Kinderen
alle pijlers
Apart gedrag dochter 16 mnd
dinsdag 7 april 2009 om 19:03
Hallo allemaal
Ik zit met een raar probleem en ik vraag me af of meer mensen hier ervaring mee hebben en of dit normaal is.
Ben moeder van een dochtertje van 16 maanden oud. Over het algemeen een vrolijk meisje...alleen erg driftig. Nu viel mij vandaag op dat ze tijdens een huilbui (mevrouw kreeg haar zin niet ) heel bewust met haar hoofd op de grond wou bonken.
Al langere tijd heeft ze op de momenten dat ze naar bed moet moeite met inslapen en wiegt ze zichzelf met haar hoofd al bonkend tegen haar ledikant.
Jullie zullen wel denken ...waarom vraagt ze dat niet aan het CB...maar voel me al best een zeikerd aangezien ik met meer probleempjes daar ben aangekomen en wil ook niet overbezorgd overkomen.
Is dit gedrag normaal? Heeft iemand hier ook ervaring mee?
Ik zit met een raar probleem en ik vraag me af of meer mensen hier ervaring mee hebben en of dit normaal is.
Ben moeder van een dochtertje van 16 maanden oud. Over het algemeen een vrolijk meisje...alleen erg driftig. Nu viel mij vandaag op dat ze tijdens een huilbui (mevrouw kreeg haar zin niet ) heel bewust met haar hoofd op de grond wou bonken.
Al langere tijd heeft ze op de momenten dat ze naar bed moet moeite met inslapen en wiegt ze zichzelf met haar hoofd al bonkend tegen haar ledikant.
Jullie zullen wel denken ...waarom vraagt ze dat niet aan het CB...maar voel me al best een zeikerd aangezien ik met meer probleempjes daar ben aangekomen en wil ook niet overbezorgd overkomen.
Is dit gedrag normaal? Heeft iemand hier ook ervaring mee?
dinsdag 7 april 2009 om 19:06
Ik vraag me precies hetzelfde af. Hier dus ook een meisje dat regelmatig met haar hoofd tegen dingen bonkt. Het rare vind ik dan vaak dat ze na de eerste keer perongeluk gaat huilen en het nog een keer of wat probeerd, of het dan nog steeds pijn doet lijkt het wel. dus een antwoord heb ik niet voor je.
dinsdag 7 april 2009 om 19:09
Ik ken twee kinderen met iets vergelijkbaars.
Vroeger bij mij in de klas op de basisschool zat een jongen die zich op een vergelijkbare manier in slaap hielp tijdens kampen. We vonden het maar vreemd maar het hielp hem wel dus niemand maakte er een probleem van.
Een kennis heeft een dochtertje van een paar jaar die ook op de grond gaat liggen en met haar hoofd bonkt.
Volgens mij schuiven zij er een kussen onder en proberen het gedrag zo veel mogelijk te negeren.
Als je je echt zorgen maakt, zou ik toch wel naar het CB gaan. Ze zijn heus wel gewend aan bezorgde moeders, en liever te veel vragen dan te weinig.
Vroeger bij mij in de klas op de basisschool zat een jongen die zich op een vergelijkbare manier in slaap hielp tijdens kampen. We vonden het maar vreemd maar het hielp hem wel dus niemand maakte er een probleem van.
Een kennis heeft een dochtertje van een paar jaar die ook op de grond gaat liggen en met haar hoofd bonkt.
Volgens mij schuiven zij er een kussen onder en proberen het gedrag zo veel mogelijk te negeren.
Als je je echt zorgen maakt, zou ik toch wel naar het CB gaan. Ze zijn heus wel gewend aan bezorgde moeders, en liever te veel vragen dan te weinig.
dinsdag 7 april 2009 om 19:10
quote:Lala1979 schreef op 07 april 2009 @ 19:06:
Ik vraag me precies hetzelfde af. Hier dus ook een meisje dat regelmatig met haar hoofd tegen dingen bonkt. Het rare vind ik dan vaak dat ze na de eerste keer perongeluk gaat huilen en het nog een keer of wat probeerd, of het dan nog steeds pijn doet lijkt het wel. dus een antwoord heb ik niet voor je.Die van mij die gaat niet extra huilen als ze met haar hoofd tegen dingen bonkt, lijkt wel of ze het fijn vind. Erg rare situatie, hoop dat er meer reacties komen waar we evt wat mee kunnen.
Ik vraag me precies hetzelfde af. Hier dus ook een meisje dat regelmatig met haar hoofd tegen dingen bonkt. Het rare vind ik dan vaak dat ze na de eerste keer perongeluk gaat huilen en het nog een keer of wat probeerd, of het dan nog steeds pijn doet lijkt het wel. dus een antwoord heb ik niet voor je.Die van mij die gaat niet extra huilen als ze met haar hoofd tegen dingen bonkt, lijkt wel of ze het fijn vind. Erg rare situatie, hoop dat er meer reacties komen waar we evt wat mee kunnen.
dinsdag 7 april 2009 om 19:18
Het lijkt raar maar het komt enorm veel voor met name bij kinderen die nog niet of niet goed kunnen praten. Zwiepje heeft het ook gedaan, met een maand of 8 dan. Het is een vraag om aandacht of een statement van boosheid om je te dwingen te doen wat ze willen.
Consequent negeren is het enige wat je kan doen. Het is heel zielig en verschrikkelijk om te zien maar het is het enige wat helpt. Zogauw ze zien dat het niet werkt, houden ze er mee op. Absoluut niet oppakken of tegenaan gaan kletsen of het gewoonlijke. Niet doen. Hier was het, toen we eenmaal wisten dat het normaal was en hoe het zat, binnen twee tot drie weken weer helemaal voorbij.
Consequent negeren is het enige wat je kan doen. Het is heel zielig en verschrikkelijk om te zien maar het is het enige wat helpt. Zogauw ze zien dat het niet werkt, houden ze er mee op. Absoluut niet oppakken of tegenaan gaan kletsen of het gewoonlijke. Niet doen. Hier was het, toen we eenmaal wisten dat het normaal was en hoe het zat, binnen twee tot drie weken weer helemaal voorbij.
dinsdag 7 april 2009 om 19:23
Mijn zoon kon al prima praten met 16 maanden maar was evengoed een bonker. Zelfs op straat. Met alle kwetsuren op zijn voorhoofd van dien.
Wij kregen het advies om hij ging bonken zeker geen kussen onder zijn hoofd! maar als hij ging bonken hem op schoot te nemen, en NIET te troosten, maar tegen hem te praten. Op een neutrale manier, gewoon vragen stellen en de antwoorden serieus nemen, met een paar weken was het bonken over.
Wij kregen het advies om hij ging bonken zeker geen kussen onder zijn hoofd! maar als hij ging bonken hem op schoot te nemen, en NIET te troosten, maar tegen hem te praten. Op een neutrale manier, gewoon vragen stellen en de antwoorden serieus nemen, met een paar weken was het bonken over.
dinsdag 7 april 2009 om 19:27
Mijn beide kinders gingen uit frustratie niet hoofdbonken, maar haar uit hun hoofd trekken da's ook raar, schrik je ook van, maar gaat vanzelf weer over als ze beter kunnen praten. Tot die tijd kan je haar een kussen geven waartegen ze kan bonken.
(ik heb beide kinders heel kort geknipt. Hielp prima tegen het haar trekken: ze hadden gewoon geen houvast meer )
(ik heb beide kinders heel kort geknipt. Hielp prima tegen het haar trekken: ze hadden gewoon geen houvast meer )
dinsdag 7 april 2009 om 19:32
Mijn vriend schijnt vroeger als kind ook nogal idioot omgegaan te zijn met dingen (ten minste, wij als volwassenen schrikken ons de pleuris). Hij stopte gewoon met ademen, hield zijn adem in ofzo en liep blauw aan. Zijn moeder (mijn schoonma dus) wist niet hoe daarmee om te gaan. Dit moest ze ook gewoon negeren, ook als hij daardoor flauw viel. Hert schijnt dat het met een paar weken bekeken was.
Kinderen kunnen schijnbaar op gekke manieren met hun frustraties omgaan.
Kinderen kunnen schijnbaar op gekke manieren met hun frustraties omgaan.
dinsdag 7 april 2009 om 19:38
Hoi!
Ik ben zelf CB-arts en krijg deze vraag vaak van ouders. Het komt dus echt wel caker voor, vooral op deze leeftijd.
Soms is er een duidelijke oorzaak, zoals oorpijn. Meestal is zo'n oorzaak er niet, en we gaan er inderdaad van uit dat het te maken heeft met het willen ontladen van stress of frustratie.
Het is niet erg, als je een beetje voorzorgmaatregelen neemt (je kind weghalen van scherpe hoeken van tafels ed, eventueel inderdaad een kussen eronder leggen, etc) zal er echt niet zomaar schade ontstaan.
Maar het is voor ouders natuurlijk wel een naar gezicht.
Wij adviseren altijd om er zo min mogelijk aandacht aan te besteden; als je er van in paniek raakt en je kind meteen oppakt en gaat troosten ed heb je kans dat je het gedrag in stand houdt omdat kinderen dat ervaren als een soort positieve beloning.
Dus zorgen voor veiligheid en verder weinig aandacht, en juist positieve aandacht als ze er mee gestopt is, is waarschijnlijk de beste strategie.
En ga even na of er misschien een reden is dat je kind gefrustreerd is; doet ze het als de dag té druk is geweest, ze erg moe is, etc, dan zou je daar misschien wat aan kunnen doen (in de zin van proberen dat te voorkomen).
Maar frustraties horen gewoon heel erg bij deze leeftijd; ze ontwikkelen een eigen wil en lopen er tegen aan dat niet altijd alles gaat zoals zij dat willen, doordat ze dingen nog niet kunnen, niet mogen, etc. Deze frustraties kan je niet echt voorkomen, of je moet haar altijd haar zin gaan geven en alles voor haar oplossen en dat heeft ook weer nadelen!
Ik hoop dat je hier wat mee kunt!
Zoals gezegd: het is naar, veel ouders schrikken ervan, maar het is een vaak voorkomend en tijdelijk verschijnsel.
Overigens: ik zelf als CB-arts heb echt nog nooit gedacht: daar heb je die zeurende moeder weer met al haar vraagjes. Ik ben echt blij als mensen hun problemen bij me durven neer te leggen. Daar ben ik immers voor...! (Maar ik weet natuurlijk niet hoe je band met jouw CB-team is, maar ze zijn echt wel wat gewend.)
Succes!
Ik ben zelf CB-arts en krijg deze vraag vaak van ouders. Het komt dus echt wel caker voor, vooral op deze leeftijd.
Soms is er een duidelijke oorzaak, zoals oorpijn. Meestal is zo'n oorzaak er niet, en we gaan er inderdaad van uit dat het te maken heeft met het willen ontladen van stress of frustratie.
Het is niet erg, als je een beetje voorzorgmaatregelen neemt (je kind weghalen van scherpe hoeken van tafels ed, eventueel inderdaad een kussen eronder leggen, etc) zal er echt niet zomaar schade ontstaan.
Maar het is voor ouders natuurlijk wel een naar gezicht.
Wij adviseren altijd om er zo min mogelijk aandacht aan te besteden; als je er van in paniek raakt en je kind meteen oppakt en gaat troosten ed heb je kans dat je het gedrag in stand houdt omdat kinderen dat ervaren als een soort positieve beloning.
Dus zorgen voor veiligheid en verder weinig aandacht, en juist positieve aandacht als ze er mee gestopt is, is waarschijnlijk de beste strategie.
En ga even na of er misschien een reden is dat je kind gefrustreerd is; doet ze het als de dag té druk is geweest, ze erg moe is, etc, dan zou je daar misschien wat aan kunnen doen (in de zin van proberen dat te voorkomen).
Maar frustraties horen gewoon heel erg bij deze leeftijd; ze ontwikkelen een eigen wil en lopen er tegen aan dat niet altijd alles gaat zoals zij dat willen, doordat ze dingen nog niet kunnen, niet mogen, etc. Deze frustraties kan je niet echt voorkomen, of je moet haar altijd haar zin gaan geven en alles voor haar oplossen en dat heeft ook weer nadelen!
Ik hoop dat je hier wat mee kunt!
Zoals gezegd: het is naar, veel ouders schrikken ervan, maar het is een vaak voorkomend en tijdelijk verschijnsel.
Overigens: ik zelf als CB-arts heb echt nog nooit gedacht: daar heb je die zeurende moeder weer met al haar vraagjes. Ik ben echt blij als mensen hun problemen bij me durven neer te leggen. Daar ben ik immers voor...! (Maar ik weet natuurlijk niet hoe je band met jouw CB-team is, maar ze zijn echt wel wat gewend.)
Succes!
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
dinsdag 7 april 2009 om 19:41
Het klinkt wellicht raar, maar het lichaam maakt bij dit soort stereotiepe bewegingen of zelfbeschadiging endorfines aan wat een verslavende werking kan hebben, vergelijkbaar met morfine.
Het kan dus zo zijn dat het kind zonder de bewegingen of het bonken tijdens driftbuien niet tot rust kan komen. Wat kan helpen is het kind op schoot nemen en heen en weer wiegen tot het rustiger wordt.
Het kan dus zo zijn dat het kind zonder de bewegingen of het bonken tijdens driftbuien niet tot rust kan komen. Wat kan helpen is het kind op schoot nemen en heen en weer wiegen tot het rustiger wordt.
dinsdag 7 april 2009 om 19:45
quote:tilalia2 schreef op 07 april 2009 @ 19:40:
Broedkippetje, lang niet iedereen heeft goede ervaringen met cb-artsen, vandaar dat ze niet zo happig zijn om hun sores op tafel te leggen
Dapper hoor, dat je je hier tussen de hormonenmoeders waagt
Daar ben ik me inderdaad pijnlijk van bewust!
En dat vind ik echt heel jammer (dat mensen negatieve ervaringen hebben bedoel ik). Dat oude beeld van het 'consternatiebureau' met het vermanende vingertje, BLEGHHH, zo'n arts wil ik zelf absoluut niet zijn.
Gelukkig werk ik met CB-verpleegkundingen die dezelfde visie hebben als ik: we willen ouders graag adviseren en bijstaan/steunen maar niet beoordelen. En de meeste van mijn collega's werken ook zo. Maar ik realiseer me dat het niet overal zo is, en dat dingen soms verkeerd over komen.
Maar als je inderdaad niet een fijn/veilig gevoel hebt bij je CB-team snap ik dat je je hulpvraag ergens anders legt.
Broedkippetje, lang niet iedereen heeft goede ervaringen met cb-artsen, vandaar dat ze niet zo happig zijn om hun sores op tafel te leggen
Dapper hoor, dat je je hier tussen de hormonenmoeders waagt
Daar ben ik me inderdaad pijnlijk van bewust!
En dat vind ik echt heel jammer (dat mensen negatieve ervaringen hebben bedoel ik). Dat oude beeld van het 'consternatiebureau' met het vermanende vingertje, BLEGHHH, zo'n arts wil ik zelf absoluut niet zijn.
Gelukkig werk ik met CB-verpleegkundingen die dezelfde visie hebben als ik: we willen ouders graag adviseren en bijstaan/steunen maar niet beoordelen. En de meeste van mijn collega's werken ook zo. Maar ik realiseer me dat het niet overal zo is, en dat dingen soms verkeerd over komen.
Maar als je inderdaad niet een fijn/veilig gevoel hebt bij je CB-team snap ik dat je je hulpvraag ergens anders legt.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
dinsdag 7 april 2009 om 19:47
dinsdag 7 april 2009 om 19:52
quote:floor72 schreef op 07 april 2009 @ 19:43:
Pff... en hier staat mijn advies in ene haaks op dat van de cb-arts.
Wat nu?
Nee hoor, Floor, zo haaks staat dat niet op elkaar.
Er zijn meerdere wegen die naar Rome kunnen leiden...
Wat jij beschrijft is wat anders dan in paniek raken en je kind heel erg gaan troosten, denk ik. Volgens mij beschrijf jij een beetje wat een andere moeder ook zei: rustig/neutraal tegen je kind praten en daarmee proberen te kalmeren.
Ik kan me best voorstellen dat dat ook werkt, en dat je daarmee het gedrag niet extra lang in stand houdt.
Ik zou zeggen: doe wat het beste bij jou en bij je kind past.
Pff... en hier staat mijn advies in ene haaks op dat van de cb-arts.
Wat nu?
Nee hoor, Floor, zo haaks staat dat niet op elkaar.
Er zijn meerdere wegen die naar Rome kunnen leiden...
Wat jij beschrijft is wat anders dan in paniek raken en je kind heel erg gaan troosten, denk ik. Volgens mij beschrijf jij een beetje wat een andere moeder ook zei: rustig/neutraal tegen je kind praten en daarmee proberen te kalmeren.
Ik kan me best voorstellen dat dat ook werkt, en dat je daarmee het gedrag niet extra lang in stand houdt.
Ik zou zeggen: doe wat het beste bij jou en bij je kind past.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
dinsdag 7 april 2009 om 20:07
Tja, eigenlijk zeggen we inderdaad hetzelfde. Ik merk alleen in mijn werk dat je heel genuanceerd moet zijn in hoe je de boodschap brengt. Het wordt snel verkeerd uitgelegd en daar komt wellicht ook een deel van het onbegrip voor het cb vandaan. Negeren, maak je niet te veel zorgen en het gaat vanzelf over is vaak tekort door de bocht. Wordt vaak ook verkeerd uitgelegd. Gedrag negeren, betekend niet het kind negeren. Dit is niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Mijn advies is gebasseerd op de trainingen die ik geef aan begeleiders van verstandelijk gehandicapten die stereotiep en/of zelfverwondend gedrag vertonen. Gedrag wat begint uit frustratie, drift of verveling kan uitmonden in een moeilijk te doorbreken gewoonte. Juist omdat het lichaam een bepaalde afhankelijkheid van de stof die vrij komt gaat ontwikkelen. Als je dat begrijpt wordt het uitvoeren van de aanpak ook makkelijker.
Mijn advies is gebasseerd op de trainingen die ik geef aan begeleiders van verstandelijk gehandicapten die stereotiep en/of zelfverwondend gedrag vertonen. Gedrag wat begint uit frustratie, drift of verveling kan uitmonden in een moeilijk te doorbreken gewoonte. Juist omdat het lichaam een bepaalde afhankelijkheid van de stof die vrij komt gaat ontwikkelen. Als je dat begrijpt wordt het uitvoeren van de aanpak ook makkelijker.
dinsdag 7 april 2009 om 20:13
Goh, mijn buurjongen van vroeger was ook zo'n bonkert! Vooral in 'spannende' periodes (verjaardag, Sinterklaas). Dat deed hij dan in bed. Jaren later hoorden we hem nog wel eens af en toe bonken in zijn slaap. Het zal idd wel iets ter geruststelling zijn. Buuf vertelde ooit dat zelfs zijn vader het wel eens deed.
Nutteloze info verder maar ik schoot ff 20 jaar terug in de tijd door dit topic!
Nutteloze info verder maar ik schoot ff 20 jaar terug in de tijd door dit topic!
Ik ben mijn eigen bananenschil
dinsdag 7 april 2009 om 20:14
@ Floor:
Het was zeker niet de bedoeling ongenuanceerd over te komen!
In de praktijk 'toets' ik altijd bij ouders hoe het advies overkomt, of het bij ze past (want als je bijvoorbeeld het gedrag niet kunt negeren of wel in paniek raakt omdat dat je aard is, zal mijn advies misschien niet echt bruikaar zijn; dan denken we samen verder!)
Bedankt voor je aanvulling, ik vind je zin 'gedrag negeren betekent niet kind negeren' prachtig en verhelderend. Die ga ik gebruiken!
Het was zeker niet de bedoeling ongenuanceerd over te komen!
In de praktijk 'toets' ik altijd bij ouders hoe het advies overkomt, of het bij ze past (want als je bijvoorbeeld het gedrag niet kunt negeren of wel in paniek raakt omdat dat je aard is, zal mijn advies misschien niet echt bruikaar zijn; dan denken we samen verder!)
Bedankt voor je aanvulling, ik vind je zin 'gedrag negeren betekent niet kind negeren' prachtig en verhelderend. Die ga ik gebruiken!
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
dinsdag 7 april 2009 om 20:47
Ik merk dat ik 't lastig vind om hier te reageren, omdat ik op deze peiler eigenlijk, bij voorkeur alleen als moeder schrijf en niet als hulpverlener. En da's een wereld van verschil neem dat maar van me aan....
Toch denk ik hier in dit topic een beetje in hulpverleningstermen en ik hoop dat dit niet betweterig of belerend overkomt, want dat is absoluut niet mijn bedoeling.
@ Qwertu.
Ik denk dat jouw kleintje zich gelukkig mag prijzen met jou als moeder. Bedenk echter wel dat het voor jou wellicht heel vanzelfsprekend is dat je onderscheidt maakt in de aanleiding van haar boze buien en daar dus de ene keer anders op reageert als de andere keer. Voor je meisje kan dit echter wel verwarrend werken. Waarom mocht ik vanmiddag wel op die manier boos zijn en nu niet?
Ik maak vaak gebruik van escalatiemateriaal (bv een zachte bal die het geluid maakt van rinkelend glas), bij iedere boze bui van een kind/cliënt (sorry voor 't woord) biedt ik dit materiaal aan. Het kan ook een doos met lege flessen zijn die ze om mogen gooien of een kussen (boksbal) om tegen aan te meppen. Binnen no-time associeren ze deze materialen met boos zijn en blijf jijzelf of de antieke vaas van oma buiten schot.
Toch denk ik hier in dit topic een beetje in hulpverleningstermen en ik hoop dat dit niet betweterig of belerend overkomt, want dat is absoluut niet mijn bedoeling.
@ Qwertu.
Ik denk dat jouw kleintje zich gelukkig mag prijzen met jou als moeder. Bedenk echter wel dat het voor jou wellicht heel vanzelfsprekend is dat je onderscheidt maakt in de aanleiding van haar boze buien en daar dus de ene keer anders op reageert als de andere keer. Voor je meisje kan dit echter wel verwarrend werken. Waarom mocht ik vanmiddag wel op die manier boos zijn en nu niet?
Ik maak vaak gebruik van escalatiemateriaal (bv een zachte bal die het geluid maakt van rinkelend glas), bij iedere boze bui van een kind/cliënt (sorry voor 't woord) biedt ik dit materiaal aan. Het kan ook een doos met lege flessen zijn die ze om mogen gooien of een kussen (boksbal) om tegen aan te meppen. Binnen no-time associeren ze deze materialen met boos zijn en blijf jijzelf of de antieke vaas van oma buiten schot.
