeilijk te veranderen, maar het is niet onmogelijk, kijk maar naar het Viva-forum, hier schrijven ook heel erg veel vrouwen die heel erg veel hebben meegemaakt en al gaandeweg zie je verandering en dat geeft de burger moed. Toch fijn dat er zo'n forum bestaat, ik heb er heel erg veel steun aan gehad, ik heb niet alleen mijn eigen verandering mogen observeren, maar ook die van anderen en dat geeft de burger echt moed, meiden, ga zo door. Ik ben trots op jullie!!!!!

quote:newstylista schreef op 05 april 2009 @ 14:12:

mensen, dit topic is van totaaluitgeput, als je andere discussies wilt voeren kan dat volgens mij beter op een andere plek. ik vind het namelijk niet helemaal netjes tegen over haar.Ik ben het hier niet helemaal mee eens, newstylista, dit is een forum en we hebben hier geen privetopics waar iemand kan bepalen waar het wel en/of niet over gaat.

quote:CHOCOlaiLA schreef op 01 april 2009 @ 12:08:

Mhhh, ik hoop dat je het me kan vergeven, maar ik heb altijd de neiging om nogal fel uit te hoek te komen als ik iemand hoor zeggen dat BPS niet te genezen is. Ik heb namelijk net te horen gekregen dat ik het heb en sta op het punt om daarvoor in therapie te gaan. Maar dat doe ik wel met het doel om te genezen aangezien ik er dus echt vanaf wil. Als ik dan iemand hoor zeggen dat dat waarschijnlijk niet gaat lukken dan zakt de moed me in de schoenen. Dan maar even offtopic, maar ik wil je toch even een hart onder de riem steken, chocolaila, want volgens mij zitten wij wel op 1 lijn. Ik ben ook de mening toegedaan dat bps is te genezen, ik ben er het levende voorbeeld van. Een paar jaar geleden wilde ik niet meer leven, maar door heel veel praten, door heel erg veel therapie en door heel erg veel denkwerk, is er nog heel wat aan je leven te veranderen, chocolaile, je hebt het in ieder geval erkend, dat is al heel wat.

quote:Digitalis schreef op 01 april 2009 @ 16:36:

Denk je dat echt, CHOCO? Mijn leven is allesbehalve relext (nu even wat rustiger). Maar ik weet niet hoeveel ik kan wijten aan de diagnose, en aan mijn karakter.



Ik heb genoeg gekken in de familie en heb, op z'n zachts gezegd, een merkwaardige opvoeding genoten.



Bedenk dat het erfelijk is, trouwens. En dat je niet altijd invloed hebt op hoe/of het zich manifesteert.



Hoe eerder je dit accepteer en er niet zo zwaar aan tilt (in principe is het gewoon een woord dat voorkomt in een dossier), hoe eerder de klachten afnemen.



En nogmaals: relaxt? Als ik naar mijn pols kijk word ik er aan herinnerd. Het is alleen dat vechten tegen de bierkaai geen zin heeft, vechten met je goede eigenschappen tegen slechte eigenschappen wel.



Ik begrijp je reactie heel erg goed, digitalis, ik ken mensen die er ook zo over denken, misschien heeft het met verschil in karakter te maken, dat je het zo kan accepteren, ik ben een vechter, ik accepteer niets in mijn leven wat niet klopt, het spijt me, maar ik zal er alles aan doen om de zgn bps er met wortel en tak uit te krijgen en dat is me toch aardig gelukt, dacht ik.



In tegenstelling tot laila, ben ik een vreselijk heftig persoon. Ik barst van de gevoelens en het temparement, vandaar dat de leraren vroeger op school een bloedhekel aan me hadden, ze konden m'n bloed wel drinken, thuis moest ik mijn mond houden, maar toen werd ik erg druk op school. Mijn moeder heeft altijd gedacht dat ik ADHD had, maar ik hou nu eenmaal van praten en ik heb ook sterk het gevoel gehad dat daar vroeger bij ons geen ruimte voor was. Mijn vader was (is) een zeer eenzelvig man, zeer in zichzelf gekeerd, uitte zich alleen in woede en/of negatieve emoties, mijn moeder was te stil, pikte alles van mijn vader, heeft volgens mij totaal geen karakter/persoonlijkheid waar ik vreselijk gestoord van wordt, doet alles wat een ander wil etc. en als ze dat weer zat is, gaat ze als een gek tekeer.



Twee gekken bij elkaar dus, dus daar kunnen geen normale kinderen uit groeien, dat is zeker. Twee mensen die ook emotioneel enorm zijn blijven steken, ik heb het ook altijd erg jammer gevonden, echt waar, ik kan janken als ik bedenk dat ik door 2 kinderen ben opgevoed, door mensen die totaal niet ontwikkeld zijn/waren en het dan toch in hun hoofd hebben gehaald om kinderen te gaan maken, sorry, maar dat vind ik de meest stomme beslissing die ze ooit hebben kunnen nemen, je brengt je eigen onvolkomenheden op je kinderen over en dat blijkt wel. Mijn familie is niet de meest normale familie die er is. Mijn oudere zus heeft ook bps, de anderen erkennen het niet en zoeken, net als mijn ouders hun heil in het geloof. Want God geneest alles, ja echt niet, als je het niet wilt erkennen, ik heb het ook heel erg veel in het geloof gezocht, maar geloof heeft niet echt een goede invloed op een bps-er die nog niet helemaal ontwikkeld is. Het heeft er zelfs een zeer slechte invloed op, want het geloof leert je dat je moet liefhebben, tenminste dat is mij zo geleerd, en dat werkt echt niet als je emotioneel verwaarloosd en mishandeld bent, dan moet je dat erkennen, maar daar was in die kerk niet echt plaats voor, ik moest mijn ouders maar liefhebben en dat ging niet echt, als iemand je heeft vergiftigd, vreselijk veel pijn heeft gedaan, geslagen, geschopt etc, dan kan je die persoon niet liefhebben, dat is echt onmogelijk. Ik ben vanaf dat moment het geloof ook puur gaan zien als iets technisch, als iets van het hoofd en niet van het hart. Wat is God voor een wreed iemand als Hij bepaalde dingen van je verlangt die je niet kan.



Daarom is het ook niet goed voor iemand met een psychische stoornis, in welke vorm dan ook, het enkel en alleen te zoeken in het geloof, je hebt wel degelijk begeleiding nodig en de mensen in de kerk zijn vaak niet door die dingen heengegaan als waar wij doorheen gaan.

Josefientje, het is de mening van artsen. Niet alleen een mening trouwens, maar een onderzocht iets.



En waarom zeg je dat ik dan geen vechter ben? Ik vecht tegen de symptomen, hoor.



God is zelf psychisch gestoord.

Newstylista, je hebt gelijk. Josefientje, op Psyche staat een topic.

Totaaluitgeput, ik heb nog niks gelezen, dus je zult ongetwijfeld la veel geode adviezen hebben gekregen.

Of je man borderline heeft of niet doet feitelijk niet zo heel veel ter zake. Het gaat om het feit dat jullie een relatie hebben die voor jou niet vol te houden is en waarbij er ogenschijnlijk niet genoeg verandert om het wél vol te kunnen houden. Hoewel zelfs dat nog een minimale opbrengst is. Want doorgaans praat je niet over het vol kunnen houden in een relatie.



Ik ben niet op de hoogte of je man/jullie wel eens hulp hebben gezocht? Heeft dit toen wat opgeleverd? Of staat hij hier afwijzend tegenover? Als je man er afwijzend tegenover staat, kun je concluderen dat dit de rest van jullie leven zo zal blijven en kun je je afvragen of je jezelf en je kinderen (qua voorbeeldfunctie over hoe relaties kunnen zijn) niet een plezier doet te breken met deze extreem moeilijke man. Vind je dit een hele moeilijke optie, overweeg dan eens hulp voor jezelf in te schakelen. Misschien dat jij de tools krijgt aangereikt waarbij je toch in staat blijft om overeind te blijven als mens bij deze man.



Maar het liefst is natuurlijk dat je man inziet dat hij een probleem heeft en hulp zoekt. Een psychiater zal een diagnose moeten stellen. Dat kan jij niet alleen. Wellicht dat er iets van borderline inzit. Maar dan nog kun je niet stellen dat je dan weet hoe daarmee om te gaan en wat je kunt verwachten. Want borderline verschilt per persoon. Bovendien hebben mensen vaak gecombineerde diagnoses, waardoor er verschillende stoornissen door elkaar heen spelen. Er is dan feitelijk maar 1 oplossing en dat is stevige gedragstherapie in combinatie met inzichtgevende therapie. Vers training, Linehan, die worden bijvoorbeeld vaak toegepast bij Borderline. Maar er zijn echt tig verschillende soorten.



Sterkte joh! Ik weet hoe geradbraakt je je kunt voelen van een relatie die al je reserves opteert. Mijn vriend en ik hebben samen in de basis ook zo'n moeilijke relatie (samen gecreëerd) en we hebben hulp daarvoor gehad. Ik wacht nu nog steeds op zijn belofte om naar een psycholoog te gaan (maar oh we als ik me ermee bemoei dat hij die doorverwijzing nu al een half jaar in zijn broek heeft, dan zijn de rapen gaar).