luisterend oor/steun

quote:newstylista schreef op 08 april 2009 @ 11:56:

[...]

hey phien,



hoe was je vakantie? en hoe gaat het met jou? met mij gaat het wel. ik heb maandag gwerkt, maar dat was pas aan het einde van de middag, voor de rest lig ik veel op de bank en zit ik te forummen, ik ben daar wel een beetje zat van (van het forum niet zozeer hoor, maar ik wil wat doen, meer structuur, van het niks doen word ik ook moe, snap je wat ik bedoel?) gister heb ik een hele leuke dag gehad en ik heb vandaag met mijn coach op een rijtje gezet, waarmee we de komende tijd aan de slag gaan.

Dat klinkt positief! Ik vind dat je er goed mee bezig bent. Kleine stapjes... en vooral praktisch blijven denken; welke dingen zijn goed voor je en hoe kun je daar wat mee doen. Elke keer dat je de stap neemt om iets 'goeds/leuks' te ondernemen, ondanks dat je het spannend vind of waar je weinig puf voor hebt, mag je trots op jezelf zijn. Echt. De chinese muur is ook niet in een nacht gebouwd... of was dat nou Rome En wat prettig trouwens dat je je baantje nog steeds hebt. Waarover wilde je baas je afgelopen zaterdag (of was het de zaterdag daarvoor?) dan eigenlijk spreken, toen je dacht dat hij je misschien de deur wilde wijzen?



Over die blije mensen die je op straat ziet, en dat je dan iets denkt in de trant van waarom zij wel en ik niet (geen quote, maar zoiets schreef je toch ongeveer?): ha, probeer je dan maar te herinneren dat ik 1 van die mensen kan zijn. En ja ik lach en praat. Op straat. Vaak heb ik dan ook echt plezier, soms is het meer 'sociaal-wenselijk plezier-vertoon'. Huilen, bang zijn en somberen doe ik niet op straat, maar thuis... En daar zien de meeste mensen me niet. Echt meis, mensen verbergen vaak zoveel in publieke gelegenheden, of zelfs bij vrienden. Dus ja, dat verhaal van dat huisje en kruisje... dat is volgens mij zó ongelofelijk waar.



M'n vakantie was erg fijn! Lief dat je dat vraagt. Op dit moment gaat het dan weer wat minder. De pilletjes begonnen vanaf vrijdag steeds minder te werken waardoor ik juist speedy ipv rustig werd. Gister is de dosis omhoog gegaan, nu heb ik weer wat meer rust. Maar ik vind die pillen ook heel eng, ik ben bang dat ik er maf door word (oa door eerdere slechte ervaringen met antidepressiva). Dat ik m'n hersens ermee zit te vernachelen zeg maar. Nou ja, ik ben ook gewoon een controlfreak. Gisteravond ontaardde dat in een soort paniekaanval annex erg ontsporende ruzie met m'n vriend. Vanochtend weer bijgelegd, maar dat soort dingen putten me (en hem) wel erg uit. En gister en vandaag voer ik ook geen klap uit, en ja, daar kun je goed moe van worden. Dus wat dat betreft bent je vandaag de enige niet... (maar of je daar nou veel aan hebt?) Hopelijk kan ik vanavond roeien met een teamgenootje. Ik heb er niet echt zin in, want ben moe en hangerig, maar een beetje bewegen in de buitenlucht (heerlijk weer hier!) zou juist nu wel echt goed voor me zijn denk ik.



Meis ik laat het hier even bij voor vandaag, ik ga mezelf nu van het forum lospulken.

Hartstikke goed dat jij jezelf ook een leven gunt waar je tevreden mee bent! Dat is zeker niet stom. Denk dat dat juist een houding is waarmee je er uiteindelijk wel komt. Met kleine stapjes, zoals Phien al zei.



En wat betreft die doelen die je niet in de hand hebt: hoe meer je aan je zelfvertrouwen, je gezondheid, opleiding, werk etc werkt en hoe stabieler jij jezelf en je leven maakt, hoe fijner het uiteindelijk voor een partner en misschien ooit kinderen zal zijn om met jou samen te zijn! Het kan helemaal geen kwaad om daar echt de tijd voor te nemen en er rustig voor te zorgen dat je echt goed in je vel zit!



En ik moest wel even lachen toen ik las dat je alles misschien wel veel te snel wil. Dat herken ik heel erg. Ik wil ook altijd alles liever vandaag dan morgen. Maar tegelijkertijd ook kunnen opzien tegen vanalles dat moet gebeuren en al moe worden bij het idee dat ik dingen moet regelen. Raar he, dat lijkt zo tegenstrijdig.



Wat ga je eigenlijk met pasen doen? Heb je al plannen gemaakt? Ik ga een paar dagen kamperen, mijn enorme berg met boeken en papieren op mijn bureau opruimen, lekker koken en een film kijken die ik al maaaanden geleden gekocht heb.

Kun je niet nog iets regelen Stylista?

Dat je kijkt of je ergens terecht kunt, bij vrienden of zo?

Heb je mensen bij wie je een dagje pasen zou kunnen vieren?



Je bent goed bezig. Ik zie je op het forum ook overal opduiken, heel leuk om te zien dat je contact zoekt met anderen. Ik vind het ook mooi om te zien dat er al weer 'vaste' schrijvers zijn hier, en dat je elkaar zoveel kunt leren en vertellen.



Voel je je lekker op je eigen topic?

Goed idee hoor, om echt iets te plannen voor de paasdagen. Ik breng de feestdagen ook nooit met mijn familie door, maar probeer er zelf of met vrienden iets van te maken. En als ik alleen ben, dan voelt het al een stuk minder alleen als ik plannen heb gemaakt zoals bijvoorbeeld een nieuw recept te proberen waar ik van te voren al alle boodschappen voor heb gedaan of zorgen dat ik een leuk boek, film of knutselproject of zo iets heb. Daarmee is niet de hele dag vol, maar het voelt wat minder leeg en loos allemaal. Dan heb ik tenminste ook plannen. Zou dat voor jou wat schelen? Hoe dat jij dat meestal?



Vind je het eigenlijk vervelend om alleen te zijn? In het algemeen bedoel ik, niet specifiek met feestdagen enzo?

He dat moet juist met de feestdagen dan driedubbel confronterend zijn. Ik probeer maar even met je mee te denken hoor: kun je niet bv tweede paasdag een vrijgezelle vriend(in) bij jou uitnodigen om te komen eten? Misschien ken je iemand die best één paasdag bij familie wil doorbrengen, maar die ook best blij zou zijn om de tweede dag al andere plannen te hebben?

Weet natuurlijk niet wat jij leuk vindt om te doen, dus zomaar wat ideeën dan: haal een gezichtsmaskertje (shopvoorpret is beter dan er tegenop zien), lekker eten, verf een muur in een vrolijke kleur of een andere leuke klus waar je huis van opknapt, stuur een kaartje naar mensen van wie je weet dat ze wel een beetje extra aandacht kunnen gebruiken, ga lekker wandelen met als doel een mooie bos bloemen voor jezelf te plukken, verf je haar, lak je nagels, ga een dagje op internet en met (vooraf gehaalde) reisgidsen vakantieplannen maken (of je ze uiteindelijk uitvoert maakt niet uit, dromen is ook een doel op zich), ga lekker op het strand uitwaaien, je kledingkast opruimen en een lijstje maken van wat je nieuw zou willen kopen, koop een boek over een onderwerp dat met de opleiding te maken heeft die je wil gaan doen om daar vast in te lezen en zin in te krijgen.... als ik nog meer bedenk dan laat ik het weten!

quote:newstylista schreef op 08 april 2009 @ 22:57:

nee het zit er niet in, lief dat je meedenkt! de vrienden die ik nu heb ken ik al zo'n 5 jaar dus zij zouden moeten weten dat ik dan alleen ben, ik mag het niet verwachten dat ze mij vragen, maar de behoefte om hun te vragen is ook wel verdwenen na die jaren. Ik reageer later op je andere vragen hoor, nu te moe. Maar over wat je hierboven schreef dacht ik: zou het kunnen dat zij gewoon helemaal niet doorhebben dat je het vervelend kan vinden om dan alleen te zijn? Dat je het misschien wel eens gezegd hebt, maar dat niet echt bij hen is blijven hangen? Ikzelf bv vind het niet erg om met feestdagen alleen te zijn, muv kerst misschien (heb oud&nieuw ook wel eens alleen gevierd omdat ik geen zin had in feestgedoe die dag). Pasen is voor mij gewoon een extra vrije dag om een beetje aan te rommelen -- ja ik ben er zoeen die zich dagen achtereen goed zelf kan vermaken . En het zou om die reden ook niet snel in me opkomen dat vrienden zich met bv de paasdagen alleen zouden kunnen voelen. En zelfs als iemand zoiets een keer laat vallen ben ik in staat om dat weer te vergeten tegen de tijd dat de volgende feestdag voor de deur staat. Maar als diegene dan voor zou stellen om die dag of een deel daarvan wat leuks te gaan doen samen, vind ik dat wel heel gezellig! Kan dat bij jouw vrienden misschien ook zo zitten?quote: ik moet hetzelf doen, mijn eigen plan gaan trekken, anders is de teleurstelling elke keer zo groot.



maar tips wat ik die dag eventueel zelf kan gaan doen zijn welkom.Ik zag al wel een hoop goeie voorbij komen. Misschien nog niet genoemd: met een fijn boek op de bank of naar een mooie plek in de natuur zitten. Een nieuw gerecht uitproberen dat enigszins 'out of the ordinary is', zoals bv toffees, paté, worstjes... *zegt de kookgek * Of iets simpelers natuurlijk wat je gewoon erg lekker vind. Of... tsja, ik weet niet, wat vind je leuk? Ik wil bv ook al een tijd lang proberen zelf een knuffelbeer van oude lapjes te naaien of te breien. En ik wil mezelf leren Flash-animeren op de computer. En html leren schrijven. En weer eens gaan schilderen, op het doek dat ik daarvoor alweer een maand geleden gekocht heb (adhd he, heb geen gebrek aan enthousiaste plannen; haak alleen meestal na 1 al weer dag af omdat ik dan weer wat nieuws en dus leukers bedenk ). Het zijn bij mij iig allemaal dingen waarbij je aan het eind vd dag iets concreets in handen of op je computerscherm hebt. Dat geeft me dan een tevreden gevoel. Is er niet iets wat je jezelf wel zou willen leren of eens uit willen proberen, maar waar je normaal niet zomaar aan begint en waarmee je die dag voor jezelf dan toch een bijzonder tintje kunt geven?

Ik kom even langs om te laten weten dat ik aan je denk en dat ik hele weinig tijd heb om te forummen. Mijn dochter is morgen jarig en ik heb vanaf gisteren t/m dinsdag logees.

Het is dus geen desinteresse....



(f)

Het leven van anderen is in beweging lieverd, dat zou jij ook met jouw leven kunnen doen.

Het gezegde is waar namelijk. Een groot deel van je geluk heb je in je eigen hand en je zult er hoe dan ook op uit moeten om dat geluk te vinden.



De meeting is niet je ding maar het is natuurlijk ook zo dat je pas een keer bij die mensen bent geweest. Je kunt er dus nog niet zo gek veel van zeggen. Mensen moeten wel een kans krijgen natuurlijk, anders blijf je inderdaad tegen steeds dezelfde dingen aanlopen.



Vriendschap moet groeien bij mij, bij jou ook? Ik ben wel eens vrienden geworden met iemand die ik in eerste instantie helemaal niet zo zag zitten. Ken je dat?



Een oproep doen vind ik een goed idee, wat heb je te verliezen? Je hoeft niet meteen dikke vrienden met iemand te zijn, nogmaals, vriendschap heeft tijd nodig zich te ontwikkelen. Dat kan wel een jaar duren voor het echte vriendschap is.



Ik ken bijvoorbeeld een paar vrouwen van het forum hier ook in het echt. Die ken ik soms al ruim vier jaar. Pas na een jaar en soms wel twee jaar voelde ik dat we echt een vriendschap aan het ontwikkelen waren. En dan ben ik nota bene iemand die snel contact maakt. Laat staan als dat wat moeilijk er gaat doorgaans, dan heeft contact helemaal tijd nodig om uit te groeien tot een vriendschap en voordat er sprake is van vriendschap moet er van beide zijden geïnvesteerd worden.



Ook als je leuk contact hebt via internet ben je niet van het ene op het andere moment vrienden met elkaar. Ik in ieder geval niet maar ik heb wel geleerd om leuk contact op internet te koesteren en warm te houden en met mensen met wie het op het net écht klikt is het in het echt ook vaak heel leuk. Maar het is vaak wel een kwestie van tijd en investeren in elkaar.



Geef mensen nog een kans meid. Serveer ze niet meteen af als het niet helemaal gaat zoals je hoopte en verwachtte.



De vriendin met de baby, ik zou als ik jou was kijken of je haar juist wat vaker kunt gaan zien. Het is heel raar om te merken dat mensen zich terug gaan trekken als je eenmaal een kind hebt, terwijl je - zeker het eerste jaar - ontzettend moet wennen als nieuwe moeder en graag eens iemand om je heen hebt die vraagt hoe het gaat, die helpt, met wie je kunt delen, met wie je samen dingen kunt doen. Ik denk dat ze het zal waarderen als je haar opzoekt, als je tijd met haar doorbrengt. Veel vrouwen voelen zich een beetje verloren als ze eenmaal kinderen hebben, misschien dus juist wel heel goed om het contact juist wat aan te halen met haar?

Hey new stylista,



Ik lees je topic mee en wilde even reageren op je een na laatste post.

Ik ben nu net weer single en heb ook allerlei vriendinnen die zich aan het settelen zijn, kindjes hebben of ermee bezig zijn. Ik herken je gevoel, het is super voor hen, maar ergens is het jammer omdat de vriendschap zal veranderen. Hij blijft wel net zo waardevol maar het is toch aanpassen. Ik heb het ook dat ik nu met het mooie weer lekker op een terras wil hangen of lekker op stap wil maar iedereen gezinsdingen heeft. Denk er ook over een oproepje te plaatsen maar schroom toch een beetje.

Wilde je ff laten weten dat je niet de enige bent en volgens mij zijn wij dat ook niet

Hoi Newstylista



Ik heb je topic gelezen en zou graag reageren. Ik herken een aantal dingen die je schrijft. En het sombere gevoel wat doorklinkt in je reacties.

Starlights schrijft: "Mijn omstandigheden zijn trouwens niet echt veranderd. Mijn kijk daarop wel en mijn vermogen om me op de positieve kanten te richten en een solide thuisbasis voor mezelf te creeëren ook. Dat heb ik absoluut nodig om te kunnen functioneren en mee te kunnen doen in de maatschappij."

Voor mij persoonlijk vatten deze woorden van Starlights goed samen waar ik op dit moment aan probeer te werken.



Ik geloof dat we ongeveer even oud zijn. Als je kijkt naar diploma's of werkervaring heb ik nog niet echt iets bereikt in mijn leven. Wel ben ik weer gaan studeren en ik zit nu in het tweede jaar van mijn opleiding.

Het heeft me veel zelfvertrouwen gegeven om daar mee bezig te zijn.

Ook veel stress, door het hele sociale gebeuren eromheen en omdat ik me vaak erg onzeker voel over bijvoorbeeld mijn uiterlijk, hoe ik overkom enzo. En door het gevoel geen aansluiting te kunnen vinden bij de mensen die ik daar ontmoet omdat ik als student ouder ben dan de rest van mijn klasgenoten, en omdat ik heel andere dingen heb meegemaakt de afgelopen jaren.



Ik zal proberen op te schrijven wat ik heb geleerd sinds het begin van 'mijn nieuwe leven' (dat is iets meer dan drie jaar geleden, toen ik weg ging uit een slechte relatie).

Ten eerste is dat het bouwen aan die solide thuisbasis voor mezelf, wat Starlights schrijft. Het is iets waar ik heel bewust mee bezig ben. Ik probeer te ontdekken wat goed is voor mij, probeer een goed ritme te vinden, goed te eten, mijn huis een plek te maken waar ik me thuis voel.

Zelf vind ik dat niet makkelijk. Ik kan het soms niet goed opbrengen om goed voor me te zorgen, terwijl ik wel weet hoe het moet. Dan weet ik in theorie dat ik me beter zal voelen als ik gezond eet, beweeg en werk aan mijn positieve gedachten. Maar ik vind het moeilijk om dat ook echt uit te voeren.

Dan geloof ik als het ware toch niet dat het goed voor me is, en kies ik de makkelijkste/sombere weg en laat het er min of meer bij zitten. Terwijl ik, als ik me er serieus wel voor inzet, het juist resultaat geeft.

Maar het is raar mij bij mezelf te merken dat ik het toch moeilijk vind me er aan vast te houden, terwijl ik weet/ervaar dat het werkt.



Maar wat ik dus probeer uit te leggen, is dat ik steeds maar weer begin bij die thuisbasis. Proberen niet weg te zakken in negatieve gedachten, maar me richten op die dingen die hiervoor belangrijk zijn.

Ik heb best vaak een dip, eet niet goed, slaap niet goed, en daarna pak ik het weer aan en de periodes dat het goed gaat, gaan ook echt steeds beter. En wanneer het niet goed gaat, weet ik beter waarom en wat ik doe en waar ik aan moet werken.



Het is heel belangrijk voor me geweest om te gaan leren accepteren dat ik sommige zaken niet kan veranderen. Nog iets wat ik in theorie wel wist, maar er niets mee kon.

Ik zie mensen van mijn leeftijd gastcolleges komen geven, iets bereikt hebben in mijn vakgebied. Het voelt zo ontzettend of ik achter loop, niet zelf meer iets kan gaan ondernemen, ik zie die lange weg die ik nog moet gaan.

Maar tegelijk zie ik nu wel de uitdaging, om na alles wat ik heb meegemaakt, toch te durven kiezen voor iets dat ik graag zou willen bereiken!

Steeds vaker geeft die keuze, die ik zo'n 2 jaar geleden heb gemaakt, mij energie! Dat is dus een belangrijke beslissing gebleken, wat ik pas echt goed begin te voelen/begrijpen.

En dan verandert ook steeds meer het gevoel van eeuwige achterblijver naar doorzetter, nu in het tweede jaar van mijn studie.



Verder schrijf je, dat wat je ook onderneemt, je je ongelukkig blijft voelen. Dat je niet het idee hebt dat je er iets mee opschiet.

Dat is moeilijk om dat los te laten. Het is eigenlijk steeds bevestiging zien van je eigen sombere gedachten.

En daardoor zou je bijna niet opnieuw de deur uit gaan! Terwijl je niet weet wat er zou kunnen gebeuren, zou kunnen ontstaan.



Ik heb lang geen vrienden gehad. Of ik zag mijn oude vrienden niet meer. Dat is echt een gevoelig punt. Ik weet niet zo goed wie ik zelf ben als vriendin. Erg onzeker, bangig, heel negatief naar mezelf toe. En tegelijk veel behoefte hebben om iets te delen, samen mee te maken.

En toch, in mijn omgeving en door het internet, heb ik nieuwe mensen ontmoet. Dat betekent voor mij, dat ondanks mijn onzekerheden en hoe ingewikkeld ik het allemaal vond (vind), er mensen op mijn pad zijn gekomen, en vriendschappen ontwikkelen zich nu.

Ik hoop zo dat je blijft doorzetten!

In onverwachte momenten schuilt misschien ineens een 'klik' met iemand, en het zou zo zonde zijn als je daar niet voor open staat door allerlei negatieve gedachten of andere verwachtingen.

Je schrijft over vaardigheden, en dat je die blijkbaar niet hebt omdat het je niet lukt op een 'normale' manier contacten te leggen. Wees niet te hard voor jezelf! Maar ga ook niet te snel een oordeel geven, zo van: het gaat nooit iets worden en het is allemaal niet gelukt want ik heb die vaardigheden niet.

Ik zelf vind het bijvoorbeeld erg moeilijk om contact te onderhoden. Hoe kom ik over, vinden ze me stom, doe ik iets op een verkeerd moment, veel negatieve bij-gedachten enzo. Dan sta ik minder open voor een ander en om iets aan te voelen.

Ik kan soms lang wachten voor ik weer contact op neem, met het gevoel dat ze toch niet op me te zitten wachten, niet weet wat ik moet zeggen of voorstellen, vaak ook uitstelgedrag wat steeds erger wordt. Ik zie mezelf op het moment als iemand waar je niet goed van weet wat je aan me hebt, en ik probeer daar nu zelf aan te werken door wat stabieler te worden, wat rustiger. En door me niet te veel terug te trekken maar iets van me te laten horen.

Ik durf niet echt te vertrouwen op mijn sociale vaardigheden, maar ik heb nu sinds een tijdje die hele mooie ervaring dat er een paar mensen zijn die door bepaalde dingen heenprikken, en echt geinteresseerd zijn in mij! Ze zien me wel moeilijk doen en stuntelen enzo, maar dat is dan minder erg en we komen een stap verder in het kennismaken/vrienden worden



Waar komt je boosheid vandaan denk je?

Ik ben eerlijk gezegd zelf het meest kwaad op mij. Op de keuzes die ik heb gemaakt, om hoe ik met moeilijke zaken omga. Om wat ik allemaal niet durf en doe.

Ook kwaad op hoe dingen zijn gelopen in mijn leven, wat anderen gedaan hebben of ongeluk als ziekte of andere heftige dingen in mijn omgeving, of pech.

Maar het meest gefrustreerd dus op mezelf en hoe ik daar in sta.



Het klinkt soms heel simpel, maar het is echt goed om voor jezelf plannen te maken. Om te kiezen waar je aan wilt gaan werken, om te bouwen aan je thuis en van daar uit activiteiten te gaan ondernemen.

Welke dingen zou je graag willen gaan doen, maar die je niet omdat je niet weet met wie je ze zou moeten ondernemen? Kun je wat voorbeelden noemen?



Zelf wacht ik ook op therapie.

Ik lees dat je erg de angst heb om weer geïsoleerd te raken. Dat gevoel herken ik erg goed. Het is ook erg heftig. Voor jezelf is het daarom heel goed denk ik, dat je een topic hebt geopend en hierover bent gaan schrijven/dat gevoel deelt met iemand.

Het is toch een eerste stap, en je ziet dat je adviezen krijgt en ervaringen, en als je er over gaat praten en besluit dat je met een aantal punten echt iets kan gaan doen, dan heb je al iets nieuws in gang gezet.

En ik denk dat het misschien ook goed is om voor jezelf hier de kleine stappen te beschrijven, zoals je bent gaan doen. Ik denk dat mensen graag met je meedenken. Is helemaal niet raar en juist heel herkenbaar.



Ik hoop heel erg dat je het negatieve gevoel, dat van het zelf moeten 'regelen/aansturen' van invulling van bijvoorbeeld feestdagen, kunt gaan veranderen. Dat je daar niet meer alleen verdrietig of boos over bent. Maar dat ook ziet misschien, als een soort investeren in jezelf, in een goed gevoel over jezelf.

Het bedenken van activiteiten of een dagje uit, of ergens werken of helpen, kan iets fijns opleveren. En dan weet je dat in theorie ook wel van te voren, maar door de boosheid en het verdriet zou je bijna er niet eens aan beginnen of er opnieuw weer voor open staan.



Het is misschien een soort van balans vinden, in die gevoelens die er absoluut mogen zijn, maar hoe ze niet mogen doorslaan naar iets wat je ervan weerhoudt verder te gaan met je leven, te groeien.

Ik denk te lezen in je postings, dat je iets wilt doen met die boosheid, dat willen aanzetten tot verandering. En het zou echt zo fijn zijn om te gaan ervaren dat dat neerslachtige gevoel, steeds meer naar de achtergrond verdwijnt door de stappen die je zet. Het mag er allemaal zijn, maar niet ten koste van die opbouw waar je nu mee bezig bent.

Dat is in ieder geval waar ik zelf erg mee worstel.



Verder heb je hier misschien ook iets aan: ik ben iemand die als het ware erg 'in haar hoofd' zit. Ik kan goed piekeren, negatief denken, onrustig zijn, invullen, het in theorie wel weten etc. Voor mij is het dan ook erg belangrijk om te bewegen (fietsen, wandelen, er op uit gaan), in de tuin te werken, muziek te luisteren (voelen), opletten dat ik goed eet, en daadwerkelijk stappen zet en dingen onderneem: al die dingen waar je rustig van wordt of juist energie van krijgt.

Er niet alleen aandenken en weten dat het goed zou zijn, maar dan een negatieve gedachte er tegen over stellen of door te weinig energie of iets anders, niet aan beginnen. Maar het ook echt gaan doen!



Nou, ik hoop dat je er iets aan hebt!

Hey NS,



lastig allemaal he, het leven! Ik loop er zelf steeds weer tegen aan dat ik allemaal dingen wil doen, maar dat ik er gewoon de energie niet voor heb. Als ik dan toch eens iets doe ben ik daarna ziek, zo frustrerend!

Dan denk ik (net als jij soms) waarom kan het nou niet gewoon goed gaan?

Merk bij jou ook dat je steeds weer wegzakt in negativiteit. Ik kan me dat enorm goed voorstellen, maar ik denk wel (al vind je dat misschien niet leuk om te horen) dat het leuke contacten met vrienden/kennissen in de weg staat. Je denkt zelf misschien: dat laat ik niet merken, maar het valt anderen vaak toch op als je vaak ongelukkig bent.

Het is alleen zo moeilijk te veranderen he. Het is echt een negatieve spiraal: je bent vaak ongelukkig, daardoor maak je minder makkelijk contact, daardoor wordt je weer ongelukkiger, enz...



Dat is allemaal dus wel logisch, maar zegt niet dat jij geen leuke vrienden zou verdienen! Het is gewoon in jouw situatie moeilijker om vrienden te maken en te houden, maar zoals ik het lees ben je er wel mee bezig en dat ik super goed.

Ik zou graag willen dat ik kon zorgen dat je je écht beter voelde!



je weet nu in ieder geval dat anderen ook niet altijd blij zijn. Ik probeer buiten de deur ook te lachen, maar ik ben zeker niet altijd blij!



Ik doe met je mee in het benoemen van goed en leuk:



Goed: ik neem steeds meer rust als ik dat nodig heb

Leuk: youkje (11 mnd) sliep de hele nacht door (Joepie!!) en werd vrolijk kletsend wakker!

Lieve Newstylista!



Wat klink ontzettend boos in je post van gisteren. Wil je heel graag even een geven!

Wees niet te hard voor jezelf hoor! Als ik zo een beetje jouw posten lees (hier, op je oudere topic en zo nu en dan bij andere topics waar ik meelees) denk ik dat je al jong hele vervelende keuzes hebt moeten maken, met je adoptieouders bijvoorbeeld, waarbij je toch echt in het belang van jezelf en jouw leven hebt gehandeld. En dat is iets wat veel mensen niet durven. Zonder alle vervelende kanten van dat soort levenservaring te willen negeren, denk ik echt dat je er trots op mag zijn dat jij er zo hard je best voor doet om goed op je pootjes terecht te komen! Het heeft zo weinig zin om je eigen omstandigheden met die van anderen te vergelijken, het gaat er vooral om hoe je overal mee omgaat. En wat ik hier op het forum aan jou merk, is dat je af en toe heel erg boos, verdrietig en teleurgesteld bent, maar dat je dat ook kunt uiten en toch blijft proberen om er iets van te maken! Zie je jezelf eigenlijk ook wel als een doorzetter?



Dat de mensen van je meeting (goed dat je probeert om je kennissenkring uit te breiden trouwens! niet geschoten is altijd mis) bijvoorbeeld bij een eerste ontmoeting vertellen dat ze prima contact met hun ouders hebben, wil volgens mij niet zeggen dat dat bij iedereen ook meteen ideaal is. Ik zou het zelf ook kunnen zeggen. Naar omstandigheden is dat ook zo. Maar dat betekent niet dat het aan mijn ideaalbeeld van een ouder-kind-relatie voldoet. Het betekent alleen maar dat ik er vrede mee heb dat ik weinig en oppervlakkig contact heb en dat mijn ouders geen ouderrol in mijn leven vervullen (en misschien ook wel dat ik er vrede mee heb dat ik dit jammer vind, maar dat er op dit moment niets beters van te maken is en dat ik ervoor gekozen heb om mijn tijd en energie aan andere mensen te geven die er ook voor mij willen en kunnen zijn als ik dat nodig heb). Ik hoop dat je er wat aan hebt om dit eens van een andere kant te kunnen bekijken. Ik weet namelijk erg goed hoe vervelend het voelt om in een groep de enige te zijn (of te lijken) die geen leuk contact met zijn ouders heeft!



Er is een beetje teveel geschreven om overal op te reageren. Maar één zin van jou blijft een beetje in mijn hoofd hangen: "het is me niet gegund". Denk je daar echt zo over? Of was dat een boos en verdrietig moment?

Zelf geloof ik niet in een god of in een 'iets' dat plannen maakt met de levens van mensen. En daar moest ik een beetje aan denk bij jouw opmerking. Wat geloof jij? In hoeverre denk jij dat je je eigen keuzes maakt, zelf controle hebt over je leven?



Oh ja en het verhaal van je zwangere vriendin trof me ook heel erg. Vervelend dat het voor jou zo confronterend is. Had dat ook met het moment te maken? Dat je je misschien toen ook al eenzaam voelde en dat dat bericht het gevoel versterkte? Heb je haar verteld dat je het er zelf moeilijk mee hebt of alleen dat je het leuk vindt voor haar? Het is voor jullie allebei en voor jullie vriendschap misschien juist wel heel erg bijzonder als je ondanks het feit dat jij het wel moeilijk vindt, juist de komende maanden extra met haar meeleeft en meemaakt hoe het is om een kindje te krijgen. En aangezien die vriendin een plaats in jouw leven heeft, komt er nu eigenlijk ook een kindje in jouw leven. Dat is denk ik een hele mooie fase om mee te maken, ook wel leerzaam voor jezelf omdat je dat zelf ooit hoopt mee te maken, en het versterkt de band wel heel erg als jij duidelijk laat blijken dat je er juist nu voor haar wil zijn. Als er iemand is die snapt dat je graag ook een kindje zou willen, dan zal zij het wel zijn! Zo kun je misschien een positieve draai geven aan het gevoel van 'wat leuk voor haar, dat wil ik ook heel graag'. Wat er niet is, kan altijd nog komen hoor!