Relaties
alle pijlers
Relatie met een Borderliner...
dinsdag 31 maart 2009 om 11:35
Ik mama van 2 kinderen heb al 11 jaar een relatie met een man
met (waarschijnlijk)Borderliner.
En op dit moment sta ik echt op het punt de relatie te beeindigen.
Ben totaal uitgeput.
Leven met een partner die een psychische stoornis heeft is verschrikkelijk moeilijk.
Steeds maar geven en niks terug krijgen.
Hij kan hier niks aan doen.
Komt door zijn verschrikkelijke jeugd.
Afgestaan ter adoptie,in diverse tehuizen gewoont en op straat geleeft.
Het constante aandacht vragen (zelfs jaloers op de aandacht die de kinderen krijgen)want voelt zich dan alleen, altijd achterdochtig,ziekelijk jaloers(zonder reden),zegt(schreeuwt)dingen zonder erover na te denken,maakt me zo dat ik weinig tot geen sociale contacten over heb,rijd altijd te hard,geeft mij altijd de schuld van alles,agressief,in zichzelf gekeerd,constante wraakgevoelens,het ene moment vrolijk en slaat om als er maar iets gezegd word,weinig tot geen vrienden(als ze hem 1 keer vergeten te bellen oid is het gelijk klaar) en het ergste word boos om de kleinste dingen.
Loop al jaren op mn tenen.
Durf niet eens op visite te gaan want dan zal die wel boos zijn.
Pff het is gewoon triest eigenlijk.
Zijn er personen die hetzelfde meemaken?
En is dit Borderliner of een andere aandoening?
met (waarschijnlijk)Borderliner.
En op dit moment sta ik echt op het punt de relatie te beeindigen.
Ben totaal uitgeput.
Leven met een partner die een psychische stoornis heeft is verschrikkelijk moeilijk.
Steeds maar geven en niks terug krijgen.
Hij kan hier niks aan doen.
Komt door zijn verschrikkelijke jeugd.
Afgestaan ter adoptie,in diverse tehuizen gewoont en op straat geleeft.
Het constante aandacht vragen (zelfs jaloers op de aandacht die de kinderen krijgen)want voelt zich dan alleen, altijd achterdochtig,ziekelijk jaloers(zonder reden),zegt(schreeuwt)dingen zonder erover na te denken,maakt me zo dat ik weinig tot geen sociale contacten over heb,rijd altijd te hard,geeft mij altijd de schuld van alles,agressief,in zichzelf gekeerd,constante wraakgevoelens,het ene moment vrolijk en slaat om als er maar iets gezegd word,weinig tot geen vrienden(als ze hem 1 keer vergeten te bellen oid is het gelijk klaar) en het ergste word boos om de kleinste dingen.
Loop al jaren op mn tenen.
Durf niet eens op visite te gaan want dan zal die wel boos zijn.
Pff het is gewoon triest eigenlijk.
Zijn er personen die hetzelfde meemaken?
En is dit Borderliner of een andere aandoening?
dinsdag 31 maart 2009 om 17:04
Heb hem net aan de telefoon gehad
En hij heeft mij een ultimatum gesteld
Hij gaat een afspraak maken bij huisarts als ik dan normaal doe
Want hij zegt van jij bent zo perfect he...
Nattuurlijk weer op die boze toon en zo van ik ben de baas toon
Ik heb gezegd dat hij kan stikken want nee dit is duidelijk hij wil er niet aan werken
Voor mij is de maat vol!!
Hoeveel pijn het me ook doet...
En hij heeft mij een ultimatum gesteld
Hij gaat een afspraak maken bij huisarts als ik dan normaal doe
Want hij zegt van jij bent zo perfect he...
Nattuurlijk weer op die boze toon en zo van ik ben de baas toon
Ik heb gezegd dat hij kan stikken want nee dit is duidelijk hij wil er niet aan werken
Voor mij is de maat vol!!
Hoeveel pijn het me ook doet...
woensdag 1 april 2009 om 09:15
Zo gisteren toch nog gepraat
En hij zegt nu zelf dat hij al die dingen die ik
aan hem vraag kloppen
Hij is er zelf erg van geschrokken en gaat hulp zoeken
Toevallig had hij gisteren met een persoon gepraat die
ook aan borderliner leed
En die heeft hem ook gezegd dat hij er zeker wat aan moet laten doen
En dat gaat hij ook zeker doen!
Ziet ook in dat het zo niet langer gaat
Ik ben aan het einde van mijn latij
Ben nu zelf snel boos en echt uitgeput
Heb nergens geen zin meer in
Na 11 jaar zo geleefd te hebben lijkt me dat ook niet meer dan logsisch..
En hij zegt nu zelf dat hij al die dingen die ik
aan hem vraag kloppen
Hij is er zelf erg van geschrokken en gaat hulp zoeken
Toevallig had hij gisteren met een persoon gepraat die
ook aan borderliner leed
En die heeft hem ook gezegd dat hij er zeker wat aan moet laten doen
En dat gaat hij ook zeker doen!
Ziet ook in dat het zo niet langer gaat
Ik ben aan het einde van mijn latij
Ben nu zelf snel boos en echt uitgeput
Heb nergens geen zin meer in
Na 11 jaar zo geleefd te hebben lijkt me dat ook niet meer dan logsisch..
woensdag 1 april 2009 om 09:46
Lieve totaaluitgeput,
Wat fijn dat hij iemand is tegengekomen die 'ervaringsdeskundige' is. Blijkbaar is dat een eye-opener voor hem geweest, als ik dat goed opmaak uit je verhaal.
Hopelijk vindt hij nu snel professionele ondersteuning om zichzelf, zijn leven en jullie relatie wat rustiger te laten worden. Zou je zelf niet ook iets hebben aan contact met partners van mensen met borderline (of wat er dan ook met je man aan de hand blijkt te zijn)? Daar kan je huisarts jou vast ook mee helpen.
Hoe is het nu met je kinderen eigenlijk?
Wat fijn dat hij iemand is tegengekomen die 'ervaringsdeskundige' is. Blijkbaar is dat een eye-opener voor hem geweest, als ik dat goed opmaak uit je verhaal.
Hopelijk vindt hij nu snel professionele ondersteuning om zichzelf, zijn leven en jullie relatie wat rustiger te laten worden. Zou je zelf niet ook iets hebben aan contact met partners van mensen met borderline (of wat er dan ook met je man aan de hand blijkt te zijn)? Daar kan je huisarts jou vast ook mee helpen.
Hoe is het nu met je kinderen eigenlijk?
woensdag 1 april 2009 om 09:57
woensdag 1 april 2009 om 10:18
Ik heb geen idee of zn agressieviteit ook echt daar vandaan komt
Hij ziet nu iig zelf ook in dat het zo niet meer gaat
Hij gaat contact opnemen met de huisarts en zijn verhaal doen
Hij is er al eens eerder geweest omdat zijn adrealine veel en veel te hoog is, heeft geen grens zeg maar..
Dus ook dat is weer 1 ding dat ik zeg van ja zie je nou wel..
Maar daar nooit eerder aan gedacht
Het is dat er een stel in scheiding ligt in de directe omgeving en ik het 1 en ander heb aangehoord en bij mij de puzzelstukjes in ekaar leken te vallen
Die heeft heeft borderliner is bewezen ook
De kinderen lijden er zeker onder
De jongste was daarbij ook nog eens een huilbaby en huilde 18 uur per dag
En nu is dat huilen over maar slaapt heel erg slecht en is ook snel boos om niks
Wat dan op mij afgereageerd word en ik de schuld van krijg
Hij ziet nu iig zelf ook in dat het zo niet meer gaat
Hij gaat contact opnemen met de huisarts en zijn verhaal doen
Hij is er al eens eerder geweest omdat zijn adrealine veel en veel te hoog is, heeft geen grens zeg maar..
Dus ook dat is weer 1 ding dat ik zeg van ja zie je nou wel..
Maar daar nooit eerder aan gedacht
Het is dat er een stel in scheiding ligt in de directe omgeving en ik het 1 en ander heb aangehoord en bij mij de puzzelstukjes in ekaar leken te vallen
Die heeft heeft borderliner is bewezen ook
De kinderen lijden er zeker onder
De jongste was daarbij ook nog eens een huilbaby en huilde 18 uur per dag
En nu is dat huilen over maar slaapt heel erg slecht en is ook snel boos om niks
Wat dan op mij afgereageerd word en ik de schuld van krijg
woensdag 1 april 2009 om 10:34
Ik weet dat het voor sommigen moeilijk te verkroppen is....maar....er bestaan gewoon grote klootzakken die gewoon een grote klootzak zijn, zonder stoornis.
Het is typisch vrouwelijk imho om die verklaringen te zoeken.
Deze man klinkt bijzonder naar. Het zou mij niet uitmaken of hij psychisch in orde is of niet. Conclusie blijft hetzelfde: valt niet mee te leven.
BPS is trouwens niet te genezen, je kunt er hoogstends beter mee leren omgaan dmv medicatie of therapie. Dat zie ik zelf enkel niet gebeuren, vanwege het karakter van deze man. De stoornis (eventueel, want ik ga daar niet zomaar aan) is ondergeschikt in deze.
Het is typisch vrouwelijk imho om die verklaringen te zoeken.
Deze man klinkt bijzonder naar. Het zou mij niet uitmaken of hij psychisch in orde is of niet. Conclusie blijft hetzelfde: valt niet mee te leven.
BPS is trouwens niet te genezen, je kunt er hoogstends beter mee leren omgaan dmv medicatie of therapie. Dat zie ik zelf enkel niet gebeuren, vanwege het karakter van deze man. De stoornis (eventueel, want ik ga daar niet zomaar aan) is ondergeschikt in deze.
woensdag 1 april 2009 om 10:52
Goh meid, wat moet jij hard werken zeg voor je liefde...
Is het liefde vind je? Of is hij je derde (zorgen)kind?
Onthou dat liefde niet zo pijnlijk is en moeilijk als waar jij iedere dag mee te maken hebt he. Liefde is leuk vooral en maakt je leven licht in plaats van zwaar.
Verwar je ingebeelde afhankelijkheid van hem niet met liefde, dan maak je een denkfout.
Iemand die je dag in, dag uit vertelt dat je niet deugt, dat alles aan jou ligt, dat het allemaal jouw schuld is, is in ieder geval niet iemand die van jóu houdt, wat die persoon dan ook al dan niet mankeert. Als hij er ook nog agressief bij is dan zou ik me maar helemaal eens op mijn kop krabben. Je hebt kinderen. Moeten die blootstaan aan al die agressie? Nee toch?
Niet gaan zeggen dat hij ei-gen-lijk een hele leuke man is hoor, daarmee begetalliseer je je hele verhaal namelijk. Zoals jij je relatie en het karakter van je man beschrijft, is er weinig liefs en aaibaars aan zijn persoon en al helemaal niet veel om van te houden. Waar hou je precies van eigenlijk?
Laat je niet tegenhouden door het feit dat je zelf geen inkomsten hebt. Geld hebben maar geen leven is erger dan weinig geld en wel een leven. Je kunt toch gaan werken?
Hij heeft je niet afhankelijk gemaakt, jij bent afhankelijk van hem geworden en dat deed je zelf. Je kunt dus ook zelf aan de slag om dat tij te keren. Ook naar je eigen aandeel in je probleem kijken meid, niet alles op hem afschuiven. Jij blijft al 11 jaar bij hem, kreeg zelfs twee kinderen met hem en dat is niet zijn 'schuld', dat was blijkbaar wat jij zelf wilde.
Hij gaat nu hulp zoeken. Nou, eerst maar eens zien en dan geloven vind je niet?
Blijf jij intussen nou eens je eigen plan trekken en ga eens kijken hoe de wereld er uitziet buiten die ingewikkelde relatie waar je nu in zit. Hou daar niet mee op omdat hij aangegeven heeft naar de huisarts te gaan. De huisarts is peanuts, die staat aan het begin van een waarschijnlijk heel lang traject. Dus het is nog maar de vraag of hij dat traject echt wil gaan afleggen als hij, zoals jij zegt, anderen altijd de schuld geeft van wat er fout gaat in zijn leven. Nu ben jij dat, die eeuweige schuldige, straks is het de huisarts of de psycholoog, als het allemaal niet gaat zoals hij wil.
Je zet je leven echt al veel te lang on hold, zorg dat jij, als het allemaal niet met een sprookjeskus eindigt, voorbereid bent op een leven zonder hem. Maar niet bij hem gaan blijven omdat je anders geen geld hebt. Dat is echt geen goede reden.
Wat zou jij zelf kunnen ondernemen om je leven draaglijker te maken? Zonder dat hij daar nou meteen mee te maken heeft. Even los van die man want niet alles in jouw leven valt of staat met hem, je bent zelf ook nog iemand met wensen, ideeën en gedachten. Gooi eens wat op en laat ons eens meedenken met je. Uit de slachtofferrol, en hup, voor jezelf op de barricaden. Jij moet jou uit deze ellende halen. Niemand anders.
(f)
Is het liefde vind je? Of is hij je derde (zorgen)kind?
Onthou dat liefde niet zo pijnlijk is en moeilijk als waar jij iedere dag mee te maken hebt he. Liefde is leuk vooral en maakt je leven licht in plaats van zwaar.
Verwar je ingebeelde afhankelijkheid van hem niet met liefde, dan maak je een denkfout.
Iemand die je dag in, dag uit vertelt dat je niet deugt, dat alles aan jou ligt, dat het allemaal jouw schuld is, is in ieder geval niet iemand die van jóu houdt, wat die persoon dan ook al dan niet mankeert. Als hij er ook nog agressief bij is dan zou ik me maar helemaal eens op mijn kop krabben. Je hebt kinderen. Moeten die blootstaan aan al die agressie? Nee toch?
Niet gaan zeggen dat hij ei-gen-lijk een hele leuke man is hoor, daarmee begetalliseer je je hele verhaal namelijk. Zoals jij je relatie en het karakter van je man beschrijft, is er weinig liefs en aaibaars aan zijn persoon en al helemaal niet veel om van te houden. Waar hou je precies van eigenlijk?
Laat je niet tegenhouden door het feit dat je zelf geen inkomsten hebt. Geld hebben maar geen leven is erger dan weinig geld en wel een leven. Je kunt toch gaan werken?
Hij heeft je niet afhankelijk gemaakt, jij bent afhankelijk van hem geworden en dat deed je zelf. Je kunt dus ook zelf aan de slag om dat tij te keren. Ook naar je eigen aandeel in je probleem kijken meid, niet alles op hem afschuiven. Jij blijft al 11 jaar bij hem, kreeg zelfs twee kinderen met hem en dat is niet zijn 'schuld', dat was blijkbaar wat jij zelf wilde.
Hij gaat nu hulp zoeken. Nou, eerst maar eens zien en dan geloven vind je niet?
Blijf jij intussen nou eens je eigen plan trekken en ga eens kijken hoe de wereld er uitziet buiten die ingewikkelde relatie waar je nu in zit. Hou daar niet mee op omdat hij aangegeven heeft naar de huisarts te gaan. De huisarts is peanuts, die staat aan het begin van een waarschijnlijk heel lang traject. Dus het is nog maar de vraag of hij dat traject echt wil gaan afleggen als hij, zoals jij zegt, anderen altijd de schuld geeft van wat er fout gaat in zijn leven. Nu ben jij dat, die eeuweige schuldige, straks is het de huisarts of de psycholoog, als het allemaal niet gaat zoals hij wil.
Je zet je leven echt al veel te lang on hold, zorg dat jij, als het allemaal niet met een sprookjeskus eindigt, voorbereid bent op een leven zonder hem. Maar niet bij hem gaan blijven omdat je anders geen geld hebt. Dat is echt geen goede reden.
Wat zou jij zelf kunnen ondernemen om je leven draaglijker te maken? Zonder dat hij daar nou meteen mee te maken heeft. Even los van die man want niet alles in jouw leven valt of staat met hem, je bent zelf ook nog iemand met wensen, ideeën en gedachten. Gooi eens wat op en laat ons eens meedenken met je. Uit de slachtofferrol, en hup, voor jezelf op de barricaden. Jij moet jou uit deze ellende halen. Niemand anders.
(f)
woensdag 1 april 2009 om 11:59
quote:Digitalis schreef op 01 april 2009 @ 10:34:
BPS is trouwens niet te genezen, je kunt er hoogstends beter mee leren omgaan dmv medicatie of therapie. Dat zie ik zelf enkel niet gebeuren, vanwege het karakter van deze man. De stoornis (eventueel, want ik ga daar niet zomaar aan) is ondergeschikt in deze.Borderline is wel degelijk te genezen (hoewel dat niet makkelijk is).Lees dit artikel maar. En er is ook wel meer over te vinden op het internet.
http://www.kennislink.nl/web/show?id=153058
BPS is trouwens niet te genezen, je kunt er hoogstends beter mee leren omgaan dmv medicatie of therapie. Dat zie ik zelf enkel niet gebeuren, vanwege het karakter van deze man. De stoornis (eventueel, want ik ga daar niet zomaar aan) is ondergeschikt in deze.Borderline is wel degelijk te genezen (hoewel dat niet makkelijk is).Lees dit artikel maar. En er is ook wel meer over te vinden op het internet.
http://www.kennislink.nl/web/show?id=153058
woensdag 1 april 2009 om 12:05
Gelezen, en allerminst overtuigd. Helemaal niet, zelfs. Sorry, maar met een beetje lullen (want dat is 't gewoon) genees je een ernstige stoornis niet. Je kunt wel inzichten verwerven en de stoornis op z'n hoogst niet meer zichtbaar laten worden, maar da's alles. En dat hangt dan van het karakter af.
woensdag 1 april 2009 om 12:08
Mhhh, ik hoop dat je het me kan vergeven, maar ik heb altijd de neiging om nogal fel uit te hoek te komen als ik iemand hoor zeggen dat BPS niet te genezen is. Ik heb namelijk net te horen gekregen dat ik het heb en sta op het punt om daarvoor in therapie te gaan. Maar dat doe ik wel met het doel om te genezen aangezien ik er dus echt vanaf wil. Als ik dan iemand hoor zeggen dat dat waarschijnlijk niet gaat lukken dan zakt de moed me in de schoenen.
woensdag 1 april 2009 om 12:13
CHOCO, sorry daarvoor, maar ik ben er ook mee gediagnosticeerd hoor. Als je de symptomen onder controle kunt hebben, da's toch al fantastisch?
Je kunt wel de beste kliniek hebben op dat gebied, maar iemand met een dwarsleasie leert ook nooit meer lopen, al zit 'ie in de duurste revalidatiekliniek van de wereld.
Therapie is niets anders dan dingen horen die je in feite zelf ook kunt bedenken. Maar daar gaat het niet mee weg, je leert er enkel mee omgaan. En dat kan heel goed, hoor.
Je kunt wel de beste kliniek hebben op dat gebied, maar iemand met een dwarsleasie leert ook nooit meer lopen, al zit 'ie in de duurste revalidatiekliniek van de wereld.
Therapie is niets anders dan dingen horen die je in feite zelf ook kunt bedenken. Maar daar gaat het niet mee weg, je leert er enkel mee omgaan. En dat kan heel goed, hoor.
woensdag 1 april 2009 om 14:34
Ik ben 25+ jaar getrouwd met vrouw met borderline en ik geloof niet in genezing, althans tot nu toe niet. Je kan immers niet iemands binnenste eruit halen en vervangen.
Ik denk dat het wel mogelijk is ermee beter te leren omgaan zodat je niet telkens ontploft, alhoewel die weg lastig blijkt.
Ook schijnt het naar mate men ouder wordt milder te worden. Dat laatste zie ik in mijn relatie ook.
Ik denk dat het wel mogelijk is ermee beter te leren omgaan zodat je niet telkens ontploft, alhoewel die weg lastig blijkt.
Ook schijnt het naar mate men ouder wordt milder te worden. Dat laatste zie ik in mijn relatie ook.
woensdag 1 april 2009 om 14:37
quote:Alex48 schreef op 01 april 2009 @ 14:34:
Ik ben 25+ jaar getrouwd met vrouw met borderline en ik geloof niet in genezing, althans tot nu toe niet. Je kan immers niet iemands binnenste eruit halen en vervangen.
Ik denk dat het wel mogelijk is ermee beter te leren omgaan zodat je niet telkens ontploft, alhoewel die weg lastig blijkt.
Ook schijnt het naar mate men ouder wordt milder te worden. Dat laatste zie ik in mijn relatie ook.
Misschien dat het verschilt per borderliner of er kans is op genezing. Elke borderliner is namelijk ook verschillend. Ik 'ontplof' b.v. nooit, ik ben juist vreselijk verlegen en bang voor ruzie.
(sorry als ik een beetje bot uit de hoek kom, maar dit onderwerp laat me gewoon niet los)
Ik ben 25+ jaar getrouwd met vrouw met borderline en ik geloof niet in genezing, althans tot nu toe niet. Je kan immers niet iemands binnenste eruit halen en vervangen.
Ik denk dat het wel mogelijk is ermee beter te leren omgaan zodat je niet telkens ontploft, alhoewel die weg lastig blijkt.
Ook schijnt het naar mate men ouder wordt milder te worden. Dat laatste zie ik in mijn relatie ook.
Misschien dat het verschilt per borderliner of er kans is op genezing. Elke borderliner is namelijk ook verschillend. Ik 'ontplof' b.v. nooit, ik ben juist vreselijk verlegen en bang voor ruzie.
(sorry als ik een beetje bot uit de hoek kom, maar dit onderwerp laat me gewoon niet los)
woensdag 1 april 2009 om 14:47
CHOCO, ik ben er eerlijk gezegd niet zo mee bezig. Iemand kan de diagnose stellen, maar het is aan jou hoe je ermee omgaat. Quite frankly wil ik er niets van weten. Ik wijt niets aan die diagnose en zie mijn minpunten als gevolg van mijn karakter, niet als gevolg van de diagnose. Blijft uiteindelijk hetzelfde, maar ik voel me verantwoordelijker en dat helpt wel bij het werken aan je nare eigenschappen. Veel mensen met een diagnose hebben de neiging te zeggen: jamaar ik ben ziek, dat zijn de symptomen, kan er niets aan doen! en dat vind ik slachtoffergedrag. Aan de emoties kun je niets doen, aan de uitvoering wel.
Ik ontplof trouwens wel. Heel erg zelfs. Maar probeer daar wel iets aan te doen, en het gaat wel beter. Aan de andere kant kom ik te weinig voor mezelf op, en dan is er juist wat peper in den aars gewenst. Een gouden middenweg zoeken dus.
Genezen, nee. Maar je kunt de symptomen in principe zo onderdrukken (op gezonde wijze) dat een psychiater de diagnose niet meer zou stellen als hij kijkt naar een bepaalde tijdsperiode. Dus dan ben je stempel af.
Da's overigens extreem rationeel.
Ik ontplof trouwens wel. Heel erg zelfs. Maar probeer daar wel iets aan te doen, en het gaat wel beter. Aan de andere kant kom ik te weinig voor mezelf op, en dan is er juist wat peper in den aars gewenst. Een gouden middenweg zoeken dus.
Genezen, nee. Maar je kunt de symptomen in principe zo onderdrukken (op gezonde wijze) dat een psychiater de diagnose niet meer zou stellen als hij kijkt naar een bepaalde tijdsperiode. Dus dan ben je stempel af.
Da's overigens extreem rationeel.
woensdag 1 april 2009 om 15:18
CHOCOLaila schreef:
Misschien dat het verschilt per borderliner of er kans is op genezing. Elke borderliner is namelijk ook verschillend. Ik 'ontplof' b.v. nooit, ik ben juist vreselijk verlegen en bang voor ruzie.
(sorry als ik een beetje bot uit de hoek kom, maar dit onderwerp laat me gewoon niet los)
Je komt op mij totaal niet bot over. Not even close. Je vertelt hoe het bij jou is.. hoe kan dat nou bot zijn?
Misschien dat het verschilt per borderliner of er kans is op genezing. Elke borderliner is namelijk ook verschillend. Ik 'ontplof' b.v. nooit, ik ben juist vreselijk verlegen en bang voor ruzie.
(sorry als ik een beetje bot uit de hoek kom, maar dit onderwerp laat me gewoon niet los)
Je komt op mij totaal niet bot over. Not even close. Je vertelt hoe het bij jou is.. hoe kan dat nou bot zijn?
woensdag 1 april 2009 om 15:44
@digitalis: ik denk dat het er in zit hoe je het woord "genezen"opvat. ik vind dat ik genezen ben als ik met de belemmeringen die ik nu heb kan leven. en ik denk dat als dat lukt het geen belemmeringen meer zijn. tja als een iedereen die met een persoonlijheidsstoornis bezig is dan zegt dat ik niet genezen ben, zal me dat worst wezen!
woensdag 1 april 2009 om 16:32
Wat gaan jullie relaxed met de diagnose borderline om. Ik wil deze stoornis gewoon echt niet hebben. Ik heb een grote kinderwens, maar ik wil alleen kinderen als ik geen borderline meer heb. Ik ben namelijk zelf opgevoed door een neurotische, manipulative, egoïstische en agressieve borderliner. Doordat ik ben opgevoed door een borderliner heb ik het zelf ook gekregen. Misschien reageer ik heftiger op de diagnose omdat een ouder van me dat ook heeft....
woensdag 1 april 2009 om 16:35
quote:CHOCOlaiLA schreef op 01 april 2009 @ 16:32:
Wat gaan jullie relaxed met de diagnose borderline om. Ik wil deze stoornis gewoon echt niet hebben. Ik heb een grote kinderwens, maar ik wil alleen kinderen als ik geen borderline meer heb. Ik ben namelijk zelf opgevoed door een neurotische, manipulative, egoïstische en agressieve borderliner. Doordat ik ben opgevoed door een borderliner heb ik het zelf ook gekregen. Misschien reageer ik heftiger op de diagnose omdat een ouder van me dat ook heeft....@chocolaila, zo relaxed ben ik er niet onder hoor, maar over wat ik eerder schreef ben ik van overtuigd, in ieder geval voor mezelf hoe iemand anders daar over denkt is altijd interessant, maar ik hang er betreft deze situatie niet teveel aan op. ik heb op de pijler psyche een topic over Borderline, misschien kun je daar meeschrijven, is wat handiger, anders krijg je hier een hele discussie en dat is niet helemaal de bedoeling.
Wat gaan jullie relaxed met de diagnose borderline om. Ik wil deze stoornis gewoon echt niet hebben. Ik heb een grote kinderwens, maar ik wil alleen kinderen als ik geen borderline meer heb. Ik ben namelijk zelf opgevoed door een neurotische, manipulative, egoïstische en agressieve borderliner. Doordat ik ben opgevoed door een borderliner heb ik het zelf ook gekregen. Misschien reageer ik heftiger op de diagnose omdat een ouder van me dat ook heeft....@chocolaila, zo relaxed ben ik er niet onder hoor, maar over wat ik eerder schreef ben ik van overtuigd, in ieder geval voor mezelf hoe iemand anders daar over denkt is altijd interessant, maar ik hang er betreft deze situatie niet teveel aan op. ik heb op de pijler psyche een topic over Borderline, misschien kun je daar meeschrijven, is wat handiger, anders krijg je hier een hele discussie en dat is niet helemaal de bedoeling.
woensdag 1 april 2009 om 16:36
Denk je dat echt, CHOCO? Mijn leven is allesbehalve relext (nu even wat rustiger). Maar ik weet niet hoeveel ik kan wijten aan de diagnose, en aan mijn karakter.
Ik heb genoeg gekken in de familie en heb, op z'n zachts gezegd, een merkwaardige opvoeding genoten.
Bedenk dat het erfelijk is, trouwens. En dat je niet altijd invloed hebt op hoe/of het zich manifesteert.
Hoe eerder je dit accepteer en er niet zo zwaar aan tilt (in principe is het gewoon een woord dat voorkomt in een dossier), hoe eerder de klachten afnemen.
En nogmaals: relaxt? Als ik naar mijn pols kijk word ik er aan herinnerd. Het is alleen dat vechten tegen de bierkaai geen zin heeft, vechten met je goede eigenschappen tegen slechte eigenschappen wel.
Ik heb genoeg gekken in de familie en heb, op z'n zachts gezegd, een merkwaardige opvoeding genoten.
Bedenk dat het erfelijk is, trouwens. En dat je niet altijd invloed hebt op hoe/of het zich manifesteert.
Hoe eerder je dit accepteer en er niet zo zwaar aan tilt (in principe is het gewoon een woord dat voorkomt in een dossier), hoe eerder de klachten afnemen.
En nogmaals: relaxt? Als ik naar mijn pols kijk word ik er aan herinnerd. Het is alleen dat vechten tegen de bierkaai geen zin heeft, vechten met je goede eigenschappen tegen slechte eigenschappen wel.
