Zwanger worden met zorgen

SusieFlower schreef: ↑

11-09-2019 08:54

We hebben de uitslagen van de vruchtwaterpunctie gehad, en er is niets uitgekomen. We zijn zo ontzettend opgelucht.

Hier wil ik even voor inbreken. Ik lees je hier en daar al langer Susie en heb gelezen toen je schreef over de vroeggeboorte in je vorige zwangerschap. Dus wauw, wat een geweldig nieuws hebben jullie nu gekregen na al die onzekerheid. De spanning zal nog wel even voortduren, maar voor nu even positiviteit. Ik hoop dat het wat lucht geeft

Voor alle andere dames met zorgen:

Ik heb vandaag weer een goede echo gehad. 25 maart uitgerekend en vandaag precies 12 weken heel erg opgelucht! Het eerste trimester hebben we erop zitten...

Welkom Loes, wat heftig zeg. Wat had jullie kindje?
Hopelijk krijgen jullie toch snel groen ligt.

Susie wat goed. Ik had t al zo gehoopt en ook stiekem wel een beetje verwacht.
Erg goed nieuws.

Fijn Sunny!

Susie wat fantastisch nieuws voor jullie!!! Gefeliciteerd!!
Sunny ook gefeliciteerd! Wat een belangrijke stap
Vanes wat frustrerend dat wachten, hopelijk eind oktober jullie ronde!
Loesje welkom hier, wat een verdriet en rollercoaster waar jullie nog zo in zitten. Schrijf lekker van je af vrouw

Welkom Loes! En wat ontzettend heftig. Wat had jullie kindje dat hij/zij al niet levensvatbaar was?

Susie; wat een fijn nieuws!

Hier momenteel nog steeds ongesteld. Hopelijk snel voorbij, dan kan ik de ovi testen weer pakken. Had de vorige ronde ei op dag 17. Zit nu alweer op dag 7, dus nog even geduld.

Sunny, wat fijn van de echo! Eerste termijn goed doorgekomen, dat is al een hele opluchting! Op naar de 20 weken.

Ik had en heel verhaalt getypt en nu is alles weg... dus de korte versie dan maar.

Susie wat een fijn nieuws! Zijn er nu nog aanwijzingen dat er verder iets speelt, of kunnen jullie nu ‘onbezorgd’ gaan genieten?

Sunny wat fijn dat je de kritische weken door bent, fijne mijlpaal.

Vanes, weet dat een osteopaat kan helpen bij een gekantelde baarmoeder. Heb dat destijds ook voor een aantal terugplaatsingen gedaan.

Loes welkom, wat een heftige periode hebben jullie gehad. Noem gaat het nu met jou?

Hoop dat ik verder niemand vergeet.

Ik zit nu tegen mijn menstruatie aan, dan kunnen we weer starten voor een ronde met terugplaatsing. Dit zal de laatste zijn van deze ivf poging. Als het niet lukt, kan ik hopelijk meteen daarna starten met een nieuwe poging. Ga ik wel vanuit, want heb niet zoveel vertrouwen in cryo’s bij mij.
Mijn NOD is dan dus ongeveer 13 oktober. Leeftijd 36 en 3e kindje

Wat me trouwens opvalt is dat ik nu net zoveel kwaaltjes heb als na een terugplaatsing. Gevoelige en grotere borsten, acne, steken in mijn buik. Wat mij dus hoop gaf blijkt geen voortekenen van een zwangerschap te zijn

Hoi allemaal,

[sorry voor het debiel lange verhaal wat dit geworden is!!]

Ik heb net dit topic van begin af aan doorgelezen, dus ik heb nu het gevoel dat ik jullie een beetje heb leren kennen. Wat een verhalen, maar ook wat ontzettend fijn dat sommigen alweer zwanger zijn!

Het allerfijnst vind ik natuurlijk het nieuws van Susie. Wij heb 12 weken in slopende onzekerheid met onderzoeken en alles gezeten, dus ik kan me er wel wat bij indenken. Maar wat ontzettend fijn dat de uitslag nu goed was. WAUW! Ik duim voor je dat de rest van de zwangerschap goed zal verlopen

Ons zoontje had een zeldzame genetische afwijking (was nog niet eerder gevonden, maar ze weten wel dat defecten op dat gen leiden tot een bepaald syndroom wat klopte met de echobeelden, dus konden toch een diagnose stellen). Ik had o.a. extreem veel vruchtwater (bijna 4x zoveel als wat normaal is) door een slokdarmafwijking bij ons zoontje. Met 23 weken zwangerschap had ik een buik van vér over de 40 weken en kon ik al niet goed meer ademen en rechtop zitten. Sowieso ware mijn vliezen binnen een paar weken gebroken. Ons zoontje zou de operaties die hij door zijn afwijkingen sowieso moest krijgen nooit overleefd hebben. Bovendien was op de laatste echo voor de afbreking te zien dat zijn organen het opgaven. Hij bleef het - tegen alle verwachtingen in - in mijn buik heel lang goed doen. De artsen hadden eigenlijk verwacht dat hij al veel sneller zou overlijden.

Met 11,5 week zagen ze bij de termijnecho veel vocht. Dat is bijna altijd vanwege een chromosoom- of hartafwijking. Met 12 weken een vlokkentest en GUO. Geen chromosoomafwijkingen gevonden en ook geen andere afwijkingen. Met 16 weken weer een GUO, zag er nog steeds goed uit, maar vocht bleef (en dat is HEEL slecht). Kindje bleef goed groeien. Met 18 weken weer een GUO. Kleine hartafwijking. Met 20 weken weer. Iets grotere hartafwijking: geen verklaring voor het vocht, pas na de geboorte een probleem. Met 21 weken: slokdarmafwijking. Met bijna 22 weken alsnog een spoed genetisch onderzoek ingezet naar 3500 genen. Twee weken wachten op de uitslag, die we kregen met 23 weken en 4 dagen. Toen dus ook die echo die er ineens zo dramatisch uitzag. Twee dagen later de zwangerschap afgebroken omdat ons zoontje dit niet zou overleven. Door het vele vruchtwater was het wel voor mij gevaarlijk (kans op loslating placenta, mirror syndrome, zo ver uitgerekte baarmoeder dat het niet meer terug zou gaan...).

Al met al zijn het gewoon heel heftige maanden geweest. Tegelijkertijd hebben we ons ook lang voor kunnen op het verlies. Dat maakt het verdriet absoluut niet minder, maar je bent ergens van tevoren al wel begonnen met verwerken.

Maandag en woensdag zijn de nagesprekken in het ziekenhuis met de gynaecoloog en klinisch geneticus. We weten al dat wij beiden geen drager zijn van de afwijking van ons zoontje, dus ik verwacht daar geen medische reden te horen om te wachten met zwanger worden. En dan gaan we er dus weer voor.

Nu we dat tegen elkaar gezegd hebben vind ik het echt doodeng worden. Wat als het niet meer lukt? Wat als er toch iets 'stuk' is gegaan (ook al dacht de gyn dat we er nog wel op tijd bij waren)? Was als het wél lukt om zwanger te worden? Hoe komen we dan die weken door? Gaan we er dan nog ooit vertrouwen in hebben? Kunnen we het aan als het wéér mis gaat? 1001 vragen waar we geen antwoord op hebben en dat antwoord krijgen we natuurlijk ook niet. Maar pfoe, ik vind het echt heel lastig.

Vorige zwangerschappen ben ik steeds supermisselijk geweest (als in: flink aan de medicatie, meerdere keren per dag spugen en alleen op de bank liggen. Kon niet meer voor dochter zorgen, niks meer in het huishouden doen etc.). Dat ik dat vorige keer "voor niks" mee heb gemaakt vind ik heel heftig. Het idee dat ik nu weer 3 fysiek ellendige maanden tegemoet ga om daarna een kind te verliezen... pfff. Maar goed, we hebben een gezonde dochter, men is er vrij zeker van dat de afwijking van ons zoontje en mijn 2 miskramen los van elkaar staan en beide domme pech waren...

Mijn cyclus is trouwens super onregelmatig; alles tussen de 21 en 39 dagen kan voorkomen; al ligt het het vaakst rond de 30 dagen. Als nod hou ik nu dus maar even 11 oktober aan. Meestal merk ik m'n eisprong wel op en duurt het daarna nog 2 weken, dus misschien dat ik het nog aan pas

Superspannend, want ik ben nog bij alle vier mijn zwangerschappen in 1x zwanger geraakt... Zwanger worden is voor ons een stuk makkelijker dan zwanger blijven Maar daardoor des te banger dat het nu niet lukt, of dat er toch iets stuk is, of... Nouja. Moet mezelf maar niet al te veel gek maken geloof ik. Maar jullie weten vast allemaal dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan

Wat een heftig verhaal Loes. Ondanks de slechte echo's toch elke keer een klein beetje hoop totdat dan ineens daar die echo is met het vreselijke nieuws... wat een rollercoaster!

Zie je tegen de nagesprekken op? Wel fijn dat jullie nu al weten dat jullie geen drager zijn. Hopelijk krijgen jullie groen licht voor een nieuwe zwangerschap!

En al je onzekerheden over of je ooit opnieuw zwanger zal raken zijn heel herkenbaar! Dit zat ook zo in mijn hoofd... zo bang dat het nooit meer zou lukken! Ik maakte mezelf ook echt gek en was er heel obsessief mee bezig. En toch ben ik nu opnieuw zwanger wat achteraf gezien snel is gegaan... blijf dus hoop houden!

Ik hoop enorm voor je dat je snel weer zwanger bent!

Ben jij al ongesteld geworden Pinot? Fijn dat jullie daarna weer verder kunnen! Ik duim op een hele goede terugplaatsing met een prachtig eindresultaat
Enja die kwaaltjes zijn zo herkenbaar... ik heb zovaak gedacht dat ik echt zwanger zou zijn en dan werd ik toch ongesteld... en juist in de ronde dat ik dacht ongesteld te zijn geworden en niks voelde was ik zwanger je lichaam kan je zo voor de gek houden!

Ja bizar he die kwaaltjes? Bij mijn vorige zwangerschappen had is ook vanaf de 5e week pas kwaaltjes, met testen inderdaad geen vermoeden.
Vandaag is mijn menstruatie begonnen, dus we gaan er weer voor. Niet dat we zoveel hoop hebben deze ronde, maar dan zijn we in ieder geval ook sneller met een nieuwe, verse poging bezig.

@kwaaltjes
Ik heb dus sowieso geen kwaaltjes, behalve vanaf week 5 tot 16 5x per dag boven de wc hangen. Misselijkheid is het enige waar ik het echt aan merk. En dat m'n conditie slechter wordt, maar dat kan soms aan zo veel dingen liggen dat ik dat dan pas achteraf aan een zwangerschap kan linken.

@Sunny
Ja, gek is dat hè, die angsten. Gezien mijn voorgeschiedenis heb ik echt geen enkele reden om te denken dat het lang duurt voor ik zwanger raak. Als we überhaupt één ronde hebben waarin ik ongesteld word is dat een record. maar je gevoel en verstand liggen soms dan zo ver uit elkaar!

Ik zie eigenlijk helemaal niet tegen de nagesprekken op. Ik wil sowieso nog wel wat kwijt over hoe het ziekenhuis de communicatie heeft aangepakt. Maar belangrijker nog, ik wil heel graag weten met welke begeleiding ik rekening moet/kan houden bij een volgende zwangerschap. Kan dat bij de verloskundige, in ons streekziekenhuis, moet het per se in het academisch ziekenhuis? En ook counseling over wel/niet een vlokkentest. Want als dezelfde afwijking wordt gevonden, geeft dat dan bijv. ook dezelfde overlevingskansen? (Het syndroom wat ons zoontje had kent ook hele milde varianten waar goed mee te leven valt - hij had het alleen extreem). Dus, allerlei praktische vragen die ik gewoon graag beantwoord wil hebben om te weten waar ik straks bij een zwangerschap aan toe ben. Daar kijk ik misschien dus wel juist naar uit Het zal alleen gek en confronterend zijn om het ziekenhuis weer binnen te stappen en de artsen weer te zien die ons begeleid hebben.

Wat een heftig verhaal Loes. Hopelijk krijgen jullie op alle vragen antwoorden die jullie zoeken.

Succes Pinot.

Een van jullie vroeg hoe het voor mij is dat Mn man tot minstens 2021 wil wachten.
Nou heel zwaar. Ons gezin met 3 kinderen had er over een maand geweest... en nu wil hij minstens 3,5 haar leeftijd verschil, net als bij de eerste 2. (Eerder werd ik niet zwanger)

Maar ik doe mijn best het positieve er van in te zien. Dan maken de oudste 2 het veel bewuster mee, hebben ze er een herinnering aan, bewuster helpen... en ook echte hulp zijn.
Bovendien zitten ze dan overdag op school en dat is ‘lekker rustig’ als ik dan alleen ben en alle aandacht kan geven aan de jongste en alle momentjes bewust mee kan krijgen i.p.v. ook aandacht voor een dreumes in huis..
Hopelijk ga ik er snel echt in geloven dat geduld hebben wat gaat opleveren.

Hopelijk zijn jullie allen succesvol zwanger geweest komende jaar. En zo niet, dan schrijf ik vanaf 2021 met jullie mee.

Jeetje wat heftig Loes. Ik snap je angsten heel goed hoor.

Bij L heb ik bedrust van begin tot eind gehad met echt liters bloedverlies door een hematoom en zoveel weken in spanning gezeten omdat de vorige 2 miskramen ook door een hematoom kwamen. Toen we de 20 weken voorbij waren kregen we iets hoop, wat heel hard weer de grond in gestampt werd toen ik weeën kreeg met 22 weken. Uiteindelijk dus met 23 weken bevallen.

Wij hebben ook veel angst voor een volgende zwangerschap: wat als een hematoom er weer komt? Wat als het weer mis gaat? Is er niks beschadigd geraakt? Ligt het aan mij? Komt de volgende wel goed? Overleef ik dit nog een keer (mentaal)?

Het blijft toch lastig. Voor ons allemaal denk ik gezien alle verhalen. We hebben het gewoon niet makkelijk wat betreft zwanger worden/zijn/blijven.

Ik hoop oprecht dat we allemaal snel een goeie zwangerschap hebben! <3

Ik denk er dus precies zo over Maik!
Blijft heel eng maar de wens zo groot.

PinotGrigio3 wat spannend! hoop dat kan terugplaatsen en een goede terugplaatsing
Loesje wat een rollercoaster! herken heel erg wat je schrijft over het zwanger worden. Ik hoop dat je antwoorden gaat krijgen op je vragen.
en inderdaad wens wordt op een gegeven moment groter dan de angst.
Vanes hoe is met jou?
mamarjan leest pittig
Susie hoe gaat met jou?
Sunny en met jou?

Hier kwaaltjes misselijk, duizelig, hoofdpijn, moe, alleen geen zere borsten waar ik me dan ook druk om aan het maken ben.... Man vindt me emotioneel labiel, en prikkelbaar wat ik niet vind. Mijn eerste idee van dat ik zwanger kon zijn, was toen ik aan het huilen was bij temptation island.. oké klein punt voor emotioneel labiel toch

@okkie
Grappig wat voor dingen het dan weg kunnen geven soms he En gelukkig hoef je ook niet elk kwaaltje te hebben om het een goede zwangerschap te laten zijn.

Ik ben door ons gesprek in het UMC gisteren weer helemaal in angst/twijfelmodus gebracht en daar was ik net een beetje uit Gyn begon ineens over mogelijk toch chromosoomonderzoek doen bij ons ivm herhaalde miskramen (beetje laat lijkt mij, das alweer jaren geleden). En over of ik niet te lang ongesteld was en.... nou. Ik ben er in elk geval weer een beetje van in paniek geraakt, want wat nou als het allemaal geen pech was? Of als er echt iets stuk is en het dus helemaal niet kan nu? (Ben al ruim 1,5 week ongesteld.)

Dus bah. En dan moet het gesprek met de klinisch geneticus morgen nog komen. Daar zie ik nu dus ook tegenop

Hoe was je vakantie Okkie? Zijn jullie al thuis? Zal vast een andere vakantie zijn geweest dan jullie hadden verwacht.

En je kwaaltjes klinken positief! Go go go hormonen! en ik snap dat je er onzeker van wordt dat je geen zere borsten hebt, maar die heb ik tot nu toe ook niet gehad! Bij L* ging ik juist testen omdat ik zulke zere borsten had en nu voel ik er niets aan... het zegt dus helemaal niets lieverd! Wanneer heb je je eerste echo? Of had je dat hier al verteld...?

Maikiex, hier was de angst voor een nieuwe zwangerschap ook heel groot, maar de wens voor een kindje nóg groter! En nu ik eenmaal zwanger ben is het stapje voor stapje... ik durf niet ver vooruit te kijken maar dat ik zwanger ben is een goed begin!

Hier alles z'n gangetje... een drukke week en dat merk ik wel aan mn lijf. Mn lijf vind het niet zo leuk dat ik zo snel na mn vorige zwangerschap weer opnieuw zwanger ben... Maarja allemaal voor het goede doel!
En volgende week dinsdag hebben we de echo voor het geslacht! We weten het zelf dan volgende week zaterdag want we laten een taartje maken. Dat vind ik dan wel een leuk iets om naar uit te kijken!

He bah wat een tegenvaller Loes! Jullie hebben dus ook nog geen groen licht gekregen? Spannend het gesprek morgen... ik ga voor jullie duimen dat die wel meevalt!

@Sunny
Leuk, geslachtsbepalingsecho! Dan wordt het toch weer een beetje echter he . Ik vond dat bij onze dochter ook zo leuk! Bij ons zoontje hoorden we het bij de uitslag van de vlokkentest. Ook leuk, maar anders haha.

Waaraan merk je dat je snel weer zwanger bent geworden? (& hoe lang zat er tussen?)

We hebben wel min of meer groen licht gekregen. M’n menstruatie moet natuurlijk over zijn, maar meer onderzoek hoeven we in principe niet af te wachten.

Ze raadde wel aan om 3 maanden te wachten zodat evt vitaminetekort weer is aangevuld en om vroeggeboorte te voorkomen / maar ik heb het wetenschappelijke artikel waar ze naar verwees opgezocht en dat klopte niet. En heel veel maakte het sowieso al niet uit, dus denk niet dat we ons daar wat van aantrekken.

Merk alleen wel dat ik daardoor dus weer veel zenuwachtiger word, terwijl ik best wel wat vertrouwen had. En dat is jammer. Heb er echt slecht van geslapen zelfs

@Loes, ik ben 6 maanden na het overlijden van ons zoontje opnieuw zwanger geraakt. Ik merk het nu vooral aan mn rug die heel erg zeer doet en aan mn bekken... gisteren een dag gewerkt en echt mn hele lijf deed pijn s avonds maarja ik klaag niet hoor dat ik snel weer zwanger ben geraakt! Ik heb er alles voor over

Snap dat je er zenuwachtig van wordt... dit had je niet verwacht voordat je op gesprek ging maar ik kan me ook voorstellen dat jullie er gewoon weer voor willen gaan! Hopelijk krijg je er snel weer iets meer vertrouwen in.

En Mamarjan, ik vergeet helemaal op jou te reageren... ik vind het heel rot voor je dat je tegen je zin nog zo lang moet wachten! Maar je man moet er natuurlijk ook 100% achter staan... gelukkig kan je er ook nog wel positieve kanten aan zien. Hopelijk wen je snel aan het idee en kan je je erbij neerleggen. Jouw tijd komt nog

Heel verhaal getypt nog niet op plaatsen geklikt en weg verhaal. Irritant.

Loes wat raar dat dat gezegd is daar. Ik loop daar al 3 jaar en ik zou willen dat ze dat tegen mij zouden zeggen. Beetje omgekeerde wereld.
Als ik zeg 18 dagen van de 28 ongesteld (of nou ja iig bloedingen) en een LF van 7-9 dagen zeggen ze ja vervelend maar ja je bent ooit zwanger geworden.
Je zou verwachten dat ze toch 1 standaard hebben en 1 protocol maar toch weer andere arts dan blijkbaar.

Hier ook chromosomen getest in 2016. Kostte beide eigen risico maar ben blij dat ik t gedaan heb. uitslag duurde 9 weken geloof ik. Kwam wel een stollingsfactor uit bij mij maar zou (ondanks dat ik daar dus aan twijfel) geen probleem zijn.

Succes met het gesprek vandaag.

Sunny wanneer was de echo ook alweer?

Okkie haha die man van je. Nou lekker niets van aantrekken.

@ Loes, jouw verhaal klinkt heel bekend. Vocht op de echo te zien in onze eerste zwangerschap, vlokkentest gehad en het hartje gestopt paar dagen later. Uit de vlokkentest kwam niks, maar nu met extra onderzoek blijkt het een genetische afwijking geweest te zijn. Deze derde zwangerschap vanaf 14 weken vocht in een longetje en verdikte nekplooi, uiteindelijk vruchtwaterpunctie, daar is uit het uitgebreide onderzoek niks uitgekomen. Nu volgende week weer een GUO, het zal tot het einde spannend blijven denk ik.
Hoe ging het gesprek met de klinisch geneticus? (welk ziekenhuis loop je?)

@ Sunny, merk hier ook zeker wel dat het lichamelijk zwaarder is, ook een half jaar na het overleden van ons zoontje terug zwanger geraakt.
Lichamelijk zwaar, maar mentaal ook pittig + alles wat er nog bij komt nu.
Misschien durven we over een tijdje wel voorzichtig te beginnen met het kamertje.

Heb enorm hoofdpijn, ga ff rusten, dus het lukt me eventjes niet op iedereen te reageren, maar ik lees alles.